Tour de force in Gent-Sint-Pieters

Vorige week heb ik een kleine krachttoer uitgehaald op de trein.

Het was mistig, die ochtend. Zoals gewoonlijk stond ik op om zeven uur. Eerste werk: de krant uit de brievenbus vissen. Normaal zit de krant om zeven uur in de bus. Het gebeurt soms dat dat niet het geval is. Frusterend! Ik ben dan al van bij het opstaan uit mijn humeur.

Tien voor acht vertrok ik naar het station van De Pinte. Nog steeds geen krant.

In het station van De Pinte is er geen krantenkiosk. Nadeel van in een dorp te wonen. Er is er wel één in Gent-Sint-Pieters, enige stopplaats van mijn trein naar Brussel-Noord.

Aangezien ik gewoon ben van op de trein mijn krant te lezen, vatte ik het plan op er een te halen in Gent-Sint-Pieters. Leen, mijn vast treinmaatje, zou mijn zitplaats proberen te houden door er mijn boekentas op te leggen.

Toen de trein stopte in Gent-Sint-Pieters sprong ik eraf als eerste, dook de trappen af en spurtte naar de krantenkiosk aan de achterkant van het station, 1 euro in de hand. Gelukkig niet te veel volk voor mij. Aangezien ik een abonnement heb, wist ik niet dat een los nummer van De Morgen tegenwoordig 1,10 euro kost. Tijdverlies dus!

Ik spurtte terug naar de roltrap en naar spoor 5. Daar stond dezelfde trein nog te wachten. De conducteur was het vertreksignaal al aan het geven. Op het nippertje slaagde ik er toch in om binnen te glippen. En dan nog wel in het juiste treingedeelte.

Hijgend kwam ik terug in de wagon waar Leen ondertussen een heroïsch gevecht aan het leveren was om mijn zitplaats te bewaren. Zie je wel dat ik de waarheid sprak, glimlachte ze tegen de medepassagiers toen ik puffend ging zitten.

Het is niet iets om elke morgen uit te halen. Voor hetzelfde geld had ik de vertrekkende trein net gemist. Ik heb dat vroeger nog gedaan, maar toen werd die trein gekoppeld in Gent-Sint-Pieters en hield hij er dus langer halt.

Vandaag had ik het trouwens niet moeten doen. Het is alweer treinstaking. De spoorvakbonden zijn zich niet echt populair aan het maken, maar dit terzijde. Ik ben aan het thuiswerken, euh pauzeren.

Zoek de bal!

voetbal JV De Pinte 005
Originally uploaded by degentsezwijger

Voor een keer niet zoek de vaut, maar zoek de bal!

Gisteren ben ik, voor het tweede jaar op rij, door vriend en gemeenteraadslid Geert uitgenodigd om een thuismatch van voetbalclub Jong en Vlug De Pinte bij te wonen.

Jong en Vlug De Pinte speelt in Tweede Provinciale A. In provincale afdelingen is het bij thuismatchen de gewoonte een sponsor te zoeken voor de matchbal. Die sponsor, meestal een bekende, al dan niet politiek actieve, figuur uit de gemeente, krijgt dan in ruil een aantal vrijkaarten. Tijdens de pauze trakteert hij zijn genodigden op een gebakje en een drankje (meestal in omgekeerde volgorde van belang).

Gisteren speelde JV De Pinte tegen Olympia Gent. Beide ploegen doen het dit jaar niet zo goed: ze bengelen beide onderaan het klassement. Het was te merken aan het niveau van de match. Ik ben geen voetbalspecialist, maar zag toch dat het niet goed was. Ik had de indruk dat de voetballers de hele match tevergeefs naar de bal zochten.

En ook de uitslag was niet goed: 0-0 na 90 minuten. In het vakjargon: knul-knul! Amper één schot tussen de palen in die hele match en dan nog liefst recht in de handen van de keeper!

Ik wens beide ploegen veel beterschap! Het zal nodig zijn!

Zeverrock

Het moet jaren geleden zijn dat ik nog eens naar een echt Rockfestival geweest ben. Het laatste dat ik me kan herinneren is Ten Vrede. Dat is zelfs niet eens een echt rockfestival, al heb ik daar in het begin van dit millennium naast Willem Vermandere toch ook o.a. Khaled en Sertab Erener gezien.

Omdat ik nu met vakantie ben en er in mijn eigen gemeente een rockfestival is waar ik nog nooit heengeweest was, dit jaar dus maar eens Zeverrock aangedaan in de afgelegen deelgemeente Zevergem.

Zevergem is een heel landelijk dorpje aan de moerassige Schelde-oevers, dat meer bij Zwijnaarde (Gent) aansluit dan bij de fusiegemeente De Pinte. Wonen is er naar het schijnt heel duur, want het is er heel rustig en toch zo dicht bij de grote stad Gent. Het grootste deel van de gemeente is trouwens landbouw- of natuurgebied.

Ruimte zat dus, ook om een rockfestival te organiseren in een tent op een terrein vlak achter de dorpskerk. Het festival zelf is betalend. 13 euro in voorverkoop voor 8 acts, veel is het niet. In ruil daarvoor heb je een afgesloten terrein in een mooi plattelandskader, een ruime tent en een ligweide met eet- en drankstandjes.

Leuk weertje in elk geval gisterennamiddag. Veel volk ook voor zo'n klein dorp, al stroomde dat maar mondjesmaat toe en kwamen de meesten maar 's avonds.

De eerste twee acts waren maar opwarmertjes: Electric Blonde en Customs. Eerste hoogtepunt en dé grote revelatie voor mij was de zangeres Selah Sue. Een opmerkelijke verschijning: een fragiel figuurtje op héél hoge hakken en met hoogopgestoken blond haar. Ze bracht haar sterke nummers op enkel een acoustische gitaar, die elektrisch versterkt werd.

Pas daarna kwam de grote massa opdraven voor eerst Headphone Die brachten heel luide experimentele rock. De boomlange blonde bassist prutst overduidelijk graag met synthesisers en leek me het creatieve brein van de groep. De vier Nederlandse rappers van De Jeugd van Tegenwoordig hadden veel succes bij het publiek. Wel eens leuk om te zien, maar voor de rest niet echt mijn kopje thee. Ik stond tijdens dit optreden trouwens te ver en verstond nauwelijks een woord van de teksten.

Daarna kwam Gorki, aangekondigd als De Gentse trots. Ze brachten een geslaagde set van al hun bekende hits. Ik heb een van de nummers proberen filmen met mijn eenvoudig toestelletje, zie hierna.

Na Gorki, die afsloten met het onvermijdelijke Mia, brachten Sioen en compagnie het laatste optreden van de Calling up Soweto-toernee. Sioen is niet echt mijn ding, i.t.t. Gorki.

Het festival sloot af met dj Dirk Stoops. Ik heb een tijdje staan kijken en luisteren naar de act van de dj, maar ben niet tot het einde gebleven. Dj-optredens zijn van na mijn tijd. Ik vond het geheel zelfs iets fascistoïde hebben. Een al wat oudere man die een massa met allerlei dwaze gebaren probeert op te zwepen, terwijl er twee dikkerds achter hem danspasjes en rare armbewegingen uitvoeren.

Maar alles bij elkaar is mijn eerste rockfestival in jaren zeker voor herhaling vatbaar.

Feest

trouw De Pinte
Originally uploaded by degentsezwijger

Toen ik vanmiddag naar de bakker ging in het centrum van De Pinte, zag ik dat er aan de kerk een receptie aan de gang was van een trouw. Een nieuwe trend: de receptie geven onmiddellijk bij het buitengaan van de kerk. Ik vond het zo leuk dat ik mijn fototoestel gaan halen ben.

Morgen ben ik aan het feest: ik word er namelijk 50!
Een halve eeuw!
Zo'n mijlpaal dat het me toch wel de moeite leek om een feestje te bouwen.
Niets groots: enkel voor de dichtste familie en een paar héél goede vrienden. Maar ik heb er toch werk van gemaakt. Een beetje chaotisch, zeker een week na die kiescampagne, waarvan ik nog onvoldoende gerecupereerd ben. Uitnodigingen pas de laaste week verstuurd en zo. Sommige mensen waren natuurlijk verhinderd.

Maar het is me op een paar dagen toch gelukt alles in elkaar te boksen. Hopelijk valt het wat mee.

De Gentse Zwijger stript (alweer)

uitzicht vanuit mijn studeerkamer in de lente
Originally uploaded by degentsezwijger

Lang geleden dat iemand nog eens een stokje deze richting uit gegooid heeft. De dader heet Georgina. De opdracht luidt: noem zeven dingen die men nog niet over je weet en geef die opdracht door aan zeven andere bloggers.

Georgina is een sympathieke meid die ik toch al een tijdje ken, virtueel dan. Maar mijn eerste gedacht was toch: ze kunnen me wat. Iedereen die mijn blog nu en dan bezoekt weet dat het een life blog is. Dat de realiteit nooit ver weg is. Ik heb hier al zo veel over mezelf prijgegeven dat ik me afvroeg of zo'n stokje aannemen nog wel zin heeft. Ik heb hier al veel geschreven over mijn politiek engagement, misschien tot vervelens toe. Over mijn passie voor fietsen en wielrennen. En ik wil toch ook wel een beetje afstand houden. Het is niet de bedoeling dat ikzelf hier keer op keer gedissecteerd word. Langs de andere kant heb ik ook al enkele keren last gehad met anderen die vonden dat ik hun privacy schond.

Maar dan dacht ik what the hec? Ik kan Georgina of all persons toch niet teleurstellen? Ik neem het stokje dan toch maar aan, al ga ik me niet strikt aan de regels houden. Zeven is misschien wel een heilig getal, maar daar heb ik verder maling aan. Ik ga het stokje ook aan geen zeven anderen doorgeven, want dat zijn er te veel.

Wat is er nog zo interessant aan mezelf dat nog niet op deze blog vermeld werd? Misschien dat ik binnen enkele weken vijftig word? Een halve eeuw. Toegegeven, het is oud voor een blogger. Maar ik ben nog jong van geest. En de meesten geven me jonger. Al heb ik van die typische leeftijdsproblemen. Mijn eeuwige gevecht met het buikje bijvoorbeeld. Eind vorig jaar heb ik weer eens een hele tijd streng gedieet. Veel gesport, vooral gefietst. Maar de eerst maanden van dit jaar heb ik me zo goed laten gaan dat het effect daarvan alweer vrijwel volledig teniet gedaan is en ik zo goed als mag herbeginnen. Grote schuldige: onder andere mijn voorliefde voor wijn. Een hobby die een andere grote hobby, fietsen, tegenwerkt. Ik ben ook een nogal grote eter en heb de laatste tijd nauwelijks nog gesport, zeker omdat ik nu al een zestal weken met een chronische verkoudheid opgescheept zit.

Ander markant gegeven: ik ben nog steeds vrijgezel. Ik weet niet of dat nog gaat veranderen. Ik heb de hoop niet opgegeven dat ik mijn sprookjesprinses ooit nog tegenkom. Maar als je al je hele leven vrijgezel bent, afgezien van enkele latrelaties die nooit een lang leven beschoren waren, dan zal een duurzame relatie aangaan wel niet makkelijk zijn.

Een recente revolutionaire verandering in mijn leven: na een verblijf van ca 25 jaar in het centrum van Gent ben ik tweeëneenhalf jaar geleden naar De Pinte verhuisd. Ik had behoefte aan wat meer ruimte, wat meer natuur, wat minder drukte ook. Maar ik moet toegeven: het begin was moeilijk. Een hele aanpassing van de stad naar een zeer rustige, vrij landelijke gemeente als De Pinte. Een residentiële slaapgemeente waar weinig of niets te beleven valt. Wel mooi en ook heel rustig. Een ietsje te. Niet voor niets blijkt 1/3 van de inwoners van De Pinte uit 60+'ers te bestaan. En als je gewoon was om even je deur uit te stappen en al onmiddellijk in de Veldstraat in Gent te belanden. Of op de Korenmarkt of de Graslei... De kalmte en de rust: je moet er echt wel aan wennen!

Maar het is hier prachtig wonen. Ik woon hier vrijwel in het centrum van het dorp, op nauwelijks 100 meter van de kerk. Overal rondom het huis is open ruimte. Aan de oostzijde is er een braakliggend perceel. Aan de andere kant is er een bungalow. Achter het huis een tuin en daarachter nog een tuin, gevolgd door een bomenrij. Als het zo mooi weer is als de laatste weken is het huis langs alle kanten vol zonlicht. Dat maakt veel goed. Dan mis ik het stadsgewoel niet meer. Bovenaan een fotootje van het uitzicht vanop mijn studeerkamer. Dat uitzicht is onlangs sterk veranderd door die bomen die aan het bloeien geslagen zijn.

En het centrum van Gent is maar 10 kilometer ver. Ik leg de afstand zelfs in de winter geregeld met de fiets af, tenzij bij hevige regen of sneeuw. Het is nog doenbaar. Bij het terugfietsen van bijvoorbeeld een avondje Gentse Feesten heb ik wel al enkele keren gesakkerd en gewenst dat het een paar kilometer korter fietsen was.

Maar de tuin vergt ook veel onderhoud. Ik doe het graag, maar het is vermoeiend en tijdrovend, zeker voor iemand die dagelijks naar Brussel pendelt. Zo heeft alles zijn voor- en zijn nadelen.

Zo ik hoop dat dit volstaat en dat ik mezelf alweer voldoende blootgegeven heb.

Laat ik het stokje doorgeven aan enkele bloggende gewezen of nieuwe partijgenoten en/of politici, al dan niet in spé: Jethro Mortier, Wim Dewaele en Christophe Ramont. Ze zien maar of ze er bij de aanvang van deze campagne tijd voor hebben.

Afscheid nemen

Deze ochtend ging ik voor de vierde keer van het jaar naar een begrafenis. Voor het eerst in mijn eigenste De Pinte. Ik kende de overledene, een bijna tachtigjarige gewezen onderwijzer, een beetje, niet zo heel goed; maar zijn jongste zoon is al een aantal jaren een politieke vriend, tevens gemeenteraadslid in De Pinte.

Het kleine kerkje van De Pinte zat afgeladen vol. Samen met een hoop andere mensen moest ik rechtstaan. Het was de eerste kerkdienst die ik er volledig uitzat. Tevoren was ik er alleen nog maar binnengeweest voor communiefeesten en had me er nooit toe kunnen brengen te blijven zitten voor de hele dienst.

Het is een mooi kerkje. Vrij recent en modern. De binnenkant ziet er goed uit; heel netjes; de buitenkant in een of andere neo-stijl vind ik minder. De pastoor heeft een heel warme stem, die ver draagt, zoals het voor een pastoor hoort. Hij ziet er een beetje uit als een Christusfiguur: lange baard en lange haren.

Passende preek ook van de pastoor! Uiteraard wees hij op het rijkgevulde leven van de overledene. Op zo'n ogenblikken ga je aan het mijmeren over het leven en de dood: hoe rijkgevuld is mijn leven? Wat heb ik nog te verwachten?

Eigenlijk kan ik niet zo goed tegen het pathetische van begrafenissen. Bij het begin van de dienst brachten de dragers de kist de kerk binnen, gevolgd door de familie. Ik zag de droevige blik van de weduwe naar de kist en moest zelf de ogen afwenden. Op zo'n emotionele momenten kan ik echt heel overgevoelig worden.

De afgestorvene was een Vlaams-nationalist, zij het ook zeer sociaal bewogen. Dat kwam, naast de aanwezigheid van een aantal coyfeeën van het Vlaams-nationalisme uit het Gentse, tot uiting in de muziek. Vlaams-nationalisten hebben een rijke zangtraditie, die socialisten bijvoorbeeld niet hebben. Daar hebben ze wel de Internationale, maar dat is ook ver alles.

De dienst werd muzikaal opgeluisterd met klassiekers uit het Vlaamse liedrepertoire, die door de kerkgangers samen gezongen werden. En goed meegezongen. En nee, niet Will Tura of Clouseau, maar wel liederen van componisten en tekstdichters die de hedendaagse Vlaamse jeugd niet meer kent, zelfs mensen van mijn generatie niet. Het Hemelhuis van Emiel Hullebroeck op tekst van René De Clercq; Lied van mijn Land van Ignace De Sutter en Anton Van Wilderode; Lieve Vrouw van Vlaanderen van Lodewijk de Vocht en August Cuppens. Dat laatste lied had ik zeker nog al gehoord. Ik vind het best mooi, met een nogal zangerige melodie. Het is alleen in flamingantische milieus nog bekend, vermoed ik.

Geen Vlaamse Leeuw of Gebed voor het Vaderland, dé klassiekers op begrafenissen van fervente Vlaams-nationalisten. Die bekende strijdliederen hebben meer een politieke bijklank. Het cultuurflamingantisme overheerste op deze uitvaartdienst. Geen vlammende speeches ook, zoals op de begrafenis van mijn vader. Het was een ingetogen dienst, waarin vooral de talrijke kleinkinderen van de overledenen vaak aan het woord kwamen. En er gezongen werd! Het kleinkind dat Het Hemelhuis uitzonderlijk alleen ten beste gaf, was duidelijk muzikaal geschoold.

The Cold Heaven

sneeuw De Pinte 005
Originally uploaded by degentsezwijger

Bij dit zonnige vriesweer moest ik aan een gedicht van William Butler Yeats denken dat we ooit nog in een cursus Engelse literatuur op de universiteit geanalyseerd hebben. Ik vind het een mooi gedicht, één van zijn betere. Ik heb het via Google gevonden als eerste hit met de trefwoorden 'Yeats', 'poetry', 'ice'. Ongelooflijk, niet?

The Cold Heaven
by William Butler Yeats (W. B. Yeats)

Suddenly I saw the cold and rook-delighting heaven
That seemed as though ice burned and was but the more ice,
And thereupon imagination and heart were driven
So wild that every casual thought of that and this
Vanished, and left but memories, that should be out of season
With the hot blood of youth, of love crossed long ago;
And I took all the blame out of all sense and reason,
Until I cried and trembled and rocked to and fro,
Riddled with light. Ah! when the ghost begins to quicken,
Confusion of the death-bed over, is it sent
Out naked on the roads, as the books say, and stricken
By the injustice of the skies for punishment?

Een heel toepasselijk gedicht bij dit weer. Heel intrigerend ook, dat einde met een vraag. De eigen gemoedsgesteldheid geprojecteerd in de natuur, een typisch romantisch kenmerk.

IJssculptuur

De Pinte ijs 005
Originally uploaded by degentsezwijger

Het centrum van De Pinte in de ijzige vrieskou. Vooraan het fonteintje met de sculptuur, die bijna volledig onder het ijs zit. Het geheel staat bekend als de Vogelfontein. Mijn foto is wel niet zo mooi als die op De Pinte Blogt, een recent initiatief van Het Nieuwsblad. Er was veel zon deze middag en daarvan heb ik gebruikgemaakt om wat foto's te nemen, net als enkele andere mensen. Kwestie van dat ijssculptuur voor de eeuwigheid te bewaren.

Achteraan het Kasteel Viteux met de stallingen en een deel van het park. Het werd onlangs gerestaureerd. Half december opende het nieuwe restaurant Viteux in het kasteel. Het vlakbij gelegen, bekende restaurant De Bonte Koe is van dezelfde uitbaters.

De Bonte Koe probeerde ik al ooit eens. Viteux ziet er iets uit voor een bijzondere gelegenheid. Het oudejaarmenu was in elk geval behoorlijk prijzig.

De eerste sneeuw

Sneeuw, sneeuw, sneeuw. Het blijft maar sneeuwen hier in De Pinte. Lekker romantisch, die eerste sneeuw op een zondagnamiddag.

Knap vervelend ook. Ik was van plan deze namiddag naar WEBA (in Deinze, niet in Gent!) te rijden. Ik heb nog wat spulletjes nodig. Maar bij zo'n weer toch maar beter niet. Binnenblijven dus. Gelukkig is er nog het internet! En leuke toepasselijke deuntjes!

Exit Gentse Feesten

Gisteren toch een klein stukje van de Gentse Buitenband meegereden bij schitterend weer. 25 kilometer maar. De Meersenroute door Zwijnaarde, De Pinte, Zevergem en Eke. Op de foto de controle aan een hoeve in Zevergem. Meer kon niet, want ik heb nog tot 14u00 aan mijn verslagje voor Gentblogt van het optreden van Lady Linn de nacht daarvoor gewerkt.

't Wordt tijd dat die Gentse Feesten voorbij zijn. Vandaag de laatste dag. Vanavond nog eens alles geven met verslagjes van chanteuse Patricia Beysens in de Spiegeltent en daarna Walter De Buck en groep aan sint-Jacobs (als ik er op tijd geraak).

Ik slaap heel slecht al de hele feesten. Vooral die nachtelijke fietstochtjes terug breken me zuur op, vermoed ik.

Na mijn laatste verslagjes eens goed uitrusten en nadenken wat ik met mijn vakantie ga uitrichten.

Vlaanderen Feest in De Pinte

Ook in De Pinte vierde Vlaanderen zaterdagavond feest. Sinds enkele jaren is er in de Pintestraat een buurtfeest met de steun van de Vlaamse gemeenschap: de Pintestraatfeesten. Voor het eerst was ook uw dienaar aanwezig voor de warme beenham met frietjes. Daarna was er nog een optreden van de Gentse covergroep Vol Petrol. Op de foto een folkduo dat het voorprogramma verzorgde. Het was niet echt schitterend weer, maar het viel toch mee.I.t.t. periodes in de namiddag regende het 's avonds niet - of toch niet in de vroege avond.
Daarna ben ik nog naar Gent gefietst. Morgen misschien The Big Jump aan de samenvloeiing van Schelde en Leie. Als ik er geraak...

Toch een puik idee van de Vlaamse overheid om die buurtfeesten te sponsoren. Minder voor de Vlaamse feestdag maar wel voor de sociale cohesie.
Alsof er in Vlaanderen nog niet genoeg gefeest werd en wordt!
Maar niet of minder op het niveau van straten en buurten.

Koers in De Pinte

Vlaanderen is een wielergek landje. Als je in Gent woont, merk je daar niet veel van. Maar even buiten Gent, tussen Gent en Deinze of Aalter of ten zuiden of zuidoosten van Gent des te meer.

Ook in De Pinte, waar er een vrij actieve wielerclub is. Vorig weekend was het kermis in De Pinte. Niet alleen in De Pinte trouwens, maar ook in Nazareth. Ik had het vorig jaar bij de verkiezingen ook al gemerkt dat het hier in de streek op hetzelfde ogenblik overal kermis is. Economisch weinig efficiënt, maar ja!

Kermis betekent in Vlaanderen meestal koers. Zo ook in De Pinte. Gisteren, Pinkstermaandag, was er een koers voor elite dames. Ik passeerde toevallig en ben blijven kijken.

De organisatoren hadden wel reuzegeluk met het prachtige weer. Voor de rest zijn die kermiskoeresen op sportief gebied niet zo interessant. Er gebeurt niet zo veel. Vroeg in de wedstrijd was er een ontsnapping van zes dames en dat bleef zo tot het einde.

Tussen de rondjes rond de kerktoren is er een speaker die het aanwezige publiek entertaint. En natuurlijk ook aandacht vraagt voor de sponsors. Waaronder de lokale politiek. Hij had het o.a. over Christen-democraten Vlaams De Pinte-Zevergem. Ik vroeg me af wat voor een beest dat nu weer was. Een nieuwe splinterpartij, na de Vlaams Progressieven, Vlaams Belang en anderen? Dan viel mijn frank: natuurlijk bedoelde hij Christen-democratisch&Vlaams, afgekort CD&V! Ook de Open VLD kreeg een vermelding. Daar bleef het bij wat de gemeentepolitiek betrof, want de coalitie hier is CD&V-Open VLD.

De wedstrijd dan: het werd dus een spurt met zes, waarvan er zich twee dames afscheidden (zie foto, even na de finish. Dat heb je immers met die digitale toestelletjes, die zijn zo traag!) Het is de linkse dame die gewoonnen heeft. Tot mijn verbazing sprak ze Engels. Ik heb haar nog eens apart gekiekt: het is de linkse dame met helm en drinkbus.
Ze ziet er echt typisch Brits uit, niet?
Haar naam is Wyman. Ze verblijft al drie jaar in België. Het was haar eerste overrwinning. De tweede was ene La Toya - waarvan de familienaam me ontsnapt is - uit Aalter, de derde was een Hollandse.

Ik was echt verbaasd dat er zoveel deelneemsters waren. Het prijzengeld in dergelijke wedstrijden is niet indrukwekkend. Het zal dus wel meer voor de sport zijn dat ze deelnemen. Terwijl het materiaal, de uitrusting e.d. wel duur is!

De Chokotoff-connectie

Rustig weekend gehad. Wat bekomen, want ik was vorige week een beetje ziek.

Zondagmiddag met mijn kersverse vriendin iets gaan eten in mijn eigen De Pinte. Voor mij een thuismatch dus, deze keer.

Voor het eerst kennis gemaakt met het zoontje van negen van mijn vriendin. Leuk ventje: heldere blauwe ogen, golvend, halflang blond haar. Een echte spring-in-het-veld! We hebben er weinig last van gehad. Kwam alleen bij ons als hij honger of dorst had.

Als we daar in De Pinte klaar waren, zijn we nog iets gaan drinken in het centrum van Sint-Martens-Latem. Het uitgaansleven in De Pinte is immers vrijwel nihil. Brasserie Het Latemke zat barstensvol. De jongen trok dadelijk naar de speeltuin.

We gingen op het terras aan de voorkant zitten. En net brak de zon door voor zeker een goed uur. We keken naar het va-et-vient in het centrum van Sint-Martens-Latem. Place m'as-tu-vu, dat is duidelijk. Veel chic volk, maar het is er toch wel mooi ook. Voor de happy few.

Op de cafétoog stond een grote bokaal met chokotoffs. De jongen en ik bleken eenzelfde passie te delen voor deze toffees. Om beurt hebben we er elkaar een toegestopt. Dat komt wel goed tussen ons. Het eerste contact was in elk geval al positief. Het ijs is gebroken!

De namiddag was veel te gauw om. Gelukkig begon het net te regenen toen het tijd was om op te stappen.

Nog meer sneeuw

Aangezien we dat hier toch niet veel meer meemaken, heb ik vanochtend enkele fotootjes getrokken van de sneeuw rond mijn huis. Ze zijn nogal donker uitgevallen. Maar als de zon erop zit is die sneeuw toch dadelijk weg.

Vanuit mijn slaapkamerraam in de vroege, grijze ochtend:

Enkele foto's van de tuin en wat daarachter ligt. Let ook op de tekenen van de bouwwoede hier in De Pinte. Immobiliën en grootscheepse projecten, allez, je kent dat!

En het begint hier nu alweer te sneeuwen (terwijl ik dit typ met een spinnende kat tussen mijn toetsenbord en mij.

Ruimte voor Ruimte

Mijn eerste politieke vergadering in mijn nieuwe gemeente De Pinte. Een algemene vergadering van het progressief kartel Ruimte, dat bestaat uit SP.a, Spirit, Groen! en onafhankelijken.

Sinds de bijna anderhalf jaar dat ik hier woon heb ik wel al enkele recepties, kaas- en wijnavonden, een quiz en dergelijke meer meegemaakt. De algemene vergadering van vorig jaar heb ik gemist, omdat ik met mijn moeder naar het ziekenhuis moest.

We waren met z'n elven. Twee anderen zaten op een MINA-raad. Er waren enkele zieken.

Een heel verschil met de drie jaar dat ik in Gent in het bestuur van een politieke partij zat. In die pioniersjaren hadden we geen vertegenwoordigers in de gemeentelijke bestuursorganen en -raden. Enkel een schimmige schepen, die nu eens koud, dan eens warm blies. Wel twee parlementsleden.

Hier in De Pinte zit bijna iedereen van de groep in de gemeenteraad (5), OCMW-raad (2) of een adviesraad. De Pinte is natuurlijk ook een veel kleiner gemeente dan Gent (goed 10.000 inwoners).

Uiteraard mag ik hier niet bekendmaken wat daar zo allemaal besproken en afgesproken is.

Alleen: ik heb een poging moeten afslaan om mij de website op te solferen. Sorry, dat vergt nogal tijd. Ik ben er technisch ook niet meer zo goed van op de hoogte. En ik heb al een blog te onderhouden :-)

Nieuwjaarsreceptie Zevergem 2008-bis

Receptie Zevergem 2008 004
Originally uploaded by degentsezwijger

Nog een tweede foto van de nieuwjaarsreceptie vanmiddag: onze burgemeester aan het speechen voor het oude gemeentehuis van Zevergem (overigens een zéér mooie en zéér landelijk gebleven deelgemeente aan de moerassen van de Schelde-oever)

De burgemeester drukte na de speech alle aanwezige inwoners persoonlijk de hand om ze gelukkig nieuwjaar te wensen!
Daniël Termont: eat your heart out!

Nieuwjaarsreceptie in Zevergem

Receptie Zevergem 2008 003
Originally uploaded by degentsezwijger

Vanmiddag had de gemeentelijke nieuwjaarsreceptie van De Pinte plaats aan de kerk van de landelijke deelgemeente Zevergem.

Ze hadden geluk met het weer: het was niet te koud en het winterzonnetje straalde!

Heel wat anders dan in Gent, waar je uren moet aanschuiven voor één drankje, met wat geluk twee. In De Pinte draait die nieuwjaarsreceptie in openlucht steevast uit op een gemeentelijke zuippartij, waar de jenever en de glühwein rijkelijk vloeien.
Nogal wiedes ook, want er woont hier veel minder volk.

Beetje speciaal volk, hier in De Pinte. Een héél verschil met Gent.
Agrarisch gebleven, wat apart, op zichzelf, ondanks de vele inwijkelingen. Beetje bekrompen ook, een mentaliteit van hereboeren en betere middenstanders.

Enfin, 't is hier wel mooi wonen. Ik wou niet per se weg uit Gent, maar het was zaak van iets degelijks en betaalbaars te vinden, beetje weg uit de drukte. Maar toch op een redelijke afstand van de stad!

Blogs in De Pinte

Per toeval heb ik een andere blog uit De Pinte ontdekt. De blog luistert naar de welluidende naam Elei Suladan. Dat betekent volgens de blogger De dromen van Karel in de fictieve taal van J.R. Tolkien in The Lord of the Rings.

De blogger is een jonge gast die in Gent aan de unief zit. Ik meen hem in De Pinte al gezien te hebben aan het station, te oordelen naar een foto op zijn blog. Hoewel, veel van die jonge gasten lijken op elkaar. Edoch, ik sta bijna elke morgen tussen die jonge gasten op de trein gedrumd tussen De Pinte en Gent-Sint-Pieters. Overvolle treinen met scholieren, studenten en pendelaars. De eerste twee categorieën stappen in Gent uit en dan heb ik gelukkig een zitplaats tot in Brussel. Maar dit terzijde.

Er zullen in De Pinte nog wel bloggers zijn. De blogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Ik zou weer eens mijn toevlucht moeten nemen tot geourl om andere bloggers in buurt te ontdekken. Die website marcheert al twee dagen niet. Bestaat die site nog? Hoewel, niet iedereen voert die coördinaten in zijn blog in. Ik zal die ene Pintse blogger meteen maar op mijn blogroll zetten. Hoewel het verschil in leeftijd iets te groot is om veel voeling met elkaar te hebben. Het is toch altijd leuk te weten wat de jeugd uitsteek, denkt en voelt!

Ik heb een poging gedaan om mijn blog op technisch gebied wat te actualiseren. Er is nog werk aan: de blog moet nog wat meer gepersonaliseerd worden. Nu werk ik met een sjabloon uit Blogger. Ik merk dat veel bloggers recent overgestapt zijn naar Wordpress, dat meer mogelijkheden biedt qua layout. Misschien moet ik dat ook maar eens overwegen?

Nieuwere internetfenomenen als Twitter en Facebook moet ik nog leren kennen. Al heb ik over dat laatste negatieve signalen opgevangen. Daarstraks waren er op de trein twee twintigers over bezig. Eén ervan was op weg naar het N-VA-congres in Gent. Heel die evolutie op internetgebied is zo razendsnel dat je, zeker als je al wat ouder wordt, moeite hebt om dat allemaal bij te benen. Ik ben ook niet zo'n techneut. Hoewel ik een paar jaar webmaster geweest ben van Spirit Gent in die heroïsche pioniersjaren. Waar is de tijd? Het nam me zodanig in beslag dat ik het nadien wat rustiger aan gedaan heb.

Ik zal mijn blog ook wat meer moeten beginnen promoten, vrees ik. Ik heb maar een schamele Technorati Authority van 6. Maar mijn blog heeft ook een klein jaar zo goed als stilgelegen met die megaverhuis van Gent naar De Pinte vooral. Raar genoeg ben ik hem in de laatste verkiezingstijd terug beginnen aanzwengelen. Gelukkig heb ik nu eindelijk ook een nieuwe pc en heb ik die totaal verouderde weggegeven aan een vriend die nog nooit een computer gehad heeft. Hij kan er nog wat op oefenen. Hij is alvast Windows 98 aan het instuderen :-)

Ik post ook niet zo heel veel en wens dat eigenlijk zo te houden ook. Het bloggen mag geen obsessie, geen constante bezigheid worden. Ik wens ook nog andere dingen te doen. Ik ben niet van plan om, zoals sommigen, de hele dag door te posten over al wat ik doe, meemaak of denk. Enkel als ik iets bijzonders kwijt wil, komt die blog wel van pas.

Ajuinlei

De zondagmorgen is een goed moment om nog eens naar Gent af te zakken. De zaterdag lukt dat doorgaans niet, als ik er niet echt moet zijn. Veel te druk met boodschappen allerhande.

De twee voorbije zondagen fietste ik in de ochtend naar Gent.
Zo belandde ik toevallig op de officiële opening van de boekenmarkt op de Ajuinlei. Een leuk initiatief en een echte verrijking voor de Gentse binnenstad op zondagochtend, zo dicht bij de bloemenmarkt. En een succes ook, nu al twee zondagen na elkaar. De organisatoren hadden het zonnige weer wel mee. Je kan er ook koopjes doen, zo heb ik gemerkt. Ik weet wel iets van de tweedehandsboeken en -postkaartenmarkt. Ik heb me zelf een tijdje op die markt gestort, maar ben gestopt met de verkoop van boeken, omdat het teveel aan mijn vaders boeken weggewerkt was. Er is nog plaats voor wat er nog overschiet.

De eerste zondag werd er zowaar gespeecht. Een jonge, nogal flamboyante gast. Ik dacht eerst: de initiatiefnemer, maar toen hij ook een officieel lint begon door te knippen en ik Sas Van Rouveroij naast hem zag staan en de deken van Sint-Michiels, begon ik toch te twijfelen.

Toen viel mijn euro: het was natuurlijk Matthias Declercq!
Ook gespot op die eerste boekenmarkt: Mark Reynebeau mét (een nogal hippieachtige) vriendin.

Vorige zondag heb ik voor het eerst geaperitiefd op de bloemenmarkt op de Kouter. in de bijna dertig jaar dat ik in Gent gewoond heb nooit gedaan. Maar we woonden ook vlakbij in de Gentse binnenstad en aperitiefden de zondagmiddag gewoonlijk thuis.

Zaterdagmorgen in De Pinte gewekt door de politie. Iemand had 's nachts een ruit ingeslagen van mijn wagen, die op de oprit geparkeerd stond voor de garage. Niets gepikt zelfs. Waarschijnlijk puur vandalisme dus.

Natuurlijk komt de verzekering niet tussen. Mijn beperkte omnium heb ik vorig jaar opgezegd. Een serieuze streep door mijn rekening. En dat in het anders zo rustige en ietwat kleinburgerlijke De Pinte!

Er is niet veel wat je eraan kan doen. Behalve mijn karretje in het vervolg binnen zetten, zelfs in de zomer.

De Pinte

Het is nu zowat een jaar dat ik in mijn nieuwe, rustige gemeente even buiten de stad woon.

De Pinte is eigenlijk nog een echt dorp, zo constateer ik steeds meer tot mijn verbazing. Er is wel wat residentiële inwijking vooral vanuit Gent, maar de raditionele mensen met een eigen traditonele mentaliteit zijn gebleven.

Eigenlijk zijn er twee dorpen, De Pinte en Zevergem, die wweinig met elkaar te maken hebben, behalve het feit dat ze samen een gemeente vormen.

In De Pinte is men gek van braderieën en kermissen, zo heb ik al gemerkt.
En van koers. De wielersport is er nogal populair, zoals in de hele streek. Er is ook een plaatselijke wielerclub.

Gisterennamiddag was er een kermiskoers voor beloften in het centrum van De Pinte.
Ik was toevallig thuis en ben gaan kijken. Het was rondjesdraaien om de kerktoren. Telkens de eindmeet overschreden werd, was er een priem van 8 euro te verdienen. Niet echt iets om rijk mee te worden dus. Wat koop je tegenwoordig nog voor 8 euro?

Het was dan nog een buitenlander die de kermiskoers gewonnen heeft. Een renner uit Litauen. Ik heb er enige jaren geleden al over gehoord in de media dat er een groep Litause schijnamateurs is die om den brode onze kermiskoersen afschuimt.
Vandaar ook dat de omroeper zijn mededelingen in twee talen deed: het Nederlands en het Engels.

Doorgaans is het zeer rustig in onze gemeente. Een heel verschil met Gent. Maar alle voordelen hebben ook hun nadelen. Soms mis ik het stadsgewoel wel een beetje. En je verliest veel tijd met inkopen doen, zeker als je om de haverklap naar de stad trekt.
Maar er zijn andere dingen die dat goedmaken: onlangs keerde ik met de auto terug uit Gent. Aan de kerk van De Pinte was een kolonne eenden bezig de vrij drukke baan over te steken. Aangezien daar een ruime bocht is en een kruispunt, ligt de snelheid van de automobilisten er niet hoog. De eenden stoorden zich niet aan de auto's.

Al is er ook in de Pinte een begin van verstedelijking. De bouwpromotoren zijn er nogal actief en trekken in het centrum van het dorp steeds meer appartementen op. Weliswaar geldt er een maximale nokhoogte van 10 meter. Echte hoogbouw is het dus gelukkig niet.