Ik heb eindelijk mijn roman van Amélie Nothomb, Ni d'Eve ni d'Adam, uit. Ik ben een trage lezer. Bovendien heb ik ondertussen nog dat boek van Boon 'gelezen' :-) Ik had ook wat moeite met het Frans. Ben het wellicht niet meer zo gewoon om Franse boeken te lezen.
Toch een goede roman! Semi-autobiografisch, naar het schijnt.
Een dochter van een Belgische diplomaat keert op drieëntwintigjarige leeftijd na jaren terug naar Japan waar ze opgegroeid is om haar Japans bij te schaven en er werk te vinden. Ze begint een verhouding met een Japanner uit de gegoede klasse. Die vraagt haar uiteindelijk ten huwelijk, maar ze vlucht terug naar België. Ze verkiest de vrijheid boven de materiële zekerheid van het huwelijk. In Brussel begint ze te schrijven. Op het einde van het boek is ze een gevierde romancière. Ze ziet haar Japanner, die intussen getrouwd is, terug op de voorstelling van haar nieuwste boek in Tokyo. Hij geeft haar de broederliike omhelzing van de samoeraï.
Het boek is niet alleen een liefdesgeschiedenis, maar ook een soort Bildungsroman. Goed geschreven bovendien en niet te langdradig, want daar heb ik een hekel aan.
Een treffend citaat uit het slot mag hier niet ontbreken:
Peu à peu, les coups de téléphone s'espacèrent jusqu'à cesser. Me fut épargné cet épisode sinistre entre tous, barbare et mensonger, qui s'appelle la rupture. Sauf en cas de crime ignoble, je ne comprends pas qu'on rompe. Dire à quelqu'un que c'est terminé, c'est laid et faux. Ce n'est jamais terminé. Même quand on ne pense plus à quelqu'un, comment douter de sa présence en soi? Un être qui a compté compte toujours.
In deze sombere, regenachtige dagen, wanneer ook anderen zich verwonderen over de vergankelijkheid van de liefde, stemt deze passage tot nadenken.
Ondertussen ben ik al begonnen aan een andere autobiografische roman in het Frans, die ik van een vriendelijke meneer cadeau gekregen heb: Une Enfance gantoise van Suzanne Lilar. Waarover later meer. Beloofd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten