zaterdag 30 augustus 2008

Aanrijding in Moscou


Gisterenavond gaan kijken naar een projectie op groot scherm van de film Aanrijding in Moscou op het Ledebergplein. Het event kaderde in het stadsvernieuwingsproject Ledeberg Leeft. Ik was ervan op de hoogte via mijn Facebook-account. Altijd leuk als je daar enkele hippe vrienden uit je eigen streek hebt. Je weet het altijd als er wat te doen is. Ik heb nu zo'n 200 'vrienden' op Facebook. Hoewel ik er ook minder prettige ervaringen mee heb. Mensen die de vriendschap opzeggen bvb.

De film speelt zich af in de wijk Moscou in Ledeberg, op zichzelf sinds jaar en dag een wat verpauperde deelgemeente. Best aardige film in het plaatselijke dialect. Veel belangstelling ook. Je moest je eigen stoeltje meebrengen. Aan het volk te oordelen dat daar was, wonen er nu weer veel jongeren in Ledeberg. Nogal wiedes ook, met de torenhoge woningprijzen in het centrum en de betere randgemeenten.

Ik had nog een goed plaatsje bemachtigd met het tuinstoeltje dat ik meehad. Naast mij sakkerden enkele trendy jongedames vanuit hun zeteltjes.. Een oudere vrouw met een hondje in haar armen stond recht voor hen en wou van geen wijken weten. Een koppig Ledebergs exemplaar, zoals in de film.

Gisteren was het wel te doen in Ledeberg. Veel volk op straat. Tof sfeertje op dat plein en errond. Wat anders dan in het doodse De Pinte. Het was natuurlijk een mooie, warme zomeravond. Ik hoop dat het op andere momenten ook een beetje leefbaar is daar. Ik bedoel maar: niet te veel overlast allerhande. En als je in een appartementsgebouw zoals in de film moet wonen... Dan nog vlakbij de oprit naar de verkeerswisselaar E17-E40...

Ik heb nog een drie maanden in deze buurt gewoond (waar niet in Gent?) In de Jozef Vervaenestraat. Jaaaaaren geleden.

dinsdag 26 augustus 2008

Zion Train


In Verdun, aan de oevers van jawel de Maas, heb ik nog een uitstekend reggae optreden meegemaakt van een mij onbekende groep uit de UK: Zion Train.

Beste reggae-optreden dat ik in jaren gezien heb. Uitstekende live-prestatie van de leadzanger/danser. Het publiek ging compleet uit de bol. Het Frans van de zanger was niet wel echt indrukwekkend. Meer dan Comment ça va? kwam er niet uit, naast dooddoeners als Like I said it's good to be in France again en Are you ready? Waarna het publiek, voorzien van de nodige flessen drank en joints, steevast wild werd. Een ander deel van het publiek zat gewoon aan de kant op de kaaimuur. Van genoten! Het voorprogramma, een Franse groep, trok op niet veel. De Fransen en rock, het gaat toch niet zo goed samen.

maandag 25 augustus 2008

Laatste vakantiefoto's

Een laatste reeks foto's. Dan is het afgelopen.

In Avesnes-sur-Helpe, een onooglijk stadje in de buurt van Maubeuge, vlak over de grens, waar ik mijn eerste nacht doorbracht:


Stadszicht met maan en de kathedraal van Verdun:




Middeleeuwse omwalling in Langres. Fijn om daar 's avonds te wandelen.



Enkele favoriete plekjes in Dijon. Een beroemd plein waar elk jaar druivenfeesten plaatshebben en het enige goede café dat ik op mijn reis tegengekomen heb. Ik heb me er een avond in de cocktails gesmeten.


Vakantiekwisje - deel II

De drie resterende foto's dan. Van Dijon reed ik eerst door een mooi, zeer heuvelachtig gebied waar de Seine ontspringt. Tot in Châtillon-sur-Seine. Daar sloeg ik af richting Auxerre. Na een kort oponthoud in Chablis, arriveerde ik er rond de middag. Auxerre is een middeleeuws stadje, hoofdplaats van het departement Yonne, dat nog tot £Bourgondië behoort. Ik wist niet dat die streek zo ver reikt.

4. De vierde foto van mijn vakantiekwisje is de kathedraal van Auxerre. Niet de mooiste, noch de grootste gotische kathedraal in Frankrijk, maar wel in betere staat dan de meeste andere die ik gezien heb, bvb. die van Reims.
Hier nog twee foto's van middeleeuwse straatjes in Auxerre.




5. Ik vond Auxerre toch niet de moeite om er te overnachten. Ik reed in één ruk door naar Reims, waar ik de laatste nacht van mijn vakantie doorbracht. De vijfde foto is een winkel waar champagne verkocht wordt. Reims is de enige echte grote stad die ik op mijn reisje door het noordoosten van Frankrijk aangedaan heb. Grote, brede boulevards, beetje afgekeken van Parijs. Indrukwekkende kathedraal, die echter aan restauratie toe is.





6. De volgende ochtend wou ik naar Soissons rijden, maar ik vond de weg in eerste instantie niet. Dan maar naar Lâon gereden. En dat viel reuze mee: na Langres, de tweede toevalstreffer. Lâon, is net als Langres trouwens, een middeleeuws stadje op een heuveltop, volledig ommuurd. Natuurlijk heeft er zich daarbuiten ook een moderne stad ontwikkeld in het dal.





In de buurt van Lâon, talrijke reminescenties aan de Chemin des Dames, een bloedige veldslag uit 1917. Zal voor een andere keer zijn. Druk verkeer op die departementale wegen in Champagne, Picardië en de Nord. Zelfs veel vrachtverkeer. Wat een verschil met de Franse Ardennen en Lorraine, waar ik kilometers na elkaar soms geen enkele tegenligger ontmoette.

Ik hield nog halt in St-Quentin en Douai en dan zat het erop.

Wijn

Zoals gezegd bezocht ik in Bourgondië ook enkele wijngebieden. Eerst de Route des Grands Crus naar Nuits-St-Georges en Beaune. Hier was ik niet echt overweldigd. Nuits-St-Georges is maar een gat. Beaune is wel een mooi stadje, maar veel te druk en veel te veel Hollanders.





Heel mooi vond ik de wijngaarden in het dorpje Chablis, al was het regenachtig weer als ik er langskwam. Het is daar nogal heuvelachtig. Hier heb ik me laten verleiden om ook eens wijn te proeven. Ik heb me een kist Chablis 1er cru gekocht voor de prijs die je in dendelleis voor een gewone fles betaalt. Ik heb er bij mijn terugkeer al eentje soldaat gemaakt en: ik heb me niet vergist bij het proeven. Een uitstekend wijntje!





Voor de rest heb ik in Dijon ook een fles Marc de Bourgogne gekocht als cadeau. Ik had dat drankje onderweg leren kennen, toen ik in Langres (een stadje benoorden Dijon, een revelatie!) twee dames uit Brasschaat tegenkwam op restaurant. Daarnaast heb ik ook heerlijke mosterd meegebracht uit Dijon van het merk Maille, met verschillende smaken.

Op het laatst van mijn reis was ik ook in Reims. Daar heb ik niks meer gekocht, ook geen champagne :-)

zondag 24 augustus 2008

Balen

Wat een rotweer hier! Ik ben al knap aan het balen en heb al spijt dat ik mijn vakantie in Frankrijk toch niet enkele dagen langer volgehouden heb. De laatste dagen was het daar ook geen mooi weer, of toch niet in de streek waar ik me bevond, maar toch beter dan hier en je ziet toch nog eens wat.

Ik zal zelf maar de oplossing van mijn kwisje geven. Er komt niet veel respons. Het is weekend. Woensdag moet ik weer naar kantoor, dus veel tijd rest me niet meer om vakantieverslagen te produceren.

1. De eerste foto is het middeleeuws fort van Sedan, net over de grens, niet zo ver van Bouillon. Een reusachtig fort, groter dan het Gravensteen. En ik die dacht dat ons Gents fort uniek was. Het fort van Sedan is langer in gebruik geweest dan het Gravensteen. In de loop der eeuwen is het gemoderniseerd. In feite heeft het nog een rol gespeeld tot in 1870. In Sedan heeft Frankrijk toen de oorlog tegen Duitsland verloren. De episode staat in de geschiedenis bekend als de Ramp van Sedan. Napoleon III tekende in de buurt van het stadje de overgave aan Duitsland en deed er afstand van de Franse troon, wat het begin was van de Derde Republiek.

Het fort is ingericht al museum met tal van historische evocaties en ook een zaal gewijd aan de oorlog van 1870. Voor 9,50 euro kreeg ik een audiofoon mee, waarin een Holander me commentaar gaf bij mijn bezoek. Het stikt in sedan trouwens van de Hollanders. Niet zo ver voor hen. Voor Sedan had ik ook al de stadjes Maubeuge en Charlesville-Mezières bezocht, het eerste in de Hainaut, het tweede in de Franse Ardennen.

2. De tweede foto is het stadje Verdun, dat evenals Sedan aan de Maas ligt, zij het wat meer in het binnenland. Verdun was een reuze meevaller. Mooi stadje, met kaden aan weerszijden van de Maas vol met testaurants en terrasjes. Het stadje is vooral bekend van de bloedige slag die er in 1916 uitgevochten werd. Op de foto zie je in de verte het wat protserige monument van de overwinning. De foto hierna toont het monument meer in detail.



Ik heb in Verdun heel wat musea bezocht gewijd aan de Eerste Wereldoorlog. De meeste bevinden zich ten noorden van de stad op de zogenaamde champs de bataille. Ik heb er twee dagen verbleven en bezocht er het fort van Vaux, l'Ossuaire de Douaumont, het Memoriaal van Verdun, het verdwenen dorp Fleury, la Tranchéé des Baïonnetes. De meeste van die musea en monumenten buiten de stad bevinden zich een een bos, le fôret domanial de Verdun, of zoiets. Men heeft de slagvelden gewoon herbebost zonder zelfs het terrein opnieuw te egaliseren. Je ziet de putten van de ingeslagen obussen zelfs nog (zie foto). De dorpen heeft men niet opnieuw opgebouwd. Er staan gedenktekens dat daar ooit een dorp was. Tja, als je zoveel plaats hebt natuurlijk!. In dat bos volgt het ene monument na het andere. Ik heb lang niet alles gezien, maar na twee dagen trad de verzadiging toch wel op.




In de stad zelf is de ondergrondse citadel zeer aan te raden. Tegen een democratische prijs zet men je per zes in een wagentje, dat computergestuurd een circuit aflegt in die ondergrondse gangen, terwijl op de wand driedimensinele historische evocaties geprojecteerd worden, die de geschiedenis van de citadel en de Slag bij Verdun vertellen. Wel vroeg genoeg komen of je moet uren wachten op een plaats in het wagentje en een trui aandoen, want het is koud in die gangen.



3. Na Verdun volgde ik de Maas tot in Neufchâteau, in de Vogezen al. Knap landschap in het Département de la Meuse! Vandaar reed ik via de Haute Marne naar Dijon, de hoofdstad van Bourgondië, waar ik twee dagen bleef. Prachtig stadje met mooie gebouwen in witte steen. Op de foto een stuk van de kathedraal met het horloge en de zgn. Jacquemart, dat is het mannetje, dat een Bourgondische hertog in de 15de eeuw in Kortrijk (dat toen als de rest van de Nederlanden tot Bourgondië behoorde) gepikt heeft. Dijon is een cultuurstad van ongeveer 156.000 inwoners. De stad ontbreekt toch iets: een rivier bijvoorbeeld. Je kan van daaruit ook de wijnstreek bezoeken. Ik heb er de route des Grand Crus gevolgd tot in Beaune.




Op bovenstaande foto's het standbeeld van Filips de Goede achter het paleis van de hertogen en de natie van Bourgondië en het plein ervoor. Hierna de wijnstreek en Beaune.



De resterende foto's zijn voor een volgende post.

zaterdag 23 augustus 2008

Nagenieten

Een groot deel van de tijd heb ik tijdens mijn vakantie in de auto gezeten. Door vaak prachtige landschappen. Langs 'departementales'. Ik heb geen euro uitgegeven aan péage. Uit besparing, maar ook omdat je zo nog iets ziet onderweg, al gaat het stukken trager. Met de radio aan. Ik moest de posten wel vaak verzetten, want het bereik van de meeste van die Franse radiozenders is niet zo groot.

Ik luisterde vooral naar posten met veel Franse chansons. Opvallend hoe de grote successen van de jaren '60 en '70 nog steeds het meest gedraaid worden. Ik luisterde naar Radio Nostalgie (enkel in sommige streken te beluisteren) en vooral naar France Bleu, een nationale zender met een wisselend programma per regio. Opeenvolgend (afhankelijk van waar ik me bevond) luisterde ik naar France Bleu Champagne-Ardennes, France Bleu Lorraine, France Bleu Bourgogne, France Bleu Auxerre, France Bleu Champagne, France Bleu Picardie en France Bleu Nord. Die laatste zender is tot in De Pinte te beluisteren, zoals ik op mijn terugreis gemerkt heb.

Genoten van onverslijtbare klassiekers van het Franse chanson als Joe Dassin en aanverwanten. En ook van dit prachtig nummer:

vrijdag 22 augustus 2008

Vakantiekwisje

Aangezien Evelien toch benieuwd is waar ik zoal geweest ben in Frankrijk...
Waarom geen kwisje?
Hierna volgen enkele foto's genomen in stadjes waar ik (onder andere) geweest ben, in chronologische volgorde.
Wie weet waar deze foto's genomen zijn? Misschien niet altijd even gemakkelijk. Voor mij in elk geval wel :-) Als je op de foto's klikt, kan je ze vergroten voor meer details.





Terug van weggeweest

Pas terug van een tiental dagen Frankrijk. Ik had het nodig om er even uit te zijn.
Ik ben vertrokken met een zeer bezwaard gemoed (zie o.a. vorig bericht en aanverwante omstandigheden). Het heeft me goed gedaan.

Tien dagen geen e-mail, facebook, internet in het algemeen: fantastisch! Bovendien heb ik enkele jaren geleden een goedkoop gsm-abonnement genomen. Ik was vergeten dat ik daardoor niet internationaal kon bellen. Resultaat: compleet niet bereikbaar! Wow! Wat een verademing! Natuurlijk heb ik een tweetal keer vanuit mijn hotelkamer een naast familielid opgebeld. Dat van dat gsm-abonnement ga ik toch maar veranderen. Er zal maar eens iets gebeuren tijdens je afwezigheid. Maar een pc of zo neem ik niet mee op reis. Ik heb trouwens toch nog geen mobiel internet. En een i-phone heb ik niet.

Het was een totaal geïmproviseerde reis. Ik ben gewoon in mijn auto gestapt. Ik wist ongeveer in welke richting of tot waar ik ging rijden, maar de rest was pure improvisatie. De impuls van het moment vaak. Beslissingen op kruispunten en zo. Very much myself!

Verslagje volgt.

maandag 11 augustus 2008

It's a thin line between love and hate


Na weken van onzekerheid, in het ongewisse verkeren, geen contact meer, geen antwoord op mails, telefoons, sms'jes, anything ... Muzikale clichés: Return to sender, etc...

Het verdict kwam plots per sms. Plots, ik weet het eigenlijk niet. Het was vreemd genoeg alsof ze aanvoelde dat ik op het punt stond iets te forceren. Ik was van plan 's avonds naar haar huis te gaan en haar te dwingen me te zien en naar me te luisteren.

Zij: Geen zin in discussie ...
Hij: Zeg me dan gewoon dat je me nooit meer wil zien en ik laat je verder voorgoed met rust
Zij: Ik wil je niet meer zien
Hij: Oké ...
Zij: Ben alle misverstanden beu
Hij: Spijt dat het zo moest lopen. Het ga je verder goed!

De rest van de conversatie doet er niet toe. Wat er staat is ongeveer waar het op neerkwam. Het essentieelste. De bezegeling van een definitieve breuk per sms.

Zo! Dat was het dan zeker? Nogmaals is het cliché bevestigd. We gingen vrienden blijven. We gingen het contact onderhouden. Ja, dat zal wel! In de praktijk blijkt dat zeer moeilijk te zijn na een stukgelopen relatie, hoe kort ook.

Het voordeel was om eindelijk duidelijkheid te hebben. Die prangende onzekerheid, dat in het ongewisse gelaten worden, dat was het ergste! Een marteling eigenlijk! Een tortuur waarvan ik niet weet waar ik ze verdiend had. Die ik niet verdiend had. Maar toch diende ze me die toe.

Soms moet je dingen afmaken om je er eindelijk van te kunnen bevrijden. Ik ging wat uitblazen aan de Watersportbaan. Een vergezicht van 2,2 km water voor je. Somber weer. Op de bankjes voor de vijver zitten vaak marginalen want het staat daar vol met sociale appartementen in die buurt. Het kwam overeen met mijn stemming. Maar toch voelde ik me vreemd opgelucht.

Ik laat in het midden of dit fictie is of werkelijkheid. En daarbij: het is hier mijn café en zolang ik binnen de wettelijkheid blijf (me niet begeef aan racisme, pedofilie, e.d.m., schrijf ik hier wat ik wil.

Ik zou zeggen: alle toevallige overeenkomsten met bestaande personen of toestanden zijn louter denkbeeldig... Of hoe luidde die formule ook juist weer?

Soit. Who cares? Snik!

maandag 4 augustus 2008

Blog award


Er is de Gentse Zwijger zowaar een blog award ten deel gevallen. Stefaan Degroote van Deinze blogt is de sympathieke ziel die daarvoor verantwoordelijk is.

Nu mag ik naar het schijnt ook zeven blog awards toekennen. Zeven is wel veel. Laten we er toch maar aan beginnen

Eve kan knappe en soms heel ontroerende stukjes schrijven, die zomaar uit haar klavier lijken te vloeien. Onlangs heeft ze de ondertitel van haar blog gewijzigd in Café Oase. Ze is hier maandenlang een frequente bezoekster geweest. Laat ons hopen dat deze blog award een aanleiding is voor haar om hier nog eens terug te komen piepen.

Zapnimf schrijft ook lang niet slecht. Gedurfd meestal om niet te zeggen altijd. Soms op het randje. Voor een blog zijn haar stukjes soms wel iets te lang naar mijn smaak. Maar ze hebben een toenemend succes, zoals ook blijkt uit haar stijgende Technorati-ranking.

De Papieren Man is een nuttige blog over literatuur, die ik onlangs ontdekt heb en regelmatig gebruik, bvb. om een recensie op te zoeken..

Patrick is een nieuwkomer die hard zijn best doet en goede invallen heeft. Dat verdient een aanmoedigingspremie in de vorm van een award.

Kim schrijft over haar leven en haar voorliefde voor chocolade. Het is soms een beetje een huis-, tuin- en keukenblog, maar allez, die moeten er ook, zijn!

Tantieris kan ook schrijven, dat weet iedereen die haar blog af en toe bezoekt.

Rest er nog eentje en die geef ik aan Binnenstebuiten, een jong talent.

Oef, ik ben er geraakt!
Nablog: dit zijn de spelregels. Mijn award-toekenner (awardeur?) had me daar slecht over ingelicht: ik zal eens aan zijn oren moeten trekken! Ondertussen merk ik dat dat award-gedoe al een tijdje in de blogosfeer circuleert. De meesten zullen hem dus wel ver gehad hebben.
SPELREGELS
1. De winnaar mag het logo plaatsen.
2. Plaats een link naar degene van wie je de Award hebt gekregen.
3. Stuur de Award naar tenminste 7 andere Bloggers, die door hun actualiteit, thema’s en designs opvallen.
4. Zet de links van deze sites op je blog.
5. Laat een berichtje achter op de betreffende site

zondag 3 augustus 2008

Best of Gentse Feesten

Stilaan bekomen van de Gentse Feesten. Nu nadenken wat ik met de rest van mijn vakantie ga aanvangen. Ben nu De Helaasheid der Dingen van Dimitri Verhulst aan het lezen. Gisteren gekocht. Het leest wel vlot, want ik heb het bijna uit. Er ligt nog een hele stapel nog te lezen boeken in mijn boekenkast. Maar ja, het boek van Verhulst wordt verfilmd en een mens moet toch bijblijven?

Gisteren verscheen mijn Best of van de Gentse Feesten op Gentblogt. Ik reproduceer de tekst hier ook maar even. Kwestie van hier nog iets te publiceren. Want ik ben niet van plan mijn vakantie te 'verbloggen'. Zou niet mogen. Eens een blogpauze is ook niet slecht. Moet zelfs eens. Van te veel en te lang voor die pc te zitten word je een beetje neurotisch vind ik.

Hierbij nog een fotootje van de Vlasmarkt the day after de Gentse Feesten.


Ik geniet telkens van de sfeer de dag na de Gentse Feesten. Er loopt nog veel volk op straat en er hangt zo'n afterpartysfeertje. Bovendien was het dit jaar prachtig weer. Dit weekend is het wel minder. Ik ga telkens naar de afbraakwerkzaamheden kijken. Ook op Bataclan II. Volgend jaar zijn we er terug zei iemand me. Ik antwoordde dat ik kickte op die afbraakwerkzaamheden en de opkuis van al dat vuil. De man moest lachen. I know, zei ie.

Ik heb die dinsdag nog afgezien. Tamelijk vroeg naar huis de laatste nacht, want ik moest twee verslagjes voor Gentblogt schrijven de volgende dag. Eén over Duitse expressionistische liederen en één over Walter De Buck. Vooral het artikel over de Duitse liederen die Patricia Beysens bracht vereiste heel wat opzoekingwerk.

Ik geloof dat ik rond 02u00 in bed lag. Kort voor zessen werd ik al wakker door een ongelooflijke stortbui. Ik ben dan maar aan mijn artikels begonnen. Tegen de middag was het laatste af.

Hier dus die Best of:

Best of Peters Feesten

Op verzoek van de redactie ook een Best of van mijn Gentse Feesten. Na jarenlang in de Gentse binnenstad gewoond te hebben, heb ik sinds bijna twee jaar mijn vaste woonplaats in de rand van Gent. Toch ben ik in jaren niet meer zo veel naar de Gentse Feesten geweest als dit jaar. Ik ben wellicht een beetje als Walter De Buck, de peetvader van de Gentse Feesten, die op een gegeven moment naar Spanje verhuisde, maar dan met de trein naar zijn Feesten kwam. Ik verplaatste me met de fiets. Tien kilometer enkele rit. Het is nog net te doen, al heb ik het me in het naar huis rijden soms beklaagd dat ik niet ergens halverwege woonde.

Daarnaast had dit frequenter bezoek aan de Feesten natuurlijk te maken met mijn verslagjes voor Gentblogt. Aangezien ik niet in het centrum woon en ook drie dagen moest werken, heb ik lang niet alles kunnen bezoeken (wie kan dat wel nog?) en heb ik heel selectief moeten zijn. Ik heb dus vooral de activiteiten bezocht die ik verslagen heb voor Gentblogt en enkele andere. Daarnaast loop ik ook dikwijls rond op de Feesten om de algemene sfeer op te snuiven. Die was dit jaar best te doen. Het weer viel over ’t algemeen mee. Er was ook niet te veel volk: het was meestal nog menselijk om door de massa te lopen. Wellicht ook omdat er steeds meer pleinen en activiteiten bijkomen. Er zijn ook weinig incidenten voorgevallen, die ontploffing daargelaten, of toch geen die ik meegemaakt heb.

Van de tien dagen ben ik er negen naar de Feesten geweest. Al vanaf de eerste avond ben ik naar een optreden in de Spiegeltent aan het Baudelopark geweest. Het was een optreden van Aardvark, een duo dat folkrock brengt in het Sleins, het dialect van Sleidinge. Ik was er aangenaam door verrast. Ik heb het niet gecovered, want ik had geen fotograaf mee en er was zoveel volk dat ik zelfs geen goede plaats meer had om foto’s te maken. Nadien versloeg ik in diezelfde Spiegeltent samen met fotografe Rosemie Callewaert optredens van eerst De Valse Teefjes en daarna Patricia Beysens in de reeks Chanteuses. Beide acts waren goed. Van de kracht van het expressionistische Duitse lied uit het interbellum (Beysens) was ik op de hoogte, maar De Valse Teefjes waren een verrassing. Het is een koor van een twintigtal dames uit Gent die covers van bekende liedjes brengt in diverse dialecten. Met een originele, iets andere tekst. Fris, volks, kitsch van de bovenste plank!

Naar het vuurwerk aan de Watersportbaan ben ik ook geweest. Neuf musiques à brûler, luidde dit jaar de titel. De artistieke vuurwerken van de laatste jaren aan de Watersportbaan bevallen me wel, ook dit jaar. Gelukkig zijn er ditmaal geen accidenten gebeurd.

Daarnaast heb ik nog enkele optredens op het Groot Podium van Sint-Jacobs verslagen: de onverslijtbare Walter De Buck, de comeback van Zjef Van Uytsel. Interessant, want ik had beiden al in de jaren zeventig aan Sint-Jacobs zien optreden. Walter De Buck al van bij het prille begin, het eerst in 1971 geloof ik. Zjef Van Uytsel in 1974. Daarnaast zag ik ook voor het eerst Lady Linn optreden en dat viel best mee: fris en swingend! Veel volk ook. Het schijnt dat ze het plein hebben moeten afzetten. Ik wou ook even naar De Kreuners gaan kijken aan het Sint-Baafsplein, maar dat was al afgezet. Een minpunt voor mij; ik blijf die gebarricadeerde pleinen ongentsefeestelijk vinden.

Op de Vlasmarkt ben ik dit jaar nooit blijven plakken, zelfs niet de laatste nacht, want ik moest dan twee verslagen schrijven.

Bataclan II was voor mij wel een revelatie. Vorig jaar was ik niet op de eerste editie geraakt. Absurde humor en een gezellige sfeer. Ongelooflijk hoe die Jezus dat vol hield met zijn stomme mopje over een camouflagepak. Allez uppe!

Ongetwijfeld heb ik ongelooflijk veel gemist dat de moeite waard was.