Fotootjes

Nog enkele fotootjes van mijn fietsvakantie. Hoewel die na alweer twee weken kantoor veraf lijkt. De eerste foto van een onbekende fietsfanaat wil ik jullie zeker niet onthouden :-)

Ik heb de Vredesfietseling meegeereden tot in Nevele. Dan ben ik naar huis gereden. Blijkt nu dat er kort na mijn vertrek, voor de middagpauze die plaatshad in Lottenhulle (Aalter), luttele kilometers van Nevele, een spijtig voorval optrad, zoals je op de foto kan zien. Naar verluidt had het veel erger kunnen zijn; de auto reed alleen maar in op de begeleidende wagen vooraan, niet op de groep fietsers.

(foto's Mark Cuvelier)

Terug thuis

fietsreis '09 en moe 80 058
Originally uploaded by degentsezwijger

Ik ben goed vijf dagen terug thuis van mijn fietsreis van een week. Alles is uitstekend verlopen. Geen last gehad van ziektes. Alleen die keelpijn is nog niet over. Dat is een chronisch kwaaltje geworden, maar het is niet zo erg.

Het is een heel sportieve vakantie geworden. In twee dagen ben ik van De Pinte naar Herve gereden. Ik heb me enkele keren serieus van weg vergist, onder andere in het landelijke Gooik, maar ben er toch telkens goed geraakt. Vanuit Herve heb ik een toer gemaakt langs Pepinster, Theux, Spa, het stuwmeer van de Gileppe en Verviers.

De volgende dag heb ik de dorpjes van het Land van Herve doorkruist tot aan Aubel, vandaar de Voerstreek binnen en de Hollandse grens over. Klimmen en dalen de hele dag. De dorpjes in deze streek liggen immers alle op een heuveltop. Ik dacht dat ik daarvan af was eens Nederland binnen. Niets was minder waar. Zuid-Limburg is heel heuvelachtig maar ook ongelooflijk mooi. Een openbaring! Veel betere wegen dan in België en betere toeristische infrastructuur.

Ik heb de heuvelroute gereden langs de grens tot in Vaals. Op de foto zie je mijn stalen ros bij het binnenrijden van Vaals. Daar heb ik het Drielandenpunt bezocht, het nec plus ultra van de toerist, en heb overnacht in het Duitse Aken.

De volgende morgen ben ik langs de grote baan naar Maastricht gefietst. Een heel leuke stad. Een centrum vol winkeltjes en restaurants. Dan langs de Maas naar beneden tot Eijsden. Weer een stuk heuvelroute en de grens over in De Planck (Voeren)

Vanaf woensdagavond heb ik me aangesloten bij de Vredesfietseling, die in drie dagen van Voeren naar Diksmuide fietste. Na vijf dagen op mijn eentje fietsen kon ik wel wat gezelschap gebruiken. Eerste overnachting in De Koestal in Moelingen (Voeren). Het was ook echt een koestal! Een uur voor ik daar arriveerde bedacht ik plots dat daar waarschijnlijk geen lakens en dekens zouden zijn. En ik had geen slaapzak mee, maar gelukkig had iemand er een op overschot. Qua comfort was het daar nogal primitief. Ik voelde me terug als in mijn kinderjaren bij de jong-verkenners.

De volgende dag had ik het vrij moeilijk om in groep te fietsen. Ik had me de voorbije vijf dagen immers al grotendeels leeggereden op die hellingen in de streek van het drielandenpunt en op de heenreis. Maar naar het einde van die dag begon ik er door te komen. Op de Pellenberg heb ik zelfs nog een kleine demonstratie gegeven.

De Vredesfietseling is meer en meer een N-VA-bedoening geworden, nu er van Spirit en nakomers niet veel meer overschiet. Toch heb ik heel erg genoten van de gezamenlijke fietstocht, de drinkgelagen 's avonds in de jeugdherbergen en de kameraadschap die eruit groeit. Ik heb meegefietst tot zaterdag tegen de middag in Nevele. Vanaf Laarne fietste er zelf een collega-blogger uit Gent mee.

Voor herhaling vatbaar. In Zuid-Limburg ga ik zeker nog wel eens fietsen. Ook de Vredesfietseling mag nog wel eens op mijn aanwezigheid rekenen.

Ik heb op iets meer dan zeven dagen 730 kilometer afgefietst.
Ondertussen ben ik weer aan het werk. Ik heb het al enkele dagen behoorlijk moeilijk, want heb niet meer de tijd gehad om nog wat uit te rusten na mijn fietsreis.

El Mexicano

Gewoon uitzieken, zei de dokter. Veel rusten!
Erg vervelend als je met vakantie bent, zo'n bijna gripaal syndroom.
Zeker in deze tijden van Mexicaanse griep. Een mens zou zowat alles beginnen denken. Ik zinspeelde tegen de dokter op de angst voor de pandemie. In deze tijd van het jaar heb ik nog nooit iets griepachtigs gehad.
Ik heb al verschillende patiënten met het H1N1-virus gehad, riposteerde hij. En het fenomeen van de zomergriepjes is ons medici bekend.

Gelukkig ging zijn diagnose wat mij betreft niet in de richting van H1N1. Al lijken de symptomen erop, vreemd genoeg. Ze zijn echter minder hevig. Echte koorts heb ik, niet al voel ik me wat koortsachtig. Ik heb vooral keelpijn, moet hoesten en voel me niet helemaal in mijn haak.

En normaal ging ik morgen op fietsreis vertrekken! Ik heb de eerste etappe al geschrapt.
Het plan is nu om zaterdag te vertrekken. Ik heb al twee overnachtingen in Herve geboekt en één in Aachen. Beetje in de Hoge Venen en rond het drielandenpunt fietsen. Daarna doe ik weer de Vredesfietseling tot in De Pinte, met overnachtingen in Moelingen (Voeren), Leuven en Laarne. Terugkeren in groep, ik had alles goed uitgekiend. Hopelijk verknoeit dat zomergriepje het niet.

Als alles goed gaat vertrek ik nu zaterdag met de trein tot Leuven. Vandaar zou ik naar de regio Sint-Truiden fietsen waar ik nog logies aan het zoeken ben voor zaterdagnacht.

Gulden Eiroute

Eiroute 010
Originally uploaded by degentsezwijger

Mijn vakantie is al bijna half om. Twee weken zijn er al aan. Ik ben nog niet echt weggeweest. De eerste week had ik echt nodig om te recupereren. Verder heb ik veel in de tuin gewerkt en allerlei klusjes opgeknapt waarvoor ik anders nauwelijks tijd heb.

Ik plan een fietsvakantie de laatste week van augustus. Bestemming het drielandenpunt Nederland-België-Duitsland, een uiterst geschikte streek om te fietsen.

Ik ben alvast wat aan het oefenen, want behalve naar Gent fietsen en terug heb ik niet veel meer gefietst. Ik heb enkele fietsroutes gereden in mijn eigen streek: eergisteren de Valleiroute in de landelijke buurgemeente Gavere. Nieuwigheid: ik fiets nu steevast met de iPod op!

Vandaag heb ik 80 km gefietst: van De Pinte naar Kruishoutem, daar de Gulden Eiroute en dan terug. Die Gulden Eiroute is een echte aanrader: prachtige, heel landelijke streek. Een kleine dorpskerk in Kruishoutem en voor de rest zit je op de boerenbuiten.

Het is een vrij lange fietsroute (46 km). Het terrein is behoorlijjk glooiend. Een uitdaging voor de niet-geoefende fietser.

Je komt door enkele idyllische dorpjes: Huise, Mullem, Wannegem, Lede, Nokere, Lozer. In sommige van die dorpjes (Mullem, Lozer,...) lijkt de tijd echt stilgestaan te hebben. Je passeert ook langs het bekende restaurant Hof van Cleve en rijdt jammer genoeg ook een stukje langs de E17.

Opeens kwam ik een verkeersbord tegen dat ik nog nooit gezien had, of toch niet in Vlaanderen:

Tot slot nog enkele foto's, de eerste een reeks wegwijzers boven aan helling Den Ast in Mullem (een helling die de Ronde van Vlaanderen soms aandoet trouwens), de tweede het kasteelpark van Lozer.

Naar kantoor in Brussel met de fiets

Fietstocht naar Brussel 15.5.09
Originally uploaded by degentsezwijger

Het is ondertussen al meer dan een maand geleden, maar door die verkiezingen ben ik er nog niet eerder toe gekomen om iets te schrijven over mijn exploot op 15 mei.

Die dag heb ik meegedaan aan een actie 'met de fiets naar kantoor' van de Bond Beter Leefmilieu in het kader van de Week van Vervoering.

Met de fiets van Gent naar Brussel en op tijd op kantoor zijn, het is geen lachertje. De start was bovendien in Heirnis. Ik moest vanuit De Pinte dus nog zeker 12 bijkomende kilometers fietsen.

Opgestaan om 4 uur. Stevig ontbijt genomen en om 4.45 aangezet, om zeker op tijd aan het vertrekpunt te raken. Het was nog donker. Ik had mijn pas gekochte iPod aan. Met een de vorige dag aangeschafte (oude) cd van Lenny Kravitz aanstaan. Zeker in die vroege duisternis, met bijna niemand anders op de weg, gaf dat een heel speciaal effect.

En lap! Wat me nog nooit overkomen is, gebeurde nu: een hindernis te laat opgemerkt in het donker. Ik moest hevig remmen, slipte en lag er! Maar het was niet zo erg: een kleine schaafwonde. Ik nam mijn fiets op en vertrok dadelijk opnieuw. Het was toch even scrikken, dat wel!

Ik was natuurlijk veel te vroeg aan het frietkot aan de Schelde in Gent. Na twintig minuten lanterfanten aan de Schelde kwamen de eerste deelnemers eraan. Rond zes uur vertrokken we naar Brussel met een twaalftal. Onderweg sloten er nog enkele anderen aan.

Het werd best een leuke tocht, al was het wat regenachtig, zoals je op de foto kan zien. Vanaf Aalst en zeker Asse werd het parcours selectiever. Er lagen toch enkele stevige hellingen op de route die gevolgd werd, langs bijna uitsluitend landelijke wegen. Op de steilste helling goooide ik de rest los. Maar die inspanning moest ik dra bekopen, want op het einde was zelfs een brug over de E40 een halve marteling.

Ik was blij als we in Brussel waren. Daar kregen we zelfs applaus van omstaanders. Om 9u15 prikte ik in op kantoor, op tijd dus!

Ik had de intentie 's avonds met de trein terug te keren. Bij nader inzien leek me dat toch niet zo'n goed idee: tijdens de vrijdagavondspits met de fiets op die overvolle treinen!

Ik ben dus maar met de fiets teruggereden, op mijn eentje ditmaal. Dan heb ik afgezien: in Brussel erg moeten zoeken naar de weg en diverse keren bijna aangereden. Brussel en omgeving uitraken met de fiets is geen sinecure als je geen uitgetekende route hebt. Ik wou de N9 Brussel-Gent volgen, maar in Asse veranderde die ineens in een autoweg waarop je niet mag fietsen.

En slecht weer! Vanaf Asse tot Lede hevige wind en striemende regen. Dat was een lijdensweg. Gelukkig verscheen de zon opnieuw vanaf Wetteren. De laatse kilometers naar Melle en dan via Merelbeke en Zwijnaarde naar De Pinte waren een makkie.

Totale afgelegde afstand: 140 kilometer. Niet slecht voor een werkdag! Voor herhaling vatbaar, maar niet meer dan een keer per jaar! Tot meerdere eer en glorie van Kyoto! En voor de terugtocht mag ik een beter plan verzinnen.

Verrassing als ik mijn fiets twee dagen later opnieuw wou gebruiken: platte band! Was me met deze fiets nog nooit eerder overkomen. Naar Brussel fietsen en terug eist zijn tol!

De Ronde

RvV09 014
Originally uploaded by degentsezwijger

Beetje laat want al een week geleden, maar ik ben er niet eerder toe gekomen een kort verslagje van mijn eerste 'echte' kennismaking met de Ronde van Vlaanderen te schrijven.

Ik ging normaal vorig jaar ook al eens ter plaatse kijken. Amoureuze verwikkelingen hebben er toen voor gezorgd dat dat plan niet doorging.

Dit jaar is het er dan toch eindelijk van gekomen dat ik eens naar de Ronde gaan kijken ben. En ik heb er absoluut geen spijt van, want het is een heel speciaal, heel enthousiast sfeertje. En het weer was ronduit schitterend, toch van rond de middag. Bovendien heb ik vorige nazomer en herfst zo goed als het hele parcours van de finale verkend. Ik ken dus alle helingen en kasseistroken uit eigen ervaring.

Ik ben met de fiets gegaan. Zo'n 20 kilometer van De Pinte naar Zwalm, dat valt wel mee. Eerste afspraak: de Molenberg in Zwalm. De eerste helling van de dag. De kasseien lagen er vervaarlijk bij, want 's morgens was het daar erg mistig geweest. Ik was verwonderd dat ik die helling ooit met de fiets beklommen heb, want zelfs te voet is ze erg steil.

Veel volk op de top (zie foto). Ik drink een pint en verorber een braadworst, als de renners opduiken. Vroeger dan verwacht: ze zitten op het snelste uurschema. Al meteen een lichte afscheiding.

Na de Molenberg rijden de renners in de richting van Oudenaarde en dan naar West-Vlaanderen, waarna ze terugkeren naar de streek van de Vlaamse Ardennen. Ik kon ze dus nog een tweede keer zien. Ik koos voor de Varent, een helling in Mater, deelgemeente van Oudenaarde. Maar ik had me een beetje vergist in de ligging van die helling. Uiteindelijk belandde ik in de Haaghoek, een licht hellende kasseistrook in Horebeke, op de grens met de gemeente Brakel. Ook daar veel volk en Vlaamse kermis (zie eerste foto). Je ziet de renners al van ver afkomen, in een schitterend decor. Bovendien was er, weliswaar op een afgesloten terrein met security, een reuze tv-scherm opgesteld. Zelfs van buiten het terrein kon je de koers toch volgen. Zo heb ik het verder verloop na de passage van de renners kunnen meemaken op tv.

Een zenuwachtig gedoe eer de renners er waren. Ik doodde de tijd met een hamburger te eten en wat bier tot mij te nemen. Een jongetje van een jaar of tien, volledig in koerstenue, bracht de mensenmassa in extase door vijf, zes keer na elkaar de helling op te rijden. Groot gejoel bij het publiek. Gedrum ook als de renners naderden. Politieagenten trachtten de massa in toom te houden.

En dan zijn ze daar! Een flits, en weg! Er is nauwelijks nog sprake van een peloton, alleen van verbrokkelde groepjes renners. En zo hoort het in een echte koers! Ook de achterblijvers krijgen nog luidkeels aanmoedigingen van het publiek. Ze zien er wel niet zo gelukkig uit, de gelosten.

En er heeft zowaar een Vlaming gewonnen. En niet in een spurt, nee. Maar wel op de meest heroïsche manier: door een ontsnapping op de Muur van Geraardsbergen. Beter kan toch niet?

Uiterst voldaan rij ik, na het nodige biervocht tot mij genomen te hebben, terug naar huis. In heel zonnig weer en met mijn nieuwe iPod op. Schouppe: eat your heart out!

Conclusie; dit was zeker voor herhaling vatbaar!

Omloop Het Nieuwsblad

Ik ben vanmiddag in Gent naar de aankomst van de Omloop Het Nieuwsblad (de vroegere Omloop Het Volk) gaan kijken. Ik heb nog getwijfeld of ik niet ergens op een van die hellingen in de Vlaamse Ardennen, die ik nu vrijwel allemaal ken, zou gaan kijken, maar het was te laat. En Gent-Gent eindigt toch bijna altijd op een spurt.

Voor de zoveelste keer ben ik tot de conclusie moeten komen dat je toch niets ziet van de koers op zo'n aankomstplaats, als je geen tribuneplaats hebt. Je kan beter naar de televisiebeelden kijken. Het was ditmaal niet anders. Op bovenstaande foto hebben de renners de eindspurt ingezet op zo'n 150 meter van de eindmeet op de Charles de Kerckhovelaan. De latere winnaar Hushovd gaat hier aan de haal. Net op deze plek was er een ook valpartij. Het was net gebeurd als ik de foto nam. Als je de foto vergroot door erop te dubbelklikken, kan je een renner op de grond zien liggen.

De aankomst had in de grootste verwarring plaats. De speaker wist aanvankelijk niet wie er gewonnen had. Dat was de Noor Thor Hushovd. Op de volgende foto staat hij op het podium met de tweede (de mij onbekende Belg Ista) en de derde (de Spanjaard Flecha).


Helemaal rechts op de foto de Gentse schepen van sport Catharina Seghers. Bert Anciaux mocht in zijn hoedanigheid van minister van sport de trofee uitreiken aan de winnaar. Bertje werd door sommige lui uit het publiek getracteerd op een fluitconcert. Tot wat de hetze die tegen hem gevoerd wordt leiden kan! Als hij overal zo onthaald wordt, moet de man een brede rug hebben om overeind te blijven.

Onverantwoord

Ik wou vanavond wat gaan fietsen. Nieuwjaarsdinertje afreageren. Veel eten en veel drank. Veel last van stress de laatste tijd.

Ik ben vertrokken ook. Het was mijn bedoeling naar Gent te rijden. Ik had zin om op café te gaan. Om mijn gedachten te verzetten. Maar ik ben maar tot in Sint-Denijs geraakt.

Het was bitter koud, zelfs als je goed ingeduffeld was. Om bij dit vriesweer te fietsen heb je al thermische kledij nodig. Vooral aan mijn benen had ik het koud, zelfs al fietsend.

Ik ben teruggekeerd omdat zelfs ik het onverantwoord vond. Ik was al bijna aan de E40 geraakt. Maar het lag bijzonder glad op die kleine weggetjes waarlangs ik naar Gent fiets en waar zeker niet gestrooid wordt. Waar het behoorlijk eenzaam is ook, zeker op sommige stukken.

Het zal je maar overkomen dat je in het donker in die vrieskou ten val komt. En/of onderkoeld raakt. Kan levensgevaarlijk zijn. Je moet het toch echt niet zoeken.

Ik ben erin geslaagd mezelf ervan te overtuigen dat in die omstandigheden van De Pinte naar Gent fietsen en terug je reinste waanzin is. Suïcidaal gewoon! Maar ik heb toch een uurtje gefietst en mijn hoofd wat leeggemaakt.

Het mag iets warmer worden voor mij, want ik heb stilaan genoeg van die kou. En van het donker.

In afwachting nog maar wat nieuwjaarsrecepties afwerken. En eind van de maand de schade aan mijn lijn en mijn conditie opmeten.

Nog meer hellingen

Het begint eentonig te worden. Ik ben maandag nog maar eens gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Dagje vrijaf genomen. Het weer viel goed mee. Overwegend zonnig. Nauwelijks regen. Vrij koud, maar ik had me in het weekend een speciale fietsbroek met lange pijpen gekocht. Zo iets dat nauw rond je benen en kruis spant. Het fietst goed. Aërodynamisch. Sexy ook :-)

Nog maar eens richting Oudenaarde. Ik besloot er de Adriaan Brouwer fietsroute te rijden.
Ook een vrij sportieve route die verschillende bekende hellingen aandoet, vooral in de gemeente Maarkedal. Ik deed nog een aantal andere hellingen aan in de buurt van de route. Achtereenvolgens beklom ik de Wolvenberg, de Braambrugstraat, de Kattenberg, de Volkegemberg, de Kapelleberg, de Boigneberg, Ten Berge, de Onderbossenaarstraat, de Taaienberg en de Ladeuze.

Stuk voor stuk behoorlijk steile hellingen, maar doenbaar. Ik kwam nergens in moeilijkheden en moest ditkeer niet eenmaal van de fiets. Zelfs net op de Taaienberg, want ik kwam deze keer van een andere kant uit een afdaling. Vooral de Ladeuze is ook erg steil. Ik moest er op de tanden bijten. Prachtige uitzichten ook in Maarke-Kerkem, Schorisse en Etikhove, deelgemeenten van Maarkedal! Erg heuvelachtige gemeente!

Het zal ver mijn laatste dagtocht van het jaar geweest zijn, want het wordt te vroeg donker en te koud. Ondertussen krijg ik toch het gevoel dat mijn fietstochtjes en mijn dieetinspanningen iets opleveren: mijn buikje is fel gekrompen. In het totaal ben ik al zo'n 9 kilo afgevallen op 2 maanden tijd, netjes een kilo per week.

Kasseien

Maandag dagje vrij bij prachtig herfstweer.

Ik ben er weer op uit getrokken, zoals aangekondigd. Ik heb de oranje lus van de Ronde van Vlaanderenroute gereden. Meteen de lastigste.

In tegenstelling tot beide andere routes ben ik ditmaal wél uit het zadel gemoeten. En liefst zes keer. Maar ik heb de route van zo'n 75 kilometer toch uitgereden. Met de verplaatsing van en naar De Pinte erbij toch zo'n 125 à 130 kilometer.

De oranje route bevat het zwaardere klimwerk. In totaal moeten tien officiële hellingen beklommen worden. Allemaal vrij tot zeer steil. De meeste bestaan dan nog uit kasseiweg, wat de beklimming dubbel zo moeilijk maakt.

Het begon al met de Kluisberg. De route beklimt deze berg langs de steilste kant. Een brede asfaltweg ditmaal. Maar deze helling ligt me niet. Er is vrijwel geen aanloop. Van op het vlakke moet je ineens zo'n steile helling beklimmen. Het was de tweede keer dat ik de Kluisberg beklom en de tweede keer dat ik op een 150 meter voor de top van de fiets moest. Na een rustpauze heb ik de klus geklaard. Hetzelfde scenario bij de Knokteberg (of Côte de Trieu): een zeer verraderlijke heuvel! Wanneer je denkt dat je er al bent, komt er nog een zeer steil stuk in een bos. Het zicht alleen al demoraliseerde me compleet. Ook de Oude Kwaremont, veel minder steil maar lang (2,5 km) en kasseiweg moest ik in twee keer oprijden. Hetzelfde later op de dag met de Taaienberg.

Erger nog werd het met de Koppenberg en de Paterberg. Zo erg dat even over halverwege opnieuw starten zelfs niet lukte. Te steil! Het steilste stuk van de Koppenberg is zelfs te voet met de fiets aan de hand een marteling. Deze hellingen zal ik wellicht alleen met een racefiets kunnen oprijden. Niet met die trekking-fiets waarmee ik nu rij, met weliswaar 24 versnellingen.

De overige hellingen kon ik zonder van de fiets te gaan oprijden: de Steenbeekdries, de Hotond, de Kruisberg, de Spichtenberg en de Eikenberg.

Er stond wel een felle wind, wat het fietsen soms nog lastiger maakte.

Ik ben nu een goede 6 kilogram vermagerd. Vreemd: ondanks al mijn gefiets en gediëet blijf ik nu al een drie weken constant op hetzelfde gewicht. In feite zou ik dagelijks wat sport moeten kunnen doen, maar dat lukt in deze tijd van het jaar niet. Het is donker als ik op weekdagen thuiskom uit Brussel.

Ik heb nu alle hellingen uit de Ronde van Vlaanderen zelf gereden, behalve de Muur. En die heb ik wel al enkele keren te voet verkend. Volgend jaar zou ik echt naar de Ronde moeten gaan kijken. Voor het eerst. Ik was dat dit jaar ook al van plan. Maar was toen teveel in de ban van bloggen en het net. En had toen andere besognes. Droomde van een heel andere Ronde van Vlaanderen...

Hellingen

Als het mooi weer is en ik vrij heb, trek ik tegenwoordig met de fiets de Vlaamse Ardennen in. Ik ben bezig met de verschillende lussen van de Ronde van Vlaanderenroute te verkennen. De gemakkelijkste blauwe lus fietste ik al helemaal. In twee keer, want ik zit telkens ook met de verplaatsing van en naar De Pinte. Enkele hellingen op deze route, die echter meestal niet zo supersteil zijn. Behalve dan de Wolvenberg in Volkegem (Oudenaarde). Zie de figuur hierna. Het maximum stijgingspercentage is 19%. Dat is in de derde strook van onderen te beginnen op de figuur. Niet echt lang genoeg, dat heel steile gedeelte, om je in de problemen te brengen. Dat is met de meeste van die hellingen het geval. Als je ten minste al niet te moe bent. Het overkwam me als ik onlangs (vorige dinsdag) de groene lus reed en de Wolvenberg helemaal op het einde van een dag vol beklimmingen en kasseistroken moest beklimmen.

Enkele heel pittige kasseistroken toch, in deze blauwe lus. Onder andere in Mater, een echt Ronde van Vlaanderendorp in Oudenaarde. De Kerkgate: drie kilometer echte Vlaamse kassei, lichtjes bergop, naar het dorp van Mater en er voorbij. Alsof er geen einde aan komt. Even verder, richting Volkegem: weer van dattum! In Wannegem, in Lede, in Nokere, de Huisepontweg; in Zottegem ook.

Afgezien van de Wolvenberg vallen de hellingen in de blauwe lus mee: Nokereberg, den Ast in Mullem, Grotenberge in Zottegem. Het valt op dat veel dorpen in deze streek op een hoogte liggen: Wannegem, Lede, Nokere, Mater, Volkegem, de beide Horebekes, ... De steden (Oudenaarde, Ronse) liggen in een dal.

Prachtig herfstweertje, toen ik vorige zondag het westelijk deel van de blauwe lus reed.

Vorige dinsdag was er nog vrij goed weer voorspeld. Ik nam vrij op kantoor en trok van 's morgens richting Oudenaarde om me aan de groene lus te wagen: 114 kilometer. Ik reed ze niet volledig. Ik zou anders niet tijdig thuisgeraakt zijn met de fiets. Maar toch een goede 70 kilometer ervan (naar schatting, want mijn fietscomputertje is stuk): van Oudenaarde tot Deftinge (Lierde) en terug. Enkel de lus naar Geraardsbergen en Ninove reed ik dus niet. De Muur zal dus voor een andere keer zijn. Met de verplaatsing van en naar huis toch een 120 à 130 kilometer dus.

Wel één opeenvolging van hellingen uit de echte Ronde van Vlaanderen, waarvan enkel heel taaie. Het begon al bij het buitenrijden van Oudenaarde-centrum: meteen sturen ze je de Vlaamse Ardennendreef in Leupegem op: de Achterberg. Behoorlijk steil, zo zonder opwarming. Boven wel een prachtig zicht, een pastorale in de Vlaamse Ardennen, bij vrij mooi weer, want de zon was er ondertussen doorgekomen.

Nadien een opeenvolging van hellingen, de ene al moeilijker dan de andere: de Varentberg vond ik lastig, de Foreest ook, de Leberg en de Steenberg minder.

Rond 13 uur verorber ik een spaghetti in taverne 't Hoeksken (of zoiets) in Michelbeke. Het centrum van het dorp (thuisbasis van Herman Decroo) ziet er nogal chique uit. Ferme afdaling hier. Dan de Berendries, een beruchte helling uit de Ronde. Het valt me mee, het stuk dat echt steil is, is niet zo lang. Er is na het steilste gedeelte een vlak plateau waar je wat kan rusten en het einde is niet veel meer dan vals plat. Met de Valkenberg in Brakel heb ik meer last. Niet zo heel steil, maar wel veel langer. Ik moet voor het eerst terugschakelen naar mijn laagste plateau. Het is de moeilijkste helling tot nu toe. De volgende, Tenbosse, is een makkie in vergelijking daarmee.

Wegwerkzaamheden hier. Ik vind met moeite de weg naar Parike en kom even voorbij Deftinge (Lierde) weer op het parcours terug richting Oudenaarde. De voornaamste hellingen heb ik nu gehad. Nog de Hoogstraat in Sint-Martens-Lierde en de Rekelberg in Rozebeke (Zwalm), maar die stellen niet meer zo veel voor qua moeilijkheidsgraad.

Hoewel de vermoeidheid toch begint toe te slaan. De beklimmingen naar St-Kornelius-Horebeke en Sint-Maria-Horebeke, die geen officiële Rondehellingen zijn maar toch behoorlijk lang en steil, doen me pijn , hoewel ik ze al dikwijls gereden heb. Ze liggen namelijk op de Watermolenroute.

Opnieuw de kasseistroken in het heerlijke Mater. Op de Wolvenberg bezwijk ik bijna, want ik ben stilaan echt moe aan het worden. Maar ik pers er nog eens alles uit. Al kreunend en aan mijn stuur rukkend, in een heel lage versnelling, bereik ik toch de top.

Ik ben trots op mezelf: ik heb al die lastige hellingen uit de Ronde overwonnen zonder één keer van de fiets te moeten en zonder rustpauze, behalve 's middags om te eten.

In Ename keer ik om richting De Pinte.

Dagje in de Vlaamse Ardennen

Nu het toch miezerig weer is, is het es tijd om wat na te genieten van mijn laatste grote fietstocht. Vorige vrijdag had ik de hele dag vrij genomen om te gaan fietsen. En het was prachtig weer, zoals voorspeld.

Ik trok lukraak in de richting van de Vlaamse Ardennen. In Nederzwalm twijfelde ik of ik een van de Ronde van Vlaanderenroutes zou rijden (de blauwe en minst lastige lus), maar ik besloot door te rijden naar Ronse om nog eens de behoorlijk steile Hermesroute te rijden. Goed voor de lijn en de conditie. En ik klim graag!

Van Nederzwalm reed ik naar Horebeke. In het zuiden van die gemeente zocht ik enkele hellingen uit de Ronde van Vlaanderen op. En vond die eindelijk: de Foreest, behoorlijk lastig, en Berg Ter Stene, minder steil, maar wel lang. Het moet waarschijnlijk in die omgeving zijn dat ik ooit eens met de jeugdbeweging op kamp geweest ben in Horebeke. We hebben toen o.a. uitstapjes gemaakt naar Mater (er is daar een brouwerij die we bezocht hebben, ik geloof Roman) en Schorisse en dat ligt daar allemaal in de buurt. Ik had die hoeve waar we toen enkele dagen verbleven tot nu toe vruchteloos gezocht.

Van Horebeke naar Schorisse. Een godvergeten dorp in de Vlaamse Ardennen. Ik moest omrijden, want het centrum ligt er volledig open door wegenwerken. Van Schorisse bereikte ik Louise Marie, vlakbij het Muziekbos in Ronse. Die route van De Pinte naar Ronse viel best mee. Veel beter dan via Oudenaarde, wat een omweg geweest zou zijn.

Even genoten van het prachtige Muziekbos en foto's genomen:

Dan gegeten in het châlet Boekzitting bovenop de Muziekberg in het Muziekbos (zie de foto). Leuke stulp. Prachtig weertje en weinig volk op een vrijdag middag. Enkele wandelaars en fietsers. Ik verorberde een spaghetti, niet te duur.

Na het eten kon ik onmiddellijk beginnen aan de Hermesroute, want die komt daar voorbij. Ik kende het parcours, want ik heb die fietsroute vorig jaar al eens gereden.

Dadelijk ging het steil bergaf, via de Kanarieberg naar beneden. Ik durfde nauwelijks voluit gaan, want er is daar ook autoverkeer. Beneden draaide ik me om en begon de lange klim naar boven van ongeveer 1 kilometer. Met heel steile stukken. Ik ben boven aan het châlet geraakt, maar wel volop in het zweet.

Dan terug naar beneden, naar Ellezelles en Saint-Sauveur. De route maakt een cirkelvormige beweging over de heuvels rond Ronse, dat zelf in een dal ligt. Prachtige vergezichten! Ik nam enkele foto's, maar niet te veel, want dat breekt het fietsritme.

Via de wijk Turenne (Deurne) in de richting van de gemeente Kluisbergen. Het steilste stuk van de route, de Karnemelkbeekstraat, gelukkig niet al te lang. Daarna in de richting van de Hotond (zie de volgende foto), veel minder steil, maar wel het hoogste punt van de provincie Oost-Vlaanderen (150 meter).

Daarna ging het bergaf naar Ronse-centrum, via de Kruisberg naar beneden. In het dal moest ik terug naar boven naar de Muziekberg, waar ik de route begonnen was. De volgende foto toont het hoogteverschil dat ik in de laatste 7 à 8 kilometer nog moest overwinnen. Na 2 kilometer was dat hoogteverschil in feite al grotendeels overbrugd, maar dan volgden wel nog een reeks afdalingen en beklimmingen.

In Boekzitting dronk ik nog gauw iets en vatte dan de terugreis aan langs dezelfde weg.

Geen noemenswaardige problemen. Steile en lange klim naar Horebeke via Ter Stene. in deze gemeente nam ik nog enkele foto's. Eerst Sint-Maria-Horebeke, dan het nabijgelegen Sint-Cornelius-Horebeke.

Dan via de Geuzenhoek naar Nederzwalm, over de Schelde naar Zingem en langs de Schelde naar Eke en ten slotte De Pinte. Ik moet naar schatting zo'n 130 kilometer afgelegd hebben die dag. Mijn fietscomputertje is stuk.

De zondag daarop reed ik nog een groot stuk van de Gulden Eiroute in en om Kruishoutem, ook een leuke route, zij het minder steil. Wel ook behoorlijk golvend, zeker het meest zuidelijke gedeelte. Enkele leuke dorpjes ontdekt, zoals Lozer en het pittoresque Mullem, dat ik al kende. In sommige van die dorpjes is de tijd echt blijven stilstaan. Schitterend herfstweer die zondag, wel mistig. Deze route ga ik zeker nog eens rijden.

Als mijn koopkracht het toelaat zou ik me volgende lente graag een koersfiets kopen. Dat zou beter en sneller gaan, zeker als er te klimmen valt. En je moet zeker niet tot je zestigste wachten om zoiets aan te schaffen.

Ik ben al eens in kijkje gaan nemen in een fietszaak. Wel behoorlijk duur die dingen. Zeker als het om een Eddy Merckx gaat.

Westende

Eerste dag aan zee van het jaar. Dat wil wel wat zeggen!

En het was een reuze meevaller: prachtig nazomerweertje, veel beter dan voorspeld.

De gelegenheid: ledendag van de Vlaams Progressieven. Een politieke partij kan ook leuk zijn. 't Is soms meer een vriendenkring. Een vriendenkring die bovendien allerlei vrijetijdsactiviteiten organiseert.

De belangstelling viel dit jaar wat tegen. Er was minder volk dan de voorbije edities, ondanks het dagje aan zee in dat mooie weer. Een weerspiegeling van de algemene politieke malaise van het moment (zie o.a. de enquête van De Standaard)? Of waren er te veel andere dingen te doen (de Floraliënstoet in Gent, ...)? Of is de partij zelf aan het slabakken en laten veel militanten de moed zakken? De harde kern, die was er natuurlijk weer wel! Inclusief mezelf: als er wat te sporten (lees: fietsen) valt, ben ik de laatste jaren van de partij!

In de voormiddag heb ik gemountainbiked. Op een soort mountainbikepiste. Veel zwaarder dan verwacht. Korte maar heel steile afdalingen en beklimmingen, die bovendien vol stenen lagen. In het begin durfde ik het nauwelijks aan. Na een paar keer proberen ging het. Vermoeiend, dat wel. Ik had me ook voor de namiddag ingeschreven voor het mountainbiken, maar ik hield het 's middags voor bekeken. Te afmattend, dat parcours.

Tijdens de barbecue werd Els Van Weert gehuldigd. Zij neemt afscheid van de nationale politiek. De verkiesbare plaatsen zijn immers beperkt. Ik vind het een beetje triest. Getuigend van een soort calimeromentaliteit. Natuurlijk moet je ook realist zijn.

Toespraak van Bettina Geysen. Een beetje te lang. Een fout die veel politici maken. De aandacht verslapt na een tijdje, zeker bij dergelijke gelegenheden.

In de namiddag heb ik deelgenomen aan een natuurwandeling in Nieuwpoort. Het natuurreservaat IJzermonding, een slikken- en schorrengebied aan de rechteroever van de IJzer. Vroeger een militair domein, nu herwonnen door en voor de natuur. Zeer de moeite. We werden begeleid door een gids van Natuurpunt. Er waren zelfs enkele zeehondjes te bespeuren die het slikkengebied als tijdelijke verblijfplaats uitgekozen hadden en zich even in de zon koesterden.

Na afloop heb ik nog wat op de dijk en het strand van Westende gewandeld.

In het naar huis rijden: file! Het viel nog mee: het was meer vertraagd verkeer op sommige plaatsen op de E40. En het was nog vroeg. 's Avonds was ik toch knap moe.

Watermolenroute

Vorige zondag ging ik eerst meedoen aan Gent Fietst, maar ik heb daarvan afgezien. Zo in groep achter een aantal BV's rijden op de Gentse ring, het leek me toch maar niks. Bovendien heb ik al ervaring met rijden op een verkeersvrije ring en zelfs een stukje autostrade op verschillende edities van Trapkracht.

Ik heb er dan maar voor geopteerd om nogmaals de Watermolenroute te rijden. Een heuvelachtig parcours in de gemeenten Zwalm en Horebeke. Vanuit De Pinte 75 kilometer heen en terug. Het zwaardere werk dus, ook in het kader van mijn poging om af te vallen (ik ben ondertussen toch al zo'n 3 kilo kwijt).

Ik heb enkele foto's genomen, maar niet veel, want van de fiets stappen om foto's te nemen breekt telkens je ritme.

De fietsroute start in Munkzwalm. Op de foto hierboven zie je een wegwijzer van de route onder het bordje van de Zwalmbeek.

Prachtig fietsweertje, zoals je op de foto kan zien. Veel zon, maar ook niet te warm. De route doet bijna alle 12 dorpjes van de gemeente Zwalm aan (enkel Hundelgem niet), een stukje Zottegem (met o.a. het bekende Ronde van Vlaanderen-café De Moriaan) en Horebeke. Centraal thema van de tocht: de watermolens zoals er hier een aantal staan in de omgeving, meestal op de Zwalmbeek. Ze doen nu allemaal dienst als taverne-restaurant. Op de foto hierna staat de Zwalmmolen, de bekendste watermolen in Munkzwalm.


Het is ook de enige van de molens waar ik al binnengegaan ben.
De andere zijn: de Bostmolen in Roborst, de Yzerkotmolen in St-Maria-Latem, de Moldergemmolen in St-Denijs-Boekel en de Ter Biestmolen in Nederzwalm. Vooral de laatste zag er aantrekkelijk uit. De molen is onlangs gerestaureerd en uitgebreid met een nieuw zonneterras. Ik plan een bezoekje als het ooit eens past. De Moldergemmolen bevindt zich vlakbij de Molenberg, een helling uit de Ronde van Vlaanderen, die ik voor de derde keer beklom.


De Watermolenroute behelst nogal wat klimwerk, maar het is doenbaar. Er zijn toch wel enkele kuitenbijters bij, vooral in Rozebeke, Horebeke en omgeving. Je kan er genieten van het prachtige landschap, zoals hierboven (omgeving Rozebeke). Op de foto's hieronder het kerkje van Rozebeke, getrokken vanop de top van een stevige helling (zie laatste foto).

Gordelen

Zondag wezen gordelen rond Brussel. Pas nu voldoende gerecupereerd om een verslagje te schrijven :-)

Ik heb voor het eerst de 100 km rond Brussel gereden. En het is me gelukt ook, al heb ik echt afgezien.

Het was natuurlijk barslecht weer, al van 's morgens vroeg. Regen en soms felle wind. Mijn huurfiets van de NMBS was ook al niet echt een meevaller. 90 tot 95% van de deelnemers aan de 100 kilometer reed op een racefiets of mountainbike. Tot mijn grote frustratie haalden die mannen/vrouwen met beter materiaal me constant in. Mijn conditie liet ook te wensen over. Niet meer zo veel gefietst dit seizoen. Ik zit te vaak voor mijn computer, dat is duidelijk.

Terwijl ik normaal goed bergop rij, moest ik nu vaak vloeken op het selectieve parcours rond Brussel. Ik ben wel niet één keer van de fiets gestapt. Zelfs niet uit het zadel. Veel te trots en te koppig voor. Tussen Zaventem en Overijse (ongeveer halfweg) dacht ik dat ik het niet ging halen. Of toch niet op tijd, want die huurfiets moest tegen 17 uur terug zijn in het vertrekpunt in Dilbeek. Mijn hoofd wou nog wel, maar mijn benen stribbelden tegen. In Kraainem-dorp passeerde ik de actievoerders van Voorpost. Kort daarvoor had ik de N-VA-top gezien, die verzamelen geblazen had in het cultureel centrum van Kraainem. In Wezembeek-Oppem waren de flaminganten niet welkom.

Vooral rond Overijse waren er moeilijke stukken in het parcours. In Overijse kocht ik me een hamburger aan een standje. Dieet of niet, dat bleek mijn redding. 100 kilometer fietsen op zo'n heuvelachtig parcours op de appels en wafels die ik meehad, dat bleek niet haalbaar. Ik kwam erdoor en bereikte Sint-Genesius-Rode, de laatste grote stop voor Dilbeek, rond kwart voor drie. Nog 25 tot 28 kilometer zeiden ze. Nu wist ik dat ik het ging halen. En op tijd. Ik at nog een hamburger.

Het laatste stuk was nog behoorlijk lastig. Te beginnen met de Alsemberg bij het verlaten van Rode. Maar mijn inzinking was voorbij. Op de laatste hellingen in Itterbeek en Dilbeek pikte ik nog behoorlijk wat lijken op.

Tegen half vijf kwam ik terug aan het cultureel centrum van Dilbeek. Gelukkig was ik van mechanische pech gespaard gebleven. Enkel in Rode had ik wat sabotagedaden gezien: hier waren de zeshoekige borden die de Gordelroute aanwijzen overplakt met tricolore stickers. Ik was wel doodmoe. Tegen kwart na zeven was ik terug thuis in De Pinte. Op de trein vielen mijn ogen al bijna dicht van vermoeidheid.

Zie hier voor het verslag van een andere deelnemer met gelijkaardige Gordelervaringen. Misschien hebben we elkaar wel gekruist. Zit er dik in, maar aangezien we elkaar enkel virtueel kennen...

Koers in De Pinte

Vlaanderen is een wielergek landje. Als je in Gent woont, merk je daar niet veel van. Maar even buiten Gent, tussen Gent en Deinze of Aalter of ten zuiden of zuidoosten van Gent des te meer.

Ook in De Pinte, waar er een vrij actieve wielerclub is. Vorig weekend was het kermis in De Pinte. Niet alleen in De Pinte trouwens, maar ook in Nazareth. Ik had het vorig jaar bij de verkiezingen ook al gemerkt dat het hier in de streek op hetzelfde ogenblik overal kermis is. Economisch weinig efficiënt, maar ja!

Kermis betekent in Vlaanderen meestal koers. Zo ook in De Pinte. Gisteren, Pinkstermaandag, was er een koers voor elite dames. Ik passeerde toevallig en ben blijven kijken.

De organisatoren hadden wel reuzegeluk met het prachtige weer. Voor de rest zijn die kermiskoeresen op sportief gebied niet zo interessant. Er gebeurt niet zo veel. Vroeg in de wedstrijd was er een ontsnapping van zes dames en dat bleef zo tot het einde.

Tussen de rondjes rond de kerktoren is er een speaker die het aanwezige publiek entertaint. En natuurlijk ook aandacht vraagt voor de sponsors. Waaronder de lokale politiek. Hij had het o.a. over Christen-democraten Vlaams De Pinte-Zevergem. Ik vroeg me af wat voor een beest dat nu weer was. Een nieuwe splinterpartij, na de Vlaams Progressieven, Vlaams Belang en anderen? Dan viel mijn frank: natuurlijk bedoelde hij Christen-democratisch&Vlaams, afgekort CD&V! Ook de Open VLD kreeg een vermelding. Daar bleef het bij wat de gemeentepolitiek betrof, want de coalitie hier is CD&V-Open VLD.

De wedstrijd dan: het werd dus een spurt met zes, waarvan er zich twee dames afscheidden (zie foto, even na de finish. Dat heb je immers met die digitale toestelletjes, die zijn zo traag!) Het is de linkse dame die gewoonnen heeft. Tot mijn verbazing sprak ze Engels. Ik heb haar nog eens apart gekiekt: het is de linkse dame met helm en drinkbus.
Ze ziet er echt typisch Brits uit, niet?
Haar naam is Wyman. Ze verblijft al drie jaar in België. Het was haar eerste overrwinning. De tweede was ene La Toya - waarvan de familienaam me ontsnapt is - uit Aalter, de derde was een Hollandse.

Ik was echt verbaasd dat er zoveel deelneemsters waren. Het prijzengeld in dergelijke wedstrijden is niet indrukwekkend. Het zal dus wel meer voor de sport zijn dat ze deelnemen. Terwijl het materiaal, de uitrusting e.d. wel duur is!

Nogmaals Schipdonk

Merkwaardige ontwikkelingen in mijn Facebook-groep tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal: hij is lang rond de 30-40 leden blijven hangen, maar is ineens, op enkele dagen tijd, is die gegroeid naar 128 leden (130 terwijl ik dit aan het posten was). En er komen er nog voortdurend bij. Daarmee klop ik zelfs al de Gravensteengroep. Er zijn zelfs al merkwaardige leden bij, zoals ene Leopold Lippens.

Zou die plotse groei iets te maken hebben met een zeker artikel dat verschenen is op GentBlogt?
Of is die groep gewoon een eigen leven gaan leiden en sturen sommige leden uitnodigingen naar hun vrienden op Facebook? Wellicht wel en zo hoort het ook!


Op zondag 27 april organiseert het actiecomite tegen de verbreding van het kanaal, vzw 't Groot Gedelf een grote wandel-, fiets- ruiter- en muziekhappening langs de oevers van het kanaal tussen Zomergem en Damme. Alles is gratis.

Hier vind je een grotere affiche waarop het hele programma duidelijker leesbaar is. Het uitgebreid programma is ook te vinden op http://www.kanaalfeesten.com/.

Ik heb me er in elk geval al toe geëngageerd er naar toe te gaan. Ik heb me nu eenmaal achter die actie geplaatst; je moet consequent blijven.

Nu nog hopen op mooi weer. Ideaal fietsweer bijvoorbeeld.

BHV en andere updates

Dan toch schot in de zaak BHV. Die klucht in de kamercommissie kon niet blijven duren. Hoewel het probleem natuurlijk nog altijd niet geregeld is. En we nog steeds geen nieuwe regering hebben. Quousque tandem?

Toch moedig dat de Vlamingen de stemming aangedurfd hebben. Een teken dat het misschien eindelijk gedaan is met geven en toegeven aan de Franstaligen Per slot is de splitsing van BHV een rechtvaardige eis. Raar ook dat de Franstaligen niet ingegaan zijn op het laatste voorstel van Leterme, dat nochtans ruime toegevingen inhield, vergelijkbaar met die van Verhofstadt in 2005. Nog was het niet genoeg! Ik merk bij mezelf dat de hele zaak me meer Vlaamsgezind gemaakt heeft. Wellicht velen met mij. De vraag rijst of het nog wel ooit goedkomt met België.


Niet veel meer gepost de laatste tijd, vanwege te druk. Het wordt een slechte gewoonte. Ook om daarover te schrijven, maar ja, als ik die blog aan de gang wil houden, moet ik nu en dan toch wel iets posten.

Ik heb in oktober het fietsseizoen beëindigd met enkele fietstochten in de Vlaamse Ardennen: ik reed o.a. de Watermolenroute en de Hermesroute.

De eerste is in de Zwalmstreek en komt min of meer overeen met de AVS-Zwalmroute die ik in een eerdere post beschreef. De tweede is een mooie, maar behoorlijk lastige tocht door de heuvels rond Ronse. Met o.a. een bezoek aan het door een asbeststort bedreigde gehucht Louise Marie (zie ook de berichten daarover van Frank Bombeke, o.a. hier). Chique bedoening daar. Veel toeristen ook bij mooi herfstweer. Hier een oude foto die ik nam op de top van de Muziekberg in Louise Marie:


Eén van mijn favoriete plekjes: het Muziekbos in de Vlaamse Ardennen

Steile afdaling richting Henegouwen en Saint-Sauveur. De streek rond Ronse is mooi. Ronse zelf niet: vervallen en veel rommel. Resten van oude fabrieken. Een vergane glorie, gelegen in een kom.

Moeilijke beklimmingen in de omgeving van het Kluisbos. Een helling uit de Ronde van Vlaanderen: de Hotond. Niet zo steil, maar wel lang, de top is het hoogste punt van Oost-Vlaanderen. Naar de top van de Kruisberg en dan afdaling naar het centrum van Ronse. Ik ben tevreden dat ik de 40 km afgelegd heb zonder van de fiets te moeten.

Desillusie aan het station: 1u40 wachten op een trein naar De Pinte. Ik besluit naar Oudenaarde te fietsen, maar daar moet ik op dezelfde boemeltrein richting Gent wachten. Ik heb het koud in mijn koersbroek. Duidelijk de laatse grote fietstocht voor dit jaar, want het wordt te koud. Als de trein er aankomt zit hij bomvol kotstudenten die naar Gent trekken. Met de fiets op de trein blijft toch altijd een heel avontuur; Ik ben blij als ik thuiskom.


Verder heb ik eindelijk de nieuwe portable pc die ik gekocht heb geïnstalleerd, of liever de ethernet modem die ik me moest kopen, omdat mijn ADSL-modem niet draait onder Windows Vista. Eindelijk een modernere pc! Mijn oude dateert al van 1999 (een Compacq Presario), een heuse antiquiteit dus! Het wordt een hele aanpassing. Mailen en internetten kon ik met die oude pc nog wel. Een aantal andere dingen zullen nu een hoop simpeler worden. Ik moet er wel nog goed mee leren werken. Dat touchpad o.a. is vrij nieuw voor mij.

Tot nu toe ben ik wel tevreden van Windows Vista. Van een collega kreeg ik een DVD in bruikleen met de film van Al Gore, An Inconvenient Truth. Mooie film, leuke beelden, al is de inhoud van de film natuurlijk minder leuk.

De Gavers - Geraardsbergen

Lekker weertje gisteren in Geraardsbergen. Dat viel reuze mee.

De mountainbiketocht 's morgens had wel enkele verrassingen in petto. Het had de afgelopen dagen veel geregend in de regio en het parcours lag er bijzonder drassig bij. De begeleider stuurde ons onmiddellijk de weide in. Het was moeilijk manoeuvreren in de modder. Op nogal wat plaatsen stonden er grote plassen. En de streek is bepaald wel heuvelachtig te noemen.

Het werd een moeilijk parcours met lichte beklimmingen door modder, waterplassen en hopen keien. We beklommen o.a. de Bosberg door de weiden. Het rijden op zo'n mountainbike wende wel. Op de duur kreeg je een soort stuurvaardigheid. Ik zat wel van kop tot teen onder de modder en was daar niet echt op voorzien. Gelukkig waren er T-shirts van Spirit te koop op die ledendag.

's Middags maakte ik op het provinciaal domein De Gavers (een ontdekking overigens - ik kom zeker nog terug) kennis met onze nieuwe partijvoorzitster-to-be. Het leek me wel een charmante dame. En ze mag gezien worden ook! Als ze nu ook nog politiek talent heeft, komt dat dik in orde.

In de namiddag een recreatieve fietstocht op dezelfde mountainbike. Betere wegen nu (asfalt of kasseien), maar toch ook een selectief parcours, over o.a. de Bosberg (langs de straatkant), de laatste helling van de Ronde van Vlaanderen.


Een lange, minder steile aanloop en dan een vrij steile eindklim van een driehonderd meter. Best doenbaar.

Als toemaatje hebben enkele stoutmoedigen (waaronder ikzelf of wat had je gedacht) nog de Congoberg beklommen in buurgemeente Vollezele (Galmaarden), een niet zo heel steile, maar wel lange beklimming van ongeveer een kilometer.

's Avonds had ik nog een afspraak in het centrum van Geraardsbergen. Ik parkeerde mijn auto in de buurt van de Muur en ging te voet naar boven. Het was ongeveer 35 jaar geleden dat ik nog in deze buurt kwam. Geraardsbergen is een godvergeten stadje in een uithoek van Vlaanderen, waar je niet komt als je er niet moet zijn, behalve voor toerisme of voor de Ronde.

Gelukkig moesten we vanmiddag niet langs de Muur fietsen, want het is er toch wel heel steil. Ik bewonderde de gedichten van Willie Verhegge langs het parcours van de Muur. Ook de kapel op de heuveltop kon me wel bekoren. Ik herinnerde me dat we hier 35 jaar geleden tijdens een jeugdkamp in de omgeving van Geraardsbergen ook langskwamen en iets dronken in taverne Het Hemelrijk, vlakbij de kapel.
De omgeving is mooi maar bij valavond een beetje melancholiek. Er zijn in de omgeving nogal wat vervallen huizen. Economisch is Geraardsbergen blijkbaar niet echt een topgebied. De oude studiegenoot die ik die avond na jaren weerzag bevestigde die indruk. Het stadje ligt ook in een uithoek van Vlaanderen, tegen de taalgrens aangedrukt.

Ik neem me voor eens naar de doortocht van de Ronde van Vlaanderen te komen kijken op de Muur. Al zal het daar dan wel drummen zijn.

Kanaal van Schipdonk - bis

Volgend bericht staat vandaag in de regionale editie Oost-Vlaanderen van De Standaard:

Gemeenteraad tegen verbreding Schipdonkkanaal
ZOMERGEM - De Zomergemse gemeenteraad organiseert op 29 september 2007 per bus of eigen vervoer een actie tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal. De actie gaat uit van alle fracties van de Zomergemse gemeenteraad.


Bedoeling is om met de voltallige gemeenteraad bij de gemeentebesturen van Nevele, Eeklo, Sint-Laureins, Maldegem, Damme, Knokke-Heist, Brugge en de haven van Zeebrugge een eisenbundel te overhandigen. De Vlaamse regering maakt immers een studie over de verbreding van het Schipdonkkanaal. 'Bij sommige gemeenten is het opvallend stil rond dit dossier', constateert CD&V-fractieleider Tony Vermeire. 'Sommigen kiezen geen kleur. Met de actie: Spring op onze boot: tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal vragen we steun van alle gemeentebesturen en willen we hun standpunt horen. Tegelijkertijd wordt een affichecampagne georganiseerd tegen de verbreding van het kanaal', zegt Vermeire. (osw)
Het is nog maar enkele weken geleden dat ik langs dit kanaal van de regio Gent naar de kust gefietst heb (zie enkele berichten geleden). Het zou zeer spijtig zijn als deze mooie fietsroute en daarmee een hele strook prachtig natuurgebied zou verdwijnen ten voordele van een nieuwe scheepvaartroute vanuit Zeebrugge en (wellicht) zware industrie!

Vlaanderen is maar een voorschoot groot. Wanneer gaan de politici en andere beleidsmakers eindelijk eens begrijpen dat je dit kleine gebied niet tot in het oneindige kan doorkruisen met verkeerswegen allerhande ten behoeve van de economie?

Als de plannen van de Vlaamse Regering ivm het Schipdonkkanaal realiteit worden
zouden enkel mooie gemeenten als Nevele, Zomergem en Damme een deel van hun charme verliezen.

Ik sta dan ook volkomen achter de actie van de gemeenteraad van Zomergem.