Afrika

Rustige kerstperiode. Maak me alleen wat zorgen, omdat mijn lichaamsgewicht voor het eerst weer wat toeneemt. Zal wel niet zo abnormaal zijn zeker in deze periode? Ik heb de proef op de som genomen: zondagmorgen 25 december woog ik 2,3 kg meer dan de zaterdagmorgen. Wat zo'n feestmaaltijd uitrichten kan!

Gisteren voor het eerst sinds lang naar de film geweest. Er zijn tijden geweest dat ik twee keer in de week naar de film ging. Maar met wat ouder te worden kwam daar sleet op. Nu geraak ik nog maar zelden in de bioscoop.

Ik had echter nog een filmcheque liggen die dreigde te vervallen. Het filmaanbod momenteel is maar dunnetjes. Ik had al bijna besloten naar Buitenspel te gaan kijken, maar negatieve kritieken, ook van het publiek, in De Standaard - en daartegenover positieve reacties op een andere film - weerhielden me ervan.

Het werd dus The Constant Gardener. Beetje een voorspelbaar scenario. Ik ben dat soort politiek-maatschappelijk geëngageerde films, genre de goeie tegen de slechte, ook een beetje moe gezien. Maar het viel mee. Scenario naar een boek van John Le Carré. Als ik me niet vergis is die auteur gespecialiseerd in spionageromans en dat kwam hier duidelijk tot uiting.

Het scenario draait namelijk om een groot complot van een farmaceutische multinational, die een nieuw geneesmiddel tegen tbc laat uittesten in Afrika, met veel doden tot gevolg. Alles natuurlijk uit puur winstbejag, met medeweten en steun van corrupte politici. Waartegen individuën in opstand komen en daarom uitgeschakeld worden.

Je vraagt je af of zelfs multinationals vandaag de dag zo door en door slecht nog kunnen zijn. Of ze dat nog kunnen riskeren, op gevaar af gebrandmerkt te worden door de pers en de publieke opinie. Er gebeurt natuurlijk van alles in de derde wereld: wapenhandel, drugshandel, spionage en oorlog, geknoei met afvalstoffen, corruptie, hongersnood,...
Waarom geen samenzwering van de farmaceutische industrie?

Vooral waren er heel mooie beelden van Afrika, een continent waar ik nog nooit geweest ben en waarvan ik niet weet of dat er nog ooit van zal komen. Van zowel de mensenmassa's en de ellende daar als de natuur. De film geeft een mooi beeld van de machteloosheid en het cynisme van alle betrokkenen, van de politici tot zelfs de hulpverleners, tegenover die ellende.
Het beeld van het zwarte meisje dat niet meemocht op het vliegtuig dat hulpverleners evacueerde uit een dorp dat een rebellenraid onderging, was treffend.
Het raakte ook bij mij een gevoelige snaar. Waardoor de film wellicht zijn doel bereikte.