Val van de Berlijnse Muur

Tweede citaat uit het boek dat ik van iemand voor mijn verjaardag gekregen heb en net uit heb.
Het gaat over de val van de Berlijnse Muur in 1989. Het is het slot van deze roman:

Even waren wij wie we moesten zijn, misschien, zo leek het toch - een grijpbare verte, een wak in de tijd, de inlossing van onszelf. Even, heel even, was heel de stad de wereld.
En de wereld een schaal, een schelp, een schoot.
En wij, ja, wij waren gelukkig, die nacht, ingelukkig.
Dat denk ik toch.

Ahum, ik ben mij hier duidelijk met andersmans veren aan het tooien. Maar dat is postmodern! Er is ook nog het citaatrecht. En ik mag toch iets schrijven over een voortreffelijk boek dat ik net gelezen heb? Het heeft zijn auteur trouwens de laatste Gouden Uil opgebracht. Ik zal later een korte bespreking proberen te schrijven. Nu heb ik er geen tijd voor, want het is al te laat.

Nieuw: de roman met een soundttrack

Excerpt 1:

(...) en zelfs een nummer van Joan Armatrading, waarvan Van Parys de akkoorden had uitgezocht omdat Rosa het zo mooi vond. Het was een lied over een verscheurende keuze, over de een of de ander, over liefde en verlangen (begeerte), over willen maar niet kunnen en toch moeten. Over géén keus hebben, eigenlijk. En als hij het zong, toen hij het op een avond zong, zat Rosa met glanzende ogen in het schemerduister van de schoorsteen naast Rega en legde, ze legde haar hand op zijn onderarm. En Rega voelde alle haartjes op zijn lichaam prikken. Van de warmte, dacht hij, van de kou misschien.
Er was geen keus.

Cruisen op de Leie

Gisteren verschenen op Gentblogt: mijn verslag van onze teambuildingdag op de Leie. Spijtig voor de foto's dat het meestal zo bewolkt was die dag. Naar verluidt hebben de foto's toch een redelijke kwaliteit. Dankzij mijn nieuw toestelletje. Redelijk wat commentaar ook, vooral op het afbrokkelen van de Leie-oevers. Spijtig dat de eindredactie al mijn hyperlinks weggedaan heeft. Of misschien was dat per abuis. Benelux Rederij en Catering mag blij zijn voor die gratis publiciteit.

http://www.gentblogt.be/2008/06/22/cruisen-op-de-leie

Collega-onverlaat

Gisteren teambuilding dag in Gent met het werk. Pleziertochtje op de Leie naar Deurle en terug. Ik reed met de fiets naar de Recollettenlei in Gent, waar de Benelux-boot klaarlag. Zonnig weertje, beter dan voorspeld! Het zou tot de middag wisselend zonnig/bewolkt blijven. Nadien kreeg de bewolking de overhand.

Er waren al enkele collega's present als ik aankwam. Onder andere de collega uit de vorige post. Ha, begroette hij me, Ik ben een maniak en een collega-onverlaat? De vorige dag had hij me al hetzelfde gezegd. Hoe lang ga ik dat nog moeten horen, vroeg ik? Nog heel lang, antwoordde hij. Dat schrijf je niet meer!

Ik ben een beetje hardleers. Ik had mijn fototoestel bij en nam een foto van hem. Zodat de mensen zich iets kunnen voorstellen bij een collega-onverlaat, vertrouwde ik hem toe. Nee, alle gekheid op een stokje. Niet overdrijven ook. Op de foto die ik hier toch bijgevoegd heb is er geen collega-onverlaat te bekennen en ook geen maniak :-)

Tja, het is een bekend probleem als te veel mensen je blog gaan lezen. Je kan niet meer schrijven wat je wil. Zolang maar twee man en een paardekop het leest, kan je zomaar om het even wat schrijven op je blog. Maar als ook je chefs op het werk je schrijfels beginnen lezen onstaan er precaire situaties. Je moet nog niet eens over het werk of over collega's bloggen.

Sjatzie-Batzie

Deze morgen zat ik op de trein tussen De Pinte en Gent tegenover een jonge, vrij knappe gast. Ik schatte hem een jaar of achttien. Ik was een beetje jaloers. Ik ben dan ook al lang zelfs geen 2x18 meer.

In Gent Sint-Pieters stapte hij uit. De trein was nog niet vertrokken of ik zag iets op de passagiersbank tegenover mij: een blinkend gsm-toestel. Wat sommige mensen al niet durven achterlaten op de trein: gsm's, portefeuilles, ..., ik heb in de loop van de jaren al wat waardevolle voorwerpen gevonden. Op het perron was er geen jonge gast meer te bespeuren. Ik besloot de gsm dan maar bij te houden. Hij zou zijn eigen gsm wellicht wel opbellen. Dat heb ikzelf toch een tweetal keren gedaan, als ik gismo kwijt was.

Ik onderzocht het toestel tijdens de treinrit. Ik kende het model helemaal niet. Een jonge gast met nogal wat vrienden en vriendinnetjes. Afgaande op het dialect dat nogal rijkelijk gebruikt werd afkomstig uit de streek Zulte-Waregem.

Op kantoor in Brussel kwam er ineens een sms'je toe van ene Sjatzie-Batzie, klaarblijkelijk het lief van die gast. Veel succes men skatke! luidde de boodschap. Ik leidde eruit af dat de jongen op dat eigenste moment een examen moest afleggen.

Uw skatke heeft zijn gsm op de trein laten liggen, antwoordde ik, en voegde er mijn eigen gsm-nummer aan toe. Na veel vijven en zessen afgesproken dat de gsm om 18u30 op het perron van Gent-St-Pieters afgehaald kon worden. Hij zou een groene jas dragen, of zo had ik het toch begrepen, en een (zijn?) vriendin meebrengen.

Ondertussen had ik het toestel, een Sony-Ericsson, op kantoor aan enkele collega's getoond. Een maniak had zelfs het type en de verkoopprijs opgezocht. Het kost minder dan de mijne, maar heeft wel een mp3-speler. De camera is minder waard, maar er is meer opslagruimte. De collega-onverlaat trok onverwacht enkele foto's van mij. Ik heb dat bewijsmateriaal natuurlijk onmiddellijk gewist!

De trein naar huis. Nog een sms'je of ik het juiste perron wist. Deed ik niet, maar de trein ging naar Kortrijk en zou omstreeks 18u30 aankomen. Kan ook iets later zijn, zei ik, want de trein had alweer vertraging.

Aankomst. Ik zocht een jongen met een groene jas. Heel het perron afgezocht. Uiteindelijk waren alle reizigers ingestapt of weg. Er bleven alleen nog een conducteur en twee meisjes, een met een groene jas. Die laatste maakte een wegwerpgebaar in de waan dat ze vergeefs naar het station gekomen was. Ik haalde de gsm boven en ja, het was het meisje dat samen met haar lief op de screensaver stond.

Sjatzie-Batzie herself dus. Hoe zou dat meisje trouwens in het echt heten? Iemand enig idee?
Ik vroeg haar Bent u dat hier op die foto? Ja, zei ze. Een koel bedankje en weg waren ze.

Iets vriendelijker had wel gemogen. De hele onderneming heeft me zelfs een viertal sms'jes gekost. Maar ja, ik hou er toch een leuke blogpost aan over.

En die jongen heeft zijn gsm terug. Eigenlijk ook doodjammer: als hij hem kwijt was had hij thuis kunnen zeuren om zo'n gehypte i-phone!

Curlingouder

Ongelooflijk welke nieuwe woorden constant uitgevonden worden. Uit een taalkundige nieuwsbrief:

Een groeiend aantal ouders ziet de wereld als een plek waartegen hun kind beschermd moet worden en stelt zich daarom overbeschermend op. De Deense psycholoog Bent Hougaard bedacht in dit verband het woord curlingouder. Net zoals in de curlingsport, waarin met bezems de baan van de schijf op het ijs wordt beïnvloed, borstelen ouders alle oneffenheden op het parcours van het kind weg, zodat het met de minst mogelijke weerstand zijn doel kan bereiken. Dat kan ertoe leiden dat een kind zich niet volwaardig kan ontplooien.

Onbeschermd, overbeschermd: het is in de opvoeding ook nooit goed!

Basiseducatie

Het Centrum voor Basiseducatie in de omgeving van het Rabot en het Sint-Elisabethbegijnhof in Gent is dit weekend beroofd, verneem ik op Gentblogt. Inbrekers hebben o.a. 11 pc's mee uit het openleercentrum.

De Centra voor Basiseducatie geven onderwijs aan laaggeschoolde volwassenen. Ze verstrekken opleidingen over taal, wiskunde, ICT en maatschappijoriëntatie. Er zijn 29 dergelijke centra in Vlaanderen.

Uiteraard is de diefstal een zware klap voor het Gentse centrum. Het openleercentrum ligt nu plat. De cursisten kunnen nu niet verder studeren. Elke diefstal is asociaal, maar deze is wel héél asociaal. Naar het schijnt zijn de pc's wel beveiligd met een stoptracksysteem. De dieven zullen ze moeilijk kwijtraken op de zwarte markt.

Wie in de buurt woont en iets verdachts opgemerkt heeft, wordt verzocht de politie of het Centrum voor Basiseducatie te verwittigen.

Wandelende tak

Je bent werkelijk nooit te oud om te leren. Ik had nog nooit gehoord van een insect met de naam 'wandelende tak'. Ik ben blijkbaar geen natuurmens.

Uit Wikipedia:

De gewone of Indische wandelende tak (Carausius morosus), ook wel aangeduid als psg 1 is een langgerekt insect dat de naam dankt aan de zeer goede camouflage waardoor het hele lichaam op een takje lijkt. Wandelende takken en -bladeren vormen samen de orde van insecten die Phasmatodea wordt genoemd.

Dat weten we dan ook al weer.

Lurkers

Ik heb onlangs de kaap van 20.000 bezoekers gerond, ten minste volgens Belstat. De laatste tijd krijg ik hier, enkele uitzonderingen daargelaten, vooral lurkers op bezoek. Zou het de tijd van het jaar en het mooie weer zijn? Het woord is ook voor mezelf nieuw, vandaar een beetje uitleg:

Lurker :

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Een lurker is een persoon die op Internetforums, chatrooms, BBS-en, Usenet of Wiki's alleen mee leest, maar zelf (bijna) niets bijdraagt.

De term is terug te voeren tot midden jaren '80, toen de meeste mensen nog geen toegang hadden tot Internet, maar er al wel gebruik werd gemaakt van BBS-chatrooms en forums en nieuwsgroepen van Usenet.

Veel van deze nieuwsgroepen, chatrooms en forums raden nieuwelingen aan eerst een tijdje mee te lurken, om zo een goede indruk te krijgen van de cultuur en netiquette van de gemeenschap om zo te voorkomen dat er "domme" vragen worden gesteld.

Binnen het lurken kent men een aantal groepen; de eerste is geheelonthouder, dat wil zeggen dat deze helemaal nooit iets toevoegt. De tweede is iemand die zelden iets bijdraagt, slechts af en toe dus, de derde is een persoon die wel in bepaalde nieuwsgroepen, chatrooms of forums iets bijdraagt maar in andere alleen lurkt. Wanneer een lurker plots echt gaat bijdragen na een tijd lurken noemt men dat ontlurken. Dit kan echter ook van tijdelijke aard zijn. Men kan na actieve periode ook weer in de lurkmode gaan.

Overigens stap ik over van Belstat op Sitemeter. Ik krijg te veel spam binnen via die Belstat-statistieken. Ik ga nu en dan ook eens kijken bij Google Analytics, voor uitgebreidere bezoekersgegevens, maar niet vaker dan eens per week.

Laat onze vrienden blijven

Gisteren zondagnamiddag heb ik tussen Latem-dorp en Gent-Sint-Pieters meegestapt met een mars van mensen zonder papieren en sympathisanten. Meegefietst eigenlijk, want ik heb nog steeds last van een zere rechtervoet.

Een actiegroep van politieke geestesgenoten met als naam Laat onze vrienden blijven heeft een mars van Veurne naar Brussel georganiseerd om haar eis voor een humaner asielbeleid kracht bij te zetten. Er wordt in dagetappes van zo'n 25 kilometer gestapt, telkens de woensdag en de zondag. Dat moet uitmonden in een nationale betoging in Brussel op 29 juni. Misschien stap ik ook dan mee. Als er niets tussenkomt.

Ik heb een verslagje van de etappe die in Gent aankwam geschreven voor Gentblogt. De eerste foto's genomen met mijn nieuw fototoestel staan erop. Ik ga dat verslag hier niet overdoen. Je kan het hier nalezen. Er is nauwelijks reactie op gekomen. Vreemd, want op Gentblogt worden soms de wildste polemieken gevoerd. Misschien was mijn verslag te braaf, te journalistiek.

Ik publiceer hier enkel nog wat andere foto's. In de eerste hierboven wordt een eerste lading marcheerders overgezet in het veer over de Leie in Afsnee. Staan onder andere op de foto: initiatiefnemer Frank Wauters van Laat onze vrienden blijven (aan het uiteinde van het veer rechts) en Vlaams Parlementslid Jan Roegiers (Vlaams Progressieven), breed glimlachend, onder de Belgische vlag. Zit daar een bepaalde symboliek in , Jan?

Op de foto hiernaast stapten we langs de Blaarmeersen in de richting van het stadscentrum. Je herkent opnieuw Frank Wauters, die monter op kop marcheert. Vermeldenswaard over deze man is nog dat hij als Vlaams Progressief fractieleider is van de SP.a-Vl.Pr.-fractie in de gemeenteraad van Roeselare. Dat zal wel een unicum zijn in Vlaanderen!



Aan het station werden we opgewacht door het multicultureel solidariteitskoor Karibu. Zingen mee in dit koor: Frank Bombeke, de lokale voorzitter van Vlaams Progressieven Gent (man achteraan rechts), en zijn vrouw Caroline (helemaal rechts). Gent schepen van cultuur en feestelijkheden Lieven Decaluwe (Vl. Pr.) hield de slottoespraak.

Folieke

Ledendag in de FNAC vandaag. Ik had een uitnodiging gekregen, maar was dat alweer vergeten. Toevallig belandde ik in de late namiddag in de Veldstraat, alsof ik ergens wist dat ik daar moest zijn.

Na een korte aarzeling en een inspirerend telefoontje, heb ik dan toch de koe bij de horens gevat, wat uitleg gevraagd aan een verkoper van digitale camera's en me op basis van die uitleg een nieuwe gekocht: een Panasonic Lumix DMC-FS3. Op zo'n ledendag krijg je immers 10%. Op je volgende aankoop weliswaar. Ze zijn niet achterlijk daar bij FNAC!

Ik had nog een goed digitaal toestel, maar langzaamaan was dat toch serieus voorbijgestreefd aan het worden. Maar 2 megapixels en een optische zoom van 3. Nu heb ik 8,1 megapixels en een optische zoom van 3. Volgens die verkoper is dat voldoende, als je niet echt speciale functies wil. De nieuwste generatie digitale camera's is naar het schijnt ook sneller geworden. Het is niet echt een professioneel toestel, maar voldoende voor mijn objectieven. En nog betaalbaar.

Ik heb mijn oud toestel 5 jaar. Ik heb er destijds het dubbele voor betaald dan wat ik nu voor dat nieuw toestel gegeven heb. Het is wel jammer dat al dat digitaal materiaal zo snel voorbijgestreefd is. Ik hoop dat ik nu weer een tijdje verder kan. Al zal dat wel weer geen jaren duren.

Voor de liefhebbers: dit zijn de bijzonderste technische specificaties:

8,1 megapixels CCD
Optische beeldstabilisator
2,5" LCD met 230k resolutie
HD photo 1920 x 1080
Gelaatsherkenning
Leica lens F2,8-5.1
Intelligent Auto mode
3x Optische zoom (16x digitaal)
59MB intern geheugen
ISO 1600 volledige resolutie

Ni d'Eve ni d'Adam

Ik heb eindelijk mijn roman van Amélie Nothomb, Ni d'Eve ni d'Adam, uit. Ik ben een trage lezer. Bovendien heb ik ondertussen nog dat boek van Boon 'gelezen' :-) Ik had ook wat moeite met het Frans. Ben het wellicht niet meer zo gewoon om Franse boeken te lezen.

Toch een goede roman! Semi-autobiografisch, naar het schijnt.

Een dochter van een Belgische diplomaat keert op drieëntwintigjarige leeftijd na jaren terug naar Japan waar ze opgegroeid is om haar Japans bij te schaven en er werk te vinden. Ze begint een verhouding met een Japanner uit de gegoede klasse. Die vraagt haar uiteindelijk ten huwelijk, maar ze vlucht terug naar België. Ze verkiest de vrijheid boven de materiële zekerheid van het huwelijk. In Brussel begint ze te schrijven. Op het einde van het boek is ze een gevierde romancière. Ze ziet haar Japanner, die intussen getrouwd is, terug op de voorstelling van haar nieuwste boek in Tokyo. Hij geeft haar de broederliike omhelzing van de samoeraï.

Het boek is niet alleen een liefdesgeschiedenis, maar ook een soort Bildungsroman. Goed geschreven bovendien en niet te langdradig, want daar heb ik een hekel aan.

Een treffend citaat uit het slot mag hier niet ontbreken:

Peu à peu, les coups de téléphone s'espacèrent jusqu'à cesser. Me fut épargné cet épisode sinistre entre tous, barbare et mensonger, qui s'appelle la rupture. Sauf en cas de crime ignoble, je ne comprends pas qu'on rompe. Dire à quelqu'un que c'est terminé, c'est laid et faux. Ce n'est jamais terminé. Même quand on ne pense plus à quelqu'un, comment douter de sa présence en soi? Un être qui a compté compte toujours.

In deze sombere, regenachtige dagen, wanneer ook anderen zich verwonderen over de vergankelijkheid van de liefde, stemt deze passage tot nadenken.

Ondertussen ben ik al begonnen aan een andere autobiografische roman in het Frans, die ik van een vriendelijke meneer cadeau gekregen heb: Une Enfance gantoise van Suzanne Lilar. Waarover later meer. Beloofd!

Ambtenaren en staken

Hier kan je twee bioscooptickets voor Kinepolis winnen, als je een antwoord weet op de moeilijke vraag: Staken ambtenaren te veel of niet?

Ik onthou me van verdere commentaar, vanwege niet objectief.

Je mag je mening desnoods ook altijd hier komen ventileren (nu lijk ik e-mino wel).

SMS-love

Ergens gelezen:
Ik glimlach met jouw stukjes net zo als wanneer ik een smsje van mijn lief krijg (als’t genen ambras is.

Iets wat ik alleen maar kan beamen. De invloed van die sms'jes dan. Zowel het ene als het andere (wat tussen haakjes staat). Die statement is van een zekere Thegirlwiththemoney op Jutblogt.

Ik ben ook nogal een liefhebber van sms'jes, vooral als die van een geliefde komen. Ik heb er op mijn gsm zo'n leuk muziekje opgezet, dat zo heerlijk en tamelijk lang aan het zingen gaat, telkens er een berichtje toekomt. Iets anders dan die droge beltoon bij een oproep. Ik hou niet zo van die al te nadrukkelijke beltonen zoals populaire deuntjes. Die kunnen erg storen, bijvoorbeeld in de trein of op restaurant.

Ik heb al sms'jes gekregen tijdens vergaderingen op het werk. Je staat onmiddellijk in het middelpunt van de belangstelling. Er is wat met die jongen aan de hand, hoor je ze dan denken.

Of gewoon in mijn bureau, dat ik op kantoor deel met twee vrouwelijke collega's. Iemand die aan me denkt, zeg ik hen als ze opkijken wanneer er zo'n berichtje toekomt. Leuk!

Ik voel me dadelijk helemaal opgefleurd tussen die droge dossiers. Het zal niet blijven duren, antwoordt de eerste vrouwelijke collega, tegelijk de meest eigenwijze en de meest levenswijze. De tweede vrouwelijke collega, een eerder volgzaam type, beaamt de statement van de eerste vrouwelijke collega, zoals gewoonlijk.

Wellicht hebben ze gelijk ook.

Does Your English Cut the mustard?

In het archief van Els een testje gevonden over je kennis van het Engels. Dit is mijn resultaat:

Your English Skills:

Spelling: 100% Grammar: 80% Punctuation: 80% Vocabulary: 60%

Does Your English Cut the Mustard?

Voor een germanist (specialisatie Engels) valt de kennis van de 'vocabulaire' wel wat tegen. Maar die opleiding is al lang geleden . Er staan ook nogal wat ongebruikelijke woorden in het testje.