Tragisch

Het leven kan soms toch zo hard, onrechtvaardig en ronduit tragisch zijn! Je weet dat die dingen gebeuren, maar soms komen ze erg dichtbij.

Vanmorgen vernam ik via Facebook dat een goede kennis zaterdagmorgen omkwam op de weg. Een slippartij op het natte wegdek van afrit Gullegem van de A19. Met fatale afloop tegen een elektriciteitspaal.

Deze zomer had ik Tine, want zo heette ze, nog enkele dagen gezien op de Vredesfietseling, de jaarlijkse fietstocht van Voeren naar Diksmuide. Ik deed dit jaar weer mee. Ik kende Tine en Jan al van de edities 2005 en 2006. De twee vorige jaren had ik niet meegedaan.

Ik kwam Tine en Jan die donderdagavond in augustus tegen voor de poort van jeugdverblijfplaats De Koestal in Moelingen (Voeren). Ze zaten samen op een bankje om de fietsers die toekwamen op te vangen. Ik ging erbij zitten en merkte dat ze nogal intiem met elkaar omgingen. Is er soms iets moois gebloeid tijdens de Vredesfietseling, informeerde ik. Ze antwoordden bevestigend. Ze waren zelfs enkele weken voordien getrouwd. Ze zagen er beiden heel gelukkig uit.

Aan dat pril huwelijksgeluk is plots een einde gekomen door een stom ongeval. Naar verluidt reed Tine niet eens te snel. Het was het natte wegdek, in combinatie met het herfstweer, waardoor ze aan het slippen ging. En die noodlottige paal! Het kan iedereen overkomen!

Amper negenentwintig was ze, enkele maanden gehuwd.

Hier zijn gewoon geen woorden voor.

Il pleure

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville
(Paul Verlaine)

Zo is mijn stemming al heel het weekend: beetje mistroostig, onbestemd melancholisch, ogenschijnlijk zonder reden.

Vooral vandaag weerpiegelt de regen buiten mijn innerlijke gemoedsgesteldheid, zoals in het bekende gedicht van Paul Verlaine. En wat doet een blogger die zich verveelt of mistroostig voelt? Juist! Een blogpostje schrijven!

Terzijde merk ik in dit verband op dat ik gedeeltelijk ook voor mezelf schrijf. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik hier echt niet blog om mensen te behagen of naar de mond te praten om meer succes te halen of meer bezoekers. Ik blog over wat me bezig houdt, zelfs als dat minder populaire onderwerpen zijn.

Het wil maar geen lente worden. Normaal leef ik begin maart op. Nu is het nog te koud. Ik merk dat de dagen lengen, maar ik heb geen lentekriebels.

Nochtans een leuke ochtend gehad. Een vriend uit Brussel nam me mee naar Brugge, waar zijn dochter meespeelde in een Brusselse kinderfanfare die uitsluitend uit slagwerk (trommels) bestaat: de Fanfakids. Het optreden vond plaats in het kader van de jeugdboekenweek. Een jongetje van een jaar of twaalf dirigeerde de trommelaars. Duidelijk iemand met artistieke begaafdheid, waarvan we binnen afzienbare tijd meer zullen horen. Mooie jongen trouwens (ik twijfelde zelfs of het nu een meisje dan wel een jongen was). Hij luistert naar de naam Yahya Choua. Ik heb zijn foto die ik op het net gevonden heb op de site van de Fanfakids hier maar toegevoegd.'t Is immers publiciteit? Oordeel zelf: toch wel een androgyne verschijning! Het is natuurlijk nog maar een knaap.

Het mooie Brugge in de regen. Automatisch moest ik denken aan de roman Bruges la Morte van de Franstalige Gentenaar Georges Rodenbach, die ik enkele jaren geleden las. Els zal zijn standbeeld in Gent ongetwijfeld wel weten staan. Hoe dat standbeeld er nu aan toe is weet ik niet, maar enige tijd geleden was het nog zwaar verwaarloosd.

Terwijl de kinderfanfare aan het optreden was in bibliotheek De Biekorf zijn mijn vriend en ik de stad ingetrokken. Ik stelde voor het belfort te bezoeken.

We hebben de toren beklommen tot helemaal boven langs een reeks steile wenteltrappen. Ik kan je verzekeren dat dat een hele inspanning vergde. Het loonde wel de moeite. Het uitzicht op de stad boven was prachtig. De blogger in mij had dadelijk spijt dat hij zijn fototoestel niet meehad. Ik kan met mijn GSM ook wel foto's nemen, maar de kwaliteit daarvan laat te wensen over en ik kan ze trouwens niet overzetten op mijn pc. Ook de (deels geautomatiseerde) klokken zelf boven in de toren zijn een bezoekje meer dan waard.

Op de benedenverdieping van het belfort had een Normandische dag plaats met allerlei toeristische stands. Het bezorgde me leuke herinneringen aan een reis van enkele jaren geleden.

In het terugkeren nog iets bijgeleerd: hoe je op een autostrade van een bezinestation aan de ene kant naar dat andere kant (waar mijn auto stond) rijdt. In feite volkomen illegaal, maar zolang niemand het ziet...

Tristesse

Je zieke oude moeder wegvoeren naar een of ander centrum, waar ze hopelijk zal revalideren en eruit terugkeren, dat is pas echt triest.

Deze morgen is me dat overkomen.

Een provinciaal zorgcentrum, niet ver van de autostrade. Verwaarloosde omgeving. Braakland.
Een antiek gebouw uit de jaren stillekens, dringend aan renovatie toe. Treurige omgeving.

Een kamer alleen. Twee zonen zijn bij je.

Een lichtpunt: een jonge vrouw huppelt binnen, op hoge hakken, kontje naar omhoog, zegt Ik ben de sociale dienst en lacht! Ze blijft te pas en te onpas glimlachen gedurende het hele gesprek over de administratieve en andere gegevens van de zieke. Ik heb niet veel vertrouwen in de verouderde provinciale infrastructuur en de troosteloze omgeving. Toch, een immer lachende sociale dienst, dat is al iets!

Tegen de middag neem ik, in gedachten verzonken, afscheid en begeef me naar kantoor.