Therapeutische sessie

Ik ben niet erg actief meer geweest op mijn blog de laatste tijd. Het is de zoveelste keer dat ik dat hier schrijf. Maar ja, als ik dit communicatiekanaal open wil houden, moet ik nu en dan wel iets schrijven. Al mag het nooit een verplichting of een dwang worden. Gulden regel nummer 1: schrijf als je iets te zeggen hebt. Nummer 2: het moet leuk blijven ook.

Mijn inactiviteit had zo zijn redenen. Ik heb op het werk deelgenomen aan een zware procedure, die me tijd en stress gekost heeft. Ten tweede heb ik me in de zomer eindelijk een DVD-speler aangeschaft. Ik zit nu al ruim twee maanden 's avonds meestal een film te bekijken. Na het medium de laatste jaren zowat totaal verwaarloosd te hebben, ben ik nu een gepassioneerde filmliefhebber geworden. Waarover later misschien meer.

Vorig weekend heb ik me twee ochtenden naar het sp.a-congres in de VUB in Brussel begeven. De zaterdagmorgen heb ik de therapeutische sessie bijgewoond. Een therapeutische sessie met een hele partij: moet kunnen! Het was een zitting achter gesloten deuren. Ik mag er dus niet al te veel over loslaten. Al is er toch veel over in de pers verschenen. De persjongens zijn het dus toch wel te weten gekomen.

Ik heb een interessante tussenkomst van Roel Anciaux, de broer van, gehoord. Die vertolkte voor een groot deel ook mijn gevoelens. Na jaren van geruzie bij Spirit/VlaamsProgressieven (ook de Volksunie, maar dat luik heb ik niet meegemaakt) had hij gehoopt bij sp.a eindelijk aan politiek te kunnen doen zonder al dat intern gekrakeel, de eeuwige discussies tussen de 'zuiveren' en de zogenaamde 'postjespakkers', etc... Grote hilariteit in de zaal natuurlijk!

Over de rest van zijn betoog en de andere tussenkomsten zal ik maar niet te veel meer openbaar maken.

Ik persoonlijk onthoud vooral dat de sp.a-top fout communiceert. En dat ze slecht omgaat met de interne oppositie. Ik ben geen aanhanger van sp.a-Rood, maar vind het fout hen totaal te negeren. Minstens heeft deze groep een belangrijke signaalfunctie, ook om ervoor te zorgen dat de partij niet te veel naar het centrum afglijdt. Een spreker (ik ben vergeten wie) stelde dat geen enkele andere partij zo slecht met interne oppositie omgaat. Ik moest hem gelijkgeven.

De zondagmorgen werden de conclusies van de werkgroepen van de zaterdag toegelicht. Niets opzienbarends hier. Behalve enkele steken naar de schrijver van de beruchte mail. Ook de slottoespraak van Caroline Gennez vond ik niet zo geweldig. Toegegeven de omstandigheden waren aartsmoeilijk. Verder dan de basisidee van het socialisme nog eens verduidelijken kwam ze niet. En zich verontschuldigen voor haar emotionele reacties van de dag voordien (Ik word nog erger dan Bert Anciaux...)

Wel een interessant intermezzo was de uiteenzetting van een Engelse prof, Richard Wilkinson, die een boek geschreven heeft over het effect van ongelijkheid. Met een aantal onthutsende conclusies van vergelijkend sociologisch onderzoek in een aantal welvarende landen met verschillende gradaties van maatschappelijke ongelijkheid. The Spirit Level. Dat is de titel van het boek. Ondertitel: Why more equal societies almost always do better.

Een discours dat aansloeg op dat congres. Dat zal u wel begrijpen! Hierbij zijn powerpoint-presentatie.

Voor de rest schaart iedereen zich achter Caroline Gennez. De rangen moeten alweer gesloten worden. Ik vrees dat de interne tegenstellingen en twisten toch nog niet overwonnen zijn.