Na de fratsen van Muggenbeet, die dreigde te stoppen met bloggen tenzij er opeens dertig supporters opstonden, is er nu een andere bekende blogster die het bloggen ineens niet meer ziet zitten. Probleem schijnt vooral een te veel aan lezers en succes te zijn, waardoor ze onmiddellijk afgerekend wordt op wat ze schrijft, ook op haar werk.
Tales from the Crib, ofte blogster Lilith, kwam onlangs nog in het nieuws omdat ze samen met Kerygma de wijvenweek opzette, een uiterst succesvol initiatief, waaraan ikzelf trouwens ook deelgenomen heb, zij het een beetje clandestien.
Terzijde: ik heb tijdens die wijvenweek verschillende keren geprobeerd een reactie op Liliths blog te plaatsen, maar het is me nooit gelukt. Ook nu probeer ik al een drietal keer te reageren op haar stopplannen, maar niks. Dat is nu al zeker zes keer dat (vermoedelijk) haar spamfilter mijn reactie tegenhoudt. Ik heb al iets tegen moderatie van comments, maar dit slaat echt wel alles!
Ik heb ook nog weet van andere gevallen van bloggers die het bloggen ineens wilden stilleggen of van problemen tussen mensen vanwege bloggen.
Zijn deze gevallen symptomatisch voor een algemene malaise in het blogwereldje?
Of is het verschijnsel enkel te wijten aan lentemoeheid?
10 opmerkingen:
Ik kon ook nooit reageren op Tales from The Crib.
Sommige niet-bloggers verklaren bloggers gek omdat ze zichzelf zo tentoonstellen en kwetsbaar opstellen door het bloggen.
Hoe ga je er mee om? Ik heb het geprobeerd op mijn manier maar ook nu, na verloop van tijd krijg je sowieso interacties die je niet kon voorzien en die je in een hoekje kunnen duwen.
De dag dat mijn IRL entourage zich op mijn blog begeeft, zou ook wel eens het einde bij mij kunnen worden.
Misschien begint het verkeerde soort mensen te bloggen? Kijk hier maar. JA, HIER.
Niets nieuws onder de zon, denk ik. Elke dag begint een hele lading jongens en meisjes met frisse moed een weblog, elke dag stopt een hele lading jongens en meisjes met bloggen. Uitgeblust, opgebrand, writer's block, geen tijd,... Iedereen heeft wel zijn of haar reden.
Ik heb dat niet alleen bij het bloggen. Af en toe moet je je over alles bezinnen: waarmee ben ik bezig?, heeft dit zin?, kan dit beter?, kan ik beter iets anders doen?,....
Dit hoort bij het bewust leven.
Ik heb eveneens verschillende vruchteloze pogingen ondernomen om eens een woordeke te placeren bij Lilith. Helaas, haar Crib had veel weg van een versterkte burcht.
Over het stoppen met bloggen (en herbeginnen) kan ikzelf ook een aardig boompje opzetten. Reacties (in mijn geval e-mails) en tijdsgebrek lagen aan de grondslag, maar evenzeer het besef dat het vat op is. De angst om te herkauwen en jezelf te herhalen, zoiets. Edoch, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en op zekere dag realiseer je je dat nog zoveel niet aangeboord werd.
Thans blog ik met het idee van 'niks moet, alles mag'. Verschijnt er vandaag geen stukje, dan morgen wel. Mijn oorspronkelijke welhaast dwangmatige bloggedrag liet ik varen. 't Is een pak plezanter zo.
Ik ga met mijn mening bij Daniël staan.
Geef toe, er kruipt wat tijd in dat bloggen. (vooral op een ander gaan lezen en reageren) En tijd is tegenwoordig kostbaar goed, meneer.
het is idd wat freaky als collega's van wie je eigenlijk liever niet hebt dat ze weten wat je allemaal op het internet uitspookt meelezen...he tis onvermijdelijk zeker als je promotie voert voro je fot's enzo...ze komen met als dat gefacebook, getrwitter en geblog toch bij je uit...
helemaal freaky is het als de grootste roddelgazet van 'tdorp je aanspreek tover je blog en de moeder van het lief van je zus aan je moeder iets vraagt over wat ze op je blog heeft gelezen :-)
i can take it all want er staat niets dat niet mag geweten worden op mijn blog al denken sommigen altijd dat ze daarom heel mijn (gevoels)leven kennen ;-)
bloggen is the law!
naast metal natuurlijk!
't is Vlaanderen, exact één voorschoot groot. Zelf al blog je zo anoniem als een lid van de AA, dan nog wordt je op een dag herkend..take it or leave it.
Hm, duidelijk een onderwerp dat de bloggers beroert, dat is zeker.
Ik ben het ermee eens dat volstrekte anonimiteit in de blogosfeer een illusie is. Er kan alleen sprake zijn van een minimale verhulling. Daarom is het ook belangrijk dat iedereen voor zichzelf uitmaakt wat hij of zij kwijtwil op een blog. En zich daaraan ook houdt.
Probably is het pure aandachttrekkerij/egotripperij dat hele "ik-ga-stoppe"-gedoe @ the crib....
Het is daar 'dramaqueen-zoekt-aandacht' geworden. In het begin dacht ik nog van "wow leuke blog" maar na enkele maanden vond ik het daar zo doorzichtig als glas.
Waarom ineens sprake van een paswoord op de blog daar?
En dan andere naieve bloggertjes die er viervoetig intrappen en in de comments plots "neeeeeeeeeeeeeeeeeee" roepen... en smeken om het paswoord, n lachtertje niewaar? Bloggen doe je grotendeels voor jezelf en who the f*ck cares of je 10 of 1 of geen "hoody" (dat is gewoon n trui met capuchon in de grote mensen wereld) bij pimkies vindt? Daar verover je echt de wereld nie mee. Op zo n momenten denk ik toch wel dat er @ the crib n ietsje te zwaar aan de eigenwaarde in blogland getild wordt. Er zijn meerdere goede bloggers, referentie is echt niet dat je journalist bij story moet zijn naar mijn gevoel om echt goed te zijn... "de baas" die mensen in decomments op hun plaats moet zetten... ik zou me diep schamen ...
Een reactie posten