Il pleure

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville
(Paul Verlaine)

Zo is mijn stemming al heel het weekend: beetje mistroostig, onbestemd melancholisch, ogenschijnlijk zonder reden.

Vooral vandaag weerpiegelt de regen buiten mijn innerlijke gemoedsgesteldheid, zoals in het bekende gedicht van Paul Verlaine. En wat doet een blogger die zich verveelt of mistroostig voelt? Juist! Een blogpostje schrijven!

Terzijde merk ik in dit verband op dat ik gedeeltelijk ook voor mezelf schrijf. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik hier echt niet blog om mensen te behagen of naar de mond te praten om meer succes te halen of meer bezoekers. Ik blog over wat me bezig houdt, zelfs als dat minder populaire onderwerpen zijn.

Het wil maar geen lente worden. Normaal leef ik begin maart op. Nu is het nog te koud. Ik merk dat de dagen lengen, maar ik heb geen lentekriebels.

Nochtans een leuke ochtend gehad. Een vriend uit Brussel nam me mee naar Brugge, waar zijn dochter meespeelde in een Brusselse kinderfanfare die uitsluitend uit slagwerk (trommels) bestaat: de Fanfakids. Het optreden vond plaats in het kader van de jeugdboekenweek. Een jongetje van een jaar of twaalf dirigeerde de trommelaars. Duidelijk iemand met artistieke begaafdheid, waarvan we binnen afzienbare tijd meer zullen horen. Mooie jongen trouwens (ik twijfelde zelfs of het nu een meisje dan wel een jongen was). Hij luistert naar de naam Yahya Choua. Ik heb zijn foto die ik op het net gevonden heb op de site van de Fanfakids hier maar toegevoegd.'t Is immers publiciteit? Oordeel zelf: toch wel een androgyne verschijning! Het is natuurlijk nog maar een knaap.

Het mooie Brugge in de regen. Automatisch moest ik denken aan de roman Bruges la Morte van de Franstalige Gentenaar Georges Rodenbach, die ik enkele jaren geleden las. Els zal zijn standbeeld in Gent ongetwijfeld wel weten staan. Hoe dat standbeeld er nu aan toe is weet ik niet, maar enige tijd geleden was het nog zwaar verwaarloosd.

Terwijl de kinderfanfare aan het optreden was in bibliotheek De Biekorf zijn mijn vriend en ik de stad ingetrokken. Ik stelde voor het belfort te bezoeken.

We hebben de toren beklommen tot helemaal boven langs een reeks steile wenteltrappen. Ik kan je verzekeren dat dat een hele inspanning vergde. Het loonde wel de moeite. Het uitzicht op de stad boven was prachtig. De blogger in mij had dadelijk spijt dat hij zijn fototoestel niet meehad. Ik kan met mijn GSM ook wel foto's nemen, maar de kwaliteit daarvan laat te wensen over en ik kan ze trouwens niet overzetten op mijn pc. Ook de (deels geautomatiseerde) klokken zelf boven in de toren zijn een bezoekje meer dan waard.

Op de benedenverdieping van het belfort had een Normandische dag plaats met allerlei toeristische stands. Het bezorgde me leuke herinneringen aan een reis van enkele jaren geleden.

In het terugkeren nog iets bijgeleerd: hoe je op een autostrade van een bezinestation aan de ene kant naar dat andere kant (waar mijn auto stond) rijdt. In feite volkomen illegaal, maar zolang niemand het ziet...