Spontane keuken

Tegengekomen in Sint-Maria-Horebeke op een van de fietstochten, die ik de laatste tijd weer vaak onderneem, vooral in de Vlaamse Ardennen. Een restaurant met spontane keuken. Zie foto (klik erop om die te vergroten). Weet niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen???? Pierre pour les amis is de naam. Iemand die spontaan begint te koken als de vrienden aan de deur staan?

De sportmaand september zit er zo goed als op. Morgen begint de herfst zeggen ze. Het wordt al merkelijk vroeger donker. Langzaamaan kom ik in herfststemming. Beetje somber wil dat zeggen. Het vallen van de bladeren. Ons spaargeld dat bedreigd wordt en zo.

Nogal veel gefietst de laatste tijd. Ik schrijf nog wel eens een verslagje. Al 4 à 5 kilo afgevallen ondertussen, na ongeveer een maand. Ik zet die inspanning verder. Vanaf nu zou je het stilaan toch mogen beginnen zien.

Verder weinig te melden. Enkel vorige week een daguitstap met het werk naar dierenpark Planckendael bij Mechelen. We kregen er allerlei opdrachten. Spelletjes eigenlijk. Teambuilding en zo weetjewel? Het viel nog mee om het kind in jezelf weer eens boven te brengen.

Westende

Eerste dag aan zee van het jaar. Dat wil wel wat zeggen!

En het was een reuze meevaller: prachtig nazomerweertje, veel beter dan voorspeld.

De gelegenheid: ledendag van de Vlaams Progressieven. Een politieke partij kan ook leuk zijn. 't Is soms meer een vriendenkring. Een vriendenkring die bovendien allerlei vrijetijdsactiviteiten organiseert.

De belangstelling viel dit jaar wat tegen. Er was minder volk dan de voorbije edities, ondanks het dagje aan zee in dat mooie weer. Een weerspiegeling van de algemene politieke malaise van het moment (zie o.a. de enquête van De Standaard)? Of waren er te veel andere dingen te doen (de Floraliënstoet in Gent, ...)? Of is de partij zelf aan het slabakken en laten veel militanten de moed zakken? De harde kern, die was er natuurlijk weer wel! Inclusief mezelf: als er wat te sporten (lees: fietsen) valt, ben ik de laatste jaren van de partij!

In de voormiddag heb ik gemountainbiked. Op een soort mountainbikepiste. Veel zwaarder dan verwacht. Korte maar heel steile afdalingen en beklimmingen, die bovendien vol stenen lagen. In het begin durfde ik het nauwelijks aan. Na een paar keer proberen ging het. Vermoeiend, dat wel. Ik had me ook voor de namiddag ingeschreven voor het mountainbiken, maar ik hield het 's middags voor bekeken. Te afmattend, dat parcours.

Tijdens de barbecue werd Els Van Weert gehuldigd. Zij neemt afscheid van de nationale politiek. De verkiesbare plaatsen zijn immers beperkt. Ik vind het een beetje triest. Getuigend van een soort calimeromentaliteit. Natuurlijk moet je ook realist zijn.

Toespraak van Bettina Geysen. Een beetje te lang. Een fout die veel politici maken. De aandacht verslapt na een tijdje, zeker bij dergelijke gelegenheden.

In de namiddag heb ik deelgenomen aan een natuurwandeling in Nieuwpoort. Het natuurreservaat IJzermonding, een slikken- en schorrengebied aan de rechteroever van de IJzer. Vroeger een militair domein, nu herwonnen door en voor de natuur. Zeer de moeite. We werden begeleid door een gids van Natuurpunt. Er waren zelfs enkele zeehondjes te bespeuren die het slikkengebied als tijdelijke verblijfplaats uitgekozen hadden en zich even in de zon koesterden.

Na afloop heb ik nog wat op de dijk en het strand van Westende gewandeld.

In het naar huis rijden: file! Het viel nog mee: het was meer vertraagd verkeer op sommige plaatsen op de E40. En het was nog vroeg. 's Avonds was ik toch knap moe.

Watermolenroute

Vorige zondag ging ik eerst meedoen aan Gent Fietst, maar ik heb daarvan afgezien. Zo in groep achter een aantal BV's rijden op de Gentse ring, het leek me toch maar niks. Bovendien heb ik al ervaring met rijden op een verkeersvrije ring en zelfs een stukje autostrade op verschillende edities van Trapkracht.

Ik heb er dan maar voor geopteerd om nogmaals de Watermolenroute te rijden. Een heuvelachtig parcours in de gemeenten Zwalm en Horebeke. Vanuit De Pinte 75 kilometer heen en terug. Het zwaardere werk dus, ook in het kader van mijn poging om af te vallen (ik ben ondertussen toch al zo'n 3 kilo kwijt).

Ik heb enkele foto's genomen, maar niet veel, want van de fiets stappen om foto's te nemen breekt telkens je ritme.

De fietsroute start in Munkzwalm. Op de foto hierboven zie je een wegwijzer van de route onder het bordje van de Zwalmbeek.

Prachtig fietsweertje, zoals je op de foto kan zien. Veel zon, maar ook niet te warm. De route doet bijna alle 12 dorpjes van de gemeente Zwalm aan (enkel Hundelgem niet), een stukje Zottegem (met o.a. het bekende Ronde van Vlaanderen-café De Moriaan) en Horebeke. Centraal thema van de tocht: de watermolens zoals er hier een aantal staan in de omgeving, meestal op de Zwalmbeek. Ze doen nu allemaal dienst als taverne-restaurant. Op de foto hierna staat de Zwalmmolen, de bekendste watermolen in Munkzwalm.


Het is ook de enige van de molens waar ik al binnengegaan ben.
De andere zijn: de Bostmolen in Roborst, de Yzerkotmolen in St-Maria-Latem, de Moldergemmolen in St-Denijs-Boekel en de Ter Biestmolen in Nederzwalm. Vooral de laatste zag er aantrekkelijk uit. De molen is onlangs gerestaureerd en uitgebreid met een nieuw zonneterras. Ik plan een bezoekje als het ooit eens past. De Moldergemmolen bevindt zich vlakbij de Molenberg, een helling uit de Ronde van Vlaanderen, die ik voor de derde keer beklom.


De Watermolenroute behelst nogal wat klimwerk, maar het is doenbaar. Er zijn toch wel enkele kuitenbijters bij, vooral in Rozebeke, Horebeke en omgeving. Je kan er genieten van het prachtige landschap, zoals hierboven (omgeving Rozebeke). Op de foto's hieronder het kerkje van Rozebeke, getrokken vanop de top van een stevige helling (zie laatste foto).

Gordelen

Zondag wezen gordelen rond Brussel. Pas nu voldoende gerecupereerd om een verslagje te schrijven :-)

Ik heb voor het eerst de 100 km rond Brussel gereden. En het is me gelukt ook, al heb ik echt afgezien.

Het was natuurlijk barslecht weer, al van 's morgens vroeg. Regen en soms felle wind. Mijn huurfiets van de NMBS was ook al niet echt een meevaller. 90 tot 95% van de deelnemers aan de 100 kilometer reed op een racefiets of mountainbike. Tot mijn grote frustratie haalden die mannen/vrouwen met beter materiaal me constant in. Mijn conditie liet ook te wensen over. Niet meer zo veel gefietst dit seizoen. Ik zit te vaak voor mijn computer, dat is duidelijk.

Terwijl ik normaal goed bergop rij, moest ik nu vaak vloeken op het selectieve parcours rond Brussel. Ik ben wel niet één keer van de fiets gestapt. Zelfs niet uit het zadel. Veel te trots en te koppig voor. Tussen Zaventem en Overijse (ongeveer halfweg) dacht ik dat ik het niet ging halen. Of toch niet op tijd, want die huurfiets moest tegen 17 uur terug zijn in het vertrekpunt in Dilbeek. Mijn hoofd wou nog wel, maar mijn benen stribbelden tegen. In Kraainem-dorp passeerde ik de actievoerders van Voorpost. Kort daarvoor had ik de N-VA-top gezien, die verzamelen geblazen had in het cultureel centrum van Kraainem. In Wezembeek-Oppem waren de flaminganten niet welkom.

Vooral rond Overijse waren er moeilijke stukken in het parcours. In Overijse kocht ik me een hamburger aan een standje. Dieet of niet, dat bleek mijn redding. 100 kilometer fietsen op zo'n heuvelachtig parcours op de appels en wafels die ik meehad, dat bleek niet haalbaar. Ik kwam erdoor en bereikte Sint-Genesius-Rode, de laatste grote stop voor Dilbeek, rond kwart voor drie. Nog 25 tot 28 kilometer zeiden ze. Nu wist ik dat ik het ging halen. En op tijd. Ik at nog een hamburger.

Het laatste stuk was nog behoorlijk lastig. Te beginnen met de Alsemberg bij het verlaten van Rode. Maar mijn inzinking was voorbij. Op de laatste hellingen in Itterbeek en Dilbeek pikte ik nog behoorlijk wat lijken op.

Tegen half vijf kwam ik terug aan het cultureel centrum van Dilbeek. Gelukkig was ik van mechanische pech gespaard gebleven. Enkel in Rode had ik wat sabotagedaden gezien: hier waren de zeshoekige borden die de Gordelroute aanwijzen overplakt met tricolore stickers. Ik was wel doodmoe. Tegen kwart na zeven was ik terug thuis in De Pinte. Op de trein vielen mijn ogen al bijna dicht van vermoeidheid.

Zie hier voor het verslag van een andere deelnemer met gelijkaardige Gordelervaringen. Misschien hebben we elkaar wel gekruist. Zit er dik in, maar aangezien we elkaar enkel virtueel kennen...

Tout va très bien, madame la marquise

Populaire quote, ook in politieke milieus. Gisteren nog iemand van Vlaams Belang in het parlement. Maar waar komt die uitdrukking vandaan? Je moet blijkbaar iets van populaire muziek kennen, meer bepaald uit het jaar 1935;

Bourgondisch

Mijn vakantie in o.a. Bourgogne heeft ervoor gezorgd dat ik nog wat aangekomen ben. En ik was daarvoor al te veel verdikt. Het was daar te goed van eten en van drinken. Twee keer per dag op restaurant, telkens met een karaf wijn erbij en dat tien dagen lang: het heeft zijn tol geëist. Mijn buikje is nog wat ronder geworden.

Maar ik was al van plan om na de vakantie weer wat aan mijn lijn te gaan doen. Het is nodig. Het eeuwige gevecht tegen het buikje weetjewel. Aangezien ik verder nogal lang ben en fijn van gezicht, staat dat plaatselijk overgewicht me bovendien helemaal niet.

Harde tijden dus. Ik ben al een weekje bezig. Het resultaat is nog niet echt spectaculair: ik ben nog maar een 600 gram kwijt. Maar alle begin is moeilijk. Volhouden dus. Als ik op mijn ideale gewicht wil komen, moet ik 12 kilo kwijtspelen.
De lat van in het begin niet te hoog leggen. Als ik daarvan iets meer dan de helft realiseer ben ik ook al tevreden. We zien wel hoe het loopt.

Gelukkig is september een sportmaand: zondag de gordel, nadien de sportdag van mijn werkgever, die van een vereniging, ...
Ik ben vorig weekend alvast wat gaan trainen in de regio Zwalm-Horebeke.