Je zieke oude moeder wegvoeren naar een of ander centrum, waar ze hopelijk zal revalideren en eruit terugkeren, dat is pas echt triest.
Deze morgen is me dat overkomen.
Een provinciaal zorgcentrum, niet ver van de autostrade. Verwaarloosde omgeving. Braakland.
Een antiek gebouw uit de jaren stillekens, dringend aan renovatie toe. Treurige omgeving.
Een kamer alleen. Twee zonen zijn bij je.
Een lichtpunt: een jonge vrouw huppelt binnen, op hoge hakken, kontje naar omhoog, zegt Ik ben de sociale dienst en lacht! Ze blijft te pas en te onpas glimlachen gedurende het hele gesprek over de administratieve en andere gegevens van de zieke. Ik heb niet veel vertrouwen in de verouderde provinciale infrastructuur en de troosteloze omgeving. Toch, een immer lachende sociale dienst, dat is al iets!
Tegen de middag neem ik, in gedachten verzonken, afscheid en begeef me naar kantoor.
4 opmerkingen:
Er bestaan inderdaad leukere dingen. Ik weet natuurlijk niet hoe de toestand van je moeder precies is maar ik hoop in ieder geval dat ze zich daar - gezien de omstandigheden - toch een beetje goed voelt. Mijn meme vond het verschrikkelijk en was daar helemaal niet op haar gemak maar een van mijn buurvrouwen vond het daar helemaal niet slecht. Onndertussen wonen ze allebei in een rusthuis en wat mijn meme betreft kan ik in ieder geval met zekerheid stellen dat ze zich daar nu echt thuis voelt en gelukkig is.
Sterkte.
Veel beterschap gewenst voor je moeder en veel sterkte voor jou.
Veel beterschap voor je moeder. Gelukkig heeft ze jullie en zat ze daar in eerste instantie niet alleen.
Met je verdriet ben je tenslotte toch altijd alleen.
Een reactie posten