Oefening baart kunst

Aangezien ik me op de eerste mei niet belachelijk wil maken, ben ik de Internationale van buiten aan het leren. Of toch de eerste strofe en het refrein, want meer wordt er naar het schijnt niet gezongen.

Eens proberen of ik het nog kan:

Ontwaakt!, verworpenen der Aarde
Ontwaakt!, verdoemd in hong'ren sfeer
Reed'lijk willen stroomt over de Aarde
en die stroom rijst al meer en meer
Sterft, gij oude vormen en gedachten
Slaaf geboor'nen, ontwaakt!, ontwaakt!
De wereld steunt op nieuwe krachten
begeerte heeft ons aangeraakt

Makkers, ten laatste male
tot de strijd ons geschaart
en de Internationale
zal morgen heersen op Aard'

Goed hé? Niet zo gemakkelijk, want een heel archaïsch aandoende tekst. Ik vergeet nogal dikwijls woorden of stukken zin.

Dichteres Henriëtte Roland-Holst vertaalde in 1899 de tekst van de Parijse communard Eugène Pottier op muziek van Pierre Degeyter. Die laatste was een Gentenaar. Hij heeft er een standbeeld aan het MIAT (Museum voor Industriële Archeologie en Textiel). Op de vooravond van de eerste mei heeft er elk jaar een herdenkingsplechtigheid plaats, zo heeft men mij verteld. Een herdenking door een aantal diehard socialisten, die er ongetwijfeld elk jaar een beschonken bedoening van maken. Als mijn vader nog leefde was hij er wellicht ook elk jaar bij.

Nu maar juist hopen dat ik op 1 mei niet 'per ongeluk' De Vlaamse Leeuw inzet. Of de Brabançonne :-)

Als toemaatje, de moderne Engelse versie van singer-songwriter Billy Bragg. Lang niet slecht. Oordeel zelf!

De Gentse Zwijger stript (alweer)

uitzicht vanuit mijn studeerkamer in de lente
Originally uploaded by degentsezwijger

Lang geleden dat iemand nog eens een stokje deze richting uit gegooid heeft. De dader heet Georgina. De opdracht luidt: noem zeven dingen die men nog niet over je weet en geef die opdracht door aan zeven andere bloggers.

Georgina is een sympathieke meid die ik toch al een tijdje ken, virtueel dan. Maar mijn eerste gedacht was toch: ze kunnen me wat. Iedereen die mijn blog nu en dan bezoekt weet dat het een life blog is. Dat de realiteit nooit ver weg is. Ik heb hier al zo veel over mezelf prijgegeven dat ik me afvroeg of zo'n stokje aannemen nog wel zin heeft. Ik heb hier al veel geschreven over mijn politiek engagement, misschien tot vervelens toe. Over mijn passie voor fietsen en wielrennen. En ik wil toch ook wel een beetje afstand houden. Het is niet de bedoeling dat ikzelf hier keer op keer gedissecteerd word. Langs de andere kant heb ik ook al enkele keren last gehad met anderen die vonden dat ik hun privacy schond.

Maar dan dacht ik what the hec? Ik kan Georgina of all persons toch niet teleurstellen? Ik neem het stokje dan toch maar aan, al ga ik me niet strikt aan de regels houden. Zeven is misschien wel een heilig getal, maar daar heb ik verder maling aan. Ik ga het stokje ook aan geen zeven anderen doorgeven, want dat zijn er te veel.

Wat is er nog zo interessant aan mezelf dat nog niet op deze blog vermeld werd? Misschien dat ik binnen enkele weken vijftig word? Een halve eeuw. Toegegeven, het is oud voor een blogger. Maar ik ben nog jong van geest. En de meesten geven me jonger. Al heb ik van die typische leeftijdsproblemen. Mijn eeuwige gevecht met het buikje bijvoorbeeld. Eind vorig jaar heb ik weer eens een hele tijd streng gedieet. Veel gesport, vooral gefietst. Maar de eerst maanden van dit jaar heb ik me zo goed laten gaan dat het effect daarvan alweer vrijwel volledig teniet gedaan is en ik zo goed als mag herbeginnen. Grote schuldige: onder andere mijn voorliefde voor wijn. Een hobby die een andere grote hobby, fietsen, tegenwerkt. Ik ben ook een nogal grote eter en heb de laatste tijd nauwelijks nog gesport, zeker omdat ik nu al een zestal weken met een chronische verkoudheid opgescheept zit.

Ander markant gegeven: ik ben nog steeds vrijgezel. Ik weet niet of dat nog gaat veranderen. Ik heb de hoop niet opgegeven dat ik mijn sprookjesprinses ooit nog tegenkom. Maar als je al je hele leven vrijgezel bent, afgezien van enkele latrelaties die nooit een lang leven beschoren waren, dan zal een duurzame relatie aangaan wel niet makkelijk zijn.

Een recente revolutionaire verandering in mijn leven: na een verblijf van ca 25 jaar in het centrum van Gent ben ik tweeëneenhalf jaar geleden naar De Pinte verhuisd. Ik had behoefte aan wat meer ruimte, wat meer natuur, wat minder drukte ook. Maar ik moet toegeven: het begin was moeilijk. Een hele aanpassing van de stad naar een zeer rustige, vrij landelijke gemeente als De Pinte. Een residentiële slaapgemeente waar weinig of niets te beleven valt. Wel mooi en ook heel rustig. Een ietsje te. Niet voor niets blijkt 1/3 van de inwoners van De Pinte uit 60+'ers te bestaan. En als je gewoon was om even je deur uit te stappen en al onmiddellijk in de Veldstraat in Gent te belanden. Of op de Korenmarkt of de Graslei... De kalmte en de rust: je moet er echt wel aan wennen!

Maar het is hier prachtig wonen. Ik woon hier vrijwel in het centrum van het dorp, op nauwelijks 100 meter van de kerk. Overal rondom het huis is open ruimte. Aan de oostzijde is er een braakliggend perceel. Aan de andere kant is er een bungalow. Achter het huis een tuin en daarachter nog een tuin, gevolgd door een bomenrij. Als het zo mooi weer is als de laatste weken is het huis langs alle kanten vol zonlicht. Dat maakt veel goed. Dan mis ik het stadsgewoel niet meer. Bovenaan een fotootje van het uitzicht vanop mijn studeerkamer. Dat uitzicht is onlangs sterk veranderd door die bomen die aan het bloeien geslagen zijn.

En het centrum van Gent is maar 10 kilometer ver. Ik leg de afstand zelfs in de winter geregeld met de fiets af, tenzij bij hevige regen of sneeuw. Het is nog doenbaar. Bij het terugfietsen van bijvoorbeeld een avondje Gentse Feesten heb ik wel al enkele keren gesakkerd en gewenst dat het een paar kilometer korter fietsen was.

Maar de tuin vergt ook veel onderhoud. Ik doe het graag, maar het is vermoeiend en tijdrovend, zeker voor iemand die dagelijks naar Brussel pendelt. Zo heeft alles zijn voor- en zijn nadelen.

Zo ik hoop dat dit volstaat en dat ik mezelf alweer voldoende blootgegeven heb.

Laat ik het stokje doorgeven aan enkele bloggende gewezen of nieuwe partijgenoten en/of politici, al dan niet in spé: Jethro Mortier, Wim Dewaele en Christophe Ramont. Ze zien maar of ze er bij de aanvang van deze campagne tijd voor hebben.

Mondegreens

Een nieuw woord leren kennen via een artikel in het taalkundig tijdschrift Onze Taal: mondegreen.

Het woord is wel nieuw (of toch voor mij), maar het begrip niet. Het is een liedjestekst waarvan je een stuk verkeerd verstaat. Ik heb daar nog wel eens last van. Een soort van verbale dyslexie? Hoe heet zoiets?

In het artikel (zie de link hierboven) wordt als voorbeeld gegeven:
En bent u er nog altijd heilig van overtuigd dat er in ‘Purple Haze’ van Jimi Hendrix niet te horen is: “Excuse me while I kiss the sky”, maar: “Excuse me while I kiss this
guy”? Dan bent u niet de enige.

Het deed me blozen. Die mondegreen is exact wat ik daarin meende te verstaan. En ik ben blijkbaar niet de enige. Er bestaat (of bestond) zelfs een website http://www.kissthisguy.com/ met een hele collectie dergelijke Engelse mondegreens.

De term is - hoe kan het ook anders - uit het Engels afkomstig:
Hij werd – en ook dat wordt steeds bekender – in 1954 gemunt door de Schotse schrijfster
Sylvia Wright. Ze moest in haar jeugd een traditioneel lied zingen met de regels “They had slain the Earl of Moray / And laid him on the green”, maar verstond de laatste regel als “And Lady Mondegreen”. Vandaar dus mondegreen.

De Ronde

RvV09 014
Originally uploaded by degentsezwijger

Beetje laat want al een week geleden, maar ik ben er niet eerder toe gekomen een kort verslagje van mijn eerste 'echte' kennismaking met de Ronde van Vlaanderen te schrijven.

Ik ging normaal vorig jaar ook al eens ter plaatse kijken. Amoureuze verwikkelingen hebben er toen voor gezorgd dat dat plan niet doorging.

Dit jaar is het er dan toch eindelijk van gekomen dat ik eens naar de Ronde gaan kijken ben. En ik heb er absoluut geen spijt van, want het is een heel speciaal, heel enthousiast sfeertje. En het weer was ronduit schitterend, toch van rond de middag. Bovendien heb ik vorige nazomer en herfst zo goed als het hele parcours van de finale verkend. Ik ken dus alle helingen en kasseistroken uit eigen ervaring.

Ik ben met de fiets gegaan. Zo'n 20 kilometer van De Pinte naar Zwalm, dat valt wel mee. Eerste afspraak: de Molenberg in Zwalm. De eerste helling van de dag. De kasseien lagen er vervaarlijk bij, want 's morgens was het daar erg mistig geweest. Ik was verwonderd dat ik die helling ooit met de fiets beklommen heb, want zelfs te voet is ze erg steil.

Veel volk op de top (zie foto). Ik drink een pint en verorber een braadworst, als de renners opduiken. Vroeger dan verwacht: ze zitten op het snelste uurschema. Al meteen een lichte afscheiding.

Na de Molenberg rijden de renners in de richting van Oudenaarde en dan naar West-Vlaanderen, waarna ze terugkeren naar de streek van de Vlaamse Ardennen. Ik kon ze dus nog een tweede keer zien. Ik koos voor de Varent, een helling in Mater, deelgemeente van Oudenaarde. Maar ik had me een beetje vergist in de ligging van die helling. Uiteindelijk belandde ik in de Haaghoek, een licht hellende kasseistrook in Horebeke, op de grens met de gemeente Brakel. Ook daar veel volk en Vlaamse kermis (zie eerste foto). Je ziet de renners al van ver afkomen, in een schitterend decor. Bovendien was er, weliswaar op een afgesloten terrein met security, een reuze tv-scherm opgesteld. Zelfs van buiten het terrein kon je de koers toch volgen. Zo heb ik het verder verloop na de passage van de renners kunnen meemaken op tv.

Een zenuwachtig gedoe eer de renners er waren. Ik doodde de tijd met een hamburger te eten en wat bier tot mij te nemen. Een jongetje van een jaar of tien, volledig in koerstenue, bracht de mensenmassa in extase door vijf, zes keer na elkaar de helling op te rijden. Groot gejoel bij het publiek. Gedrum ook als de renners naderden. Politieagenten trachtten de massa in toom te houden.

En dan zijn ze daar! Een flits, en weg! Er is nauwelijks nog sprake van een peloton, alleen van verbrokkelde groepjes renners. En zo hoort het in een echte koers! Ook de achterblijvers krijgen nog luidkeels aanmoedigingen van het publiek. Ze zien er wel niet zo gelukkig uit, de gelosten.

En er heeft zowaar een Vlaming gewonnen. En niet in een spurt, nee. Maar wel op de meest heroïsche manier: door een ontsnapping op de Muur van Geraardsbergen. Beter kan toch niet?

Uiterst voldaan rij ik, na het nodige biervocht tot mij genomen te hebben, terug naar huis. In heel zonnig weer en met mijn nieuwe iPod op. Schouppe: eat your heart out!

Conclusie; dit was zeker voor herhaling vatbaar!

Bizar

Bizar voorval gisteren. Triest, maar ook bizar.

Ik wou naar de kapper. Er is er een in de buurt van het St-Pietersstation in Gent waar ik sinds een 25 jaar geregeld ga. Ik heb daar nog in de buurt gewoond. Ik ben sinds lang verhuisd, maar af en toe ga ik er nog langs voor een knipbeurt. De zaak is goedgelegen, vlakbij het station. Kapper is het juiste woord voor 's mans beroep, want hij gaat soms wat hardhandig te werk, maar hij doet het goed en is goedkoop.

Sinds enkele jaren was hij met pensioen, maar hij werkte nog enkele dagen in de week door om nog wat bij te verdienen en wellicht om iets om handen te hebben.

Toen ik aankwam voor de kapperszaak hingen er twee briefjes aan de deur. Het eerste: Gesloten wegens stopzetting van activiteiten. Ai, dacht ik, hij is gestopt met werken. Gedaan met die goedkope kapbeurten vlakbij het station.

Dan richtte mijn blik zich op het volgende bericht: een doodsbrief.
De man was vorige zaterdag overleden. Hij wordt morgen begraven.
69. Geen leeftijd. Hij heeft niet lang van zijn pensioen kunnen genieten.

Het klinkt wellicht een beetje cynisch, maar nu had ik geen kapbeurt gehad.
Het deed me denken aan mijn kinderjaren en verwijten die je in die tijd soms naar je hoofd kon krijgen, zoals Uw kapper is dood zeker?
of ook Heeft uw broek onder de tram gelegen?

Mijn kapper was dood, inderdaad!

Hij ruste in vrede. Ik wens hem een eeuwigheid van te knippen en te kappen koppen toe, in alle maten en kleuren.

Mijn medeleven aan de familie.