Klaagzang

De Gentse Zwijger zwijgt nog steeds...
Nog altijd heel veel werk. Verschillende deadlines moeten halen en 's avonds en in het weekend moeten werken. Vandaar ook geen tijd om te bloggen.

De druk is nog niet volledig van de ketel, maar het is toch al wat minder. Enkele cruciale momenten zijn voorbij.

Dit weekend neem ik rust, want ik heb het hard nodig.
Het wordt tijd dat dat overwerk gedaan is, want dat is echt niet gezond. Het is een spijtige evolutie in onze maatschappij: er wordt echt aan overkill gedaan. Zelfs in de ambtenarij waar ik werk. Misschien zelfs juist daar. Ondanks onze traditionele reputatie. De heren en dames politici en vooral niet te vergeten de heren en dames cabinetards, de slippendragers en machthebbers achter de schermen, worden steeds veeleisender. Een beetje te. Ze verwachten voortdurend dat ze op hun wenken bediend worden. Ze doen er zelf soms jaren over om het ergens eens over te raken en knopen door te hakken, maar eens dat het geval, dan willen ze in no time resultaat. Dan moet iedereen vliegen. En rekening houden met alle mogelijke koerswijzigingen in extremis.

Je zou de politiek zowaar in vraag durven beginnen te stellen. Zo ver wil ik niet gaan, van me op de anti-politieke tour te begeven, maar toch... Duidelijk is wel dat de politici het nooit zullen leren: het gefoefel, de ad hocbeslissingen die een consequent beleid in de weg staan, de verborgen agenda's, het houdt nooit op! Het is dikwijls geen fraai beeld van de politiek dat ik krijg in mijn directe werkomgeving. Al stel ik niet elk maatschappelijk of politiek engagement in vraag. Met de politiek op zich is niets mis. Alleen maken de poltici zelf er zo dikwijls een potje van...
Het is godgeklaagd!

Maar ja, ik zal maar ophouden met klagen. Wat baat het ook, behalve dat een mens zijn gal al eens mag spuwen? Dat het maar weer gauw lente en zomer wordt. Dat ik nog es wat kan fietsen, want nu heb ik geen tijd, is het te koud en te gauw donker.