Consternatie deze ochtend. Ik was gisterennacht opgebleven tot ik op Facebook via een partijgenoot de uitslag van de stemming in de partijraad van Vl.Pro vernomen had.
Toen ik deze morgen mijn krant uit de bus nam, zag ik dat er al een verdere evolutie was. De kop van De Standaard, editie Oost-Vlaanderen, loog er niet om: SP.a blaast kartel met Vl.Pro resoluut op.
Toen ik op kantoor arriveerde, bleek er met die voorpagina van De Standaard iets raars aan de hand: de kop van de editie West-Vlaanderen luidde: Vl.Pro blijft volledig verscheurd achter. In Antwerpen was de headline: Vl.Pro en SP.a op ramkoers! Duidelijk een verschil in timing tussen de diverse edities!
Het is dus zover: het progressieve kartel heeft er gelegen. Het zat er al een tijdje aan te komen. Misschien maar beter ook: nu kunnen de kartelpartners elkaar niet langer de schuld van een eventuele verkiezingsnederlaag toeschuiven.
Toch is het ook jammer. Zeker ook voor mij, want mijn geloof in de leefbaarheid van Vl.Pro als afzonderlijke partij was al een tijdje naar een absoluut dieptepunt gezakt. Maar ook en vooral voor Vlaanderen: in een klimaat van toenemende verrechtsing gaan twee progressieve partijen elkaar dan nog eens vliegen afvangen. Daar zullen enkel de De Deckers en de De Wevers profijt uit halen.
Persoonlijk geloof ik niet dat Vl.Pro volgend jaar op eigen kracht de kiesdrempel haalt. De partij is ook te negatief in beeld gekomen de laatste tijd. Ze is bovendien te klein. Het miltantenbestand is te beperkt. Het stemmenpotentieel aan progressieve zijde is te klein geworden; zeker niet groot genoeg voor drie partijen, zoals ik in een vorige post al schreef.
Mensen die mij een beetje kennen weten trouwens dat ik al niet zo'n grote fan was van het etiket 'liberaal' in Vl.Pro. Zelfs niet links-liberaal. Voor het voortbestaan van een afzonderlijke links-liberale partij ga ik mij niet kapot werken. Er is het risico dat het toch allemaal vergeefs is als die kiesdrempel niet gehaald wordt. En het verdeelt de linkerzijde nodeloos. En verspilt stemmen aan progressieve zijde ten voordele van rechts.
Ik ben destijds lid geworden van een partij die Sociaal en Progressief was (Spirit). De andere letters van de afkorting waren voor mij minder belangrijk. Dat was in een periode dat er politiek van alles aan het schuiven was en ik meende dat er een politieke hergroepering op komst was. De traditionele negentiende-eeuwse breuklijnen waren achterhaald, zo dacht ik.
Er wàren verschillen tussen SP.a en Spirit/Vl.Pro, maar onvoldoende om nu elkaars concurrenten te worden. De overeenkomsten waren groter dan de verschillen. Ik kan er begrip voor opbrengen dat sommigen afkerig zijn van de term 'socialist'. Om sociologische of andere redenen of omdat ze uit de Volksunie komen. Voor mij als ACOD-militant speelt dat minder.
De rest van deze post heb ik voorzichtigheidshalve maar geschrapt. Toch ligt de conclusie voor de hand...
Naschrift: ik heb de Vlaams Progressieven dus verlaten. Wellicht treed ik toe tot een andere partij. Een grotere partij in het progressieve veld, hoewel je daar nog moeilijk van echt grote partijen kan spreken.
1 opmerking:
Peter, Het is niet omdat je uit de VU komt dat we morfologisch een afkeer hebben van het woord Socialist. Ik kom uit de VU en ben lid van Vl.Pro,maar 'k heb altijd geleerd van mijn nu 80-jarige vader dat die Vlaamse overtuiging in sé een sociale overtuiging was. Naarmate de tijd verstreek en meer en meer terechte Vlaamse eisen ingewilligd werden, werd die sociale bewogenheid bij mij meer en meer de drijfveer. En tot vandaag voel ik mij geen SP-a-er/socialist , maar blijf ik mijn politieke inspiratie en overtuiging halen uit de traditie van grote mensen als Maurits Coppieters-Willy Kuypers-Paul Vangrembergen en ja ook Nelly Maes.
Ik sta met evenveel verwondering en verbazing als jij te kijken naar wat er in onze partij allemaal gebeurt. Ik vrees dat we weer naar een scenario gaan waarin de zuiveren (voorstander van een eigen onafhankelijke koers) de realisten (voorstander van samenwerking over de eigen partijgrens heen) zullen verwijten postjespakkers te zijn. Bij de scheiding van de VU heb ik dat al eens meegemaakt! Maar voor mij is het duidelijk, als je dingen wil veranderen of in beweging brengen moet je wegen op de politiek. Binnen het kartel konden we niet alles doordrukken, maar wogen we op de politiek. Als zelfstandige partij zullen we geen concessies moeten doen, maar zal ons gewicht nul zijn. Ik denk nog na over mijn positie. We spreken elkaar nog wel, Geert
Een reactie posten