zondag 13 september 2009
While my guitar...
Ik heb me laten meeslepen door de nieuwe Beatles-hype en heb me vrijdagmiddag in de FNAC in Brussel een cd gekocht van de pas vorige woensdag uitgebrachte "digitally remastered" reeks: het beroemde White Album.
Ik heb me nooit eerder veel gekocht van de Beatles: in mijn tienerjaren de single Band on the Run van Paul McCartney & Wings en van The Beatles zelf de double-single Penny Lane/Strawberry Fields. Mijn jongere broer had de lp Abbey Road.
Veel basis om te vergelijken had ik dus niet. Toch was ik een beetje ontgoocheld over de geluidskwaliteit. Er is zo'n voortdurende technische evolutie dat we verwend zijn wat de geluidskwaliteit van muziek betreft.
Ook met het album zelf was het een eerste kennismaking, al kende ik natuurlijk al veel nummers, zoals de pareltjes Blackbird en While my Guitar Gently Weeps, eigenlijk mijn favoriete Beatles-nummer. Ik heb een ander nummer uit het White Album opgezocht op YouTube want While my guitar... staat al ergens op deze blog. Glass Onion is ook niet slecht.
Heel speciaal album toch, nog soberder dan andere albums. Gedepouilleerd, sommige liedjes. Een beetje wennen dus toch, al zijn er prachtnummers bij. En het blijft een klassiek album, waarvan heel wat nummers gecoverd werden (Tori Amos, Siouxie & the Banshees, ...) en met zelfs een literaire weerslag (The White Album van de Amerikaanse schrijfster Joan Didion).
Gisterennamiddag liep ik de Gentse FNAC binnen en deed er een merkwaardige vaststelling: ik had The White Album in de Brusselse FNAC in de City2 gekocht voor de groene prijs van 18,99 euro. In Gent bedroeg de eveneens groene prijs 22,99 euro. Een verschil van 4 euro! Dezelfde vaststelling voor de enkele albums, die in Brussel 14,99 kosten per cd en in Gent 16,99, telkens lanceringsprijs.
Zou Gent nu zoveel kapitaalkrachtiger zijn dan Brussel. Dat durf ik toch wel betwijfelen. Of is daar een andere reden voor?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
3 opmerkingen:
Het Beatlemaniaatje dat we nu kennen heeft me toch ook een album doen kopen: Yellow Submarine.
Dat albums schijnt vreemd genoeg tot hun slechtste te worden gerekend.
Ik snap absoluut niet waarom.
Volgens mij is dat alleen maar het gevolg van een kinderachtige reactie op het feit dat er maar 6 Beatle-nummers op staan, en dat de andere 5 stukjes uit de film komen, en werden gecomponeerd en geproduceerd door George Martin, dus niet door een "echte" Beatle.
Maar ik vind YS een ontdekking: het toont dat George Martin heel goed wist wat hij deed met muziek, en dat zijn belang voor hun muziek niet mag worden onderschat.
Bovendien biedt het album enkele uitstekende nummers: het onbedoeld zelf-relatvirende "Northern Song", "Hey Bulldog" en het merkwaardig beginnende "It's All Too Much".
Ten onrechte ondergewaardeerd, behoort samen met The White Album, Magical Mystery Tour en Abbey Road tot hun beste werk.
Hé: dat is allemaal uit hun psychedelische periode!
Toen leverde ze muziek af waaraan veel te horen was.
Zelf ben ik al een stukje verder gegaan: ik heb ook al Let it Be, Magical Mystery Tour, Revolver en Rubber Soul gekocht! Mee een gevolg van die iPod die ik nu heb. Je kan immers niet altijd naar het zelfde luisteren.
Revolver was een openbaring. Ook Let it Be vind ik heel goed.
Yellow Submarine staat nog op het programma om te beluisteren, naast Help!
Abbey Road vind ik, enkele uitstekende nummers van George Harrison te na, niet zo geweldig. Sergeant Pepper's wel, maar wat grijsgedraaid.
Het probleem met Abbey Road is, dat hij te kort is. Nu staat er een beetje van alles op, en van niets genoeg.
Een reactie posten