Vier kleine poesjes. Merkwaardig: de eerste twee dagen blies Simonneken naar haar jongen en keek er nauwelijks naar om. Mijn nichtje Elisabeth die toevallig aanwezig was, heeft het laatste poesje moeten droogwrijven. Daarna haalde het moederinstinct het, zoals je kan zien op de foto.
Nu kan de kat haar kleintjes niet meer missen. Maar het afscheid is nabij.
Alle vier de poesjes zijn ondertussen beloofd aan iemand, twee zijn er al weg (intussen zijn ze 7,5 week oud). Een tweetal weken geleden hebben we de eierstokken van onze poes laten wegnemen. Het zal dus haar eerste en enige bevalling geweest zijn. Dat verlost ons meteen van gruwelijke activiteiten, zoals daar zijn: de jonge katjes in een beerput werpen, verdrinken of achterlaten langs de kant van de weg, etc. Je kan immers niet je hele huis vol met katten laten.
Die vier hebben enkele weken lang heel onze garage volgepist en volgekakt. Gelukkig hebben we een nieuwe eigenaar gevonden voor alle vier de katjes. Volgend weekend gaan de laatste twee de deur uit. Zijn het geen schatjes (de beestjes lieten zich wel moeilijk fotograferen)?
