Wordt internetverslaving een echt gezondheidsprobleem?

Internetverslaving wordt een echt gezondheidsprobleem, las ik enige tijd geleden in De Standaard Online. Je kan het artikel hier nalezen als je geabonneerd bent. Ik wou een tijdje geleden enkele posts wijden aan mijn ervaringen met internet, maar de wijvenweek is er toen tussengekomen.

Internet is inderdaad heel verslavend. Als ik plots zonder internetverbinding kwam te zitten, zou dat een groot probleem betekenen voor mij. Je rekent er ook op. Onlangs was ik ziek. Toen ik op kantoor wou melden voor hoelang ik afwezig zou zijn - via e-mail natuurlijk, dat is het gemakkelijkste, het zekerste en kost het minst - bleek de server van mijn internetprovider juist plat te liggen. Heb ik toch wel gebruik moeten maken van zo iets archaïsch als een telefoon?

Maar een zekere dr. Jerald Block gaat verder in een hoofdartikel dat verscheen in het gezaghebbende American Journal of Psychology. Volgens dr. Block lijden mensen die elke dag urenlang games spelen, pornosites afschuimen of eindeloos emailen of chatten aan een compulsief-impulsieve aandoening die naar zijn mening zo veel voorkomt dat ze moet worden opgenomen in de officiële lijst met geestesziekten.

Misschien beetje overdreven toch? Hoewel!

Ik ben in feite een beetje internetverslaafd, ik geef dat toe. Het internet is altijd al mijn medium geweest, in tegenstelling tot sommige anderen die maar sporadisch van het medium gebruikmaken. Al van in het prille begin. Sinds medio 1998 heb ik op kantoor internet, sinds de lente van 1999 ook thuis. Ik schafte me toen een multimedia pc (mijn eerste) én een internetverbinding aan, omdat ik op kantoor tijdens middagpauzes verslaafd geraakt was aan zo'n internetforum dat geëvolueerd was naar een chatbox en dat niet meer te doen was om dat tijdens de kantooruren alllemaal op te volgen zonder mijn werk te verwaarlozen.

Dan kwam het echte chatwerk, vooral via icq, met de mensen die ik op dat internetforum had leren kennen. Publieke chatrooms zoals chat.to.be heb ik minder bezocht. Dat gechat was wel heel intensief, soms zelfs van 's morgensvroeg, tijdens de middagpauze op kantoor, 's avonds direct na thuiskomst, soms tot diep in de nacht. Dat duurde bij mij van medio 1999 tot medio 2000. Dan was die hype over. Icq heb ik al jaren zelfs niet meer op mijn pc staan. Ik heb nadien nog wel eens MSN-messenger en een chatprogramma bij Yahoo! geprobeerd, maar de lust tot chatten was er helemaal uit! Helemaal tot op de bodem uitgeprobeerd en daarna overboord gegooid.

Chatten heb ik dus wel fanatiek gedaan. Ik heb ook wel eens naar porno op het net gekeken. Wie niet? De meeste surfers toch wel eens, meen ik. Uitzonderingen bevestigen alleen maar de regel, al zal het cliché wel kloppen dat vooral mannelijke surfers zich daarmee bezighouden (voilà, dames-commentatoren, u heeft uw gram!). Ik heb er nooit een gewoonte van gemaakt naar porno te surfen en ben zeker nooit verslaafd geweest aan pornosites. En gamen is al helemaal niets voor mij.

Het was dan een tijdje rustiger op internetgebied. Tot ik politiek actief begon te worden. Dan begon de tijd van de politieke forums. Destijds (2002) was er het Spirit-café op http://www.spirit.be/. Nu is dat opgeheven. Dat politieke forum ontaardde vaak in scheldpartijen tussen aanhangers van N-VA en Spirit. Na het ruchtmakende interview van Bert Anciaux waarin hij het kartel met de SP.a aankondigde, werden er in dat café ook intern binnen Spirit enkele rekeningen vereffend. Naar schatting een kwart van de partijleden liep immers weg uit de partij, niet na het nodige over-en-weergescheld. Ook erg verslavend, zo'n politiek café, zeker in dergelijke rumoerige tijden. Kort nadien hebben ze dat internetcafé moeten sluiten, omdat een wapenlobby het gehackt had.

Daarna heb ik voor de lokale afdeling van mijn partij zelf een website gemaakt en gedurende twee jaar onderhouden. Heel amateuristisch, in Frontpage en met een aantal Javascripts, via de methode trial-and-error en blijven proberen tot het lukt. In die periode kwam ik echt bijna niet meer van voor die pc vandaan. In een stad als Gent kan het een beetje tegenvallen om zoiets in je vrije tijd voor een kleine politieke partij te doen. Die Frontpage was trouwens te omslachtig. Of lag het aan mijn intussen verouderde pc? Ik had me intussen (in de lente van 2003) ook een digitaal fototoestel gekocht om die website beter te kunnen illustreren. Ik had echter maar 2 USB-poorten op mijn pc, waarvan ik er een nodig had voor mijn ADSL-verbinding. En de 2 poorten werkten niet tegelijk, want dan was er niet genoeg stroom. Als ik foto's op mijn pc wou zetten, moest ik eerst mijn ADSL-verbinding loskoppelen of het ging niet. Een heel gedoe dus, heel omslachtig vooraleer ik iets op het net kreeg. Kortom, ik heb het onderhoud van die website na twee jaar moeten stilleggen. Het werd me te veel.

Om niet helemaal af te kicken van dat internetgebeuren en sommige vaardigheden niet volledig te verliezen, ben ik in de lente van 2005 dan maar met een blog begonnen. Ik had er een jaar eerder al een gemaakt voor een politieke vriend. Helemaal nieuw was het dus niet.

Ondertussen bestaat mijn blog al iets langer dan drie jaar. Ik heb de derde verjaardag geruisloos laten voorbijgaan. Mijn blog heeft hoogten en laagten gekend. Na een vrij goed begin is hij algauw beginnen slabakken. En zo goed als dood geweest in de eerste helft van 2007. En daarna als een feniks uit zijn as verrezen. En vanaf eind 2007 en zeker tot nu toe in 2008 heeft hij een bloeiperiode gekend, die nog steeds voortduurt. Mijn blog (en dus ook ikzelf) is immers veel interactiever geworden. De eerste jaren stond mijn blog volledig op zichzelf. Ik trok me van de rest van de blogosfeer weinig of niets aan. Nu is dat veranderd. De interactie die onstaat met andere bloggers is immers het leukste aan bloggen.

In tussentijd heb ik nog een tijd gehad dat ik wel een beetje verslaafd was aan veiling- en koopjessites als eBay en Kapaza. Ook dergelijke sites, waar je van alles kan kopen en verkopen en tegen elkaar opbieden, zijn enorm verslavend.

Dan zijn de nieuwe sociale netwerken gekomen: Facebook, Twitter, u kent ze ook. Getwitterd heb ik nooit zo erg veel gedaan, maar Facebook was een serieuze verslaving in het begin. Hoewel de hype er na enkele maanden al grotendeels af is. Veel van die applicaties zijn inderdaad gewoon een beetje stom en komen neer op spam. Er zijn ook positieve dingen aan: de groups en de events bvb; de kwisjes ook. En je kunt er gemakkelijk nieuwe contacten mee leggen. Het komt er in Facebook wat op neer het kaf van het koren te scheiden. Het wordt een beetje een modetrent om op Facebook te kankeren. Ondertussen doet iedereen maar rustig verder en zijn er weinigen die het programma helemaal deleten.

Het is me ooit wel eens overkomen dat ik mijn soep op het vuur heb laten uitkoken omdat ik boven op mijn pc op Facebook bezig was. Ik heb nog steeds geen mobiel internet en gelukkig maar: dat is toch een beetje een rem.

Verslavend: ja. Maar internetten is ook leuk. Alle leuke dingen zijn verslavend. Natuurlijk kruipt er nogal wat tijd in het bloggen, het lezen van andere blogs, het onderhouden van al die sociale netwerken, opzoekingswerk op het internet. Gezondheidsproblemen heb ik nochtans nog niet gehad van al dat internetten.

Ik constateer bij mezelf ook dat het internet mijn creativiteit verhoogd heeft. Het heeft bij mij zelfs geestesverruimend gewerkt in sommige perioden. Ook omdat een hele hoop informatie plots veel dichter in het bereik kwam. En dat is toch al zeer positief te noemen.
Bovendien heb ik aan het internet toch wel enkele zeer leuke contacten in real life overgehouden. Het is dus ook niet zo dat het internet tot sociaal isolement leidt of moet leiden.

Je moet natuurlijk excessen proberen tegen te gaan: je moet ook nog andere dingen doen, de krant lezen of een goed boek. Die pc eens dichtgooien.

Tot daar deze vrij openhartige en ook vrij lange post over de voor- en nadelen van het internet vanuit een subjectief oogpunt bekeken.