Gisteravond heb ik in het kasteel van Ooidonk in Deinze de jaarlijkse openluchtopera bijgewoond. Ditmaal stond Aïda van Verdi op het programma.
Een nogal opgezwollen, bombastisch verhaal over de onmogelijke liefde tussen een man en vrouw van naties die met elkaar in oorlog zijn. Dezelfde topos als Romeo en Julia, West Side Story en talloze andere werken dus. Ditmaal gesitueerd in het oude Egypte. Mét de gebruikelijke fatale afloop: op het einde sterft het liefdeskoppel.
Ook de muziek is nogal bombastisch. Niet echt mijn ding. Van de opera's van Mozart en Monteverdi hou ik wel, maar Verdi is niet mijn kopje thee.
Maar ik heb dan toch kennisgemaakt met een muzikaal monument, een mijlpaal uit de muziekgeschiedenis.
Foto's heb ik niet genomen, want dat mocht niet, al waren er velen die het toch deden. Maar er staat zelfs al opera op YouTube. Hierna het bekendste stuk uit de opera, die destijds op bestelling gecomponeerd werd ter gelegenheid van de opening van het Suezkanaal en de opera van Caïro: de triomfmars na de overwinning van de Egyptenaren op de Ethiopiërs.
Er was veel volk. Naar schatting een 2.400 man. En goed weer. Joke Schauvlieghe heb ik niet gezien.
zondag 20 september 2009
zondag 13 september 2009
While my guitar...
Ik heb me laten meeslepen door de nieuwe Beatles-hype en heb me vrijdagmiddag in de FNAC in Brussel een cd gekocht van de pas vorige woensdag uitgebrachte "digitally remastered" reeks: het beroemde White Album.
Ik heb me nooit eerder veel gekocht van de Beatles: in mijn tienerjaren de single Band on the Run van Paul McCartney & Wings en van The Beatles zelf de double-single Penny Lane/Strawberry Fields. Mijn jongere broer had de lp Abbey Road.
Veel basis om te vergelijken had ik dus niet. Toch was ik een beetje ontgoocheld over de geluidskwaliteit. Er is zo'n voortdurende technische evolutie dat we verwend zijn wat de geluidskwaliteit van muziek betreft.
Ook met het album zelf was het een eerste kennismaking, al kende ik natuurlijk al veel nummers, zoals de pareltjes Blackbird en While my Guitar Gently Weeps, eigenlijk mijn favoriete Beatles-nummer. Ik heb een ander nummer uit het White Album opgezocht op YouTube want While my guitar... staat al ergens op deze blog. Glass Onion is ook niet slecht.
Heel speciaal album toch, nog soberder dan andere albums. Gedepouilleerd, sommige liedjes. Een beetje wennen dus toch, al zijn er prachtnummers bij. En het blijft een klassiek album, waarvan heel wat nummers gecoverd werden (Tori Amos, Siouxie & the Banshees, ...) en met zelfs een literaire weerslag (The White Album van de Amerikaanse schrijfster Joan Didion).
Gisterennamiddag liep ik de Gentse FNAC binnen en deed er een merkwaardige vaststelling: ik had The White Album in de Brusselse FNAC in de City2 gekocht voor de groene prijs van 18,99 euro. In Gent bedroeg de eveneens groene prijs 22,99 euro. Een verschil van 4 euro! Dezelfde vaststelling voor de enkele albums, die in Brussel 14,99 kosten per cd en in Gent 16,99, telkens lanceringsprijs.
Zou Gent nu zoveel kapitaalkrachtiger zijn dan Brussel. Dat durf ik toch wel betwijfelen. Of is daar een andere reden voor?
zaterdag 12 september 2009
Fotootjes
Nog enkele fotootjes van mijn fietsvakantie. Hoewel die na alweer twee weken kantoor veraf lijkt. De eerste foto van een onbekende fietsfanaat wil ik jullie zeker niet onthouden :-)
(foto's Mark Cuvelier)
Ik heb de Vredesfietseling meegeereden tot in Nevele. Dan ben ik naar huis gereden. Blijkt nu dat er kort na mijn vertrek, voor de middagpauze die plaatshad in Lottenhulle (Aalter), luttele kilometers van Nevele, een spijtig voorval optrad, zoals je op de foto kan zien. Naar verluidt had het veel erger kunnen zijn; de auto reed alleen maar in op de begeleidende wagen vooraan, niet op de groep fietsers.
(foto's Mark Cuvelier)
donderdag 3 september 2009
Terug thuis
Ik ben goed vijf dagen terug thuis van mijn fietsreis van een week. Alles is uitstekend verlopen. Geen last gehad van ziektes. Alleen die keelpijn is nog niet over. Dat is een chronisch kwaaltje geworden, maar het is niet zo erg.
Het is een heel sportieve vakantie geworden. In twee dagen ben ik van De Pinte naar Herve gereden. Ik heb me enkele keren serieus van weg vergist, onder andere in het landelijke Gooik, maar ben er toch telkens goed geraakt. Vanuit Herve heb ik een toer gemaakt langs Pepinster, Theux, Spa, het stuwmeer van de Gileppe en Verviers.
De volgende dag heb ik de dorpjes van het Land van Herve doorkruist tot aan Aubel, vandaar de Voerstreek binnen en de Hollandse grens over. Klimmen en dalen de hele dag. De dorpjes in deze streek liggen immers alle op een heuveltop. Ik dacht dat ik daarvan af was eens Nederland binnen. Niets was minder waar. Zuid-Limburg is heel heuvelachtig maar ook ongelooflijk mooi. Een openbaring! Veel betere wegen dan in België en betere toeristische infrastructuur.
Ik heb de heuvelroute gereden langs de grens tot in Vaals. Op de foto zie je mijn stalen ros bij het binnenrijden van Vaals. Daar heb ik het Drielandenpunt bezocht, het nec plus ultra van de toerist, en heb overnacht in het Duitse Aken.
De volgende morgen ben ik langs de grote baan naar Maastricht gefietst. Een heel leuke stad. Een centrum vol winkeltjes en restaurants. Dan langs de Maas naar beneden tot Eijsden. Weer een stuk heuvelroute en de grens over in De Planck (Voeren)
Vanaf woensdagavond heb ik me aangesloten bij de Vredesfietseling, die in drie dagen van Voeren naar Diksmuide fietste. Na vijf dagen op mijn eentje fietsen kon ik wel wat gezelschap gebruiken. Eerste overnachting in De Koestal in Moelingen (Voeren). Het was ook echt een koestal! Een uur voor ik daar arriveerde bedacht ik plots dat daar waarschijnlijk geen lakens en dekens zouden zijn. En ik had geen slaapzak mee, maar gelukkig had iemand er een op overschot. Qua comfort was het daar nogal primitief. Ik voelde me terug als in mijn kinderjaren bij de jong-verkenners.
De volgende dag had ik het vrij moeilijk om in groep te fietsen. Ik had me de voorbije vijf dagen immers al grotendeels leeggereden op die hellingen in de streek van het drielandenpunt en op de heenreis. Maar naar het einde van die dag begon ik er door te komen. Op de Pellenberg heb ik zelfs nog een kleine demonstratie gegeven.
De Vredesfietseling is meer en meer een N-VA-bedoening geworden, nu er van Spirit en nakomers niet veel meer overschiet. Toch heb ik heel erg genoten van de gezamenlijke fietstocht, de drinkgelagen 's avonds in de jeugdherbergen en de kameraadschap die eruit groeit. Ik heb meegefietst tot zaterdag tegen de middag in Nevele. Vanaf Laarne fietste er zelf een collega-blogger uit Gent mee.
Voor herhaling vatbaar. In Zuid-Limburg ga ik zeker nog wel eens fietsen. Ook de Vredesfietseling mag nog wel eens op mijn aanwezigheid rekenen.
Ik heb op iets meer dan zeven dagen 730 kilometer afgefietst.
Ondertussen ben ik weer aan het werk. Ik heb het al enkele dagen behoorlijk moeilijk, want heb niet meer de tijd gehad om nog wat uit te rusten na mijn fietsreis.
Het is een heel sportieve vakantie geworden. In twee dagen ben ik van De Pinte naar Herve gereden. Ik heb me enkele keren serieus van weg vergist, onder andere in het landelijke Gooik, maar ben er toch telkens goed geraakt. Vanuit Herve heb ik een toer gemaakt langs Pepinster, Theux, Spa, het stuwmeer van de Gileppe en Verviers.
De volgende dag heb ik de dorpjes van het Land van Herve doorkruist tot aan Aubel, vandaar de Voerstreek binnen en de Hollandse grens over. Klimmen en dalen de hele dag. De dorpjes in deze streek liggen immers alle op een heuveltop. Ik dacht dat ik daarvan af was eens Nederland binnen. Niets was minder waar. Zuid-Limburg is heel heuvelachtig maar ook ongelooflijk mooi. Een openbaring! Veel betere wegen dan in België en betere toeristische infrastructuur.
Ik heb de heuvelroute gereden langs de grens tot in Vaals. Op de foto zie je mijn stalen ros bij het binnenrijden van Vaals. Daar heb ik het Drielandenpunt bezocht, het nec plus ultra van de toerist, en heb overnacht in het Duitse Aken.
De volgende morgen ben ik langs de grote baan naar Maastricht gefietst. Een heel leuke stad. Een centrum vol winkeltjes en restaurants. Dan langs de Maas naar beneden tot Eijsden. Weer een stuk heuvelroute en de grens over in De Planck (Voeren)
Vanaf woensdagavond heb ik me aangesloten bij de Vredesfietseling, die in drie dagen van Voeren naar Diksmuide fietste. Na vijf dagen op mijn eentje fietsen kon ik wel wat gezelschap gebruiken. Eerste overnachting in De Koestal in Moelingen (Voeren). Het was ook echt een koestal! Een uur voor ik daar arriveerde bedacht ik plots dat daar waarschijnlijk geen lakens en dekens zouden zijn. En ik had geen slaapzak mee, maar gelukkig had iemand er een op overschot. Qua comfort was het daar nogal primitief. Ik voelde me terug als in mijn kinderjaren bij de jong-verkenners.
De volgende dag had ik het vrij moeilijk om in groep te fietsen. Ik had me de voorbije vijf dagen immers al grotendeels leeggereden op die hellingen in de streek van het drielandenpunt en op de heenreis. Maar naar het einde van die dag begon ik er door te komen. Op de Pellenberg heb ik zelfs nog een kleine demonstratie gegeven.
De Vredesfietseling is meer en meer een N-VA-bedoening geworden, nu er van Spirit en nakomers niet veel meer overschiet. Toch heb ik heel erg genoten van de gezamenlijke fietstocht, de drinkgelagen 's avonds in de jeugdherbergen en de kameraadschap die eruit groeit. Ik heb meegefietst tot zaterdag tegen de middag in Nevele. Vanaf Laarne fietste er zelf een collega-blogger uit Gent mee.
Voor herhaling vatbaar. In Zuid-Limburg ga ik zeker nog wel eens fietsen. Ook de Vredesfietseling mag nog wel eens op mijn aanwezigheid rekenen.
Ik heb op iets meer dan zeven dagen 730 kilometer afgefietst.
Ondertussen ben ik weer aan het werk. Ik heb het al enkele dagen behoorlijk moeilijk, want heb niet meer de tijd gehad om nog wat uit te rusten na mijn fietsreis.
Abonneren op:
Posts (Atom)