Hôpital Saint-Jean

Vrijdagochtend. Stralend weer. Op mijn dooie gemak begeef ik me te voet naar het station van De Pinte, zoals elke morgen. Ik heb tijd zat, of dat denk ik toch. Al mijmerend bewonder ik de piekfijne tuinen en tuintjes die ik onderweg tegenkom.

Op zo'n 100 meter van het station komt mijn trein naar Brussel er ineens al aangeraasd. Ik zet onmiddellijk een sprint in, maar ai! Ik heb van die lichte zomerschoentjes aan en sla mijn rechtervoet om. Ik vloek, verbijt de pijn en spurt verder naar de trein. Ik haal hem nog nipt.

Eens in Brussel moet ik nog een kwartier te voet naar mijn kantoor. Ik mank een beetje. In de loop van de ochtend verbetert het er niet op. Maar ik vind het niet zo erg. Ik panikeer niet.

Tegen de middag kan ik bijna niet meer stappen. Ik geraak met de grootste moeite in het restaurant, één verdieping lager. Via de lift. De trap was gewoon uitgesloten. Ik moet een collega vragen me iets te eten te halen en nadien ook om mijn dienblad af te ruimen. De best manier om me te verplaatsen, zo ontdek ik, is al hinkelend op mijn linkervoet. Ik doe het ook enkele keren, tot grote hilariteit van de collega's.

Ik besluit geen risico's te nemen. Per slot gaat het hier om een ongeval op weg naar het werk. Een arbeidsongeval dus. Ik laat een chauffeur komen die me naar het dichtstbijzijnde hospitaal brengt, namelijk het Sint-Jansziekenhuis aan de Kruidtuin.

Ik moet niet lang wachten, maar wat zich aan de receptie al liet uitschijnen, bevestigt zich alleen maar als ik de dokter zie: het is een zwarte, tot daar aan toe, maar hij spreekt alleen maar Frans. Ik kan me best wel behelpen in het Frans, maar hoe zeg je in godsnaam dat je je voet omgeslagen hebt?

De wegen van de communicatie zijn ondoorgrondelijk. J'ai fait comme ça, zeg ik, terwijl ik met beide handen tegen elkaar een kantelende beweging maak. De dokter begrijpt me, dat is duidelijk. Hij constateert dat de zwelling van de voet niet zo erg is en stuurt me naar de radiografie.

Daar merk ik dat sommige verplegers toch wel Nederlands spreken. Alweer word ik erg vlug geholpen. Ook terug op de dienst spoegevallen moet ik niet lang wachten. Wat een verschil met de Gentse ziekenhuizen, of het nu St-Lucas, Jan Palfijn, het UZ of Maria Middelares is. Ik heb ze allemaal al meegemaakt.

Une concussion, weet de dokter me te vertellen, of liever de verpleegster. 'A concussion' in het Engels ken ik, dat zal dus wel een verstuiking zijn. Ze verbindt mijn voet en bezorgt me mijn papieren voor het werk en voor mijn huisarts, alles in het Frans opgesteld. Ze zijn niet naar de normen van mijn werkgever en nog minder naar die van de dienst Arbeidsongevallen, maar gezien het taalprobleem dring ik niet aan.

Aangezien ik nog steeds nauwelijks kan lopen, bel ik de chauffeur opnieuw. Ik vertel hem mijn wedervaren. Hij verzekert me dat Sint-Jan een Nederlandstalig hospitaal is. Ik schud onbegrijpend het hoofd. Wat zou ik dan wel meegemaakt hebben als het een Franstalig hospitaal geweest was?

De linguïstieke situatie in onze hoofdstad blijft een levensgroot probleem, dat veel verder reikt dan de splitsing van BHV. Je moet immers weten dat Brussel de hoofdstad van Vlaanderen is. In theorie dan toch. Als de politici die fictie willen behouden, dan moet er toch dringend wat veranderen.