Aïda

Gisteravond heb ik in het kasteel van Ooidonk in Deinze de jaarlijkse openluchtopera bijgewoond. Ditmaal stond Aïda van Verdi op het programma.

Een nogal opgezwollen, bombastisch verhaal over de onmogelijke liefde tussen een man en vrouw van naties die met elkaar in oorlog zijn. Dezelfde topos als Romeo en Julia, West Side Story en talloze andere werken dus. Ditmaal gesitueerd in het oude Egypte. Mét de gebruikelijke fatale afloop: op het einde sterft het liefdeskoppel.

Ook de muziek is nogal bombastisch. Niet echt mijn ding. Van de opera's van Mozart en Monteverdi hou ik wel, maar Verdi is niet mijn kopje thee.

Maar ik heb dan toch kennisgemaakt met een muzikaal monument, een mijlpaal uit de muziekgeschiedenis.

Foto's heb ik niet genomen, want dat mocht niet, al waren er velen die het toch deden. Maar er staat zelfs al opera op YouTube. Hierna het bekendste stuk uit de opera, die destijds op bestelling gecomponeerd werd ter gelegenheid van de opening van het Suezkanaal en de opera van Caïro: de triomfmars na de overwinning van de Egyptenaren op de Ethiopiërs.



Er was veel volk. Naar schatting een 2.400 man. En goed weer. Joke Schauvlieghe heb ik niet gezien.