Bij dit zonnige vriesweer moest ik aan een gedicht van William Butler Yeats denken dat we ooit nog in een cursus Engelse literatuur op de universiteit geanalyseerd hebben. Ik vind het een mooi gedicht, één van zijn betere. Ik heb het via Google gevonden als eerste hit met de trefwoorden 'Yeats', 'poetry', 'ice'. Ongelooflijk, niet?
The Cold Heaven
by William Butler Yeats (W. B. Yeats)
Suddenly I saw the cold and rook-delighting heaven
That seemed as though ice burned and was but the more ice,
And thereupon imagination and heart were driven
So wild that every casual thought of that and this
Vanished, and left but memories, that should be out of season
With the hot blood of youth, of love crossed long ago;
And I took all the blame out of all sense and reason,
Until I cried and trembled and rocked to and fro,
Riddled with light. Ah! when the ghost begins to quicken,
Confusion of the death-bed over, is it sent
Out naked on the roads, as the books say, and stricken
By the injustice of the skies for punishment?
Een heel toepasselijk gedicht bij dit weer. Heel intrigerend ook, dat einde met een vraag. De eigen gemoedsgesteldheid geprojecteerd in de natuur, een typisch romantisch kenmerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten