Winterpret/ellende

Ik hou echt wel van de winter. Van mij mag het goed koud zijn en sneeuwen. Toch in december en januari; het moet natuurlijk niet tot in februari of maart duren. Veel liever sneeuw en ijs dan regen, wind en vochtigheid. Lekker gezellig thuisblijven, dicht bij elkaar, voor een open haard, met een goed glas wijn. De buitenwereld kan de pot op!

Ik heb dit jaar al een sneeuwman gemaakt toen de eerste sneeuw viel. Hij heeft maar een avond en nacht in volle glorie gestaan, want dan begon het hevig te regenen en te dooien.

De hevige kou kan natuurlijk ook flink tegenvallen. Zaterdagochtend stelde ik bij het opstaan vast dat de centrale verwarming niet aansloeg. Er waren recent al wat problemen geweest, maar nu kreeg niemand hem nog op gang. Drie dagen duurt dit nu al. Morgenochtend komt er een ploeg langs om ons te depaneren. Hopelijk lukt het! We behelpen ons nu al drie dagen met een open haard en één elektrisch vuurtje. Boven is het een ijskelder, zeker 's ochtends.

Ik had hier nog enkele houtstronken liggen in een soortement tuinkot. Gelukkig had ik enkele maanden het lumineuze idee om in de Aldi een kettingzaag te kopen. Superpromotie weetjewel. Ik heb er geen spijt van voor mijn 59 euro. Kwam nu goed van pas. Ik begin zowaar houthakkersallures te krijgen. Het zelf gezaagde hout brandt in elk geval stukken beter dan die houtblokjes die ze in Delhaize, Gamma of benzinestations verkopen.

Voor mij mogen winters winters zijn. Maar dan wel mét verwarming!

Op de foto het kerkje van De Pinte tijdens een sneeuwbui gekiekt in mijn voortuin.

Tweede jeugd

Lang geleden dat ik mij nog met een dergelijke activiteit onledig gehouden heb. Dat is zeker geleden van in de gouden jaren '60.
Ik zag enkele gasten in mijn straat bezig en dacht waarom niet?

Hij (een collega op het werk dacht echter dat het een zij betreft, wellicht vanwege die blinkende oogjes) staat er nu toch al twee dagen. Ik kan me niet herinneren dat er ene het zo lang uitgehouden heeft in mijn kindertijd.

Ik heb er al complimenten voor gekregen. Er zijn echter ook enkele mankementen aan het licht gekomen, zoals: geen mond en maar twee sneeuwballen, terwijl het er drie moeten zijn.

Benieuwd hoe lang hij of zij nog zal blijven staan, want de dooi is precies toch ingezet.

Tragisch

Het leven kan soms toch zo hard, onrechtvaardig en ronduit tragisch zijn! Je weet dat die dingen gebeuren, maar soms komen ze erg dichtbij.

Vanmorgen vernam ik via Facebook dat een goede kennis zaterdagmorgen omkwam op de weg. Een slippartij op het natte wegdek van afrit Gullegem van de A19. Met fatale afloop tegen een elektriciteitspaal.

Deze zomer had ik Tine, want zo heette ze, nog enkele dagen gezien op de Vredesfietseling, de jaarlijkse fietstocht van Voeren naar Diksmuide. Ik deed dit jaar weer mee. Ik kende Tine en Jan al van de edities 2005 en 2006. De twee vorige jaren had ik niet meegedaan.

Ik kwam Tine en Jan die donderdagavond in augustus tegen voor de poort van jeugdverblijfplaats De Koestal in Moelingen (Voeren). Ze zaten samen op een bankje om de fietsers die toekwamen op te vangen. Ik ging erbij zitten en merkte dat ze nogal intiem met elkaar omgingen. Is er soms iets moois gebloeid tijdens de Vredesfietseling, informeerde ik. Ze antwoordden bevestigend. Ze waren zelfs enkele weken voordien getrouwd. Ze zagen er beiden heel gelukkig uit.

Aan dat pril huwelijksgeluk is plots een einde gekomen door een stom ongeval. Naar verluidt reed Tine niet eens te snel. Het was het natte wegdek, in combinatie met het herfstweer, waardoor ze aan het slippen ging. En die noodlottige paal! Het kan iedereen overkomen!

Amper negenentwintig was ze, enkele maanden gehuwd.

Hier zijn gewoon geen woorden voor.

Nihil mexicaniensis

Ofte "niets Mexicaans".

Dat was wat de huisarts me vanmorgen meedeelde over de zware griep waarmee ik al enkele dagen worstel.

Van mijn kindertijd geleden dat ik nog zo'n stevige griep gehad heb. Maar geen Mexicaanse. Meer een soort griep-in-de-buik.

Ik ben stilaan aan de beterhand. Vrijdag en zaterdag heb ik de hele tijd het bed moeten houden. Vrijdag had ik 38,7° koorts.

Maar het was niet de Mexicaanse. Dat is zowel positief als negatief: het betekent dat ik die nog altijd ook kan krijgen. En de griep die ik gehad heb volstaat echt wel.

Je hoort steeds meer over griepslachtoffers, Mexicaanse en seizoensgriep, ook op het internet. Benieuwd hoe ver het zal komen met die voorspelde pandemie. Ondertussen herstel ik verder van mijn niets Mexicaans.

Tour de force in Gent-Sint-Pieters

Vorige week heb ik een kleine krachttoer uitgehaald op de trein.

Het was mistig, die ochtend. Zoals gewoonlijk stond ik op om zeven uur. Eerste werk: de krant uit de brievenbus vissen. Normaal zit de krant om zeven uur in de bus. Het gebeurt soms dat dat niet het geval is. Frusterend! Ik ben dan al van bij het opstaan uit mijn humeur.

Tien voor acht vertrok ik naar het station van De Pinte. Nog steeds geen krant.

In het station van De Pinte is er geen krantenkiosk. Nadeel van in een dorp te wonen. Er is er wel één in Gent-Sint-Pieters, enige stopplaats van mijn trein naar Brussel-Noord.

Aangezien ik gewoon ben van op de trein mijn krant te lezen, vatte ik het plan op er een te halen in Gent-Sint-Pieters. Leen, mijn vast treinmaatje, zou mijn zitplaats proberen te houden door er mijn boekentas op te leggen.

Toen de trein stopte in Gent-Sint-Pieters sprong ik eraf als eerste, dook de trappen af en spurtte naar de krantenkiosk aan de achterkant van het station, 1 euro in de hand. Gelukkig niet te veel volk voor mij. Aangezien ik een abonnement heb, wist ik niet dat een los nummer van De Morgen tegenwoordig 1,10 euro kost. Tijdverlies dus!

Ik spurtte terug naar de roltrap en naar spoor 5. Daar stond dezelfde trein nog te wachten. De conducteur was het vertreksignaal al aan het geven. Op het nippertje slaagde ik er toch in om binnen te glippen. En dan nog wel in het juiste treingedeelte.

Hijgend kwam ik terug in de wagon waar Leen ondertussen een heroïsch gevecht aan het leveren was om mijn zitplaats te bewaren. Zie je wel dat ik de waarheid sprak, glimlachte ze tegen de medepassagiers toen ik puffend ging zitten.

Het is niet iets om elke morgen uit te halen. Voor hetzelfde geld had ik de vertrekkende trein net gemist. Ik heb dat vroeger nog gedaan, maar toen werd die trein gekoppeld in Gent-Sint-Pieters en hield hij er dus langer halt.

Vandaag had ik het trouwens niet moeten doen. Het is alweer treinstaking. De spoorvakbonden zijn zich niet echt populair aan het maken, maar dit terzijde. Ik ben aan het thuiswerken, euh pauzeren.

Therapeutische sessie

Ik ben niet erg actief meer geweest op mijn blog de laatste tijd. Het is de zoveelste keer dat ik dat hier schrijf. Maar ja, als ik dit communicatiekanaal open wil houden, moet ik nu en dan wel iets schrijven. Al mag het nooit een verplichting of een dwang worden. Gulden regel nummer 1: schrijf als je iets te zeggen hebt. Nummer 2: het moet leuk blijven ook.

Mijn inactiviteit had zo zijn redenen. Ik heb op het werk deelgenomen aan een zware procedure, die me tijd en stress gekost heeft. Ten tweede heb ik me in de zomer eindelijk een DVD-speler aangeschaft. Ik zit nu al ruim twee maanden 's avonds meestal een film te bekijken. Na het medium de laatste jaren zowat totaal verwaarloosd te hebben, ben ik nu een gepassioneerde filmliefhebber geworden. Waarover later misschien meer.

Vorig weekend heb ik me twee ochtenden naar het sp.a-congres in de VUB in Brussel begeven. De zaterdagmorgen heb ik de therapeutische sessie bijgewoond. Een therapeutische sessie met een hele partij: moet kunnen! Het was een zitting achter gesloten deuren. Ik mag er dus niet al te veel over loslaten. Al is er toch veel over in de pers verschenen. De persjongens zijn het dus toch wel te weten gekomen.

Ik heb een interessante tussenkomst van Roel Anciaux, de broer van, gehoord. Die vertolkte voor een groot deel ook mijn gevoelens. Na jaren van geruzie bij Spirit/VlaamsProgressieven (ook de Volksunie, maar dat luik heb ik niet meegemaakt) had hij gehoopt bij sp.a eindelijk aan politiek te kunnen doen zonder al dat intern gekrakeel, de eeuwige discussies tussen de 'zuiveren' en de zogenaamde 'postjespakkers', etc... Grote hilariteit in de zaal natuurlijk!

Over de rest van zijn betoog en de andere tussenkomsten zal ik maar niet te veel meer openbaar maken.

Ik persoonlijk onthoud vooral dat de sp.a-top fout communiceert. En dat ze slecht omgaat met de interne oppositie. Ik ben geen aanhanger van sp.a-Rood, maar vind het fout hen totaal te negeren. Minstens heeft deze groep een belangrijke signaalfunctie, ook om ervoor te zorgen dat de partij niet te veel naar het centrum afglijdt. Een spreker (ik ben vergeten wie) stelde dat geen enkele andere partij zo slecht met interne oppositie omgaat. Ik moest hem gelijkgeven.

De zondagmorgen werden de conclusies van de werkgroepen van de zaterdag toegelicht. Niets opzienbarends hier. Behalve enkele steken naar de schrijver van de beruchte mail. Ook de slottoespraak van Caroline Gennez vond ik niet zo geweldig. Toegegeven de omstandigheden waren aartsmoeilijk. Verder dan de basisidee van het socialisme nog eens verduidelijken kwam ze niet. En zich verontschuldigen voor haar emotionele reacties van de dag voordien (Ik word nog erger dan Bert Anciaux...)

Wel een interessant intermezzo was de uiteenzetting van een Engelse prof, Richard Wilkinson, die een boek geschreven heeft over het effect van ongelijkheid. Met een aantal onthutsende conclusies van vergelijkend sociologisch onderzoek in een aantal welvarende landen met verschillende gradaties van maatschappelijke ongelijkheid. The Spirit Level. Dat is de titel van het boek. Ondertitel: Why more equal societies almost always do better.

Een discours dat aansloeg op dat congres. Dat zal u wel begrijpen! Hierbij zijn powerpoint-presentatie.

Voor de rest schaart iedereen zich achter Caroline Gennez. De rangen moeten alweer gesloten worden. Ik vrees dat de interne tegenstellingen en twisten toch nog niet overwonnen zijn.

El Mexicano

Gewoon uitzieken, zei de dokter. Veel rusten!
Erg vervelend als je met vakantie bent, zo'n bijna gripaal syndroom.
Zeker in deze tijden van Mexicaanse griep. Een mens zou zowat alles beginnen denken. Ik zinspeelde tegen de dokter op de angst voor de pandemie. In deze tijd van het jaar heb ik nog nooit iets griepachtigs gehad.
Ik heb al verschillende patiënten met het H1N1-virus gehad, riposteerde hij. En het fenomeen van de zomergriepjes is ons medici bekend.

Gelukkig ging zijn diagnose wat mij betreft niet in de richting van H1N1. Al lijken de symptomen erop, vreemd genoeg. Ze zijn echter minder hevig. Echte koorts heb ik, niet al voel ik me wat koortsachtig. Ik heb vooral keelpijn, moet hoesten en voel me niet helemaal in mijn haak.

En normaal ging ik morgen op fietsreis vertrekken! Ik heb de eerste etappe al geschrapt.
Het plan is nu om zaterdag te vertrekken. Ik heb al twee overnachtingen in Herve geboekt en één in Aachen. Beetje in de Hoge Venen en rond het drielandenpunt fietsen. Daarna doe ik weer de Vredesfietseling tot in De Pinte, met overnachtingen in Moelingen (Voeren), Leuven en Laarne. Terugkeren in groep, ik had alles goed uitgekiend. Hopelijk verknoeit dat zomergriepje het niet.

Als alles goed gaat vertrek ik nu zaterdag met de trein tot Leuven. Vandaar zou ik naar de regio Sint-Truiden fietsen waar ik nog logies aan het zoeken ben voor zaterdagnacht.

Jow, gewonnen!

Zat vanmorgen in mijn boîte, met de nodige bijlagen, alsof het van Bill Gates himself kwam:

A VOTRE ATTENTION,
NOUS VOUS CONTACTONS PAR CETTE PRÉSENTÉ POUR VOUS INFORMER DE VOTRE GAIN À MICROSOFT LOTERIE CORPORATION.
CECI N'EST PAS UN SPAM NI UN VIRUS, VEUILLEZ TROUVEZ EN FICHIER ATTACHE LA NOTIFICATION DE VOTRE GAIN DE 75.000€ LORS DU DERNIER TIRAGE AU SORT. APRÈS VÉRIFICATION DE LA NOTIFICATION DE VOTRE GAIN EN PIÈCE JOINTE, VEUILLEZ PRENDRE CONTACT AVEC L'AVOCAT ACCRÉDITÉ CI DESSOUS POUR LA PROCÉDURE DE RETRAIT DE VOTRE GAIN. CONTACT DE L'AVOCAT CABINET D’ETUDE JURIDIQUE DE MAÎTRE FRANCOIS PANZANI, AVOCAT ACCRÉDITÉ À MICROSOFT LOTERIE CORPORATION
MAÎTRE FRANCOIS PANZANITEL : 00 22 566 778 386
EMAIL : cabinet.etudejuridique.panzani@gmail.com
CORDIALEMENTLA DIRECTION DES OPÉRATIONS

75.000€? Die zouden goed van pas komen!
Waarom geloof ik dit bericht niet? Een mens zou cynisch worden van dat internet.
Ik vermoed dat die Nigeriaanse oplichtersbende weer actief is. Ze opereren tegenwoordig zelfs via contact apps op Facebook.
En dat er nog mensen zijn die daar intrappen!

Ondertussen maak ik me meer zorgen over die stevige verkoudheid mét keelpijn en lichte koorts die ik opgedaan heb. Midden in de zomer! Het is me mog nooit overkomen. En het komt hoogst ongelegen, omdat ik normaal eind deze week op een fietsvakantie zou vertrekken.

Blaarmeersen

Blaarmeersen 09 007
Originally uploaded by degentsezwijger

Sinds vorig weekend ben ik met vakantie voor bijna een hele maand. Veel meer dan wat huis-, tuin- en keukenwerk heb ik nog niet uitgevoerd.

Gisterennamiddag dan toch naar de Gentse Blaarmeersen met zusje en de neefjes. Je kon er over de koppen lopen. Echt, héél véél volk.

De recente veranderingswerken zijn een succes. Het strand is groter dan vroeger en ook de zwemzone. Voor het eerst (en ik kom toch al een kleine 20 jaar) heb ik eens gezwommen in de toegelaten zwemzone en niet aan de overkant waar de alternativos altijd verzamelden.

Nog steeds veel mensen met tatoeages op de ligweide, maar ook anderen uit hogere sociale klassen (hoewel de houding tegenover tatoeages toch veranderd lijkt te zijn). Het is per slot crisis voor iedereen. En behalve de zilte zeelucht heb je op de Blaarmeersen bij goed weer alles. Waarom zou je uren in de file naar zee gaan rijden?

De monokini is duidelijk uit. Ik heb toch een heel défilé van badpakkenmode kunnen bewonderen.

Incidentje toen ik de schuifaf ook eens wilde proberen. Met mijn intussen weer flink over de negentig kilo daalde ik met een hoge snelheid en kwam beneden in botsing met een jongetje. Voor die was het een onzachte kennismaking. De vader die erbij stond was kwaad. Had hij maar beter op zijn kleine gelet en die voor zich uit laten glijden.

Morgen voor het eerst naar Zeverrock in mijn eigen gemeente.

Marianne

Marianne
Originally uploaded by degentsezwijger

De cover van P-magazine van 5 april 2000.
Met Marianne Dupon, ex-vrouw van Hilde 'Yasmine' Rens.

Een mooie vrouw, niet? Al eens de moeite om je daarvoor van kant te maken als je dat allemaal ineens moet missen. Nee, die opmerking is absoluut ongepast. Excuus voor die flauwe machopraat!

Ik heb Marianne één keer in het echt ontmoet in een café in Antwerpen-Zuid waarvan ik de naam vergeten ben. Het was een ontmoeting van internetfanaten van het programma De Mol, net na afloop van de tweede reeks. Ik heb even met Marianne gepraat.

De fotoshoot van P-magazine met Marianne was toen net uit. Ik ben geen verzamelaar van pin-ups (ik ben immers Louis-Paul Boon niet!), maar ik heb dit nummer tot nu toe bewaard. Ondanks een verhuis enkele jaren geleden.

Marianne moet zich nu ongelooflijk rot voelen. Een zelfmoord is erger voor diegenen die achterblijven. Schuldvragen zijn in die omstandigheden pointless, maar ze worden toch gesteld.

Eigenlijk een ongelooflijk romantisch verhaal. Donkere, tragische romantiek dan. Het flauwvallen van Marianne op de uitvaart en de hatemail die ze krijgt inclusief. Zoals in een negentiende eeuwse roman uit de hoog-romantiek. Niet meer van deze materialistische tijd.

Het waren twee 'schoon madammen'. Hilde mocht er absoluut ook zijn. Haar heb ik nooit in het echt ontmoet, maar op tv leek het me wel een toffe. O zo jammer, maar ook tragiek maakt deel uit van het leven.

The King of Pop

Gisterennacht tussen 12.00 en 01.00 was het op Facebook met Michael Jackson echt een spelletje 'doet-ie-het-of-doet-ie-het-niet'.

In het laatavondjournaal (waarnaar ik toevallig keek vanwege Yasmine) had ik gezien hoe Michael Jackson ineens naar het ziekenhuis gevoerd was. Toen was er nog geen sprake van een overlijden.

Rond middernacht doken de eerste niet-bevestigde geruchten dat Wacko Jacko dood was op. Een Amerikaanse showbizzsite www.TMZ.com was de eerste. De andere serieuzere media hielden het nog op een coma. Geleidelijk aan namen ze het overlijdensbericht over. Kort voor 01.00 zelfs CNN en De Standaard.

Een verrassend overlijden en toch weer niet. De man was al op sterven na dood. Ik had weinig voeling met Michael Jackson, al was het een generatiegenoot.

De onverwachte zelfmoord van Yasmine heeft me veel meer aangegrepen. Nochtans had ze alles voor een verder succesvol leven. Gewoon eventjes door die zure appel van de verloren liefde heenbijten. Dat moest toch mogelijk geweest zijn? Wat kunnen sommige van die media- en andere publieke figuren toch kwetsbaar zijn!

Feest

trouw De Pinte
Originally uploaded by degentsezwijger

Toen ik vanmiddag naar de bakker ging in het centrum van De Pinte, zag ik dat er aan de kerk een receptie aan de gang was van een trouw. Een nieuwe trend: de receptie geven onmiddellijk bij het buitengaan van de kerk. Ik vond het zo leuk dat ik mijn fototoestel gaan halen ben.

Morgen ben ik aan het feest: ik word er namelijk 50!
Een halve eeuw!
Zo'n mijlpaal dat het me toch wel de moeite leek om een feestje te bouwen.
Niets groots: enkel voor de dichtste familie en een paar héél goede vrienden. Maar ik heb er toch werk van gemaakt. Een beetje chaotisch, zeker een week na die kiescampagne, waarvan ik nog onvoldoende gerecupereerd ben. Uitnodigingen pas de laaste week verstuurd en zo. Sommige mensen waren natuurlijk verhinderd.

Maar het is me op een paar dagen toch gelukt alles in elkaar te boksen. Hopelijk valt het wat mee.

Bizar

Bizar voorval gisteren. Triest, maar ook bizar.

Ik wou naar de kapper. Er is er een in de buurt van het St-Pietersstation in Gent waar ik sinds een 25 jaar geregeld ga. Ik heb daar nog in de buurt gewoond. Ik ben sinds lang verhuisd, maar af en toe ga ik er nog langs voor een knipbeurt. De zaak is goedgelegen, vlakbij het station. Kapper is het juiste woord voor 's mans beroep, want hij gaat soms wat hardhandig te werk, maar hij doet het goed en is goedkoop.

Sinds enkele jaren was hij met pensioen, maar hij werkte nog enkele dagen in de week door om nog wat bij te verdienen en wellicht om iets om handen te hebben.

Toen ik aankwam voor de kapperszaak hingen er twee briefjes aan de deur. Het eerste: Gesloten wegens stopzetting van activiteiten. Ai, dacht ik, hij is gestopt met werken. Gedaan met die goedkope kapbeurten vlakbij het station.

Dan richtte mijn blik zich op het volgende bericht: een doodsbrief.
De man was vorige zaterdag overleden. Hij wordt morgen begraven.
69. Geen leeftijd. Hij heeft niet lang van zijn pensioen kunnen genieten.

Het klinkt wellicht een beetje cynisch, maar nu had ik geen kapbeurt gehad.
Het deed me denken aan mijn kinderjaren en verwijten die je in die tijd soms naar je hoofd kon krijgen, zoals Uw kapper is dood zeker?
of ook Heeft uw broek onder de tram gelegen?

Mijn kapper was dood, inderdaad!

Hij ruste in vrede. Ik wens hem een eeuwigheid van te knippen en te kappen koppen toe, in alle maten en kleuren.

Mijn medeleven aan de familie.

Afscheid nemen

Deze ochtend ging ik voor de vierde keer van het jaar naar een begrafenis. Voor het eerst in mijn eigenste De Pinte. Ik kende de overledene, een bijna tachtigjarige gewezen onderwijzer, een beetje, niet zo heel goed; maar zijn jongste zoon is al een aantal jaren een politieke vriend, tevens gemeenteraadslid in De Pinte.

Het kleine kerkje van De Pinte zat afgeladen vol. Samen met een hoop andere mensen moest ik rechtstaan. Het was de eerste kerkdienst die ik er volledig uitzat. Tevoren was ik er alleen nog maar binnengeweest voor communiefeesten en had me er nooit toe kunnen brengen te blijven zitten voor de hele dienst.

Het is een mooi kerkje. Vrij recent en modern. De binnenkant ziet er goed uit; heel netjes; de buitenkant in een of andere neo-stijl vind ik minder. De pastoor heeft een heel warme stem, die ver draagt, zoals het voor een pastoor hoort. Hij ziet er een beetje uit als een Christusfiguur: lange baard en lange haren.

Passende preek ook van de pastoor! Uiteraard wees hij op het rijkgevulde leven van de overledene. Op zo'n ogenblikken ga je aan het mijmeren over het leven en de dood: hoe rijkgevuld is mijn leven? Wat heb ik nog te verwachten?

Eigenlijk kan ik niet zo goed tegen het pathetische van begrafenissen. Bij het begin van de dienst brachten de dragers de kist de kerk binnen, gevolgd door de familie. Ik zag de droevige blik van de weduwe naar de kist en moest zelf de ogen afwenden. Op zo'n emotionele momenten kan ik echt heel overgevoelig worden.

De afgestorvene was een Vlaams-nationalist, zij het ook zeer sociaal bewogen. Dat kwam, naast de aanwezigheid van een aantal coyfeeën van het Vlaams-nationalisme uit het Gentse, tot uiting in de muziek. Vlaams-nationalisten hebben een rijke zangtraditie, die socialisten bijvoorbeeld niet hebben. Daar hebben ze wel de Internationale, maar dat is ook ver alles.

De dienst werd muzikaal opgeluisterd met klassiekers uit het Vlaamse liedrepertoire, die door de kerkgangers samen gezongen werden. En goed meegezongen. En nee, niet Will Tura of Clouseau, maar wel liederen van componisten en tekstdichters die de hedendaagse Vlaamse jeugd niet meer kent, zelfs mensen van mijn generatie niet. Het Hemelhuis van Emiel Hullebroeck op tekst van René De Clercq; Lied van mijn Land van Ignace De Sutter en Anton Van Wilderode; Lieve Vrouw van Vlaanderen van Lodewijk de Vocht en August Cuppens. Dat laatste lied had ik zeker nog al gehoord. Ik vind het best mooi, met een nogal zangerige melodie. Het is alleen in flamingantische milieus nog bekend, vermoed ik.

Geen Vlaamse Leeuw of Gebed voor het Vaderland, dé klassiekers op begrafenissen van fervente Vlaams-nationalisten. Die bekende strijdliederen hebben meer een politieke bijklank. Het cultuurflamingantisme overheerste op deze uitvaartdienst. Geen vlammende speeches ook, zoals op de begrafenis van mijn vader. Het was een ingetogen dienst, waarin vooral de talrijke kleinkinderen van de overledenen vaak aan het woord kwamen. En er gezongen werd! Het kleinkind dat Het Hemelhuis uitzonderlijk alleen ten beste gaf, was duidelijk muzikaal geschoold.

Stilleven met poes

Stilleven met poes
Originally uploaded by degentsezwijger

Zonder commentaar!

Liefde op de Werkvloer

Omdat het niet altijd over politiek moet gaan... - met de verkiezingen in aantocht zal het er hier wellicht niet op verbeteren. Eens wat anders: een cursus Hoe zorg ik ervoor dat er over mij geroddeld wordt op kantoor?
Ofte Het leven zoals het is op kantoor in tijden van Web 2.0.


1. Begin een relatie met een collega.
2. Zorg ervoor dat zoveel mogelijk andere collega's dat te weten komen.
3. Een uitstekend middel om doelstelling 2 te realiseren: Facebook! Je hebt allebei een profiel op het sociale netwerk Facebook. Je hebt een aantal andere collega's als vriend op Facebook, waaronder een aantal gemeenschappelijk.
4. Als stap 3 vervuld is, is het moment suprême gekomen om je te outen: je maakt je relatie Facebook official, zodat er onder de collega's niet de minste twijfel meer kan zijn over wat er aan de hand is. Geruchten zijn nu zekerheden geworden!

5. Op een ochtend verslikt een collega zich bijna in zijn ontbijt, als hij op Facebook in zijn nieuwsoverzicht leest dat collega's x en y hun relatie al na enkele weken verbroken hebben. Nauwelijks op kantoor aangekomen deelt een andere collega hem samenzweerderig het nieuwtje (dat er ondertussen al lang geen meer is) mee.
6. Stap 5 vraagt om nadere inspectie. Uit nauwkeurig onderzoek blijkt x wel nog een relatie te hebben, maar y niet meer.
7. Uiteraard zijn er collega's die op Facebook commentaar beginnen te leveren op het nieuw feitelijk gegeven. Om alles nog wat smeuïger te maken is het goed als x zich in die discussie mengt. Alle commentaren worden nadien vakkundig verwijderd door y, zonder daar verder nog iets aan toe te voegen of iets aan zijn relatiestatus te veranderen.
8. Een nuttige maar niet noodzakelijkse stap: een van beiden of allebei is/zijn niet op kantoor als deze laatste verwikkelingen zich afspelen.
9. De laatste stap: je vindt wel ergens een idioot die bereid is om een blogpost te schrijven over dit major kantoorevent!

Klaar is kees! Een dagenlang niet aflatende stroom van geroddel is in gang gezet!
Uiteraard is iedereen benieuwd naar het vervolg. Een nieuwe kantoorsoap heeft het levenslicht gezien!

Tot slot: het spreekt vanzelf dat deze blogpost over twee volslagen anonieme kantoormensen gaat. Misschien is het wel pure fictie en heb ik alles uit mijn duim gezogen? Wat tijdverdrijf bij gebrek aan andere (betere) inspiratie?

Hard times

Harde tijden. Trachten weer op mijn plooien te komen na de overdadige receptiemaand januari. Trachten mijn gewicht en alcoholverbruik weer onder controle te krijgen.
Ik heb nogal last van eindewintermoeheid. Het mag dringend al eens lente worden voor mij. Gelukkig ben ik dit jaar nog niet ziek geweest.

Paar leuke dingen meegemaakt toch. Zoals mensen in het echte leven tegenkomen die je enkel via Facebook kent. En elkaar nog herkennen en elkaars naam weten ook. Het is me al enkele keren overkomen.

Facebook begint hier wat te exploderen. Op naar de 500 vrienden. Al ben ik er onderweg om diverse redenen al enkele verloren. Zijn nut heeft het toch. Het is een nieuwe, moderne manier om mensen te leren kennen. Honi soit qui mal y pense, de doemdenkers, sjagrijnigaards en internethaters eerst. Al zou ik het internet wel wat vaker mogen dichtgooien ook: verslavend is het zeker!

Ik sta voor een druk weekend: morgenavond eerst een politieke meeting, daarna het vierde verjaardagsfeest van Gentblogt in Au Bain (zal ik ook maar meepikken - vorig jaar was dat een reuzefuif waar ik goeie herinneringen aan heb). Zaterdagmorgen de begrafenis van een ver familielid in Aalter. Mijn derde uitvaart al dit jaar. Op Valentijn. Dat dit jaar wel stiller zal zijn dan vorig jaar, toen ik naar een Valentijnsbal ging en op de terugweg geflitst werd. Het leven kan hard zijn.

2009

De eindejaarsvakantie zit er zo goed als op. Ik wens alle lezers van mijn blog een gelukkig 2009!
Ik had grote plannen voor mijn vakantieperiode, maar er is weer bitter weinig van in huis gekomen. Letterlijk en figurlijk, want ik was vooral zinnens wat huishoudelijke karweitjes op te knappen, wat nieuwe meubels te kopen, etc. Ik heb onder andere een nieuwe kleerkast nodig. Het zal voor een andere keer zijn. Maar die Ikea in de nabijheid opent perspectieven!

Ik ben nochtans goed begonnen, maar daarna heb ik nauwelijks meer kunnen doen dan cadeautjes kopen en feesten. Me eindeloos verdringen tussen een grote massa in winkelstraten, warenhuizen en grote winkelketens als FNAC. In sommige van die etablissementen werd ik gewoon neurotisch van al dat volk. De Delhaize aan de Watersportbaan heeft zijn reputatie weer volop eer aangedaan: veel te veel volk voor een te kleine ruimte.

Ik hou wel van de eindejaarsperiode. Doorgaans toch. Gezelligheid, lichtjes, cadeautjes. Lekker dicht bij elkaar kruipen in de donkerste tijd van het jaar. Maar het is voor mij ook een gevaarlijke periode, waarin ik hypersensitief word. Dit jaar bijvoorbeeld hebben die demonische kanten van de donkerste dagen mij goed te pakken gekregen. Ik heb me door die somberheid nogal goed laten gaan. En dit na maanden van diëten en soberheid.

Vlak voor kerst heb ik het fameuze Glazen Huis van Music for Life toch bezocht (zie foto). Volk dat daar stond aan het Zuid in Gent. Ik heb ook een kleine financiële bijdrage geleverd via de actie Facebook for Life! Hoe toepasselijk!


De feestavonden zelf zijn goed verlopen. Kerstavond bij mijn broer, oudejaar thuis.
Geen ongelukken gebeurd ook. De rampzalige nieuwjaarsdag van vorig jaar, die in het ziekenhuis geëindigd is, is me dit keer gelukkig bespaard gebleven. 2009 is dus alvast onder een beter gesternte van start gegaan dan 2008

Goede voornemens? Ik heb er een aantal. Om te beginnen mijn dipje van tijdens de feestperiode overwinnen en de lijn verderzetten die ik eind vorig jaar begonnen ben.

Voor de rest ben ik aan bezinning toe, ook wat deze blog betreft. Vooral de eerste jaarhelft heeft mijn blog geboomd. Daarna was het wat minder. Hij is op een bepaald moment een eigen leven beginnen leiden. Ik moet mijn lessen trekken uit wat er daarna allemaal gebeurd is en in de toekomst bepaalde valkuilen proberen te vermijden. Bloggen kan soms inderdaad gevaarlijk zijn!

Tien kilo verder

Het dieet dat ik eind augustus ingezet heb nadert stilaan zijn einde. Tenminste, ik volg het niet meer zo strikt. Ik let wel nog op wat ik eet en drink, zeker met het oog op de feestdagen.

Maar ik val al een tijdje niet meer af. Ik heb het maar een goede drie maand volgehouden. Dat is toch redelijk lang. Je blijft dat niet volhouden. Het is de laatste tijd te slecht weer. Mijn methode werkt alleen als ik veel sport. Sinds ik mijn fietstochtjes niet meer kan houden omdat het weer te slecht is, ben ik nauwelijks nog vermagerd. In het weekend jog ik wat, maar zo veel brengt dat niet op.

Ik ben tien kilo kwijt. In feite weeg ik nog steeds iets te veel. Mijn Body Mass Index is nu zowat 25,5. Hopelijk slaag ik er toch in om dat gewicht te behouden. Hoe dan ook, als de feestdagen en de nieuwjaarsrecepties afgelopen zijn zal ik mijn gewichtstoestand evalueren.

Toch handig

Toch handig, zo'n IKEA op een 5-tal kilometer van je thuis.

Ik heb deze namiddag kennisgemaakt. Even poolshoogte genomen en zelfs iets gekocht.
Volk! Maar volk! Ze hebben er werkelijk alles voor de binnenhuisinrichting: potten en pannen, gordijnen en beddegoed, plantjes, meubels allerhande, ...
Een mooie winkel ook, daar vlakbij Flanders Expo in Gent. Hoe het met de toegankelijkheid zit voor ouderen en mindervaliden weet ik niet, want met al die trappen. Wellicht zijn er ook liften. De handelszaken in de buurt (en het zijn er nogal wat die zich met binnenhuisinrichting bezighouden) zullen de concurrentie wel voelen.

Ik heb moeten zoeken voor ik het vond. Ik was alleen nog maar op Flanders Expo geweest met de tram. En dat jaren geleden. Om examen af te leggen bij SELOR. Het is daar een kluwen van autosnelwegen, autowegen en op- en afritten.

Vanuit Gent zal het misschien wel goed aangeduid geweest zijn, maar vanuit De Pinte niet. Ik heb het dan wel gevonden, maar heb mijn auto op een wat onorthodoxe plaats geparkeerd. Ik moest te voet nog een oprit of zoiets over.

Typisch: bij het verlaten van de zaak vond ik mijn auto niet meer terug. Het lijkt daar zo erg op elkaar en het was al donker. Twee IKEA-werknemers waren duidelijk niet uit het Gentse afkomstig, want ze konden mij de weg niet tonen naar de Kortrijksesteenweg.

Ikke te voet heel die IKEA rond. Uiteindelijk zag ik de tramhalte, ben zo tot op de Kortrijksesteenweg geraakt langs de sporen (waar ik me als voetganger eigenlijk niet mocht begeven). Dan nog een hele eind door de vrieskou met mijn Grundtal wandmeubel en mijn reukkaars onder de arm. Mijn auto stond er nog, gelukkig!

Het is daar dus héél erg voor autoverkeer bestemd, al is er ook een tramhalte. Je rijdt met je auto best helemaal tot aan de winkel als je geen farcen wil tegenkomen of je auto niet meer terugvinden. Gelukkig is daar ruime parkeermogelijkheid voorzien.

Nu juist nog uitvissen wat de beste weg is vanuit De Pinte.