De cover van P-magazine van 5 april 2000.
Met Marianne Dupon, ex-vrouw van Hilde 'Yasmine' Rens.
Een mooie vrouw, niet? Al eens de moeite om je daarvoor van kant te maken als je dat allemaal ineens moet missen. Nee, die opmerking is absoluut ongepast. Excuus voor die flauwe machopraat!
Ik heb Marianne één keer in het echt ontmoet in een café in Antwerpen-Zuid waarvan ik de naam vergeten ben. Het was een ontmoeting van internetfanaten van het programma De Mol, net na afloop van de tweede reeks. Ik heb even met Marianne gepraat.
De fotoshoot van P-magazine met Marianne was toen net uit. Ik ben geen verzamelaar van pin-ups (ik ben immers Louis-Paul Boon niet!), maar ik heb dit nummer tot nu toe bewaard. Ondanks een verhuis enkele jaren geleden.
Marianne moet zich nu ongelooflijk rot voelen. Een zelfmoord is erger voor diegenen die achterblijven. Schuldvragen zijn in die omstandigheden pointless, maar ze worden toch gesteld.
Eigenlijk een ongelooflijk romantisch verhaal. Donkere, tragische romantiek dan. Het flauwvallen van Marianne op de uitvaart en de hatemail die ze krijgt inclusief. Zoals in een negentiende eeuwse roman uit de hoog-romantiek. Niet meer van deze materialistische tijd.
Het waren twee 'schoon madammen'. Hilde mocht er absoluut ook zijn. Haar heb ik nooit in het echt ontmoet, maar op tv leek het me wel een toffe. O zo jammer, maar ook tragiek maakt deel uit van het leven.
Posts tonen met het label liefde. Alle posts tonen
Posts tonen met het label liefde. Alle posts tonen
maandag 6 juli 2009
zaterdag 14 maart 2009
Liefde op de Werkvloer
Omdat het niet altijd over politiek moet gaan... - met de verkiezingen in aantocht zal het er hier wellicht niet op verbeteren. Eens wat anders: een cursus Hoe zorg ik ervoor dat er over mij geroddeld wordt op kantoor?
Ofte Het leven zoals het is op kantoor in tijden van Web 2.0.
1. Begin een relatie met een collega.
2. Zorg ervoor dat zoveel mogelijk andere collega's dat te weten komen.
3. Een uitstekend middel om doelstelling 2 te realiseren: Facebook! Je hebt allebei een profiel op het sociale netwerk Facebook. Je hebt een aantal andere collega's als vriend op Facebook, waaronder een aantal gemeenschappelijk.
4. Als stap 3 vervuld is, is het moment suprême gekomen om je te outen: je maakt je relatie Facebook official, zodat er onder de collega's niet de minste twijfel meer kan zijn over wat er aan de hand is. Geruchten zijn nu zekerheden geworden!
5. Op een ochtend verslikt een collega zich bijna in zijn ontbijt, als hij op Facebook in zijn nieuwsoverzicht leest dat collega's x en y hun relatie al na enkele weken verbroken hebben. Nauwelijks op kantoor aangekomen deelt een andere collega hem samenzweerderig het nieuwtje (dat er ondertussen al lang geen meer is) mee.
6. Stap 5 vraagt om nadere inspectie. Uit nauwkeurig onderzoek blijkt x wel nog een relatie te hebben, maar y niet meer.
7. Uiteraard zijn er collega's die op Facebook commentaar beginnen te leveren op het nieuw feitelijk gegeven. Om alles nog wat smeuïger te maken is het goed als x zich in die discussie mengt. Alle commentaren worden nadien vakkundig verwijderd door y, zonder daar verder nog iets aan toe te voegen of iets aan zijn relatiestatus te veranderen.
8. Een nuttige maar niet noodzakelijkse stap: een van beiden of allebei is/zijn niet op kantoor als deze laatste verwikkelingen zich afspelen.
9. De laatste stap: je vindt wel ergens een idioot die bereid is om een blogpost te schrijven over dit major kantoorevent!
Klaar is kees! Een dagenlang niet aflatende stroom van geroddel is in gang gezet!
Uiteraard is iedereen benieuwd naar het vervolg. Een nieuwe kantoorsoap heeft het levenslicht gezien!
Tot slot: het spreekt vanzelf dat deze blogpost over twee volslagen anonieme kantoormensen gaat. Misschien is het wel pure fictie en heb ik alles uit mijn duim gezogen? Wat tijdverdrijf bij gebrek aan andere (betere) inspiratie?
Ofte Het leven zoals het is op kantoor in tijden van Web 2.0.
1. Begin een relatie met een collega.
2. Zorg ervoor dat zoveel mogelijk andere collega's dat te weten komen.
3. Een uitstekend middel om doelstelling 2 te realiseren: Facebook! Je hebt allebei een profiel op het sociale netwerk Facebook. Je hebt een aantal andere collega's als vriend op Facebook, waaronder een aantal gemeenschappelijk.
4. Als stap 3 vervuld is, is het moment suprême gekomen om je te outen: je maakt je relatie Facebook official, zodat er onder de collega's niet de minste twijfel meer kan zijn over wat er aan de hand is. Geruchten zijn nu zekerheden geworden!
5. Op een ochtend verslikt een collega zich bijna in zijn ontbijt, als hij op Facebook in zijn nieuwsoverzicht leest dat collega's x en y hun relatie al na enkele weken verbroken hebben. Nauwelijks op kantoor aangekomen deelt een andere collega hem samenzweerderig het nieuwtje (dat er ondertussen al lang geen meer is) mee.
6. Stap 5 vraagt om nadere inspectie. Uit nauwkeurig onderzoek blijkt x wel nog een relatie te hebben, maar y niet meer.
7. Uiteraard zijn er collega's die op Facebook commentaar beginnen te leveren op het nieuw feitelijk gegeven. Om alles nog wat smeuïger te maken is het goed als x zich in die discussie mengt. Alle commentaren worden nadien vakkundig verwijderd door y, zonder daar verder nog iets aan toe te voegen of iets aan zijn relatiestatus te veranderen.
8. Een nuttige maar niet noodzakelijkse stap: een van beiden of allebei is/zijn niet op kantoor als deze laatste verwikkelingen zich afspelen.
9. De laatste stap: je vindt wel ergens een idioot die bereid is om een blogpost te schrijven over dit major kantoorevent!
Klaar is kees! Een dagenlang niet aflatende stroom van geroddel is in gang gezet!
Uiteraard is iedereen benieuwd naar het vervolg. Een nieuwe kantoorsoap heeft het levenslicht gezien!
Tot slot: het spreekt vanzelf dat deze blogpost over twee volslagen anonieme kantoormensen gaat. Misschien is het wel pure fictie en heb ik alles uit mijn duim gezogen? Wat tijdverdrijf bij gebrek aan andere (betere) inspiratie?
maandag 11 augustus 2008
It's a thin line between love and hate
Na weken van onzekerheid, in het ongewisse verkeren, geen contact meer, geen antwoord op mails, telefoons, sms'jes, anything ... Muzikale clichés: Return to sender, etc...
Het verdict kwam plots per sms. Plots, ik weet het eigenlijk niet. Het was vreemd genoeg alsof ze aanvoelde dat ik op het punt stond iets te forceren. Ik was van plan 's avonds naar haar huis te gaan en haar te dwingen me te zien en naar me te luisteren.
Zij: Geen zin in discussie ...
Hij: Zeg me dan gewoon dat je me nooit meer wil zien en ik laat je verder voorgoed met rust
Zij: Ik wil je niet meer zien
Hij: Oké ...
Zij: Ben alle misverstanden beu
Hij: Spijt dat het zo moest lopen. Het ga je verder goed!
De rest van de conversatie doet er niet toe. Wat er staat is ongeveer waar het op neerkwam. Het essentieelste. De bezegeling van een definitieve breuk per sms.
Zo! Dat was het dan zeker? Nogmaals is het cliché bevestigd. We gingen vrienden blijven. We gingen het contact onderhouden. Ja, dat zal wel! In de praktijk blijkt dat zeer moeilijk te zijn na een stukgelopen relatie, hoe kort ook.
Het voordeel was om eindelijk duidelijkheid te hebben. Die prangende onzekerheid, dat in het ongewisse gelaten worden, dat was het ergste! Een marteling eigenlijk! Een tortuur waarvan ik niet weet waar ik ze verdiend had. Die ik niet verdiend had. Maar toch diende ze me die toe.
Soms moet je dingen afmaken om je er eindelijk van te kunnen bevrijden. Ik ging wat uitblazen aan de Watersportbaan. Een vergezicht van 2,2 km water voor je. Somber weer. Op de bankjes voor de vijver zitten vaak marginalen want het staat daar vol met sociale appartementen in die buurt. Het kwam overeen met mijn stemming. Maar toch voelde ik me vreemd opgelucht.
Ik laat in het midden of dit fictie is of werkelijkheid. En daarbij: het is hier mijn café en zolang ik binnen de wettelijkheid blijf (me niet begeef aan racisme, pedofilie, e.d.m., schrijf ik hier wat ik wil.
Ik zou zeggen: alle toevallige overeenkomsten met bestaande personen of toestanden zijn louter denkbeeldig... Of hoe luidde die formule ook juist weer?
Soit. Who cares? Snik!
zaterdag 28 juni 2008
Nieuw: de roman met een soundttrack
Excerpt 1:
(...) en zelfs een nummer van Joan Armatrading, waarvan Van Parys de akkoorden had uitgezocht omdat Rosa het zo mooi vond. Het was een lied over een verscheurende keuze, over de een of de ander, over liefde en verlangen (begeerte), over willen maar niet kunnen en toch moeten. Over géén keus hebben, eigenlijk. En als hij het zong, toen hij het op een avond zong, zat Rosa met glanzende ogen in het schemerduister van de schoorsteen naast Rega en legde, ze legde haar hand op zijn onderarm. En Rega voelde alle haartjes op zijn lichaam prikken. Van de warmte, dacht hij, van de kou misschien.
Er was geen keus.
(...) en zelfs een nummer van Joan Armatrading, waarvan Van Parys de akkoorden had uitgezocht omdat Rosa het zo mooi vond. Het was een lied over een verscheurende keuze, over de een of de ander, over liefde en verlangen (begeerte), over willen maar niet kunnen en toch moeten. Over géén keus hebben, eigenlijk. En als hij het zong, toen hij het op een avond zong, zat Rosa met glanzende ogen in het schemerduister van de schoorsteen naast Rega en legde, ze legde haar hand op zijn onderarm. En Rega voelde alle haartjes op zijn lichaam prikken. Van de warmte, dacht hij, van de kou misschien.
Er was geen keus.
zaterdag 7 juni 2008
Ni d'Eve ni d'Adam
Ik heb eindelijk mijn roman van Amélie Nothomb, Ni d'Eve ni d'Adam, uit. Ik ben een trage lezer. Bovendien heb ik ondertussen nog dat boek van Boon 'gelezen' :-) Ik had ook wat moeite met het Frans. Ben het wellicht niet meer zo gewoon om Franse boeken te lezen.
Toch een goede roman! Semi-autobiografisch, naar het schijnt.
Een dochter van een Belgische diplomaat keert op drieëntwintigjarige leeftijd na jaren terug naar Japan waar ze opgegroeid is om haar Japans bij te schaven en er werk te vinden. Ze begint een verhouding met een Japanner uit de gegoede klasse. Die vraagt haar uiteindelijk ten huwelijk, maar ze vlucht terug naar België. Ze verkiest de vrijheid boven de materiële zekerheid van het huwelijk. In Brussel begint ze te schrijven. Op het einde van het boek is ze een gevierde romancière. Ze ziet haar Japanner, die intussen getrouwd is, terug op de voorstelling van haar nieuwste boek in Tokyo. Hij geeft haar de broederliike omhelzing van de samoeraï.
Het boek is niet alleen een liefdesgeschiedenis, maar ook een soort Bildungsroman. Goed geschreven bovendien en niet te langdradig, want daar heb ik een hekel aan.
Een treffend citaat uit het slot mag hier niet ontbreken:
Peu à peu, les coups de téléphone s'espacèrent jusqu'à cesser. Me fut épargné cet épisode sinistre entre tous, barbare et mensonger, qui s'appelle la rupture. Sauf en cas de crime ignoble, je ne comprends pas qu'on rompe. Dire à quelqu'un que c'est terminé, c'est laid et faux. Ce n'est jamais terminé. Même quand on ne pense plus à quelqu'un, comment douter de sa présence en soi? Un être qui a compté compte toujours.
In deze sombere, regenachtige dagen, wanneer ook anderen zich verwonderen over de vergankelijkheid van de liefde, stemt deze passage tot nadenken.
Ondertussen ben ik al begonnen aan een andere autobiografische roman in het Frans, die ik van een vriendelijke meneer cadeau gekregen heb: Une Enfance gantoise van Suzanne Lilar. Waarover later meer. Beloofd!
donderdag 5 juni 2008
SMS-love
Ergens gelezen:
Ik glimlach met jouw stukjes net zo als wanneer ik een smsje van mijn lief krijg (als’t genen ambras is.
Iets wat ik alleen maar kan beamen. De invloed van die sms'jes dan. Zowel het ene als het andere (wat tussen haakjes staat). Die statement is van een zekere Thegirlwiththemoney op Jutblogt.
Ik ben ook nogal een liefhebber van sms'jes, vooral als die van een geliefde komen. Ik heb er op mijn gsm zo'n leuk muziekje opgezet, dat zo heerlijk en tamelijk lang aan het zingen gaat, telkens er een berichtje toekomt. Iets anders dan die droge beltoon bij een oproep. Ik hou niet zo van die al te nadrukkelijke beltonen zoals populaire deuntjes. Die kunnen erg storen, bijvoorbeeld in de trein of op restaurant.
Ik heb al sms'jes gekregen tijdens vergaderingen op het werk. Je staat onmiddellijk in het middelpunt van de belangstelling. Er is wat met die jongen aan de hand, hoor je ze dan denken.
Of gewoon in mijn bureau, dat ik op kantoor deel met twee vrouwelijke collega's. Iemand die aan me denkt, zeg ik hen als ze opkijken wanneer er zo'n berichtje toekomt. Leuk!
Ik voel me dadelijk helemaal opgefleurd tussen die droge dossiers. Het zal niet blijven duren, antwoordt de eerste vrouwelijke collega, tegelijk de meest eigenwijze en de meest levenswijze. De tweede vrouwelijke collega, een eerder volgzaam type, beaamt de statement van de eerste vrouwelijke collega, zoals gewoonlijk.
Wellicht hebben ze gelijk ook.
Ik glimlach met jouw stukjes net zo als wanneer ik een smsje van mijn lief krijg (als’t genen ambras is.
Iets wat ik alleen maar kan beamen. De invloed van die sms'jes dan. Zowel het ene als het andere (wat tussen haakjes staat). Die statement is van een zekere Thegirlwiththemoney op Jutblogt.
Ik ben ook nogal een liefhebber van sms'jes, vooral als die van een geliefde komen. Ik heb er op mijn gsm zo'n leuk muziekje opgezet, dat zo heerlijk en tamelijk lang aan het zingen gaat, telkens er een berichtje toekomt. Iets anders dan die droge beltoon bij een oproep. Ik hou niet zo van die al te nadrukkelijke beltonen zoals populaire deuntjes. Die kunnen erg storen, bijvoorbeeld in de trein of op restaurant.
Ik heb al sms'jes gekregen tijdens vergaderingen op het werk. Je staat onmiddellijk in het middelpunt van de belangstelling. Er is wat met die jongen aan de hand, hoor je ze dan denken.
Of gewoon in mijn bureau, dat ik op kantoor deel met twee vrouwelijke collega's. Iemand die aan me denkt, zeg ik hen als ze opkijken wanneer er zo'n berichtje toekomt. Leuk!
Ik voel me dadelijk helemaal opgefleurd tussen die droge dossiers. Het zal niet blijven duren, antwoordt de eerste vrouwelijke collega, tegelijk de meest eigenwijze en de meest levenswijze. De tweede vrouwelijke collega, een eerder volgzaam type, beaamt de statement van de eerste vrouwelijke collega, zoals gewoonlijk.
Wellicht hebben ze gelijk ook.
maandag 12 mei 2008
De derde man... en mij
Vandaag gehoord op Studio Brussel: mijn favoriete Beatle! Ik hield ook wel van John Lennon. George was altijd wel een beetje op de achtergrond: de derde man! Maar toch heel essentieel en heel genietbaar.
Opgedragen aan mijn lief, dat er misschien geen meer is. Wie het schoentje past, trekke het aan.
En aan degenen die willen lachen of sarcastisch doen: beware! Ik zal je wel vinden!
Opgedragen aan mijn lief, dat er misschien geen meer is. Wie het schoentje past, trekke het aan.
En aan degenen die willen lachen of sarcastisch doen: beware! Ik zal je wel vinden!
woensdag 7 mei 2008
Een hotspot-zaak zonder hotspot
Op een van onze laatste ontmoetingen ging ik met mijn vriendin naar een horecazaak met een hotspot. In een straat waarin ik jaren geleden nog gewoond heb. Toen was die zaak (meer in detail: een fijnbakkerij annex koffiehuis) er nog niet. De koeken die je er kon krijgen waren heerlijk en het was er ook rustig. Achter het huis een mooie tuin. Mijn vriendin probeerde onmiddellijk te internetten met haar gsm, maar de hotspot deed het niet. Een hotspot-zaak zonder hotspot, zei ze bij het buitengaan. Een van haar typische, vrij komische uitspraken.
Ik ben duidelijk weer niet mee: internetten via de gsm, bloggen via de gsm zelfs (de zogenaamde moblogs), hotspots: het is allemaal (nog) niet aan mij besteed.
Een hotspot-zaak zonder hotspot: wel een mooie titel voor een blogpost, vond ik dadelijk. Beetje absurd. Typisch iets voor mij. Ik kreeg dadelijk het verwijt toegeslingerd dat ik alleen maar aan bloggen denk. En so what? Schrijvers proberen toch ook in het dagelijkse leven inspiratie op te doen? Waarom bloggers dan niet? Dus, met een tweetal weken vertraging: toch een blogpost met die titel, aangezien iemand hier toch informeert naar mijn laatste amoureuze strapatsen.
Vorige zaterdag: we hadden om half acht 's avonds afgesproken in een restaurant in de Gentse binnenstad. Zie dat je zeker op tijd bent, had ze me op het hart gedrukt. Ik word nogal gedrild, dat is zeker. Ik was bang voor parkeerproblemen op een zaterdagavond in de Gentse binnenstad. Resultaat: ik was een uur te vroeg!
Ik vond een parkeerplaats in de straat waarin ik woonde tot anderhalf jaar geleden. Het deed raar aan, zo ineens als een vreemdeling te belanden in een buurt waarin je jarenlang gewoond hebt. Het was prachtig weer. Een van de eerste echt mooie lenteavonden van het jaar.
Ik wandelde al mijmerend in de richting van de Graslei. Ik voelde me bijna Virginia Woolf in de roman Mrs. Dalloway: wandelend door een drukke stad al peinzend, stream-of-consciousness-gelijk. Veel volk op straat, ook op de terrasjes. Iedereen in een uitstekend humeur door het mooie weer. Zwoele sfeer zelfs. Ook de restaurants met terrasjes (vooral deze zelfs) deden al gouden zaken.
Op de Korenmarkt kwam ik Madame Poubelle tegen, de vrouwelijke tegenhanger van de Gentse Zakman. Het is een vrouw die ook altijd met een aantal plastic zakken rondloopt op straat. Ze parkeerde haar auto nogal dikwijls in onze straat toen ik nog in Gent zelf woonde. Die auto lag altijd vol ongelooflijk veel rommel. Onze Franstalige buurmeisjes doopten haar Madame Poubelle. Misschien moest iemand Zakman en Madame Poubelle maar eens bij elkaar brengen? Een moderne versie van het liefdesverhaal tussen Papageno en Papagena uit De Toverfluit van Mozart. Vogelman vindt Vogelvrouw.
Tegen half acht begaf ik me naar het restaurant. Zij kwam net uit de andere richting. Na een vluchtige kus gingen we aperitieven in de bar en daarna het restaurant in. Zij bestelde iets met halfverse tonijn. Ik wou de ervaring delen met haar en bestelde hetzelfde. Het eten was lekker, het restaurant niet echt supergezellig, nogal warm, druk, een bijna industrieel restaurant. Niet echt een romantische plek. Ik ben nogal moeilijk op dat gebied.
Hier stopt dit verslag. Wellicht zal ik sommige lezers ontgoochelen, nietwaar Zapnimf? Ik heb nogal wat geschreven in het begin over die prille romance. Begrijpelijk ook: waar het hart van vol is, loopt de mond, of in dit geval de blog, van over. Over de eerste posts was zij wel tevreden, heel tevreden zelfs, maar naarmate de informatie in latere posts gedetailleerder en gedetailleerder werd, zakte dat enthousiasme snel. Om uit te groeien tot mistevredenheid.
Uiteraard moet ik er rekening mee houden dat niet iedereen zijn privéleven breed uitgesmeerd wil zien op het internet, zelfs niet in een blog. Met enkel een summiere verhulling en herkenbaar voor velen. Tja, iedereen heeft natuurlijk zijn eigen grenzen. Voor de een liggen die wat verder dan voor een ander.
Dit maar om duidelijk te maken dat ik me op dit gebied zal moeten beperken, hoe spijtig dat ikzelf dat ook vind. En al zal me dat wel lezers kosten ook.
Ik ben duidelijk weer niet mee: internetten via de gsm, bloggen via de gsm zelfs (de zogenaamde moblogs), hotspots: het is allemaal (nog) niet aan mij besteed.
Een hotspot-zaak zonder hotspot: wel een mooie titel voor een blogpost, vond ik dadelijk. Beetje absurd. Typisch iets voor mij. Ik kreeg dadelijk het verwijt toegeslingerd dat ik alleen maar aan bloggen denk. En so what? Schrijvers proberen toch ook in het dagelijkse leven inspiratie op te doen? Waarom bloggers dan niet? Dus, met een tweetal weken vertraging: toch een blogpost met die titel, aangezien iemand hier toch informeert naar mijn laatste amoureuze strapatsen.
Vorige zaterdag: we hadden om half acht 's avonds afgesproken in een restaurant in de Gentse binnenstad. Zie dat je zeker op tijd bent, had ze me op het hart gedrukt. Ik word nogal gedrild, dat is zeker. Ik was bang voor parkeerproblemen op een zaterdagavond in de Gentse binnenstad. Resultaat: ik was een uur te vroeg!
Ik vond een parkeerplaats in de straat waarin ik woonde tot anderhalf jaar geleden. Het deed raar aan, zo ineens als een vreemdeling te belanden in een buurt waarin je jarenlang gewoond hebt. Het was prachtig weer. Een van de eerste echt mooie lenteavonden van het jaar.
Ik wandelde al mijmerend in de richting van de Graslei. Ik voelde me bijna Virginia Woolf in de roman Mrs. Dalloway: wandelend door een drukke stad al peinzend, stream-of-consciousness-gelijk. Veel volk op straat, ook op de terrasjes. Iedereen in een uitstekend humeur door het mooie weer. Zwoele sfeer zelfs. Ook de restaurants met terrasjes (vooral deze zelfs) deden al gouden zaken.
Op de Korenmarkt kwam ik Madame Poubelle tegen, de vrouwelijke tegenhanger van de Gentse Zakman. Het is een vrouw die ook altijd met een aantal plastic zakken rondloopt op straat. Ze parkeerde haar auto nogal dikwijls in onze straat toen ik nog in Gent zelf woonde. Die auto lag altijd vol ongelooflijk veel rommel. Onze Franstalige buurmeisjes doopten haar Madame Poubelle. Misschien moest iemand Zakman en Madame Poubelle maar eens bij elkaar brengen? Een moderne versie van het liefdesverhaal tussen Papageno en Papagena uit De Toverfluit van Mozart. Vogelman vindt Vogelvrouw.
Tegen half acht begaf ik me naar het restaurant. Zij kwam net uit de andere richting. Na een vluchtige kus gingen we aperitieven in de bar en daarna het restaurant in. Zij bestelde iets met halfverse tonijn. Ik wou de ervaring delen met haar en bestelde hetzelfde. Het eten was lekker, het restaurant niet echt supergezellig, nogal warm, druk, een bijna industrieel restaurant. Niet echt een romantische plek. Ik ben nogal moeilijk op dat gebied.
Hier stopt dit verslag. Wellicht zal ik sommige lezers ontgoochelen, nietwaar Zapnimf? Ik heb nogal wat geschreven in het begin over die prille romance. Begrijpelijk ook: waar het hart van vol is, loopt de mond, of in dit geval de blog, van over. Over de eerste posts was zij wel tevreden, heel tevreden zelfs, maar naarmate de informatie in latere posts gedetailleerder en gedetailleerder werd, zakte dat enthousiasme snel. Om uit te groeien tot mistevredenheid.
Uiteraard moet ik er rekening mee houden dat niet iedereen zijn privéleven breed uitgesmeerd wil zien op het internet, zelfs niet in een blog. Met enkel een summiere verhulling en herkenbaar voor velen. Tja, iedereen heeft natuurlijk zijn eigen grenzen. Voor de een liggen die wat verder dan voor een ander.
Dit maar om duidelijk te maken dat ik me op dit gebied zal moeten beperken, hoe spijtig dat ikzelf dat ook vind. En al zal me dat wel lezers kosten ook.
donderdag 17 april 2008
Om te gieren!
Vandaag een collega ontmoet op een activiteit in het Gentse ICC, waarop ik aanwezig was voor mijn werk. Hij ook trouwens. Daarnaast maakt hij ook deel uit van het redactieteam van GentBlogt. Ik niet.
Ik: Ik heb onlangs een artikeltje opgestuurd naar GentBlogt.
Hij: Ik weet van niets.
Ik: Ja, dat zal wel. Ik heb het maar naar één redactielid opgestuurd. Die zal het nog niet doorgegeven hebben.
Hij: Er doen bij GentBlogt allerlei speculaties de ronde over jouw nieuwe grote liefde. Maar natuurlijk weet niemand van iets!
Ik: Huh? Ik mag niets zeggen!
Zonder overgang begin ik over de prijsvraag die ik op mijn blog uitgeschreven heb. En dat er een FNAC-waardebon van 10 euro te winnen is.
Hij: Georgina, dat is haar naam! Georgina!
Ik: maar mijn prijsvraag gaat over de nieuwe naam van Spirit! Niet over mijn nieuwe grote liefde. Alsof ik daarover een prijsvraag zou uitschrijven!
Misschien kan ik dat gegeven van dat nieuw groot lief wel gebruiken als schiftingsvraag voor mijn wedstrijd over de nieuwe naam van Spirit? Wat is de voornaam van mijn lief? En bijkomend: hoeveel juiste antwoorden zullen er zijn op deze schiftingsvraag? Antwoorden op te sturen onder gesloten omslag of zoiets :-)
De betrokken persoon zal daarmee toch wel moeten akkoord gaan. Zeker is dat niet, aangezien ze nogal op haar privacy gesteld is.
Op dezelfde activiteit in het Gentse ICC heb ik ook de penningmeester van Spirit ontmoet en twee partijbestuursleden. Blijkt dat de leden van het dagelijks bestuur en alle partijbestuursleden van Spirit op de hoogte zijn van de nieuwe naam. Plus allicht een aantal partijmedewerkers. Too tricky om iemand van Spirit toe te laten tot mijn quizvraag. Ik blijf dus hardvochtig op mijn standpunt om niemand van Spirit mee te laten doen aan mijn quiz. Zelfs al heb ik tot nu toe nog geen valabele inzendingen gekregen. De kartelpartner misschien?
Ik: Ik heb onlangs een artikeltje opgestuurd naar GentBlogt.
Hij: Ik weet van niets.
Ik: Ja, dat zal wel. Ik heb het maar naar één redactielid opgestuurd. Die zal het nog niet doorgegeven hebben.
Hij: Er doen bij GentBlogt allerlei speculaties de ronde over jouw nieuwe grote liefde. Maar natuurlijk weet niemand van iets!
Ik: Huh? Ik mag niets zeggen!
Zonder overgang begin ik over de prijsvraag die ik op mijn blog uitgeschreven heb. En dat er een FNAC-waardebon van 10 euro te winnen is.
Hij: Georgina, dat is haar naam! Georgina!
Ik: maar mijn prijsvraag gaat over de nieuwe naam van Spirit! Niet over mijn nieuwe grote liefde. Alsof ik daarover een prijsvraag zou uitschrijven!
Misschien kan ik dat gegeven van dat nieuw groot lief wel gebruiken als schiftingsvraag voor mijn wedstrijd over de nieuwe naam van Spirit? Wat is de voornaam van mijn lief? En bijkomend: hoeveel juiste antwoorden zullen er zijn op deze schiftingsvraag? Antwoorden op te sturen onder gesloten omslag of zoiets :-)
De betrokken persoon zal daarmee toch wel moeten akkoord gaan. Zeker is dat niet, aangezien ze nogal op haar privacy gesteld is.
Op dezelfde activiteit in het Gentse ICC heb ik ook de penningmeester van Spirit ontmoet en twee partijbestuursleden. Blijkt dat de leden van het dagelijks bestuur en alle partijbestuursleden van Spirit op de hoogte zijn van de nieuwe naam. Plus allicht een aantal partijmedewerkers. Too tricky om iemand van Spirit toe te laten tot mijn quizvraag. Ik blijf dus hardvochtig op mijn standpunt om niemand van Spirit mee te laten doen aan mijn quiz. Zelfs al heb ik tot nu toe nog geen valabele inzendingen gekregen. De kartelpartner misschien?
maandag 14 april 2008
De Chokotoff-connectie
Rustig weekend gehad. Wat bekomen, want ik was vorige week een beetje ziek.Zondagmiddag met mijn kersverse vriendin iets gaan eten in mijn eigen De Pinte. Voor mij een thuismatch dus, deze keer.
Voor het eerst kennis gemaakt met het zoontje van negen van mijn vriendin. Leuk ventje: heldere blauwe ogen, golvend, halflang blond haar. Een echte spring-in-het-veld! We hebben er weinig last van gehad. Kwam alleen bij ons als hij honger of dorst had.
Als we daar in De Pinte klaar waren, zijn we nog iets gaan drinken in het centrum van Sint-Martens-Latem. Het uitgaansleven in De Pinte is immers vrijwel nihil. Brasserie Het Latemke zat barstensvol. De jongen trok dadelijk naar de speeltuin.
We gingen op het terras aan de voorkant zitten. En net brak de zon door voor zeker een goed uur. We keken naar het va-et-vient in het centrum van Sint-Martens-Latem. Place m'as-tu-vu, dat is duidelijk. Veel chic volk, maar het is er toch wel mooi ook. Voor de happy few.
Op de cafétoog stond een grote bokaal met chokotoffs. De jongen en ik bleken eenzelfde passie te delen voor deze toffees. Om beurt hebben we er elkaar een toegestopt. Dat komt wel goed tussen ons. Het eerste contact was in elk geval al positief. Het ijs is gebroken!
De namiddag was veel te gauw om. Gelukkig begon het net te regenen toen het tijd was om op te stappen.
zaterdag 12 april 2008
Dag van de Linkliefde
Bedankt Els voor het stokje van de linkliefde! Het is niet de gewoonte stokjes terug te werpen naar de afzender. Ik ga dat dan ook niet doen. Anders stond Els zeker in mijn lijst. Op haar blog is altijd wel iets interessants te vernemen. Haar stijl is ook heel eigen, onnavolgbaar, speels, lyrisch, zeer humoristisch ook. Kortom, woorden schieten mij te kort!
Wie er in mijn lijstje zeker niet mag ontbreken is Georgina. Een poetsvrouw mét brains. Behalve met spic en span speelt ze ook met bits en bytes dat het een lieve lust is. PHP, Javascript en ASP kennen voor haar geen geheimen. Bijvoorbeeld in deze blogpost, die zo ingewikkeld was dat alle lezers van haar blog daarna uitgeteld in het frisse lentegras lagen. Zodanig dat er daarna ter compensatie een populair deuntje moest volgen om de gemoederen weer wat te bedaren.
Pas recent ontdekt, tijdens de wijvenweek, die dus toch nog ergens goed voor was: de weergaloze fratsen van de enige echte Zapnimf. Heel speciale schrijfstijl ook, héél woordenrijk, een echte woordenvloed zelfs. Verder bijna niet te beschrijven, zeer geëxalteerd, soms een beetje overspannen, bijna op de rand van het hysterische. Mujeres al borde de un ataque de nervios, of hoe luidde de titel van die film van Pedro Almodovar ook alweer? Kortom: oestrogeen en progestageen in blogformaat! Een typisch specimen van de vrouwelijke soort dus, zoals onder ander blijkt uit deze post.
Als laatste: een dichterlijke, melancholische ziel, die een weblog met een bloedend hart bijhoudt. Het moeten immers niet allemaal vrouwen zijn. Wat gaat de blogosfeer anders van mij denken?
Een blog waar altijd wel iets interessants te vernemen valt op literair en taalkundig vlak en op het gebied van het internet. Zoals dit spelletje met Engelse woorden, dat mij als anglist van opleiding natuurlijk wel kon bekoren.
Nog even benadrukken dat ik er maar drie uitgekozen heb, maar dat ik nog andere blogs volg, getuige mijn blogroll en mijn feedreader (deze laatste uiteraard niet zichtbaar).
Voilà, ik heb me ook weer van mijn plicht gekweten. Nu snel verder het gras afrijden en dan als de bliksem naar Eurotuin en Delhaize (nee, hier ga ik geen links meer leggen; het is al wel geweest met die linkliefde en ik word daar ook niet voor betaald).
Wie er in mijn lijstje zeker niet mag ontbreken is Georgina. Een poetsvrouw mét brains. Behalve met spic en span speelt ze ook met bits en bytes dat het een lieve lust is. PHP, Javascript en ASP kennen voor haar geen geheimen. Bijvoorbeeld in deze blogpost, die zo ingewikkeld was dat alle lezers van haar blog daarna uitgeteld in het frisse lentegras lagen. Zodanig dat er daarna ter compensatie een populair deuntje moest volgen om de gemoederen weer wat te bedaren.
Pas recent ontdekt, tijdens de wijvenweek, die dus toch nog ergens goed voor was: de weergaloze fratsen van de enige echte Zapnimf. Heel speciale schrijfstijl ook, héél woordenrijk, een echte woordenvloed zelfs. Verder bijna niet te beschrijven, zeer geëxalteerd, soms een beetje overspannen, bijna op de rand van het hysterische. Mujeres al borde de un ataque de nervios, of hoe luidde de titel van die film van Pedro Almodovar ook alweer? Kortom: oestrogeen en progestageen in blogformaat! Een typisch specimen van de vrouwelijke soort dus, zoals onder ander blijkt uit deze post.
Als laatste: een dichterlijke, melancholische ziel, die een weblog met een bloedend hart bijhoudt. Het moeten immers niet allemaal vrouwen zijn. Wat gaat de blogosfeer anders van mij denken?
Een blog waar altijd wel iets interessants te vernemen valt op literair en taalkundig vlak en op het gebied van het internet. Zoals dit spelletje met Engelse woorden, dat mij als anglist van opleiding natuurlijk wel kon bekoren.
Nog even benadrukken dat ik er maar drie uitgekozen heb, maar dat ik nog andere blogs volg, getuige mijn blogroll en mijn feedreader (deze laatste uiteraard niet zichtbaar).
Voilà, ik heb me ook weer van mijn plicht gekweten. Nu snel verder het gras afrijden en dan als de bliksem naar Eurotuin en Delhaize (nee, hier ga ik geen links meer leggen; het is al wel geweest met die linkliefde en ik word daar ook niet voor betaald).
donderdag 10 april 2008
Wer Bisto
In de reeks 'Liefde is mooi' en de gelijkaardige reeks 'Het is toch al lang geleden dat hier nog een YouTube-filmpje gestaan heeft en ik heb hier nu toch zo'n gemakkelijke link op deze pagina', een mooi liedje uit het begin van dit millennium. In het Fries. Ik versta er niet zo veel van. Alleen 'Wer bisto', dat lijkt verdacht veel op de 'Wo bistu' in Egidius, wo bistu bleven (Middelnederlands trok beter op het Fries dan modern Nederlands). Ik zal straks nog eens kijken of ik een Nederlandse vertaling vind en erbij kan lappen. Het is wel een liedje waar ik altijd wat stil van word.
Gevonden! Hier komt ze, opgedragen aan Die ferne Geliebte!:
Toen ik je zag, lang geleden
Wat doet het toch zeer als ik er weer aan denk, (2x)
Ik zie jou,
Ik hoor jou,
Ik voel jou, elke keer opnieuw (2x)
Oeh...
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is al lang geleden
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is te lang geleden
Jij bent niet anders dan lief
Want jij doet gewoon niets verkeerd
Ik hou van je, zoals je bent
Dat je dat maar even weet
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is al lang geleden
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is te lang geleden
Jij bent niet anders dan lief
Want jij doet gewoon niets verkeerd
Ik hou van je, zoals je bent
Dat je dat maar even weet
Ik zie jou,
Ik hoor jou,
Ik voel jou, elke keer opnieuw (2x)
Je bent in een romantische bui of je bent het niet!
Gevonden! Hier komt ze, opgedragen aan Die ferne Geliebte!:
Toen ik je zag, lang geleden
Wat doet het toch zeer als ik er weer aan denk, (2x)
Ik zie jou,
Ik hoor jou,
Ik voel jou, elke keer opnieuw (2x)
Oeh...
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is al lang geleden
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is te lang geleden
Jij bent niet anders dan lief
Want jij doet gewoon niets verkeerd
Ik hou van je, zoals je bent
Dat je dat maar even weet
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is al lang geleden
Hier ben ik,
Waar ben je
Het is te lang geleden
Jij bent niet anders dan lief
Want jij doet gewoon niets verkeerd
Ik hou van je, zoals je bent
Dat je dat maar even weet
Ik zie jou,
Ik hoor jou,
Ik voel jou, elke keer opnieuw (2x)
Je bent in een romantische bui of je bent het niet!
Liefde in tijden van Web 2.0
Mijn lief
Mijn lief is niets gelijk de zon
Koraal kleurt veel roder dan het rood van haar lippen
Geen rozen zie ik in haar kaken
Ik hoor haar graag praten
Maar haar woorden klinken niet als muziek.
Toch kan ze e-mailen en twitteren als geen een
Facebook kent voor haar geen geheimen
YouTube, Flickr, LastFM en LinkedIn evenmin
Ze blogt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat
En ach: haar commentaar doet me altijd smelten!
Vrij naar Shakespeare, Sonnet 130,
My mistress' eyes are nothing like the sun.
In een iets modernere versie :p
Mijn lief is niets gelijk de zon
Koraal kleurt veel roder dan het rood van haar lippen
Geen rozen zie ik in haar kaken
Ik hoor haar graag praten
Maar haar woorden klinken niet als muziek.
Toch kan ze e-mailen en twitteren als geen een
Facebook kent voor haar geen geheimen
YouTube, Flickr, LastFM en LinkedIn evenmin
Ze blogt van 's morgens vroeg tot 's avonds laat
En ach: haar commentaar doet me altijd smelten!
Vrij naar Shakespeare, Sonnet 130,
My mistress' eyes are nothing like the sun.
In een iets modernere versie :p
zondag 6 april 2008
Omi... gaat!
A woman driven by PASSION, in any sense of the word !
Zo beschreef iemand (die ik niet eens goed ken) haar onlangs.
En kloppen doet het!
De tafeltjes in het restaurant zijn te groot. We zitten te ver van elkaar en verstaan elkaar daardoor maar met moeite. Ze houdt van aanrakingen. Dat had ik al begrepen uit een testje op Facebook dat ze me doorstuurde en uit eerdere ontmoetingen. What's your love language? Ik ben meer de man van de quality time, maar ik kan haar zin in aanrakingen ook wel smaken. Zelfs beter dan het eten! De tafel laat nog net toe dat we de handen in elkaar leggen tussen de gerechten door.
Het eten was goed, maar de tent veel te druk, niet de romantische plek die ik me voorgesteld had. Een halve vergissing dus.
Na het restaurant trekken we de stad in. We willen de drukte van het centrum mijden. Ik stel café Opatuur voor. Ben er al lang niet meer geweest en binnen enkele maanden sluit het zijn deuren voorgoed en gaat Opatuur (die ik al een kleine dertig jaar ken) met pensioen. We zoeken een rustig plekje achteraan in de vroegere dancing, ver weg van de toog. We omhelzen elkaar innig, zeker een uur lang. Nu en dan kijkt Opatuur eens schichtig in onze richting van achter zijn toog, maar voor de rest worden we met rust gelaten. Wanneer er zich een groepje van zes mensen in onze buurt posteert, wordt dat te confronterend en verlaten we de kroeg.
Ergens anders heen dan maar. Na ampel beraad begeven we ons te voet naar een of ander geuzenetablissement in de buurt.
Het is er druk, maar gezellig. Eerst zitten we aan een tafeltje. Dan komt er een van die grote gerieflijke fauteuils vrij. We verhuizen. Het moest verkeerd aflopen. Het eerste uur blijven onze omhelzingen nog binnen de perken van het welvoeglijke. Niemand slaat er zelfs maar acht op.
Na nog een aantal drankjes worden ze hartstochtelijker. Ik heb het in de smiezen. Dat wordt hier straks openbare zedenschennis, merk ik op. Zouden we niet beter doorgaan?
Maar het is veel te fijn zitten of liever liggen in die heerlijk luie zetel om op te stappen. Op de duur liggen we helemaal plat en bovenop elkaar in een innige omhelzing. Ineens zie ik in de verte de ober. Hij draagt een dienblad met daarop enkele glazen. Tot nu toe was hij vriendelijk tegen me. Nu snauwt hij me vanuit de verte toe: Meneer, zou u niet beter gaan kameren?
Ik had niet verwacht dat zoiets me nog ooit ging overkomen. En dan nog in een geuzenetablissement. Je kent het gezegde: een oude schuur die in brand staat... Ik voel me nog niet oud (ben het ook niet), maar nog best jong. Maar we hebben ons als twee pubers gedragen.
We hebben de boodschap begrepen en gaan weer rechtop zitten. Maar we blijven elkaar omhelzen. De ober passeert weer en kijkt nog eens kwaad in onze richting. We stappen op. We kunnen de eer beter aan onszelf houden, zeg ik. Drank zullen we hier toch niet meer krijgen.
Later nemen we heel innig afscheid in de wagen.
Zo beschreef iemand (die ik niet eens goed ken) haar onlangs.
En kloppen doet het!
Ze kan je zo fixeren. Heel lief glimlachen, met een heel open, heel innemende en ook heel brede smile. En dan ook ineens heel droevig en mistroostig kijken, alsof er plots een wolk over de zon schoof. Een beetje bedenkelijk ook, alsof er iets is waar ze gemengde gevoelens over heeft. En je dan aanstaren. Wat? vraagt ze dan met grote, verwonderde ogen.
Je moet niet vragen Wat? Je moet vragen, A penny for your thoughts!, antwoord ik.
Ik ben vergeten wat ze terugzei. Het is niet belangrijk.
Een gekwetste vrouw, met een immense behoefte aan tederheid. Dat is mijn indruk. Heel passioneel ook. Heel gedreven in alles wat ze onderneemt. Zelf ben ik ook wel enigszins door het leven getekend. Dat is het minste wat je kan zeggen. Daardoor passen we goed bij elkaar. Denk ik.
Etentje in restaurant Ohmygaad (of Omi ...gaat, om Zapnimf te citeren - ik ben al blij dat ze het kies gehouden heeft en niet over Omi ... gat begonnen is!). Veel volk. Veel te druk. Vooral op het einde, wanneer er nog een buslading luidruchtige fuifgangers die komen aperitieven afgezet wordt vlak achter onze tafel. Een overjaarse playboy probeert een vrouw "binnen te doen" vlak achter mijn rug.De tafeltjes in het restaurant zijn te groot. We zitten te ver van elkaar en verstaan elkaar daardoor maar met moeite. Ze houdt van aanrakingen. Dat had ik al begrepen uit een testje op Facebook dat ze me doorstuurde en uit eerdere ontmoetingen. What's your love language? Ik ben meer de man van de quality time, maar ik kan haar zin in aanrakingen ook wel smaken. Zelfs beter dan het eten! De tafel laat nog net toe dat we de handen in elkaar leggen tussen de gerechten door.
Het eten was goed, maar de tent veel te druk, niet de romantische plek die ik me voorgesteld had. Een halve vergissing dus.
Na het restaurant trekken we de stad in. We willen de drukte van het centrum mijden. Ik stel café Opatuur voor. Ben er al lang niet meer geweest en binnen enkele maanden sluit het zijn deuren voorgoed en gaat Opatuur (die ik al een kleine dertig jaar ken) met pensioen. We zoeken een rustig plekje achteraan in de vroegere dancing, ver weg van de toog. We omhelzen elkaar innig, zeker een uur lang. Nu en dan kijkt Opatuur eens schichtig in onze richting van achter zijn toog, maar voor de rest worden we met rust gelaten. Wanneer er zich een groepje van zes mensen in onze buurt posteert, wordt dat te confronterend en verlaten we de kroeg.
Ergens anders heen dan maar. Na ampel beraad begeven we ons te voet naar een of ander geuzenetablissement in de buurt.
Het is er druk, maar gezellig. Eerst zitten we aan een tafeltje. Dan komt er een van die grote gerieflijke fauteuils vrij. We verhuizen. Het moest verkeerd aflopen. Het eerste uur blijven onze omhelzingen nog binnen de perken van het welvoeglijke. Niemand slaat er zelfs maar acht op.
Na nog een aantal drankjes worden ze hartstochtelijker. Ik heb het in de smiezen. Dat wordt hier straks openbare zedenschennis, merk ik op. Zouden we niet beter doorgaan?
Maar het is veel te fijn zitten of liever liggen in die heerlijk luie zetel om op te stappen. Op de duur liggen we helemaal plat en bovenop elkaar in een innige omhelzing. Ineens zie ik in de verte de ober. Hij draagt een dienblad met daarop enkele glazen. Tot nu toe was hij vriendelijk tegen me. Nu snauwt hij me vanuit de verte toe: Meneer, zou u niet beter gaan kameren?
Ik had niet verwacht dat zoiets me nog ooit ging overkomen. En dan nog in een geuzenetablissement. Je kent het gezegde: een oude schuur die in brand staat... Ik voel me nog niet oud (ben het ook niet), maar nog best jong. Maar we hebben ons als twee pubers gedragen.
We hebben de boodschap begrepen en gaan weer rechtop zitten. Maar we blijven elkaar omhelzen. De ober passeert weer en kijkt nog eens kwaad in onze richting. We stappen op. We kunnen de eer beter aan onszelf houden, zeg ik. Drank zullen we hier toch niet meer krijgen.
Later nemen we heel innig afscheid in de wagen.
dinsdag 1 april 2008
Een bankje in het park en een groepje hangmama's
De dag na de grote schok.
Een pleintje midden in de stad. Ver van alle gewoel en alle verkeer. Een dorp in de stad bijna. Een mooie kerk, een schooltje. Sommige huizen knap gerestaureerd, andere verwaarloosd.
Een parkje. Spelende kinderen. Kijk, zeg ik, hangjongeren. Het zijn hangmama's, antwoordt ze. Ze wachten op hun kinderen aan het schooltje.
We stappen naar een bankje aan het uiteinde van het park. We praten en kijken naar de spelende kinderen. We omhelzen elkaar. Deze keer is het mijn beurt om mijn hoofd tegen haar schouder te leggen, gisteren was zij het. Ik fluister haar toe dat ik doodmoe, maar overgelukkig ben. Lieveling, ik heb je zo lang moeten missen!
De hangmama's merken ons niet op of besteden geen aandacht aan ons. Of toch niet dat ik het in de gaten heb.
Enkele kinderen kruipen op een standbeeld in het park. Geen klimrek of ander speeltuig had hen meer kunnen plezieren. Een speeltuinarchitect had het niet beter kunnen bedenken, zegt ze.
Als het zachtjes begint te regenen, nemen we afscheid en fiets ik naar huis.
Een pleintje midden in de stad. Ver van alle gewoel en alle verkeer. Een dorp in de stad bijna. Een mooie kerk, een schooltje. Sommige huizen knap gerestaureerd, andere verwaarloosd.
Een parkje. Spelende kinderen. Kijk, zeg ik, hangjongeren. Het zijn hangmama's, antwoordt ze. Ze wachten op hun kinderen aan het schooltje.
We stappen naar een bankje aan het uiteinde van het park. We praten en kijken naar de spelende kinderen. We omhelzen elkaar. Deze keer is het mijn beurt om mijn hoofd tegen haar schouder te leggen, gisteren was zij het. Ik fluister haar toe dat ik doodmoe, maar overgelukkig ben. Lieveling, ik heb je zo lang moeten missen!
De hangmama's merken ons niet op of besteden geen aandacht aan ons. Of toch niet dat ik het in de gaten heb.
Enkele kinderen kruipen op een standbeeld in het park. Geen klimrek of ander speeltuig had hen meer kunnen plezieren. Een speeltuinarchitect had het niet beter kunnen bedenken, zegt ze.
Als het zachtjes begint te regenen, nemen we afscheid en fiets ik naar huis.
maandag 31 maart 2008
Vrouwenweek: de apotheose
Ik weet wel dat de Vrouwenweek afgelopen is (met opzet heb ik het niet langer over de 'Wijvenweek'). Ik heb gisteren niets gepost en heb dus nog een 'inhaalpost' te goed. En deze, mijn sublieme apotheose van de Vrouwenweek, is te mooi om niet op deze blog te posten. Dat zou zijn als een voetbalspits die met de bal alleen voor open doel belandt en nalaat te scoren. Je bent blogger of je bent het niet!Moet ik dan toch nog afkomen, vroeg ik gisterennacht aan de telefoon, terwijl ik net terug was van Gent en me al aan het klaarmaken was om te gaan slapen. Dat kan ik echt niet eisen, zei ze. Je klinkt ook zo moe!
Wat mannen niet begrijpen, was een van de dagthema's van de vrouwenweek.
Ik had de stille, maar indringende wenk nochtans wel degelijk begrepen! Jaren samenleven met een vrij lastig exemplaar van deze soort had me wijzer gemaakt.
En maar al te goed ook! Gelukkig maar dus!
Een donkere rotonde in Sint-Denijs-Westrem, midden in een zondagnacht. Ik wist daar een leuk jongerencafé zijn. Daar hadden we afgesproken. Natuurlijk bleek het op zondagnacht gesloten.
Het leek een scène uit een film noir. Iets uit de jaren '50 of '60. Ik stond daar heel eenzaam op het midden van dat pleintje, waaarrond een rotonde ligt. Nauwelijks verlichting, geen voorbijgangers. Nu en dan reed een eenzame auto voorbij.
Ineens meende ik haar in één van die auto's te herkennen. Maar ze reed door. Ik stond daar radeloos in mijn eentje te koekeloeren, in het holst van de nacht. Als een volslagen idioot. Ineens kwam diezelfde auto terug aangetuft uit de andere richting, heel langzaam. En stapte ze uit.
Dit is mijn plekje, zei ik tegen haar in het nachtcafé. Ik was daar jaren geleden ooit een relatie begonnen. Of het prille begin ervan zag daar het licht.
Terwijl ik aan de toog stond te bestellen, keek ik even naar haar om. Ze zag er wat verloren uit. Ze had me de hele avond lopen zoeken. Ik haar eigenlijk ook. Het was jammerlijk misgelopen, maar door haar tegenwoordigheid van geest, die plotse e-mail met een GSM-nummer, was dat op het allerlaatste nippertje toch nog goedgekomen.
Zou je geen statement maken?, vroeg ze toen ik terug was met de drankjes.
Ik boog me over de tafel, pakte haar vast en kuste haar volop en langdurig op de mond. Is dit voldoende als statement?, antwoordde ik.
De rest is silence, zoals het een zwijger betaamt, zelfs al is hij van Gent.
(Mijn eerbetoon aan de vrouw in het kader van de Vrouwenweek. Of is het de Liefdesweek?)
zaterdag 29 maart 2008
Eighties op Stubru
Het filmpje van Geert Wilders over de islam is al van het net gehaald vooraleer ik het kunnen bekijken heb.
Iets vrolijkers dan maar: momenteel zenden ze bij Studio Brussel een top van eighties-liedjes uit. Leuk om sommige daarvan terug te horen. Zoals dit prachtig en zeer toepasselijk nummer. Die schitterende gitaarsolo's: ik krijg er maar niet genoeg van!
Ik draag het liedje meteen op aan 'iemand' - die wel zal weten wie er bedoeld wordt en wiens IP-adres ik trouwens van buiten ken, zo ver gaat dat, liefde in tijden van Web 2.0.
Iets vrolijkers dan maar: momenteel zenden ze bij Studio Brussel een top van eighties-liedjes uit. Leuk om sommige daarvan terug te horen. Zoals dit prachtig en zeer toepasselijk nummer. Die schitterende gitaarsolo's: ik krijg er maar niet genoeg van!
Ik draag het liedje meteen op aan 'iemand' - die wel zal weten wie er bedoeld wordt en wiens IP-adres ik trouwens van buiten ken, zo ver gaat dat, liefde in tijden van Web 2.0.
zaterdag 15 maart 2008
zondag 17 februari 2008
GentBlogt viert feest - part two
Dan nu het beloofde tweede deel van mijn verslagje van GentBlogt viert feest.
Er staat natuurlijk al heel wat op hun eigen website. Ook foto's en warempel: ik sta er ook op en nog redelijk goed gelukt ook. Bedankt fotograaf van dienst (Michel)!
Verder valt er niet meer zo heel veel te vertellen, behalve dan dat ik me reusachtig geamuseerd heb. Dat ik zelfs een beetje gedanst heb (keigoeie muziek, DJ!). Dat er heel veel volk was. Dat het met Els toch nog goed gekomen is en ik me zelfs wat in haar nabijheid mogen koesteren heb. Dat de frietjes een uitstekend idee was. Dat ik volgend jaar terugkom.
De sfeer was heel anders dan de eerste editie waar ik was (zie een verslagje eerder op deze blog, in februari 2006). Toen was de politiek nogal nadrukkelijk aanwezig. Nu waren er ook politici (o.a. gespot: Aline Maes, Tanguy Veys en Jan De Moor, al heb ik deze twee laatste niet zelf gezien, en natuurlijk ook de bloggende politici als Lien, Els en Frank), maar ze traden minder op de voorgrond.
Ik heb een praatje geslaan met enkele bloggers die ik geregeld lees. Peter Dedecker hebben ze mij moeten aanwijzen of ik had hem niet herkend. Idem voor Joke, die ik via 'het lief' kunnen localiseren heb.
Bleek dat de meesten mijn eigen naam niet kenden (behalve zij waarmee ik veel contact heb), maar mijn blog pseudoniem deed bij de meesten toch een belltje rinkelen. Ik stel met tevredenheid vast dat ik dus toch een zekere merkbekendheid heb als Gentse Zwijger. Meneerke Willem van Oranje uit Gent, haha.
Verder was daar veel jong volk, enkele collega's van het werk zelfs, Anneleen, Stefaan, mensen die ik ken uit het uitgaansmilieu, Freej en zijn lief, Frederik, ...
Niet gezien: Jeronimo (bleek ziek), of niet opgemerkt (Huug, Tikenei)
Gisteravond alweer een fuif: een Valentijnsbal georganiseerd door Spirit Melle. Ik was met enkele getrouwde stellen. We hebben ons teruggetrokken in de tapasbar. Er was dus niet veel Valentijn aan. Maar ik had het mijne al gehad :-)
Er staat natuurlijk al heel wat op hun eigen website. Ook foto's en warempel: ik sta er ook op en nog redelijk goed gelukt ook. Bedankt fotograaf van dienst (Michel)!
Verder valt er niet meer zo heel veel te vertellen, behalve dan dat ik me reusachtig geamuseerd heb. Dat ik zelfs een beetje gedanst heb (keigoeie muziek, DJ!). Dat er heel veel volk was. Dat het met Els toch nog goed gekomen is en ik me zelfs wat in haar nabijheid mogen koesteren heb. Dat de frietjes een uitstekend idee was. Dat ik volgend jaar terugkom.
De sfeer was heel anders dan de eerste editie waar ik was (zie een verslagje eerder op deze blog, in februari 2006). Toen was de politiek nogal nadrukkelijk aanwezig. Nu waren er ook politici (o.a. gespot: Aline Maes, Tanguy Veys en Jan De Moor, al heb ik deze twee laatste niet zelf gezien, en natuurlijk ook de bloggende politici als Lien, Els en Frank), maar ze traden minder op de voorgrond.
Ik heb een praatje geslaan met enkele bloggers die ik geregeld lees. Peter Dedecker hebben ze mij moeten aanwijzen of ik had hem niet herkend. Idem voor Joke, die ik via 'het lief' kunnen localiseren heb.
Bleek dat de meesten mijn eigen naam niet kenden (behalve zij waarmee ik veel contact heb), maar mijn blog pseudoniem deed bij de meesten toch een belltje rinkelen. Ik stel met tevredenheid vast dat ik dus toch een zekere merkbekendheid heb als Gentse Zwijger. Meneerke Willem van Oranje uit Gent, haha.
Verder was daar veel jong volk, enkele collega's van het werk zelfs, Anneleen, Stefaan, mensen die ik ken uit het uitgaansmilieu, Freej en zijn lief, Frederik, ...
Niet gezien: Jeronimo (bleek ziek), of niet opgemerkt (Huug, Tikenei)
Gisteravond alweer een fuif: een Valentijnsbal georganiseerd door Spirit Melle. Ik was met enkele getrouwde stellen. We hebben ons teruggetrokken in de tapasbar. Er was dus niet veel Valentijn aan. Maar ik had het mijne al gehad :-)
woensdag 13 februari 2008
Si tu reviens j'annule tout
Soms zijn er echt wel mensen met spitsvondige ideeën, die op de actualiteit inspelen. Ik ben op Facebook lid geworden van volgende recente groep: Si tu reviens, j'annule tout! Zeer passend op deze vooravond van Valentijn.
Natuurlijk is dit een verwijzing naar recente berichten over de huwelijksperikelen van de Franse president Sarkozy. De groepsnaam is de tekst van een sms'je dat hij naar zijn ex Cécilia zou gestuurd hebben voor zijn huwelijk met Carla Bruni.
De beschrijving van de groep is als volgt:
C'est LE groupe de la dernière chance! Si vous regrettez de vous êtes comporté comme un goujat avec votre ex et que vous réalisez enfin que vous avez perdu l'homme ou la femme de votre vie, ce groupe est le votre à vous d'envoyer une invitation à rejoindre ce groupe aux personnes concernées...(attention ça ne marche pas à tous les coups..) Good luck
Members
This group has xxx members
Group Type
This is an open group. Anyone can join and invite others to join.
Admins
Esther ESther (France) (creator)
Geen raakpunt met mijn eigen privésituatie, maar ik vond het wel een grappig idee om van deze groep deel uit te maken, just for fun.
Ik ben ook lid van de knotsgekke groep I flip my pillow over to get to the cold side.
Abonneren op:
Posts (Atom)