zaterdag 29 november 2008

Nelly en Bert

Alweer politiek, maar ik kan het even niet laten. Uiteraard interesseren de lotgevallen van mijn ex-kompanen mij mateloos.

Nelly Maes heeft verklaard dat Bert Anciaux tegen maandag een beslissing moet nemen of hij in de partij blijft. Zoniet zal het partijbestuur de gepaste maatregelen nemen. Lees: hij wordt uit de partij gezet. Voorwaar een dreigement. In feite heeft ze gelijk: ze moeten zich bij Vl.Pro door Bert niet laten gijzelen.

Bert heeft al gereageerd. Hij zal tegen eind volgende week een beslissing nemen.

Wat zal Bert doen? Toch bij de socialisten?

Het leest als een thriller allemaal. Zal Vl.Pro volgend jaar de stunt van De Decker overdoen en de kiesdrempel halen? Of zal de partij ten onder gaan als de Titanic?
Ik ben zeer benieuwd!

vrijdag 28 november 2008

Bloggen is gevaarlijk!

Even genoeg politiek nu. Ik wil ook niet-politiek geëngageerde bezoekers overhouden.

Het was vandaag e-mailloze dag. Ik heb er me niet aan gehouden. Mijn correspondenten ook niet. Verschillende mails gekregen, zowel professioneel als privé. We kunnen het medium niet meer missen.

Raar berichtje deze ochtend in mijn krant: Crembo heeft de bloggers aangevallen in de Kamer en daarmee nog bijval geoogst ook. Naar het schijnt oefenen wij een staatsgevaarlijke bezigheid uit.



Lang leve de vrijheid van het net!

donderdag 27 november 2008

The day after

De eerste dag in mijn nieuwe carrière als 'overloper'. Het heeft me zwaar emotioneel geraakt. Zoiets gaat niet in je koude kleren zitten. Ik heb lang getwijfeld. Soms moet je een beslissing kunnen nemen, een sprong durven wagen. Gistermiddag, daags na de fameuze partijraad van Vl.Pro en het daaropvolgende opblazen van het kartel door Caroline Gennez, leek me het juiste moment om radicaal een beslissing te nemen in iets wat al een week aan het broeden was.

Ik heb tijdens mijn zevenjarig engagement bij Spirit/Vl.Pro veel vrienden gemaakt, veel mensen leren kennen. Dat valt grotendeels weg. Nieuwe mensen zijn er nog niet in de plaats. Dat komt wel. Maar in het begin word je wellicht argwanend bekenen. Je moet als nieuwkomer je sporen verdienen. De partijcultuur is naar verluidt ook heel anders. Minder een opendebatcultuur bijvoorbeeld. En een ander soort mensen veelal. Dat schrok me een beetje af. Maar we zien wel.

Er mag ook gezegd: de omstandigheden waren speciaal. Verrassende wendingen waren bij Spirit/Vl.Pro nooit ver weg. En bovendien: een partij verlaten waarvan het voortbestaan op zijn minst zeer precair is, is niet echt oneervol. Eerder een uiting van politiek realisme. Veel militanten van Vl.Pro geloven er nog steeds in. Dat is hun goed recht. Ze zijn blij dat ze eindelijk van het juk van SP.a bevrijd zijn. Eindelijk een zelfstandige partij zonder schoonmoeder! Respect voor hun overtuiging. Ik geloof niet meer in de kansen van de partij: ook mijn goed recht!

Bovendien vind ik dat ze bij Vl.Pro nu aan politique politicienne doen. Een politieke partij kan nooit het doel op zich worden. Wel: wat wil je maatschappelijk bereiken? Wat wil je veranderen? Welke middelen staan daarvoor tot je beschikking? Ik lijk Bert Anciaux wel? (glimlacht)

Maar ik moet opletten wat ik hier schrijf. Natrappen zou ongepast zijn. Ik hoop bij de Vlaams Progressieven vrienden te behouden. Kan ooit nog van pas komen ook, naast het diep menselijke aspect.

Nog een mogelijke verrassing: het begint er stilaan naar uit te zien dat Bert Anciaux toch zal overstappen naar SP.a, al dan niet met een speciaal statuut. Met hem wellicht zijn familieclan en enkele Vlaamse parlementsleden. Als je alles goed en wel bekijkt: veel alternatieven zijn er niet, behalve stoppen met de politiek.

Als het zo ver komt: echt verbazingwekkend hoe een dubbeltje rollen kan in de politiek! Als hij zijn vader meebrengt zijn dat twee gewezen VU-voorzitters die naar de SP.a gaan. Onuitgegeven!

woensdag 26 november 2008

Einde kartel

Consternatie deze ochtend. Ik was gisterennacht opgebleven tot ik op Facebook via een partijgenoot de uitslag van de stemming in de partijraad van Vl.Pro vernomen had.

Toen ik deze morgen mijn krant uit de bus nam, zag ik dat er al een verdere evolutie was. De kop van De Standaard, editie Oost-Vlaanderen, loog er niet om: SP.a blaast kartel met Vl.Pro resoluut op.

Toen ik op kantoor arriveerde, bleek er met die voorpagina van De Standaard iets raars aan de hand: de kop van de editie West-Vlaanderen luidde: Vl.Pro blijft volledig verscheurd achter. In Antwerpen was de headline: Vl.Pro en SP.a op ramkoers! Duidelijk een verschil in timing tussen de diverse edities!

Het is dus zover: het progressieve kartel heeft er gelegen. Het zat er al een tijdje aan te komen. Misschien maar beter ook: nu kunnen de kartelpartners elkaar niet langer de schuld van een eventuele verkiezingsnederlaag toeschuiven.

Toch is het ook jammer. Zeker ook voor mij, want mijn geloof in de leefbaarheid van Vl.Pro als afzonderlijke partij was al een tijdje naar een absoluut dieptepunt gezakt. Maar ook en vooral voor Vlaanderen: in een klimaat van toenemende verrechtsing gaan twee progressieve partijen elkaar dan nog eens vliegen afvangen. Daar zullen enkel de De Deckers en de De Wevers profijt uit halen.

Persoonlijk geloof ik niet dat Vl.Pro volgend jaar op eigen kracht de kiesdrempel haalt. De partij is ook te negatief in beeld gekomen de laatste tijd. Ze is bovendien te klein. Het miltantenbestand is te beperkt. Het stemmenpotentieel aan progressieve zijde is te klein geworden; zeker niet groot genoeg voor drie partijen, zoals ik in een vorige post al schreef.

Mensen die mij een beetje kennen weten trouwens dat ik al niet zo'n grote fan was van het etiket 'liberaal' in Vl.Pro. Zelfs niet links-liberaal. Voor het voortbestaan van een afzonderlijke links-liberale partij ga ik mij niet kapot werken. Er is het risico dat het toch allemaal vergeefs is als die kiesdrempel niet gehaald wordt. En het verdeelt de linkerzijde nodeloos. En verspilt stemmen aan progressieve zijde ten voordele van rechts.

Ik ben destijds lid geworden van een partij die Sociaal en Progressief was (Spirit). De andere letters van de afkorting waren voor mij minder belangrijk. Dat was in een periode dat er politiek van alles aan het schuiven was en ik meende dat er een politieke hergroepering op komst was. De traditionele negentiende-eeuwse breuklijnen waren achterhaald, zo dacht ik.

Er wàren verschillen tussen SP.a en Spirit/Vl.Pro, maar onvoldoende om nu elkaars concurrenten te worden. De overeenkomsten waren groter dan de verschillen. Ik kan er begrip voor opbrengen dat sommigen afkerig zijn van de term 'socialist'. Om sociologische of andere redenen of omdat ze uit de Volksunie komen. Voor mij als ACOD-militant speelt dat minder.

De rest van deze post heb ik voorzichtigheidshalve maar geschrapt. Toch ligt de conclusie voor de hand...

Naschrift: ik heb de Vlaams Progressieven dus verlaten. Wellicht treed ik toe tot een andere partij. Een grotere partij in het progressieve veld, hoewel je daar nog moeilijk van echt grote partijen kan spreken.

dinsdag 25 november 2008

Verscheurd

De partijraad van Vl.Pro zit vanavond op dit eigenste moment bijeen in het Brusselse hotel Marivaux. Nogal een chic geval. Ik ben er deze middag voorbijgelopen.

Volgens De Standaard Online is de partij verscheurd. Bert Anciaux heeft voor het kartel en een nieuw samenwerkingsverband met SP.a. gepleit. Geert Lambert wil een onafhankelijke koers, los van SP.a en het kartel. Sommige van die tegenstellingen zijn onoverbrugbaar. De geschiedenis van de Volksunie herhaalt zich.

Ik ben ook innerlijk verscheurd! Misschien zelfs nog meer dan de partij.

Het volgende liedje draag ik op aan de leden van de partijraad. Ik zag het staan bij een vriend op Facebook en vond het toepasselijk:

maandag 24 november 2008

Vlaams Progressieven: het einde nabij?


De kranten staan al een kleine week vol met artikels over de precaire situatie van de Vlaams Progressieven. Dit na het ontslag van Bettina Geysen en de existentiële crisis binnen de partij. Men doet wel zeer smalend over de 0,6% van het electoraat die de partij nog zou vertegenwoordigen. Maar de aandacht die men de partij al een week toebedeelt is omgekeerd evenredig met dat kiespotentieel. De pers heeft bloed geroken. Niet geheel ten onrechte trouwens. Daar zijn ze ook goed in.

Het is nog eens crisis binnen de partij. Alle leden hebben nog eens een brief van het partijbestuur gekregen. De zoveelste crisissituatie in het korte bestaan van de partij, dat meer op een overlevingstocht begint te lijken.

Niemand schijnt nog goed te weten hoe het nu verder moet. Zelfs de kartelpartner laat ons in de steek. Zie een interview met Caroline Gennez in De Morgen van vorige zaterdag. De wildste scenario's kan je in de pers lezen: toch nog opgaan met de SP.a in een nieuw geheel bijvoorbeeld. De socialisten zouden wel gek moeten zijn, zo kort voor de verkiezingen hun eigenheid opgeven voor een fusie met een partij die het uitermate slecht doet in de peilingen. Te laat! Twee jaar geleden had dat nog gekund. Men heeft het aanbod bij Spirit hooghartig van de hand gewezen.

Terugkeren naar de oude naam Spirit ook. Helemaal crazy! Wordt dat niet een beetje zielig? Ik vond de oude naam beter dan de nieuwe. Maar terugswitchen, alweer zo kort voor verkiezingen. Gaan de mensen dat niet een beetje belachlijk beginnen vinden? Is het ook. De zoveelste kosmetische operatie!

Anciaux heeft naar het schijnt een plan dat hij morgen voor de partijraad zal ontvouwen. Het interview in De Standaard van vandaag vond ik in elk geval maar een opeenstapeling van clichés. Niets nieuws: de eigenheid bewaren en het behoud van het kartel. Statusquo dus.

De existentiële twijfel is groot. Zie ook de commentaren in de pers en op het net. Heeft Vl.Pro wel een Unique Selling Proposition? Niet echt! Niet zoals de groenen, de socialisten, de liberalen, de Vlaams-nationalisten van N-VA, ... Probleem! Zijn we daarom overbodig? Neen! Wel veel minder zichtbaar!

Ik begin ervoor te vrezen dat het Spirit/Vl.Pro-avontuur stilaan ten einde loopt. De merknaam is als het ware verbrand. We zijn zo negatief in beeld gekomen dat ik mij afvraag welke doorsnee kiezer nog voor ons zal stemmen. We riskeren zelfs gedumpt te worden door de kartelpartner. Op eigen kracht de kiesdrempel halen lijkt op dit ogenblik vrijwel onmogelijk. Er zijn in het verleden foute keuzes gemaakt. Er is gekozen voor de mandaten, ten koste van de eigenheid. Daarvan betaalt men nu de tol.

Ikzelf heb nog geen knopen doorgehakt wat mijn eigen toekomst betreft. Hoe moet het nu verder, na 7 jaar persoonlijk engagement? Waarvan o.a. dit stukje op een gastvrije blog getuigt (knipoogt). Zal Vl.Pro mijn eigen politieke Waterloo worden? Het begint er stilaan naar uit te zien!

Verschillende mogelijkheden liggen nog open. Ik wacht af wat komen gaat, wat er onder andere morgen op de partijraad beslist wordt. Op basis daarvan trek ik dan zelf wel mijn conclusies. Ik ben in elk geval niet van plan me nog langer te laten meeslepen in uitzichtloze avonturen.

Wat zo goed als vaststaat is dat de raad zal beslissen dat de partij doorgaat, alle verklaringen van o.a. Bart Caron ten spijt. Instituties als politieke partijen hebben immers de neiging zichzelf in stand te houden. Ik weet niet of dat verstandig is: we zijn goed bezig om de risee van de Wetstraat te worden. Of: eigenlijk zijn we dat al. Beter ermee ophouden voor het te erg wordt, niet?

Iemand zei mij enkele maanden geleden dat er in Vlaanderen geen plaats is voor drie progressieve partijen. Waarschijnlijk had en heeft die persoon gelijk. Er is in het huidige electorale klimaat ternauwernood plaats voor twee progressieve partijen. Zeker niet voor drie. Het zou dus kunnen dat de existentiële crisis van Spirit/Vl.Pro niet incidenteel is, maar structureel.

Wordt vervolgd! Ik verneem trouwens net dat er op de website van Canvas een poll loopt waarin je kan stemmen op de vraag: Hebben de Vlaams Progressieven nog politiek bestaansrecht?
Stemmen maar!

zondag 23 november 2008

De eerste sneeuw

Sneeuw, sneeuw, sneeuw. Het blijft maar sneeuwen hier in De Pinte. Lekker romantisch, die eerste sneeuw op een zondagnamiddag.

Knap vervelend ook. Ik was van plan deze namiddag naar WEBA (in Deinze, niet in Gent!) te rijden. Ik heb nog wat spulletjes nodig. Maar bij zo'n weer toch maar beter niet. Binnenblijven dus. Gelukkig is er nog het internet! En leuke toepasselijke deuntjes!

woensdag 19 november 2008

Bettina

Ontslag Bettina Geysen bij Vl.Pro vanwege te hoge onkostennota's bij de VRT.
Dat was echt wat Vl.Pro nog nodig had.

zondag 16 november 2008

Kwinkslagen

Het is momentel héél kalm in de blogosfeer vind ik. Er zijn weer verschillende bloggers gestopt: Menck/Mohow, Patrick, Vuur... Andere blogs staan op een laag pitje: de anders zo grote mond van Zapnimf zwijgt al een tijdje. De eens zo productieve en creatieve blog van Els sputtert al sinds de zomer op een veel lager toerental. Bloggen lijkt een beetje out te zijn. Facebook daarentegen boomt.

Dat neemt niet weg dat ik onlangs nog eens getagged werd. Dat is de nieuwe naam voor een stokje. En als een Haspengouwse schone je tagt, dan kan je toch niet weigeren?

Het is wel een moeilijk onderwerp waar ik even over moeten nadenken heb: som zes "persoonlijke" kwinkslagen op.

Ik ben doorgaans niet echt de joker van dienst, die de mensen voortdurend met kwinkslagen om de oren slaat. Ik kan leuk uit de hoek komen, maar ben niet echt een moppentapper.

Ik hou wel van ironie. Ik "zwans" nogal graag. Mensen een beetje plagen of een beetje jennen, dat gaat er bij mij ook nogal in. Er nog een schepje bovenop doen. Al moet je daarmee opletten dat je niet te ver gaat. Sommige mensen hebben lange tenen.

Zes kwinkslagen is ook nogal veel. Ik ben daarom te rade gegaan bij iemand die me van kleinsaf nogal goed kent en die soms afgezien heeft met mij.

1. Ik zat als peuter bovenaan de trap, waarvan mijn moeder de leuning aan het schilderen was, toen de telefoon ging. Niet aankomen, gebood ze me, terwijl ze naar haar verfpot wees. Raad eens wat ik gedaan heb toen dat telefoongesprek mij wat al te lang duurde? Juist! Een flinke trap tegen die verfpot gegeven, zodat die helemaal de trap af viel viel en de vloerbekleding van de trap wit bekladde.

2. Een andere keer heb ik diezelfde persoon minutenlang laten zoeken naar muizenvergif, dat ik de hele tijd in mijn handen geklemd hield. Pestkopje in die tijd, niet? Kwinkslag of niet, ik geloof dat ik gewoon een draai rond mijn oren gekregen heb, net zoals die andere keer.

3. Ook nog uit mijn kleutertijd: er was toen een populair liedje Wie heeft er suiker in de erwtensoep gedaan? op de melodie van Yellow Submarine van The Beatles. Elke middag wachtte ik met mijn zusje op mijn vader in de refter van zijn school. Van de kok kregen we telkens een suikerklontje. Daarna gingen we naar huis eten. Het populaire radioliedje bracht me een keer op het idee dat suikerklontje op te sparen om thuis in mijn soep te doen. Ik was toen al nogal experimenteel aangelegd. Echt een kwinkslag was dit niet. Meer een experiment. Maar wel een dat me duur te staan gekomen is. Want ik heb dat bord soep moeten opeten tegen heug en meug. Allesbehalve lekker, die gesuikerde soep! En het was niet eens erwtensoep, maar tomatensoep.

4. Tot daar mijn kleutertijd. Tijdens mijn schoolgaande jeugd heb ik wel de nodige kwinkslagen uitgehaald. Wie niet? Sommige zijn me duur te staan gekomen. Al bij al viel ik nog wel mee. Zo'n deugniet was ik niet. Op sneeuwklassen heb ik in een Oostenrijks dorpje in de buurt van Ramsau wel eens de kerkklokken geluid.

5. Soms moet je voorzichtig zijn met kwinkslagen. Er zijn gevoelige onderwerpen. Sommige mensen kunnen van sommige personen veel hebben en van andere niet. Een holebi-vriend was eens in groep aan het vertellen over parkeerproblemen die hij met zijn auto gehad had. Het is je waarschijnlijk al veel overkomen dat je auto verkeerd geparkeerd stond, wierp ik ertussen. Verkeerd Geparkeerd is of was de naam van een holebivereniging voor jongeren. Hij kon er niet mee lachen en reageerde nogal gepiqueerd.

6. Enkele jaren gelden was er in het nieuws een anecdote over de Amerikaanse president Bush, die tijdens een belangrijke internationale vergadering een briefje doorgegeven had dat hij moest plassen. Enkele dagen later hadden we op kantoor afdelingsvergadering. Er was een pauze voorzien, maar de chef bleef maar doorgaan en doorgaan. Ik kreeg het op mijn heupen, maakte een kattebelletje en schreef I have to go to the bathroom - Can we take a break? Dan gaf ik het papiertje door. Het bereikte de chef. Die dacht dat het van een van de vrouwelijke collega's afkomstig was. Hij nam het bericht au sérieux en brak zijn uiteenzetting af.

Oef! Nu nog de 'tag' doorgeven.
Enkele blogs waarmee ik recent kennismaakte: Chelone, Satur9's World, DP Spot.
Els om haar wat aan te porren.

Te nemen of te laten. Alstublieft!

dinsdag 11 november 2008

11 november


11.11.08 001
Originally uploaded by degentsezwijger

11 november. Ik reed met de fiets naar de Westerbegraafplaats in Gent. Er was geen 11 novemberplechtigheid. Die had naar het schijnt plaats in het Zuidpark.

Ik doolde een beetje rond op het kerkhof en genoot (?) van de funeraire kunst. Ik trof er o.a. dit merkwaardig graf vol symboliek aan.

In Antwerpen zijn ze die kerkhoven helemaal aan het ontsluiten op het net. Kwestie van bepaalde merkwaardige graven al dan niet van bekende personen voor het nageslacht (en voor de surfer) te bewaren. Bijvoorbeeld: de virtuele ontsluiting van het Schoonselhof, de bekendste Antwerpse begraafplaats.

Misschien ook voor Gent geen slecht idee? Zodat we bijvoorbeeld zouden weten wie er begraven ligt in dit theatraal en een beetje protserig graf?

De Gentse Zwijger in Wordle

Leuk speeltje ontdekt op andere blogs: Wordle. Dit is het resultaat voor mijn eigen blog. Oordeel zelf. Het is vooral een mix van Amerikaanse presidentsverkiezingen en de Ronde van Vlaanderen. Mijn laatste posts hebben nogal veel gewicht in de schaal gelegd.

maandag 10 november 2008

Humo of humor?

Op Facebook word je meer en meer bestormd met verzoeken om lid te worden van een bepaalde groep. Een groep is een verzameling surfers met dezelfde doelstelling, politiek, maatschappelijk, cultureel of andersoortig.

Er zitten heel grappige groepen bij. Ik ben o.a. lid van de groepen 'Ik ben blij dat gij in mijn team zit' (uit de tv-serie Het Eiland), 'Si tu reviens j'annule tout' (naar de lotgevallen van Nicolas Sarkozy) en '1.000.000 fans voor forel met botersaus' (Le Plat Préféré). Andere groepen hebben als doelstelling iets of iemand te redden. Zelf heb ik de groep 'Red het Schipdonkkanaal' opgericht om dit lieflijk kanaal tussen Gent en Knokke te vrijwaren van verbreding en industrialisering. Ondertussen heb ik toch al 391 mensen ervan kunnen overtuigen om lid te worden van die groep. Daaronder recent ook de voorzitter van de betrokken actiegroep 't Groot Gedelf. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is iemand die op Facebook een groep opgericht heeft om het te redden.

Andere groepen maken nu al hun stemintenties bekend voor de verkiezingen op 7 juni 2009. Beetje zinloos als je 't mij vraagt. Maar ook ik ben niet ontsnapt aan de sociale druk om mijn intenties dienaangaande op het net kenbaar te maken. Vandaag heb ik zelfs een groep gezien die oproept om op 9 juni 2009 op de SP.a te stemmen. Twee dagen te laat dus. Grappenmakers waarschijnlijk!

Op deze manier ben ik al van talloze groepen lid geworden. Nu en dan schrap ik er een paar om het geheel overzichtelijk te houden.

Maar ik word niet van zo maar om 't even welke groep lid. Ik bekijk het eerst goed, de recente avonturen van een Gents SP.a-gemeenteraadslid die in de gemeenteraad voor een uitbreiding van de parkeertarieven in Gent gestemd had en op Facebook lid werd van een groep die dit aankloeg en het stedelijk parkeerbedrijf uitschold voor zakkenvullers. Mij zal het niet overkomen!

Vanuit progressieve hoek word je op Facebook wat om de oren geslagen met groepen allerhande. Recent heb ik een uitnodiging afgeslagen om lid te worden van de groep GEEN HUMO(R), tegen het feit dat het weekblad HUMO uit de rekken genomen is vanwege enkele getrukeerde pornofoto's van politiebaas Koekelberg en zijn secretaresses. Een aantal gelijkaardige groepen klagen ook het gebrek aan persvrijheid aan.

Ik vind dat de persvrijheid niet onbegrensd is. Ik vind de HUMO-foto's vrij wansmakelijk. Weinig humor aan, eerder HUMO, dus nogal redelijk belust op sensatie. Ik zou ook niet willen dat er dergelijke foto's van een familielid, van mijn partner of, nog erger, van mezelf gepubliceerd werden. Je kan mensen niet zo maar om 't even wat aandoen onder het mom van humor. Er zijn grenzen.

Ik sta dan ook achter de rechterlijke uitspraak. In de progressieve hoek sta ik met dat standpunt blijkbaar vrij geïsoleerd. Misschien ben ik al een oude zeurpiet aan het worden.

Naschrift: nauwelijks had ik dit neergeschreven of ik kreeg al een uitnodiging om lid te worden van Merci Wannes, ter ere van de zanger die nog maar anderhalf uur tevoren overleden was. Uiteraard heb ik die uitnodiging wél geaccepteerd.

woensdag 5 november 2008

Obama-nacht


Wat een nacht gisteren. Ik wou opblijven tot de eerste uitslagen van de Amerikaanse presidentsverkiezingen binnenwaren en de richting die de uitslag zou uitgaan ongeveer vastlag.

De uitslagen lieten langer op zich wachten dan verwacht. Pas vanaf een uur onze tijd liepen de eerste resultaten binnen. Het was spannender dan de peilingen aangegeven hadden. McCain hield aanvankelijk goed stand in een aantal swing states op de grens tussen Noord en Zuid: West Virginia, Virginia, Ohio, Indiana, North Carolina. Ik vreesde bij momenten echt dat Obama het niet ging halen en McCain, tegen alle voorspellingen in, toch president zou worden.

Het was echt onuitgegeven: ik volgde de uitslagen op het net bij CNN. Ik vernieuwde voortdurend een landkaart met alle staten, het percentage getelde stemmen en de krachtverhouding. Nu en dan schakelde ik over naar De Standaard Online. Of naar Facebook, waar een groot aantal van mijn virtuele FB-vrienden de verkiezingsuitslag ook volgden en via hun statusboodschap commentaar gaven. Zonder uitzondering supporterden ze allen voor Obama.

Het werd half vier en er was nog geen zekerheid. Ik besloot te gaan slapen, maar na een goed kwartier zat ik weer voor mijn scherm. Rond vier uur haalde Obama volgens CNN Ohio binnen met zijn 20 kiesmannen. Mathematisch kon het nu bijna niet meer foutlopen, ook al slonk de voorsprong van Obama in Florida en North Carolina. Dan volgden o.a. New Mexico

Rond half vijf dommelde ik dan toch in. Gelukkig want ik moest er om zeven uur uit. De ochtend bracht de definitieve zekerheid. Het werd een lange dag op kantoor.

Vanavond op het VRT-nieuws vreugdetaferelen in Amerika. Ik hoorde de nieuwe president bijna voor het eerst speechen. Een schitterende overwinningspeech. Heel knap. Typisch zwart. Deed me denken aan Martin Luther King. Aan gospelmuziek ook.

Euforie alom. Yes we can!

Moge de stemming er zo blijven. Was het bij ons ook maar zo!