Collega-onverlaat

Gisteren teambuilding dag in Gent met het werk. Pleziertochtje op de Leie naar Deurle en terug. Ik reed met de fiets naar de Recollettenlei in Gent, waar de Benelux-boot klaarlag. Zonnig weertje, beter dan voorspeld! Het zou tot de middag wisselend zonnig/bewolkt blijven. Nadien kreeg de bewolking de overhand.

Er waren al enkele collega's present als ik aankwam. Onder andere de collega uit de vorige post. Ha, begroette hij me, Ik ben een maniak en een collega-onverlaat? De vorige dag had hij me al hetzelfde gezegd. Hoe lang ga ik dat nog moeten horen, vroeg ik? Nog heel lang, antwoordde hij. Dat schrijf je niet meer!

Ik ben een beetje hardleers. Ik had mijn fototoestel bij en nam een foto van hem. Zodat de mensen zich iets kunnen voorstellen bij een collega-onverlaat, vertrouwde ik hem toe. Nee, alle gekheid op een stokje. Niet overdrijven ook. Op de foto die ik hier toch bijgevoegd heb is er geen collega-onverlaat te bekennen en ook geen maniak :-)

Tja, het is een bekend probleem als te veel mensen je blog gaan lezen. Je kan niet meer schrijven wat je wil. Zolang maar twee man en een paardekop het leest, kan je zomaar om het even wat schrijven op je blog. Maar als ook je chefs op het werk je schrijfels beginnen lezen onstaan er precaire situaties. Je moet nog niet eens over het werk of over collega's bloggen.

Ambtenaren en staken

Hier kan je twee bioscooptickets voor Kinepolis winnen, als je een antwoord weet op de moeilijke vraag: Staken ambtenaren te veel of niet?

Ik onthou me van verdere commentaar, vanwege niet objectief.

Je mag je mening desnoods ook altijd hier komen ventileren (nu lijk ik e-mino wel).

SMS-love

Ergens gelezen:
Ik glimlach met jouw stukjes net zo als wanneer ik een smsje van mijn lief krijg (als’t genen ambras is.

Iets wat ik alleen maar kan beamen. De invloed van die sms'jes dan. Zowel het ene als het andere (wat tussen haakjes staat). Die statement is van een zekere Thegirlwiththemoney op Jutblogt.

Ik ben ook nogal een liefhebber van sms'jes, vooral als die van een geliefde komen. Ik heb er op mijn gsm zo'n leuk muziekje opgezet, dat zo heerlijk en tamelijk lang aan het zingen gaat, telkens er een berichtje toekomt. Iets anders dan die droge beltoon bij een oproep. Ik hou niet zo van die al te nadrukkelijke beltonen zoals populaire deuntjes. Die kunnen erg storen, bijvoorbeeld in de trein of op restaurant.

Ik heb al sms'jes gekregen tijdens vergaderingen op het werk. Je staat onmiddellijk in het middelpunt van de belangstelling. Er is wat met die jongen aan de hand, hoor je ze dan denken.

Of gewoon in mijn bureau, dat ik op kantoor deel met twee vrouwelijke collega's. Iemand die aan me denkt, zeg ik hen als ze opkijken wanneer er zo'n berichtje toekomt. Leuk!

Ik voel me dadelijk helemaal opgefleurd tussen die droge dossiers. Het zal niet blijven duren, antwoordt de eerste vrouwelijke collega, tegelijk de meest eigenwijze en de meest levenswijze. De tweede vrouwelijke collega, een eerder volgzaam type, beaamt de statement van de eerste vrouwelijke collega, zoals gewoonlijk.

Wellicht hebben ze gelijk ook.

Photoshop Express: first trial

I know, I know: ik ben hier voor de zoveelste keer mijn zaterdagnamiddag aan het verprutsen, terwijl ik zoveel beters te doen heb.

Maar ik heb het toch niet kunnen laten om snelsnel die Photoshop Express eens uit te testen. Blijkbaar kan je er toch wel iets mee doen. Foto's converteren in tekeningen bijvoorbeeld.

Hierbij een sketch gemaakt van een foto die ik genomen heb toen we eind 2006 op kantoor aan het verhuizen waren. Best grappig! Het lijkt wel een tekening uit een stripverhaal. Een scène uit Een Onderzoek van Inspecteur Canardo of zoiets (van Sokal , als ik me niet vergis, overigens wel een keigoede stripauteur, van het niveau van Tardi, die ik ook graag lees). Een zéér geheimzinnig bureau van één of andere detective of zoiets :-)

Ik beloof het: spoedig meer geëxperimenteer met die Photoshop!