Wigwam

Toen ik daarstraks terugreed van mijn zaterdagse supermarktinkopen klonk er op Radio 1 een liedje dat ik al lang niet meer gehoord had. De enige top-10 hit die Bob Dylan in België ooit gehad heeft naar het schijnt: het instrumentale Wigwam. De radioman deed er nogal smalend over, noemde het slechte muziek en vergeleek het met James Last.

Het is inderdaad atypische Dylanmuziek. We hadden dat vroeger thuis. Bleek dat nu net het enige singletje van Dylan dat mijn vader ooit gekocht heeft. Ik vind het nummer in alle geval toch niet slecht. Het heeft wel iets qua sfeer vind ik. Het lijkt een beetje op een jazz-solo, met de menselijke stem als solo-instrument. De vergelijking met James Last vind ik ook nogal denigrerend. Mij doet het meer aan Sydney Bechet denken.

Zei de radioman nog: "In die tijd werd er wel meer dergelijke slechte muziek gemaakt. Er was ook nog Jonathan Richman." Ja, maar dat was wel een kleine tien jaar later! Naar het schijnt heb ik dat misverstaan en doelde hij op Jonathan Livingstone Seagull van Neil Diamond. Ook een plaat die we hadden thuis, al ben ik daar nooit zo'n fan van geweest.

Op youTube staan er vrijwel alleen maar covers van Wigwam. Ik heb wel het volgende gevonden.

Anne Clark

Ik ben nog eens naar een optreden geweest in Vooruit in Gent. Lang geleden. Anne Clark met Luna Twist in het voorprogramma. Het was een kwestie van nostalgie. Beide artiesten kenden hun hoogtepunt in het begin van de jaren 1980, de New Wave periode. Toen was ik begin de 20 en frequenteerde héél vaak de Gentse New Wave-danstempels aan de Kuiperskaai, waar die muziek grijsgedraaid werd: de 55, de LP, de Fash.

Luna Twist vertelde dat hun laatste optreden in Vooruit 28 jaar geleden was. Ironisch: Anne Clark had het nadien over haar laatste optreden in deze zaal 27 jaar geleden. Geen van beide optredens heb ik gezien, al heb ik er Dirk Blanchart van Luna Twist wel zien optreden in 1985, samen met Neon Judgement.

Er was tamelijk veel volk. Weinig piepjonge lui. De meesten waren dertigers of veertigers of zelfs prille vijftigers, zoals de artiesten zelf. De zwarte brigade van destijds was achterwege gebleven. Ik heb maar één meisje gezien dat nog als toen gekleed liep.

En na al die tijd klonk de muziek verrassend goed. Ook Luna Twist viel me aardig mee, maar vooral de artiest waarvoor ikzelf en de meeste anderen gekomen waren: Anne Clark. Hierbij een filmpje dat ik van YouTube geplukt heb. De auteur staat erbij. Zelf heb ik wat opgenomen met mijn gsm, maar van te ver; de kwaliteit laat te wensen over. Volgende keer toch maar mijn fototoestel meenemen. Hoewel, die dwang om telkens foto's of zelfs filmpjes te moeten opnemen. Soms is het leuker om gewoon van de dingen te genieten zonder meer.



Anne Clark en haar begeleidingsgroep brachten een uitstekende performance, die veel succes had bij het publiek. Uiterlijk is de dame in al die jaren niet veel veranderd. Nog steeds die kuif, dat leren jasje, die getormenteerde blik en houding. Die haar poëtische teksten bracht met een bijwijlen héél zachte stem, begeleid door héél confronterende en contrastrijke muziek.

Het was een tijdje geleden dat ik die muziek nog gehoord had, zeker van in de jaren 1980. Maar het beviel me best. Het werd een set van bijna twee uur, met al de bekende nummers. Na al die tijd is het duidelijk dat Anne Clark toch tot de betere artiesten van de New Wave-periode gerekend mag worden. Het was wachten tot het tweede en laatste bisnummer op Sleeper in Metropolis, het bekendste nummer van Anne Clark.

Na afloop van het optreden heb ik me meteen de pas uitgebrachte cd The Very Best of Anne Clark gekocht en door de dame laten signeren. En ik was lang niet de enige.

Ik zou eens wat vaker uit mijn kot moeten komen. En, zoals mijn jongste broer, zelf professioneel muzikant en componist, stelt, eigenlijk komt muziek live het beste, of beter, pas goed tot zijn recht.

Gentse Feesten Follies

De Gentse Zwijger is al tamelijk veel naar de Gentse Feesten geweest dit jaar. Ik heb het nog niet echt bont gemaakt, al begint het feestgedoe stilaan toch zwaar te wegen. Voor twee-drie uur in de ochtend ben ik niet thuis en ik blijf op mijn gewone uur wakker worden, tussen zes en zeven dus. En dan die alcohol erbij! Stilaan krijg ik het gevoel dat ik luciferhoutjes onder mijn ogen mag steken.

Veel optredens heb ik nog niet gezien. Meestal wandel ik maar wat rond om de sfeer op te snuiven en hier en daar te genieten van wat straatambiance. Of kom ik iemand tegen en gaan we zwaar aan de rol.

Gisteravond heb ik dan toch een optreden gezien. Een zaaloptreden nog wel! En wat voor een optreden: een travestieshow! Dit voor de eerste keer. Enkele dagen geleden werden er op het Veerleplein aan het Gravensteen folders uitgedeeld voor een show van een Antwerpse travestiegroep, Cabaret Follies, in een zaal in Rooigem. Met een gastoptreden van onze eigenste Gentse Dille, die naar verluidt in ruzie ligt met zijn Gents gezelschap Folles de Gand.

Ik had nog nooit een live optreden van een travestiegroep gezien. En ik dacht waarom niet eens keer? Inhibities zijn er toch om ze te verliezen? En Gentse Feesten, dat is toch ook een beetje carnaval?

Ikke dus daarheen. En ik heb er geen spijt van gehad, want het avondvullende optreden viel reuze mee! De opkomst was matig. Blijkbaar speelde de concurrentie van de Folles de Gand, toch een product van eigen bodem. De dames waren al wat rijper, voller, van het divatype. Met de 55-jarige Miss Lucifer als leading lady. En onze Dille is ook al niet meer van de jongste. Al bracht men mij in verwarring, omdat er ook een dansgroep met een drietal jonge, bevallige, echte (of laat ik zeggen natuurlijke) dames steun verleende aan het optreden.

Maar de show mocht er best zijn. De dames playbackten op bekende muzikale nummers. Ze moesten het hebben van hun outfit en hun danspasjes. Het hele gamma werd doorlopen: van geile disco, klassiekers in het milieu als Gloria Gaynor en Shirley Bassey, Frans chanson met o.a. Josephine Baker, Nederlandstalige schlagers (met o.a. een felgesmaakte K3-parodie), operaklassiekers met veel Verdi.

Veel ironie en humoristische sketches, zelfs een saccochengevecht tussen twee diva's.

Dille bracht een klassieker in travestiemilieus, het disconummer Shoot your Shot en enkele zelfrelativerende teksten op bekende operamelodieën.

Ik heb me niet verveeld: de dames kennen wat van show! Ik heb zelfs enkele fotootjes gemaakt met mijn gsm. Sinds kort biedt mijn gsm-provider immers mms aan. De kwaliteit van de foto's laat wat te wensen over. Mijn gsm is immers al vier jaar oud. Niet echt het laatste model dus. En het was moeilijk om vanop mijn plaats met al die spots goede foto's te nemen met zo'n eenvoudig toestelletje. Maar als experiment zijn die foto's geslaagd, zoals mijn avond!

Ik ben droevik

Net Confessions on a Dance Floor van Madonna gekocht. Het zomerweer zal er wel voor iets tussenzitten zeker? Typisch voor De Gentse Zwijger: als iedereen de mond vol heeft over Lady Gaga begint hij Madonna te ontdekken.

Tot mijn verbazing merkte ik dat een van de liedjes op die cd een stukje Nederlands bevat. Ik ben droevik. Het klinkt meer als Slovaaks of Servo-Kroatisch, maar allez, het is de geste die telt! Alleen jammer en een beetje tragikomisch voor onze taal: het stukje Nederlands komt voor in een liedje met als titel Sorry. Het blijkt een letterlijke - en dus verkeerde vertaling - van het Franse Je suis désolé (dus sorry) te zijn.



Sorry voor dit oud nieuws: Ik ben droevik. Ik loop enkele jaren achter. Cd's van Madonna kopen was lange tijd not done in kringen waarin ik vertoefde. The times, they are a-changing'!

Ik heb gisteravond urenlang heerlijk genoten van de muziek. Op de fiets langs mooie en verlaten fietspaden in De Pinte. Met de iPod op. Tot de batterij platviel. Van een anticlimax gesproken!

Aïda

Gisteravond heb ik in het kasteel van Ooidonk in Deinze de jaarlijkse openluchtopera bijgewoond. Ditmaal stond Aïda van Verdi op het programma.

Een nogal opgezwollen, bombastisch verhaal over de onmogelijke liefde tussen een man en vrouw van naties die met elkaar in oorlog zijn. Dezelfde topos als Romeo en Julia, West Side Story en talloze andere werken dus. Ditmaal gesitueerd in het oude Egypte. Mét de gebruikelijke fatale afloop: op het einde sterft het liefdeskoppel.

Ook de muziek is nogal bombastisch. Niet echt mijn ding. Van de opera's van Mozart en Monteverdi hou ik wel, maar Verdi is niet mijn kopje thee.

Maar ik heb dan toch kennisgemaakt met een muzikaal monument, een mijlpaal uit de muziekgeschiedenis.

Foto's heb ik niet genomen, want dat mocht niet, al waren er velen die het toch deden. Maar er staat zelfs al opera op YouTube. Hierna het bekendste stuk uit de opera, die destijds op bestelling gecomponeerd werd ter gelegenheid van de opening van het Suezkanaal en de opera van Caïro: de triomfmars na de overwinning van de Egyptenaren op de Ethiopiërs.



Er was veel volk. Naar schatting een 2.400 man. En goed weer. Joke Schauvlieghe heb ik niet gezien.

While my guitar...

Ik heb me laten meeslepen door de nieuwe Beatles-hype en heb me vrijdagmiddag in de FNAC in Brussel een cd gekocht van de pas vorige woensdag uitgebrachte "digitally remastered" reeks: het beroemde White Album.

Ik heb me nooit eerder veel gekocht van de Beatles: in mijn tienerjaren de single Band on the Run van Paul McCartney & Wings en van The Beatles zelf de double-single Penny Lane/Strawberry Fields. Mijn jongere broer had de lp Abbey Road.

Veel basis om te vergelijken had ik dus niet. Toch was ik een beetje ontgoocheld over de geluidskwaliteit. Er is zo'n voortdurende technische evolutie dat we verwend zijn wat de geluidskwaliteit van muziek betreft.

Ook met het album zelf was het een eerste kennismaking, al kende ik natuurlijk al veel nummers, zoals de pareltjes Blackbird en While my Guitar Gently Weeps, eigenlijk mijn favoriete Beatles-nummer. Ik heb een ander nummer uit het White Album opgezocht op YouTube want While my guitar... staat al ergens op deze blog. Glass Onion is ook niet slecht.

Heel speciaal album toch, nog soberder dan andere albums. Gedepouilleerd, sommige liedjes. Een beetje wennen dus toch, al zijn er prachtnummers bij. En het blijft een klassiek album, waarvan heel wat nummers gecoverd werden (Tori Amos, Siouxie & the Banshees, ...) en met zelfs een literaire weerslag (The White Album van de Amerikaanse schrijfster Joan Didion).

Gisterennamiddag liep ik de Gentse FNAC binnen en deed er een merkwaardige vaststelling: ik had The White Album in de Brusselse FNAC in de City2 gekocht voor de groene prijs van 18,99 euro. In Gent bedroeg de eveneens groene prijs 22,99 euro. Een verschil van 4 euro! Dezelfde vaststelling voor de enkele albums, die in Brussel 14,99 kosten per cd en in Gent 16,99, telkens lanceringsprijs.

Zou Gent nu zoveel kapitaalkrachtiger zijn dan Brussel. Dat durf ik toch wel betwijfelen. Of is daar een andere reden voor?

Stokje - 50 live acts

Zeverrock '09 007
Originally uploaded by degentsezwijger

Tegenwoordig worden stokjes niet meer via blogs, maar via Facebook doorgegeven. Daar heet dat 'tagged'. Gisteren overkwam het me ook. Omdat het populair is om het resultaat ervan op je blog te publiceren, doe ik dat dan ook maar.

OK, here are the rules. Test your memory and your love of live music by listing 50 artists or bands (or as many as you can remember) you’ve seen in concert. List the first 50 acts that come into your head. An act you saw at a festival and opening acts count, but only if you can’t think of 50 other artists. Oh, and list the first concert you ever saw (you can remember that, can’t you)?

Should you choose this challenge, here’s what you do:
Copy my note. Click on “notes” under tabs on your profile page. Select “write a new note” in the top corner. Paste the copy in the body of the note. Make your list. Change the number at the top, and add your title. Once you’ve saved, don’t forget to tag friends (including me) on the right.

It's a rainy day and I'm not often tagged, so I decided to accept this challenge. My first live gig I really don't remember. That must have been in the early days of the "Gentse Feesten". Maybe Walter De Buck and group? Here we go:

1. Electric Blonde
2. The Customs
3. Selah Sue
4. Headphone
5. De Jeugd van Tegenwoordig
6. Gorki
7. Sioen and Calling up Soweto
8. Dépêche Mode (jaren geleden op Torhout en er was toen veel over te doen dat het niet echt live was)
9. Walter De Buck en groep
10. Lady Linn and her Magnificent Seven
11. Stampen en Dagen
12. Ambrozijn
13. Olla Vogala (wat reclame voor familie is toegelaten, zie ook vorige!)
14. Raymond van het Groenewoud
15. Kris De Bruyne
16. Khaled
17. Sertab Erener
18. Mathilde Santing
19. U2
20. Simple Minds
21. Allez Allez
22. Jo Lemaire & Flouze
23. Gabriel Rios
24. The Skyblasters
25. Steve Miller Band
26. Lou Reed
27. John Cale
28. John Hiatt
29. Nona Hendrickx
30. Jackson Browne
31. Kevin Coyne
32. Arno
33. Neon Judgement
34. Chris Whitley
35. A Noh Rodeo
36. Nacht und Nebel
37. Xero Slingsby & The Works
38. Talking Heads
39. The Tom Tom Club
40. Dirk Blanchart
41. Eurythmics
42. Rory Gallagher
43. Mink Deville
44. Zion Train
45. Bots
46. Armand
47. The Nits
48. Wim De Craene
49. De Mens
50. Magenta

Oef! Dat ging nog vlotter dan gedacht. Uiteraard heb ik nog wel meer gezien, maar het zijn de voornaamste optredens die me te binnenschoten in de categorieën rock-pop-folk. Op de foto Selah Sue op Zeverrock '09.

Zeverrock

Het moet jaren geleden zijn dat ik nog eens naar een echt Rockfestival geweest ben. Het laatste dat ik me kan herinneren is Ten Vrede. Dat is zelfs niet eens een echt rockfestival, al heb ik daar in het begin van dit millennium naast Willem Vermandere toch ook o.a. Khaled en Sertab Erener gezien.

Omdat ik nu met vakantie ben en er in mijn eigen gemeente een rockfestival is waar ik nog nooit heengeweest was, dit jaar dus maar eens Zeverrock aangedaan in de afgelegen deelgemeente Zevergem.

Zevergem is een heel landelijk dorpje aan de moerassige Schelde-oevers, dat meer bij Zwijnaarde (Gent) aansluit dan bij de fusiegemeente De Pinte. Wonen is er naar het schijnt heel duur, want het is er heel rustig en toch zo dicht bij de grote stad Gent. Het grootste deel van de gemeente is trouwens landbouw- of natuurgebied.

Ruimte zat dus, ook om een rockfestival te organiseren in een tent op een terrein vlak achter de dorpskerk. Het festival zelf is betalend. 13 euro in voorverkoop voor 8 acts, veel is het niet. In ruil daarvoor heb je een afgesloten terrein in een mooi plattelandskader, een ruime tent en een ligweide met eet- en drankstandjes.

Leuk weertje in elk geval gisterennamiddag. Veel volk ook voor zo'n klein dorp, al stroomde dat maar mondjesmaat toe en kwamen de meesten maar 's avonds.

De eerste twee acts waren maar opwarmertjes: Electric Blonde en Customs. Eerste hoogtepunt en dé grote revelatie voor mij was de zangeres Selah Sue. Een opmerkelijke verschijning: een fragiel figuurtje op héél hoge hakken en met hoogopgestoken blond haar. Ze bracht haar sterke nummers op enkel een acoustische gitaar, die elektrisch versterkt werd.

Pas daarna kwam de grote massa opdraven voor eerst Headphone Die brachten heel luide experimentele rock. De boomlange blonde bassist prutst overduidelijk graag met synthesisers en leek me het creatieve brein van de groep. De vier Nederlandse rappers van De Jeugd van Tegenwoordig hadden veel succes bij het publiek. Wel eens leuk om te zien, maar voor de rest niet echt mijn kopje thee. Ik stond tijdens dit optreden trouwens te ver en verstond nauwelijks een woord van de teksten.

Daarna kwam Gorki, aangekondigd als De Gentse trots. Ze brachten een geslaagde set van al hun bekende hits. Ik heb een van de nummers proberen filmen met mijn eenvoudig toestelletje, zie hierna.

Na Gorki, die afsloten met het onvermijdelijke Mia, brachten Sioen en compagnie het laatste optreden van de Calling up Soweto-toernee. Sioen is niet echt mijn ding, i.t.t. Gorki.

Het festival sloot af met dj Dirk Stoops. Ik heb een tijdje staan kijken en luisteren naar de act van de dj, maar ben niet tot het einde gebleven. Dj-optredens zijn van na mijn tijd. Ik vond het geheel zelfs iets fascistoïde hebben. Een al wat oudere man die een massa met allerlei dwaze gebaren probeert op te zwepen, terwijl er twee dikkerds achter hem danspasjes en rare armbewegingen uitvoeren.

Maar alles bij elkaar is mijn eerste rockfestival in jaren zeker voor herhaling vatbaar.

The King of Pop

Gisterennacht tussen 12.00 en 01.00 was het op Facebook met Michael Jackson echt een spelletje 'doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet'.

In het laatavondjournaal (waarnaar ik toevallig keek vanwege Yasmine) had ik gezien hoe Michael Jackson ineens naar het ziekenhuis gevoerd was. Toen was er nog geen sprake van een overlijden.

Rond middernacht doken de eerste niet-bevestigde geruchten dat Wacko Jacko dood was op. Een Amerikaanse showbizzsite www.TMZ.com was de eerste. De andere serieuzere media hielden het nog op een coma. Geleidelijk aan namen ze het overlijdensbericht over. Kort voor 01.00 zelfs CNN en De Standaard.

Een verrassend overlijden en toch weer niet. De man was al op sterven na dood. Ik had weinig voeling met Michael Jackson, al was het een generatiegenoot.

De onverwachte zelfmoord van Yasmine heeft me veel meer aangegrepen. Nochtans had ze alles voor een verder succesvol leven. Gewoon eventjes door die zure appel van de verloren liefde heenbijten. Dat moest toch mogelijk geweest zijn? Wat kunnen sommige van die media- en andere publieke figuren toch kwetsbaar zijn!

Nouvelle Vague - Dance with me

Een recente ontdekking van een man die pas vijftig geworden is. Ik wou mijn gasten (en mezelf) op mijn verjaardag verrassen met wat nieuwe muziek en kocht me in FNAC de derde CD van deze Franse covergroep van new wave-liedjes.

Hoewel covergroep hier wel een wat denigrerende omschrijving is, die deze groep onrecht aandoet. Deze Franse groep brengt echt wel heel eigen versies van de bekende new wave-hits uit mijn verloren jeugd. Het is een Bossa Nova-ritme naar het schijnt (daar ken ik niet zo veel van).

Oefening baart kunst

Aangezien ik me op de eerste mei niet belachelijk wil maken, ben ik de Internationale van buiten aan het leren. Of toch de eerste strofe en het refrein, want meer wordt er naar het schijnt niet gezongen.

Eens proberen of ik het nog kan:

Ontwaakt!, verworpenen der Aarde
Ontwaakt!, verdoemd in hong'ren sfeer
Reed'lijk willen stroomt over de Aarde
en die stroom rijst al meer en meer
Sterft, gij oude vormen en gedachten
Slaaf geboor'nen, ontwaakt!, ontwaakt!
De wereld steunt op nieuwe krachten
begeerte heeft ons aangeraakt

Makkers, ten laatste male
tot de strijd ons geschaart
en de Internationale
zal morgen heersen op Aard'

Goed hé? Niet zo gemakkelijk, want een heel archaïsch aandoende tekst. Ik vergeet nogal dikwijls woorden of stukken zin.

Dichteres Henriëtte Roland-Holst vertaalde in 1899 de tekst van de Parijse communard Eugène Pottier op muziek van Pierre Degeyter. Die laatste was een Gentenaar. Hij heeft er een standbeeld aan het MIAT (Museum voor Industriële Archeologie en Textiel). Op de vooravond van de eerste mei heeft er elk jaar een herdenkingsplechtigheid plaats, zo heeft men mij verteld. Een herdenking door een aantal diehard socialisten, die er ongetwijfeld elk jaar een beschonken bedoening van maken. Als mijn vader nog leefde was hij er wellicht ook elk jaar bij.

Nu maar juist hopen dat ik op 1 mei niet 'per ongeluk' De Vlaamse Leeuw inzet. Of de Brabançonne :-)

Als toemaatje, de moderne Engelse versie van singer-songwriter Billy Bragg. Lang niet slecht. Oordeel zelf!

Afscheid nemen

Deze ochtend ging ik voor de vierde keer van het jaar naar een begrafenis. Voor het eerst in mijn eigenste De Pinte. Ik kende de overledene, een bijna tachtigjarige gewezen onderwijzer, een beetje, niet zo heel goed; maar zijn jongste zoon is al een aantal jaren een politieke vriend, tevens gemeenteraadslid in De Pinte.

Het kleine kerkje van De Pinte zat afgeladen vol. Samen met een hoop andere mensen moest ik rechtstaan. Het was de eerste kerkdienst die ik er volledig uitzat. Tevoren was ik er alleen nog maar binnengeweest voor communiefeesten en had me er nooit toe kunnen brengen te blijven zitten voor de hele dienst.

Het is een mooi kerkje. Vrij recent en modern. De binnenkant ziet er goed uit; heel netjes; de buitenkant in een of andere neo-stijl vind ik minder. De pastoor heeft een heel warme stem, die ver draagt, zoals het voor een pastoor hoort. Hij ziet er een beetje uit als een Christusfiguur: lange baard en lange haren.

Passende preek ook van de pastoor! Uiteraard wees hij op het rijkgevulde leven van de overledene. Op zo'n ogenblikken ga je aan het mijmeren over het leven en de dood: hoe rijkgevuld is mijn leven? Wat heb ik nog te verwachten?

Eigenlijk kan ik niet zo goed tegen het pathetische van begrafenissen. Bij het begin van de dienst brachten de dragers de kist de kerk binnen, gevolgd door de familie. Ik zag de droevige blik van de weduwe naar de kist en moest zelf de ogen afwenden. Op zo'n emotionele momenten kan ik echt heel overgevoelig worden.

De afgestorvene was een Vlaams-nationalist, zij het ook zeer sociaal bewogen. Dat kwam, naast de aanwezigheid van een aantal coyfeeën van het Vlaams-nationalisme uit het Gentse, tot uiting in de muziek. Vlaams-nationalisten hebben een rijke zangtraditie, die socialisten bijvoorbeeld niet hebben. Daar hebben ze wel de Internationale, maar dat is ook ver alles.

De dienst werd muzikaal opgeluisterd met klassiekers uit het Vlaamse liedrepertoire, die door de kerkgangers samen gezongen werden. En goed meegezongen. En nee, niet Will Tura of Clouseau, maar wel liederen van componisten en tekstdichters die de hedendaagse Vlaamse jeugd niet meer kent, zelfs mensen van mijn generatie niet. Het Hemelhuis van Emiel Hullebroeck op tekst van René De Clercq; Lied van mijn Land van Ignace De Sutter en Anton Van Wilderode; Lieve Vrouw van Vlaanderen van Lodewijk de Vocht en August Cuppens. Dat laatste lied had ik zeker nog al gehoord. Ik vind het best mooi, met een nogal zangerige melodie. Het is alleen in flamingantische milieus nog bekend, vermoed ik.

Geen Vlaamse Leeuw of Gebed voor het Vaderland, dé klassiekers op begrafenissen van fervente Vlaams-nationalisten. Die bekende strijdliederen hebben meer een politieke bijklank. Het cultuurflamingantisme overheerste op deze uitvaartdienst. Geen vlammende speeches ook, zoals op de begrafenis van mijn vader. Het was een ingetogen dienst, waarin vooral de talrijke kleinkinderen van de overledenen vaak aan het woord kwamen. En er gezongen werd! Het kleinkind dat Het Hemelhuis uitzonderlijk alleen ten beste gaf, was duidelijk muzikaal geschoold.

Dido

Nu ik toch mijn cd-collectie wat aan het aanvullen ben.
Een recente ontdekking: Dido. Ik kende wel oppervlakkig wat liedjes van de radio. Maar ik volg de muziek de laatste jaren niet meer op de voet.
Onlangs hoorde ik de cd Life for Rent bij een vriendin en hij beviel me wel, zodat ik hem ook maar gekocht heb. Dit is het tweede nummer, Stoned.

Unknown Caller

Ik heb deze namiddag de laatste CD van U2 gekocht. Het was al geleden van het begin van de jaren '90 dat ik nog iets van die groep gekocht had, nl. Achtung Baby, een meesterwerk. Midlife crisis zeker? Hoewel, Bono en de andere groepsleden moeten ongeveer leeftijdsgenoten zijn van mij.

De sound is nog steeds dezelfde, getuige het volgende nummer, Unknown Caller, een van de beste en meest typische nummers van de nieuwe CD. Het jeugdig enthousiasme is gebleven, zij het iets bedaarder, iets meer gestroomlijnd. De leeftijd zeker? Andere nummers vind ik iets minder, iets te hard vooral en te weinig melodieus, bvb de hitsingle Get on your boots.



Voilà, toch weer eens een nieuwe CD bij. Ik heb er de laatste jaren niet veel meer gekocht. Ik ben mijn collectie een klein beetje aan het vernieuwen, wegens een feest in het vooruitzicht. Downloaden is er voor mij nog niet bij. Nog iets te revolutionair tot nu toe. Hoewel, het zal er nog wel es van komen dat ik mij eindelijk een i-pod aanschaf. En misschien zal dat zo lang niet meer duren ook.

Kerli

Ik heb het weekend goed en vroeg ingezet. Vanmiddag liep ik de Fnac in Brussel binnen. Ik beluisterde via een koptelefoon lukraak een nieuwe pop-cd die er aangeprezen werd. Het ging om een debuutalbum dat pas uitgebracht is eind januari.

De cd was van een mij onbekende zangeres, Kerli. Een jonge Estse, die ooit deelnam aan het Eurosongfestival en nu internationaal aan het doorbreken is. Een mooie, jonge blondine, maar dat zal u wellicht niet verwonderen. Het hitje Walking on Air kende ik al van de radio.

De cd beviel me. Ik heb hem dan ook maar gekocht. Het is eens iets anders. Niet het genre dat ik normaal koop - ik koop sowieso niet veel cd's meer. Bijna geen zelfs.

Ik vond de sound heel speciaal. Heel typisch. Een beetje gothic naar het schijnt, maar ook niet te veel. Niet zodanig dat het te zwaar wordt. Het album (inclusief grafiek en videoclips) doet me toch een beetje denken aan de Gothic Novel uit de 19de eeuw (Dracula van Bram Stoker, etc.). Romantische en Victoriaanse toestanden. Edgar Allen Poe. Ouderwetse Britse thrillers. Creepy stuff.

Een mooie, bijzondere stem. Een Oost-Europese zangeres. Een geslaagd conceptalbum Love is Dead. Passende, grafisch uitgewerkte hoes. Soms nogal zwaar van geluid, drum 'n bass, maar dan weer heel zacht en mysterieus. Een beetje minimal ook. Kortom, echt iets voor de Gentse Zwijger. Hierbij een filmpje van The Creationist, het derde nummer.

De eerste sneeuw

Sneeuw, sneeuw, sneeuw. Het blijft maar sneeuwen hier in De Pinte. Lekker romantisch, die eerste sneeuw op een zondagnamiddag.

Knap vervelend ook. Ik was van plan deze namiddag naar WEBA (in Deinze, niet in Gent!) te rijden. Ik heb nog wat spulletjes nodig. Maar bij zo'n weer toch maar beter niet. Binnenblijven dus. Gelukkig is er nog het internet! En leuke toepasselijke deuntjes!

Tout va très bien, madame la marquise

Populaire quote, ook in politieke milieus. Gisteren nog iemand van Vlaams Belang in het parlement. Maar waar komt die uitdrukking vandaan? Je moet blijkbaar iets van populaire muziek kennen, meer bepaald uit het jaar 1935;

Zion Train

In Verdun, aan de oevers van jawel de Maas, heb ik nog een uitstekend reggae optreden meegemaakt van een mij onbekende groep uit de UK: Zion Train.

Beste reggae-optreden dat ik in jaren gezien heb. Uitstekende live-prestatie van de leadzanger/danser. Het publiek ging compleet uit de bol. Het Frans van de zanger was niet wel echt indrukwekkend. Meer dan Comment ça va? kwam er niet uit, naast dooddoeners als Like I said it's good to be in France again en Are you ready? Waarna het publiek, voorzien van de nodige flessen drank en joints, steevast wild werd. Een ander deel van het publiek zat gewoon aan de kant op de kaaimuur. Van genoten! Het voorprogramma, een Franse groep, trok op niet veel. De Fransen en rock, het gaat toch niet zo goed samen.

Nagenieten

Een groot deel van de tijd heb ik tijdens mijn vakantie in de auto gezeten. Door vaak prachtige landschappen. Langs 'departementales'. Ik heb geen euro uitgegeven aan péage. Uit besparing, maar ook omdat je zo nog iets ziet onderweg, al gaat het stukken trager. Met de radio aan. Ik moest de posten wel vaak verzetten, want het bereik van de meeste van die Franse radiozenders is niet zo groot.

Ik luisterde vooral naar posten met veel Franse chansons. Opvallend hoe de grote successen van de jaren '60 en '70 nog steeds het meest gedraaid worden. Ik luisterde naar Radio Nostalgie (enkel in sommige streken te beluisteren) en vooral naar France Bleu, een nationale zender met een wisselend programma per regio. Opeenvolgend (afhankelijk van waar ik me bevond) luisterde ik naar France Bleu Champagne-Ardennes, France Bleu Lorraine, France Bleu Bourgogne, France Bleu Auxerre, France Bleu Champagne, France Bleu Picardie en France Bleu Nord. Die laatste zender is tot in De Pinte te beluisteren, zoals ik op mijn terugreis gemerkt heb.

Genoten van onverslijtbare klassiekers van het Franse chanson als Joe Dassin en aanverwanten. En ook van dit prachtig nummer:

It's a thin line between love and hate

Na weken van onzekerheid, in het ongewisse verkeren, geen contact meer, geen antwoord op mails, telefoons, sms'jes, anything ... Muzikale clichés: Return to sender, etc...

Het verdict kwam plots per sms. Plots, ik weet het eigenlijk niet. Het was vreemd genoeg alsof ze aanvoelde dat ik op het punt stond iets te forceren. Ik was van plan 's avonds naar haar huis te gaan en haar te dwingen me te zien en naar me te luisteren.

Zij: Geen zin in discussie ...
Hij: Zeg me dan gewoon dat je me nooit meer wil zien en ik laat je verder voorgoed met rust
Zij: Ik wil je niet meer zien
Hij: Oké ...
Zij: Ben alle misverstanden beu
Hij: Spijt dat het zo moest lopen. Het ga je verder goed!

De rest van de conversatie doet er niet toe. Wat er staat is ongeveer waar het op neerkwam. Het essentieelste. De bezegeling van een definitieve breuk per sms.

Zo! Dat was het dan zeker? Nogmaals is het cliché bevestigd. We gingen vrienden blijven. We gingen het contact onderhouden. Ja, dat zal wel! In de praktijk blijkt dat zeer moeilijk te zijn na een stukgelopen relatie, hoe kort ook.

Het voordeel was om eindelijk duidelijkheid te hebben. Die prangende onzekerheid, dat in het ongewisse gelaten worden, dat was het ergste! Een marteling eigenlijk! Een tortuur waarvan ik niet weet waar ik ze verdiend had. Die ik niet verdiend had. Maar toch diende ze me die toe.

Soms moet je dingen afmaken om je er eindelijk van te kunnen bevrijden. Ik ging wat uitblazen aan de Watersportbaan. Een vergezicht van 2,2 km water voor je. Somber weer. Op de bankjes voor de vijver zitten vaak marginalen want het staat daar vol met sociale appartementen in die buurt. Het kwam overeen met mijn stemming. Maar toch voelde ik me vreemd opgelucht.

Ik laat in het midden of dit fictie is of werkelijkheid. En daarbij: het is hier mijn café en zolang ik binnen de wettelijkheid blijf (me niet begeef aan racisme, pedofilie, e.d.m., schrijf ik hier wat ik wil.

Ik zou zeggen: alle toevallige overeenkomsten met bestaande personen of toestanden zijn louter denkbeeldig... Of hoe luidde die formule ook juist weer?

Soit. Who cares? Snik!