Ik heb me door Eve laten aanporren om Facebook toch maar uit te proberen (zoals je overigens kan afleiden uit haar commentaar bij mijn vorig bericht). Het is natuurlijk altijd makkelijker als je kan starten met een contact. Thanks a million, Eve, je bent een uiterst waardevol contact!
Ik heb manueel een aantal vrienden en kennissen uitgenodigd, aangezien mijn windows contactenlijst exporteren naar Facebook niet gelukt was. Maar één van die contacten had al een Facebook-account volgens het bericht dat ik van Facebook zelf kreeg: mijn broertje Wouter Viool! Wat een toeval. Hij heeft me dan ook geaccepteerd als contact. Zo wijdverspreid zal deze nieuwe vorm van sociaal netwerken in Vlaanderen dus nog wel niet zijn.
Ik heb me wel onder mijn echte naam toegevoegd aan Facebook, niet als "De Gentse Zwijger".
Die naam is natuurlijk maar een spelletje. Je hebt nu eenmaal een titel voor je blog nodig. Het is ook een minimale verhulling, die zeker van pas komt als je in loondienst werk. Uiteraard is het niet moeilijk te weten te komen wie er achter een bijnaam schuilgaat. Dat heb je zo! Maar je moet het toch niet al te gemakkelijk maken.
Mijn ergste vrees in dit verband is op kantoor geconfronteerd te worden met of me te moeten verantwoorden voor uitspraken die ik op mijn blog gedaan heb. Onlangs las ik op de blog van Cajiente (mooie naam, overigens!) een gedragscode voor de blogger-werknemer die me wel zinvol leek:
- Ga er niet van uit dat u anoniem bent. Hoe prikkelender uw blog, hoe meer de mensen die het lezen erachter proberen te komen wie u bent.
- Blog niet over projecten waaraan u werkt - dit kan door uw werkgever als vertrouwelijke informatie worden gezien.
- Klaag niet over mensen met wie u werkt, belaster hen niet en schrijf op geen enkele manier nare dingen over hen op.
- Blog niet over uw seksleven, uw drinkgewoonten of recreatief drugsgebruik. Als u een voorbeeldfunctie vervult bij een organisatie, kan u in extreme gevallen zelfs worden ontslagen vanwege iets wat u in uw privétijd doet.
Enkele raadgevingen om rekening mee te houden!
zondag 30 december 2007
zaterdag 29 december 2007
Nieuwe sociale netwerken
Lovend artikel in De Standaard vandaag over nieuwe sociale netwerken. Ik kan er niet naar linken, want het is 'subscribers only'. Bloggen is naar het schijnt al een niet meer zo nieuwe vorm van sociaal netwerken.
Ik heb meteen maar een account aangemaakt in Twitter en Facebook. LinkedIn heb ik nog maar zo gelaten.
Ik denk dat het niet mijn kopje thee is. Vrienden en kennissen zoeken die ook van die nieuwe netwerken gebruikmaken lukte al niet. Ik gebruik geen hotmail of iets dergelijks, ook geen outlook. En ik ben altijd al wantrouwig geweest om paswoorden mee te delen op het net (goeie gewoonte overigens!) Mijn windows contacten exporteren naar Facebook werkte vreemd genoeg ook niet.
Voorlopig die boot maar afhouden! Ik heb toch al geen cv om u tegen te zeggen, waarmee ik zonodig te pronk moet lopen. En ik ben zonder het net ook al nooit een kei geweest in sociaal netwerken. En ik ben te wantrouwig om me al te veel bloot te geven op het net.
En die MyBlogLog werkt bij mij ook al gebrekkig. Al heb ik op deze manier toch al enkele leuke blogs ontdekt die ik niet kende, zie de 'blogroll' rechts.
Er is ook nog Google. Daarmee heb ik met succes al een aantal oude bekenden wiens spoor ik bijster was kunnen traceren (én contacteren), één zelfs via zijn blog, een andere via zijn e-mailadres.
De informatisering van de sociale omgangsvormen gaat verder, dat is wel duidelijk. Leuk zolang het een extra blijft en niet iets dat in de plaats komt. Ik bedoel maar: straks doen we alles met de computer en het internet en communiceren we alleen nog op deze manier. Dat zou toch een spijtige evolutie zijn.
Ik heb meteen maar een account aangemaakt in Twitter en Facebook. LinkedIn heb ik nog maar zo gelaten.
Ik denk dat het niet mijn kopje thee is. Vrienden en kennissen zoeken die ook van die nieuwe netwerken gebruikmaken lukte al niet. Ik gebruik geen hotmail of iets dergelijks, ook geen outlook. En ik ben altijd al wantrouwig geweest om paswoorden mee te delen op het net (goeie gewoonte overigens!) Mijn windows contacten exporteren naar Facebook werkte vreemd genoeg ook niet.
Voorlopig die boot maar afhouden! Ik heb toch al geen cv om u tegen te zeggen, waarmee ik zonodig te pronk moet lopen. En ik ben zonder het net ook al nooit een kei geweest in sociaal netwerken. En ik ben te wantrouwig om me al te veel bloot te geven op het net.
En die MyBlogLog werkt bij mij ook al gebrekkig. Al heb ik op deze manier toch al enkele leuke blogs ontdekt die ik niet kende, zie de 'blogroll' rechts.
Er is ook nog Google. Daarmee heb ik met succes al een aantal oude bekenden wiens spoor ik bijster was kunnen traceren (én contacteren), één zelfs via zijn blog, een andere via zijn e-mailadres.
De informatisering van de sociale omgangsvormen gaat verder, dat is wel duidelijk. Leuk zolang het een extra blijft en niet iets dat in de plaats komt. Ik bedoel maar: straks doen we alles met de computer en het internet en communiceren we alleen nog op deze manier. Dat zou toch een spijtige evolutie zijn.
vrijdag 28 december 2007
Je houdt het gewoon niet voor mogelijk!
Ze zijn al twee dagen in mijn straat bomen aan het omhakken en de takken aan het verhakselen. De straat is aan beide zijden afgesloten met 'uitgezonderd plaatselijk verkeer'-borden. Het maakt een hels lawaai van 's morgens vroeg.
Deze morgen lag ik nog in bed als ze al bezig waren vlak achter mijn huis. Ineens hoorde ik een gevloek van jewelste. Ik keek uit het raam van mijn slaapkamer en zag een omgehakte boom over de hele breedte van de straat liggen. Daaronder een chique BMW met een verbrijzelde achterruit en blikschade. Twee vloekende en tierende werklieden en een blonde vrouw, eigenares van de BMW.
Naar ik later vernam woont de vrouw in een nieuwe verkaveling die uitkomt in mijn straat. Ze was met hoge snelheid door onze zone 30 gereden zonder acht te slaan op de bomen die omgekapt werden. Het schijnt dat ze gehaast was omdat ze morgen op reis vertrekt. Ja dat zal wel! Ze reed net voorbij toen die boom onver aan het vallen was en remde niet. Niet gezien? Ze zal wel met haar gedachten elders geweest zijn. Ze heeft niet eens geremd. Ze mag nog van geluk spreken, want ze had ernstig gewond kunnen zijn.
Flikken erbij, takelwagen, opgetrommelde echtgenoot in alle staten. De blondine leek zich van geen kwaad bewust.
Als ik eindelijk aangekleed buitenkwam om te gaan kijken waren ze de laatste rommel aan het opruimen. Enkele buren stonden nog na te praten.
Ik loop al niet hoog op met BMW-rijders. Dit was weer een prachtig staaltje van hun kunnen.
O zo typisch!
Deze morgen lag ik nog in bed als ze al bezig waren vlak achter mijn huis. Ineens hoorde ik een gevloek van jewelste. Ik keek uit het raam van mijn slaapkamer en zag een omgehakte boom over de hele breedte van de straat liggen. Daaronder een chique BMW met een verbrijzelde achterruit en blikschade. Twee vloekende en tierende werklieden en een blonde vrouw, eigenares van de BMW.
Naar ik later vernam woont de vrouw in een nieuwe verkaveling die uitkomt in mijn straat. Ze was met hoge snelheid door onze zone 30 gereden zonder acht te slaan op de bomen die omgekapt werden. Het schijnt dat ze gehaast was omdat ze morgen op reis vertrekt. Ja dat zal wel! Ze reed net voorbij toen die boom onver aan het vallen was en remde niet. Niet gezien? Ze zal wel met haar gedachten elders geweest zijn. Ze heeft niet eens geremd. Ze mag nog van geluk spreken, want ze had ernstig gewond kunnen zijn.
Flikken erbij, takelwagen, opgetrommelde echtgenoot in alle staten. De blondine leek zich van geen kwaad bewust.
Als ik eindelijk aangekleed buitenkwam om te gaan kijken waren ze de laatste rommel aan het opruimen. Enkele buren stonden nog na te praten.
Ik loop al niet hoog op met BMW-rijders. Dit was weer een prachtig staaltje van hun kunnen.
O zo typisch!
dinsdag 25 december 2007
Kerst
Kerstmis, het sentimentele feest bij uitstek! Met een beetje sneeuw erbij was het nog zoveel romantischer geweest. Het valt al mee dat we geen hittegolf hebben. Dat zou in deze tijd van het jaar volkomen misplaatst zijn. Met die opwarming van de aarde weet je immers maar nooit!
Ik heb verzaakt aan de foie gras als voorgerecht. Ik ben gezwicht voor de Gaia-campagne, die nog versterkt werd in het blogmilieu. Viel nog mee: het nieuwe voorgerecht bestond uit slakken en was zo zwaar niet. Meestal krijg ik met kerst na het hoofdgerecht al zo'n overladen en papperig gevoel van te veel eten en te veel wijn, dat ik me langzaam in een zetel laat glijden en er voor de rest van de avond niet meer uitkom, behalve om nog wat dessert binnen te lepelen en te gaan slapen. Weinig sociaal natuurlijk.
Dit jaar dus niet. Al ben ik voor de tv in slaap gevallen halverwege City Lights, één van mijn favoriete films (héél goede muziek ook: ik ben er weg van!). Mijn huisgenote was al gaan slapen en die lekkere chablis en gigondas eisten hun tol. Geen nood, aangezien ik deze film al talloze malen gezien heb. Het is een typische film voor in de kerstperiode; het spijt me toch dat ik hem niet tot het einde uitgekeken heb, al was het maar voor de muziek.
Zoals je ziet ben ik nog verder aan de layout van mijn blog aan bet prutsen. Ik heb er een foto van Gent aan toegevoegd. Ik woon wel niet meer in Gent, maar ik kom er nog minstens één keer per week en met zo'n naam kan ik moeilijk een foto uit De Pinte nemen. Insiders zullen zien dat het een foto van de Coupure is, genomen vanop de Rozemarijnbrug. Ik heb jaren in deze omgeving gewoond. Langs hier rij, fiets of ga ik doorgaans de Gentse binnenstad binnen.
Ik ben nog niet tevreden over de layout, maar het is toch al wat beter. De kop van de blog is al iets meer gepersonaliseerd. De kop van het bloggertemplate dat ik gebruik was ook niet slecht, beetje artistiek-modernistisch. Helaas gebruikt Open VLD Gentbrugge net hetzelfde template met dezelfde kop en dat was er voor mij een beetje over. Met aan de layout van websites of blogs te prutsen ben je algauw uren kwijt en ik hoop in de vakantie ook nog wat andere dingen te kunnen doen. Enkele huishoudelijke karweitjes bijvoorbeeld, die al màànden op mij liggen te wachten.
Al surfend tussen de links op andere blogs (via de blog van dorpsgenoot Elei Suiadan notabene) heb ik ontdekt dat vroegere buren uit Gent nu ook een blog hebben. Dat An Nelissen een eigen website had als fotografe van De Standaard wist ik enkele jaren geleden al. Nu is ze zoals de meesten overgeschakeld op een blog. Blij op deze manier nog iets over mijn laatste buren uit Gent te vernemen. Bijvoorbeeld dat ze ook verhuisplannen hebben en onlangs op VTM geweest zijn in dat verband. Ik kijk niet zoveel tv en zeker niet zoveel naar VTM en heb die uitzending dus niet gezien. We hebben maar een drietal jaar naast elkaar gewoond en geen contact meer.
Ik heb verzaakt aan de foie gras als voorgerecht. Ik ben gezwicht voor de Gaia-campagne, die nog versterkt werd in het blogmilieu. Viel nog mee: het nieuwe voorgerecht bestond uit slakken en was zo zwaar niet. Meestal krijg ik met kerst na het hoofdgerecht al zo'n overladen en papperig gevoel van te veel eten en te veel wijn, dat ik me langzaam in een zetel laat glijden en er voor de rest van de avond niet meer uitkom, behalve om nog wat dessert binnen te lepelen en te gaan slapen. Weinig sociaal natuurlijk.
Dit jaar dus niet. Al ben ik voor de tv in slaap gevallen halverwege City Lights, één van mijn favoriete films (héél goede muziek ook: ik ben er weg van!). Mijn huisgenote was al gaan slapen en die lekkere chablis en gigondas eisten hun tol. Geen nood, aangezien ik deze film al talloze malen gezien heb. Het is een typische film voor in de kerstperiode; het spijt me toch dat ik hem niet tot het einde uitgekeken heb, al was het maar voor de muziek.
Zoals je ziet ben ik nog verder aan de layout van mijn blog aan bet prutsen. Ik heb er een foto van Gent aan toegevoegd. Ik woon wel niet meer in Gent, maar ik kom er nog minstens één keer per week en met zo'n naam kan ik moeilijk een foto uit De Pinte nemen. Insiders zullen zien dat het een foto van de Coupure is, genomen vanop de Rozemarijnbrug. Ik heb jaren in deze omgeving gewoond. Langs hier rij, fiets of ga ik doorgaans de Gentse binnenstad binnen.
Ik ben nog niet tevreden over de layout, maar het is toch al wat beter. De kop van de blog is al iets meer gepersonaliseerd. De kop van het bloggertemplate dat ik gebruik was ook niet slecht, beetje artistiek-modernistisch. Helaas gebruikt Open VLD Gentbrugge net hetzelfde template met dezelfde kop en dat was er voor mij een beetje over. Met aan de layout van websites of blogs te prutsen ben je algauw uren kwijt en ik hoop in de vakantie ook nog wat andere dingen te kunnen doen. Enkele huishoudelijke karweitjes bijvoorbeeld, die al màànden op mij liggen te wachten.
Al surfend tussen de links op andere blogs (via de blog van dorpsgenoot Elei Suiadan notabene) heb ik ontdekt dat vroegere buren uit Gent nu ook een blog hebben. Dat An Nelissen een eigen website had als fotografe van De Standaard wist ik enkele jaren geleden al. Nu is ze zoals de meesten overgeschakeld op een blog. Blij op deze manier nog iets over mijn laatste buren uit Gent te vernemen. Bijvoorbeeld dat ze ook verhuisplannen hebben en onlangs op VTM geweest zijn in dat verband. Ik kijk niet zoveel tv en zeker niet zoveel naar VTM en heb die uitzending dus niet gezien. We hebben maar een drietal jaar naast elkaar gewoond en geen contact meer.
donderdag 20 december 2007
Blogs in De Pinte
Per toeval heb ik een andere blog uit De Pinte ontdekt. De blog luistert naar de welluidende naam Elei Suladan. Dat betekent volgens de blogger De dromen van Karel in de fictieve taal van J.R. Tolkien in The Lord of the Rings.
De blogger is een jonge gast die in Gent aan de unief zit. Ik meen hem in De Pinte al gezien te hebben aan het station, te oordelen naar een foto op zijn blog. Hoewel, veel van die jonge gasten lijken op elkaar. Edoch, ik sta bijna elke morgen tussen die jonge gasten op de trein gedrumd tussen De Pinte en Gent-Sint-Pieters. Overvolle treinen met scholieren, studenten en pendelaars. De eerste twee categorieën stappen in Gent uit en dan heb ik gelukkig een zitplaats tot in Brussel. Maar dit terzijde.
Er zullen in De Pinte nog wel bloggers zijn. De blogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Ik zou weer eens mijn toevlucht moeten nemen tot geourl om andere bloggers in buurt te ontdekken. Die website marcheert al twee dagen niet. Bestaat die site nog? Hoewel, niet iedereen voert die coördinaten in zijn blog in. Ik zal die ene Pintse blogger meteen maar op mijn blogroll zetten. Hoewel het verschil in leeftijd iets te groot is om veel voeling met elkaar te hebben. Het is toch altijd leuk te weten wat de jeugd uitsteek, denkt en voelt!
Ik heb een poging gedaan om mijn blog op technisch gebied wat te actualiseren. Er is nog werk aan: de blog moet nog wat meer gepersonaliseerd worden. Nu werk ik met een sjabloon uit Blogger. Ik merk dat veel bloggers recent overgestapt zijn naar Wordpress, dat meer mogelijkheden biedt qua layout. Misschien moet ik dat ook maar eens overwegen?
Nieuwere internetfenomenen als Twitter en Facebook moet ik nog leren kennen. Al heb ik over dat laatste negatieve signalen opgevangen. Daarstraks waren er op de trein twee twintigers over bezig. Eén ervan was op weg naar het N-VA-congres in Gent. Heel die evolutie op internetgebied is zo razendsnel dat je, zeker als je al wat ouder wordt, moeite hebt om dat allemaal bij te benen. Ik ben ook niet zo'n techneut. Hoewel ik een paar jaar webmaster geweest ben van Spirit Gent in die heroïsche pioniersjaren. Waar is de tijd? Het nam me zodanig in beslag dat ik het nadien wat rustiger aan gedaan heb.
Ik zal mijn blog ook wat meer moeten beginnen promoten, vrees ik. Ik heb maar een schamele Technorati Authority van 6. Maar mijn blog heeft ook een klein jaar zo goed als stilgelegen met die megaverhuis van Gent naar De Pinte vooral. Raar genoeg ben ik hem in de laatste verkiezingstijd terug beginnen aanzwengelen. Gelukkig heb ik nu eindelijk ook een nieuwe pc en heb ik die totaal verouderde weggegeven aan een vriend die nog nooit een computer gehad heeft. Hij kan er nog wat op oefenen. Hij is alvast Windows 98 aan het instuderen :-)
Ik post ook niet zo heel veel en wens dat eigenlijk zo te houden ook. Het bloggen mag geen obsessie, geen constante bezigheid worden. Ik wens ook nog andere dingen te doen. Ik ben niet van plan om, zoals sommigen, de hele dag door te posten over al wat ik doe, meemaak of denk. Enkel als ik iets bijzonders kwijt wil, komt die blog wel van pas.
De blogger is een jonge gast die in Gent aan de unief zit. Ik meen hem in De Pinte al gezien te hebben aan het station, te oordelen naar een foto op zijn blog. Hoewel, veel van die jonge gasten lijken op elkaar. Edoch, ik sta bijna elke morgen tussen die jonge gasten op de trein gedrumd tussen De Pinte en Gent-Sint-Pieters. Overvolle treinen met scholieren, studenten en pendelaars. De eerste twee categorieën stappen in Gent uit en dan heb ik gelukkig een zitplaats tot in Brussel. Maar dit terzijde.
Er zullen in De Pinte nog wel bloggers zijn. De blogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Ik zou weer eens mijn toevlucht moeten nemen tot geourl om andere bloggers in buurt te ontdekken. Die website marcheert al twee dagen niet. Bestaat die site nog? Hoewel, niet iedereen voert die coördinaten in zijn blog in. Ik zal die ene Pintse blogger meteen maar op mijn blogroll zetten. Hoewel het verschil in leeftijd iets te groot is om veel voeling met elkaar te hebben. Het is toch altijd leuk te weten wat de jeugd uitsteek, denkt en voelt!
Ik heb een poging gedaan om mijn blog op technisch gebied wat te actualiseren. Er is nog werk aan: de blog moet nog wat meer gepersonaliseerd worden. Nu werk ik met een sjabloon uit Blogger. Ik merk dat veel bloggers recent overgestapt zijn naar Wordpress, dat meer mogelijkheden biedt qua layout. Misschien moet ik dat ook maar eens overwegen?
Nieuwere internetfenomenen als Twitter en Facebook moet ik nog leren kennen. Al heb ik over dat laatste negatieve signalen opgevangen. Daarstraks waren er op de trein twee twintigers over bezig. Eén ervan was op weg naar het N-VA-congres in Gent. Heel die evolutie op internetgebied is zo razendsnel dat je, zeker als je al wat ouder wordt, moeite hebt om dat allemaal bij te benen. Ik ben ook niet zo'n techneut. Hoewel ik een paar jaar webmaster geweest ben van Spirit Gent in die heroïsche pioniersjaren. Waar is de tijd? Het nam me zodanig in beslag dat ik het nadien wat rustiger aan gedaan heb.
Ik zal mijn blog ook wat meer moeten beginnen promoten, vrees ik. Ik heb maar een schamele Technorati Authority van 6. Maar mijn blog heeft ook een klein jaar zo goed als stilgelegen met die megaverhuis van Gent naar De Pinte vooral. Raar genoeg ben ik hem in de laatste verkiezingstijd terug beginnen aanzwengelen. Gelukkig heb ik nu eindelijk ook een nieuwe pc en heb ik die totaal verouderde weggegeven aan een vriend die nog nooit een computer gehad heeft. Hij kan er nog wat op oefenen. Hij is alvast Windows 98 aan het instuderen :-)
Ik post ook niet zo heel veel en wens dat eigenlijk zo te houden ook. Het bloggen mag geen obsessie, geen constante bezigheid worden. Ik wens ook nog andere dingen te doen. Ik ben niet van plan om, zoals sommigen, de hele dag door te posten over al wat ik doe, meemaak of denk. Enkel als ik iets bijzonders kwijt wil, komt die blog wel van pas.
vrijdag 14 december 2007
Meesterlijk Atelier
Vandaag trokken we er op kantoor met de dienst een dagje op uit, naar jaarlijkse gewoonte. We bezochten onder andere een tentoonstelling in BOZAR in Brussel in het kader van Europalia: Meesterlijk Atelier.
Een nogal prestigieuze tentoonstelling, zoals de gids herhaaldelijk benadrukte, rond de centrale idee van wederzijdse beïnvloeding van kunst en kunstenaars in Europa, lang voor de politieke eenmaking. Van de Germanen tot barok en maniërisme.
Absoluut de moeite. Heel wat zeldzame kunstobjecten (handschriften, sieraden, sculptuur, retabels, schilderijen) werden verzameld, waarvan er vele zelden of nooit uitgeleend worden. Onder druk van Europa is natuurlijk veel mogelijk.
In 14 kamers worden ongeveer 350 werken tentoongesteld uit een 100 verschillende collecties. Als je alles wil bekijken heb je zeker een halve dag nodig. Wij hebben er met onze gids maar ca. 1u30 over gedaan.
Vooral de laatste kamer was verrassend. Die behandelt het thema 'verzamelen'. De kamer bevat een aantal schilderijen, waarin collecties schilderijen opgenomen zijn (zie bvb. de foto). Zowaar een postmodern gegeven! Die schilderijen werden gemaakt in opdracht van rijke verzamelaars of kunsthandelaars om hun collectie te showen aan de ingang van hun woonst of op een andere locatie. Uit deze verzamelingen zouden de eerste musea ontstaan zijn.
Ik had er geen idee van dat er dergelijke schilderijen uit de 16de en 17de eeuw bestonden.
donderdag 13 december 2007
Belangenconflict-bis
Alweer ihebben de Franstaligen een belangenconflict ingeroepen!
Deze keer naar aanleiding van een decreet dat de inspectie in het Franstalig lager gemeenteonderwijs in de faciliteitengemeenten regelt. Ze hebben het over een 'nieuwe kaakslag' voor de Franstaligen in dit land.
Ik ben geen communautaire scherpslijper. Mijn N-VA-gehalte is aan de lage kant. Toch vind ik dit al te gortig. Wat willen die Franstaligen eigenlijk?
Vlaanderen subsidieert die Franstalige lagere gemeentescholen in de Rand. De Vlaamse gemeenschap betaalt de salarissen van de onderwijzers. Het is toch niet meer dan normaal dat Vlaanderen zich het recht toe-eigent die scholen aan de Vlaamse onderwijsinspectie te onderwerpen? Net als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is dit volkomen gerechtvaardigd.
Op deze manier wordt elk verder gesprek geblokkeerd en kunnen de twee grote gemeenschappen in dit land alleen maar verder uit elkaar drijven. En gaan we in the long run naar een splitsing. Dat weigeren de Franstaligen in te zien.
Op deze manier hebben we volgend jaar wellicht nog geen nieuwe regering en stevenen we op nieuwe verkiezingen af, waarvoor ik eerlijk gezegd mijn hart vasthou.
Deze keer naar aanleiding van een decreet dat de inspectie in het Franstalig lager gemeenteonderwijs in de faciliteitengemeenten regelt. Ze hebben het over een 'nieuwe kaakslag' voor de Franstaligen in dit land.
Ik ben geen communautaire scherpslijper. Mijn N-VA-gehalte is aan de lage kant. Toch vind ik dit al te gortig. Wat willen die Franstaligen eigenlijk?
Vlaanderen subsidieert die Franstalige lagere gemeentescholen in de Rand. De Vlaamse gemeenschap betaalt de salarissen van de onderwijzers. Het is toch niet meer dan normaal dat Vlaanderen zich het recht toe-eigent die scholen aan de Vlaamse onderwijsinspectie te onderwerpen? Net als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is dit volkomen gerechtvaardigd.
Op deze manier wordt elk verder gesprek geblokkeerd en kunnen de twee grote gemeenschappen in dit land alleen maar verder uit elkaar drijven. En gaan we in the long run naar een splitsing. Dat weigeren de Franstaligen in te zien.
Op deze manier hebben we volgend jaar wellicht nog geen nieuwe regering en stevenen we op nieuwe verkiezingen af, waarvoor ik eerlijk gezegd mijn hart vasthou.
woensdag 12 december 2007
Gents OCMW en de hoofddoeken
De Gentse OCMW-raad, waarin SP.a-Spirit en Groen! de meerderheid hebben, keurde een voorstel van Groen! goed om de hoofddoeken wél toe te laten, i.t.t. de stad.
OCMW-voorzitter Geert Versnick gaat klacht indienen bij de gouverneur, die de raadsbeslissing kan schorsen. Hij baseert zich op artikel 42 van de OCMW-wet, dat zegt dat de personeelsleden van het OCMW hetzelfde administratief en geldelijk statuut hebben als de personeelsleden van de gemeente, tenzij de functies specifiek zijn voor het OCMW.
Het rommelt dus wel degelijk in de Gentse coalitie. Twijfelachtig of Versnicks argumenten opgaan: maakt een dresscode deel uit van het statuut en mag het OCMW daarin niet afwijken van de stad? Ik meen dat de bepaling over het al dan niet dragen van politieke, religieuze of levensbeschouwelijke kenteken door personeelsleden in baliefuncties eerder deel uitmaakt van een deontologische code, waarvoor artikel 42 van de OCMW-wet NIET telt.
Afwachten wat de hogere overheden zullen beslissen.
Ik wens mijn Gentse spirituele broeders en zusters, voor wie dit symbooldossier erg belangrijk is, alle sterkte toe.
Feit is dat de hele aangelegenheid de cohesie in de Gentse coalitie niet ten goede lijkt te komen.
OCMW-voorzitter Geert Versnick gaat klacht indienen bij de gouverneur, die de raadsbeslissing kan schorsen. Hij baseert zich op artikel 42 van de OCMW-wet, dat zegt dat de personeelsleden van het OCMW hetzelfde administratief en geldelijk statuut hebben als de personeelsleden van de gemeente, tenzij de functies specifiek zijn voor het OCMW.
Het rommelt dus wel degelijk in de Gentse coalitie. Twijfelachtig of Versnicks argumenten opgaan: maakt een dresscode deel uit van het statuut en mag het OCMW daarin niet afwijken van de stad? Ik meen dat de bepaling over het al dan niet dragen van politieke, religieuze of levensbeschouwelijke kenteken door personeelsleden in baliefuncties eerder deel uitmaakt van een deontologische code, waarvoor artikel 42 van de OCMW-wet NIET telt.
Afwachten wat de hogere overheden zullen beslissen.
Ik wens mijn Gentse spirituele broeders en zusters, voor wie dit symbooldossier erg belangrijk is, alle sterkte toe.
Feit is dat de hele aangelegenheid de cohesie in de Gentse coalitie niet ten goede lijkt te komen.
dinsdag 11 december 2007
Blog van het jaar
Nog niet genezen van een zeer hardnekkige verkoudheid, maar toch al terug aan het werk: jammer, maar je kan niet voor eeuwig thuisblijven. Dat gaat gauw vervelen ook, zeker omdat ik hier nog met een andere zieke zit, die ik op de koop toe mijn verkoudheid overgezet heb.
Onnozelheid Mag heeft de prijs van beste blog van het jaar van het pc-magazine Clickx gewonnen. Blij dat er een Gentse blog gewonnen heeft die ik een beetje ken, soms eens lees - hoewel ik zeker niet zo veel blogs geregeld volg -en waarnaar een link op mijn blog staat. Het ziet er allemaal nogal origineel, fris, jeugdig en heel erg 'geek' uit. En goed geschreven. En complexloos, al zal het meestal wel niet veel diepgang hebben, zoals sommige commentatoren schreven. Dit stukje vind ik bvb. hilarisch! Wat een vrouwelijke sluwheid!
Sommige mensen maken echt wel werk van hun blog en zetten er hun hele leven op. Ikzelf schrik daar nogal voor terug.
Verder weinig te melden behalve dan dat een West-Vlaams heemkundig tijdschrift een lijvig artikel van mij gepubliceerd heeft (dat al eens eerder in een huldeboek op beperkte oplage verschenen was). Het artikel gaat over mijn West-Vlaamse roots langs vaderszijde.
Uit dankbaarheid heb ik me meteen maar een lidkaart van die heemkundige kring voor 2008 gekocht, hoewel de streek 'Bachten de Kupe' natuurlijk wel een eind van het Gentse verwijderd is.
Onnozelheid Mag heeft de prijs van beste blog van het jaar van het pc-magazine Clickx gewonnen. Blij dat er een Gentse blog gewonnen heeft die ik een beetje ken, soms eens lees - hoewel ik zeker niet zo veel blogs geregeld volg -en waarnaar een link op mijn blog staat. Het ziet er allemaal nogal origineel, fris, jeugdig en heel erg 'geek' uit. En goed geschreven. En complexloos, al zal het meestal wel niet veel diepgang hebben, zoals sommige commentatoren schreven. Dit stukje vind ik bvb. hilarisch! Wat een vrouwelijke sluwheid!
Sommige mensen maken echt wel werk van hun blog en zetten er hun hele leven op. Ikzelf schrik daar nogal voor terug.
Verder weinig te melden behalve dan dat een West-Vlaams heemkundig tijdschrift een lijvig artikel van mij gepubliceerd heeft (dat al eens eerder in een huldeboek op beperkte oplage verschenen was). Het artikel gaat over mijn West-Vlaamse roots langs vaderszijde.
Uit dankbaarheid heb ik me meteen maar een lidkaart van die heemkundige kring voor 2008 gekocht, hoewel de streek 'Bachten de Kupe' natuurlijk wel een eind van het Gentse verwijderd is.
vrijdag 7 december 2007
Disambiguation tris
Een of andere kl.... z... met mijn naam heeft eind vorig jaar een paaltje van mijn werkgever omvergereden in Dendermonde. En daarvoor schrijft het gerecht een brief naar onze afdeling in Gent. En word ik op het matje geroepen!
't Zijn toeren!
Ondertussen is het misverstand toch opgelost.
't Zijn toeren!
Ondertussen is het misverstand toch opgelost.
donderdag 6 december 2007
Oude en nieuwe puters
Het is me toch gelukt mijn oud sjabloon terug te vinden (sorry Blogger). Ik heb alles wat ik nog wou gebruiken kunnen terugvinden.
Ik ben tevreden over mijn werk: eindelijk is de broodnodige updating van mijn blog er. Het werd tijd, want ik begon me totaal afgedaan, uit de mode en oud te voelen. Vooral dat laatste is moeilijk te pruimen.
Het scheelt natuurlijk dat mijn nieuwe computer eindelijk up-and-running is. En dat ik er stilaan naar behoren op kan werken. Want het is een hele ommezwaai van Windows 98 naar Vista, samen met een overstap van een desktop naar een laptop. Weliswaar werk ik op kantoor op een portable met Windows XP, maar met een muis en extern klavier. Ik was niet gewoon om een touchpad te gebruiken. Stilaan krijg ik het onder de knie. Het typen op het klavier van de pc zelf valt ook reuze mee. Misschien gooi ik op kantoor dat extern klavier - waar ik zo mee sukkel omdat de toetsen te zwaar zijn - ook eens buiten.
Verder heb ik tal van problemen gehad bij de omschakeling: mijn ADSL-modem werkte niet onder Vista (dus ethernet-modem moeten kopen). Pas vorig weekend heb ik me een USB-stick aangeschaft van een Duitse firma om programma's en bestanden te kunnen overzetten van mijn oude pc. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Voor Windows 98 moest ik een driver downloaden van de site van de leverancier. De driver bleek alleen op de versie in het Duits te staan. De installatie lukte niet, tot vervelens toe. Bovendien heb ik op die oude pc maar twee USB 1.1 poorten, die echter niet gelijktijdig werken. Als ik de ene nodig had voor mijn ADSL-aansluiting, werkte de andere niet waarin die USB-stick zat, en omgekeerd! Wat een ellende! Zo heb ik ook jaren moeten switchen tussen de USB-aansluiting van mijn fototoestel en van mijn ADSL-verbinding!
Er zat wel een installatiehandleiding in het pakket, maar alleen in het Duits dus. Ik ken wel wat Duits, maar niet genoeg voor die informaticatoestanden. Wie weet er nu dat 'Arbeitsplatz' in het Nederlands 'Deze computer' betekent? Er staan echter geen grenzen op het menselijk vernuft. In de wetenschap dat er in Google een vertaalfunctie te vinden is, kopieerde ik de hele handleiding daarnaartoe en liet het hele zootje vertalen in het Engels. Tot mijn verbazing lukte de vertaling wonderwel. 'My computer' en 'Right-mouse click' begreep ik wel en ik voerde de instructies gezwind uit.
Het werkte echter nog niet. Ik koelde mijn razernij op een volle fles wijn en deed daarna nog verschillende malen de installatie over: tevergeefs! Nergens een icoontje, nergens een nieuw programma in het startmenu of in Verkenner. Tot ik uiteindelijk op de rand van de wanhoop en na nog een paar glazen wijn merkte dat er in 'Deze Computer' een verwisselbare schijf stond te blinken. Eindelijk gevonden dus! Ik kon eindelijk bijna naar bed. Toen ik de meeste bestanden overgezet had was het twee uur in de morgen. De volgende ochtend stond ik doodziek op. Ik dacht eerst van al die wijn, maar het bleek later vooral een fikse verkoudheid te zijn die vandaag nog steeds niet over is.
Ondertussen heb ik ook al nieuwe software en zijn de meeste bestanden van mijn oude pc overgezet. Ik moet enkel manueel nog enkele adressen overzetten.
Dan kan ik eindelijk afscheid nemen van mijn Compacq Presario, die ik op 8 april 1999 gekocht heb (ik weet dat om bepaalde redenen nog héél precies: ze kwamen hem installeren de dag voor een memorabele internet-reünie waarover verder geen details), miijn eerste home pc ooit, waarmee ik het toch een respectabele 8,5 jaar gerooid heb, tot onlangs. Het was zowaar zelfs een antiquiteit uit een ander millennium! Ik heb er toch geweldig veel plezier aan beleefd: ik heb hem gekocht toen ik via het internet op kantoor in de ban van de rage van de forumdiscussies en nadien de chatboxen geraakt was. Ik betaalde er destijds 50.000 oude frank voor, niet weinig naar hedendaagse normen.
Hem bij het schroot zetten ga ik niet doen. Bewaren ook niet (hij neemt nogal plaats in, vergeleken met die portable). In de plaats van hem naar de negertjes te sturen zoals Vlaamse excellentie Bourgeois zou doen, ga ik hem aan een kennis geven die nog geen pc heeft. Je kan er nog wel wat mee doen: foto's opzetten en bekijken, CD's en DVD's afspelen, zelfs mailen en internetten lukt nog, zij het wat traag en wat omslachtig. Zo kan die oude pc nog aan een tweede carriére beginnen.
Ik ben tevreden over mijn werk: eindelijk is de broodnodige updating van mijn blog er. Het werd tijd, want ik begon me totaal afgedaan, uit de mode en oud te voelen. Vooral dat laatste is moeilijk te pruimen.
Het scheelt natuurlijk dat mijn nieuwe computer eindelijk up-and-running is. En dat ik er stilaan naar behoren op kan werken. Want het is een hele ommezwaai van Windows 98 naar Vista, samen met een overstap van een desktop naar een laptop. Weliswaar werk ik op kantoor op een portable met Windows XP, maar met een muis en extern klavier. Ik was niet gewoon om een touchpad te gebruiken. Stilaan krijg ik het onder de knie. Het typen op het klavier van de pc zelf valt ook reuze mee. Misschien gooi ik op kantoor dat extern klavier - waar ik zo mee sukkel omdat de toetsen te zwaar zijn - ook eens buiten.
Verder heb ik tal van problemen gehad bij de omschakeling: mijn ADSL-modem werkte niet onder Vista (dus ethernet-modem moeten kopen). Pas vorig weekend heb ik me een USB-stick aangeschaft van een Duitse firma om programma's en bestanden te kunnen overzetten van mijn oude pc. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Voor Windows 98 moest ik een driver downloaden van de site van de leverancier. De driver bleek alleen op de versie in het Duits te staan. De installatie lukte niet, tot vervelens toe. Bovendien heb ik op die oude pc maar twee USB 1.1 poorten, die echter niet gelijktijdig werken. Als ik de ene nodig had voor mijn ADSL-aansluiting, werkte de andere niet waarin die USB-stick zat, en omgekeerd! Wat een ellende! Zo heb ik ook jaren moeten switchen tussen de USB-aansluiting van mijn fototoestel en van mijn ADSL-verbinding!
Er zat wel een installatiehandleiding in het pakket, maar alleen in het Duits dus. Ik ken wel wat Duits, maar niet genoeg voor die informaticatoestanden. Wie weet er nu dat 'Arbeitsplatz' in het Nederlands 'Deze computer' betekent? Er staan echter geen grenzen op het menselijk vernuft. In de wetenschap dat er in Google een vertaalfunctie te vinden is, kopieerde ik de hele handleiding daarnaartoe en liet het hele zootje vertalen in het Engels. Tot mijn verbazing lukte de vertaling wonderwel. 'My computer' en 'Right-mouse click' begreep ik wel en ik voerde de instructies gezwind uit.
Het werkte echter nog niet. Ik koelde mijn razernij op een volle fles wijn en deed daarna nog verschillende malen de installatie over: tevergeefs! Nergens een icoontje, nergens een nieuw programma in het startmenu of in Verkenner. Tot ik uiteindelijk op de rand van de wanhoop en na nog een paar glazen wijn merkte dat er in 'Deze Computer' een verwisselbare schijf stond te blinken. Eindelijk gevonden dus! Ik kon eindelijk bijna naar bed. Toen ik de meeste bestanden overgezet had was het twee uur in de morgen. De volgende ochtend stond ik doodziek op. Ik dacht eerst van al die wijn, maar het bleek later vooral een fikse verkoudheid te zijn die vandaag nog steeds niet over is.
Ondertussen heb ik ook al nieuwe software en zijn de meeste bestanden van mijn oude pc overgezet. Ik moet enkel manueel nog enkele adressen overzetten.
Dan kan ik eindelijk afscheid nemen van mijn Compacq Presario, die ik op 8 april 1999 gekocht heb (ik weet dat om bepaalde redenen nog héél precies: ze kwamen hem installeren de dag voor een memorabele internet-reünie waarover verder geen details), miijn eerste home pc ooit, waarmee ik het toch een respectabele 8,5 jaar gerooid heb, tot onlangs. Het was zowaar zelfs een antiquiteit uit een ander millennium! Ik heb er toch geweldig veel plezier aan beleefd: ik heb hem gekocht toen ik via het internet op kantoor in de ban van de rage van de forumdiscussies en nadien de chatboxen geraakt was. Ik betaalde er destijds 50.000 oude frank voor, niet weinig naar hedendaagse normen.
Hem bij het schroot zetten ga ik niet doen. Bewaren ook niet (hij neemt nogal plaats in, vergeleken met die portable). In de plaats van hem naar de negertjes te sturen zoals Vlaamse excellentie Bourgeois zou doen, ga ik hem aan een kennis geven die nog geen pc heeft. Je kan er nog wel wat mee doen: foto's opzetten en bekijken, CD's en DVD's afspelen, zelfs mailen en internetten lukt nog, zij het wat traag en wat omslachtig. Zo kan die oude pc nog aan een tweede carriére beginnen.
Ziek
Of het nu te maken heeft met die politieke actie vorige week maandag in de gietende en de kou voor het Gentse stadhuis, of niet...
ik zit al de hele week thuis met een meer dan stevige verkoudheid. Je moet wat over hebben voor je overtuiging tegenwoordig!
Voor het eerst ben ik ziek sinds ik in De Pinte woon. Ik had lukraak een dokter geselecteerd in een informatieboekje van de gemeente. Een die niet te ver van mij woont. Dan een huisbezoek aangevraagd. Vroeg hij eerst of ik niet zelf op consultatie kon komen. Uiteindelijk is hij toch gekomen, maar schreef hij me maar drie dagen ziekteverlof voor. Te weinig dus, voor die hardnekkige superverkoudheid waarmee ik worstel. Knarsetandend ben ik deze ochtend zelf op consultatie gegaan. Hij heeft me de rest van de week bijgeschreven. Antibiotica heb ik voorlopig afgewezen. Hopelijk is het tegen maandag beter.
Het heeft me wat tijd gegeven om een aantal dingen te doen, eens het ergste van de ziekte over was. De webmail van mijn werkgever eindelijk eens uitgetest (in het weekend of de vakantieperiodes had ik daar écht geen behoefte aan. I.t.t. sommige collega's ben ik géén workaholic!). Vandaag einelijk eens wat aanpassingen aan mijn blog uitgeprobeerd. ze zeiden bij Blogger dat ze mijn oude instellingen gingen opslaan. Helaas had ik dat beter zelf gedaan, want ik vind ze niet meer terug. Een boel 'adons' en andere info kwijt, om te gieren! Het zal mij weer overkomen!
Eigenlijk niet zo erg: het meeste vind ik wel terug en eigenlijk was het hele zootje toch dringend aan vernieuwing toe.
ik zit al de hele week thuis met een meer dan stevige verkoudheid. Je moet wat over hebben voor je overtuiging tegenwoordig!
Voor het eerst ben ik ziek sinds ik in De Pinte woon. Ik had lukraak een dokter geselecteerd in een informatieboekje van de gemeente. Een die niet te ver van mij woont. Dan een huisbezoek aangevraagd. Vroeg hij eerst of ik niet zelf op consultatie kon komen. Uiteindelijk is hij toch gekomen, maar schreef hij me maar drie dagen ziekteverlof voor. Te weinig dus, voor die hardnekkige superverkoudheid waarmee ik worstel. Knarsetandend ben ik deze ochtend zelf op consultatie gegaan. Hij heeft me de rest van de week bijgeschreven. Antibiotica heb ik voorlopig afgewezen. Hopelijk is het tegen maandag beter.
Het heeft me wat tijd gegeven om een aantal dingen te doen, eens het ergste van de ziekte over was. De webmail van mijn werkgever eindelijk eens uitgetest (in het weekend of de vakantieperiodes had ik daar écht geen behoefte aan. I.t.t. sommige collega's ben ik géén workaholic!). Vandaag einelijk eens wat aanpassingen aan mijn blog uitgeprobeerd. ze zeiden bij Blogger dat ze mijn oude instellingen gingen opslaan. Helaas had ik dat beter zelf gedaan, want ik vind ze niet meer terug. Een boel 'adons' en andere info kwijt, om te gieren! Het zal mij weer overkomen!
Eigenlijk niet zo erg: het meeste vind ik wel terug en eigenlijk was het hele zootje toch dringend aan vernieuwing toe.
maandag 3 december 2007
Volledig mee eens!
Verst(r)ikt in het eigen gelijk
De absurditeit van deze formatie is nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. “Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd”, liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben.
Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechts-nationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze.
Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven – gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context – ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden.
Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen – de favoriete methodiek van N-VA – kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk.
Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging – politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA – heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht.
Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen – waartoe ik mezelf en mijn partij reken – hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega’s, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda’s vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming – niet ondanks, maar net omwille van de stoere, anti-Waalse machoretoriek – verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is.
Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen – nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen – zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op. Tenzij naar de zijkant dan, hun natuurlijke politieke biotoop.
Deze vrij tribune van Els Van Weert werd afgelopen vrijdag gepubliceerd in De Standaard
De absurditeit van deze formatie is nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. “Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd”, liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben.
Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechts-nationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze.
Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven – gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context – ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden.
Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen – de favoriete methodiek van N-VA – kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk.
Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging – politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA – heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht.
Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen – waartoe ik mezelf en mijn partij reken – hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega’s, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda’s vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming – niet ondanks, maar net omwille van de stoere, anti-Waalse machoretoriek – verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is.
Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen – nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen – zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op. Tenzij naar de zijkant dan, hun natuurlijke politieke biotoop.
Deze vrij tribune van Els Van Weert werd afgelopen vrijdag gepubliceerd in De Standaard
Abonneren op:
Posts (Atom)