En zondag rij ik de Gentse Buitenband! (eindelijk nog eens wat fietsnieuws hier! Ik fiets wel degelijk nog regelmatig, maar minder dan vorig jaar, want ik zit vaker voor mijn computer en tussen de boeken).
Niet een route van een 45 km, zoals vorig jaar, nee! Dit jaar ga ik het volledige parcours rond Gent van zo'n 80 km rijden Ik trek er een hele dag voor uit met een ruime rustpauze 's middags. Hopelijk valt het weer wat mee. Dan nog een weekje werken en 4 weken vrij (als er niets tussenkomt tenminste)!
woensdag 19 juli 2006
Bijna vakantie
Gentse feesten, heel leuk weer (voor mij toch), een lang weekend, bijna vakantie... Wat moet een mens nog meer?
Ondertussen heb ik gedaan met mijn input van boeken op het net. Gelukkig maar, want ik werd oververmoeid en heb er lichte leverproblemen aan overgehouden. Wel vervelend tijdens de Gentse Feesten.
Ondertussen heb ik iets nieuws ontdekt: voor het eerst een aankoop gedaan op E-Bay! Verbluffend wat je daar allemaal vindt! Ondertussen moet ik wel mijn eerste aankoop (een oude postkaart) nog krijgen. Als dat maar goed afloopt! E-Bay is veel professioneler dan Kapaza, waar ik al een tijdje actief ben. Er zijn meer aanbiedingen en er komt veel meer volk naartoe. Het nadeel: het is allemaal nogal onpersoonlijk en er zijn veel bedriegers actief. Het is ook enorm verslavend. Ik heb ondertussen al twee nieuwe biedingen lopen, waarvan er vanavond eentje afloopt Allebei postkaarten van vlak voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Westhoek (vooral Nieuwpoort). Leuk idee om een verzameling op te zetten.
Ondertussen heb ik gedaan met mijn input van boeken op het net. Gelukkig maar, want ik werd oververmoeid en heb er lichte leverproblemen aan overgehouden. Wel vervelend tijdens de Gentse Feesten.
Ondertussen heb ik iets nieuws ontdekt: voor het eerst een aankoop gedaan op E-Bay! Verbluffend wat je daar allemaal vindt! Ondertussen moet ik wel mijn eerste aankoop (een oude postkaart) nog krijgen. Als dat maar goed afloopt! E-Bay is veel professioneler dan Kapaza, waar ik al een tijdje actief ben. Er zijn meer aanbiedingen en er komt veel meer volk naartoe. Het nadeel: het is allemaal nogal onpersoonlijk en er zijn veel bedriegers actief. Het is ook enorm verslavend. Ik heb ondertussen al twee nieuwe biedingen lopen, waarvan er vanavond eentje afloopt Allebei postkaarten van vlak voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Westhoek (vooral Nieuwpoort). Leuk idee om een verzameling op te zetten.
woensdag 5 juli 2006
De Begrafenis van Stijn Streuvels - deel 2
Eerst stonden we daar maar gewoon tussen een massa volk. voor de kerk. Ineens (wellicht was de Offerande net ingezet) ontstond er een gedrum zoals ik het nog nooit meegemaakt had en nadien ook niet meer beleefd heb. Van die 7.000 man stond het overgrote deel buiten (ik ken de capaciteit van de dorpskerk van Ingooigem niet) en die wouen ineens allemaal naar binnen. Ik werd werkelijk gedurende enige tijd in een mensenmassa geperst en naar voren gestuwd. Mijn vader was bij me en hield me vast. Toch raakte ik in paniek. Ik dacht werkelijk dat mijn laatste uur geslagen had. Ik schreeuwde het uit en duwde wild om me heen. Het leverde me een boze blik op van iemand die naast me stond. Mijn vader trachtte me te kalmeren.
Toen kwam er een einde aan die penibele situatie. Ineens konden we de kerk binnentreden. Hier heerste orde en waardigheid. Ik herinner me de kist van de overleden schrijver, die met bijna miltair respect bejegend werd, de mensen vooraan in de kerk, de file rouwenden die aanschoof voor een beeldje, mijn eigen grote opluchting dat ik het gehaald had...
Naar het schijnt waren er rouwprentjes tekort. Niet alle aanwezigen hadden er een kunnen bemachtigen. Vandaar het vreselijk gedrum. Er waren misnoegden. Mijn vader en ik hadden er elk eentje.
Na de dienst keken we nog even naar de prominenten die aanwezig waren. Er reden chique autos weg, sommige met chauffeur. Mijn vader noemde enkele namen. Ik herinner me die van Hendrik Fayat, toenmalig minister.
Terug aan zee in Middelkerke deed mijn vader het verhaal aan de hospita van onze ouderwetse villa aan de dijk (die nu vervangen is door hoogbouw). Het was een bejaarde dame, die met haar dochter van middelbare leeftijd in de villa woonde en hem gedeeltelijk verhuurde in de zomer. Beiden waren ook bewonderaars van Streuvels. De oma vertelde dat ze ook graag zo'n rouwprentje gehad had. Ik gaf haar het mijne, blij iemand ermee gelukkig te kunnen maken. Waarom moest ik dat? Mijn vader had er toch eentje?
Achteraf kreeg ik niet echt een standje van mijn vader, maar hij begreep toch niet dat ik dat zomaar weggegeven had. Ik kende op die leeftijd niet het belang van dergelijke dingen. Bovendien: als ik het kaartje gehouden had, was ik het nu waarschijnlijk toch al lang kwijtgeweest, verdwenen tussen de plooien van een woelig leven. En ik heb immers dat van mijn vader?
Ik was van plan het te verkopen, zoals ik andere dingen weggedaan of verkocht heb vanwege plaatsgebrek. Maar bij nader inzicht zal ik het toch maar houden. Het rouwprentje is te mooi om weg te doen voor enkele luttele euro's en ik heb er persoonlijke herinneringen aan. Per slot heb ik de uitvaart van Streuvels zelf meegemaakt.
Toen kwam er een einde aan die penibele situatie. Ineens konden we de kerk binnentreden. Hier heerste orde en waardigheid. Ik herinner me de kist van de overleden schrijver, die met bijna miltair respect bejegend werd, de mensen vooraan in de kerk, de file rouwenden die aanschoof voor een beeldje, mijn eigen grote opluchting dat ik het gehaald had...
Naar het schijnt waren er rouwprentjes tekort. Niet alle aanwezigen hadden er een kunnen bemachtigen. Vandaar het vreselijk gedrum. Er waren misnoegden. Mijn vader en ik hadden er elk eentje.
Na de dienst keken we nog even naar de prominenten die aanwezig waren. Er reden chique autos weg, sommige met chauffeur. Mijn vader noemde enkele namen. Ik herinner me die van Hendrik Fayat, toenmalig minister.
Terug aan zee in Middelkerke deed mijn vader het verhaal aan de hospita van onze ouderwetse villa aan de dijk (die nu vervangen is door hoogbouw). Het was een bejaarde dame, die met haar dochter van middelbare leeftijd in de villa woonde en hem gedeeltelijk verhuurde in de zomer. Beiden waren ook bewonderaars van Streuvels. De oma vertelde dat ze ook graag zo'n rouwprentje gehad had. Ik gaf haar het mijne, blij iemand ermee gelukkig te kunnen maken. Waarom moest ik dat? Mijn vader had er toch eentje?
Achteraf kreeg ik niet echt een standje van mijn vader, maar hij begreep toch niet dat ik dat zomaar weggegeven had. Ik kende op die leeftijd niet het belang van dergelijke dingen. Bovendien: als ik het kaartje gehouden had, was ik het nu waarschijnlijk toch al lang kwijtgeweest, verdwenen tussen de plooien van een woelig leven. En ik heb immers dat van mijn vader?
Ik was van plan het te verkopen, zoals ik andere dingen weggedaan of verkocht heb vanwege plaatsgebrek. Maar bij nader inzicht zal ik het toch maar houden. Het rouwprentje is te mooi om weg te doen voor enkele luttele euro's en ik heb er persoonlijke herinneringen aan. Per slot heb ik de uitvaart van Streuvels zelf meegemaakt.
dinsdag 4 juli 2006
De begrafenis van Stijn Streuvels
Half augustus 1969. Terwijl we met ons gezin aan zee vertoefden was Stijn Streuvels, op dat ogenblik Vlaanderens grootste romancier, overleden in de gezegende leeftijd van 97 jaar.
Op een ochtend nam mijn vader me mee naar Ingooigem voor de begrafenis. Ik was net tien.
Een massa volk daar. Het dorp werd zowat overrompeld.
Mijn vader troonde me eerst mee naar het Lijsternest, de legendarische woonplaats van de overleden schrijver. In een biografie van Streuvels (Dag Streuvels, ik ken den weg alleen van Hedwig Speliers uit 1994) lees ik dat er 7.000 man aanwezig was op de uitvaartplechtigheid. De schrijver werd met een huifkar van Het Lijsternest naar de dorpskerk vervoerd. Die huifkar was een modetrend, die in 1968 gelanceerd werd bij de uitvaart van Karel-Romaan Berquin, hoofdman van de heemkundige kring Bachten de Kupe. De volgende dag stond de foto van de huifkar op de voorpagina van De Standaard. Ik heb dat vergeelde krantennummer, dat mijn vader altijd bewaard had, onlangs weggegooid. - Wat voor zin heeft het dat alles te bewaren? Mijn vader hield wat te veel papier bij, te veel in elk geval om mee te verhuizen.
Dan naar de kerk. We konden niet binnen. Een massa volk had zich verzameld op het plein voor de kerk. Mijn herinnering wordt hier minder nauwkeurig. Er stonden in die tijd nog geen televisieschermen opgesteld buiten, maar vermoedelijk wel luidsprekers, zodat degenen buiten de kerk de dienst toch een beetje konden volgen.
Toen begon zich een voor mij traumatische jeugdervaring te ontwikkelen.
(vervolgt)
Op een ochtend nam mijn vader me mee naar Ingooigem voor de begrafenis. Ik was net tien.
Een massa volk daar. Het dorp werd zowat overrompeld.
Mijn vader troonde me eerst mee naar het Lijsternest, de legendarische woonplaats van de overleden schrijver. In een biografie van Streuvels (Dag Streuvels, ik ken den weg alleen van Hedwig Speliers uit 1994) lees ik dat er 7.000 man aanwezig was op de uitvaartplechtigheid. De schrijver werd met een huifkar van Het Lijsternest naar de dorpskerk vervoerd. Die huifkar was een modetrend, die in 1968 gelanceerd werd bij de uitvaart van Karel-Romaan Berquin, hoofdman van de heemkundige kring Bachten de Kupe. De volgende dag stond de foto van de huifkar op de voorpagina van De Standaard. Ik heb dat vergeelde krantennummer, dat mijn vader altijd bewaard had, onlangs weggegooid. - Wat voor zin heeft het dat alles te bewaren? Mijn vader hield wat te veel papier bij, te veel in elk geval om mee te verhuizen.
Dan naar de kerk. We konden niet binnen. Een massa volk had zich verzameld op het plein voor de kerk. Mijn herinnering wordt hier minder nauwkeurig. Er stonden in die tijd nog geen televisieschermen opgesteld buiten, maar vermoedelijk wel luidsprekers, zodat degenen buiten de kerk de dienst toch een beetje konden volgen.
Toen begon zich een voor mij traumatische jeugdervaring te ontwikkelen.
(vervolgt)
Abonneren op:
Posts (Atom)