Een bankje in het park en een groepje hangmama's

De dag na de grote schok.

Een pleintje midden in de stad. Ver van alle gewoel en alle verkeer. Een dorp in de stad bijna. Een mooie kerk, een schooltje. Sommige huizen knap gerestaureerd, andere verwaarloosd.

Een parkje. Spelende kinderen. Kijk, zeg ik, hangjongeren. Het zijn hangmama's, antwoordt ze. Ze wachten op hun kinderen aan het schooltje.

We stappen naar een bankje aan het uiteinde van het park. We praten en kijken naar de spelende kinderen. We omhelzen elkaar. Deze keer is het mijn beurt om mijn hoofd tegen haar schouder te leggen, gisteren was zij het. Ik fluister haar toe dat ik doodmoe, maar overgelukkig ben. Lieveling, ik heb je zo lang moeten missen!

De hangmama's merken ons niet op of besteden geen aandacht aan ons. Of toch niet dat ik het in de gaten heb.

Enkele kinderen kruipen op een standbeeld in het park. Geen klimrek of ander speeltuig had hen meer kunnen plezieren. Een speeltuinarchitect had het niet beter kunnen bedenken, zegt ze.

Als het zachtjes begint te regenen, nemen we afscheid en fiets ik naar huis.