Kasteel van de Rode Ridder

Voor degenen onder ons die heimwee hebben naar hun jongensjaren (of degenen die nog in hun jongensjaren zitten, misschien zijn die er ook wel): het kasteel van de Rode Ridder wordt volgende zondag plechtig heropend.

Het gaat om het Kasteel van Horst, dat zich ergens in het Hageland, in de omgeving van Aarschot bevindt. Het kasteel dateert uit de 15de eeuw. De Rode Ridder zou er ooit langs geweest zijn. Ik weet wel niet precies om het nu om de stripversie van Willy Vandersteen of de jeugdboekenreeks van Leopold Vermeiren gaat. Volgens Wikipedia - altijd wel een nuttig instrument om bij de hand, of liever bij de muis, te hebben - gaat het bij beide auteurs om dezelfde Rode Ridder. Hoe dan ook, ik heb beide reeksen als kind verslonden.

Vorig jaar kocht het Vlaamse Gewest dit kasteel aan. Om die heropening te vieren organiseert de afdeling Groen en Bos van de Vlaamse gemeenschap volgende zondag 1 juni een wandeling op het domein, dat jarenlang voor het publiek gesloten was.

Huisdokter

Mijn papieren van mijn arbeidsongeval waren niet in orde. Ikke maandag dus naar mijn huisarts in Gent.

Het is een jolige tiep, die huisarts. Ik heb hem een vijftal jaar geleden overgenomen van mijn ma. Het is een struise, al wat oudere man met een snor. Hij lijkt nogal op Jo De Meyere. Het is wel de man van de paardenmiddelen. Spreekt nogal vlug over opereren en zo. Antibiotica als het niet snel over is. Hij heeft mijn moeder wel goed over een depressie heen geholpen.

Je moet er vaak veel geduld oefenen in de wachtzaal. Ik had mijn voorzorgen genomen. Ik had mijn exemplaar van Louis Paul Boons Fenomenale Feminatheek mee, dat ik zaterdag eindelijk mocht afhalen in De Standaard Boekhandel (zie hier).

Er zaten al twee oudere vrouwen in de wachtzaal als ik binnenkwam. Nadien komen er nog drie nieuwe vrouwen bij. Een moeder met dochter.

Boeiende lectuur, dat boek van Boon. Wel erotisch maar helemaal niet pornografisch volgens mij. Of toch de foto's niet die gesecteerd werden voor het boek. Aanlokkelijke foto's van schaarsgeklede filmsterren en andere vrouwen in allerlei uitdagende poses, dat wel. Maar porno? What's all the fuss about? Dan is Boons roman Mieke Maaikes Obscene Jeugd wel wat anders. en Eros en de Eenzame Man, dat ik wel beter vind dan Mieke Maaike wegens meer inhoud. En op het internet ben je sowieso altijd maar enkele kliks verwijderd van soms de goorste porno.

Ook de teksten in de Feminatheek zijn goed. Er blijft toch nog heel wat pudeur rond sexualiteit hangen, ook in de literaire wereld. En het gaat in de Feminatheek niet eens om seks: het is meer een ode aan de vrouw. Sommige aspecten van de vrouw dan: de vrouw als verleidster.

Ik zat in mijn boek verdiept. Ik voelde bij momenten de blikken van de aanwezige vrouwen op mij gericht. De voorkaft laat aan de verbeelding dan ook niets te wensen over. Stichtende lectuur dat die jongen leest, moeten ze gedacht hebben. Onrustig schoof ik heen en weer over mijn stoel. Dan werd ik verlost: de dokter kwam me halen.

Nablog: ik het boek nu volledig uit. Achteraan staat de complete catalogus van de feminatheek. Die bevat blijkbaar toch een grote hoeveelheid porno in. De in het boek gepubliceerde foto's (zie de foto hierboven) zijn van de bravere soort.

Hôpital Saint-Jean

Vrijdagochtend. Stralend weer. Op mijn dooie gemak begeef ik me te voet naar het station van De Pinte, zoals elke morgen. Ik heb tijd zat, of dat denk ik toch. Al mijmerend bewonder ik de piekfijne tuinen en tuintjes die ik onderweg tegenkom.

Op zo'n 100 meter van het station komt mijn trein naar Brussel er ineens al aangeraasd. Ik zet onmiddellijk een sprint in, maar ai! Ik heb van die lichte zomerschoentjes aan en sla mijn rechtervoet om. Ik vloek, verbijt de pijn en spurt verder naar de trein. Ik haal hem nog nipt.

Eens in Brussel moet ik nog een kwartier te voet naar mijn kantoor. Ik mank een beetje. In de loop van de ochtend verbetert het er niet op. Maar ik vind het niet zo erg. Ik panikeer niet.

Tegen de middag kan ik bijna niet meer stappen. Ik geraak met de grootste moeite in het restaurant, één verdieping lager. Via de lift. De trap was gewoon uitgesloten. Ik moet een collega vragen me iets te eten te halen en nadien ook om mijn dienblad af te ruimen. De best manier om me te verplaatsen, zo ontdek ik, is al hinkelend op mijn linkervoet. Ik doe het ook enkele keren, tot grote hilariteit van de collega's.

Ik besluit geen risico's te nemen. Per slot gaat het hier om een ongeval op weg naar het werk. Een arbeidsongeval dus. Ik laat een chauffeur komen die me naar het dichtstbijzijnde hospitaal brengt, namelijk het Sint-Jansziekenhuis aan de Kruidtuin.

Ik moet niet lang wachten, maar wat zich aan de receptie al liet uitschijnen, bevestigt zich alleen maar als ik de dokter zie: het is een zwarte, tot daar aan toe, maar hij spreekt alleen maar Frans. Ik kan me best wel behelpen in het Frans, maar hoe zeg je in godsnaam dat je je voet omgeslagen hebt?

De wegen van de communicatie zijn ondoorgrondelijk. J'ai fait comme ça, zeg ik, terwijl ik met beide handen tegen elkaar een kantelende beweging maak. De dokter begrijpt me, dat is duidelijk. Hij constateert dat de zwelling van de voet niet zo erg is en stuurt me naar de radiografie.

Daar merk ik dat sommige verplegers toch wel Nederlands spreken. Alweer word ik erg vlug geholpen. Ook terug op de dienst spoegevallen moet ik niet lang wachten. Wat een verschil met de Gentse ziekenhuizen, of het nu St-Lucas, Jan Palfijn, het UZ of Maria Middelares is. Ik heb ze allemaal al meegemaakt.

Une concussion, weet de dokter me te vertellen, of liever de verpleegster. 'A concussion' in het Engels ken ik, dat zal dus wel een verstuiking zijn. Ze verbindt mijn voet en bezorgt me mijn papieren voor het werk en voor mijn huisarts, alles in het Frans opgesteld. Ze zijn niet naar de normen van mijn werkgever en nog minder naar die van de dienst Arbeidsongevallen, maar gezien het taalprobleem dring ik niet aan.

Aangezien ik nog steeds nauwelijks kan lopen, bel ik de chauffeur opnieuw. Ik vertel hem mijn wedervaren. Hij verzekert me dat Sint-Jan een Nederlandstalig hospitaal is. Ik schud onbegrijpend het hoofd. Wat zou ik dan wel meegemaakt hebben als het een Franstalig hospitaal geweest was?

De linguïstieke situatie in onze hoofdstad blijft een levensgroot probleem, dat veel verder reikt dan de splitsing van BHV. Je moet immers weten dat Brussel de hoofdstad van Vlaanderen is. In theorie dan toch. Als de politici die fictie willen behouden, dan moet er toch dringend wat veranderen.

Che en Ché

Kleine internet-discussie over Che. Nee, niet het mannenblad. Ook niet Muggenbeet, zoals sommige bloggers zouden durven denken. Wel één van de helden van de jaren '60 en '70. Ik zou haast zeggen Hasta la Victoria siempre! En daarmee sommige lezers die mij altijd en uitsluitend in een Vlaams-nationalistisch hokje (hoewel ik daar bovendien zeker niet thuishoor) willen duwen, verbazen!

Aanleiding was een blogpost waarin gesteld werd dat Che Guevara onlangs 80 zou geworden zijn , indien hij niet vroegtijdig vermoord geweest was in een of ander Zuid-Amerikaans dictatoriaal regime. Was het nu Bolivië (geloof ik wel) of Paraguay?

De Gentse Zwijger said...
Vreemd! En ik die altijd dacht dat Che op 14 juni 1928 geboren was (en niet 14 mei). Op dezelfde dag van het jaar als ik, vandaar dat ik dat zo goed weet.Volgens Wikipedia ook.
May 24, 2008 12:31 PM

Christophe Ramont said...
Zoals het bij grote socialistische leiders past, is de geboortedatum altijd een groot mysterie...ook die van Ché. Deze link naar de engelstalige wiki houdt het op 14 mei: http://en.wikipedia.org/wiki/Che_Guevara. Maar idd, algemeen wordt aangenomen dat het 14 juni is...ik vind de mei-maand - rode maand - gewoon meer passend :)
May 24, 2008 6:20 PM

Zo! Nu weet u alweer iets meer over de Gentse Zwijger, al is het maar zijn verjaardag. En volgens mij is Che (Guevara) zonder accent. Ché (dus mét accent) is het mannenblad. Nu u weer!

Sensueel stokje

Een keukentafel gooide een tafelpoot in mijn richting. Een stokje dus. Meer bepaald een zintuiglijk stokje. Een top 3 van elke zintuiglijke gewaarwording. Een zekere Apostel Dert13n heeft er nog de minst aangename ervaring met dat zintuig aan toegevoegd. Hier gaan we dan:

Nasale gewaarwordingen (ik moet, als Gentse Zwijger, toch een beetje speciaal zijn in mijn terminologie, nietwaar?):

• Zeelucht, berglucht en boslucht. Op dezelfde voet, met een lichte voorkeur voor zeelucht. Niet enkel nasaal, maar ook respiratoir natuurlijk.
• De geur van verse koffie en warmgebakken koeken op een zonovergoten ochtend.
• De geur van bloeiende seringen of andere felruikende bloemen.
• Ik heb een hekel aan sommige bruine kroegen waar de rook zo te snijden is dat het er als niet-roker (of liever ex-roker) echt niet te harden is.

Smaken:

• De smaak van mijn lief haar lippen (dat was een makkie!)
• Ik hou van een goed wijntje. Een chablis bijvoorbeeld smaakt heerlijk. En al die andere goede wijn, te veel om op te noemen. Bovendien nog veel te veel te ontdekken op dit gebied.
• Ik ben niet moeilijk wat eten betreft. Ik hou van vis én vlees. Ik heb echter een grote voorliefde voor lamsvlees. En als ik hier toch reclame moet maken: het zelfgekweekt lamsvlees van slagerij Zwaenepoel in de Donkersteeg is van uitstekende kwaliteit. Wel vrij prijzig. De goedkopere lamsbouten van Nieuw-Zeelandse origine uit de Delhaize zijn ook wel te vreten.
• Ik hou niet zo erg van allerlei zoetigheden, zoals te zware taarten met te veel suiker, marsepein en dergelijke.

Auditieve prikkels:

• Ik hou erg van Mozart, maar ook van andere modernere, goede muziek (zie voorgaande posts). Een van mijn laatste ontdekkingen in de klassieke muziek: Monteverdi, wiens opera Orfeo ik vorige zomer zag in Brugge en die me ook muzikaal uitstekend beviel. Laatste ontdekkingen in de popmuziek: o.a. Amy Winehouse (uitstekende stem, uitstekende sound).
• Wat je op een warme, stille zomeravond in mijn tuin hoort (als de buren niet te veel lawaai maken, maar dat gebeurt hier haast nooit, en er niet te veel verkeer voorbijraast, dat gebeurt af en toe).
• Het kirrende geluid van zeemeeuwen 's avonds en 's nachts in een of ander Frans badstadje.
• Hates: (op het gevaar af van kindonvriendelijk of onverdraagzaam genoemd te worden) een ochtendlijke treincoupé vol met taterende schoolkinderen , terwijl jij rustig je krant wil lezen. Er zijn er nog: mensen die te luid gsm'en op de trein, op restaurant, ...

Visuele prikkels: hier kan ik kort zijn. Er is immers zoveel.

• Vrouwen
• Kunst
• Een zonsondergang aan een mooie kust in de zomer
• Negatief: allerlei vormen van visuele vervuiling. Hoogbouw in beton en staal. Er zijn hier mensen in De Pinte, Zevergem en Eke die op het verkeer van de E17 moeten kijken, weliswaar vanop afstand. In bepaalde stukken van Drongen heb je dat ook met de E40. Moet vreselijk zijn. In Gent zelf heb je dat met de verkeerswisselaar van Zwijnaarde.

Huid/voelen:

• Alle strelingen
• Het gevoel van verse lakens
• Bij een knapperend haardvuur zitten met een kop warme chocola, na een lange natuurwandeling door de vrieskou en de sneeuw (dit is meer een geval van synesthesie, een min of meer constante verbinding tussen waarnemingen en voorstellingen uit verschillende zintuigsferen, zo heb ik toch mijn specialleke)
• Hates: hoe je huid soms aanvoelt na een nachtje zwaar stappen.

Voilà! Mijn keuze, op een drafje. Misschien dat ik er een volgende keer lichtjes anders over denk. Zekers heb ik het een en ander vergeten. Hoewel ik toch wel een goed uur zoetgeweest ben met dit stukje.

Wie o wie zal ik dit stokje sturen? Niet aan Georgina, want het is ondertussen wel al duidelijk dat die daar toch niet veel meer mee zal uitvoeren, driewerf helaas! Ik stuur het stokje in de richting van:

• Beau, een jonge belofte die ik niet zo lang geleden ontdekt heb via zijn schrijfsels voor Gentblogt en die blijkbaar in een creatief dipje zit volgens zijn laatste blogberichten.
• Els, een vaste waarde en bovendien moet ik mijn kartelpartner te vriend houden.
• Tantieris, wiens blog ik af en toe volg, die zeker niet slecht schrijft en wie ik nog nooit een stokje gestuurd heb.

Requiem voor Georgina en andere blogsters

Nogmaals een berichtje over stoppen met bloggen.
(tussendoor, Georgina: requiescas in pace! Zeg ik dat goed in je poetsvrouwentaaltje?)

Ik heb namelijk hier gelezen dat er nog twee blogsters stoppen, te weten "de deur dicht" en "stop." De tweede is mijn vroegere buurvrouw. Haar blog staat op mijn blogroll, maar ik bezoek die maar nu en dan eens. Ann Nelissen verkeerde duidelijk al een tijdje in een blogcrisis, want een tweede blog, de fotoblog Mijn Donkere Kamer, heeft ze eind vorig jaar al begraven. Als afsluiter is ze onlangs nog uit de kleren gegaan op haar eigen blog. Moet je durven! Kan als apotheose ook wel tellen!
Georgina?
(grapje)

Is het nu toevallig dat het hier om drie vrouwen gaat die stoppen met bloggen? Dit nadat een andere blogster, namelijk Tales from the Crib, recent ook al overwoog te stoppen met bloggen? Is blogmoeheid een overwegend vrouwelijk fenomeen of niet? Geef gerust je mening!

Each woman kills the thing she loves

De blogmalaise gaat verder...

Als je dit berichtje mag geloven, wil ook Georgina ophouden met bloggen. Meent ze het of meent ze het niet? En als ze het meent, gaat ze het volhouden? Eens een blogger... Juist ja! Maar toch? Als ze ermee stopt zullen we Georgina natuurlijk erg missen! En zij ons ook, denk ik.

Het deed me denken aan een bekend citaat: Each man kills the thing he loves. Het komt uit The Ballad of Reading Gaol van Oscar Wilde. Het is ook op muziek gezet en gezongen door onder andere de Ierse zanger en vriend van Bono, Gavin Friday.

Uiteraard gaat het ook op voor vrouwen.

Wat ze ook doet, we wensen Georgina het beste, ook in de eeuwige jachtvelden van de bits en bytes! Het zal hier bovendien een stuk stiller worden, want zij was een van mijn frequente bezoekers.

Het mooiste dorp - Deurle

Vorig weekend stonden ze aan de delhaize in Deinze. Maandag aan het station van De Pinte: het promotieteam van Deurle in de wedstrijd Het mooiste dorp van Vlaanderen georganiseerd door Vlaanderen Vakantieland. Ze maken reclame in de hele Leiestreek. Er is zelfs een blog opgezet om de promoactie te ondersteunen.

Voorlopig gaat het erom het mooiste Oost-Vlaamse dorp te worden. De concurrentie: Bazel en Watervliet. Ik ken ze alle drie wel een beetje. Deurle het beste, want ik woon er vlakbij (5 à 6 kilometer).

Deurle is ongetwijfeld wel een prachtig dorp. Als je dat nog een dorp kan noemen. Heel pittoresk. De Latemse school en zo. Het is ook een erg chique dorp, voor de superrijken. Zowat onbetaalbaar om daar te wonen.

Je kan nog stemmen tot morgenmiddag voor de Oost-Vlaamse voorronde.

Buffalo Blues

Ik ben deze namiddag naar de bekerfinale tussen AA Gent en Anderlecht gaan kijken. Of toch naar de projectie ervan op groot scherm op het Sint-Pietersplein in Gent.

Ik ben geen echte voetbalfanaat. Maar een goede match kan ik wel smaken. En wat doe je op een zondagnamiddag? Iemand had me er trouwens warm voor gemaakt.

Het weer viel wel mee. Toch geen regen. Veel volk. Veel ambiance.
En al na enkele minuten: 1-0 voor Gent, goal van de Ier Foley. Een droomscenario, dat me bovendien vrijdagnacht op café door een waarzegster die enkele cocktails binnenhad voorgespiegeld was!

Al vlug erna werd het 1-1. Ik zag het maar op het scherm, want ik had de goal gemist terwijl ik op het plein rondliep of iets aan het bestellen was. Typisch: bij een goal van Anderlecht bleef het muisstil op het plein. Het waren dus geen tradtionele stadionbezoekers, want daar is dat toch wel eventjes anders!

En toch werd het 2-1 voor Gent. Euforie op het plein!

In de tweede helft hield Gent eerst goed stand, maar verzuimde het af te maken. En dan kraakte Gent in enkele minuten. De eerste goal van Anderlecht had ik zelfs niet gezien, want ik stond met iemand te praten over andere dingen. De tweede, amper drie minuten later zag ik wel.

Het bleek fataal. Gent kwam in de slotfase van de match niet meer langszij. Verloren met 3-2. Mooie match! En het heeft er voor Gent ingezeten!

Ik ben nog een halfuurtje blijven hangen na de match. Voor het feest achteraf ben ik niet meer gebleven. Op de fiets terug naar De Pinte.

Eerst koers, nu ook voetbal! Dit wordt nog een echte sportblog!

Een van de dingen met mij is dat ik echt onvoorspelbaar ben. Zelfs - en vooral - voor mezelf!

George Harrison - bis

Weinig interesse voor dameskoers hier. Alleen Georgina (sinds wanneer reageer jij anoniem, Georgina?) heeft een opmerking over de outfit van de rensters. Volgens mij is het gewoon een sexy model van koersbroek met een zwarte string in het midden. Een van de dames zweette trouwens zodanig (koersen in zo'n weer, dat moet wel) dat ze spontaan haar truitje uittrok na de aankomst. Daaronder droeg ze zo'n speciale sport-bh.

Dan maar weer een populairder onderwerp. Aangezien er John Lennon-fans zijn die van de gelegenheid gebruikmaken om een post-Beatle top-3 van hun idool te maken, heb ik ook nog 2 nummers van George Harrison te goed. Nee, natuurlijk hou ik ook van John Lennon. De twee hadden beiden hun verdiensten: de ene meer de intellectueel, aardser en politieker, de andere de dromer die melodieuzere muziek maakte. Ik vind dat George Harrison altijd wat onterecht in de schaduw van Lennon en Mc Cartney gestaan heeft. En dat hij prachtige nummers gemaakt heeft.


Ik heb twee nummers van George uit de Beatles-periode gekozen, die volgens mij tot de beste van hun repertoire behoren. In solo-versies uit de na-Beatlestijd. Het zijn allebei meer intimistische nummers. While my guitar gently weeps, in een akoestische versie. Prachtig nummer!



En Something uit Abbey Road, geschreven voor zijn vrouw Pattie Boyd. Over dit vrij klassiek geworden nummer moet ik nog opmerken dat ik het ooit zelf wel eens gebracht heb, in de tijd dat er op de Korenmarkt nog een karaokebar was. Ik moest meestal wel een duveltje op hebben om dat aan te durven, maar dan ging dat wel en heeft De Gentse Zwijger nog wel eens applaus gekregen ook.

Koers in De Pinte

Vlaanderen is een wielergek landje. Als je in Gent woont, merk je daar niet veel van. Maar even buiten Gent, tussen Gent en Deinze of Aalter of ten zuiden of zuidoosten van Gent des te meer.

Ook in De Pinte, waar er een vrij actieve wielerclub is. Vorig weekend was het kermis in De Pinte. Niet alleen in De Pinte trouwens, maar ook in Nazareth. Ik had het vorig jaar bij de verkiezingen ook al gemerkt dat het hier in de streek op hetzelfde ogenblik overal kermis is. Economisch weinig efficiënt, maar ja!

Kermis betekent in Vlaanderen meestal koers. Zo ook in De Pinte. Gisteren, Pinkstermaandag, was er een koers voor elite dames. Ik passeerde toevallig en ben blijven kijken.

De organisatoren hadden wel reuzegeluk met het prachtige weer. Voor de rest zijn die kermiskoeresen op sportief gebied niet zo interessant. Er gebeurt niet zo veel. Vroeg in de wedstrijd was er een ontsnapping van zes dames en dat bleef zo tot het einde.

Tussen de rondjes rond de kerktoren is er een speaker die het aanwezige publiek entertaint. En natuurlijk ook aandacht vraagt voor de sponsors. Waaronder de lokale politiek. Hij had het o.a. over Christen-democraten Vlaams De Pinte-Zevergem. Ik vroeg me af wat voor een beest dat nu weer was. Een nieuwe splinterpartij, na de Vlaams Progressieven, Vlaams Belang en anderen? Dan viel mijn frank: natuurlijk bedoelde hij Christen-democratisch&Vlaams, afgekort CD&V! Ook de Open VLD kreeg een vermelding. Daar bleef het bij wat de gemeentepolitiek betrof, want de coalitie hier is CD&V-Open VLD.

De wedstrijd dan: het werd dus een spurt met zes, waarvan er zich twee dames afscheidden (zie foto, even na de finish. Dat heb je immers met die digitale toestelletjes, die zijn zo traag!) Het is de linkse dame die gewoonnen heeft. Tot mijn verbazing sprak ze Engels. Ik heb haar nog eens apart gekiekt: het is de linkse dame met helm en drinkbus.
Ze ziet er echt typisch Brits uit, niet?
Haar naam is Wyman. Ze verblijft al drie jaar in België. Het was haar eerste overrwinning. De tweede was ene La Toya - waarvan de familienaam me ontsnapt is - uit Aalter, de derde was een Hollandse.

Ik was echt verbaasd dat er zoveel deelneemsters waren. Het prijzengeld in dergelijke wedstrijden is niet indrukwekkend. Het zal dus wel meer voor de sport zijn dat ze deelnemen. Terwijl het materiaal, de uitrusting e.d. wel duur is!

De derde man... en mij

Vandaag gehoord op Studio Brussel: mijn favoriete Beatle! Ik hield ook wel van John Lennon. George was altijd wel een beetje op de achtergrond: de derde man! Maar toch heel essentieel en heel genietbaar.

Opgedragen aan mijn lief, dat er misschien geen meer is. Wie het schoentje past, trekke het aan.
En aan degenen die willen lachen of sarcastisch doen: beware! Ik zal je wel vinden!

Pinksterweekend: zomer in mei!

Van een zeer natte en sombere lente zijn we ineens in de zomer beland sinds enkele dagen.
Niemand zit op het net nu. Ik dus wel. Ik wou nog wat in mijn tuin werken, maar het wordt al te donker.

Dinsdag zat ik voor het werk in Gent. Om vier uur was het daar afgelopen. Ik ging even naar de Graslei-Korenlei. Niet te geloven wat voor een zomerse stemming daar heerste!. Ik heb er verschillende vrouwen in bikini gezien. Verbaasd dat dat daar mag! Maar ja, als het toegelaten is op de bootjes op de Leie, waarom niet langs de oevers?

Donderdag: vakbondsvergadering in Brussel. Ik ga te voet van het Zuidstation naar het Fontainasplein waar ik moet zijn, langs een zonovergoten Noord-Zuidas. Brussel is nog wat anders dan Gent. Soms vind ik het wel leuk door onze hoofdstad te dwalen. Vooral 's morgens bij mooi weer. een mengkroes van culturen, dat is Brussel. In de omgeving van Anneessens zit een bedelaar op de stoep. Een blonde vrouw overhandigt hem een plastic zak gevuld met voedsel. Er zijn toch nog goede mensen op de wereld! Ik had niet de indruk dat het een professionele hulpverlener was. Juist iemand die daar elke dag passeert. De zwerver inspecteerde zijn voedselpakket en ik ook vagelijk, voor zover ik kon. Alcoholische drank zat er niet bij: maar ja, daar had hij toch al genoeg van.

Een muziekje op mijn blog dat mijn stemming weergeeft: moet toch kunnen?
En het is lang geleden!

Overigens ben ik blij dat ik deze namiddag op de blog van Lamazone gelezen heb dat het zondag Pinksteren is en dus maandag een vrije dag. Ik ging het gewoon niet geweten hebben. Ik wist wel van moederdag, had zelfs al een cadeautje, maar Pinksteren, laat staan Pinkstermaandag?

Voor de rest: aan allen, dat de vurige tongen op jullie hoofd mogen neerdalen (om een collega op het werk vanmiddag te citeren)! En dit filmpje als cadeau en inspiratie...

Een hotspot-zaak zonder hotspot

Op een van onze laatste ontmoetingen ging ik met mijn vriendin naar een horecazaak met een hotspot. In een straat waarin ik jaren geleden nog gewoond heb. Toen was die zaak (meer in detail: een fijnbakkerij annex koffiehuis) er nog niet. De koeken die je er kon krijgen waren heerlijk en het was er ook rustig. Achter het huis een mooie tuin. Mijn vriendin probeerde onmiddellijk te internetten met haar gsm, maar de hotspot deed het niet. Een hotspot-zaak zonder hotspot, zei ze bij het buitengaan. Een van haar typische, vrij komische uitspraken.

Ik ben duidelijk weer niet mee: internetten via de gsm, bloggen via de gsm zelfs (de zogenaamde moblogs), hotspots: het is allemaal (nog) niet aan mij besteed.

Een hotspot-zaak zonder hotspot: wel een mooie titel voor een blogpost, vond ik dadelijk. Beetje absurd. Typisch iets voor mij. Ik kreeg dadelijk het verwijt toegeslingerd dat ik alleen maar aan bloggen denk. En so what? Schrijvers proberen toch ook in het dagelijkse leven inspiratie op te doen? Waarom bloggers dan niet? Dus, met een tweetal weken vertraging: toch een blogpost met die titel, aangezien iemand hier toch informeert naar mijn laatste amoureuze strapatsen.

Vorige zaterdag: we hadden om half acht 's avonds afgesproken in een restaurant in de Gentse binnenstad. Zie dat je zeker op tijd bent, had ze me op het hart gedrukt. Ik word nogal gedrild, dat is zeker. Ik was bang voor parkeerproblemen op een zaterdagavond in de Gentse binnenstad. Resultaat: ik was een uur te vroeg!

Ik vond een parkeerplaats in de straat waarin ik woonde tot anderhalf jaar geleden. Het deed raar aan, zo ineens als een vreemdeling te belanden in een buurt waarin je jarenlang gewoond hebt. Het was prachtig weer. Een van de eerste echt mooie lenteavonden van het jaar.

Ik wandelde al mijmerend in de richting van de Graslei. Ik voelde me bijna Virginia Woolf in de roman Mrs. Dalloway: wandelend door een drukke stad al peinzend, stream-of-consciousness-gelijk. Veel volk op straat, ook op de terrasjes. Iedereen in een uitstekend humeur door het mooie weer. Zwoele sfeer zelfs. Ook de restaurants met terrasjes (vooral deze zelfs) deden al gouden zaken.

Op de Korenmarkt kwam ik Madame Poubelle tegen, de vrouwelijke tegenhanger van de Gentse Zakman. Het is een vrouw die ook altijd met een aantal plastic zakken rondloopt op straat. Ze parkeerde haar auto nogal dikwijls in onze straat toen ik nog in Gent zelf woonde. Die auto lag altijd vol ongelooflijk veel rommel. Onze Franstalige buurmeisjes doopten haar Madame Poubelle. Misschien moest iemand Zakman en Madame Poubelle maar eens bij elkaar brengen? Een moderne versie van het liefdesverhaal tussen Papageno en Papagena uit De Toverfluit van Mozart. Vogelman vindt Vogelvrouw.

Tegen half acht begaf ik me naar het restaurant. Zij kwam net uit de andere richting. Na een vluchtige kus gingen we aperitieven in de bar en daarna het restaurant in. Zij bestelde iets met halfverse tonijn. Ik wou de ervaring delen met haar en bestelde hetzelfde. Het eten was lekker, het restaurant niet echt supergezellig, nogal warm, druk, een bijna industrieel restaurant. Niet echt een romantische plek. Ik ben nogal moeilijk op dat gebied.

Hier stopt dit verslag. Wellicht zal ik sommige lezers ontgoochelen, nietwaar Zapnimf? Ik heb nogal wat geschreven in het begin over die prille romance. Begrijpelijk ook: waar het hart van vol is, loopt de mond, of in dit geval de blog, van over. Over de eerste posts was zij wel tevreden, heel tevreden zelfs, maar naarmate de informatie in latere posts gedetailleerder en gedetailleerder werd, zakte dat enthousiasme snel. Om uit te groeien tot mistevredenheid.

Uiteraard moet ik er rekening mee houden dat niet iedereen zijn privéleven breed uitgesmeerd wil zien op het internet, zelfs niet in een blog. Met enkel een summiere verhulling en herkenbaar voor velen. Tja, iedereen heeft natuurlijk zijn eigen grenzen. Voor de een liggen die wat verder dan voor een ander.

Dit maar om duidelijk te maken dat ik me op dit gebied zal moeten beperken, hoe spijtig dat ikzelf dat ook vind. En al zal me dat wel lezers kosten ook.

Een blogpost posten...

Els heeft gelijk: ik zou beter nog eens een blogpost posten! Hoewel, Els: je moet toegeven dat er sinds 1 mei bij jou ook niet veel meer verschenen is! Is dat het socialistisch enthousiasme van de Internationale dat nog steeds nazindert? Ik heb deze namiddag op jouw blog naar een gezongen versie van dat socialistisch strijdlied geluisterd (via een link bij Animo Leuven, geloof ik). Mooi initiatief! Alleen 't was gezongen in zo'n rare taal! Russisch of zoiets. Dat was minder. De Internationale in het Gents of in het West-Vlaams, dat was pas klasse! Of toch minstens in het Antwaarps!

Wie heeft er een idee voor een blogpost voor mij? In elk geval Binnenste-buiten niet, want zij heeft me laten weten dat ze verzaakt aan de gastblog waarvoor ik haar uitgenodigd heb. Wegens gebrek aan inspiratie? Kan nauwelijks, aangezien ze op haar eigen blog zoveel schrijft. Schrik om uit de toon te vallen op een andere blog? Hoe het ook zij, die stokjes zijn altijd vrijblijvend. Ik heb zelf ook verzaakt aan het aanbod, inclusief ingebrekestelling, sterker dus nog, van Patrick om een ode aan Angèle Manteau te schrijven. Ik kende die literaire grande dame niet goed genoeg. Ik had moeten spieken. En plagiaat is zelfs voor een blog uit den boze!

Ik kan jullie medelen dat ik intussen Het Jaar van de Kreeft van Hugo Claus uitgelezen heb. Het boek heeft goede kritieken gekregen. Ik was een beetje ontgoocheld toch. Zo geweldig vind ik het ook niet. Het boek is het verslag van een liefdesaffaire. Naar het schijnt zijn eigen affaire met de Hollandse actrice Kitty Courbois, in Vlaanderen vooral bekend van haar rollen in televisieseries zoals Een Mens van Goeden Wil naar het werk van Gerard Walschap. Die relatie heeft maar iets van een jaar standgehouden: nogal wiedes: naar het boek te oordelen zat er op de duur nog weinig variatie in!

Ik ben nu bezig aan Ni d'Eve, ni d'Adam van de felbejubelde Belgisch-Franse schrijfster Amélie Nothomb. Ik ben nog maar halfweg, maar tot nu toe bevalt dit boek me veel beter dan dat van Claus. Het is wat subtieler. Zelfs al ontgaan een aantal nuances en subtiliteiten me wellicht omdat ik de roman in het Frans lees.

Zo, op deze manier heb ik alweer een blogpost bij elkaar gezeverd en ben ik weer voor een tijdje gerust!

Tot een volgende! (3x herhalen - dit is een citaat uit een of ander modern toneelstuk, maar ik ben typisch vergeten uit hetwelk!)

Zoek de vaut!

Kop bij De Standaard Online (zopas gelezen): Labour leidt grote nederlaag in lokale verkiezingen.
Daarmee zie je het nog maar eens: het kan de besten overkomen!