Ofte Het leven zoals het is op kantoor in tijden van Web 2.0.
1. Begin een relatie met een collega.
2. Zorg ervoor dat zoveel mogelijk andere collega's dat te weten komen.
3. Een uitstekend middel om doelstelling 2 te realiseren: Facebook! Je hebt allebei een profiel op het sociale netwerk Facebook. Je hebt een aantal andere collega's als vriend op Facebook, waaronder een aantal gemeenschappelijk.
4. Als stap 3 vervuld is, is het moment suprême gekomen om je te outen: je maakt je relatie Facebook official, zodat er onder de collega's niet de minste twijfel meer kan zijn over wat er aan de hand is. Geruchten zijn nu zekerheden geworden!
5. Op een ochtend verslikt een collega zich bijna in zijn ontbijt, als hij op Facebook in zijn nieuwsoverzicht leest dat collega's x en y hun relatie al na enkele weken verbroken hebben. Nauwelijks op kantoor aangekomen deelt een andere collega hem samenzweerderig het nieuwtje (dat er ondertussen al lang geen meer is) mee.
6. Stap 5 vraagt om nadere inspectie. Uit nauwkeurig onderzoek blijkt x wel nog een relatie te hebben, maar y niet meer.
7. Uiteraard zijn er collega's die op Facebook commentaar beginnen te leveren op het nieuw feitelijk gegeven. Om alles nog wat smeuïger te maken is het goed als x zich in die discussie mengt. Alle commentaren worden nadien vakkundig verwijderd door y, zonder daar verder nog iets aan toe te voegen of iets aan zijn relatiestatus te veranderen.
8. Een nuttige maar niet noodzakelijkse stap: een van beiden of allebei is/zijn niet op kantoor als deze laatste verwikkelingen zich afspelen.
9. De laatste stap: je vindt wel ergens een idioot die bereid is om een blogpost te schrijven over dit major kantoorevent!
Klaar is kees! Een dagenlang niet aflatende stroom van geroddel is in gang gezet!
Uiteraard is iedereen benieuwd naar het vervolg. Een nieuwe kantoorsoap heeft het levenslicht gezien!
Tot slot: het spreekt vanzelf dat deze blogpost over twee volslagen anonieme kantoormensen gaat. Misschien is het wel pure fictie en heb ik alles uit mijn duim gezogen? Wat tijdverdrijf bij gebrek aan andere (betere) inspiratie?
10 opmerkingen:
Beste Peter,
Natuurlijk heeft X je stukje gelezen. Ze gaat af en toe kijken naar je blog, met een glimlach. Want ze mag, ze mocht je graag.
Wil je weten wat haar reactie was? Misschien moet je haar dat, op de vrouw af en omdat het fatsoen dat vereist, maar eens vragen.
Of ik verklap het je: “Sommige mensen zijn een teleurstelling in het leven, méér nog dan de liefde”, zei ze. Zacht.
Sommige mensen zouden lessen in vriendschap moeten volgen.
Beste anonieme,
X heeft mijn stukje gelezen. Y wellicht ook.
En dan? So what?
Dit is een humoristisch bedoeld stukje, soms ook wel wat sarcastisch, waarin ik geen namen vermeld, maar dat voor de rest volkomen waarheidsgetrouw is en weergeeft wat er gebeurd is. Ik heb daar niets aan toegevoegd, enkel wat humor, zelfs over mezelf!
De personen die het gelezen hebben en weten waarover het gaat, wisten dat zonder mijn blogpost ook al. Voor hen is het dus niets nieuws. De eventuele andere lezers weten niet over wie het gaat.
De bedoeling van deze blogpost was dan ook om te wijzen op de gevaren van het vrijgeven van te veel privégegevens op Facebook en dat wat te hekelen. Sommige mensen moeten daar maar hun conclusies uit trekken i.p.v. op de boodschapper te schieten!
En met vriendschap of wat dan ook heeft dat verder niets te maken!
Bovendien is het niet mijn gewoonte om mensen aan te spreken over wat ze van mijn blogposts vinden. Niemand is dan ook verplicht ze te lezen!
Over and out!
Oogsten wat je zaait?
What goes around, comes around?
Voor jou, mij, alle niet-betrokkenen is dit banaal en zelfs hilarisch. Voor de betrokkenen waarschijnlijk een persoonlijke ramp.
X en Y klinkt inderdaad anoniem. ALS je zou zeggen dat het collega's van jou zijn minder. Ttz, voor wie weet waar jij werkt. Maar dat zeg je toch nergens?
Helaas heeft de anonieme reageerde hierbij verklapt dat het over jouw collega's of kennissen gaat.
Het is inderdaad een ranzig kantje van Facebook. Tenzij je natuurlijk niets te verbergen hebt: dan kan je ook niet 'missen' op FB. Eerlijkheid boven alles.
Zucht! Is dit sarcastisch stukje nu echt zo erg om er de vriendschap met iemand voor te beëindigen?
Ik begrijp dat de dame van de anonieme commentaar tevens betrokken partij is? De persoon waarover u geschreven heeft? Dan hebt u dit geschreven over iemand waar u een collegiale vriendschap mee hebt, en dat is ondenkbaar. Sarcasma + collegialiteit gaan niet samen. Ik heb u in het verleden al meerdere malen weten afvragen waarom iemand UW tekst erover vindt. Misschien ligt het toch aan u?
@Georgina: iedereen kan zien waar DeGeZwijger werkt. En eerlijk, u had toch ook begrepen dat het over zijn eigen werksfeer ging?
Bedankt voor je commentaar, Dani.
Zijn mijn teksten er zo vaak over? Ik denk het niet!
Misschien zijn sommige onderwerpen wel beter te mijden.
Ik denk dan vooral aan onderwerpen uit de amoureuze sfeer.
Vooral als er een band met de realiteit is. Mensen voelen zich zo vlug aangevallen of te kijk gezet op het net, zelfs al noem je geen namen.
Vele raadsels!!!!
1) Als u zegt: sommige onderwerpen zijn misschien beter te mijden, waarom mijd u ze dan niet?
2) waarom dan zeggen, "ik denk het niet". Zodra verschillende mensen u er op wijzen dat men erover gaat, moet men zich toch daarover bezinnen?
Als dit u meerdere keren overkomt, waarom blijft u dan loskes zeggen dat het allemaal overdreven is?
Sorry hoor! Zo dikwijls is het mij nog niet overkomen dat men zei dat ik erover ging. Als dat gebeurde was het vooral als mensen betrokken partij waren en ik dingen schreef die ze niet graag lazen. De objectiviteit is dan ook in hun geval meestal ver te zoeken. Sommige mensen worden niet graag een spiegel voorgehouden.
Persoonlijk vind ik niet dat ik al dikwijls over de schreef gegaan ben. Eigenlijk zelfs helemaal nog niet, zeker niet in de juridische zin.
Misschien had ik een paar keren diplomatischer kunnen zijn.
Ik vind ook niet dat ik hier als blogger aan het kruis moet genageld worden. Anders stop ik er wel mee!
Kijk, als je in je blog refereert aan bestaande personen en toestanden, zelfs verhuld, houdt dat altijd een risico in.
Sommige mensen vinden dat ze te herkenbaar voorgesteld worden.
Met ironie en sarcasme moet je zeker voorzichtig zijn. Soms zijn mensen gekwetst door wat je schrijft. Uiteraard was dat nooit de bedoeling. Het is niet altijd makkelijk om vooraf in te schatten hoe ver je kan gaan.
Reacties op blogstukken zijn vaak subjectief? Blogstukken zijn dat op zich toch ook al?
Ik vind het stukje een goeie weergave van hoe het vaak verloopt.
Ga je voor de volledig discrete aanpak, dan heb je nog kans dat er iets uitlekt. Ga je meteen publiek, dan is 't soort roddel dat hier beschreven wordt - en waar ook dit stuk zelf deel van uitmaakt - een logisch gevolg.
Maar wat ik mij nog 't meeste afvraag:
Wat is nou zo erg aan 't besproken worden van wat je eerst zelf de wereld in schreeuwde?? Waarom zijn mensen blijkbaar beschaamd of willen ze alles verbergen eens ze hun lief kwijtraken?
Het verlies zélf is ellendig, maar de roddel? Dat is toch niks persoonlijk?! Kantoorbevolking heeft dat nodig, meer niet ...
Gentse Zwijger, ik zie in dit stuk niets slecht. 't Is gewoon een teken dat je gedrag vertoont dat past bij dat van je collega's.
Dit is dan op zich ook weer een spiegel. Maar 't is geen verwijt. Want ik zou niet durven stellen dat ikzelf daar wél boven sta.
Een reactie posten