Nog meer hellingen

Het begint eentonig te worden. Ik ben maandag nog maar eens gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Dagje vrijaf genomen. Het weer viel goed mee. Overwegend zonnig. Nauwelijks regen. Vrij koud, maar ik had me in het weekend een speciale fietsbroek met lange pijpen gekocht. Zo iets dat nauw rond je benen en kruis spant. Het fietst goed. Aërodynamisch. Sexy ook :-)

Nog maar eens richting Oudenaarde. Ik besloot er de Adriaan Brouwer fietsroute te rijden.
Ook een vrij sportieve route die verschillende bekende hellingen aandoet, vooral in de gemeente Maarkedal. Ik deed nog een aantal andere hellingen aan in de buurt van de route. Achtereenvolgens beklom ik de Wolvenberg, de Braambrugstraat, de Kattenberg, de Volkegemberg, de Kapelleberg, de Boigneberg, Ten Berge, de Onderbossenaarstraat, de Taaienberg en de Ladeuze.

Stuk voor stuk behoorlijk steile hellingen, maar doenbaar. Ik kwam nergens in moeilijkheden en moest ditkeer niet eenmaal van de fiets. Zelfs net op de Taaienberg, want ik kwam deze keer van een andere kant uit een afdaling. Vooral de Ladeuze is ook erg steil. Ik moest er op de tanden bijten. Prachtige uitzichten ook in Maarke-Kerkem, Schorisse en Etikhove, deelgemeenten van Maarkedal! Erg heuvelachtige gemeente!

Het zal ver mijn laatste dagtocht van het jaar geweest zijn, want het wordt te vroeg donker en te koud. Ondertussen krijg ik toch het gevoel dat mijn fietstochtjes en mijn dieetinspanningen iets opleveren: mijn buikje is fel gekrompen. In het totaal ben ik al zo'n 9 kilo afgevallen op 2 maanden tijd, netjes een kilo per week.

Kasseien

Maandag dagje vrij bij prachtig herfstweer.

Ik ben er weer op uit getrokken, zoals aangekondigd. Ik heb de oranje lus van de Ronde van Vlaanderenroute gereden. Meteen de lastigste.

In tegenstelling tot beide andere routes ben ik ditmaal wél uit het zadel gemoeten. En liefst zes keer. Maar ik heb de route van zo'n 75 kilometer toch uitgereden. Met de verplaatsing van en naar De Pinte erbij toch zo'n 125 à 130 kilometer.

De oranje route bevat het zwaardere klimwerk. In totaal moeten tien officiële hellingen beklommen worden. Allemaal vrij tot zeer steil. De meeste bestaan dan nog uit kasseiweg, wat de beklimming dubbel zo moeilijk maakt.

Het begon al met de Kluisberg. De route beklimt deze berg langs de steilste kant. Een brede asfaltweg ditmaal. Maar deze helling ligt me niet. Er is vrijwel geen aanloop. Van op het vlakke moet je ineens zo'n steile helling beklimmen. Het was de tweede keer dat ik de Kluisberg beklom en de tweede keer dat ik op een 150 meter voor de top van de fiets moest. Na een rustpauze heb ik de klus geklaard. Hetzelfde scenario bij de Knokteberg (of Côte de Trieu): een zeer verraderlijke heuvel! Wanneer je denkt dat je er al bent, komt er nog een zeer steil stuk in een bos. Het zicht alleen al demoraliseerde me compleet. Ook de Oude Kwaremont, veel minder steil maar lang (2,5 km) en kasseiweg moest ik in twee keer oprijden. Hetzelfde later op de dag met de Taaienberg.

Erger nog werd het met de Koppenberg en de Paterberg. Zo erg dat even over halverwege opnieuw starten zelfs niet lukte. Te steil! Het steilste stuk van de Koppenberg is zelfs te voet met de fiets aan de hand een marteling. Deze hellingen zal ik wellicht alleen met een racefiets kunnen oprijden. Niet met die trekking-fiets waarmee ik nu rij, met weliswaar 24 versnellingen.

De overige hellingen kon ik zonder van de fiets te gaan oprijden: de Steenbeekdries, de Hotond, de Kruisberg, de Spichtenberg en de Eikenberg.

Er stond wel een felle wind, wat het fietsen soms nog lastiger maakte.

Ik ben nu een goede 6 kilogram vermagerd. Vreemd: ondanks al mijn gefiets en gediëet blijf ik nu al een drie weken constant op hetzelfde gewicht. In feite zou ik dagelijks wat sport moeten kunnen doen, maar dat lukt in deze tijd van het jaar niet. Het is donker als ik op weekdagen thuiskom uit Brussel.

Ik heb nu alle hellingen uit de Ronde van Vlaanderen zelf gereden, behalve de Muur. En die heb ik wel al enkele keren te voet verkend. Volgend jaar zou ik echt naar de Ronde moeten gaan kijken. Voor het eerst. Ik was dat dit jaar ook al van plan. Maar was toen teveel in de ban van bloggen en het net. En had toen andere besognes. Droomde van een heel andere Ronde van Vlaanderen...

Gentbos

Deze ochtend vroeg uit de veren om in Bottelare (Merelbeke) mee te doen aan een begeleide natuurwandeling in het Gentbos. Het Gentbos is een klein, maar prachtig bos, dat in de jaren '90 aangekocht werd door de provincie Oost-Vlaanderen. Het is nu een groeipool voor natuurbehoud in de omgeving.


Veel interesse voor de wandeling. Prachtig herfstweertje. De herfst is het ideale seizoen om aan bostoerisme te doen. Het bos staat vol met allerlei soorten paddenstoelen. Dit onderwerp kan me echter maar matig boeien. Ik geniet meer van de sfeer. en van de gesprekken. Populair onderwerp: de financiële crisis. Wie heeft er geld verloren? Wie heeft er een rekening bij Kaupthing? Gelukkig heb ik me net een paar laarzen gekocht, want zoals je ziet was het in het bos nogal modderig.


Hierboven de vijver en het kasteel van Bottelare, eveneens in het bos, echter nog in privé-handen.

In het naar huis fietsen geniet ik van de mooie streek in het zuiden van Merelbeke en in Gavere. Alles zeer landelijk. Zeer mooi ook en in prachtige herfstkleuren.

In de namiddag fiets ik nog naar Horebeke, naar die fruitkwekerij waar je zelf je appels mag plukken tegen 0,60 de kilo. Er is heel wat volk. Een succes! Ik neem 6 kilo appels mee in mijn fietstassen. De kwaliteit van de appels valt best mee.

Morgen dagje vrij. Ik raak verslaafd aan verlengde weekends. Misschien weer naar de Vlaamse Ardennen als het niet regent.

Hellingen

Als het mooi weer is en ik vrij heb, trek ik tegenwoordig met de fiets de Vlaamse Ardennen in. Ik ben bezig met de verschillende lussen van de Ronde van Vlaanderenroute te verkennen. De gemakkelijkste blauwe lus fietste ik al helemaal. In twee keer, want ik zit telkens ook met de verplaatsing van en naar De Pinte. Enkele hellingen op deze route, die echter meestal niet zo supersteil zijn. Behalve dan de Wolvenberg in Volkegem (Oudenaarde). Zie de figuur hierna. Het maximum stijgingspercentage is 19%. Dat is in de derde strook van onderen te beginnen op de figuur. Niet echt lang genoeg, dat heel steile gedeelte, om je in de problemen te brengen. Dat is met de meeste van die hellingen het geval. Als je ten minste al niet te moe bent. Het overkwam me als ik onlangs (vorige dinsdag) de groene lus reed en de Wolvenberg helemaal op het einde van een dag vol beklimmingen en kasseistroken moest beklimmen.

Enkele heel pittige kasseistroken toch, in deze blauwe lus. Onder andere in Mater, een echt Ronde van Vlaanderendorp in Oudenaarde. De Kerkgate: drie kilometer echte Vlaamse kassei, lichtjes bergop, naar het dorp van Mater en er voorbij. Alsof er geen einde aan komt. Even verder, richting Volkegem: weer van dattum! In Wannegem, in Lede, in Nokere, de Huisepontweg; in Zottegem ook.

Afgezien van de Wolvenberg vallen de hellingen in de blauwe lus mee: Nokereberg, den Ast in Mullem, Grotenberge in Zottegem. Het valt op dat veel dorpen in deze streek op een hoogte liggen: Wannegem, Lede, Nokere, Mater, Volkegem, de beide Horebekes, ... De steden (Oudenaarde, Ronse) liggen in een dal.

Prachtig herfstweertje, toen ik vorige zondag het westelijk deel van de blauwe lus reed.

Vorige dinsdag was er nog vrij goed weer voorspeld. Ik nam vrij op kantoor en trok van 's morgens richting Oudenaarde om me aan de groene lus te wagen: 114 kilometer. Ik reed ze niet volledig. Ik zou anders niet tijdig thuisgeraakt zijn met de fiets. Maar toch een goede 70 kilometer ervan (naar schatting, want mijn fietscomputertje is stuk): van Oudenaarde tot Deftinge (Lierde) en terug. Enkel de lus naar Geraardsbergen en Ninove reed ik dus niet. De Muur zal dus voor een andere keer zijn. Met de verplaatsing van en naar huis toch een 120 à 130 kilometer dus.

Wel één opeenvolging van hellingen uit de echte Ronde van Vlaanderen, waarvan enkel heel taaie. Het begon al bij het buitenrijden van Oudenaarde-centrum: meteen sturen ze je de Vlaamse Ardennendreef in Leupegem op: de Achterberg. Behoorlijk steil, zo zonder opwarming. Boven wel een prachtig zicht, een pastorale in de Vlaamse Ardennen, bij vrij mooi weer, want de zon was er ondertussen doorgekomen.

Nadien een opeenvolging van hellingen, de ene al moeilijker dan de andere: de Varentberg vond ik lastig, de Foreest ook, de Leberg en de Steenberg minder.

Rond 13 uur verorber ik een spaghetti in taverne 't Hoeksken (of zoiets) in Michelbeke. Het centrum van het dorp (thuisbasis van Herman Decroo) ziet er nogal chique uit. Ferme afdaling hier. Dan de Berendries, een beruchte helling uit de Ronde. Het valt me mee, het stuk dat echt steil is, is niet zo lang. Er is na het steilste gedeelte een vlak plateau waar je wat kan rusten en het einde is niet veel meer dan vals plat. Met de Valkenberg in Brakel heb ik meer last. Niet zo heel steil, maar wel veel langer. Ik moet voor het eerst terugschakelen naar mijn laagste plateau. Het is de moeilijkste helling tot nu toe. De volgende, Tenbosse, is een makkie in vergelijking daarmee.

Wegwerkzaamheden hier. Ik vind met moeite de weg naar Parike en kom even voorbij Deftinge (Lierde) weer op het parcours terug richting Oudenaarde. De voornaamste hellingen heb ik nu gehad. Nog de Hoogstraat in Sint-Martens-Lierde en de Rekelberg in Rozebeke (Zwalm), maar die stellen niet meer zo veel voor qua moeilijkheidsgraad.

Hoewel de vermoeidheid toch begint toe te slaan. De beklimmingen naar St-Kornelius-Horebeke en Sint-Maria-Horebeke, die geen officiële Rondehellingen zijn maar toch behoorlijk lang en steil, doen me pijn , hoewel ik ze al dikwijls gereden heb. Ze liggen namelijk op de Watermolenroute.

Opnieuw de kasseistroken in het heerlijke Mater. Op de Wolvenberg bezwijk ik bijna, want ik ben stilaan echt moe aan het worden. Maar ik pers er nog eens alles uit. Al kreunend en aan mijn stuur rukkend, in een heel lage versnelling, bereik ik toch de top.

Ik ben trots op mezelf: ik heb al die lastige hellingen uit de Ronde overwonnen zonder één keer van de fiets te moeten en zonder rustpauze, behalve 's middags om te eten.

In Ename keer ik om richting De Pinte.

Over Bert Anciaux gesproken

Over Bert Anciaux gesproken: ik heb niet gereageerd op de commentaren op mijn berichtje O,6 wegens nogal heikel.

Maar ik zal dat nu doen. Uiteraard ziet het er niet goed uit voor de Vlaams Progressieven als partij. Een opiniepeiling is natuurlijk maar een peiling. De tendens in de peilingen is in elk geval duidelijk.

Ik wacht de verkiezingen van juni 2009 af. Op basis van het resultaat van het kartel en van Vl.Pro binnen dat kartel zal ik een evaluatie maken. En eventueel mijn conclusies trekken.
Ik wil met mijn partij niet in een PVDA-toestand terechtkomen. Dat is ook de moeite niet om aan politiek te doen. Momenteel ziet het er zelfs naar uit dat Vl.Pro het van de PVDA zou moeten afleggen, als de partij alleen zou opkomen.

Men gaat bij Vl.Pro nog maar eens sessies ('voorlichtingsavonden') houden met als thema What the f**k is een links-liberaal. Maar ik begin me steeds sterker af te vragen of die niche in de markt echt wel bestaat. Zowel bij OpenVLD als bij SP.a zijn er figuren die je onder de noemer links-liberaal zou kunnen samenbrengen.

Vraag is ook of het links-liberale al niet de splitsing in zichzelf draagt. Sommige mensen zullen eerder links zijn, anderen eerder liberaal. Ik ben het een beetje op flessen aan het trekken, maar toch... Als Vl.Pro ophoudt te bestaan zullen de partijleden alle kanten opgaan: OpenVLD, Groen!, SP.a. Zelfs een deel naar N-VA.

Ook de naamsverandering van Spirit in Vlaams Progressieven blijkt in eerste instantie niet echt succesvol. Men was binnen de partij na de verkiezingen van 2007 wat afgunstig van het succes van Lijst Dedecker en N-VA. Daarom heeft men het predicaat 'Vlaams' weer in het vaandel gevoerd. De kiezers van N-VA, Lijst Dedecker en ook wel CD&V hebben echter een ander profiel. Ik heb altijd betwist dat de Vlaamse kiezer in 2007 Vlaams gestemd heeft. Of in elk geval toch maar gedeeltelijk: Vlaams én conservatief. Een discours van groepsegoïsme dat niet in een progressieve partij te vatten is.

Het stemmenpotentieel van alle progressieve partijen wordt trouwens kleiner. Dat tonen de laatste verkiezingen en peilingen duidelijk aan. Misschien heeft de gemiddelde Vlaming het te goed gekregen. En doen sociale partijen het minder goed omdat hun doelstellingen al voor een groot deel gerealiseerd zijn. Ik bedoel maar: het Arme Vlaanderen van begin vorige eeuw is niet meer. Als ik vandaag die berichten in De Standaard las van gedupeerden van de gefailleerde Kaupthing bank. En wat sommige jonge mensen al opzijgelegd hebben...

Maar zoals gezegd: ik ga mijn partij nu niet in de steek laten. Ik zal er nog wel een keertje mee voor gaan. Maar daarna: dat valt nog af te wachten! Per slot moet een politieke partij toch meer zijn dan alleen een clubje van vrienden en kennissen. Ik kan al bijna evengoed bij een petanqueclub of (liever) een club van wielertoeristen gaan.

Oef! Op zijn minst heb ik nu toch mijn zegje gedaan; Een aantal mensen (bekenden, medestanders en anderen) zullen wel hun wenkbrauwen fronsen. Maar waar dient een blog anders voor? Een beetje controverse moet er zijn. So, lieve mensen: shoot!

Onverwachte ontmoeting

Enkele jaren geleden, in de lente van 2004 om precies te zijn, toen Bert Anciaux nog federaal minister bevoegd voor o.a. sociale economie was (je zou bijna zeggen: in de tijd dat de dieren nog spraken) woonde ik eens een uitreiking bij van prijzen aan bedrijven die zich verdienstelijk gemaakt hadden in de sociale economie. Ik maakt daar toen een verslag van dat je nog terug kan vinden in het archief 2004 van de Gentse Vl. Pro-site.

Een van de bedrijven die dan ambassadeur van de sociale economie werden, was het Gentse Con Brio, een schoonmaakbedrijf dat duurzame tewerkstelling biedt aan mensen bedreigd met sociale uitsluiting. Het heeft o.a. een contract met De Lijn voor het schoonmaken van bushokjes in een belangrijk aantal Oost-Vlaamse gemeenten. Verder heeft het ook een contract met een aantal kerkfabrieken voor het schoonmaken van de kerk.

Beide core activities werden die dag voorgesteld. In Merelbeke hielp Bert Anciaux een bushokje schoonmaken met 2 geselecteerde werknemers van Con Brio. Ik woonde de huldiging de hele dag bij (had daar speciaal vrijaf voor genomen op kantoor - je ziet het: militant zijn van een politieke partij, daar kruipt heel wat vrije tijd en energie in) en nam enkele foto's, waaronder de volgende twee:

Een lange inleiding. Maar het komt.

Vandaag was ik (alweer) gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Ik reed er de groene lus van de Ronde van Vlaanderen-route. In de gemeente Horebeke reed ik langs de weg Oudenaarde-Brakel. Ineens zag ik een wagen van Con Brio staan aan een bushokje. Ik herkende de werknemer die aan het poetsen was zoals Bert Anciaux op de foto: het was een van beide mannen die in 2004 model stonden en met de minister mochten poetsen: de man rechts van B.A. op bovenstaande foto. Blijkbaar werkt de man nog steeds voor Con Brio. Een succes! Want naar ik die dag vernam is er nogal een verloop bij die invoegbedrijfjes. Bedoeling is ook dat de werknemers zouden doorstromen van de sociale naar de reguliere economie, maar blijkbaar is dat niet altijd mogelijk.

Ik herkende hem onmiddellijk en staarde hem aan. Hij keek terug, herkende me blijkbaar ook en knikte me toe. Ik knikte terug. En reed verder. Niet zonder er onmiddellijk aan te denken 's avonds een blogje te schrijven over dit voorval, zoals het een echte blogger trouwens betaamt!

O,6

O,6.
Dat is het percentage dat mijn partij volgens de opiniepeilers van De Standaard en de VRT momenteel afzonderlijk zou behalen.
Belachelijk weinig. Nog slechter dan de beurskoers van Fortis de afgelopen weken.
Afgezien van de overweging hoe weinig accuraat de scores van zo'n kleine partij in een opiniepeiling wel kunnen zijn.
En dat een peiling tenslotte maar een peiling is, een weergave van de kiesintenties op één bepaald ogenblik en géén verkiezingen...
Zou men zich toch vragen kunnen stellen bij de gedaanteverwisseling van Spirit naar Vlaams Progressieven. Weinig succesvol in de peilingen tot nu toe, dat is een feit!
En zich afvragen of de kartelformule niet definitief uitgemolken is?
De slechte opiniepeiling van het kartel zal de criticasters aan beide zijden weer voedsel geven...

Kredietcrisis

Lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. De tranen stonden echt in mijn ogen. Maar dat komt wellicht omdat ik GEEN aandelen van Fortis heb. Al ben ik onrechtstreeks wel getroffen door andere producten gebaseerd op aandelen.

Het filmpje heeft al op De Standaard online gestaan en op andere sites. Maar ik geef het hier toch maar weer, omdat ik de parodie zo goed vind en wellicht niet iedereen het al gezien heeft.

Nieuws.be

Onlangs gemerkt dat berichten op mijn blog gecapteerd worden door een algemene nieuwssite, die ook berichten van bloggers brengt: http://www.nieuws.be/

Ik vond het eerst wat raar, maar alles wel beschouwd: het zijn extra lezers. En die kan ik wel gebruiken sinds enkele mensen die hier vooral vorige winter en lente het mooie weer maakten afgehaakt hebben. Ze doen dus maar op. Ik voel me vereerd dat ze mijn blog opgenomen hebben.

Gisteren staking uitgeroepen door het ACOD. Ik heb meegestaakt, omdat ikzelf vakbondsafgevaardigde ben en mijn vakbond niet in de steek wou laten. Maar het was tegen mijn zin. Het lijkt me niet echt verstandig. Men zal er waarschijnlijk weinig mee bereiken ook. Het is een nutteloze machtsontplooiing. Een potje nodeloos armworstelen op een slecht ogenblik.

Het is stilaan duidelijk dat er harde tijden voor de deur staan in de nasleep van de financiële crisis. Wie zal er de factuur van die staatsinterventies betalen ? Bovendien dreigt de economie te gaan sputteren. Er zullen minder investeringen zijn, aangezien de banken minder of niet geneigd zullen zijn om kredieten te verstrekken. Ik denk niet dat er in die context budgettair veel ruimte is om iets aan de koopkracht van de mensen te doen. Je moet realist blijven, ook als vakbond.

Laat ons hopen dat het niet allemaal nog veel slechter zal worden. Scenario's als in de jaren 1930 doemen op.

Dinelli's

Wat een rotweer! Wat moet je uitvoeren met zo'n weer? Ik had nochtans plannen: ik heb op een van mijn fietstochten een fruitboederij ontdekt in Horebeke, waar je op bepaalde weekends zelf je fruit kan gaan plukken voor maar 0,60 cent per kilo. Ik ging dit weekend gaan, maar ik vrees dat het weer er zich niet echt toe leent.

Gisterenavond heb ik mijn oude moeder vergezeld naar een restaurant in Sint-Amandsberg (Gent). Ze had een waardebon cadeau gekregen van Trendy Tafelen. Die was onder andere geldig in Dinelli's, een brasserie in de Scheldestraat in Sint-Amandsberg. Ik sta eigenlijk op dieet. Het kwam voor mij dus een beetje ongelegen om op restaurant te gaan, maar ik deed het uit menslievendheid: mijn ma rijdt niet meer met de auto en verplaatst zich sowieso nogal moeilijk.

Wij daar naartoe dus. Eerste moeilijkheid: parkeren. Het restaurant, of liever het dinnercafé, bevindt zich in een rijhuis in een buurt waar het nogal moeilijk parkeren is. Er is ook geen parking verbonden aan het restaurant. Dat heb je met die steden.

Het rijhuis is grondig verbouwd om de eetgelegenheid te herbergen. Aan de zijkant: een overdekt tuinterras, waar je in de zomer kan zitten. Nu was dat iets te koud.
Binnenin: nogal trendy, beetje lounge-achtig ingericht. Wel gezellig. Een jong, trendy publiek, niet te chique. Moderne muziek (o.a. Peter Gabriel). Een wenteltrap leidt naar de bovenverdieping. Aparte kamers voor wie exclusief wil dineren. Reserveren bleek aan te raden. Ook speciaal: mijn tafelgenote had uitzicht op de keuken.

We meldden ons aan met onze waardebon. We kregen te horen dat we daarmee het marktmenu van de maand oktober konden krijgen. Dat was het volgende:

*Terrine van gandaham met mosterjus
*Visragout van de chef, pomme nature
*Crêpe mikado

Normale prijs: 32 euro pp (+5 euro pp met aangepaste huiswijnen).

Gelukkig voor mijn dieet geen al te zware of te vettige gerechten. Van de aangepase wijnen heb ik mij al helemaal onthouden (karakter, niet?). Enkel het dessert was nogal zoet, maar voor een keer...

Echt objectief kan ik niet genoemd worden, omdat ik me nogal in een speciale situatie bevond, die eigenlijk weinig geschikt is om uit eten te gaan. Afgezien daarvan lag ik toch niet echt omver van het voedsel dat we voorgeschoteld kregen. Terrine van gandaham is niet echt mijn ding (ik dacht dat terrine eerder iets voor katten was?). De vis was beter (opgerolde tongetjes met stukjes krab), maar nogal droog. De gewokte groenten waren nog wat hard.

De ruimte in het restaurant is ook nogal benepen, aangezien de obers zich een paar keer over me heen moesten buigen om het tafeltje naast mij te kunnen bedienen.

Met een aperitiefje en een koffietje toe betaalden we 85,50 euro (waardebon inbegrepen).

Het was eens iets anders. Ik was er nog niet geweest. Mijn laatste restaurantbezoek in Gent in La Cena, op mijn laatste veerjaardag, was beter. Maar dat was iets copieuzer, Bourgondischer en overgoten met wijn. Een mediterrane keuken, gelegen aan de Lange Steenstraat in Gent, vlakbij het Patershol.

Naschrift: volgens wat onderzoek dat ik uitgevoerd heb, is brasserie Dinelli's in Gentse internetmilieus niet onbesproken. Ze maken er daar blijkbaar ook een gewoonte van om klanten te lokken via bons in de Flair, bongobons en andere cadeaubons, zoals ik gisteren ook heb kunnen vaststellen.

Dagje in de Vlaamse Ardennen

Nu het toch miezerig weer is, is het es tijd om wat na te genieten van mijn laatste grote fietstocht. Vorige vrijdag had ik de hele dag vrij genomen om te gaan fietsen. En het was prachtig weer, zoals voorspeld.

Ik trok lukraak in de richting van de Vlaamse Ardennen. In Nederzwalm twijfelde ik of ik een van de Ronde van Vlaanderenroutes zou rijden (de blauwe en minst lastige lus), maar ik besloot door te rijden naar Ronse om nog eens de behoorlijk steile Hermesroute te rijden. Goed voor de lijn en de conditie. En ik klim graag!

Van Nederzwalm reed ik naar Horebeke. In het zuiden van die gemeente zocht ik enkele hellingen uit de Ronde van Vlaanderen op. En vond die eindelijk: de Foreest, behoorlijk lastig, en Berg Ter Stene, minder steil, maar wel lang. Het moet waarschijnlijk in die omgeving zijn dat ik ooit eens met de jeugdbeweging op kamp geweest ben in Horebeke. We hebben toen o.a. uitstapjes gemaakt naar Mater (er is daar een brouwerij die we bezocht hebben, ik geloof Roman) en Schorisse en dat ligt daar allemaal in de buurt. Ik had die hoeve waar we toen enkele dagen verbleven tot nu toe vruchteloos gezocht.

Van Horebeke naar Schorisse. Een godvergeten dorp in de Vlaamse Ardennen. Ik moest omrijden, want het centrum ligt er volledig open door wegenwerken. Van Schorisse bereikte ik Louise Marie, vlakbij het Muziekbos in Ronse. Die route van De Pinte naar Ronse viel best mee. Veel beter dan via Oudenaarde, wat een omweg geweest zou zijn.

Even genoten van het prachtige Muziekbos en foto's genomen:

Dan gegeten in het châlet Boekzitting bovenop de Muziekberg in het Muziekbos (zie de foto). Leuke stulp. Prachtig weertje en weinig volk op een vrijdag middag. Enkele wandelaars en fietsers. Ik verorberde een spaghetti, niet te duur.

Na het eten kon ik onmiddellijk beginnen aan de Hermesroute, want die komt daar voorbij. Ik kende het parcours, want ik heb die fietsroute vorig jaar al eens gereden.

Dadelijk ging het steil bergaf, via de Kanarieberg naar beneden. Ik durfde nauwelijks voluit gaan, want er is daar ook autoverkeer. Beneden draaide ik me om en begon de lange klim naar boven van ongeveer 1 kilometer. Met heel steile stukken. Ik ben boven aan het châlet geraakt, maar wel volop in het zweet.

Dan terug naar beneden, naar Ellezelles en Saint-Sauveur. De route maakt een cirkelvormige beweging over de heuvels rond Ronse, dat zelf in een dal ligt. Prachtige vergezichten! Ik nam enkele foto's, maar niet te veel, want dat breekt het fietsritme.

Via de wijk Turenne (Deurne) in de richting van de gemeente Kluisbergen. Het steilste stuk van de route, de Karnemelkbeekstraat, gelukkig niet al te lang. Daarna in de richting van de Hotond (zie de volgende foto), veel minder steil, maar wel het hoogste punt van de provincie Oost-Vlaanderen (150 meter).

Daarna ging het bergaf naar Ronse-centrum, via de Kruisberg naar beneden. In het dal moest ik terug naar boven naar de Muziekberg, waar ik de route begonnen was. De volgende foto toont het hoogteverschil dat ik in de laatste 7 à 8 kilometer nog moest overwinnen. Na 2 kilometer was dat hoogteverschil in feite al grotendeels overbrugd, maar dan volgden wel nog een reeks afdalingen en beklimmingen.

In Boekzitting dronk ik nog gauw iets en vatte dan de terugreis aan langs dezelfde weg.

Geen noemenswaardige problemen. Steile en lange klim naar Horebeke via Ter Stene. in deze gemeente nam ik nog enkele foto's. Eerst Sint-Maria-Horebeke, dan het nabijgelegen Sint-Cornelius-Horebeke.

Dan via de Geuzenhoek naar Nederzwalm, over de Schelde naar Zingem en langs de Schelde naar Eke en ten slotte De Pinte. Ik moet naar schatting zo'n 130 kilometer afgelegd hebben die dag. Mijn fietscomputertje is stuk.

De zondag daarop reed ik nog een groot stuk van de Gulden Eiroute in en om Kruishoutem, ook een leuke route, zij het minder steil. Wel ook behoorlijk golvend, zeker het meest zuidelijke gedeelte. Enkele leuke dorpjes ontdekt, zoals Lozer en het pittoresque Mullem, dat ik al kende. In sommige van die dorpjes is de tijd echt blijven stilstaan. Schitterend herfstweer die zondag, wel mistig. Deze route ga ik zeker nog eens rijden.

Als mijn koopkracht het toelaat zou ik me volgende lente graag een koersfiets kopen. Dat zou beter en sneller gaan, zeker als er te klimmen valt. En je moet zeker niet tot je zestigste wachten om zoiets aan te schaffen.

Ik ben al eens in kijkje gaan nemen in een fietszaak. Wel behoorlijk duur die dingen. Zeker als het om een Eddy Merckx gaat.