Mozart

Toegegeven: ik ben de laatste tijd niet erg mededeelzaam geweest.
De duistere tijd van het jaar heeft ook mijn hart bevangen. Koud weer, ongezonde lucht. Weinig opbeurende gebeurtenissen. Een tante die in triestige omstandigheden overleden is. Verassing in Lochristi met een sombere plechtigheid erbovenop. Spanningen i.v.m. verhuis en last met een verzekeringsmaatschappij. Geen weer om te fietsen.

Gelukkig is er nog het Mozartjaar. Ik ben een absolute fan. Niet altijd geweest. Wel als kind. Dan is Mozart een vanzelfsprekend begin voor wie zich tot klassieke muziek aangetrokken voelt. Als adolescent sprak die muziek me niet zo aan. Wat te speels, te eenvoudig, te kinderachtig. Te weinig Sturm-und-Drang. Ik hield toen meer van Beethoven en negeerde Mozart, afgezien van enkele werken zoals het Requiem en een enkel pianoconcerto.

Pas als ik al in de dertig was heb ik Mozart werkelijk ontdekt. De eenvoud van zijn muziek, het harmonieuze van zijn composities, het wonderbaarlijke gevoel dat eruit spreekt (zoals een kenner het zei in de krant nooit echt vrolijk, nooit echt triest), het trekt me nu allemaal veeleer aan dan dat het me afstoot.

Sommigen doen dit gedurende een jaar in the picture stelleen van één artiest af als pure commercie, maar het kan toch tof zijn ook en tot een soort revival leiden. Ik heb genoten van de Mozart-tiendaagse op Klara. Paar leuke dingen teruggehoord. Weinig nieuws leren kennen, maar ik had er ook niet altijd de tijd voor. Naar het einde toe toch op mijn pc op het werk naar Klara geluisterd en een doctoraat in de Mozartkunde behaald. Het eerste deel van de boeiende documentaire In Search of Mozart gezien, ondanks het late uitzenduur, het tweede deel daarom gemist.