De Begrafenis van Stijn Streuvels - deel 2

Eerst stonden we daar maar gewoon tussen een massa volk. voor de kerk. Ineens (wellicht was de Offerande net ingezet) ontstond er een gedrum zoals ik het nog nooit meegemaakt had en nadien ook niet meer beleefd heb. Van die 7.000 man stond het overgrote deel buiten (ik ken de capaciteit van de dorpskerk van Ingooigem niet) en die wouen ineens allemaal naar binnen. Ik werd werkelijk gedurende enige tijd in een mensenmassa geperst en naar voren gestuwd. Mijn vader was bij me en hield me vast. Toch raakte ik in paniek. Ik dacht werkelijk dat mijn laatste uur geslagen had. Ik schreeuwde het uit en duwde wild om me heen. Het leverde me een boze blik op van iemand die naast me stond. Mijn vader trachtte me te kalmeren.

Toen kwam er een einde aan die penibele situatie. Ineens konden we de kerk binnentreden. Hier heerste orde en waardigheid. Ik herinner me de kist van de overleden schrijver, die met bijna miltair respect bejegend werd, de mensen vooraan in de kerk, de file rouwenden die aanschoof voor een beeldje, mijn eigen grote opluchting dat ik het gehaald had...

Naar het schijnt waren er rouwprentjes tekort. Niet alle aanwezigen hadden er een kunnen bemachtigen. Vandaar het vreselijk gedrum. Er waren misnoegden. Mijn vader en ik hadden er elk eentje.

Na de dienst keken we nog even naar de prominenten die aanwezig waren. Er reden chique autos weg, sommige met chauffeur. Mijn vader noemde enkele namen. Ik herinner me die van Hendrik Fayat, toenmalig minister.

Terug aan zee in Middelkerke deed mijn vader het verhaal aan de hospita van onze ouderwetse villa aan de dijk (die nu vervangen is door hoogbouw). Het was een bejaarde dame, die met haar dochter van middelbare leeftijd in de villa woonde en hem gedeeltelijk verhuurde in de zomer. Beiden waren ook bewonderaars van Streuvels. De oma vertelde dat ze ook graag zo'n rouwprentje gehad had. Ik gaf haar het mijne, blij iemand ermee gelukkig te kunnen maken. Waarom moest ik dat? Mijn vader had er toch eentje?



Achteraf kreeg ik niet echt een standje van mijn vader, maar hij begreep toch niet dat ik dat zomaar weggegeven had. Ik kende op die leeftijd niet het belang van dergelijke dingen. Bovendien: als ik het kaartje gehouden had, was ik het nu waarschijnlijk toch al lang kwijtgeweest, verdwenen tussen de plooien van een woelig leven. En ik heb immers dat van mijn vader?

Ik was van plan het te verkopen, zoals ik andere dingen weggedaan of verkocht heb vanwege plaatsgebrek. Maar bij nader inzicht zal ik het toch maar houden. Het rouwprentje is te mooi om weg te doen voor enkele luttele euro's en ik heb er persoonlijke herinneringen aan. Per slot heb ik de uitvaart van Streuvels zelf meegemaakt.