Allons enfants...

Ik lees in De Standaard van vandaag dat Yves Leterme de regeringsonderhandelaars vraagt de symbolen op te geven.
Welke symbolen? De splitsing van Brussel-Halle-Vllvoorde? Is dit het begin van een bocht?

Verder lees ik dat hij vanaf vandaag ook een Franstalige woordvoerder heeft.
Enig selectiecriterium was het kunnen zingen van de Brabançonne in het Frans.
Als dat maar goed afloopt!

Naar Knokke-Heist via het Schipdonkkanaal

15 augustus: mijn vakantie is al halverwege. Het weer was in het begin veelbelovend, maar valt toch wel wat tegen. Een echt leuke vakantie is het nog niet geweest. Daarvoor ben ik wat te dikwijls naar het ziekenhuis gemoeten met een ziek familielid en zijn er wat famiale spanningen opgetreden.

Gisteren heb ik dan toch een fietstrip gemaakt. En wat voor één. Nadat ik al een drietal keer de tocht Gent-Brugge en terug gefietst had langs de Brugsevaart, had ik me voorgenomen eens de tocht naar Heist te maken. Op de splitsing tussen het kanaal Gent-Brugge en het zogenaamde Kanaal van Schipdonk (Deinze-Heist aan-Zee) staat immers ook een wegwijzer Heist, 43 kilometer. Deze fietsroute loopt langs dit ander kanaal, een afwateringskanaal van vuil Leiewater naar zee, vlakbij de haven van Zeebrugge, gegraven in de tijd dat de vlasteelt nog populair was in de Leiestreek.

Maandagnamiddag had ik me voorbereid. Van De Pinte fietste ik naar Nevele, waarlangs het Kanaal van Schipdonk loopt. Vandaar naar het mooie Merendree, waar het Kanaal Gent-Brugge en het Schipdonkkanaal elkaar kruisen en je een ommetje moet maken om weer langs het kanaal te kunnen fietsen. Het is een mooie fietsroute. Ik fietste tot in Adegem bij Maldegem en keerde dan terug.

Dinsdagvoormiddag vertrok ik thuis om kwart over negen. Bewolking in het begin, maar het klaarde vlug uit. Ik had het wat moeilijk om het kanaal te bereiken, maar uiteindelijk lukte dat toch na wat zoekwerk (ik had een andere route genomen, niet over Nevele, maar over Landegem). Mooi fietsweer. Halverwege tussen zonnig en wat bewolking, vrij warm, maar niet té. Vanaf Maldegem stak er een stevige zijwind op. Veel wielertoeristen en recreatieve fietsers op pad. Na een aarzelend begin kwam ik op dreef. Soms probeerde ik wielertoeristen op racefietsen bij te houden, maar je moet daarmee opletten: als ze erg snel gaan kan dat je benen afsnijden als je maar op een hybride 'trekking' fiets rijdt. Je riskeert jezelf op te blazen. Soms is de route wat monotoon langs dat kanaal met die hoge bomen erlangs. Er zijn heel lange rechte stukken. Maar het is toch wel een mooi, groen landschap, met meestal weiden erlangs. Bij mooi weer plezierbootjes in de vaart. En het gaat erg goed vooruit langs zo'n kanaal: je vordert bijna in vogelvlucht van gemeente naar gemeente, wat je via normale verkeerswegen nooit zou kunnen of het moesten autosnelwegen zijn.

Efkes overwoog ik om ook een bezoekje te brengen aan Damme, maar dat bleek toch een te grote omweg te zijn. Ik fietste door naar Heist. Veel Hollanders in deze buurt. Ik kruiste de Damsevaart, een kanaal van Damme naar Sluis, dat hier blijkbaar afgedamd is.

Vreemd: vlak voor Heist komt het Kanaal van Schipdonk samen met het Leopoldskanaal, dat uit de richting van het Oost-Vlaamse Sint-Laureins komt. De twee kanalen vloeien niet samen maar lopen vanaf ongeveer Damme parallel naast elkaar naar zee. Om Heist-aan-Zee te bereiken moest ik overschakelen op de oever van het Leopoldskanaal. Gevaarlijke plek hier: je moet als fietser een drukke weg oversteken die van Knokke komt. Er zijn geen verkeerslichten en er is ook geen zebrapad. Typisch: in Knokke wordt vooral met auto's rekening gehouden, zo heb ik al eerder ervaren.

Om 12u30 stond ik met mijn fiets op de dijk van Heist. Dat was beter dan verwacht. Ik deed ongeveer 3 uur en een kwart over 65 kilometer, een gemiddelde van exact 20,09 per uur. Best aardig gezien mijn fiets.

Na een portie mosselen met friet veroberd te hebben in een restaurant op de dijk (een meevaller), trok ik richting Knokke. Het weer viel best mee: bewolkt met vrij veel opklaringen. Niet te druk op het strand, wel veel volk op de dijk en veel fietsers. Niets veranderd in Knokke sinds ik er een paar jaar geleden verbleef: het stikt er nog steeds van de Antwerpenaars. Zeker de wijk Het Zoute is poepchic, enkel voor de hele rijken, maar toch wel heel mooi en stijlvol. Ik fietste op de dijk richting het Zwin. Het Finis Terrae-project nadert stilaan zijn voltooiing: het blijken vrij lelijke appartementen, ver van het centrum en alle winkels en tegen een natuurgebied aangedrukt. Gelukkig toch hiet te hoog. Blijkbaar zijn hier stedenbouwkundige normen in het spel, die in Knokke-centrum noet gelden. Daar bouwt men maar op, ook in de hoogte.

Aan het eindpunt van het fietspad gekomen, waar je uitkijkt op het Zwin, deelden mensen van Natuurpunt folders uit. Ze probeerden wellicht nieuwe leden te recruteren. Ik vroeg me af of sommige actievoerders soms niet wat overdrijven: het zal allemaal wel héél belangrijk zijn en zeker politiek correct, maar: kunnen ze de mensen in godsnaam dan nooit eens met rust laten, zelfs niet als ze met vakantie zijn?

Ik reed terug naar Knokke en dronk nog wat op een terras. Ik sloeg een voorraad drank in en vatte de terugtocht aan.

Al van in het begin bleek het mis te zitten: er stak een vrij stevige wind op, die pal op kop blies. Als fietser een niet te onderschatten hindernis. In plaats van oppervlakkig naar de weersverwachtingen te kijken, had ik beter ook eens naar de verwachte windsterkte gekeken.

Ik schoot dus niet op. Vanaf Maldegem, nog niet eens halverwege begon het tot overmaat van ramp te regenen. Stoppen om mijn regenvest aan te trekken. Ik schoot slecht op, moest me tot het uiterste inspannen en begon de kilometers werkelijk bijeen te harken. Kilometer per kilometer via het schermpje van mijn fietscomputer. Nog een kilometer en dan nog een kilometer. Een halte aan een café (gelukkig zijn er zo een tweetal in de omgeving van Eeklo) als de regen te erg werd. Als ik opnieuw aanzette was de regen toch wat minder. Maar de wind bleef. Nog ongeveer 35 kilometer te gaan! Als dat maar goed af zou lopen! Ik voelde me nu een echte flandrien: afzien, ploeteren, beuken tegen de wind en de regen in, kilometer per kilometer vorderen.

Uiteindelijk bereikte ik de kruising in Merendree en dat gaf nieuwe moed: zo ver was het nu niet meer. In de omgeving van Nevele moest ik weer tegen een felle wind inbeuken. Op een bepaald moment raakte ik nog nauwelijks vooruit. Vanaf Deurle begon het opnieuw heviger te regenen. Maar dan was ik thuis, doornat en afgepeigers. De terugtocht had ik in 4 uur gedaan voor 62 kilometer (inclusief cafépauze), tegen een gemiddelde van 18,5 km/uur. dat viel me nog best mee. Soms ga je nog sneller dan je denkt in zo'n hevige wind.

Ik heb die dag 149 km afgelegd. Acht uur in het zadel. Het is niet iets om elke week, zelfs niet elke maand te doien, dat spreekt voor zicht. De tocht omgeving Gent naar Heist-aan-Zee en terug via het kanaal van Schipdonk is best te doen als je er een hele dag voor uittrekt. Maar het weer moet wat meezitten. Een beetje regen is nog niet zo erg als het niet te veel is en niet te koud, maar een strakke wind is dodelijk als die in het nadeel blaast. En als je niet een beetje getraind bent is de tocht ook niet aan te raden. Ik heb de laatste 2,5 jaar zo veel gefietst dat ik wel tegen een stootje kan.

Orfeo

Mijn eerste week vakantie zit erop. Ik heb nog de rest van de maand augustus. Over het weer tot nu toe mag ik niet klagen, al is het vandaag wat minder.

Geen grootse reisplannen; ik zit met een zieke huisgenoot en moet ook (nog) allerlei klusjes opknappen binnenhuis. Hopelijk zal het nu lukken om een en ander te fixen. Ik ben soms nogal een lui beest.

Ik heb nog niet al te veel uitgespookt in mijn vakantie. Alleen vorige zaterdag ben ik in het Concertgebouw in Brugge naar een voorstelling van de allereerste moderne opera gaan kijken Orfeo van Claudio Monteverdi (1607). Het was het slotconcert van het Festival van Vlaanderen, Musica Antiqua, in Brugge. Ik had hiervoor twee vrijkaarten van mijn werkgever gekregen (nogmaals bedankt, achtbare werkgever, leuk gebaar!).

Ik ben niet echt een operaliefhebber: ik associeer het genre wellicht teveel met de vooral 19de-eeuwse al dan niet lichtvoetige en/of melodramatische stukken over allerlei amoureuze intriges, dat alles doorspekt met te veel aria's en andere bombastische uitspattingen. Enkel de opera's van Mozart hebben mij al kunnen bekoren; in de Gentse opera zag ik al eens Don Giovanni, in september ga ik in het Kasteel van Ooidonk naar De Toverfluit, een opvoering in openlucht. Ooit had ik al eens twee kaarten voor een opvoering van De Toverfluit in Alden Biesen, maar ik was toen verhinderd.

Monteverdi kende ik eigenlijk alleen van naam. Ik wist dat het de eerste operacomponist was uit de 17de eeuw, de eerste in een traditie die nu nog bestaat (hoewel; worden er nu eigenlijk nog nieuwe klassieke opera's gecomponeerd?).

Het was voor mij ook een eerste kennismaking met het Brugse Concertgebouw op 't Zand. Nogal modern gebouw. De vriendin die me vergezelde vond het maar niks, maar voor mij gaat het wel: het gebouw past in de omgeving op dat grote plein 't zand en is als zaal uiterst geschikt, veel beter dan die oude operagebouwen bvb. in Gent.

Prachtig weertje, veel volk op de terrasjes in het mooie Brugge. Wat de voorstelling zelf betreft was ik vooraf dus een beetje kritisch.
Maar dat viel geweldig goed mee! De enscenering was al heel speciaal; het orkest stond op het podium zelf, niet in een orkestbak. De orkestbezetting was klein. Er waren nauwelijks enkele rekwisieten en decors. Wel hadden de zangers-acteurs mooie kostuums. Wellicht heeft men getracht een 17de-eeuwse setting na te bootsen. Opvallend bij de instrumenten; een groot snaarinstrument. Een luit, maar dan wat groot uitgevallen.

Het werk werd uitgevoerd door het Italiaanse gezelschap La Venexiana, mij verder onbekend, maar ik ben zoals gezegd geen operaliefhebber en hou me maar bij perioden met klassieke muziek bezig.

Het onderwerp van het stuk is de bekende Griekse mythe van Orpheus en Euridyce over een halfgod, zoon van Apollo, die zijn gestorven geliefde uit de onderwereld probeert terug te halen, daar bijna in slaagt, maar uiteindelijk faalt omdat hij te achterdochtig is. Apollo voert zijn ontroostbare zoon aan het slot mee naar de hemel, waar hij de schoonheid van zijn voorgoed verloren geliefde voortaan in de zon en de sterren probeert te ontdekken.

Een eeuwenoud en ook zeer boeiend thema, uitsteknd gebracht door dit Italiaanse gezelschap. Met het nodige gevoel voor dramatiek en theatraliteit zoals alleen Italianen dat kunnen. Ook de muziek verraste me. Er was een mooi leitmotiv. Het was niet te langdradig, geen overbodige ellenlange aria's. Sober dus. Ik heb ervan genoten! Een prachtige opvoering, heel dramatisch, maar niet te overladen.
Het applaus van de bomvolle zaal was navenant!

Op de afbeelding: Charon, de veerman die de overledenen de rivier Styx moet overzetten, weigert Orfeo de overtocht, maar wordt nadien in slaap gewiegd door de muziek van diens lier, die hem zo weet te verschalken en de rivier toch oversteekt.
Een detail dat me nog bijgebleven is: boven de ingang van de onderwereld in het stuk hing de boodschap uit Dantes Purgatorio (of was het het Inferno?): Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt! Van de hemel was hier dus geen sprake, enkel van de hel. Klassieke elementen werden met eigentijdse gemengd.

Overigens kon je het verhaal volgen via een vertaalbalk boven het podium. Dat was ook nodig, want uiteraard was alles in het Italiaans, een taal die ik niet machtig ben. Voorts verwonderde ik me erover hoe goed die operazangers hoorbaar zijn, zonder elektrische (micro-)versterking.

We hadden goede plaatsen op de eerste verdieping in het midden. Maar goed ook, want die opvoering van Don Giovanni in de Gentse opera vanaf de tweede of derde zijbeuk was toch niet alles: wel van de muziek genoten, maar van de opvoering zelf niet bijster veel gezien.

Kortom: de ervaring was voor herhaling vatbaar. Hopelijk valt Die Zauberflöte in september in het kasteel van Ooidonk even goed mee.