Het verleden is alomtegenwoordig

Liebaut 009
Originally uploaded by degentsezwijger

Vanmorgen werd er in Wevelgem afscheid genomen van Tine Deman. Naar het schijnt waren er meer dan 1.000 aanwezigen. Naast familie en vrienden vooral veel mensen uit de politiek (ex-Spirit, N-VA, VOS, ...) en de talrijke verenigingen (Vredesfietseling,...) waarin ze actief was.

Zelf heb ik mijn rouwbeklag met de post uitgebracht. Spijtig, want ik had er graag bij willen zijn. Ik had die zaterdagmorgen echter een andere activiteit, die al lang vaststond en ik eigenlijk ook niet wou missen en waar ik met iemand anders heengegaan ben: de presentatie van het huldeboek voor Hilaire Liebaut (1939), 18 jaar lang burgemeester van Lokeren (1977-1994) en nu nog steeds fractieleider van CD&V in de Oost-Vlaamse provincieraad. Hilaire was een goede bekende van wijlen mijn vader, heeft ook meegewerkt aan diens huldeboek (dat postuum verscheen in 2002),... vandaar! Het huldeboek heeft als titel Het verleden is alomtegenwoordig. Het werd voorgesteld in het stadhuis van Lokeren.

Ik heb het mij niet beklaagd! Doorgaans zijn dergelijke huldezittingen behoorlijk vervelend. Veelal academische toespraken van een doorgaans hagiografisch karakter. Onlangs woonde ik in het Vlaams Parlement iets dergelijks mee met de voorstelling van de biografie van Maurits Coppieters (1920-2005) Het Laatste Jaar van de Klaproos - ik wou daar eigenlijk ook een blogpost aan wijden, want Maurits Coppieters was toch wel een heel markante figuur, die ik in mijn kindertijd nog persoonlijk gekend heb en ik ook sterk bewonder, maar ja, tijd, beste mensen, tijd! Toch heb ik me zonet beziggehouden om zowel de Nederlandse als de Engelse Wikipedia over Coppieters aan te vullen met de info over dit pas verschenen huldeboek. Maar dit terzijde.

Geen vervelende, academische uiteenzettingen op de huldezitting voor hilaire Liebaut. Men had immers een eloquent spreker uitgenodigd: de bekende strafpleiter Piet Van Eeckhaut (1939), tevens ere-voorzitter van de Oost-Vlaamse provincieraad (zie foto). Hij was vergezeld van Marc Lootens, de huidige voorzitter van de provincieraad.

Ik heb de strafpleiter en gewezen politicus al enkele keren horen spreken. Niet echt vaak, maar toch. Zijn toespraak op de huldezitting voor Hilaire Liebaut was prachtig! Ze overtrof alle verwachtingen. Het publiek lag plat!

De rede was gelardeerd met allerhande culturele citaten, veel Latijn en zelfs wat Grieks en Italiaans, echo's uit de Bijbel (Zonen zijn als pijlen op de boog van de vader), persoonlijke anecdotes, allerhande veelal ironische politieke uitspraken en zinspelingen, ...

Enige zelfspot is de man niet vreemd, zeker niet waar het het begrip ijdelheid betreft. Enig sarcasme ook niet! En het werd zo spontaan, zo echt gebracht! Zeker niet afgelezen van een briefje of zo. Hij kon het toch niet laten om zijn jongste dochter Liesbet even te vermelden, die hij duidelijk wenst te lanceren in de politiek.

Van Eeckhaut nam ook de verdediging op van het Latijn en hekelde het wetsvoorstel van twee Waalse politici van een partij waarvan hij de naam niet meer wist en naar eigen zeggen ook niet meer wenste te weten (voor de aandachtige toehoorder de PS dus) om het gebruik van het Latijn in de advocatuur te verbieden.

De toespraak werd fel gesmaakt door het publiek, ook door ondergetekende. Ze inspireerde zelfs de andere sprekers. Die lieten het formele ook een beetje varen. De (liberale) burgemeester Filip Antheunis (1965) sprak Piet Van Eeckhaut zelfs aan als meneer Bart De Wever en merkte op dat de vrouw van Hilaire toch zo'n mooie blauwe blouse aanhad. Daarmee bleef hij in de stijl van de vorige spreker.

Daarmee is deze blogpost ook een kleine por in de richting van iemand die toch al een hele tijd mijn blog niet meer leest. Het is ooit maandenlang anders geweest. Tja, Sic transit gloria mundi, om met een toepasselijk citaat af te sluiten.

Tragisch

Het leven kan soms toch zo hard, onrechtvaardig en ronduit tragisch zijn! Je weet dat die dingen gebeuren, maar soms komen ze erg dichtbij.

Vanmorgen vernam ik via Facebook dat een goede kennis zaterdagmorgen omkwam op de weg. Een slippartij op het natte wegdek van afrit Gullegem van de A19. Met fatale afloop tegen een elektriciteitspaal.

Deze zomer had ik Tine, want zo heette ze, nog enkele dagen gezien op de Vredesfietseling, de jaarlijkse fietstocht van Voeren naar Diksmuide. Ik deed dit jaar weer mee. Ik kende Tine en Jan al van de edities 2005 en 2006. De twee vorige jaren had ik niet meegedaan.

Ik kwam Tine en Jan die donderdagavond in augustus tegen voor de poort van jeugdverblijfplaats De Koestal in Moelingen (Voeren). Ze zaten samen op een bankje om de fietsers die toekwamen op te vangen. Ik ging erbij zitten en merkte dat ze nogal intiem met elkaar omgingen. Is er soms iets moois gebloeid tijdens de Vredesfietseling, informeerde ik. Ze antwoordden bevestigend. Ze waren zelfs enkele weken voordien getrouwd. Ze zagen er beiden heel gelukkig uit.

Aan dat pril huwelijksgeluk is plots een einde gekomen door een stom ongeval. Naar verluidt reed Tine niet eens te snel. Het was het natte wegdek, in combinatie met het herfstweer, waardoor ze aan het slippen ging. En die noodlottige paal! Het kan iedereen overkomen!

Amper negenentwintig was ze, enkele maanden gehuwd.

Hier zijn gewoon geen woorden voor.

Steunactie op Facebook

Deze ochtend zat er een publicatie in mijn bus van Theater Exces, het reizend straat- en bewegingstheater uit Gent. Tot mijn verbazing stond mijn naam erin vermeld als milde schenker.

Theater Exces verkeert in financiële moeilijkheden omdat er subsidies geschrapt werden. Daarom had het op Facebook een oproep tot financiële steun gelanceerd: als elke facebooker 2 € kon storten en het bericht doorsturen naar zoveel mogelijk anderen, dan waren ze al een heel eind verder.

Ik kreeg de oproep verschillende keren doorgestuurd en heb die 2 euro dan ook maar gestort. Er zijn weliswaar zo veel personen en organisaties die om geld vragen. Je kan als niet-gefortuneerde niet aan al die verzoeken voldoen. Maar het was zomer, vakantie. Ik was goedgezind en een mens wil voor cultuur wel eens iets doen. Al is het eerder de taak van de overheid om culturele organisaties te subsidiëren zodat ze het hoofd boven water kunnen houden, twee euro is tenslotte maar twee euro. En ik heb de mensen van Exces al vaak beziggezien tijdens de Gentse Feesten.

Ik lees nu dat de facebookgroep om Theater Exces te steunen al gauw 256 aanhangers had. Waarvan er echter maar een vijftal de vooropgestelde twee euro stortten! En blijkt nu, zelf de mensen die mij het bericht doorgestuurd hebben niet!

Sommige mensen houden er rare opvattingen op na over het internet en Facebook in het bijzonder. Het is blijkbaar de plaats waar alles kan en alles mag en niets gemeend is! Waar je zonder veel nadenken lid wordt van allerlei groepen en actiecomités. Waar je zegt dat je naar een activiteit zal komen zonder er verder nog acht op te slaan. Of engagementen aangaat zonder ze na te komen.

Rare evolutie! De lichtheid van het virtuele bestaan?

Als je van zo'n groep lid wordt of een actie steunt op het internet, hou je daar dan alsjeblieft aan!
Ik probeer dat toch te doen. Het internet zal er alleen maar aan geloofwaardigheid op winnen!

Ik tracht zelf ook selectiever te zijn in de (actie)groepen die ik steun op Facebook. Want op de duur zit je met zo'n hoop personen en organisaties die je berichten van activiteiten of andere oproepen doorsturen. Of om je steun zitten te bedelen. Geen mens kan alle ellende van de wereld op zijn rug torsen, dat is evident! En ik aan de toevloed aan activiteiten, berichten en oproepen op mijn Facebookaccount niet meer aan.

Nihil mexicaniensis

Ofte "niets Mexicaans".

Dat was wat de huisarts me vanmorgen meedeelde over de zware griep waarmee ik al enkele dagen worstel.

Van mijn kindertijd geleden dat ik nog zo'n stevige griep gehad heb. Maar geen Mexicaanse. Meer een soort griep-in-de-buik.

Ik ben stilaan aan de beterhand. Vrijdag en zaterdag heb ik de hele tijd het bed moeten houden. Vrijdag had ik 38,7° koorts.

Maar het was niet de Mexicaanse. Dat is zowel positief als negatief: het betekent dat ik die nog altijd ook kan krijgen. En de griep die ik gehad heb volstaat echt wel.

Je hoort steeds meer over griepslachtoffers, Mexicaanse en seizoensgriep, ook op het internet. Benieuwd hoe ver het zal komen met die voorspelde pandemie. Ondertussen herstel ik verder van mijn niets Mexicaans.

Tour de force in Gent-Sint-Pieters

Vorige week heb ik een kleine krachttoer uitgehaald op de trein.

Het was mistig, die ochtend. Zoals gewoonlijk stond ik op om zeven uur. Eerste werk: de krant uit de brievenbus vissen. Normaal zit de krant om zeven uur in de bus. Het gebeurt soms dat dat niet het geval is. Frusterend! Ik ben dan al van bij het opstaan uit mijn humeur.

Tien voor acht vertrok ik naar het station van De Pinte. Nog steeds geen krant.

In het station van De Pinte is er geen krantenkiosk. Nadeel van in een dorp te wonen. Er is er wel één in Gent-Sint-Pieters, enige stopplaats van mijn trein naar Brussel-Noord.

Aangezien ik gewoon ben van op de trein mijn krant te lezen, vatte ik het plan op er een te halen in Gent-Sint-Pieters. Leen, mijn vast treinmaatje, zou mijn zitplaats proberen te houden door er mijn boekentas op te leggen.

Toen de trein stopte in Gent-Sint-Pieters sprong ik eraf als eerste, dook de trappen af en spurtte naar de krantenkiosk aan de achterkant van het station, 1 euro in de hand. Gelukkig niet te veel volk voor mij. Aangezien ik een abonnement heb, wist ik niet dat een los nummer van De Morgen tegenwoordig 1,10 euro kost. Tijdverlies dus!

Ik spurtte terug naar de roltrap en naar spoor 5. Daar stond dezelfde trein nog te wachten. De conducteur was het vertreksignaal al aan het geven. Op het nippertje slaagde ik er toch in om binnen te glippen. En dan nog wel in het juiste treingedeelte.

Hijgend kwam ik terug in de wagon waar Leen ondertussen een heroïsch gevecht aan het leveren was om mijn zitplaats te bewaren. Zie je wel dat ik de waarheid sprak, glimlachte ze tegen de medepassagiers toen ik puffend ging zitten.

Het is niet iets om elke morgen uit te halen. Voor hetzelfde geld had ik de vertrekkende trein net gemist. Ik heb dat vroeger nog gedaan, maar toen werd die trein gekoppeld in Gent-Sint-Pieters en hield hij er dus langer halt.

Vandaag had ik het trouwens niet moeten doen. Het is alweer treinstaking. De spoorvakbonden zijn zich niet echt populair aan het maken, maar dit terzijde. Ik ben aan het thuiswerken, euh pauzeren.