Exit Wouter

Verrassing daarnet op het tv-journaal: Wouter Van Bellingen verlaat de VlaamsProgressieven.

Zaterdag nog las ik in De Standaard dat de nieuwe naam van de VlaamsProgressieven SLP zou worden: Sociaal Liberale Partij. De krant maakte ook gewag van interne onenigheid en sloot een nieuwe leegloop niet uit.

En twee dagen later is het al zover: het gedoodverfde boegbeeld van Oost-Vlaanderen, nog de provincie waar Vl.Pro het sterkst staat, tevens de partijsecretaris, verlaat de partij!

De overblijvende VL.Pro'ers of SLP'ers of hoe ze in de toekomst ook mogen heten zouden er beter zelf de stekker uittrekken vooraleer het té zielig begint worden. Er blijven nog nauwelijks nationale of regionale boegbeelden over, behalve Geert Lambert zelf en Nelly Maes. Els Van Weert misschien, die haar vertrek al aangekondigd had. Of Bettina Geysen, die politiek verbrand is. En voor de rest: een aantal oude getrouwen, een aantal jonge enthousiastelingen. Vooral die laatsten willen er invliegen. Maar het laat zich aanzien dat hen volgend jaar alleen ontgoocheling wacht.

Het lot van VU-ID naar Spirit naar Vl.Pro naar SLP begint meer en meer op een Griekse tragedie te lijken. Politieke hybris, niet meer dan dat!
Tien kleine negertjes van Agathie Christie: nog een parallel die zich opdringt!

Ik betwijfel trouwens sterk of er wel een markt is voor een sociaal-liberale partij in Vlaanderen. Er is de concurrentie van figuren als een Herman De Croo en trouwens bijna het hele Zuidoost-Vlaamse liberale landschap dat zich sociaal noemt, bvb. ook in Aalst. Van een Marino Keulen in Limburg ook. Ik hoor het hem zo nog zeggen Ik ben een sociale liberaal. Niet te vergeten de denktank Liberales rond onder andere Dirk Verhofstadt, de broer van.

Er was (is?) het partijtje Solide, Sociaal Liberale Democraten, dat nooit van de grond gekomen is.
Kortom: het verschil met OpenVLD wordt bijzonder klein. Zeker nu ze, althans volgens De Standaard, bij de SLP wel nog sociaal mogen zijn, maar niet meer links.

Geert Lambert zou beter met zijn volgelingen naar OpenVLD trekken. Misschien zou het niet eens een slechte zaak zijn dat daar het meer progressieve segment versterkt wordt. De ware toekomst van het links-liberalisme! Wou OpenVLD trouwens geen 'Grote Volkspartij' worden of is dat plan alweer opgeborgen?

De rest van Vl.Pro kan verdeeld worden tussen Groen! (Nelly Maes?), Sp.a. N-VA ook, vooral bij de oude getrouwe Vlaamsgezinde leden.

Uiteraard wil ik niemand een dolk in de rug steken of natrappen. Maar als ik zelfs hier al mijn mening niet meer mag zeggen? Hopelijk sans rancune! Natuurlijk doet iedereen wat hem zelf het beste lijkt!

Overigens is het hier wat een politieke blog geworden de laatste tijd. Mijn blog is al van alles geweest: een fietsblog, een blog over (diverse vormen van) liefde, een opinieblog, ...
Het mooiste bewijs dat ik mij niet op één aspect laat vastpinnen, maar echt schrijf over wat me bezighoudt.

Pro

Ik ben voor nieuwe verkiezingen.
Het wordt tijd dat de kiezer zich opnieuw kan uitspreken na al dat geknoei van Leterme en Co.
Al zullen alle traditionele partijen wel schrik hebben van een nieuwe stembusslag.

Geert Lambert is ook pro, getuige een persmededeling die zijn partij vanavond verspreidde. Hoe ze dat daar op zo'n korte tijd gaan klaarspelen is me een raadsel. Liever de korte pijn zeker?

Nu afwachten wat de koning gaat doen. Of hij zal ingaan op de chantage van de economische en financiële crisis. Of er m.a.w. echt op gespeculeerd wordt dat de koning het ontslag van de regering zal weigeren.

Hard tegen hard

Het gaat er hard aan toe bij de VlaamsProgressieven en de gewezen strijdmakkers die de partij onlangs verlaten hebben. Vooral in kringen rond Bettina Geysen en Bert Anciaux wordt in de pers met modder gegooid dat het niet mooi meer is. Een weinig fraai schouwspel, waarvan je je echt kan afvragen wat daar de maatschappelijke meerwaarde van is.

Ondertussen hergroeperen de overblijvers zich. Geert Lambert wil met een politiek van overconfidence rust en vertrouwen in zijn partij brengen. Er zouden al evenveel nieuwe leden als vertrekkers zijn. Op 18 januari, waarschijnlijk de datum van de nieuwjaarsreceptie, zou de nieuwe naam van de partij onthuld worden. En het wordt niet Spirit.

Al bij al is het goed voor de partij dat het kartel afgedaan heeft. Niemand geloofde er nog echt in. Het was meer een belemmering voor de partij geworden. Een soort dwangbuis. En ook dat Bert Anciaux de partij verlaten heeft is voor Vl.Pro op zich een goede zaak. Hij was een instabiele factor, want hij botste te zeer met de koers-Lambert. Nu kunnen ze volgend jaar voluit alles of niets spelen met alle neuzen in dezelfde richting. Erop of eronder. En blijkbaar is er nog een grote groep die erin gelooft. Waar moeten ze ook anders naar toe? Een verzameling politieke wezen, verenigd in een partij. Het Calimerogevoel, zo eigen aan de partij, zal ik soms wel wat missen: ik was er immers zo aan gewend.

Volgens de laatste berichten marcheren degenen die de partij verlaten hebben schoorvoetend op richting SP.a. Of toch de meesten. Een nieuw kartel of een nieuwe partij lijken op dit moment inderdaad uitgesloten.

Vorige week nog een verrassing: een gewezen kompaan uit het Gentse bestuur, tevens het enig OCMW-raadslid voor VlaamsProgressieven en een echte links-liberaal, is vertrokken naar OpenVLD. Een teken aan de wand? De sirenenzang van Open VLD zou wel eens te sterk kunnen blijken om een aparte links-liberale partij een kans te geven.

Ik ben benieuwd hoe het zal aflopen. Wat ze er volgend jaar van zullen maken.

Ook op persoonlijk vlak zijn de eerste gevolgen van de breuk zichtbaar. Politieke vrienden, dat zijn geen vrienden.! Mijn ma zei dat altijd. De recente gebeurtenissen geven haar gelijk.

Tien kilo verder

Het dieet dat ik eind augustus ingezet heb nadert stilaan zijn einde. Tenminste, ik volg het niet meer zo strikt. Ik let wel nog op wat ik eet en drink, zeker met het oog op de feestdagen.

Maar ik val al een tijdje niet meer af. Ik heb het maar een goede drie maand volgehouden. Dat is toch redelijk lang. Je blijft dat niet volhouden. Het is de laatste tijd te slecht weer. Mijn methode werkt alleen als ik veel sport. Sinds ik mijn fietstochtjes niet meer kan houden omdat het weer te slecht is, ben ik nauwelijks nog vermagerd. In het weekend jog ik wat, maar zo veel brengt dat niet op.

Ik ben tien kilo kwijt. In feite weeg ik nog steeds iets te veel. Mijn Body Mass Index is nu zowat 25,5. Hopelijk slaag ik er toch in om dat gewicht te behouden. Hoe dan ook, als de feestdagen en de nieuwjaarsrecepties afgelopen zijn zal ik mijn gewichtstoestand evalueren.

Toch handig

Toch handig, zo'n IKEA op een 5-tal kilometer van je thuis.

Ik heb deze namiddag kennisgemaakt. Even poolshoogte genomen en zelfs iets gekocht.
Volk! Maar volk! Ze hebben er werkelijk alles voor de binnenhuisinrichting: potten en pannen, gordijnen en beddegoed, plantjes, meubels allerhande, ...
Een mooie winkel ook, daar vlakbij Flanders Expo in Gent. Hoe het met de toegankelijkheid zit voor ouderen en mindervaliden weet ik niet, want met al die trappen. Wellicht zijn er ook liften. De handelszaken in de buurt (en het zijn er nogal wat die zich met binnenhuisinrichting bezighouden) zullen de concurrentie wel voelen.

Ik heb moeten zoeken voor ik het vond. Ik was alleen nog maar op Flanders Expo geweest met de tram. En dat jaren geleden. Om examen af te leggen bij SELOR. Het is daar een kluwen van autosnelwegen, autowegen en op- en afritten.

Vanuit Gent zal het misschien wel goed aangeduid geweest zijn, maar vanuit De Pinte niet. Ik heb het dan wel gevonden, maar heb mijn auto op een wat onorthodoxe plaats geparkeerd. Ik moest te voet nog een oprit of zoiets over.

Typisch: bij het verlaten van de zaak vond ik mijn auto niet meer terug. Het lijkt daar zo erg op elkaar en het was al donker. Twee IKEA-werknemers waren duidelijk niet uit het Gentse afkomstig, want ze konden mij de weg niet tonen naar de Kortrijksesteenweg.

Ikke te voet heel die IKEA rond. Uiteindelijk zag ik de tramhalte, ben zo tot op de Kortrijksesteenweg geraakt langs de sporen (waar ik me als voetganger eigenlijk niet mocht begeven). Dan nog een hele eind door de vrieskou met mijn Grundtal wandmeubel en mijn reukkaars onder de arm. Mijn auto stond er nog, gelukkig!

Het is daar dus héél erg voor autoverkeer bestemd, al is er ook een tramhalte. Je rijdt met je auto best helemaal tot aan de winkel als je geen farcen wil tegenkomen of je auto niet meer terugvinden. Gelukkig is daar ruime parkeermogelijkheid voorzien.

Nu juist nog uitvissen wat de beste weg is vanuit De Pinte.

Doek

Het doek is gevallen over de beslissing van Bert Anciaux. Ze is volkomen volgens de verwachting van de laatste dagen.

Ondertussen raakt de vriendschappelijke sfeer onder de vroegere Vlaams Progressieve wapenbroeders meer en meer verzuurd. De VlaamsProgressieven hebben een persmededeling verspreid dat ze het hoofdstuk Anciaux afsluiten. Dat Bert Anciaux vertrekt verwondert hen niet. Dat hij eerst een aantal anderen het pad liet effenen geeft naar verluidt een wrange nasmaak.

Op Facebook zijn meer en meer zure oprispingen van Vlaams Progressievelingen te lezen over de vertrekkers. Bedekt weliswaar.

De aderlating bij Vl.Pro is dan ook considerabel, nog afgezien van Bert. Nu is ook het hoofd van de studiedienst weg, naast een schepen in Mechelen en de lokale voorzitter.

Nelly Mas op Terzake. Ze kan het goed zeggen. Geert Lambert komt ook overtuigend over. Een beetje te zelfs. Toch wacht hen volgend jaar een vrijwel onmogelijke taak met een klein militantenbestand en nauwelijks kopstukken.

Inhoudelijk verschillen de vertrekkers inderdaad niet zo veel van de blijvers, zoals De Standaard al schreef. Ook ik niet. Het meningsverschil gaat over de te volgen strategie.

Modetrend

Op Facebook aan al je vrienden te kennen geven dat je uit de partij stapt.
Het wordt echt een trend!
Facebook was eerder op de hoogte van de uitstap van Jan Roegiers dan De Standaard Online!

Je vraagt je af wie ze volgend jaar bij Vl.Pro nog op de lijst gaan zetten.

En nu wachten op Bert Anciaux. Die maakt er echt een thriller van. Al kan er weinig twijfel meer bestaan over zijn uitstap. Alleen het moment van bekendmaking en de modaliteiten kunnen nog voor verrassing zorgen.

Nelly en Bert

Alweer politiek, maar ik kan het even niet laten. Uiteraard interesseren de lotgevallen van mijn ex-kompanen mij mateloos.

Nelly Maes heeft verklaard dat Bert Anciaux tegen maandag een beslissing moet nemen of hij in de partij blijft. Zoniet zal het partijbestuur de gepaste maatregelen nemen. Lees: hij wordt uit de partij gezet. Voorwaar een dreigement. In feite heeft ze gelijk: ze moeten zich bij Vl.Pro door Bert niet laten gijzelen.

Bert heeft al gereageerd. Hij zal tegen eind volgende week een beslissing nemen.

Wat zal Bert doen? Toch bij de socialisten?

Het leest als een thriller allemaal. Zal Vl.Pro volgend jaar de stunt van De Decker overdoen en de kiesdrempel halen? Of zal de partij ten onder gaan als de Titanic?
Ik ben zeer benieuwd!

Bloggen is gevaarlijk!

Even genoeg politiek nu. Ik wil ook niet-politiek geëngageerde bezoekers overhouden.

Het was vandaag e-mailloze dag. Ik heb er me niet aan gehouden. Mijn correspondenten ook niet. Verschillende mails gekregen, zowel professioneel als privé. We kunnen het medium niet meer missen.

Raar berichtje deze ochtend in mijn krant: Crembo heeft de bloggers aangevallen in de Kamer en daarmee nog bijval geoogst ook. Naar het schijnt oefenen wij een staatsgevaarlijke bezigheid uit.



Lang leve de vrijheid van het net!

The day after

De eerste dag in mijn nieuwe carrière als 'overloper'. Het heeft me zwaar emotioneel geraakt. Zoiets gaat niet in je koude kleren zitten. Ik heb lang getwijfeld. Soms moet je een beslissing kunnen nemen, een sprong durven wagen. Gistermiddag, daags na de fameuze partijraad van Vl.Pro en het daaropvolgende opblazen van het kartel door Caroline Gennez, leek me het juiste moment om radicaal een beslissing te nemen in iets wat al een week aan het broeden was.

Ik heb tijdens mijn zevenjarig engagement bij Spirit/Vl.Pro veel vrienden gemaakt, veel mensen leren kennen. Dat valt grotendeels weg. Nieuwe mensen zijn er nog niet in de plaats. Dat komt wel. Maar in het begin word je wellicht argwanend bekenen. Je moet als nieuwkomer je sporen verdienen. De partijcultuur is naar verluidt ook heel anders. Minder een opendebatcultuur bijvoorbeeld. En een ander soort mensen veelal. Dat schrok me een beetje af. Maar we zien wel.

Er mag ook gezegd: de omstandigheden waren speciaal. Verrassende wendingen waren bij Spirit/Vl.Pro nooit ver weg. En bovendien: een partij verlaten waarvan het voortbestaan op zijn minst zeer precair is, is niet echt oneervol. Eerder een uiting van politiek realisme. Veel militanten van Vl.Pro geloven er nog steeds in. Dat is hun goed recht. Ze zijn blij dat ze eindelijk van het juk van SP.a bevrijd zijn. Eindelijk een zelfstandige partij zonder schoonmoeder! Respect voor hun overtuiging. Ik geloof niet meer in de kansen van de partij: ook mijn goed recht!

Bovendien vind ik dat ze bij Vl.Pro nu aan politique politicienne doen. Een politieke partij kan nooit het doel op zich worden. Wel: wat wil je maatschappelijk bereiken? Wat wil je veranderen? Welke middelen staan daarvoor tot je beschikking? Ik lijk Bert Anciaux wel? (glimlacht)

Maar ik moet opletten wat ik hier schrijf. Natrappen zou ongepast zijn. Ik hoop bij de Vlaams Progressieven vrienden te behouden. Kan ooit nog van pas komen ook, naast het diep menselijke aspect.

Nog een mogelijke verrassing: het begint er stilaan naar uit te zien dat Bert Anciaux toch zal overstappen naar SP.a, al dan niet met een speciaal statuut. Met hem wellicht zijn familieclan en enkele Vlaamse parlementsleden. Als je alles goed en wel bekijkt: veel alternatieven zijn er niet, behalve stoppen met de politiek.

Als het zo ver komt: echt verbazingwekkend hoe een dubbeltje rollen kan in de politiek! Als hij zijn vader meebrengt zijn dat twee gewezen VU-voorzitters die naar de SP.a gaan. Onuitgegeven!

Einde kartel

Consternatie deze ochtend. Ik was gisterennacht opgebleven tot ik op Facebook via een partijgenoot de uitslag van de stemming in de partijraad van Vl.Pro vernomen had.

Toen ik deze morgen mijn krant uit de bus nam, zag ik dat er al een verdere evolutie was. De kop van De Standaard, editie Oost-Vlaanderen, loog er niet om: SP.a blaast kartel met Vl.Pro resoluut op.

Toen ik op kantoor arriveerde, bleek er met die voorpagina van De Standaard iets raars aan de hand: de kop van de editie West-Vlaanderen luidde: Vl.Pro blijft volledig verscheurd achter. In Antwerpen was de headline: Vl.Pro en SP.a op ramkoers! Duidelijk een verschil in timing tussen de diverse edities!

Het is dus zover: het progressieve kartel heeft er gelegen. Het zat er al een tijdje aan te komen. Misschien maar beter ook: nu kunnen de kartelpartners elkaar niet langer de schuld van een eventuele verkiezingsnederlaag toeschuiven.

Toch is het ook jammer. Zeker ook voor mij, want mijn geloof in de leefbaarheid van Vl.Pro als afzonderlijke partij was al een tijdje naar een absoluut dieptepunt gezakt. Maar ook en vooral voor Vlaanderen: in een klimaat van toenemende verrechtsing gaan twee progressieve partijen elkaar dan nog eens vliegen afvangen. Daar zullen enkel de De Deckers en de De Wevers profijt uit halen.

Persoonlijk geloof ik niet dat Vl.Pro volgend jaar op eigen kracht de kiesdrempel haalt. De partij is ook te negatief in beeld gekomen de laatste tijd. Ze is bovendien te klein. Het miltantenbestand is te beperkt. Het stemmenpotentieel aan progressieve zijde is te klein geworden; zeker niet groot genoeg voor drie partijen, zoals ik in een vorige post al schreef.

Mensen die mij een beetje kennen weten trouwens dat ik al niet zo'n grote fan was van het etiket 'liberaal' in Vl.Pro. Zelfs niet links-liberaal. Voor het voortbestaan van een afzonderlijke links-liberale partij ga ik mij niet kapot werken. Er is het risico dat het toch allemaal vergeefs is als die kiesdrempel niet gehaald wordt. En het verdeelt de linkerzijde nodeloos. En verspilt stemmen aan progressieve zijde ten voordele van rechts.

Ik ben destijds lid geworden van een partij die Sociaal en Progressief was (Spirit). De andere letters van de afkorting waren voor mij minder belangrijk. Dat was in een periode dat er politiek van alles aan het schuiven was en ik meende dat er een politieke hergroepering op komst was. De traditionele negentiende-eeuwse breuklijnen waren achterhaald, zo dacht ik.

Er wàren verschillen tussen SP.a en Spirit/Vl.Pro, maar onvoldoende om nu elkaars concurrenten te worden. De overeenkomsten waren groter dan de verschillen. Ik kan er begrip voor opbrengen dat sommigen afkerig zijn van de term 'socialist'. Om sociologische of andere redenen of omdat ze uit de Volksunie komen. Voor mij als ACOD-militant speelt dat minder.

De rest van deze post heb ik voorzichtigheidshalve maar geschrapt. Toch ligt de conclusie voor de hand...

Naschrift: ik heb de Vlaams Progressieven dus verlaten. Wellicht treed ik toe tot een andere partij. Een grotere partij in het progressieve veld, hoewel je daar nog moeilijk van echt grote partijen kan spreken.

Verscheurd

De partijraad van Vl.Pro zit vanavond op dit eigenste moment bijeen in het Brusselse hotel Marivaux. Nogal een chic geval. Ik ben er deze middag voorbijgelopen.

Volgens De Standaard Online is de partij verscheurd. Bert Anciaux heeft voor het kartel en een nieuw samenwerkingsverband met SP.a. gepleit. Geert Lambert wil een onafhankelijke koers, los van SP.a en het kartel. Sommige van die tegenstellingen zijn onoverbrugbaar. De geschiedenis van de Volksunie herhaalt zich.

Ik ben ook innerlijk verscheurd! Misschien zelfs nog meer dan de partij.

Het volgende liedje draag ik op aan de leden van de partijraad. Ik zag het staan bij een vriend op Facebook en vond het toepasselijk:

Vlaams Progressieven: het einde nabij?

De kranten staan al een kleine week vol met artikels over de precaire situatie van de Vlaams Progressieven. Dit na het ontslag van Bettina Geysen en de existentiële crisis binnen de partij. Men doet wel zeer smalend over de 0,6% van het electoraat die de partij nog zou vertegenwoordigen. Maar de aandacht die men de partij al een week toebedeelt is omgekeerd evenredig met dat kiespotentieel. De pers heeft bloed geroken. Niet geheel ten onrechte trouwens. Daar zijn ze ook goed in.

Het is nog eens crisis binnen de partij. Alle leden hebben nog eens een brief van het partijbestuur gekregen. De zoveelste crisissituatie in het korte bestaan van de partij, dat meer op een overlevingstocht begint te lijken.

Niemand schijnt nog goed te weten hoe het nu verder moet. Zelfs de kartelpartner laat ons in de steek. Zie een interview met Caroline Gennez in De Morgen van vorige zaterdag. De wildste scenario's kan je in de pers lezen: toch nog opgaan met de SP.a in een nieuw geheel bijvoorbeeld. De socialisten zouden wel gek moeten zijn, zo kort voor de verkiezingen hun eigenheid opgeven voor een fusie met een partij die het uitermate slecht doet in de peilingen. Te laat! Twee jaar geleden had dat nog gekund. Men heeft het aanbod bij Spirit hooghartig van de hand gewezen.

Terugkeren naar de oude naam Spirit ook. Helemaal crazy! Wordt dat niet een beetje zielig? Ik vond de oude naam beter dan de nieuwe. Maar terugswitchen, alweer zo kort voor verkiezingen. Gaan de mensen dat niet een beetje belachlijk beginnen vinden? Is het ook. De zoveelste kosmetische operatie!

Anciaux heeft naar het schijnt een plan dat hij morgen voor de partijraad zal ontvouwen. Het interview in De Standaard van vandaag vond ik in elk geval maar een opeenstapeling van clichés. Niets nieuws: de eigenheid bewaren en het behoud van het kartel. Statusquo dus.

De existentiële twijfel is groot. Zie ook de commentaren in de pers en op het net. Heeft Vl.Pro wel een Unique Selling Proposition? Niet echt! Niet zoals de groenen, de socialisten, de liberalen, de Vlaams-nationalisten van N-VA, ... Probleem! Zijn we daarom overbodig? Neen! Wel veel minder zichtbaar!

Ik begin ervoor te vrezen dat het Spirit/Vl.Pro-avontuur stilaan ten einde loopt. De merknaam is als het ware verbrand. We zijn zo negatief in beeld gekomen dat ik mij afvraag welke doorsnee kiezer nog voor ons zal stemmen. We riskeren zelfs gedumpt te worden door de kartelpartner. Op eigen kracht de kiesdrempel halen lijkt op dit ogenblik vrijwel onmogelijk. Er zijn in het verleden foute keuzes gemaakt. Er is gekozen voor de mandaten, ten koste van de eigenheid. Daarvan betaalt men nu de tol.

Ikzelf heb nog geen knopen doorgehakt wat mijn eigen toekomst betreft. Hoe moet het nu verder, na 7 jaar persoonlijk engagement? Waarvan o.a. dit stukje op een gastvrije blog getuigt (knipoogt). Zal Vl.Pro mijn eigen politieke Waterloo worden? Het begint er stilaan naar uit te zien!

Verschillende mogelijkheden liggen nog open. Ik wacht af wat komen gaat, wat er onder andere morgen op de partijraad beslist wordt. Op basis daarvan trek ik dan zelf wel mijn conclusies. Ik ben in elk geval niet van plan me nog langer te laten meeslepen in uitzichtloze avonturen.

Wat zo goed als vaststaat is dat de raad zal beslissen dat de partij doorgaat, alle verklaringen van o.a. Bart Caron ten spijt. Instituties als politieke partijen hebben immers de neiging zichzelf in stand te houden. Ik weet niet of dat verstandig is: we zijn goed bezig om de risee van de Wetstraat te worden. Of: eigenlijk zijn we dat al. Beter ermee ophouden voor het te erg wordt, niet?

Iemand zei mij enkele maanden geleden dat er in Vlaanderen geen plaats is voor drie progressieve partijen. Waarschijnlijk had en heeft die persoon gelijk. Er is in het huidige electorale klimaat ternauwernood plaats voor twee progressieve partijen. Zeker niet voor drie. Het zou dus kunnen dat de existentiële crisis van Spirit/Vl.Pro niet incidenteel is, maar structureel.

Wordt vervolgd! Ik verneem trouwens net dat er op de website van Canvas een poll loopt waarin je kan stemmen op de vraag: Hebben de Vlaams Progressieven nog politiek bestaansrecht?
Stemmen maar!

De eerste sneeuw

Sneeuw, sneeuw, sneeuw. Het blijft maar sneeuwen hier in De Pinte. Lekker romantisch, die eerste sneeuw op een zondagnamiddag.

Knap vervelend ook. Ik was van plan deze namiddag naar WEBA (in Deinze, niet in Gent!) te rijden. Ik heb nog wat spulletjes nodig. Maar bij zo'n weer toch maar beter niet. Binnenblijven dus. Gelukkig is er nog het internet! En leuke toepasselijke deuntjes!

Bettina

Ontslag Bettina Geysen bij Vl.Pro vanwege te hoge onkostennota's bij de VRT.
Dat was echt wat Vl.Pro nog nodig had.

Kwinkslagen

Het is momentel héél kalm in de blogosfeer vind ik. Er zijn weer verschillende bloggers gestopt: Menck/Mohow, Patrick, Vuur... Andere blogs staan op een laag pitje: de anders zo grote mond van Zapnimf zwijgt al een tijdje. De eens zo productieve en creatieve blog van Els sputtert al sinds de zomer op een veel lager toerental. Bloggen lijkt een beetje out te zijn. Facebook daarentegen boomt.

Dat neemt niet weg dat ik onlangs nog eens getagged werd. Dat is de nieuwe naam voor een stokje. En als een Haspengouwse schone je tagt, dan kan je toch niet weigeren?

Het is wel een moeilijk onderwerp waar ik even over moeten nadenken heb: som zes "persoonlijke" kwinkslagen op.

Ik ben doorgaans niet echt de joker van dienst, die de mensen voortdurend met kwinkslagen om de oren slaat. Ik kan leuk uit de hoek komen, maar ben niet echt een moppentapper.

Ik hou wel van ironie. Ik "zwans" nogal graag. Mensen een beetje plagen of een beetje jennen, dat gaat er bij mij ook nogal in. Er nog een schepje bovenop doen. Al moet je daarmee opletten dat je niet te ver gaat. Sommige mensen hebben lange tenen.

Zes kwinkslagen is ook nogal veel. Ik ben daarom te rade gegaan bij iemand die me van kleinsaf nogal goed kent en die soms afgezien heeft met mij.

1. Ik zat als peuter bovenaan de trap, waarvan mijn moeder de leuning aan het schilderen was, toen de telefoon ging. Niet aankomen, gebood ze me, terwijl ze naar haar verfpot wees. Raad eens wat ik gedaan heb toen dat telefoongesprek mij wat al te lang duurde? Juist! Een flinke trap tegen die verfpot gegeven, zodat die helemaal de trap af viel viel en de vloerbekleding van de trap wit bekladde.

2. Een andere keer heb ik diezelfde persoon minutenlang laten zoeken naar muizenvergif, dat ik de hele tijd in mijn handen geklemd hield. Pestkopje in die tijd, niet? Kwinkslag of niet, ik geloof dat ik gewoon een draai rond mijn oren gekregen heb, net zoals die andere keer.

3. Ook nog uit mijn kleutertijd: er was toen een populair liedje Wie heeft er suiker in de erwtensoep gedaan? op de melodie van Yellow Submarine van The Beatles. Elke middag wachtte ik met mijn zusje op mijn vader in de refter van zijn school. Van de kok kregen we telkens een suikerklontje. Daarna gingen we naar huis eten. Het populaire radioliedje bracht me een keer op het idee dat suikerklontje op te sparen om thuis in mijn soep te doen. Ik was toen al nogal experimenteel aangelegd. Echt een kwinkslag was dit niet. Meer een experiment. Maar wel een dat me duur te staan gekomen is. Want ik heb dat bord soep moeten opeten tegen heug en meug. Allesbehalve lekker, die gesuikerde soep! En het was niet eens erwtensoep, maar tomatensoep.

4. Tot daar mijn kleutertijd. Tijdens mijn schoolgaande jeugd heb ik wel de nodige kwinkslagen uitgehaald. Wie niet? Sommige zijn me duur te staan gekomen. Al bij al viel ik nog wel mee. Zo'n deugniet was ik niet. Op sneeuwklassen heb ik in een Oostenrijks dorpje in de buurt van Ramsau wel eens de kerkklokken geluid.

5. Soms moet je voorzichtig zijn met kwinkslagen. Er zijn gevoelige onderwerpen. Sommige mensen kunnen van sommige personen veel hebben en van andere niet. Een holebi-vriend was eens in groep aan het vertellen over parkeerproblemen die hij met zijn auto gehad had. Het is je waarschijnlijk al veel overkomen dat je auto verkeerd geparkeerd stond, wierp ik ertussen. Verkeerd Geparkeerd is of was de naam van een holebivereniging voor jongeren. Hij kon er niet mee lachen en reageerde nogal gepiqueerd.

6. Enkele jaren gelden was er in het nieuws een anecdote over de Amerikaanse president Bush, die tijdens een belangrijke internationale vergadering een briefje doorgegeven had dat hij moest plassen. Enkele dagen later hadden we op kantoor afdelingsvergadering. Er was een pauze voorzien, maar de chef bleef maar doorgaan en doorgaan. Ik kreeg het op mijn heupen, maakte een kattebelletje en schreef I have to go to the bathroom - Can we take a break? Dan gaf ik het papiertje door. Het bereikte de chef. Die dacht dat het van een van de vrouwelijke collega's afkomstig was. Hij nam het bericht au sérieux en brak zijn uiteenzetting af.

Oef! Nu nog de 'tag' doorgeven.
Enkele blogs waarmee ik recent kennismaakte: Chelone, Satur9's World, DP Spot.
Els om haar wat aan te porren.

Te nemen of te laten. Alstublieft!

11 november

11.11.08 001
Originally uploaded by degentsezwijger

11 november. Ik reed met de fiets naar de Westerbegraafplaats in Gent. Er was geen 11 novemberplechtigheid. Die had naar het schijnt plaats in het Zuidpark.

Ik doolde een beetje rond op het kerkhof en genoot (?) van de funeraire kunst. Ik trof er o.a. dit merkwaardig graf vol symboliek aan.

In Antwerpen zijn ze die kerkhoven helemaal aan het ontsluiten op het net. Kwestie van bepaalde merkwaardige graven al dan niet van bekende personen voor het nageslacht (en voor de surfer) te bewaren. Bijvoorbeeld: de virtuele ontsluiting van het Schoonselhof, de bekendste Antwerpse begraafplaats.

Misschien ook voor Gent geen slecht idee? Zodat we bijvoorbeeld zouden weten wie er begraven ligt in dit theatraal en een beetje protserig graf?

De Gentse Zwijger in Wordle

Leuk speeltje ontdekt op andere blogs: Wordle. Dit is het resultaat voor mijn eigen blog. Oordeel zelf. Het is vooral een mix van Amerikaanse presidentsverkiezingen en de Ronde van Vlaanderen. Mijn laatste posts hebben nogal veel gewicht in de schaal gelegd.

Humo of humor?

Op Facebook word je meer en meer bestormd met verzoeken om lid te worden van een bepaalde groep. Een groep is een verzameling surfers met dezelfde doelstelling, politiek, maatschappelijk, cultureel of andersoortig.

Er zitten heel grappige groepen bij. Ik ben o.a. lid van de groepen 'Ik ben blij dat gij in mijn team zit' (uit de tv-serie Het Eiland), 'Si tu reviens j'annule tout' (naar de lotgevallen van Nicolas Sarkozy) en '1.000.000 fans voor forel met botersaus' (Le Plat Préféré). Andere groepen hebben als doelstelling iets of iemand te redden. Zelf heb ik de groep 'Red het Schipdonkkanaal' opgericht om dit lieflijk kanaal tussen Gent en Knokke te vrijwaren van verbreding en industrialisering. Ondertussen heb ik toch al 391 mensen ervan kunnen overtuigen om lid te worden van die groep. Daaronder recent ook de voorzitter van de betrokken actiegroep 't Groot Gedelf. Je kunt het zo gek niet bedenken of er is iemand die op Facebook een groep opgericht heeft om het te redden.

Andere groepen maken nu al hun stemintenties bekend voor de verkiezingen op 7 juni 2009. Beetje zinloos als je 't mij vraagt. Maar ook ik ben niet ontsnapt aan de sociale druk om mijn intenties dienaangaande op het net kenbaar te maken. Vandaag heb ik zelfs een groep gezien die oproept om op 9 juni 2009 op de SP.a te stemmen. Twee dagen te laat dus. Grappenmakers waarschijnlijk!

Op deze manier ben ik al van talloze groepen lid geworden. Nu en dan schrap ik er een paar om het geheel overzichtelijk te houden.

Maar ik word niet van zo maar om 't even welke groep lid. Ik bekijk het eerst goed, de recente avonturen van een Gents SP.a-gemeenteraadslid die in de gemeenteraad voor een uitbreiding van de parkeertarieven in Gent gestemd had en op Facebook lid werd van een groep die dit aankloeg en het stedelijk parkeerbedrijf uitschold voor zakkenvullers. Mij zal het niet overkomen!

Vanuit progressieve hoek word je op Facebook wat om de oren geslagen met groepen allerhande. Recent heb ik een uitnodiging afgeslagen om lid te worden van de groep GEEN HUMO(R), tegen het feit dat het weekblad HUMO uit de rekken genomen is vanwege enkele getrukeerde pornofoto's van politiebaas Koekelberg en zijn secretaresses. Een aantal gelijkaardige groepen klagen ook het gebrek aan persvrijheid aan.

Ik vind dat de persvrijheid niet onbegrensd is. Ik vind de HUMO-foto's vrij wansmakelijk. Weinig humor aan, eerder HUMO, dus nogal redelijk belust op sensatie. Ik zou ook niet willen dat er dergelijke foto's van een familielid, van mijn partner of, nog erger, van mezelf gepubliceerd werden. Je kan mensen niet zo maar om 't even wat aandoen onder het mom van humor. Er zijn grenzen.

Ik sta dan ook achter de rechterlijke uitspraak. In de progressieve hoek sta ik met dat standpunt blijkbaar vrij geïsoleerd. Misschien ben ik al een oude zeurpiet aan het worden.

Naschrift: nauwelijks had ik dit neergeschreven of ik kreeg al een uitnodiging om lid te worden van Merci Wannes, ter ere van de zanger die nog maar anderhalf uur tevoren overleden was. Uiteraard heb ik die uitnodiging wél geaccepteerd.

Obama-nacht

Wat een nacht gisteren. Ik wou opblijven tot de eerste uitslagen van de Amerikaanse presidentsverkiezingen binnenwaren en de richting die de uitslag zou uitgaan ongeveer vastlag.

De uitslagen lieten langer op zich wachten dan verwacht. Pas vanaf een uur onze tijd liepen de eerste resultaten binnen. Het was spannender dan de peilingen aangegeven hadden. McCain hield aanvankelijk goed stand in een aantal swing states op de grens tussen Noord en Zuid: West Virginia, Virginia, Ohio, Indiana, North Carolina. Ik vreesde bij momenten echt dat Obama het niet ging halen en McCain, tegen alle voorspellingen in, toch president zou worden.

Het was echt onuitgegeven: ik volgde de uitslagen op het net bij CNN. Ik vernieuwde voortdurend een landkaart met alle staten, het percentage getelde stemmen en de krachtverhouding. Nu en dan schakelde ik over naar De Standaard Online. Of naar Facebook, waar een groot aantal van mijn virtuele FB-vrienden de verkiezingsuitslag ook volgden en via hun statusboodschap commentaar gaven. Zonder uitzondering supporterden ze allen voor Obama.

Het werd half vier en er was nog geen zekerheid. Ik besloot te gaan slapen, maar na een goed kwartier zat ik weer voor mijn scherm. Rond vier uur haalde Obama volgens CNN Ohio binnen met zijn 20 kiesmannen. Mathematisch kon het nu bijna niet meer foutlopen, ook al slonk de voorsprong van Obama in Florida en North Carolina. Dan volgden o.a. New Mexico

Rond half vijf dommelde ik dan toch in. Gelukkig want ik moest er om zeven uur uit. De ochtend bracht de definitieve zekerheid. Het werd een lange dag op kantoor.

Vanavond op het VRT-nieuws vreugdetaferelen in Amerika. Ik hoorde de nieuwe president bijna voor het eerst speechen. Een schitterende overwinningspeech. Heel knap. Typisch zwart. Deed me denken aan Martin Luther King. Aan gospelmuziek ook.

Euforie alom. Yes we can!

Moge de stemming er zo blijven. Was het bij ons ook maar zo!

Nog meer hellingen

Het begint eentonig te worden. Ik ben maandag nog maar eens gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Dagje vrijaf genomen. Het weer viel goed mee. Overwegend zonnig. Nauwelijks regen. Vrij koud, maar ik had me in het weekend een speciale fietsbroek met lange pijpen gekocht. Zo iets dat nauw rond je benen en kruis spant. Het fietst goed. Aërodynamisch. Sexy ook :-)

Nog maar eens richting Oudenaarde. Ik besloot er de Adriaan Brouwer fietsroute te rijden.
Ook een vrij sportieve route die verschillende bekende hellingen aandoet, vooral in de gemeente Maarkedal. Ik deed nog een aantal andere hellingen aan in de buurt van de route. Achtereenvolgens beklom ik de Wolvenberg, de Braambrugstraat, de Kattenberg, de Volkegemberg, de Kapelleberg, de Boigneberg, Ten Berge, de Onderbossenaarstraat, de Taaienberg en de Ladeuze.

Stuk voor stuk behoorlijk steile hellingen, maar doenbaar. Ik kwam nergens in moeilijkheden en moest ditkeer niet eenmaal van de fiets. Zelfs net op de Taaienberg, want ik kwam deze keer van een andere kant uit een afdaling. Vooral de Ladeuze is ook erg steil. Ik moest er op de tanden bijten. Prachtige uitzichten ook in Maarke-Kerkem, Schorisse en Etikhove, deelgemeenten van Maarkedal! Erg heuvelachtige gemeente!

Het zal ver mijn laatste dagtocht van het jaar geweest zijn, want het wordt te vroeg donker en te koud. Ondertussen krijg ik toch het gevoel dat mijn fietstochtjes en mijn dieetinspanningen iets opleveren: mijn buikje is fel gekrompen. In het totaal ben ik al zo'n 9 kilo afgevallen op 2 maanden tijd, netjes een kilo per week.

Kasseien

Maandag dagje vrij bij prachtig herfstweer.

Ik ben er weer op uit getrokken, zoals aangekondigd. Ik heb de oranje lus van de Ronde van Vlaanderenroute gereden. Meteen de lastigste.

In tegenstelling tot beide andere routes ben ik ditmaal wél uit het zadel gemoeten. En liefst zes keer. Maar ik heb de route van zo'n 75 kilometer toch uitgereden. Met de verplaatsing van en naar De Pinte erbij toch zo'n 125 à 130 kilometer.

De oranje route bevat het zwaardere klimwerk. In totaal moeten tien officiële hellingen beklommen worden. Allemaal vrij tot zeer steil. De meeste bestaan dan nog uit kasseiweg, wat de beklimming dubbel zo moeilijk maakt.

Het begon al met de Kluisberg. De route beklimt deze berg langs de steilste kant. Een brede asfaltweg ditmaal. Maar deze helling ligt me niet. Er is vrijwel geen aanloop. Van op het vlakke moet je ineens zo'n steile helling beklimmen. Het was de tweede keer dat ik de Kluisberg beklom en de tweede keer dat ik op een 150 meter voor de top van de fiets moest. Na een rustpauze heb ik de klus geklaard. Hetzelfde scenario bij de Knokteberg (of Côte de Trieu): een zeer verraderlijke heuvel! Wanneer je denkt dat je er al bent, komt er nog een zeer steil stuk in een bos. Het zicht alleen al demoraliseerde me compleet. Ook de Oude Kwaremont, veel minder steil maar lang (2,5 km) en kasseiweg moest ik in twee keer oprijden. Hetzelfde later op de dag met de Taaienberg.

Erger nog werd het met de Koppenberg en de Paterberg. Zo erg dat even over halverwege opnieuw starten zelfs niet lukte. Te steil! Het steilste stuk van de Koppenberg is zelfs te voet met de fiets aan de hand een marteling. Deze hellingen zal ik wellicht alleen met een racefiets kunnen oprijden. Niet met die trekking-fiets waarmee ik nu rij, met weliswaar 24 versnellingen.

De overige hellingen kon ik zonder van de fiets te gaan oprijden: de Steenbeekdries, de Hotond, de Kruisberg, de Spichtenberg en de Eikenberg.

Er stond wel een felle wind, wat het fietsen soms nog lastiger maakte.

Ik ben nu een goede 6 kilogram vermagerd. Vreemd: ondanks al mijn gefiets en gediëet blijf ik nu al een drie weken constant op hetzelfde gewicht. In feite zou ik dagelijks wat sport moeten kunnen doen, maar dat lukt in deze tijd van het jaar niet. Het is donker als ik op weekdagen thuiskom uit Brussel.

Ik heb nu alle hellingen uit de Ronde van Vlaanderen zelf gereden, behalve de Muur. En die heb ik wel al enkele keren te voet verkend. Volgend jaar zou ik echt naar de Ronde moeten gaan kijken. Voor het eerst. Ik was dat dit jaar ook al van plan. Maar was toen teveel in de ban van bloggen en het net. En had toen andere besognes. Droomde van een heel andere Ronde van Vlaanderen...

Gentbos

Deze ochtend vroeg uit de veren om in Bottelare (Merelbeke) mee te doen aan een begeleide natuurwandeling in het Gentbos. Het Gentbos is een klein, maar prachtig bos, dat in de jaren '90 aangekocht werd door de provincie Oost-Vlaanderen. Het is nu een groeipool voor natuurbehoud in de omgeving.


Veel interesse voor de wandeling. Prachtig herfstweertje. De herfst is het ideale seizoen om aan bostoerisme te doen. Het bos staat vol met allerlei soorten paddenstoelen. Dit onderwerp kan me echter maar matig boeien. Ik geniet meer van de sfeer. en van de gesprekken. Populair onderwerp: de financiële crisis. Wie heeft er geld verloren? Wie heeft er een rekening bij Kaupthing? Gelukkig heb ik me net een paar laarzen gekocht, want zoals je ziet was het in het bos nogal modderig.


Hierboven de vijver en het kasteel van Bottelare, eveneens in het bos, echter nog in privé-handen.

In het naar huis fietsen geniet ik van de mooie streek in het zuiden van Merelbeke en in Gavere. Alles zeer landelijk. Zeer mooi ook en in prachtige herfstkleuren.

In de namiddag fiets ik nog naar Horebeke, naar die fruitkwekerij waar je zelf je appels mag plukken tegen 0,60 de kilo. Er is heel wat volk. Een succes! Ik neem 6 kilo appels mee in mijn fietstassen. De kwaliteit van de appels valt best mee.

Morgen dagje vrij. Ik raak verslaafd aan verlengde weekends. Misschien weer naar de Vlaamse Ardennen als het niet regent.

Hellingen

Als het mooi weer is en ik vrij heb, trek ik tegenwoordig met de fiets de Vlaamse Ardennen in. Ik ben bezig met de verschillende lussen van de Ronde van Vlaanderenroute te verkennen. De gemakkelijkste blauwe lus fietste ik al helemaal. In twee keer, want ik zit telkens ook met de verplaatsing van en naar De Pinte. Enkele hellingen op deze route, die echter meestal niet zo supersteil zijn. Behalve dan de Wolvenberg in Volkegem (Oudenaarde). Zie de figuur hierna. Het maximum stijgingspercentage is 19%. Dat is in de derde strook van onderen te beginnen op de figuur. Niet echt lang genoeg, dat heel steile gedeelte, om je in de problemen te brengen. Dat is met de meeste van die hellingen het geval. Als je ten minste al niet te moe bent. Het overkwam me als ik onlangs (vorige dinsdag) de groene lus reed en de Wolvenberg helemaal op het einde van een dag vol beklimmingen en kasseistroken moest beklimmen.

Enkele heel pittige kasseistroken toch, in deze blauwe lus. Onder andere in Mater, een echt Ronde van Vlaanderendorp in Oudenaarde. De Kerkgate: drie kilometer echte Vlaamse kassei, lichtjes bergop, naar het dorp van Mater en er voorbij. Alsof er geen einde aan komt. Even verder, richting Volkegem: weer van dattum! In Wannegem, in Lede, in Nokere, de Huisepontweg; in Zottegem ook.

Afgezien van de Wolvenberg vallen de hellingen in de blauwe lus mee: Nokereberg, den Ast in Mullem, Grotenberge in Zottegem. Het valt op dat veel dorpen in deze streek op een hoogte liggen: Wannegem, Lede, Nokere, Mater, Volkegem, de beide Horebekes, ... De steden (Oudenaarde, Ronse) liggen in een dal.

Prachtig herfstweertje, toen ik vorige zondag het westelijk deel van de blauwe lus reed.

Vorige dinsdag was er nog vrij goed weer voorspeld. Ik nam vrij op kantoor en trok van 's morgens richting Oudenaarde om me aan de groene lus te wagen: 114 kilometer. Ik reed ze niet volledig. Ik zou anders niet tijdig thuisgeraakt zijn met de fiets. Maar toch een goede 70 kilometer ervan (naar schatting, want mijn fietscomputertje is stuk): van Oudenaarde tot Deftinge (Lierde) en terug. Enkel de lus naar Geraardsbergen en Ninove reed ik dus niet. De Muur zal dus voor een andere keer zijn. Met de verplaatsing van en naar huis toch een 120 à 130 kilometer dus.

Wel één opeenvolging van hellingen uit de echte Ronde van Vlaanderen, waarvan enkel heel taaie. Het begon al bij het buitenrijden van Oudenaarde-centrum: meteen sturen ze je de Vlaamse Ardennendreef in Leupegem op: de Achterberg. Behoorlijk steil, zo zonder opwarming. Boven wel een prachtig zicht, een pastorale in de Vlaamse Ardennen, bij vrij mooi weer, want de zon was er ondertussen doorgekomen.

Nadien een opeenvolging van hellingen, de ene al moeilijker dan de andere: de Varentberg vond ik lastig, de Foreest ook, de Leberg en de Steenberg minder.

Rond 13 uur verorber ik een spaghetti in taverne 't Hoeksken (of zoiets) in Michelbeke. Het centrum van het dorp (thuisbasis van Herman Decroo) ziet er nogal chique uit. Ferme afdaling hier. Dan de Berendries, een beruchte helling uit de Ronde. Het valt me mee, het stuk dat echt steil is, is niet zo lang. Er is na het steilste gedeelte een vlak plateau waar je wat kan rusten en het einde is niet veel meer dan vals plat. Met de Valkenberg in Brakel heb ik meer last. Niet zo heel steil, maar wel veel langer. Ik moet voor het eerst terugschakelen naar mijn laagste plateau. Het is de moeilijkste helling tot nu toe. De volgende, Tenbosse, is een makkie in vergelijking daarmee.

Wegwerkzaamheden hier. Ik vind met moeite de weg naar Parike en kom even voorbij Deftinge (Lierde) weer op het parcours terug richting Oudenaarde. De voornaamste hellingen heb ik nu gehad. Nog de Hoogstraat in Sint-Martens-Lierde en de Rekelberg in Rozebeke (Zwalm), maar die stellen niet meer zo veel voor qua moeilijkheidsgraad.

Hoewel de vermoeidheid toch begint toe te slaan. De beklimmingen naar St-Kornelius-Horebeke en Sint-Maria-Horebeke, die geen officiële Rondehellingen zijn maar toch behoorlijk lang en steil, doen me pijn , hoewel ik ze al dikwijls gereden heb. Ze liggen namelijk op de Watermolenroute.

Opnieuw de kasseistroken in het heerlijke Mater. Op de Wolvenberg bezwijk ik bijna, want ik ben stilaan echt moe aan het worden. Maar ik pers er nog eens alles uit. Al kreunend en aan mijn stuur rukkend, in een heel lage versnelling, bereik ik toch de top.

Ik ben trots op mezelf: ik heb al die lastige hellingen uit de Ronde overwonnen zonder één keer van de fiets te moeten en zonder rustpauze, behalve 's middags om te eten.

In Ename keer ik om richting De Pinte.

Over Bert Anciaux gesproken

Over Bert Anciaux gesproken: ik heb niet gereageerd op de commentaren op mijn berichtje O,6 wegens nogal heikel.

Maar ik zal dat nu doen. Uiteraard ziet het er niet goed uit voor de Vlaams Progressieven als partij. Een opiniepeiling is natuurlijk maar een peiling. De tendens in de peilingen is in elk geval duidelijk.

Ik wacht de verkiezingen van juni 2009 af. Op basis van het resultaat van het kartel en van Vl.Pro binnen dat kartel zal ik een evaluatie maken. En eventueel mijn conclusies trekken.
Ik wil met mijn partij niet in een PVDA-toestand terechtkomen. Dat is ook de moeite niet om aan politiek te doen. Momenteel ziet het er zelfs naar uit dat Vl.Pro het van de PVDA zou moeten afleggen, als de partij alleen zou opkomen.

Men gaat bij Vl.Pro nog maar eens sessies ('voorlichtingsavonden') houden met als thema What the f**k is een links-liberaal. Maar ik begin me steeds sterker af te vragen of die niche in de markt echt wel bestaat. Zowel bij OpenVLD als bij SP.a zijn er figuren die je onder de noemer links-liberaal zou kunnen samenbrengen.

Vraag is ook of het links-liberale al niet de splitsing in zichzelf draagt. Sommige mensen zullen eerder links zijn, anderen eerder liberaal. Ik ben het een beetje op flessen aan het trekken, maar toch... Als Vl.Pro ophoudt te bestaan zullen de partijleden alle kanten opgaan: OpenVLD, Groen!, SP.a. Zelfs een deel naar N-VA.

Ook de naamsverandering van Spirit in Vlaams Progressieven blijkt in eerste instantie niet echt succesvol. Men was binnen de partij na de verkiezingen van 2007 wat afgunstig van het succes van Lijst Dedecker en N-VA. Daarom heeft men het predicaat 'Vlaams' weer in het vaandel gevoerd. De kiezers van N-VA, Lijst Dedecker en ook wel CD&V hebben echter een ander profiel. Ik heb altijd betwist dat de Vlaamse kiezer in 2007 Vlaams gestemd heeft. Of in elk geval toch maar gedeeltelijk: Vlaams én conservatief. Een discours van groepsegoïsme dat niet in een progressieve partij te vatten is.

Het stemmenpotentieel van alle progressieve partijen wordt trouwens kleiner. Dat tonen de laatste verkiezingen en peilingen duidelijk aan. Misschien heeft de gemiddelde Vlaming het te goed gekregen. En doen sociale partijen het minder goed omdat hun doelstellingen al voor een groot deel gerealiseerd zijn. Ik bedoel maar: het Arme Vlaanderen van begin vorige eeuw is niet meer. Als ik vandaag die berichten in De Standaard las van gedupeerden van de gefailleerde Kaupthing bank. En wat sommige jonge mensen al opzijgelegd hebben...

Maar zoals gezegd: ik ga mijn partij nu niet in de steek laten. Ik zal er nog wel een keertje mee voor gaan. Maar daarna: dat valt nog af te wachten! Per slot moet een politieke partij toch meer zijn dan alleen een clubje van vrienden en kennissen. Ik kan al bijna evengoed bij een petanqueclub of (liever) een club van wielertoeristen gaan.

Oef! Op zijn minst heb ik nu toch mijn zegje gedaan; Een aantal mensen (bekenden, medestanders en anderen) zullen wel hun wenkbrauwen fronsen. Maar waar dient een blog anders voor? Een beetje controverse moet er zijn. So, lieve mensen: shoot!

Onverwachte ontmoeting

Enkele jaren geleden, in de lente van 2004 om precies te zijn, toen Bert Anciaux nog federaal minister bevoegd voor o.a. sociale economie was (je zou bijna zeggen: in de tijd dat de dieren nog spraken) woonde ik eens een uitreiking bij van prijzen aan bedrijven die zich verdienstelijk gemaakt hadden in de sociale economie. Ik maakt daar toen een verslag van dat je nog terug kan vinden in het archief 2004 van de Gentse Vl. Pro-site.

Een van de bedrijven die dan ambassadeur van de sociale economie werden, was het Gentse Con Brio, een schoonmaakbedrijf dat duurzame tewerkstelling biedt aan mensen bedreigd met sociale uitsluiting. Het heeft o.a. een contract met De Lijn voor het schoonmaken van bushokjes in een belangrijk aantal Oost-Vlaamse gemeenten. Verder heeft het ook een contract met een aantal kerkfabrieken voor het schoonmaken van de kerk.

Beide core activities werden die dag voorgesteld. In Merelbeke hielp Bert Anciaux een bushokje schoonmaken met 2 geselecteerde werknemers van Con Brio. Ik woonde de huldiging de hele dag bij (had daar speciaal vrijaf voor genomen op kantoor - je ziet het: militant zijn van een politieke partij, daar kruipt heel wat vrije tijd en energie in) en nam enkele foto's, waaronder de volgende twee:

Een lange inleiding. Maar het komt.

Vandaag was ik (alweer) gaan fietsen in de Vlaamse Ardennen. Ik reed er de groene lus van de Ronde van Vlaanderen-route. In de gemeente Horebeke reed ik langs de weg Oudenaarde-Brakel. Ineens zag ik een wagen van Con Brio staan aan een bushokje. Ik herkende de werknemer die aan het poetsen was zoals Bert Anciaux op de foto: het was een van beide mannen die in 2004 model stonden en met de minister mochten poetsen: de man rechts van B.A. op bovenstaande foto. Blijkbaar werkt de man nog steeds voor Con Brio. Een succes! Want naar ik die dag vernam is er nogal een verloop bij die invoegbedrijfjes. Bedoeling is ook dat de werknemers zouden doorstromen van de sociale naar de reguliere economie, maar blijkbaar is dat niet altijd mogelijk.

Ik herkende hem onmiddellijk en staarde hem aan. Hij keek terug, herkende me blijkbaar ook en knikte me toe. Ik knikte terug. En reed verder. Niet zonder er onmiddellijk aan te denken 's avonds een blogje te schrijven over dit voorval, zoals het een echte blogger trouwens betaamt!

O,6

O,6.
Dat is het percentage dat mijn partij volgens de opiniepeilers van De Standaard en de VRT momenteel afzonderlijk zou behalen.
Belachelijk weinig. Nog slechter dan de beurskoers van Fortis de afgelopen weken.
Afgezien van de overweging hoe weinig accuraat de scores van zo'n kleine partij in een opiniepeiling wel kunnen zijn.
En dat een peiling tenslotte maar een peiling is, een weergave van de kiesintenties op één bepaald ogenblik en géén verkiezingen...
Zou men zich toch vragen kunnen stellen bij de gedaanteverwisseling van Spirit naar Vlaams Progressieven. Weinig succesvol in de peilingen tot nu toe, dat is een feit!
En zich afvragen of de kartelformule niet definitief uitgemolken is?
De slechte opiniepeiling van het kartel zal de criticasters aan beide zijden weer voedsel geven...

Kredietcrisis

Lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. De tranen stonden echt in mijn ogen. Maar dat komt wellicht omdat ik GEEN aandelen van Fortis heb. Al ben ik onrechtstreeks wel getroffen door andere producten gebaseerd op aandelen.

Het filmpje heeft al op De Standaard online gestaan en op andere sites. Maar ik geef het hier toch maar weer, omdat ik de parodie zo goed vind en wellicht niet iedereen het al gezien heeft.

Nieuws.be

Onlangs gemerkt dat berichten op mijn blog gecapteerd worden door een algemene nieuwssite, die ook berichten van bloggers brengt: http://www.nieuws.be/

Ik vond het eerst wat raar, maar alles wel beschouwd: het zijn extra lezers. En die kan ik wel gebruiken sinds enkele mensen die hier vooral vorige winter en lente het mooie weer maakten afgehaakt hebben. Ze doen dus maar op. Ik voel me vereerd dat ze mijn blog opgenomen hebben.

Gisteren staking uitgeroepen door het ACOD. Ik heb meegestaakt, omdat ikzelf vakbondsafgevaardigde ben en mijn vakbond niet in de steek wou laten. Maar het was tegen mijn zin. Het lijkt me niet echt verstandig. Men zal er waarschijnlijk weinig mee bereiken ook. Het is een nutteloze machtsontplooiing. Een potje nodeloos armworstelen op een slecht ogenblik.

Het is stilaan duidelijk dat er harde tijden voor de deur staan in de nasleep van de financiële crisis. Wie zal er de factuur van die staatsinterventies betalen ? Bovendien dreigt de economie te gaan sputteren. Er zullen minder investeringen zijn, aangezien de banken minder of niet geneigd zullen zijn om kredieten te verstrekken. Ik denk niet dat er in die context budgettair veel ruimte is om iets aan de koopkracht van de mensen te doen. Je moet realist blijven, ook als vakbond.

Laat ons hopen dat het niet allemaal nog veel slechter zal worden. Scenario's als in de jaren 1930 doemen op.

Dinelli's

Wat een rotweer! Wat moet je uitvoeren met zo'n weer? Ik had nochtans plannen: ik heb op een van mijn fietstochten een fruitboederij ontdekt in Horebeke, waar je op bepaalde weekends zelf je fruit kan gaan plukken voor maar 0,60 cent per kilo. Ik ging dit weekend gaan, maar ik vrees dat het weer er zich niet echt toe leent.

Gisterenavond heb ik mijn oude moeder vergezeld naar een restaurant in Sint-Amandsberg (Gent). Ze had een waardebon cadeau gekregen van Trendy Tafelen. Die was onder andere geldig in Dinelli's, een brasserie in de Scheldestraat in Sint-Amandsberg. Ik sta eigenlijk op dieet. Het kwam voor mij dus een beetje ongelegen om op restaurant te gaan, maar ik deed het uit menslievendheid: mijn ma rijdt niet meer met de auto en verplaatst zich sowieso nogal moeilijk.

Wij daar naartoe dus. Eerste moeilijkheid: parkeren. Het restaurant, of liever het dinnercafé, bevindt zich in een rijhuis in een buurt waar het nogal moeilijk parkeren is. Er is ook geen parking verbonden aan het restaurant. Dat heb je met die steden.

Het rijhuis is grondig verbouwd om de eetgelegenheid te herbergen. Aan de zijkant: een overdekt tuinterras, waar je in de zomer kan zitten. Nu was dat iets te koud.
Binnenin: nogal trendy, beetje lounge-achtig ingericht. Wel gezellig. Een jong, trendy publiek, niet te chique. Moderne muziek (o.a. Peter Gabriel). Een wenteltrap leidt naar de bovenverdieping. Aparte kamers voor wie exclusief wil dineren. Reserveren bleek aan te raden. Ook speciaal: mijn tafelgenote had uitzicht op de keuken.

We meldden ons aan met onze waardebon. We kregen te horen dat we daarmee het marktmenu van de maand oktober konden krijgen. Dat was het volgende:

*Terrine van gandaham met mosterjus
*Visragout van de chef, pomme nature
*Crêpe mikado

Normale prijs: 32 euro pp (+5 euro pp met aangepaste huiswijnen).

Gelukkig voor mijn dieet geen al te zware of te vettige gerechten. Van de aangepase wijnen heb ik mij al helemaal onthouden (karakter, niet?). Enkel het dessert was nogal zoet, maar voor een keer...

Echt objectief kan ik niet genoemd worden, omdat ik me nogal in een speciale situatie bevond, die eigenlijk weinig geschikt is om uit eten te gaan. Afgezien daarvan lag ik toch niet echt omver van het voedsel dat we voorgeschoteld kregen. Terrine van gandaham is niet echt mijn ding (ik dacht dat terrine eerder iets voor katten was?). De vis was beter (opgerolde tongetjes met stukjes krab), maar nogal droog. De gewokte groenten waren nog wat hard.

De ruimte in het restaurant is ook nogal benepen, aangezien de obers zich een paar keer over me heen moesten buigen om het tafeltje naast mij te kunnen bedienen.

Met een aperitiefje en een koffietje toe betaalden we 85,50 euro (waardebon inbegrepen).

Het was eens iets anders. Ik was er nog niet geweest. Mijn laatste restaurantbezoek in Gent in La Cena, op mijn laatste veerjaardag, was beter. Maar dat was iets copieuzer, Bourgondischer en overgoten met wijn. Een mediterrane keuken, gelegen aan de Lange Steenstraat in Gent, vlakbij het Patershol.

Naschrift: volgens wat onderzoek dat ik uitgevoerd heb, is brasserie Dinelli's in Gentse internetmilieus niet onbesproken. Ze maken er daar blijkbaar ook een gewoonte van om klanten te lokken via bons in de Flair, bongobons en andere cadeaubons, zoals ik gisteren ook heb kunnen vaststellen.

Dagje in de Vlaamse Ardennen

Nu het toch miezerig weer is, is het es tijd om wat na te genieten van mijn laatste grote fietstocht. Vorige vrijdag had ik de hele dag vrij genomen om te gaan fietsen. En het was prachtig weer, zoals voorspeld.

Ik trok lukraak in de richting van de Vlaamse Ardennen. In Nederzwalm twijfelde ik of ik een van de Ronde van Vlaanderenroutes zou rijden (de blauwe en minst lastige lus), maar ik besloot door te rijden naar Ronse om nog eens de behoorlijk steile Hermesroute te rijden. Goed voor de lijn en de conditie. En ik klim graag!

Van Nederzwalm reed ik naar Horebeke. In het zuiden van die gemeente zocht ik enkele hellingen uit de Ronde van Vlaanderen op. En vond die eindelijk: de Foreest, behoorlijk lastig, en Berg Ter Stene, minder steil, maar wel lang. Het moet waarschijnlijk in die omgeving zijn dat ik ooit eens met de jeugdbeweging op kamp geweest ben in Horebeke. We hebben toen o.a. uitstapjes gemaakt naar Mater (er is daar een brouwerij die we bezocht hebben, ik geloof Roman) en Schorisse en dat ligt daar allemaal in de buurt. Ik had die hoeve waar we toen enkele dagen verbleven tot nu toe vruchteloos gezocht.

Van Horebeke naar Schorisse. Een godvergeten dorp in de Vlaamse Ardennen. Ik moest omrijden, want het centrum ligt er volledig open door wegenwerken. Van Schorisse bereikte ik Louise Marie, vlakbij het Muziekbos in Ronse. Die route van De Pinte naar Ronse viel best mee. Veel beter dan via Oudenaarde, wat een omweg geweest zou zijn.

Even genoten van het prachtige Muziekbos en foto's genomen:

Dan gegeten in het châlet Boekzitting bovenop de Muziekberg in het Muziekbos (zie de foto). Leuke stulp. Prachtig weertje en weinig volk op een vrijdag middag. Enkele wandelaars en fietsers. Ik verorberde een spaghetti, niet te duur.

Na het eten kon ik onmiddellijk beginnen aan de Hermesroute, want die komt daar voorbij. Ik kende het parcours, want ik heb die fietsroute vorig jaar al eens gereden.

Dadelijk ging het steil bergaf, via de Kanarieberg naar beneden. Ik durfde nauwelijks voluit gaan, want er is daar ook autoverkeer. Beneden draaide ik me om en begon de lange klim naar boven van ongeveer 1 kilometer. Met heel steile stukken. Ik ben boven aan het châlet geraakt, maar wel volop in het zweet.

Dan terug naar beneden, naar Ellezelles en Saint-Sauveur. De route maakt een cirkelvormige beweging over de heuvels rond Ronse, dat zelf in een dal ligt. Prachtige vergezichten! Ik nam enkele foto's, maar niet te veel, want dat breekt het fietsritme.

Via de wijk Turenne (Deurne) in de richting van de gemeente Kluisbergen. Het steilste stuk van de route, de Karnemelkbeekstraat, gelukkig niet al te lang. Daarna in de richting van de Hotond (zie de volgende foto), veel minder steil, maar wel het hoogste punt van de provincie Oost-Vlaanderen (150 meter).

Daarna ging het bergaf naar Ronse-centrum, via de Kruisberg naar beneden. In het dal moest ik terug naar boven naar de Muziekberg, waar ik de route begonnen was. De volgende foto toont het hoogteverschil dat ik in de laatste 7 à 8 kilometer nog moest overwinnen. Na 2 kilometer was dat hoogteverschil in feite al grotendeels overbrugd, maar dan volgden wel nog een reeks afdalingen en beklimmingen.

In Boekzitting dronk ik nog gauw iets en vatte dan de terugreis aan langs dezelfde weg.

Geen noemenswaardige problemen. Steile en lange klim naar Horebeke via Ter Stene. in deze gemeente nam ik nog enkele foto's. Eerst Sint-Maria-Horebeke, dan het nabijgelegen Sint-Cornelius-Horebeke.

Dan via de Geuzenhoek naar Nederzwalm, over de Schelde naar Zingem en langs de Schelde naar Eke en ten slotte De Pinte. Ik moet naar schatting zo'n 130 kilometer afgelegd hebben die dag. Mijn fietscomputertje is stuk.

De zondag daarop reed ik nog een groot stuk van de Gulden Eiroute in en om Kruishoutem, ook een leuke route, zij het minder steil. Wel ook behoorlijk golvend, zeker het meest zuidelijke gedeelte. Enkele leuke dorpjes ontdekt, zoals Lozer en het pittoresque Mullem, dat ik al kende. In sommige van die dorpjes is de tijd echt blijven stilstaan. Schitterend herfstweer die zondag, wel mistig. Deze route ga ik zeker nog eens rijden.

Als mijn koopkracht het toelaat zou ik me volgende lente graag een koersfiets kopen. Dat zou beter en sneller gaan, zeker als er te klimmen valt. En je moet zeker niet tot je zestigste wachten om zoiets aan te schaffen.

Ik ben al eens in kijkje gaan nemen in een fietszaak. Wel behoorlijk duur die dingen. Zeker als het om een Eddy Merckx gaat.

Spontane keuken

Tegengekomen in Sint-Maria-Horebeke op een van de fietstochten, die ik de laatste tijd weer vaak onderneem, vooral in de Vlaamse Ardennen. Een restaurant met spontane keuken. Zie foto (klik erop om die te vergroten). Weet niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen???? Pierre pour les amis is de naam. Iemand die spontaan begint te koken als de vrienden aan de deur staan?

De sportmaand september zit er zo goed als op. Morgen begint de herfst zeggen ze. Het wordt al merkelijk vroeger donker. Langzaamaan kom ik in herfststemming. Beetje somber wil dat zeggen. Het vallen van de bladeren. Ons spaargeld dat bedreigd wordt en zo.

Nogal veel gefietst de laatste tijd. Ik schrijf nog wel eens een verslagje. Al 4 à 5 kilo afgevallen ondertussen, na ongeveer een maand. Ik zet die inspanning verder. Vanaf nu zou je het stilaan toch mogen beginnen zien.

Verder weinig te melden. Enkel vorige week een daguitstap met het werk naar dierenpark Planckendael bij Mechelen. We kregen er allerlei opdrachten. Spelletjes eigenlijk. Teambuilding en zo weetjewel? Het viel nog mee om het kind in jezelf weer eens boven te brengen.

Westende

Eerste dag aan zee van het jaar. Dat wil wel wat zeggen!

En het was een reuze meevaller: prachtig nazomerweertje, veel beter dan voorspeld.

De gelegenheid: ledendag van de Vlaams Progressieven. Een politieke partij kan ook leuk zijn. 't Is soms meer een vriendenkring. Een vriendenkring die bovendien allerlei vrijetijdsactiviteiten organiseert.

De belangstelling viel dit jaar wat tegen. Er was minder volk dan de voorbije edities, ondanks het dagje aan zee in dat mooie weer. Een weerspiegeling van de algemene politieke malaise van het moment (zie o.a. de enquête van De Standaard)? Of waren er te veel andere dingen te doen (de Floraliënstoet in Gent, ...)? Of is de partij zelf aan het slabakken en laten veel militanten de moed zakken? De harde kern, die was er natuurlijk weer wel! Inclusief mezelf: als er wat te sporten (lees: fietsen) valt, ben ik de laatste jaren van de partij!

In de voormiddag heb ik gemountainbiked. Op een soort mountainbikepiste. Veel zwaarder dan verwacht. Korte maar heel steile afdalingen en beklimmingen, die bovendien vol stenen lagen. In het begin durfde ik het nauwelijks aan. Na een paar keer proberen ging het. Vermoeiend, dat wel. Ik had me ook voor de namiddag ingeschreven voor het mountainbiken, maar ik hield het 's middags voor bekeken. Te afmattend, dat parcours.

Tijdens de barbecue werd Els Van Weert gehuldigd. Zij neemt afscheid van de nationale politiek. De verkiesbare plaatsen zijn immers beperkt. Ik vind het een beetje triest. Getuigend van een soort calimeromentaliteit. Natuurlijk moet je ook realist zijn.

Toespraak van Bettina Geysen. Een beetje te lang. Een fout die veel politici maken. De aandacht verslapt na een tijdje, zeker bij dergelijke gelegenheden.

In de namiddag heb ik deelgenomen aan een natuurwandeling in Nieuwpoort. Het natuurreservaat IJzermonding, een slikken- en schorrengebied aan de rechteroever van de IJzer. Vroeger een militair domein, nu herwonnen door en voor de natuur. Zeer de moeite. We werden begeleid door een gids van Natuurpunt. Er waren zelfs enkele zeehondjes te bespeuren die het slikkengebied als tijdelijke verblijfplaats uitgekozen hadden en zich even in de zon koesterden.

Na afloop heb ik nog wat op de dijk en het strand van Westende gewandeld.

In het naar huis rijden: file! Het viel nog mee: het was meer vertraagd verkeer op sommige plaatsen op de E40. En het was nog vroeg. 's Avonds was ik toch knap moe.

Watermolenroute

Vorige zondag ging ik eerst meedoen aan Gent Fietst, maar ik heb daarvan afgezien. Zo in groep achter een aantal BV's rijden op de Gentse ring, het leek me toch maar niks. Bovendien heb ik al ervaring met rijden op een verkeersvrije ring en zelfs een stukje autostrade op verschillende edities van Trapkracht.

Ik heb er dan maar voor geopteerd om nogmaals de Watermolenroute te rijden. Een heuvelachtig parcours in de gemeenten Zwalm en Horebeke. Vanuit De Pinte 75 kilometer heen en terug. Het zwaardere werk dus, ook in het kader van mijn poging om af te vallen (ik ben ondertussen toch al zo'n 3 kilo kwijt).

Ik heb enkele foto's genomen, maar niet veel, want van de fiets stappen om foto's te nemen breekt telkens je ritme.

De fietsroute start in Munkzwalm. Op de foto hierboven zie je een wegwijzer van de route onder het bordje van de Zwalmbeek.

Prachtig fietsweertje, zoals je op de foto kan zien. Veel zon, maar ook niet te warm. De route doet bijna alle 12 dorpjes van de gemeente Zwalm aan (enkel Hundelgem niet), een stukje Zottegem (met o.a. het bekende Ronde van Vlaanderen-café De Moriaan) en Horebeke. Centraal thema van de tocht: de watermolens zoals er hier een aantal staan in de omgeving, meestal op de Zwalmbeek. Ze doen nu allemaal dienst als taverne-restaurant. Op de foto hierna staat de Zwalmmolen, de bekendste watermolen in Munkzwalm.


Het is ook de enige van de molens waar ik al binnengegaan ben.
De andere zijn: de Bostmolen in Roborst, de Yzerkotmolen in St-Maria-Latem, de Moldergemmolen in St-Denijs-Boekel en de Ter Biestmolen in Nederzwalm. Vooral de laatste zag er aantrekkelijk uit. De molen is onlangs gerestaureerd en uitgebreid met een nieuw zonneterras. Ik plan een bezoekje als het ooit eens past. De Moldergemmolen bevindt zich vlakbij de Molenberg, een helling uit de Ronde van Vlaanderen, die ik voor de derde keer beklom.


De Watermolenroute behelst nogal wat klimwerk, maar het is doenbaar. Er zijn toch wel enkele kuitenbijters bij, vooral in Rozebeke, Horebeke en omgeving. Je kan er genieten van het prachtige landschap, zoals hierboven (omgeving Rozebeke). Op de foto's hieronder het kerkje van Rozebeke, getrokken vanop de top van een stevige helling (zie laatste foto).

Gordelen

Zondag wezen gordelen rond Brussel. Pas nu voldoende gerecupereerd om een verslagje te schrijven :-)

Ik heb voor het eerst de 100 km rond Brussel gereden. En het is me gelukt ook, al heb ik echt afgezien.

Het was natuurlijk barslecht weer, al van 's morgens vroeg. Regen en soms felle wind. Mijn huurfiets van de NMBS was ook al niet echt een meevaller. 90 tot 95% van de deelnemers aan de 100 kilometer reed op een racefiets of mountainbike. Tot mijn grote frustratie haalden die mannen/vrouwen met beter materiaal me constant in. Mijn conditie liet ook te wensen over. Niet meer zo veel gefietst dit seizoen. Ik zit te vaak voor mijn computer, dat is duidelijk.

Terwijl ik normaal goed bergop rij, moest ik nu vaak vloeken op het selectieve parcours rond Brussel. Ik ben wel niet één keer van de fiets gestapt. Zelfs niet uit het zadel. Veel te trots en te koppig voor. Tussen Zaventem en Overijse (ongeveer halfweg) dacht ik dat ik het niet ging halen. Of toch niet op tijd, want die huurfiets moest tegen 17 uur terug zijn in het vertrekpunt in Dilbeek. Mijn hoofd wou nog wel, maar mijn benen stribbelden tegen. In Kraainem-dorp passeerde ik de actievoerders van Voorpost. Kort daarvoor had ik de N-VA-top gezien, die verzamelen geblazen had in het cultureel centrum van Kraainem. In Wezembeek-Oppem waren de flaminganten niet welkom.

Vooral rond Overijse waren er moeilijke stukken in het parcours. In Overijse kocht ik me een hamburger aan een standje. Dieet of niet, dat bleek mijn redding. 100 kilometer fietsen op zo'n heuvelachtig parcours op de appels en wafels die ik meehad, dat bleek niet haalbaar. Ik kwam erdoor en bereikte Sint-Genesius-Rode, de laatste grote stop voor Dilbeek, rond kwart voor drie. Nog 25 tot 28 kilometer zeiden ze. Nu wist ik dat ik het ging halen. En op tijd. Ik at nog een hamburger.

Het laatste stuk was nog behoorlijk lastig. Te beginnen met de Alsemberg bij het verlaten van Rode. Maar mijn inzinking was voorbij. Op de laatste hellingen in Itterbeek en Dilbeek pikte ik nog behoorlijk wat lijken op.

Tegen half vijf kwam ik terug aan het cultureel centrum van Dilbeek. Gelukkig was ik van mechanische pech gespaard gebleven. Enkel in Rode had ik wat sabotagedaden gezien: hier waren de zeshoekige borden die de Gordelroute aanwijzen overplakt met tricolore stickers. Ik was wel doodmoe. Tegen kwart na zeven was ik terug thuis in De Pinte. Op de trein vielen mijn ogen al bijna dicht van vermoeidheid.

Zie hier voor het verslag van een andere deelnemer met gelijkaardige Gordelervaringen. Misschien hebben we elkaar wel gekruist. Zit er dik in, maar aangezien we elkaar enkel virtueel kennen...

Tout va très bien, madame la marquise

Populaire quote, ook in politieke milieus. Gisteren nog iemand van Vlaams Belang in het parlement. Maar waar komt die uitdrukking vandaan? Je moet blijkbaar iets van populaire muziek kennen, meer bepaald uit het jaar 1935;

Bourgondisch

Mijn vakantie in o.a. Bourgogne heeft ervoor gezorgd dat ik nog wat aangekomen ben. En ik was daarvoor al te veel verdikt. Het was daar te goed van eten en van drinken. Twee keer per dag op restaurant, telkens met een karaf wijn erbij en dat tien dagen lang: het heeft zijn tol geëist. Mijn buikje is nog wat ronder geworden.

Maar ik was al van plan om na de vakantie weer wat aan mijn lijn te gaan doen. Het is nodig. Het eeuwige gevecht tegen het buikje weetjewel. Aangezien ik verder nogal lang ben en fijn van gezicht, staat dat plaatselijk overgewicht me bovendien helemaal niet.

Harde tijden dus. Ik ben al een weekje bezig. Het resultaat is nog niet echt spectaculair: ik ben nog maar een 600 gram kwijt. Maar alle begin is moeilijk. Volhouden dus. Als ik op mijn ideale gewicht wil komen, moet ik 12 kilo kwijtspelen.
De lat van in het begin niet te hoog leggen. Als ik daarvan iets meer dan de helft realiseer ben ik ook al tevreden. We zien wel hoe het loopt.

Gelukkig is september een sportmaand: zondag de gordel, nadien de sportdag van mijn werkgever, die van een vereniging, ...
Ik ben vorig weekend alvast wat gaan trainen in de regio Zwalm-Horebeke.

Aanrijding in Moscou

Gisterenavond gaan kijken naar een projectie op groot scherm van de film Aanrijding in Moscou op het Ledebergplein. Het event kaderde in het stadsvernieuwingsproject Ledeberg Leeft. Ik was ervan op de hoogte via mijn Facebook-account. Altijd leuk als je daar enkele hippe vrienden uit je eigen streek hebt. Je weet het altijd als er wat te doen is. Ik heb nu zo'n 200 'vrienden' op Facebook. Hoewel ik er ook minder prettige ervaringen mee heb. Mensen die de vriendschap opzeggen bvb.

De film speelt zich af in de wijk Moscou in Ledeberg, op zichzelf sinds jaar en dag een wat verpauperde deelgemeente. Best aardige film in het plaatselijke dialect. Veel belangstelling ook. Je moest je eigen stoeltje meebrengen. Aan het volk te oordelen dat daar was, wonen er nu weer veel jongeren in Ledeberg. Nogal wiedes ook, met de torenhoge woningprijzen in het centrum en de betere randgemeenten.

Ik had nog een goed plaatsje bemachtigd met het tuinstoeltje dat ik meehad. Naast mij sakkerden enkele trendy jongedames vanuit hun zeteltjes.. Een oudere vrouw met een hondje in haar armen stond recht voor hen en wou van geen wijken weten. Een koppig Ledebergs exemplaar, zoals in de film.

Gisteren was het wel te doen in Ledeberg. Veel volk op straat. Tof sfeertje op dat plein en errond. Wat anders dan in het doodse De Pinte. Het was natuurlijk een mooie, warme zomeravond. Ik hoop dat het op andere momenten ook een beetje leefbaar is daar. Ik bedoel maar: niet te veel overlast allerhande. En als je in een appartementsgebouw zoals in de film moet wonen... Dan nog vlakbij de oprit naar de verkeerswisselaar E17-E40...

Ik heb nog een drie maanden in deze buurt gewoond (waar niet in Gent?) In de Jozef Vervaenestraat. Jaaaaaren geleden.

Zion Train

In Verdun, aan de oevers van jawel de Maas, heb ik nog een uitstekend reggae optreden meegemaakt van een mij onbekende groep uit de UK: Zion Train.

Beste reggae-optreden dat ik in jaren gezien heb. Uitstekende live-prestatie van de leadzanger/danser. Het publiek ging compleet uit de bol. Het Frans van de zanger was niet wel echt indrukwekkend. Meer dan Comment ça va? kwam er niet uit, naast dooddoeners als Like I said it's good to be in France again en Are you ready? Waarna het publiek, voorzien van de nodige flessen drank en joints, steevast wild werd. Een ander deel van het publiek zat gewoon aan de kant op de kaaimuur. Van genoten! Het voorprogramma, een Franse groep, trok op niet veel. De Fransen en rock, het gaat toch niet zo goed samen.