Ik heb me door Eve laten aanporren om Facebook toch maar uit te proberen (zoals je overigens kan afleiden uit haar commentaar bij mijn vorig bericht). Het is natuurlijk altijd makkelijker als je kan starten met een contact. Thanks a million, Eve, je bent een uiterst waardevol contact!
Ik heb manueel een aantal vrienden en kennissen uitgenodigd, aangezien mijn windows contactenlijst exporteren naar Facebook niet gelukt was. Maar één van die contacten had al een Facebook-account volgens het bericht dat ik van Facebook zelf kreeg: mijn broertje Wouter Viool! Wat een toeval. Hij heeft me dan ook geaccepteerd als contact. Zo wijdverspreid zal deze nieuwe vorm van sociaal netwerken in Vlaanderen dus nog wel niet zijn.
Ik heb me wel onder mijn echte naam toegevoegd aan Facebook, niet als "De Gentse Zwijger".
Die naam is natuurlijk maar een spelletje. Je hebt nu eenmaal een titel voor je blog nodig. Het is ook een minimale verhulling, die zeker van pas komt als je in loondienst werk. Uiteraard is het niet moeilijk te weten te komen wie er achter een bijnaam schuilgaat. Dat heb je zo! Maar je moet het toch niet al te gemakkelijk maken.
Mijn ergste vrees in dit verband is op kantoor geconfronteerd te worden met of me te moeten verantwoorden voor uitspraken die ik op mijn blog gedaan heb. Onlangs las ik op de blog van Cajiente (mooie naam, overigens!) een gedragscode voor de blogger-werknemer die me wel zinvol leek:
- Ga er niet van uit dat u anoniem bent. Hoe prikkelender uw blog, hoe meer de mensen die het lezen erachter proberen te komen wie u bent.
- Blog niet over projecten waaraan u werkt - dit kan door uw werkgever als vertrouwelijke informatie worden gezien.
- Klaag niet over mensen met wie u werkt, belaster hen niet en schrijf op geen enkele manier nare dingen over hen op.
- Blog niet over uw seksleven, uw drinkgewoonten of recreatief drugsgebruik. Als u een voorbeeldfunctie vervult bij een organisatie, kan u in extreme gevallen zelfs worden ontslagen vanwege iets wat u in uw privétijd doet.
Enkele raadgevingen om rekening mee te houden!
zondag 30 december 2007
zaterdag 29 december 2007
Nieuwe sociale netwerken
Lovend artikel in De Standaard vandaag over nieuwe sociale netwerken. Ik kan er niet naar linken, want het is 'subscribers only'. Bloggen is naar het schijnt al een niet meer zo nieuwe vorm van sociaal netwerken.
Ik heb meteen maar een account aangemaakt in Twitter en Facebook. LinkedIn heb ik nog maar zo gelaten.
Ik denk dat het niet mijn kopje thee is. Vrienden en kennissen zoeken die ook van die nieuwe netwerken gebruikmaken lukte al niet. Ik gebruik geen hotmail of iets dergelijks, ook geen outlook. En ik ben altijd al wantrouwig geweest om paswoorden mee te delen op het net (goeie gewoonte overigens!) Mijn windows contacten exporteren naar Facebook werkte vreemd genoeg ook niet.
Voorlopig die boot maar afhouden! Ik heb toch al geen cv om u tegen te zeggen, waarmee ik zonodig te pronk moet lopen. En ik ben zonder het net ook al nooit een kei geweest in sociaal netwerken. En ik ben te wantrouwig om me al te veel bloot te geven op het net.
En die MyBlogLog werkt bij mij ook al gebrekkig. Al heb ik op deze manier toch al enkele leuke blogs ontdekt die ik niet kende, zie de 'blogroll' rechts.
Er is ook nog Google. Daarmee heb ik met succes al een aantal oude bekenden wiens spoor ik bijster was kunnen traceren (én contacteren), één zelfs via zijn blog, een andere via zijn e-mailadres.
De informatisering van de sociale omgangsvormen gaat verder, dat is wel duidelijk. Leuk zolang het een extra blijft en niet iets dat in de plaats komt. Ik bedoel maar: straks doen we alles met de computer en het internet en communiceren we alleen nog op deze manier. Dat zou toch een spijtige evolutie zijn.
Ik heb meteen maar een account aangemaakt in Twitter en Facebook. LinkedIn heb ik nog maar zo gelaten.
Ik denk dat het niet mijn kopje thee is. Vrienden en kennissen zoeken die ook van die nieuwe netwerken gebruikmaken lukte al niet. Ik gebruik geen hotmail of iets dergelijks, ook geen outlook. En ik ben altijd al wantrouwig geweest om paswoorden mee te delen op het net (goeie gewoonte overigens!) Mijn windows contacten exporteren naar Facebook werkte vreemd genoeg ook niet.
Voorlopig die boot maar afhouden! Ik heb toch al geen cv om u tegen te zeggen, waarmee ik zonodig te pronk moet lopen. En ik ben zonder het net ook al nooit een kei geweest in sociaal netwerken. En ik ben te wantrouwig om me al te veel bloot te geven op het net.
En die MyBlogLog werkt bij mij ook al gebrekkig. Al heb ik op deze manier toch al enkele leuke blogs ontdekt die ik niet kende, zie de 'blogroll' rechts.
Er is ook nog Google. Daarmee heb ik met succes al een aantal oude bekenden wiens spoor ik bijster was kunnen traceren (én contacteren), één zelfs via zijn blog, een andere via zijn e-mailadres.
De informatisering van de sociale omgangsvormen gaat verder, dat is wel duidelijk. Leuk zolang het een extra blijft en niet iets dat in de plaats komt. Ik bedoel maar: straks doen we alles met de computer en het internet en communiceren we alleen nog op deze manier. Dat zou toch een spijtige evolutie zijn.
vrijdag 28 december 2007
Je houdt het gewoon niet voor mogelijk!
Ze zijn al twee dagen in mijn straat bomen aan het omhakken en de takken aan het verhakselen. De straat is aan beide zijden afgesloten met 'uitgezonderd plaatselijk verkeer'-borden. Het maakt een hels lawaai van 's morgens vroeg.
Deze morgen lag ik nog in bed als ze al bezig waren vlak achter mijn huis. Ineens hoorde ik een gevloek van jewelste. Ik keek uit het raam van mijn slaapkamer en zag een omgehakte boom over de hele breedte van de straat liggen. Daaronder een chique BMW met een verbrijzelde achterruit en blikschade. Twee vloekende en tierende werklieden en een blonde vrouw, eigenares van de BMW.
Naar ik later vernam woont de vrouw in een nieuwe verkaveling die uitkomt in mijn straat. Ze was met hoge snelheid door onze zone 30 gereden zonder acht te slaan op de bomen die omgekapt werden. Het schijnt dat ze gehaast was omdat ze morgen op reis vertrekt. Ja dat zal wel! Ze reed net voorbij toen die boom onver aan het vallen was en remde niet. Niet gezien? Ze zal wel met haar gedachten elders geweest zijn. Ze heeft niet eens geremd. Ze mag nog van geluk spreken, want ze had ernstig gewond kunnen zijn.
Flikken erbij, takelwagen, opgetrommelde echtgenoot in alle staten. De blondine leek zich van geen kwaad bewust.
Als ik eindelijk aangekleed buitenkwam om te gaan kijken waren ze de laatste rommel aan het opruimen. Enkele buren stonden nog na te praten.
Ik loop al niet hoog op met BMW-rijders. Dit was weer een prachtig staaltje van hun kunnen.
O zo typisch!
Deze morgen lag ik nog in bed als ze al bezig waren vlak achter mijn huis. Ineens hoorde ik een gevloek van jewelste. Ik keek uit het raam van mijn slaapkamer en zag een omgehakte boom over de hele breedte van de straat liggen. Daaronder een chique BMW met een verbrijzelde achterruit en blikschade. Twee vloekende en tierende werklieden en een blonde vrouw, eigenares van de BMW.
Naar ik later vernam woont de vrouw in een nieuwe verkaveling die uitkomt in mijn straat. Ze was met hoge snelheid door onze zone 30 gereden zonder acht te slaan op de bomen die omgekapt werden. Het schijnt dat ze gehaast was omdat ze morgen op reis vertrekt. Ja dat zal wel! Ze reed net voorbij toen die boom onver aan het vallen was en remde niet. Niet gezien? Ze zal wel met haar gedachten elders geweest zijn. Ze heeft niet eens geremd. Ze mag nog van geluk spreken, want ze had ernstig gewond kunnen zijn.
Flikken erbij, takelwagen, opgetrommelde echtgenoot in alle staten. De blondine leek zich van geen kwaad bewust.
Als ik eindelijk aangekleed buitenkwam om te gaan kijken waren ze de laatste rommel aan het opruimen. Enkele buren stonden nog na te praten.
Ik loop al niet hoog op met BMW-rijders. Dit was weer een prachtig staaltje van hun kunnen.
O zo typisch!
dinsdag 25 december 2007
Kerst
Kerstmis, het sentimentele feest bij uitstek! Met een beetje sneeuw erbij was het nog zoveel romantischer geweest. Het valt al mee dat we geen hittegolf hebben. Dat zou in deze tijd van het jaar volkomen misplaatst zijn. Met die opwarming van de aarde weet je immers maar nooit!
Ik heb verzaakt aan de foie gras als voorgerecht. Ik ben gezwicht voor de Gaia-campagne, die nog versterkt werd in het blogmilieu. Viel nog mee: het nieuwe voorgerecht bestond uit slakken en was zo zwaar niet. Meestal krijg ik met kerst na het hoofdgerecht al zo'n overladen en papperig gevoel van te veel eten en te veel wijn, dat ik me langzaam in een zetel laat glijden en er voor de rest van de avond niet meer uitkom, behalve om nog wat dessert binnen te lepelen en te gaan slapen. Weinig sociaal natuurlijk.
Dit jaar dus niet. Al ben ik voor de tv in slaap gevallen halverwege City Lights, één van mijn favoriete films (héél goede muziek ook: ik ben er weg van!). Mijn huisgenote was al gaan slapen en die lekkere chablis en gigondas eisten hun tol. Geen nood, aangezien ik deze film al talloze malen gezien heb. Het is een typische film voor in de kerstperiode; het spijt me toch dat ik hem niet tot het einde uitgekeken heb, al was het maar voor de muziek.
Zoals je ziet ben ik nog verder aan de layout van mijn blog aan bet prutsen. Ik heb er een foto van Gent aan toegevoegd. Ik woon wel niet meer in Gent, maar ik kom er nog minstens één keer per week en met zo'n naam kan ik moeilijk een foto uit De Pinte nemen. Insiders zullen zien dat het een foto van de Coupure is, genomen vanop de Rozemarijnbrug. Ik heb jaren in deze omgeving gewoond. Langs hier rij, fiets of ga ik doorgaans de Gentse binnenstad binnen.
Ik ben nog niet tevreden over de layout, maar het is toch al wat beter. De kop van de blog is al iets meer gepersonaliseerd. De kop van het bloggertemplate dat ik gebruik was ook niet slecht, beetje artistiek-modernistisch. Helaas gebruikt Open VLD Gentbrugge net hetzelfde template met dezelfde kop en dat was er voor mij een beetje over. Met aan de layout van websites of blogs te prutsen ben je algauw uren kwijt en ik hoop in de vakantie ook nog wat andere dingen te kunnen doen. Enkele huishoudelijke karweitjes bijvoorbeeld, die al màànden op mij liggen te wachten.
Al surfend tussen de links op andere blogs (via de blog van dorpsgenoot Elei Suiadan notabene) heb ik ontdekt dat vroegere buren uit Gent nu ook een blog hebben. Dat An Nelissen een eigen website had als fotografe van De Standaard wist ik enkele jaren geleden al. Nu is ze zoals de meesten overgeschakeld op een blog. Blij op deze manier nog iets over mijn laatste buren uit Gent te vernemen. Bijvoorbeeld dat ze ook verhuisplannen hebben en onlangs op VTM geweest zijn in dat verband. Ik kijk niet zoveel tv en zeker niet zoveel naar VTM en heb die uitzending dus niet gezien. We hebben maar een drietal jaar naast elkaar gewoond en geen contact meer.
Ik heb verzaakt aan de foie gras als voorgerecht. Ik ben gezwicht voor de Gaia-campagne, die nog versterkt werd in het blogmilieu. Viel nog mee: het nieuwe voorgerecht bestond uit slakken en was zo zwaar niet. Meestal krijg ik met kerst na het hoofdgerecht al zo'n overladen en papperig gevoel van te veel eten en te veel wijn, dat ik me langzaam in een zetel laat glijden en er voor de rest van de avond niet meer uitkom, behalve om nog wat dessert binnen te lepelen en te gaan slapen. Weinig sociaal natuurlijk.
Dit jaar dus niet. Al ben ik voor de tv in slaap gevallen halverwege City Lights, één van mijn favoriete films (héél goede muziek ook: ik ben er weg van!). Mijn huisgenote was al gaan slapen en die lekkere chablis en gigondas eisten hun tol. Geen nood, aangezien ik deze film al talloze malen gezien heb. Het is een typische film voor in de kerstperiode; het spijt me toch dat ik hem niet tot het einde uitgekeken heb, al was het maar voor de muziek.
Zoals je ziet ben ik nog verder aan de layout van mijn blog aan bet prutsen. Ik heb er een foto van Gent aan toegevoegd. Ik woon wel niet meer in Gent, maar ik kom er nog minstens één keer per week en met zo'n naam kan ik moeilijk een foto uit De Pinte nemen. Insiders zullen zien dat het een foto van de Coupure is, genomen vanop de Rozemarijnbrug. Ik heb jaren in deze omgeving gewoond. Langs hier rij, fiets of ga ik doorgaans de Gentse binnenstad binnen.
Ik ben nog niet tevreden over de layout, maar het is toch al wat beter. De kop van de blog is al iets meer gepersonaliseerd. De kop van het bloggertemplate dat ik gebruik was ook niet slecht, beetje artistiek-modernistisch. Helaas gebruikt Open VLD Gentbrugge net hetzelfde template met dezelfde kop en dat was er voor mij een beetje over. Met aan de layout van websites of blogs te prutsen ben je algauw uren kwijt en ik hoop in de vakantie ook nog wat andere dingen te kunnen doen. Enkele huishoudelijke karweitjes bijvoorbeeld, die al màànden op mij liggen te wachten.
Al surfend tussen de links op andere blogs (via de blog van dorpsgenoot Elei Suiadan notabene) heb ik ontdekt dat vroegere buren uit Gent nu ook een blog hebben. Dat An Nelissen een eigen website had als fotografe van De Standaard wist ik enkele jaren geleden al. Nu is ze zoals de meesten overgeschakeld op een blog. Blij op deze manier nog iets over mijn laatste buren uit Gent te vernemen. Bijvoorbeeld dat ze ook verhuisplannen hebben en onlangs op VTM geweest zijn in dat verband. Ik kijk niet zoveel tv en zeker niet zoveel naar VTM en heb die uitzending dus niet gezien. We hebben maar een drietal jaar naast elkaar gewoond en geen contact meer.
donderdag 20 december 2007
Blogs in De Pinte
Per toeval heb ik een andere blog uit De Pinte ontdekt. De blog luistert naar de welluidende naam Elei Suladan. Dat betekent volgens de blogger De dromen van Karel in de fictieve taal van J.R. Tolkien in The Lord of the Rings.
De blogger is een jonge gast die in Gent aan de unief zit. Ik meen hem in De Pinte al gezien te hebben aan het station, te oordelen naar een foto op zijn blog. Hoewel, veel van die jonge gasten lijken op elkaar. Edoch, ik sta bijna elke morgen tussen die jonge gasten op de trein gedrumd tussen De Pinte en Gent-Sint-Pieters. Overvolle treinen met scholieren, studenten en pendelaars. De eerste twee categorieën stappen in Gent uit en dan heb ik gelukkig een zitplaats tot in Brussel. Maar dit terzijde.
Er zullen in De Pinte nog wel bloggers zijn. De blogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Ik zou weer eens mijn toevlucht moeten nemen tot geourl om andere bloggers in buurt te ontdekken. Die website marcheert al twee dagen niet. Bestaat die site nog? Hoewel, niet iedereen voert die coördinaten in zijn blog in. Ik zal die ene Pintse blogger meteen maar op mijn blogroll zetten. Hoewel het verschil in leeftijd iets te groot is om veel voeling met elkaar te hebben. Het is toch altijd leuk te weten wat de jeugd uitsteek, denkt en voelt!
Ik heb een poging gedaan om mijn blog op technisch gebied wat te actualiseren. Er is nog werk aan: de blog moet nog wat meer gepersonaliseerd worden. Nu werk ik met een sjabloon uit Blogger. Ik merk dat veel bloggers recent overgestapt zijn naar Wordpress, dat meer mogelijkheden biedt qua layout. Misschien moet ik dat ook maar eens overwegen?
Nieuwere internetfenomenen als Twitter en Facebook moet ik nog leren kennen. Al heb ik over dat laatste negatieve signalen opgevangen. Daarstraks waren er op de trein twee twintigers over bezig. Eén ervan was op weg naar het N-VA-congres in Gent. Heel die evolutie op internetgebied is zo razendsnel dat je, zeker als je al wat ouder wordt, moeite hebt om dat allemaal bij te benen. Ik ben ook niet zo'n techneut. Hoewel ik een paar jaar webmaster geweest ben van Spirit Gent in die heroïsche pioniersjaren. Waar is de tijd? Het nam me zodanig in beslag dat ik het nadien wat rustiger aan gedaan heb.
Ik zal mijn blog ook wat meer moeten beginnen promoten, vrees ik. Ik heb maar een schamele Technorati Authority van 6. Maar mijn blog heeft ook een klein jaar zo goed als stilgelegen met die megaverhuis van Gent naar De Pinte vooral. Raar genoeg ben ik hem in de laatste verkiezingstijd terug beginnen aanzwengelen. Gelukkig heb ik nu eindelijk ook een nieuwe pc en heb ik die totaal verouderde weggegeven aan een vriend die nog nooit een computer gehad heeft. Hij kan er nog wat op oefenen. Hij is alvast Windows 98 aan het instuderen :-)
Ik post ook niet zo heel veel en wens dat eigenlijk zo te houden ook. Het bloggen mag geen obsessie, geen constante bezigheid worden. Ik wens ook nog andere dingen te doen. Ik ben niet van plan om, zoals sommigen, de hele dag door te posten over al wat ik doe, meemaak of denk. Enkel als ik iets bijzonders kwijt wil, komt die blog wel van pas.
De blogger is een jonge gast die in Gent aan de unief zit. Ik meen hem in De Pinte al gezien te hebben aan het station, te oordelen naar een foto op zijn blog. Hoewel, veel van die jonge gasten lijken op elkaar. Edoch, ik sta bijna elke morgen tussen die jonge gasten op de trein gedrumd tussen De Pinte en Gent-Sint-Pieters. Overvolle treinen met scholieren, studenten en pendelaars. De eerste twee categorieën stappen in Gent uit en dan heb ik gelukkig een zitplaats tot in Brussel. Maar dit terzijde.
Er zullen in De Pinte nog wel bloggers zijn. De blogs schieten overal als paddestoelen uit de grond. Ik zou weer eens mijn toevlucht moeten nemen tot geourl om andere bloggers in buurt te ontdekken. Die website marcheert al twee dagen niet. Bestaat die site nog? Hoewel, niet iedereen voert die coördinaten in zijn blog in. Ik zal die ene Pintse blogger meteen maar op mijn blogroll zetten. Hoewel het verschil in leeftijd iets te groot is om veel voeling met elkaar te hebben. Het is toch altijd leuk te weten wat de jeugd uitsteek, denkt en voelt!
Ik heb een poging gedaan om mijn blog op technisch gebied wat te actualiseren. Er is nog werk aan: de blog moet nog wat meer gepersonaliseerd worden. Nu werk ik met een sjabloon uit Blogger. Ik merk dat veel bloggers recent overgestapt zijn naar Wordpress, dat meer mogelijkheden biedt qua layout. Misschien moet ik dat ook maar eens overwegen?
Nieuwere internetfenomenen als Twitter en Facebook moet ik nog leren kennen. Al heb ik over dat laatste negatieve signalen opgevangen. Daarstraks waren er op de trein twee twintigers over bezig. Eén ervan was op weg naar het N-VA-congres in Gent. Heel die evolutie op internetgebied is zo razendsnel dat je, zeker als je al wat ouder wordt, moeite hebt om dat allemaal bij te benen. Ik ben ook niet zo'n techneut. Hoewel ik een paar jaar webmaster geweest ben van Spirit Gent in die heroïsche pioniersjaren. Waar is de tijd? Het nam me zodanig in beslag dat ik het nadien wat rustiger aan gedaan heb.
Ik zal mijn blog ook wat meer moeten beginnen promoten, vrees ik. Ik heb maar een schamele Technorati Authority van 6. Maar mijn blog heeft ook een klein jaar zo goed als stilgelegen met die megaverhuis van Gent naar De Pinte vooral. Raar genoeg ben ik hem in de laatste verkiezingstijd terug beginnen aanzwengelen. Gelukkig heb ik nu eindelijk ook een nieuwe pc en heb ik die totaal verouderde weggegeven aan een vriend die nog nooit een computer gehad heeft. Hij kan er nog wat op oefenen. Hij is alvast Windows 98 aan het instuderen :-)
Ik post ook niet zo heel veel en wens dat eigenlijk zo te houden ook. Het bloggen mag geen obsessie, geen constante bezigheid worden. Ik wens ook nog andere dingen te doen. Ik ben niet van plan om, zoals sommigen, de hele dag door te posten over al wat ik doe, meemaak of denk. Enkel als ik iets bijzonders kwijt wil, komt die blog wel van pas.
vrijdag 14 december 2007
Meesterlijk Atelier
Vandaag trokken we er op kantoor met de dienst een dagje op uit, naar jaarlijkse gewoonte. We bezochten onder andere een tentoonstelling in BOZAR in Brussel in het kader van Europalia: Meesterlijk Atelier.
Een nogal prestigieuze tentoonstelling, zoals de gids herhaaldelijk benadrukte, rond de centrale idee van wederzijdse beïnvloeding van kunst en kunstenaars in Europa, lang voor de politieke eenmaking. Van de Germanen tot barok en maniërisme.
Absoluut de moeite. Heel wat zeldzame kunstobjecten (handschriften, sieraden, sculptuur, retabels, schilderijen) werden verzameld, waarvan er vele zelden of nooit uitgeleend worden. Onder druk van Europa is natuurlijk veel mogelijk.
In 14 kamers worden ongeveer 350 werken tentoongesteld uit een 100 verschillende collecties. Als je alles wil bekijken heb je zeker een halve dag nodig. Wij hebben er met onze gids maar ca. 1u30 over gedaan.
Vooral de laatste kamer was verrassend. Die behandelt het thema 'verzamelen'. De kamer bevat een aantal schilderijen, waarin collecties schilderijen opgenomen zijn (zie bvb. de foto). Zowaar een postmodern gegeven! Die schilderijen werden gemaakt in opdracht van rijke verzamelaars of kunsthandelaars om hun collectie te showen aan de ingang van hun woonst of op een andere locatie. Uit deze verzamelingen zouden de eerste musea ontstaan zijn.
Ik had er geen idee van dat er dergelijke schilderijen uit de 16de en 17de eeuw bestonden.
donderdag 13 december 2007
Belangenconflict-bis
Alweer ihebben de Franstaligen een belangenconflict ingeroepen!
Deze keer naar aanleiding van een decreet dat de inspectie in het Franstalig lager gemeenteonderwijs in de faciliteitengemeenten regelt. Ze hebben het over een 'nieuwe kaakslag' voor de Franstaligen in dit land.
Ik ben geen communautaire scherpslijper. Mijn N-VA-gehalte is aan de lage kant. Toch vind ik dit al te gortig. Wat willen die Franstaligen eigenlijk?
Vlaanderen subsidieert die Franstalige lagere gemeentescholen in de Rand. De Vlaamse gemeenschap betaalt de salarissen van de onderwijzers. Het is toch niet meer dan normaal dat Vlaanderen zich het recht toe-eigent die scholen aan de Vlaamse onderwijsinspectie te onderwerpen? Net als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is dit volkomen gerechtvaardigd.
Op deze manier wordt elk verder gesprek geblokkeerd en kunnen de twee grote gemeenschappen in dit land alleen maar verder uit elkaar drijven. En gaan we in the long run naar een splitsing. Dat weigeren de Franstaligen in te zien.
Op deze manier hebben we volgend jaar wellicht nog geen nieuwe regering en stevenen we op nieuwe verkiezingen af, waarvoor ik eerlijk gezegd mijn hart vasthou.
Deze keer naar aanleiding van een decreet dat de inspectie in het Franstalig lager gemeenteonderwijs in de faciliteitengemeenten regelt. Ze hebben het over een 'nieuwe kaakslag' voor de Franstaligen in dit land.
Ik ben geen communautaire scherpslijper. Mijn N-VA-gehalte is aan de lage kant. Toch vind ik dit al te gortig. Wat willen die Franstaligen eigenlijk?
Vlaanderen subsidieert die Franstalige lagere gemeentescholen in de Rand. De Vlaamse gemeenschap betaalt de salarissen van de onderwijzers. Het is toch niet meer dan normaal dat Vlaanderen zich het recht toe-eigent die scholen aan de Vlaamse onderwijsinspectie te onderwerpen? Net als de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde is dit volkomen gerechtvaardigd.
Op deze manier wordt elk verder gesprek geblokkeerd en kunnen de twee grote gemeenschappen in dit land alleen maar verder uit elkaar drijven. En gaan we in the long run naar een splitsing. Dat weigeren de Franstaligen in te zien.
Op deze manier hebben we volgend jaar wellicht nog geen nieuwe regering en stevenen we op nieuwe verkiezingen af, waarvoor ik eerlijk gezegd mijn hart vasthou.
woensdag 12 december 2007
Gents OCMW en de hoofddoeken
De Gentse OCMW-raad, waarin SP.a-Spirit en Groen! de meerderheid hebben, keurde een voorstel van Groen! goed om de hoofddoeken wél toe te laten, i.t.t. de stad.
OCMW-voorzitter Geert Versnick gaat klacht indienen bij de gouverneur, die de raadsbeslissing kan schorsen. Hij baseert zich op artikel 42 van de OCMW-wet, dat zegt dat de personeelsleden van het OCMW hetzelfde administratief en geldelijk statuut hebben als de personeelsleden van de gemeente, tenzij de functies specifiek zijn voor het OCMW.
Het rommelt dus wel degelijk in de Gentse coalitie. Twijfelachtig of Versnicks argumenten opgaan: maakt een dresscode deel uit van het statuut en mag het OCMW daarin niet afwijken van de stad? Ik meen dat de bepaling over het al dan niet dragen van politieke, religieuze of levensbeschouwelijke kenteken door personeelsleden in baliefuncties eerder deel uitmaakt van een deontologische code, waarvoor artikel 42 van de OCMW-wet NIET telt.
Afwachten wat de hogere overheden zullen beslissen.
Ik wens mijn Gentse spirituele broeders en zusters, voor wie dit symbooldossier erg belangrijk is, alle sterkte toe.
Feit is dat de hele aangelegenheid de cohesie in de Gentse coalitie niet ten goede lijkt te komen.
OCMW-voorzitter Geert Versnick gaat klacht indienen bij de gouverneur, die de raadsbeslissing kan schorsen. Hij baseert zich op artikel 42 van de OCMW-wet, dat zegt dat de personeelsleden van het OCMW hetzelfde administratief en geldelijk statuut hebben als de personeelsleden van de gemeente, tenzij de functies specifiek zijn voor het OCMW.
Het rommelt dus wel degelijk in de Gentse coalitie. Twijfelachtig of Versnicks argumenten opgaan: maakt een dresscode deel uit van het statuut en mag het OCMW daarin niet afwijken van de stad? Ik meen dat de bepaling over het al dan niet dragen van politieke, religieuze of levensbeschouwelijke kenteken door personeelsleden in baliefuncties eerder deel uitmaakt van een deontologische code, waarvoor artikel 42 van de OCMW-wet NIET telt.
Afwachten wat de hogere overheden zullen beslissen.
Ik wens mijn Gentse spirituele broeders en zusters, voor wie dit symbooldossier erg belangrijk is, alle sterkte toe.
Feit is dat de hele aangelegenheid de cohesie in de Gentse coalitie niet ten goede lijkt te komen.
dinsdag 11 december 2007
Blog van het jaar
Nog niet genezen van een zeer hardnekkige verkoudheid, maar toch al terug aan het werk: jammer, maar je kan niet voor eeuwig thuisblijven. Dat gaat gauw vervelen ook, zeker omdat ik hier nog met een andere zieke zit, die ik op de koop toe mijn verkoudheid overgezet heb.
Onnozelheid Mag heeft de prijs van beste blog van het jaar van het pc-magazine Clickx gewonnen. Blij dat er een Gentse blog gewonnen heeft die ik een beetje ken, soms eens lees - hoewel ik zeker niet zo veel blogs geregeld volg -en waarnaar een link op mijn blog staat. Het ziet er allemaal nogal origineel, fris, jeugdig en heel erg 'geek' uit. En goed geschreven. En complexloos, al zal het meestal wel niet veel diepgang hebben, zoals sommige commentatoren schreven. Dit stukje vind ik bvb. hilarisch! Wat een vrouwelijke sluwheid!
Sommige mensen maken echt wel werk van hun blog en zetten er hun hele leven op. Ikzelf schrik daar nogal voor terug.
Verder weinig te melden behalve dan dat een West-Vlaams heemkundig tijdschrift een lijvig artikel van mij gepubliceerd heeft (dat al eens eerder in een huldeboek op beperkte oplage verschenen was). Het artikel gaat over mijn West-Vlaamse roots langs vaderszijde.
Uit dankbaarheid heb ik me meteen maar een lidkaart van die heemkundige kring voor 2008 gekocht, hoewel de streek 'Bachten de Kupe' natuurlijk wel een eind van het Gentse verwijderd is.
Onnozelheid Mag heeft de prijs van beste blog van het jaar van het pc-magazine Clickx gewonnen. Blij dat er een Gentse blog gewonnen heeft die ik een beetje ken, soms eens lees - hoewel ik zeker niet zo veel blogs geregeld volg -en waarnaar een link op mijn blog staat. Het ziet er allemaal nogal origineel, fris, jeugdig en heel erg 'geek' uit. En goed geschreven. En complexloos, al zal het meestal wel niet veel diepgang hebben, zoals sommige commentatoren schreven. Dit stukje vind ik bvb. hilarisch! Wat een vrouwelijke sluwheid!
Sommige mensen maken echt wel werk van hun blog en zetten er hun hele leven op. Ikzelf schrik daar nogal voor terug.
Verder weinig te melden behalve dan dat een West-Vlaams heemkundig tijdschrift een lijvig artikel van mij gepubliceerd heeft (dat al eens eerder in een huldeboek op beperkte oplage verschenen was). Het artikel gaat over mijn West-Vlaamse roots langs vaderszijde.
Uit dankbaarheid heb ik me meteen maar een lidkaart van die heemkundige kring voor 2008 gekocht, hoewel de streek 'Bachten de Kupe' natuurlijk wel een eind van het Gentse verwijderd is.
vrijdag 7 december 2007
Disambiguation tris
Een of andere kl.... z... met mijn naam heeft eind vorig jaar een paaltje van mijn werkgever omvergereden in Dendermonde. En daarvoor schrijft het gerecht een brief naar onze afdeling in Gent. En word ik op het matje geroepen!
't Zijn toeren!
Ondertussen is het misverstand toch opgelost.
't Zijn toeren!
Ondertussen is het misverstand toch opgelost.
donderdag 6 december 2007
Oude en nieuwe puters
Het is me toch gelukt mijn oud sjabloon terug te vinden (sorry Blogger). Ik heb alles wat ik nog wou gebruiken kunnen terugvinden.
Ik ben tevreden over mijn werk: eindelijk is de broodnodige updating van mijn blog er. Het werd tijd, want ik begon me totaal afgedaan, uit de mode en oud te voelen. Vooral dat laatste is moeilijk te pruimen.
Het scheelt natuurlijk dat mijn nieuwe computer eindelijk up-and-running is. En dat ik er stilaan naar behoren op kan werken. Want het is een hele ommezwaai van Windows 98 naar Vista, samen met een overstap van een desktop naar een laptop. Weliswaar werk ik op kantoor op een portable met Windows XP, maar met een muis en extern klavier. Ik was niet gewoon om een touchpad te gebruiken. Stilaan krijg ik het onder de knie. Het typen op het klavier van de pc zelf valt ook reuze mee. Misschien gooi ik op kantoor dat extern klavier - waar ik zo mee sukkel omdat de toetsen te zwaar zijn - ook eens buiten.
Verder heb ik tal van problemen gehad bij de omschakeling: mijn ADSL-modem werkte niet onder Vista (dus ethernet-modem moeten kopen). Pas vorig weekend heb ik me een USB-stick aangeschaft van een Duitse firma om programma's en bestanden te kunnen overzetten van mijn oude pc. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Voor Windows 98 moest ik een driver downloaden van de site van de leverancier. De driver bleek alleen op de versie in het Duits te staan. De installatie lukte niet, tot vervelens toe. Bovendien heb ik op die oude pc maar twee USB 1.1 poorten, die echter niet gelijktijdig werken. Als ik de ene nodig had voor mijn ADSL-aansluiting, werkte de andere niet waarin die USB-stick zat, en omgekeerd! Wat een ellende! Zo heb ik ook jaren moeten switchen tussen de USB-aansluiting van mijn fototoestel en van mijn ADSL-verbinding!
Er zat wel een installatiehandleiding in het pakket, maar alleen in het Duits dus. Ik ken wel wat Duits, maar niet genoeg voor die informaticatoestanden. Wie weet er nu dat 'Arbeitsplatz' in het Nederlands 'Deze computer' betekent? Er staan echter geen grenzen op het menselijk vernuft. In de wetenschap dat er in Google een vertaalfunctie te vinden is, kopieerde ik de hele handleiding daarnaartoe en liet het hele zootje vertalen in het Engels. Tot mijn verbazing lukte de vertaling wonderwel. 'My computer' en 'Right-mouse click' begreep ik wel en ik voerde de instructies gezwind uit.
Het werkte echter nog niet. Ik koelde mijn razernij op een volle fles wijn en deed daarna nog verschillende malen de installatie over: tevergeefs! Nergens een icoontje, nergens een nieuw programma in het startmenu of in Verkenner. Tot ik uiteindelijk op de rand van de wanhoop en na nog een paar glazen wijn merkte dat er in 'Deze Computer' een verwisselbare schijf stond te blinken. Eindelijk gevonden dus! Ik kon eindelijk bijna naar bed. Toen ik de meeste bestanden overgezet had was het twee uur in de morgen. De volgende ochtend stond ik doodziek op. Ik dacht eerst van al die wijn, maar het bleek later vooral een fikse verkoudheid te zijn die vandaag nog steeds niet over is.
Ondertussen heb ik ook al nieuwe software en zijn de meeste bestanden van mijn oude pc overgezet. Ik moet enkel manueel nog enkele adressen overzetten.
Dan kan ik eindelijk afscheid nemen van mijn Compacq Presario, die ik op 8 april 1999 gekocht heb (ik weet dat om bepaalde redenen nog héél precies: ze kwamen hem installeren de dag voor een memorabele internet-reünie waarover verder geen details), miijn eerste home pc ooit, waarmee ik het toch een respectabele 8,5 jaar gerooid heb, tot onlangs. Het was zowaar zelfs een antiquiteit uit een ander millennium! Ik heb er toch geweldig veel plezier aan beleefd: ik heb hem gekocht toen ik via het internet op kantoor in de ban van de rage van de forumdiscussies en nadien de chatboxen geraakt was. Ik betaalde er destijds 50.000 oude frank voor, niet weinig naar hedendaagse normen.
Hem bij het schroot zetten ga ik niet doen. Bewaren ook niet (hij neemt nogal plaats in, vergeleken met die portable). In de plaats van hem naar de negertjes te sturen zoals Vlaamse excellentie Bourgeois zou doen, ga ik hem aan een kennis geven die nog geen pc heeft. Je kan er nog wel wat mee doen: foto's opzetten en bekijken, CD's en DVD's afspelen, zelfs mailen en internetten lukt nog, zij het wat traag en wat omslachtig. Zo kan die oude pc nog aan een tweede carriére beginnen.
Ik ben tevreden over mijn werk: eindelijk is de broodnodige updating van mijn blog er. Het werd tijd, want ik begon me totaal afgedaan, uit de mode en oud te voelen. Vooral dat laatste is moeilijk te pruimen.
Het scheelt natuurlijk dat mijn nieuwe computer eindelijk up-and-running is. En dat ik er stilaan naar behoren op kan werken. Want het is een hele ommezwaai van Windows 98 naar Vista, samen met een overstap van een desktop naar een laptop. Weliswaar werk ik op kantoor op een portable met Windows XP, maar met een muis en extern klavier. Ik was niet gewoon om een touchpad te gebruiken. Stilaan krijg ik het onder de knie. Het typen op het klavier van de pc zelf valt ook reuze mee. Misschien gooi ik op kantoor dat extern klavier - waar ik zo mee sukkel omdat de toetsen te zwaar zijn - ook eens buiten.
Verder heb ik tal van problemen gehad bij de omschakeling: mijn ADSL-modem werkte niet onder Vista (dus ethernet-modem moeten kopen). Pas vorig weekend heb ik me een USB-stick aangeschaft van een Duitse firma om programma's en bestanden te kunnen overzetten van mijn oude pc. Het heeft me bloed, zweet en tranen gekost. Voor Windows 98 moest ik een driver downloaden van de site van de leverancier. De driver bleek alleen op de versie in het Duits te staan. De installatie lukte niet, tot vervelens toe. Bovendien heb ik op die oude pc maar twee USB 1.1 poorten, die echter niet gelijktijdig werken. Als ik de ene nodig had voor mijn ADSL-aansluiting, werkte de andere niet waarin die USB-stick zat, en omgekeerd! Wat een ellende! Zo heb ik ook jaren moeten switchen tussen de USB-aansluiting van mijn fototoestel en van mijn ADSL-verbinding!
Er zat wel een installatiehandleiding in het pakket, maar alleen in het Duits dus. Ik ken wel wat Duits, maar niet genoeg voor die informaticatoestanden. Wie weet er nu dat 'Arbeitsplatz' in het Nederlands 'Deze computer' betekent? Er staan echter geen grenzen op het menselijk vernuft. In de wetenschap dat er in Google een vertaalfunctie te vinden is, kopieerde ik de hele handleiding daarnaartoe en liet het hele zootje vertalen in het Engels. Tot mijn verbazing lukte de vertaling wonderwel. 'My computer' en 'Right-mouse click' begreep ik wel en ik voerde de instructies gezwind uit.
Het werkte echter nog niet. Ik koelde mijn razernij op een volle fles wijn en deed daarna nog verschillende malen de installatie over: tevergeefs! Nergens een icoontje, nergens een nieuw programma in het startmenu of in Verkenner. Tot ik uiteindelijk op de rand van de wanhoop en na nog een paar glazen wijn merkte dat er in 'Deze Computer' een verwisselbare schijf stond te blinken. Eindelijk gevonden dus! Ik kon eindelijk bijna naar bed. Toen ik de meeste bestanden overgezet had was het twee uur in de morgen. De volgende ochtend stond ik doodziek op. Ik dacht eerst van al die wijn, maar het bleek later vooral een fikse verkoudheid te zijn die vandaag nog steeds niet over is.
Ondertussen heb ik ook al nieuwe software en zijn de meeste bestanden van mijn oude pc overgezet. Ik moet enkel manueel nog enkele adressen overzetten.
Dan kan ik eindelijk afscheid nemen van mijn Compacq Presario, die ik op 8 april 1999 gekocht heb (ik weet dat om bepaalde redenen nog héél precies: ze kwamen hem installeren de dag voor een memorabele internet-reünie waarover verder geen details), miijn eerste home pc ooit, waarmee ik het toch een respectabele 8,5 jaar gerooid heb, tot onlangs. Het was zowaar zelfs een antiquiteit uit een ander millennium! Ik heb er toch geweldig veel plezier aan beleefd: ik heb hem gekocht toen ik via het internet op kantoor in de ban van de rage van de forumdiscussies en nadien de chatboxen geraakt was. Ik betaalde er destijds 50.000 oude frank voor, niet weinig naar hedendaagse normen.
Hem bij het schroot zetten ga ik niet doen. Bewaren ook niet (hij neemt nogal plaats in, vergeleken met die portable). In de plaats van hem naar de negertjes te sturen zoals Vlaamse excellentie Bourgeois zou doen, ga ik hem aan een kennis geven die nog geen pc heeft. Je kan er nog wel wat mee doen: foto's opzetten en bekijken, CD's en DVD's afspelen, zelfs mailen en internetten lukt nog, zij het wat traag en wat omslachtig. Zo kan die oude pc nog aan een tweede carriére beginnen.
Ziek
Of het nu te maken heeft met die politieke actie vorige week maandag in de gietende en de kou voor het Gentse stadhuis, of niet...
ik zit al de hele week thuis met een meer dan stevige verkoudheid. Je moet wat over hebben voor je overtuiging tegenwoordig!
Voor het eerst ben ik ziek sinds ik in De Pinte woon. Ik had lukraak een dokter geselecteerd in een informatieboekje van de gemeente. Een die niet te ver van mij woont. Dan een huisbezoek aangevraagd. Vroeg hij eerst of ik niet zelf op consultatie kon komen. Uiteindelijk is hij toch gekomen, maar schreef hij me maar drie dagen ziekteverlof voor. Te weinig dus, voor die hardnekkige superverkoudheid waarmee ik worstel. Knarsetandend ben ik deze ochtend zelf op consultatie gegaan. Hij heeft me de rest van de week bijgeschreven. Antibiotica heb ik voorlopig afgewezen. Hopelijk is het tegen maandag beter.
Het heeft me wat tijd gegeven om een aantal dingen te doen, eens het ergste van de ziekte over was. De webmail van mijn werkgever eindelijk eens uitgetest (in het weekend of de vakantieperiodes had ik daar écht geen behoefte aan. I.t.t. sommige collega's ben ik géén workaholic!). Vandaag einelijk eens wat aanpassingen aan mijn blog uitgeprobeerd. ze zeiden bij Blogger dat ze mijn oude instellingen gingen opslaan. Helaas had ik dat beter zelf gedaan, want ik vind ze niet meer terug. Een boel 'adons' en andere info kwijt, om te gieren! Het zal mij weer overkomen!
Eigenlijk niet zo erg: het meeste vind ik wel terug en eigenlijk was het hele zootje toch dringend aan vernieuwing toe.
ik zit al de hele week thuis met een meer dan stevige verkoudheid. Je moet wat over hebben voor je overtuiging tegenwoordig!
Voor het eerst ben ik ziek sinds ik in De Pinte woon. Ik had lukraak een dokter geselecteerd in een informatieboekje van de gemeente. Een die niet te ver van mij woont. Dan een huisbezoek aangevraagd. Vroeg hij eerst of ik niet zelf op consultatie kon komen. Uiteindelijk is hij toch gekomen, maar schreef hij me maar drie dagen ziekteverlof voor. Te weinig dus, voor die hardnekkige superverkoudheid waarmee ik worstel. Knarsetandend ben ik deze ochtend zelf op consultatie gegaan. Hij heeft me de rest van de week bijgeschreven. Antibiotica heb ik voorlopig afgewezen. Hopelijk is het tegen maandag beter.
Het heeft me wat tijd gegeven om een aantal dingen te doen, eens het ergste van de ziekte over was. De webmail van mijn werkgever eindelijk eens uitgetest (in het weekend of de vakantieperiodes had ik daar écht geen behoefte aan. I.t.t. sommige collega's ben ik géén workaholic!). Vandaag einelijk eens wat aanpassingen aan mijn blog uitgeprobeerd. ze zeiden bij Blogger dat ze mijn oude instellingen gingen opslaan. Helaas had ik dat beter zelf gedaan, want ik vind ze niet meer terug. Een boel 'adons' en andere info kwijt, om te gieren! Het zal mij weer overkomen!
Eigenlijk niet zo erg: het meeste vind ik wel terug en eigenlijk was het hele zootje toch dringend aan vernieuwing toe.
maandag 3 december 2007
Volledig mee eens!
Verst(r)ikt in het eigen gelijk
De absurditeit van deze formatie is nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. “Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd”, liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben.
Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechts-nationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze.
Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven – gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context – ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden.
Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen – de favoriete methodiek van N-VA – kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk.
Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging – politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA – heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht.
Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen – waartoe ik mezelf en mijn partij reken – hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega’s, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda’s vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming – niet ondanks, maar net omwille van de stoere, anti-Waalse machoretoriek – verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is.
Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen – nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen – zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op. Tenzij naar de zijkant dan, hun natuurlijke politieke biotoop.
Deze vrij tribune van Els Van Weert werd afgelopen vrijdag gepubliceerd in De Standaard
De absurditeit van deze formatie is nog amper in woorden te vatten. Aan metaforen en beeldspraak gelukkig geen gebrek. “Zelfs in Togo wordt zo geen regering gevormd”, liet een Franstalige onderhandelaar zich gisteren ontvallen. Zie je wel dat ook Franstaligen gelijk kunnen hebben.
Ken uw pappenheimers: een spreekwoordelijke raad die aan Leterme & co duidelijk niet besteed was toen ze besloten om met de rechts-nationalisten van N-VA in zee te gaan. Wie de heren en dames aldaar kent, besluit in normale omstandigheden niet om er de banden mee aan te halen. Maar acht jaar zonder machtsdeelname zijn geen normale omstandigheden voor de Vlaamse christendemocraten. Daarom een kartel met N-VA. Daarom ook een langgerekt populistisch en anti-Waals discours met slechts één doel voor ogen: de verkiezingen te winnen. En winnen deden ze.
Call me old fashioned, maar in mijn overtuiging zijn verkiezingen geen doel op zich, maar een middel om de waarden waar je voor staat om te zetten in beleidspraktijk. Tenzij je een absolute meerderheid weet te verwerven – gezien ons verkiezingssysteem onmogelijk in een federale context – ben je daartoe aangewezen op onderhandelingen met politici, partijen en zelfs landsgedeelten die er minstens gedeeltelijk andere waarden dan jezelf op nahouden.
Die andere politici, partijen en landsgedeelten gedurende jaren beledigen – de favoriete methodiek van N-VA – kan in het beste geval een manier zijn om een gunstig verkiezingsresultaat te boeken, maar kan nooit de beste manier zijn om je waarden ook effectief te realiseren. Franstalige onderhandelaars, vrienden van N-VA, boezem je geen vertrouwen in door met vrachtwagens nepgeld naar Wallonië te trekken en zo onze Waalse landsgenoten collectief af te schilderen als een bende luie profiteurs. Tweederde meerderheden, vrienden van de N-VA, worden niet gevormd door de voorzitter van een daartoe noodzakelijke Waalse politieke partij middels een volstrekt smaakloze campagne af te schilderen als een halve gangster. Politieke akkoorden, mijnheer de voorzitter van de N-VA, bereik je niet door je op een ziekmakende manier steevast te wentelen in het vermeende eigen rechtse, conservatieve en separatistische gelijk.
Een niet onbelangrijk gedeelte van de Vlaamse Beweging – politiek vertolkt door Vlaams Belang en N-VA – heeft het sluiten van politieke akkoorden en dus het boeken van vooruitgang steeds consequent afgeschilderd als verraad. Liever schreeuwden ze langs de zijlijn. Liever beleden ze een verongelijkt kaakslagflamingantisme. Liever waren ze zuur en zuiver dan oplossingsgericht.
Zolang ze met die houding langs de zijlijn stonden, was dat voor oplossingsgerichte politici en politieke partijen – waartoe ik mezelf en mijn partij reken – hoogstens een onprettig gevoel. Zeker als je, zoals ik, wortelt in de weliswaar progressieve flank van de Vlaamse Beweging. Maar nu de zelfverklaarde zuivere Vlamingen zich in het centrum van een formatieverhaal bevinden, maakt dat onprettig gevoel plaats voor afkeer. Want wat hebben ze bereikt met die opeenstapeling van populistische methodieken? Dat Franstalige politici geen vertrouwen meer koesteren in hun Vlaamse collega’s, en achter zowat alle legitieme vragen naar meer autonomie verborgen seperatistische agenda’s vermoeden. Dat de unionisten aan Franstalige kant zich sterker gesteund voelen dan ooit tevoren. Dat een grote staatshervorming – niet ondanks, maar net omwille van de stoere, anti-Waalse machoretoriek – verder weg is dan ooit tevoren, en de schade nog amper te meten is.
Want laat het duidelijk zijn: de communautaire voorstellen die nu op de formatietafel liggen – nota bene het resultaat van 170 dagen onderhandelen – zijn volstrekt ondermaats, ja haast lachwekkend en onwaardig. De Vlaamse pitbulls zijn gemuilkorfd, ze zijn verst(r)ikt in hun eigen gelijk. Ze kunnen geen kant meer op. Tenzij naar de zijkant dan, hun natuurlijke politieke biotoop.
Deze vrij tribune van Els Van Weert werd afgelopen vrijdag gepubliceerd in De Standaard
woensdag 28 november 2007
Disambiguation-bis
Vandaag op het werk op het matje geroepen. In een filiaal was een brief toegekomen van een politierechtbank over een zaak die binnenkort voorkomt. De beklaagde droeg mijn naam.
Het filiaal had de brief doorgestuurd naar mijn grote baas. Ze dachten dat het over mij ging.
Uiteraard een vergissing. De naam was trouwens anders geschreven. Ik weet begot niet meer waar ik was of wat ik deed op 23 december 2006. Wel weet ik zeker dat ik dan niet in Dendermonde was.
Ondertussen is je naam wel door het slijk gehaald op je werk.
Ik heb blijkbaar toch wel enige naamgenoten rondlopen. En er zitten ook stouteriken tussen!
Het filiaal had de brief doorgestuurd naar mijn grote baas. Ze dachten dat het over mij ging.
Uiteraard een vergissing. De naam was trouwens anders geschreven. Ik weet begot niet meer waar ik was of wat ik deed op 23 december 2006. Wel weet ik zeker dat ik dan niet in Dendermonde was.
Ondertussen is je naam wel door het slijk gehaald op je werk.
Ik heb blijkbaar toch wel enige naamgenoten rondlopen. En er zitten ook stouteriken tussen!
maandag 26 november 2007
Hoofddoekenverbod, Gents stadhuis, 26 november
Helaas, het heeft niet mogen zijn! De Gentse gemeenteraad heeft vanavond toch een hoofddoekenverbod voor het stadspersoneel in loketfuncties gestemd. Dit met een wisselmeerderheid bestaande uit Vlaams Belang, VLD en CD&V, of 26 stemmen tegen 23.
Maar we waren er toch! Spirit, als grootste delegatie uit het progressieve veld. Ik was er ook. Een goed half uur in de regen.
Naast een grote groep van Vlaams Belang en Voorpost op de trappen van het stadhuis, die tegen de islamisering van de steden betoogde.
Spreekkoren over en weer: Linkse ratten rol uw matten!
Geen fascisten in mijn stad!
Jong Spirit was goed vertegenwoordigd. Ze zijn alive and kicking in de universiteitsstad Gent. Zware brilmonturen zijn blijkbaar in de mode bij die jonge gasten. Je waant je zowaar in de jaren '30 of '50. Enkele ouderen, waaronder ikzelf, waren ook aanwezig.
Het is niet het einde van de wereld, maar toch is het jammer dat de onverdraagzaamheid en het discours van Vlaams Belang het alweer gehaald hebben...
Dankzij VLD en CD&V!
Met dank aan zuster Monica, die zich onthouden heeft.
zaterdag 17 november 2007
't Groot Gedelf
Reactie gehad op mijn post over het Schipdonkanaal.
De tegenstand tegen de plannen om dit afwateringskanaal te verbreden ten behoeve van de haven van Zeebrugge groeit.
Niet alleen in Zomergem (daarover was onlangs op tv een reportage te zien). Ook in Damme is er een actiegroep ontstaan, die me gevraagd heeft hun petitie te tekenen, wat ik natuurlijk met graagte gedaan heb.
De actiegroep noemt zichzelf. 't Groot Gedelf. Ze hebben ook een website op volgend adres: http://www.tgrootgedelf.be/.
Ik stel vast dat mijn blog een beetje in de richting van een louter politieke blog aan het evolueren is de laatste tijd. Het is nochtans niet mijn bedoeling hier uitsluitend politieke statements te maken. Het hangt er een beetje van af waarmee ik bezig ben. En met die kaduke regeringsvorming.
Ik heb ook gemerkt dat men op PlanetGent de link naar mijn blog verwijderd heeft. Joost mag weten waarom. Het is al de tweede keer. De eerste keer heb ik geprotesteerd en heeft de webmaster me teruggezet. Ik twijfel nog wat ik ga doen. Het levert wat bezoekers op, maar ik weet eigenlijk niet of ik het wel leuk vind om mijn berichten tussen al die andere berichten van de meest diverse pluimage terug te vinden.
Ik zou wat meer moeten schrijven en mijn blog meer promoten om terug meer bezoekers te krijgen. Maar ja, het komt er dikwijls niet van. Al ben ik de laatste dagen weer wat meer op dreef.
De tegenstand tegen de plannen om dit afwateringskanaal te verbreden ten behoeve van de haven van Zeebrugge groeit.
Niet alleen in Zomergem (daarover was onlangs op tv een reportage te zien). Ook in Damme is er een actiegroep ontstaan, die me gevraagd heeft hun petitie te tekenen, wat ik natuurlijk met graagte gedaan heb.
De actiegroep noemt zichzelf. 't Groot Gedelf. Ze hebben ook een website op volgend adres: http://www.tgrootgedelf.be/.
Ik stel vast dat mijn blog een beetje in de richting van een louter politieke blog aan het evolueren is de laatste tijd. Het is nochtans niet mijn bedoeling hier uitsluitend politieke statements te maken. Het hangt er een beetje van af waarmee ik bezig ben. En met die kaduke regeringsvorming.
Ik heb ook gemerkt dat men op PlanetGent de link naar mijn blog verwijderd heeft. Joost mag weten waarom. Het is al de tweede keer. De eerste keer heb ik geprotesteerd en heeft de webmaster me teruggezet. Ik twijfel nog wat ik ga doen. Het levert wat bezoekers op, maar ik weet eigenlijk niet of ik het wel leuk vind om mijn berichten tussen al die andere berichten van de meest diverse pluimage terug te vinden.
Ik zou wat meer moeten schrijven en mijn blog meer promoten om terug meer bezoekers te krijgen. Maar ja, het komt er dikwijls niet van. Al ben ik de laatste dagen weer wat meer op dreef.
donderdag 15 november 2007
Bettina bis
Gisteren kwam het nieuw dagelijks bestuur van Spirit zichzelf voorstellen in De Cirk in Gent.
Bettina Geysen heeft me overtuigd van haar kwaliteiten. Ze kan het goed zeggen, niet onbelangrijk voor een politicus. Wouter Van Bellingen, daarentegen, de nieuwe partijsecretaris, zou dringend iets aan zijn communicatieve vaardigheden moeten doen. Sympathieke knul, maar hij praat zo moeilijk en je verstaat hem nauwelijks.
Het wordt een moeilijke opdracht voor Bettina. Deze nieuwe uitdaging in de politiek houdt ook voor haar persoonlijk grote risico's in. Voor het geld zal ze het wel niet doen: met consultancy-opdrachten in de mediawereld valt wellicht meer te verdienen. Er zal dus wel een zekere geëngageerde gedrevenheid zitten achter haar intrede in de politiek. En het feit dat bepaalde personen erin geslaagd zijn haar te overtuigen.
Ze zegt ervan overtuigd te zijn dat ze erin zal slagen Spirit op te tillen naar een hoger niveau. Het zou raar zijn als ze het anders zou beweren. Ze beseft dat het moeilijk wordt. Alleen al door het mediacordon breken dat Spirit al afgeschreven heeft en/of niet aux sérieux neemt is een hele opdracht, zoals ze eergisteren al moeten ervaren heeft met haar persconferentie over artikel 35 van de grondwet, dat nauwelijks de pers gehaald heeft. Naar het schijnt heeft de eindredacteur van De Standaard een lijvig artikel op het laatste geschrapt. En op de VRT moest Bettina ook al niet rekenen!
Veel vragen in de zaal gisteren. Er resten maar 20 maanden meer tot de verkiezingen van 2009 en dan wordt het alles of niets voor de partij. Men wil een Vlaamsere koers, maar zowat alle Vlaamse partijen wedijveren tegenwoordig om Vlaams, Vlaamser, Vlaamst te zijn.
En wat het ook bijzonder moeilijk maakt voor een kleine partij als Spirit is dat, zoals De Standaard deze week schreef, de wind in Vlaanderen van rechts waait.
Het is niet omdat De Decker de verkiezingen wint met rechts populisme dat we hem moeten nadoen om in de gunst van de vox populi te komen. Elke politicus wil verkozen worden. Je mag echter je ziel niet verkopen. Als linkse partij mogen we onze principes niet verloochenen.
Ik heb me alvast voorgenomen mee te gaan demonstreren voor het Gentse stadhuis als het voorstel om hoofddoeken te verbieden er gestemd wordt.
Bettina Geysen heeft me overtuigd van haar kwaliteiten. Ze kan het goed zeggen, niet onbelangrijk voor een politicus. Wouter Van Bellingen, daarentegen, de nieuwe partijsecretaris, zou dringend iets aan zijn communicatieve vaardigheden moeten doen. Sympathieke knul, maar hij praat zo moeilijk en je verstaat hem nauwelijks.
Het wordt een moeilijke opdracht voor Bettina. Deze nieuwe uitdaging in de politiek houdt ook voor haar persoonlijk grote risico's in. Voor het geld zal ze het wel niet doen: met consultancy-opdrachten in de mediawereld valt wellicht meer te verdienen. Er zal dus wel een zekere geëngageerde gedrevenheid zitten achter haar intrede in de politiek. En het feit dat bepaalde personen erin geslaagd zijn haar te overtuigen.
Ze zegt ervan overtuigd te zijn dat ze erin zal slagen Spirit op te tillen naar een hoger niveau. Het zou raar zijn als ze het anders zou beweren. Ze beseft dat het moeilijk wordt. Alleen al door het mediacordon breken dat Spirit al afgeschreven heeft en/of niet aux sérieux neemt is een hele opdracht, zoals ze eergisteren al moeten ervaren heeft met haar persconferentie over artikel 35 van de grondwet, dat nauwelijks de pers gehaald heeft. Naar het schijnt heeft de eindredacteur van De Standaard een lijvig artikel op het laatste geschrapt. En op de VRT moest Bettina ook al niet rekenen!
Veel vragen in de zaal gisteren. Er resten maar 20 maanden meer tot de verkiezingen van 2009 en dan wordt het alles of niets voor de partij. Men wil een Vlaamsere koers, maar zowat alle Vlaamse partijen wedijveren tegenwoordig om Vlaams, Vlaamser, Vlaamst te zijn.
En wat het ook bijzonder moeilijk maakt voor een kleine partij als Spirit is dat, zoals De Standaard deze week schreef, de wind in Vlaanderen van rechts waait.
Het is niet omdat De Decker de verkiezingen wint met rechts populisme dat we hem moeten nadoen om in de gunst van de vox populi te komen. Elke politicus wil verkozen worden. Je mag echter je ziel niet verkopen. Als linkse partij mogen we onze principes niet verloochenen.
Ik heb me alvast voorgenomen mee te gaan demonstreren voor het Gentse stadhuis als het voorstel om hoofddoeken te verbieden er gestemd wordt.
dinsdag 13 november 2007
Poll
Mijn werkgever heeft het nuttig geacht een poll te organiseren rond de betekenis van de Dag van de Dynastie Dit is de voorlopige uitslag:
Op 15 november hebben we een dag vrij ter ere van de Dag van de Dynastie, die tegenwoordig de Dag van het Koningschap heet. Weet u wat we op die dag vieren?
61%
De eedaflegging van Leopold I
1%
De mislukte aanslag op Leopold II
17%
De naamdag van de heilige Leopold
20%
De intrede in België van Leopold I
Aantal stemmen: 920
Het is blijkbaar niet alleen met de kennis van de Brabançonne droevig gesteld in Vlaanderen. Ook de kennis van de 'nationale geschiedenis' laat duidelijk te wensen over.
Naschrift: de eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik er ook naast was. Ik dacht dat ik het wist maar... helaas!
Ondertussen verneem ik dat Spirit een nieuwe campagne gaat lanceren om een confederaal staatsmodel te promoten onder de titel Gemeenschap is leuker met twee!
Waar blijven ze ze toch halen?
Er is ook al een website www.gemeenschapisleuk.be
Op 15 november hebben we een dag vrij ter ere van de Dag van de Dynastie, die tegenwoordig de Dag van het Koningschap heet. Weet u wat we op die dag vieren?
61%
De eedaflegging van Leopold I
1%
De mislukte aanslag op Leopold II
17%
De naamdag van de heilige Leopold
20%
De intrede in België van Leopold I
Aantal stemmen: 920
Het is blijkbaar niet alleen met de kennis van de Brabançonne droevig gesteld in Vlaanderen. Ook de kennis van de 'nationale geschiedenis' laat duidelijk te wensen over.
Naschrift: de eerlijkheid gebiedt me te bekennen dat ik er ook naast was. Ik dacht dat ik het wist maar... helaas!
Ondertussen verneem ik dat Spirit een nieuwe campagne gaat lanceren om een confederaal staatsmodel te promoten onder de titel Gemeenschap is leuker met twee!
Waar blijven ze ze toch halen?
Er is ook al een website www.gemeenschapisleuk.be
zaterdag 10 november 2007
Disambiguation
Nog maar pas had ik eindelijk toegang tot internet op mijn nieuwe portable of ik kreeg tot mijn verbazing een e-mail van iemand net dezelfde naam en voornaam als ik.
Ik had al van hem gehoord via internet. Knarsetandend heb ik moeten vaststellen dat de eerste tientallen hits op mijn naam ingetikt in Google voor zijn rekening komen! Ik wist ook al jaren dat ik een paar naamgenoten rondlopen heb in Vlaanderen en zelfs in het Gentse (er staan er al jaar en dag een viertal in de telefoongids).
Bleek dat die naamgenoot in Wikipedia een Disambiguation page gemaakt had voor zijn (en mijn) naam. Kwestie van niet verward te worden met sommige illustere naamgenoten, waaronder enkele professoren.
Hij had mijn naam ook op het net gevonden, samen met een foto van Freya Vandenbossche, die ook op deze blog staat in de begindagen ervan (à propos: als ik een bepaalde pers mag geloven is het tegenwoordig met Freya al bijna even erg gesteld als met Britney Spears). Een minister? vroeg hij. Er stonden al vier naamgenoten op zijn lijst en hij vroeg of ik ook wou openomen worden, als ik er al niet opstond.
Ik antwoordde dat ik maar een illustere onbekende ben. Ik heb niet de ambitie op zijn lijst te gaan staan. Hij nam daarvan akte.
Tja, ik heb soms wel uitgesproken meningen en ben soms ook wel wat politiek actief. Ik neem soms deel aan internetforums over politiek en andere maatschappelijke toestanden. Voor naamgenoten kan dat wel eens vervelend zijn. Het omgekeerde kan zich natuurlijk ook voordoen. Tot nu toe heb ik daar niet veel last van gehad. Al heeft men mij ooit wel gevraagd of ik het wereldkampioenschap ... gewonnen had.
Ik heb dan ook geen behoefte aan "disambiguation". Als sommige mensen de nood voelen om mij te verwarren met één of meer profs in de ... of de ..., tant pis!
En bovendien: er kunnen wel meer mensen zijn die mijn naam en voornaam dragen.
Er is echter maar één De Gentse Zwijger!
Voorwaar een geruststellende gedachte!
Ik had al van hem gehoord via internet. Knarsetandend heb ik moeten vaststellen dat de eerste tientallen hits op mijn naam ingetikt in Google voor zijn rekening komen! Ik wist ook al jaren dat ik een paar naamgenoten rondlopen heb in Vlaanderen en zelfs in het Gentse (er staan er al jaar en dag een viertal in de telefoongids).
Bleek dat die naamgenoot in Wikipedia een Disambiguation page gemaakt had voor zijn (en mijn) naam. Kwestie van niet verward te worden met sommige illustere naamgenoten, waaronder enkele professoren.
Hij had mijn naam ook op het net gevonden, samen met een foto van Freya Vandenbossche, die ook op deze blog staat in de begindagen ervan (à propos: als ik een bepaalde pers mag geloven is het tegenwoordig met Freya al bijna even erg gesteld als met Britney Spears). Een minister? vroeg hij. Er stonden al vier naamgenoten op zijn lijst en hij vroeg of ik ook wou openomen worden, als ik er al niet opstond.
Ik antwoordde dat ik maar een illustere onbekende ben. Ik heb niet de ambitie op zijn lijst te gaan staan. Hij nam daarvan akte.
Tja, ik heb soms wel uitgesproken meningen en ben soms ook wel wat politiek actief. Ik neem soms deel aan internetforums over politiek en andere maatschappelijke toestanden. Voor naamgenoten kan dat wel eens vervelend zijn. Het omgekeerde kan zich natuurlijk ook voordoen. Tot nu toe heb ik daar niet veel last van gehad. Al heeft men mij ooit wel gevraagd of ik het wereldkampioenschap ... gewonnen had.
Ik heb dan ook geen behoefte aan "disambiguation". Als sommige mensen de nood voelen om mij te verwarren met één of meer profs in de ... of de ..., tant pis!
En bovendien: er kunnen wel meer mensen zijn die mijn naam en voornaam dragen.
Er is echter maar één De Gentse Zwijger!
Voorwaar een geruststellende gedachte!
woensdag 7 november 2007
BHV en andere updates
Dan toch schot in de zaak BHV. Die klucht in de kamercommissie kon niet blijven duren. Hoewel het probleem natuurlijk nog altijd niet geregeld is. En we nog steeds geen nieuwe regering hebben. Quousque tandem?
Toch moedig dat de Vlamingen de stemming aangedurfd hebben. Een teken dat het misschien eindelijk gedaan is met geven en toegeven aan de Franstaligen Per slot is de splitsing van BHV een rechtvaardige eis. Raar ook dat de Franstaligen niet ingegaan zijn op het laatste voorstel van Leterme, dat nochtans ruime toegevingen inhield, vergelijkbaar met die van Verhofstadt in 2005. Nog was het niet genoeg! Ik merk bij mezelf dat de hele zaak me meer Vlaamsgezind gemaakt heeft. Wellicht velen met mij. De vraag rijst of het nog wel ooit goedkomt met België.
Niet veel meer gepost de laatste tijd, vanwege te druk. Het wordt een slechte gewoonte. Ook om daarover te schrijven, maar ja, als ik die blog aan de gang wil houden, moet ik nu en dan toch wel iets posten.
Ik heb in oktober het fietsseizoen beëindigd met enkele fietstochten in de Vlaamse Ardennen: ik reed o.a. de Watermolenroute en de Hermesroute.
De eerste is in de Zwalmstreek en komt min of meer overeen met de AVS-Zwalmroute die ik in een eerdere post beschreef. De tweede is een mooie, maar behoorlijk lastige tocht door de heuvels rond Ronse. Met o.a. een bezoek aan het door een asbeststort bedreigde gehucht Louise Marie (zie ook de berichten daarover van Frank Bombeke, o.a. hier). Chique bedoening daar. Veel toeristen ook bij mooi herfstweer. Hier een oude foto die ik nam op de top van de Muziekberg in Louise Marie:
Eén van mijn favoriete plekjes: het Muziekbos in de Vlaamse Ardennen
Steile afdaling richting Henegouwen en Saint-Sauveur. De streek rond Ronse is mooi. Ronse zelf niet: vervallen en veel rommel. Resten van oude fabrieken. Een vergane glorie, gelegen in een kom.
Moeilijke beklimmingen in de omgeving van het Kluisbos. Een helling uit de Ronde van Vlaanderen: de Hotond. Niet zo steil, maar wel lang, de top is het hoogste punt van Oost-Vlaanderen. Naar de top van de Kruisberg en dan afdaling naar het centrum van Ronse. Ik ben tevreden dat ik de 40 km afgelegd heb zonder van de fiets te moeten.
Desillusie aan het station: 1u40 wachten op een trein naar De Pinte. Ik besluit naar Oudenaarde te fietsen, maar daar moet ik op dezelfde boemeltrein richting Gent wachten. Ik heb het koud in mijn koersbroek. Duidelijk de laatse grote fietstocht voor dit jaar, want het wordt te koud. Als de trein er aankomt zit hij bomvol kotstudenten die naar Gent trekken. Met de fiets op de trein blijft toch altijd een heel avontuur; Ik ben blij als ik thuiskom.
Verder heb ik eindelijk de nieuwe portable pc die ik gekocht heb geïnstalleerd, of liever de ethernet modem die ik me moest kopen, omdat mijn ADSL-modem niet draait onder Windows Vista. Eindelijk een modernere pc! Mijn oude dateert al van 1999 (een Compacq Presario), een heuse antiquiteit dus! Het wordt een hele aanpassing. Mailen en internetten kon ik met die oude pc nog wel. Een aantal andere dingen zullen nu een hoop simpeler worden. Ik moet er wel nog goed mee leren werken. Dat touchpad o.a. is vrij nieuw voor mij.
Tot nu toe ben ik wel tevreden van Windows Vista. Van een collega kreeg ik een DVD in bruikleen met de film van Al Gore, An Inconvenient Truth. Mooie film, leuke beelden, al is de inhoud van de film natuurlijk minder leuk.
Toch moedig dat de Vlamingen de stemming aangedurfd hebben. Een teken dat het misschien eindelijk gedaan is met geven en toegeven aan de Franstaligen Per slot is de splitsing van BHV een rechtvaardige eis. Raar ook dat de Franstaligen niet ingegaan zijn op het laatste voorstel van Leterme, dat nochtans ruime toegevingen inhield, vergelijkbaar met die van Verhofstadt in 2005. Nog was het niet genoeg! Ik merk bij mezelf dat de hele zaak me meer Vlaamsgezind gemaakt heeft. Wellicht velen met mij. De vraag rijst of het nog wel ooit goedkomt met België.
Niet veel meer gepost de laatste tijd, vanwege te druk. Het wordt een slechte gewoonte. Ook om daarover te schrijven, maar ja, als ik die blog aan de gang wil houden, moet ik nu en dan toch wel iets posten.
Ik heb in oktober het fietsseizoen beëindigd met enkele fietstochten in de Vlaamse Ardennen: ik reed o.a. de Watermolenroute en de Hermesroute.
De eerste is in de Zwalmstreek en komt min of meer overeen met de AVS-Zwalmroute die ik in een eerdere post beschreef. De tweede is een mooie, maar behoorlijk lastige tocht door de heuvels rond Ronse. Met o.a. een bezoek aan het door een asbeststort bedreigde gehucht Louise Marie (zie ook de berichten daarover van Frank Bombeke, o.a. hier). Chique bedoening daar. Veel toeristen ook bij mooi herfstweer. Hier een oude foto die ik nam op de top van de Muziekberg in Louise Marie:
Eén van mijn favoriete plekjes: het Muziekbos in de Vlaamse Ardennen
Steile afdaling richting Henegouwen en Saint-Sauveur. De streek rond Ronse is mooi. Ronse zelf niet: vervallen en veel rommel. Resten van oude fabrieken. Een vergane glorie, gelegen in een kom.
Moeilijke beklimmingen in de omgeving van het Kluisbos. Een helling uit de Ronde van Vlaanderen: de Hotond. Niet zo steil, maar wel lang, de top is het hoogste punt van Oost-Vlaanderen. Naar de top van de Kruisberg en dan afdaling naar het centrum van Ronse. Ik ben tevreden dat ik de 40 km afgelegd heb zonder van de fiets te moeten.
Desillusie aan het station: 1u40 wachten op een trein naar De Pinte. Ik besluit naar Oudenaarde te fietsen, maar daar moet ik op dezelfde boemeltrein richting Gent wachten. Ik heb het koud in mijn koersbroek. Duidelijk de laatse grote fietstocht voor dit jaar, want het wordt te koud. Als de trein er aankomt zit hij bomvol kotstudenten die naar Gent trekken. Met de fiets op de trein blijft toch altijd een heel avontuur; Ik ben blij als ik thuiskom.
Verder heb ik eindelijk de nieuwe portable pc die ik gekocht heb geïnstalleerd, of liever de ethernet modem die ik me moest kopen, omdat mijn ADSL-modem niet draait onder Windows Vista. Eindelijk een modernere pc! Mijn oude dateert al van 1999 (een Compacq Presario), een heuse antiquiteit dus! Het wordt een hele aanpassing. Mailen en internetten kon ik met die oude pc nog wel. Een aantal andere dingen zullen nu een hoop simpeler worden. Ik moet er wel nog goed mee leren werken. Dat touchpad o.a. is vrij nieuw voor mij.
Tot nu toe ben ik wel tevreden van Windows Vista. Van een collega kreeg ik een DVD in bruikleen met de film van Al Gore, An Inconvenient Truth. Mooie film, leuke beelden, al is de inhoud van de film natuurlijk minder leuk.
maandag 22 oktober 2007
Tricolore Blues
Zaterdag gespot aan de Coupure in Gent: 1 Belgische vlag.
Blijkbaar is die modetrend overgewaaid van Brussel naar Gent.
Ach ja, het zal wel zo'n oude franskiljonse en dus belgicistische Gentenaar geweest zijn zeker, zoals er nog wel enige rondlopen? Gisteren heb ik gefietst in de omgeving van Ronse. In Saint-Sauveur, Henegouwen al, hingen er ook enkele. In Ronse zelf, nochtans ook een franskiljons bastion, heb ik er geen opgemerkt.
Ik heb onlangs de belgometer test van De Standaard gedaan. Ik kom ongeveer halverwege uit tussen een zuivere unionist en een zuivere separatist. Ik kan in dit opzicht mijn nieuwe partijvoorzitster (hup, Bettina!) bijtreden: ik ben voor méér Vlaamse bevoegdheden, maar niet voor een splitsing van België. Ik ben geen separatist.
Die pro-Belgische petitie die nu circuleert op het internet ben ik nochtans niet van plan te ondertekenen. Ik ben 100% voor het principe van de solidariteit tussen gemeenschappen en gewesten. Dat principe mag een eventuele overdracht van bijkomende bevoegdheden niet in de weg staan. Ik vind het ogenblik van die petitie slecht gekozen. Bovendien is een splitsing van de sociale zekerheid tijdens de regeringsonderhandelingen zelfs niet aan de orde. Die petitie heeft volgens mij een verborgen agenda.
Ik ben niet tegen België in die zin dat ik niet geloof in de de leefbaarheid van een onafhankelijk Vlaanderen, zeker niet zonder Brussel. Nochtans ben ik niet van plan om een Belgische vlag uit te hangen, pro-Belgische petities te tekenen of de brabançonne te leren.
Blijkbaar is die modetrend overgewaaid van Brussel naar Gent.
Ach ja, het zal wel zo'n oude franskiljonse en dus belgicistische Gentenaar geweest zijn zeker, zoals er nog wel enige rondlopen? Gisteren heb ik gefietst in de omgeving van Ronse. In Saint-Sauveur, Henegouwen al, hingen er ook enkele. In Ronse zelf, nochtans ook een franskiljons bastion, heb ik er geen opgemerkt.
Ik heb onlangs de belgometer test van De Standaard gedaan. Ik kom ongeveer halverwege uit tussen een zuivere unionist en een zuivere separatist. Ik kan in dit opzicht mijn nieuwe partijvoorzitster (hup, Bettina!) bijtreden: ik ben voor méér Vlaamse bevoegdheden, maar niet voor een splitsing van België. Ik ben geen separatist.
Die pro-Belgische petitie die nu circuleert op het internet ben ik nochtans niet van plan te ondertekenen. Ik ben 100% voor het principe van de solidariteit tussen gemeenschappen en gewesten. Dat principe mag een eventuele overdracht van bijkomende bevoegdheden niet in de weg staan. Ik vind het ogenblik van die petitie slecht gekozen. Bovendien is een splitsing van de sociale zekerheid tijdens de regeringsonderhandelingen zelfs niet aan de orde. Die petitie heeft volgens mij een verborgen agenda.
Ik ben niet tegen België in die zin dat ik niet geloof in de de leefbaarheid van een onafhankelijk Vlaanderen, zeker niet zonder Brussel. Nochtans ben ik niet van plan om een Belgische vlag uit te hangen, pro-Belgische petities te tekenen of de brabançonne te leren.
maandag 1 oktober 2007
De Gavers - Geraardsbergen
Lekker weertje gisteren in Geraardsbergen. Dat viel reuze mee.
De mountainbiketocht 's morgens had wel enkele verrassingen in petto. Het had de afgelopen dagen veel geregend in de regio en het parcours lag er bijzonder drassig bij. De begeleider stuurde ons onmiddellijk de weide in. Het was moeilijk manoeuvreren in de modder. Op nogal wat plaatsen stonden er grote plassen. En de streek is bepaald wel heuvelachtig te noemen.
Het werd een moeilijk parcours met lichte beklimmingen door modder, waterplassen en hopen keien. We beklommen o.a. de Bosberg door de weiden. Het rijden op zo'n mountainbike wende wel. Op de duur kreeg je een soort stuurvaardigheid. Ik zat wel van kop tot teen onder de modder en was daar niet echt op voorzien. Gelukkig waren er T-shirts van Spirit te koop op die ledendag.
's Middags maakte ik op het provinciaal domein De Gavers (een ontdekking overigens - ik kom zeker nog terug) kennis met onze nieuwe partijvoorzitster-to-be. Het leek me wel een charmante dame. En ze mag gezien worden ook! Als ze nu ook nog politiek talent heeft, komt dat dik in orde.
In de namiddag een recreatieve fietstocht op dezelfde mountainbike. Betere wegen nu (asfalt of kasseien), maar toch ook een selectief parcours, over o.a. de Bosberg (langs de straatkant), de laatste helling van de Ronde van Vlaanderen.
Een lange, minder steile aanloop en dan een vrij steile eindklim van een driehonderd meter. Best doenbaar.
Als toemaatje hebben enkele stoutmoedigen (waaronder ikzelf of wat had je gedacht) nog de Congoberg beklommen in buurgemeente Vollezele (Galmaarden), een niet zo heel steile, maar wel lange beklimming van ongeveer een kilometer.
's Avonds had ik nog een afspraak in het centrum van Geraardsbergen. Ik parkeerde mijn auto in de buurt van de Muur en ging te voet naar boven. Het was ongeveer 35 jaar geleden dat ik nog in deze buurt kwam. Geraardsbergen is een godvergeten stadje in een uithoek van Vlaanderen, waar je niet komt als je er niet moet zijn, behalve voor toerisme of voor de Ronde.
Gelukkig moesten we vanmiddag niet langs de Muur fietsen, want het is er toch wel heel steil. Ik bewonderde de gedichten van Willie Verhegge langs het parcours van de Muur. Ook de kapel op de heuveltop kon me wel bekoren. Ik herinnerde me dat we hier 35 jaar geleden tijdens een jeugdkamp in de omgeving van Geraardsbergen ook langskwamen en iets dronken in taverne Het Hemelrijk, vlakbij de kapel.
De omgeving is mooi maar bij valavond een beetje melancholiek. Er zijn in de omgeving nogal wat vervallen huizen. Economisch is Geraardsbergen blijkbaar niet echt een topgebied. De oude studiegenoot die ik die avond na jaren weerzag bevestigde die indruk. Het stadje ligt ook in een uithoek van Vlaanderen, tegen de taalgrens aangedrukt.
Ik neem me voor eens naar de doortocht van de Ronde van Vlaanderen te komen kijken op de Muur. Al zal het daar dan wel drummen zijn.
De mountainbiketocht 's morgens had wel enkele verrassingen in petto. Het had de afgelopen dagen veel geregend in de regio en het parcours lag er bijzonder drassig bij. De begeleider stuurde ons onmiddellijk de weide in. Het was moeilijk manoeuvreren in de modder. Op nogal wat plaatsen stonden er grote plassen. En de streek is bepaald wel heuvelachtig te noemen.
Het werd een moeilijk parcours met lichte beklimmingen door modder, waterplassen en hopen keien. We beklommen o.a. de Bosberg door de weiden. Het rijden op zo'n mountainbike wende wel. Op de duur kreeg je een soort stuurvaardigheid. Ik zat wel van kop tot teen onder de modder en was daar niet echt op voorzien. Gelukkig waren er T-shirts van Spirit te koop op die ledendag.
's Middags maakte ik op het provinciaal domein De Gavers (een ontdekking overigens - ik kom zeker nog terug) kennis met onze nieuwe partijvoorzitster-to-be. Het leek me wel een charmante dame. En ze mag gezien worden ook! Als ze nu ook nog politiek talent heeft, komt dat dik in orde.
In de namiddag een recreatieve fietstocht op dezelfde mountainbike. Betere wegen nu (asfalt of kasseien), maar toch ook een selectief parcours, over o.a. de Bosberg (langs de straatkant), de laatste helling van de Ronde van Vlaanderen.
Een lange, minder steile aanloop en dan een vrij steile eindklim van een driehonderd meter. Best doenbaar.
Als toemaatje hebben enkele stoutmoedigen (waaronder ikzelf of wat had je gedacht) nog de Congoberg beklommen in buurgemeente Vollezele (Galmaarden), een niet zo heel steile, maar wel lange beklimming van ongeveer een kilometer.
's Avonds had ik nog een afspraak in het centrum van Geraardsbergen. Ik parkeerde mijn auto in de buurt van de Muur en ging te voet naar boven. Het was ongeveer 35 jaar geleden dat ik nog in deze buurt kwam. Geraardsbergen is een godvergeten stadje in een uithoek van Vlaanderen, waar je niet komt als je er niet moet zijn, behalve voor toerisme of voor de Ronde.
Gelukkig moesten we vanmiddag niet langs de Muur fietsen, want het is er toch wel heel steil. Ik bewonderde de gedichten van Willie Verhegge langs het parcours van de Muur. Ook de kapel op de heuveltop kon me wel bekoren. Ik herinnerde me dat we hier 35 jaar geleden tijdens een jeugdkamp in de omgeving van Geraardsbergen ook langskwamen en iets dronken in taverne Het Hemelrijk, vlakbij de kapel.
De omgeving is mooi maar bij valavond een beetje melancholiek. Er zijn in de omgeving nogal wat vervallen huizen. Economisch is Geraardsbergen blijkbaar niet echt een topgebied. De oude studiegenoot die ik die avond na jaren weerzag bevestigde die indruk. Het stadje ligt ook in een uithoek van Vlaanderen, tegen de taalgrens aangedrukt.
Ik neem me voor eens naar de doortocht van de Ronde van Vlaanderen te komen kijken op de Muur. Al zal het daar dan wel drummen zijn.
donderdag 27 september 2007
Bettina Geysen
Bettina Geysen wordt wellicht de nieuwe voorzitter van Spirit.
Ik was gisteravond verrast door dit bericht.
Ik ben er wel voor. De nieuwe voorzitter kan een frisse wind laten waaien. Veel ervaring in de nationale politiek of in Spirit heeft ze natuurlijk niet. Wel media-ervaring. Afgaan als Van Broeckhoven zal haar wellicht niet overkomen.
Ze ziet er in elk geval ook beter uit dan Geert Lambert en dat is in de politiek van vandaag niet onbelangrijk - sorry Geert, hopelijk doe je je geen zeer bij dat stapje opzij :-)
Hopelijk bewijst ze dat ze het kan. En wordt ze aanvaard door de leden. Ze stamt immers niet uit de Volksunie (ikzelf trouwens ook niet).
Het zal voor haar ook een hachelijke onderneming worden. De komende jaren worden erop of eronder voor de partij (waar heb ik dat trouwens nog gehoord sinds de invoering van de kiesdrempel?) De verkiezingen van 2009 worden cruciaal voor het voortbestaan van de partij, mét of zonder de socialisten.
Zondag ga ik naar de ledendag in Geraardsbergen. Nog maar eens fietsen. Ervan profiteren, zolang de partij nog bestaat. Vele commentatoren hebben haar al lang (en voor de zoveelste maal) ten grave gedragen. Zie de commentaren vandaag op De Standaard On-line. We zullen zien. De toekomst zal het uitwijzen.
Ik was gisteravond verrast door dit bericht.
Ik ben er wel voor. De nieuwe voorzitter kan een frisse wind laten waaien. Veel ervaring in de nationale politiek of in Spirit heeft ze natuurlijk niet. Wel media-ervaring. Afgaan als Van Broeckhoven zal haar wellicht niet overkomen.
Ze ziet er in elk geval ook beter uit dan Geert Lambert en dat is in de politiek van vandaag niet onbelangrijk - sorry Geert, hopelijk doe je je geen zeer bij dat stapje opzij :-)
Hopelijk bewijst ze dat ze het kan. En wordt ze aanvaard door de leden. Ze stamt immers niet uit de Volksunie (ikzelf trouwens ook niet).
Het zal voor haar ook een hachelijke onderneming worden. De komende jaren worden erop of eronder voor de partij (waar heb ik dat trouwens nog gehoord sinds de invoering van de kiesdrempel?) De verkiezingen van 2009 worden cruciaal voor het voortbestaan van de partij, mét of zonder de socialisten.
Zondag ga ik naar de ledendag in Geraardsbergen. Nog maar eens fietsen. Ervan profiteren, zolang de partij nog bestaat. Vele commentatoren hebben haar al lang (en voor de zoveelste maal) ten grave gedragen. Zie de commentaren vandaag op De Standaard On-line. We zullen zien. De toekomst zal het uitwijzen.
dinsdag 25 september 2007
Ajuinlei
De zondagmorgen is een goed moment om nog eens naar Gent af te zakken. De zaterdag lukt dat doorgaans niet, als ik er niet echt moet zijn. Veel te druk met boodschappen allerhande.
De twee voorbije zondagen fietste ik in de ochtend naar Gent.
Zo belandde ik toevallig op de officiële opening van de boekenmarkt op de Ajuinlei. Een leuk initiatief en een echte verrijking voor de Gentse binnenstad op zondagochtend, zo dicht bij de bloemenmarkt. En een succes ook, nu al twee zondagen na elkaar. De organisatoren hadden het zonnige weer wel mee. Je kan er ook koopjes doen, zo heb ik gemerkt. Ik weet wel iets van de tweedehandsboeken en -postkaartenmarkt. Ik heb me zelf een tijdje op die markt gestort, maar ben gestopt met de verkoop van boeken, omdat het teveel aan mijn vaders boeken weggewerkt was. Er is nog plaats voor wat er nog overschiet.
De eerste zondag werd er zowaar gespeecht. Een jonge, nogal flamboyante gast. Ik dacht eerst: de initiatiefnemer, maar toen hij ook een officieel lint begon door te knippen en ik Sas Van Rouveroij naast hem zag staan en de deken van Sint-Michiels, begon ik toch te twijfelen.
Toen viel mijn euro: het was natuurlijk Matthias Declercq!
Ook gespot op die eerste boekenmarkt: Mark Reynebeau mét (een nogal hippieachtige) vriendin.
Vorige zondag heb ik voor het eerst geaperitiefd op de bloemenmarkt op de Kouter. in de bijna dertig jaar dat ik in Gent gewoond heb nooit gedaan. Maar we woonden ook vlakbij in de Gentse binnenstad en aperitiefden de zondagmiddag gewoonlijk thuis.
Zaterdagmorgen in De Pinte gewekt door de politie. Iemand had 's nachts een ruit ingeslagen van mijn wagen, die op de oprit geparkeerd stond voor de garage. Niets gepikt zelfs. Waarschijnlijk puur vandalisme dus.
Natuurlijk komt de verzekering niet tussen. Mijn beperkte omnium heb ik vorig jaar opgezegd. Een serieuze streep door mijn rekening. En dat in het anders zo rustige en ietwat kleinburgerlijke De Pinte!
Er is niet veel wat je eraan kan doen. Behalve mijn karretje in het vervolg binnen zetten, zelfs in de zomer.
De twee voorbije zondagen fietste ik in de ochtend naar Gent.
Zo belandde ik toevallig op de officiële opening van de boekenmarkt op de Ajuinlei. Een leuk initiatief en een echte verrijking voor de Gentse binnenstad op zondagochtend, zo dicht bij de bloemenmarkt. En een succes ook, nu al twee zondagen na elkaar. De organisatoren hadden het zonnige weer wel mee. Je kan er ook koopjes doen, zo heb ik gemerkt. Ik weet wel iets van de tweedehandsboeken en -postkaartenmarkt. Ik heb me zelf een tijdje op die markt gestort, maar ben gestopt met de verkoop van boeken, omdat het teveel aan mijn vaders boeken weggewerkt was. Er is nog plaats voor wat er nog overschiet.
De eerste zondag werd er zowaar gespeecht. Een jonge, nogal flamboyante gast. Ik dacht eerst: de initiatiefnemer, maar toen hij ook een officieel lint begon door te knippen en ik Sas Van Rouveroij naast hem zag staan en de deken van Sint-Michiels, begon ik toch te twijfelen.
Toen viel mijn euro: het was natuurlijk Matthias Declercq!
Ook gespot op die eerste boekenmarkt: Mark Reynebeau mét (een nogal hippieachtige) vriendin.
Vorige zondag heb ik voor het eerst geaperitiefd op de bloemenmarkt op de Kouter. in de bijna dertig jaar dat ik in Gent gewoond heb nooit gedaan. Maar we woonden ook vlakbij in de Gentse binnenstad en aperitiefden de zondagmiddag gewoonlijk thuis.
Zaterdagmorgen in De Pinte gewekt door de politie. Iemand had 's nachts een ruit ingeslagen van mijn wagen, die op de oprit geparkeerd stond voor de garage. Niets gepikt zelfs. Waarschijnlijk puur vandalisme dus.
Natuurlijk komt de verzekering niet tussen. Mijn beperkte omnium heb ik vorig jaar opgezegd. Een serieuze streep door mijn rekening. En dat in het anders zo rustige en ietwat kleinburgerlijke De Pinte!
Er is niet veel wat je eraan kan doen. Behalve mijn karretje in het vervolg binnen zetten, zelfs in de zomer.
vrijdag 14 september 2007
De Toverfluit
Het is alweer weekend.
Vorige zaterdagavond ben ik in het kasteel van Ooidonk in Deinze naar een openluchtuitvoering van Mozarts opera De Toverfluit gaan kijken. Een klassieker die je toch ooit gezien moet hebben.
De persoon met wie ik aanvankelijk zou gaan belde zaterdagmorgen af. Op het laatste ogenblik heb ik nog iemand anders moeten optrommelen, maar dat lukte.
Gelukkig viel het weer mee: geen regen. Volgende keer neem ik toch een trui mee, want als je twee uur moet stilzitten in openlucht is het in september toch al vrij frisjes 's avonds.
De eerste keer dat ik deze opera zag. Ik kende de muziek wel of toch de hoogtepunten, als Mozartliefhebber trouwens, niet echt een operaliefhebber.
De opvoering zelf dan: ik denk dat de muziek beter tot zijn recht komt in zaal dan in openlucht.
De opera bevat enkele zeer mooie aria's met die typische Mozart instrumentering, waarvan ik genoten heb. Ook de kostuums en dekors waren de moeite om te zien.
Het centrale thema - de zoektocht naar liefde - kon me ook bekoren, de talrijke verwijzingen naar de vrijmetselarij met zijn eigenaardige plotwendingen - de Koningin van de Nacht eerst goed, dan slecht, Sarastro omgekeerd - minder.
De Koningin van de Nacht (op een foto van een andere opvoering die ik ergens op het net gevonden heb) zag er voortreffelijk uit en zong ook goed.
Minpunt: in de verte was er ergens vuurwerk aan de gang, wat een twintigtal minuten voor wat achtergrondruis zorgde.
donderdag 13 september 2007
De Pinte
Het is nu zowat een jaar dat ik in mijn nieuwe, rustige gemeente even buiten de stad woon.
De Pinte is eigenlijk nog een echt dorp, zo constateer ik steeds meer tot mijn verbazing. Er is wel wat residentiële inwijking vooral vanuit Gent, maar de raditionele mensen met een eigen traditonele mentaliteit zijn gebleven.
Eigenlijk zijn er twee dorpen, De Pinte en Zevergem, die wweinig met elkaar te maken hebben, behalve het feit dat ze samen een gemeente vormen.
In De Pinte is men gek van braderieën en kermissen, zo heb ik al gemerkt.
En van koers. De wielersport is er nogal populair, zoals in de hele streek. Er is ook een plaatselijke wielerclub.
Gisterennamiddag was er een kermiskoers voor beloften in het centrum van De Pinte.
Ik was toevallig thuis en ben gaan kijken. Het was rondjesdraaien om de kerktoren. Telkens de eindmeet overschreden werd, was er een priem van 8 euro te verdienen. Niet echt iets om rijk mee te worden dus. Wat koop je tegenwoordig nog voor 8 euro?
Het was dan nog een buitenlander die de kermiskoers gewonnen heeft. Een renner uit Litauen. Ik heb er enige jaren geleden al over gehoord in de media dat er een groep Litause schijnamateurs is die om den brode onze kermiskoersen afschuimt.
Vandaar ook dat de omroeper zijn mededelingen in twee talen deed: het Nederlands en het Engels.
Doorgaans is het zeer rustig in onze gemeente. Een heel verschil met Gent. Maar alle voordelen hebben ook hun nadelen. Soms mis ik het stadsgewoel wel een beetje. En je verliest veel tijd met inkopen doen, zeker als je om de haverklap naar de stad trekt.
Maar er zijn andere dingen die dat goedmaken: onlangs keerde ik met de auto terug uit Gent. Aan de kerk van De Pinte was een kolonne eenden bezig de vrij drukke baan over te steken. Aangezien daar een ruime bocht is en een kruispunt, ligt de snelheid van de automobilisten er niet hoog. De eenden stoorden zich niet aan de auto's.
Al is er ook in de Pinte een begin van verstedelijking. De bouwpromotoren zijn er nogal actief en trekken in het centrum van het dorp steeds meer appartementen op. Weliswaar geldt er een maximale nokhoogte van 10 meter. Echte hoogbouw is het dus gelukkig niet.
dinsdag 11 september 2007
Kanaal van Schipdonk - bis
Volgend bericht staat vandaag in de regionale editie Oost-Vlaanderen van De Standaard:
Gemeenteraad tegen verbreding Schipdonkkanaal
ZOMERGEM - De Zomergemse gemeenteraad organiseert op 29 september 2007 per bus of eigen vervoer een actie tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal. De actie gaat uit van alle fracties van de Zomergemse gemeenteraad.
Bedoeling is om met de voltallige gemeenteraad bij de gemeentebesturen van Nevele, Eeklo, Sint-Laureins, Maldegem, Damme, Knokke-Heist, Brugge en de haven van Zeebrugge een eisenbundel te overhandigen. De Vlaamse regering maakt immers een studie over de verbreding van het Schipdonkkanaal. 'Bij sommige gemeenten is het opvallend stil rond dit dossier', constateert CD&V-fractieleider Tony Vermeire. 'Sommigen kiezen geen kleur. Met de actie: Spring op onze boot: tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal vragen we steun van alle gemeentebesturen en willen we hun standpunt horen. Tegelijkertijd wordt een affichecampagne georganiseerd tegen de verbreding van het kanaal', zegt Vermeire. (osw)
Het is nog maar enkele weken geleden dat ik langs dit kanaal van de regio Gent naar de kust gefietst heb (zie enkele berichten geleden). Het zou zeer spijtig zijn als deze mooie fietsroute en daarmee een hele strook prachtig natuurgebied zou verdwijnen ten voordele van een nieuwe scheepvaartroute vanuit Zeebrugge en (wellicht) zware industrie!
Vlaanderen is maar een voorschoot groot. Wanneer gaan de politici en andere beleidsmakers eindelijk eens begrijpen dat je dit kleine gebied niet tot in het oneindige kan doorkruisen met verkeerswegen allerhande ten behoeve van de economie?
Als de plannen van de Vlaamse Regering ivm het Schipdonkkanaal realiteit worden
zouden enkel mooie gemeenten als Nevele, Zomergem en Damme een deel van hun charme verliezen.
Ik sta dan ook volkomen achter de actie van de gemeenteraad van Zomergem.
Gemeenteraad tegen verbreding Schipdonkkanaal
ZOMERGEM - De Zomergemse gemeenteraad organiseert op 29 september 2007 per bus of eigen vervoer een actie tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal. De actie gaat uit van alle fracties van de Zomergemse gemeenteraad.
Bedoeling is om met de voltallige gemeenteraad bij de gemeentebesturen van Nevele, Eeklo, Sint-Laureins, Maldegem, Damme, Knokke-Heist, Brugge en de haven van Zeebrugge een eisenbundel te overhandigen. De Vlaamse regering maakt immers een studie over de verbreding van het Schipdonkkanaal. 'Bij sommige gemeenten is het opvallend stil rond dit dossier', constateert CD&V-fractieleider Tony Vermeire. 'Sommigen kiezen geen kleur. Met de actie: Spring op onze boot: tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal vragen we steun van alle gemeentebesturen en willen we hun standpunt horen. Tegelijkertijd wordt een affichecampagne georganiseerd tegen de verbreding van het kanaal', zegt Vermeire. (osw)
Het is nog maar enkele weken geleden dat ik langs dit kanaal van de regio Gent naar de kust gefietst heb (zie enkele berichten geleden). Het zou zeer spijtig zijn als deze mooie fietsroute en daarmee een hele strook prachtig natuurgebied zou verdwijnen ten voordele van een nieuwe scheepvaartroute vanuit Zeebrugge en (wellicht) zware industrie!
Vlaanderen is maar een voorschoot groot. Wanneer gaan de politici en andere beleidsmakers eindelijk eens begrijpen dat je dit kleine gebied niet tot in het oneindige kan doorkruisen met verkeerswegen allerhande ten behoeve van de economie?
Als de plannen van de Vlaamse Regering ivm het Schipdonkkanaal realiteit worden
zouden enkel mooie gemeenten als Nevele, Zomergem en Damme een deel van hun charme verliezen.
Ik sta dan ook volkomen achter de actie van de gemeenteraad van Zomergem.
donderdag 6 september 2007
Terug aan het werk
Terug aan het werk ondertussen.
Een echt goede vakantie is het niet geweest, jammer!
Voor een zieke moeder moeten zorgen en het weer was ook al niet te best.
Paar leuke uitstapjes, daarmee heb ik het moeten stellen.
Ik heb dit jaar zelfs niet meegedaan aan de Vredesfietseling. Ik kon me geen vier dagen vrijmaken en de 25ste augustus ging zeker niet.
Ik heb wel een halve dag meegefietst, van Laarne naar Wakken (Dentergem), zo'n 45 kilometer. Jammer eigenlijk, want het is een leuke belevenis. Mogelijk doe ik volgend jaar toch weer mee, al kan ik misschien niet de hele tocht meerijden, dan doe ik toch een paar dagen. Het zijn bijna altijd dezelfde vaste deelnemers; op de duur ken je die mensen zo goed, dat schept een band.
De zondag ben ik dan toch maar naar de IJzerbedevaart gereden, zoals de laatste jaren een gewoonte geworden is. Er was goed weer voorspeld, dat er maar in de late namiddag (aan zee) uitgekomen is. In Diksmuide: veel persbelangstelling, maar weini (te weinig) volk. De schattingen in de media van een goede 4000 lijken mij zelfs nogal optimistisch. De Vlaming heeft het waarschijnlijk te goed. Ook de verdeeldheid in de Vlaamsgezinde milieus zorgt voor een mindere opkomst. Mensen haken dan vlugger af. Er waren diverse oproepen om weer één Vlaamse manifestatie te houden. Samenkomen met die mannen van de IJzerwake zou voor deze jongen alvast toch een probleem vormen.
Zondag als apotheose van mijn vakantie de Gordel gereden of toch een gedeelte daarvan. Ik had me een fiets gehuurd bij de spoorwegen en me met de trein naar Dilbeek begeven. Daarom heb ik me niet aan de grote tour van 100 km gewaagd, maar heb ik voor de tweede keer de ronde van het Pajottenland gereden. Zalig, die opeenvolging van heuveltjes! Hoewel ik tegenwoordig niet meer zo heel veel fiets (en zeker niet meer dagelijks mijn kilometers afmaal zoals een tweetal jaar geleden) is mijn fietsconditie nog ruim behoorlijk, zoals bleek. Er zijn een tweetal behoorlijk lastige beklimmingen in die tour van het Pajottenland (een in Pamel en een andere net voorbij Vlezenbeek), maar ik heb ze toch overwonnen zonder van de fiets te moeten.
Na de gordelrit in Dilbeek het optreden van Natalia bijgewoond. Best te pruimen, die power-muziek van haar. Op heel korte tijd is zij wel echt uitgegroeid tot een superster. Het podium was wel een héél groot verschil met de schamele tent waarin Isabelle A. twee jaar gelden in Dilbeek moest optreden voor veel minder volk.
Een echt goede vakantie is het niet geweest, jammer!
Voor een zieke moeder moeten zorgen en het weer was ook al niet te best.
Paar leuke uitstapjes, daarmee heb ik het moeten stellen.
Ik heb dit jaar zelfs niet meegedaan aan de Vredesfietseling. Ik kon me geen vier dagen vrijmaken en de 25ste augustus ging zeker niet.
Ik heb wel een halve dag meegefietst, van Laarne naar Wakken (Dentergem), zo'n 45 kilometer. Jammer eigenlijk, want het is een leuke belevenis. Mogelijk doe ik volgend jaar toch weer mee, al kan ik misschien niet de hele tocht meerijden, dan doe ik toch een paar dagen. Het zijn bijna altijd dezelfde vaste deelnemers; op de duur ken je die mensen zo goed, dat schept een band.
De zondag ben ik dan toch maar naar de IJzerbedevaart gereden, zoals de laatste jaren een gewoonte geworden is. Er was goed weer voorspeld, dat er maar in de late namiddag (aan zee) uitgekomen is. In Diksmuide: veel persbelangstelling, maar weini (te weinig) volk. De schattingen in de media van een goede 4000 lijken mij zelfs nogal optimistisch. De Vlaming heeft het waarschijnlijk te goed. Ook de verdeeldheid in de Vlaamsgezinde milieus zorgt voor een mindere opkomst. Mensen haken dan vlugger af. Er waren diverse oproepen om weer één Vlaamse manifestatie te houden. Samenkomen met die mannen van de IJzerwake zou voor deze jongen alvast toch een probleem vormen.
Zondag als apotheose van mijn vakantie de Gordel gereden of toch een gedeelte daarvan. Ik had me een fiets gehuurd bij de spoorwegen en me met de trein naar Dilbeek begeven. Daarom heb ik me niet aan de grote tour van 100 km gewaagd, maar heb ik voor de tweede keer de ronde van het Pajottenland gereden. Zalig, die opeenvolging van heuveltjes! Hoewel ik tegenwoordig niet meer zo heel veel fiets (en zeker niet meer dagelijks mijn kilometers afmaal zoals een tweetal jaar geleden) is mijn fietsconditie nog ruim behoorlijk, zoals bleek. Er zijn een tweetal behoorlijk lastige beklimmingen in die tour van het Pajottenland (een in Pamel en een andere net voorbij Vlezenbeek), maar ik heb ze toch overwonnen zonder van de fiets te moeten.
Na de gordelrit in Dilbeek het optreden van Natalia bijgewoond. Best te pruimen, die power-muziek van haar. Op heel korte tijd is zij wel echt uitgegroeid tot een superster. Het podium was wel een héél groot verschil met de schamele tent waarin Isabelle A. twee jaar gelden in Dilbeek moest optreden voor veel minder volk.
donderdag 16 augustus 2007
Allons enfants...
Ik lees in De Standaard van vandaag dat Yves Leterme de regeringsonderhandelaars vraagt de symbolen op te geven.
Welke symbolen? De splitsing van Brussel-Halle-Vllvoorde? Is dit het begin van een bocht?
Verder lees ik dat hij vanaf vandaag ook een Franstalige woordvoerder heeft.
Enig selectiecriterium was het kunnen zingen van de Brabançonne in het Frans.
Als dat maar goed afloopt!
Welke symbolen? De splitsing van Brussel-Halle-Vllvoorde? Is dit het begin van een bocht?
Verder lees ik dat hij vanaf vandaag ook een Franstalige woordvoerder heeft.
Enig selectiecriterium was het kunnen zingen van de Brabançonne in het Frans.
Als dat maar goed afloopt!
woensdag 15 augustus 2007
Naar Knokke-Heist via het Schipdonkkanaal
15 augustus: mijn vakantie is al halverwege. Het weer was in het begin veelbelovend, maar valt toch wel wat tegen. Een echt leuke vakantie is het nog niet geweest. Daarvoor ben ik wat te dikwijls naar het ziekenhuis gemoeten met een ziek familielid en zijn er wat famiale spanningen opgetreden.
Gisteren heb ik dan toch een fietstrip gemaakt. En wat voor één. Nadat ik al een drietal keer de tocht Gent-Brugge en terug gefietst had langs de Brugsevaart, had ik me voorgenomen eens de tocht naar Heist te maken. Op de splitsing tussen het kanaal Gent-Brugge en het zogenaamde Kanaal van Schipdonk (Deinze-Heist aan-Zee) staat immers ook een wegwijzer Heist, 43 kilometer. Deze fietsroute loopt langs dit ander kanaal, een afwateringskanaal van vuil Leiewater naar zee, vlakbij de haven van Zeebrugge, gegraven in de tijd dat de vlasteelt nog populair was in de Leiestreek.
Maandagnamiddag had ik me voorbereid. Van De Pinte fietste ik naar Nevele, waarlangs het Kanaal van Schipdonk loopt. Vandaar naar het mooie Merendree, waar het Kanaal Gent-Brugge en het Schipdonkkanaal elkaar kruisen en je een ommetje moet maken om weer langs het kanaal te kunnen fietsen. Het is een mooie fietsroute. Ik fietste tot in Adegem bij Maldegem en keerde dan terug.
Dinsdagvoormiddag vertrok ik thuis om kwart over negen. Bewolking in het begin, maar het klaarde vlug uit. Ik had het wat moeilijk om het kanaal te bereiken, maar uiteindelijk lukte dat toch na wat zoekwerk (ik had een andere route genomen, niet over Nevele, maar over Landegem). Mooi fietsweer. Halverwege tussen zonnig en wat bewolking, vrij warm, maar niet té. Vanaf Maldegem stak er een stevige zijwind op. Veel wielertoeristen en recreatieve fietsers op pad. Na een aarzelend begin kwam ik op dreef. Soms probeerde ik wielertoeristen op racefietsen bij te houden, maar je moet daarmee opletten: als ze erg snel gaan kan dat je benen afsnijden als je maar op een hybride 'trekking' fiets rijdt. Je riskeert jezelf op te blazen. Soms is de route wat monotoon langs dat kanaal met die hoge bomen erlangs. Er zijn heel lange rechte stukken. Maar het is toch wel een mooi, groen landschap, met meestal weiden erlangs. Bij mooi weer plezierbootjes in de vaart. En het gaat erg goed vooruit langs zo'n kanaal: je vordert bijna in vogelvlucht van gemeente naar gemeente, wat je via normale verkeerswegen nooit zou kunnen of het moesten autosnelwegen zijn.
Efkes overwoog ik om ook een bezoekje te brengen aan Damme, maar dat bleek toch een te grote omweg te zijn. Ik fietste door naar Heist. Veel Hollanders in deze buurt. Ik kruiste de Damsevaart, een kanaal van Damme naar Sluis, dat hier blijkbaar afgedamd is.
Vreemd: vlak voor Heist komt het Kanaal van Schipdonk samen met het Leopoldskanaal, dat uit de richting van het Oost-Vlaamse Sint-Laureins komt. De twee kanalen vloeien niet samen maar lopen vanaf ongeveer Damme parallel naast elkaar naar zee. Om Heist-aan-Zee te bereiken moest ik overschakelen op de oever van het Leopoldskanaal. Gevaarlijke plek hier: je moet als fietser een drukke weg oversteken die van Knokke komt. Er zijn geen verkeerslichten en er is ook geen zebrapad. Typisch: in Knokke wordt vooral met auto's rekening gehouden, zo heb ik al eerder ervaren.
Om 12u30 stond ik met mijn fiets op de dijk van Heist. Dat was beter dan verwacht. Ik deed ongeveer 3 uur en een kwart over 65 kilometer, een gemiddelde van exact 20,09 per uur. Best aardig gezien mijn fiets.
Na een portie mosselen met friet veroberd te hebben in een restaurant op de dijk (een meevaller), trok ik richting Knokke. Het weer viel best mee: bewolkt met vrij veel opklaringen. Niet te druk op het strand, wel veel volk op de dijk en veel fietsers. Niets veranderd in Knokke sinds ik er een paar jaar geleden verbleef: het stikt er nog steeds van de Antwerpenaars. Zeker de wijk Het Zoute is poepchic, enkel voor de hele rijken, maar toch wel heel mooi en stijlvol. Ik fietste op de dijk richting het Zwin. Het Finis Terrae-project nadert stilaan zijn voltooiing: het blijken vrij lelijke appartementen, ver van het centrum en alle winkels en tegen een natuurgebied aangedrukt. Gelukkig toch hiet te hoog. Blijkbaar zijn hier stedenbouwkundige normen in het spel, die in Knokke-centrum noet gelden. Daar bouwt men maar op, ook in de hoogte.
Aan het eindpunt van het fietspad gekomen, waar je uitkijkt op het Zwin, deelden mensen van Natuurpunt folders uit. Ze probeerden wellicht nieuwe leden te recruteren. Ik vroeg me af of sommige actievoerders soms niet wat overdrijven: het zal allemaal wel héél belangrijk zijn en zeker politiek correct, maar: kunnen ze de mensen in godsnaam dan nooit eens met rust laten, zelfs niet als ze met vakantie zijn?
Ik reed terug naar Knokke en dronk nog wat op een terras. Ik sloeg een voorraad drank in en vatte de terugtocht aan.
Al van in het begin bleek het mis te zitten: er stak een vrij stevige wind op, die pal op kop blies. Als fietser een niet te onderschatten hindernis. In plaats van oppervlakkig naar de weersverwachtingen te kijken, had ik beter ook eens naar de verwachte windsterkte gekeken.
Ik schoot dus niet op. Vanaf Maldegem, nog niet eens halverwege begon het tot overmaat van ramp te regenen. Stoppen om mijn regenvest aan te trekken. Ik schoot slecht op, moest me tot het uiterste inspannen en begon de kilometers werkelijk bijeen te harken. Kilometer per kilometer via het schermpje van mijn fietscomputer. Nog een kilometer en dan nog een kilometer. Een halte aan een café (gelukkig zijn er zo een tweetal in de omgeving van Eeklo) als de regen te erg werd. Als ik opnieuw aanzette was de regen toch wat minder. Maar de wind bleef. Nog ongeveer 35 kilometer te gaan! Als dat maar goed af zou lopen! Ik voelde me nu een echte flandrien: afzien, ploeteren, beuken tegen de wind en de regen in, kilometer per kilometer vorderen.
Uiteindelijk bereikte ik de kruising in Merendree en dat gaf nieuwe moed: zo ver was het nu niet meer. In de omgeving van Nevele moest ik weer tegen een felle wind inbeuken. Op een bepaald moment raakte ik nog nauwelijks vooruit. Vanaf Deurle begon het opnieuw heviger te regenen. Maar dan was ik thuis, doornat en afgepeigers. De terugtocht had ik in 4 uur gedaan voor 62 kilometer (inclusief cafépauze), tegen een gemiddelde van 18,5 km/uur. dat viel me nog best mee. Soms ga je nog sneller dan je denkt in zo'n hevige wind.
Ik heb die dag 149 km afgelegd. Acht uur in het zadel. Het is niet iets om elke week, zelfs niet elke maand te doien, dat spreekt voor zicht. De tocht omgeving Gent naar Heist-aan-Zee en terug via het kanaal van Schipdonk is best te doen als je er een hele dag voor uittrekt. Maar het weer moet wat meezitten. Een beetje regen is nog niet zo erg als het niet te veel is en niet te koud, maar een strakke wind is dodelijk als die in het nadeel blaast. En als je niet een beetje getraind bent is de tocht ook niet aan te raden. Ik heb de laatste 2,5 jaar zo veel gefietst dat ik wel tegen een stootje kan.
Gisteren heb ik dan toch een fietstrip gemaakt. En wat voor één. Nadat ik al een drietal keer de tocht Gent-Brugge en terug gefietst had langs de Brugsevaart, had ik me voorgenomen eens de tocht naar Heist te maken. Op de splitsing tussen het kanaal Gent-Brugge en het zogenaamde Kanaal van Schipdonk (Deinze-Heist aan-Zee) staat immers ook een wegwijzer Heist, 43 kilometer. Deze fietsroute loopt langs dit ander kanaal, een afwateringskanaal van vuil Leiewater naar zee, vlakbij de haven van Zeebrugge, gegraven in de tijd dat de vlasteelt nog populair was in de Leiestreek.
Maandagnamiddag had ik me voorbereid. Van De Pinte fietste ik naar Nevele, waarlangs het Kanaal van Schipdonk loopt. Vandaar naar het mooie Merendree, waar het Kanaal Gent-Brugge en het Schipdonkkanaal elkaar kruisen en je een ommetje moet maken om weer langs het kanaal te kunnen fietsen. Het is een mooie fietsroute. Ik fietste tot in Adegem bij Maldegem en keerde dan terug.
Dinsdagvoormiddag vertrok ik thuis om kwart over negen. Bewolking in het begin, maar het klaarde vlug uit. Ik had het wat moeilijk om het kanaal te bereiken, maar uiteindelijk lukte dat toch na wat zoekwerk (ik had een andere route genomen, niet over Nevele, maar over Landegem). Mooi fietsweer. Halverwege tussen zonnig en wat bewolking, vrij warm, maar niet té. Vanaf Maldegem stak er een stevige zijwind op. Veel wielertoeristen en recreatieve fietsers op pad. Na een aarzelend begin kwam ik op dreef. Soms probeerde ik wielertoeristen op racefietsen bij te houden, maar je moet daarmee opletten: als ze erg snel gaan kan dat je benen afsnijden als je maar op een hybride 'trekking' fiets rijdt. Je riskeert jezelf op te blazen. Soms is de route wat monotoon langs dat kanaal met die hoge bomen erlangs. Er zijn heel lange rechte stukken. Maar het is toch wel een mooi, groen landschap, met meestal weiden erlangs. Bij mooi weer plezierbootjes in de vaart. En het gaat erg goed vooruit langs zo'n kanaal: je vordert bijna in vogelvlucht van gemeente naar gemeente, wat je via normale verkeerswegen nooit zou kunnen of het moesten autosnelwegen zijn.
Efkes overwoog ik om ook een bezoekje te brengen aan Damme, maar dat bleek toch een te grote omweg te zijn. Ik fietste door naar Heist. Veel Hollanders in deze buurt. Ik kruiste de Damsevaart, een kanaal van Damme naar Sluis, dat hier blijkbaar afgedamd is.
Vreemd: vlak voor Heist komt het Kanaal van Schipdonk samen met het Leopoldskanaal, dat uit de richting van het Oost-Vlaamse Sint-Laureins komt. De twee kanalen vloeien niet samen maar lopen vanaf ongeveer Damme parallel naast elkaar naar zee. Om Heist-aan-Zee te bereiken moest ik overschakelen op de oever van het Leopoldskanaal. Gevaarlijke plek hier: je moet als fietser een drukke weg oversteken die van Knokke komt. Er zijn geen verkeerslichten en er is ook geen zebrapad. Typisch: in Knokke wordt vooral met auto's rekening gehouden, zo heb ik al eerder ervaren.
Om 12u30 stond ik met mijn fiets op de dijk van Heist. Dat was beter dan verwacht. Ik deed ongeveer 3 uur en een kwart over 65 kilometer, een gemiddelde van exact 20,09 per uur. Best aardig gezien mijn fiets.
Na een portie mosselen met friet veroberd te hebben in een restaurant op de dijk (een meevaller), trok ik richting Knokke. Het weer viel best mee: bewolkt met vrij veel opklaringen. Niet te druk op het strand, wel veel volk op de dijk en veel fietsers. Niets veranderd in Knokke sinds ik er een paar jaar geleden verbleef: het stikt er nog steeds van de Antwerpenaars. Zeker de wijk Het Zoute is poepchic, enkel voor de hele rijken, maar toch wel heel mooi en stijlvol. Ik fietste op de dijk richting het Zwin. Het Finis Terrae-project nadert stilaan zijn voltooiing: het blijken vrij lelijke appartementen, ver van het centrum en alle winkels en tegen een natuurgebied aangedrukt. Gelukkig toch hiet te hoog. Blijkbaar zijn hier stedenbouwkundige normen in het spel, die in Knokke-centrum noet gelden. Daar bouwt men maar op, ook in de hoogte.
Aan het eindpunt van het fietspad gekomen, waar je uitkijkt op het Zwin, deelden mensen van Natuurpunt folders uit. Ze probeerden wellicht nieuwe leden te recruteren. Ik vroeg me af of sommige actievoerders soms niet wat overdrijven: het zal allemaal wel héél belangrijk zijn en zeker politiek correct, maar: kunnen ze de mensen in godsnaam dan nooit eens met rust laten, zelfs niet als ze met vakantie zijn?
Ik reed terug naar Knokke en dronk nog wat op een terras. Ik sloeg een voorraad drank in en vatte de terugtocht aan.
Al van in het begin bleek het mis te zitten: er stak een vrij stevige wind op, die pal op kop blies. Als fietser een niet te onderschatten hindernis. In plaats van oppervlakkig naar de weersverwachtingen te kijken, had ik beter ook eens naar de verwachte windsterkte gekeken.
Ik schoot dus niet op. Vanaf Maldegem, nog niet eens halverwege begon het tot overmaat van ramp te regenen. Stoppen om mijn regenvest aan te trekken. Ik schoot slecht op, moest me tot het uiterste inspannen en begon de kilometers werkelijk bijeen te harken. Kilometer per kilometer via het schermpje van mijn fietscomputer. Nog een kilometer en dan nog een kilometer. Een halte aan een café (gelukkig zijn er zo een tweetal in de omgeving van Eeklo) als de regen te erg werd. Als ik opnieuw aanzette was de regen toch wat minder. Maar de wind bleef. Nog ongeveer 35 kilometer te gaan! Als dat maar goed af zou lopen! Ik voelde me nu een echte flandrien: afzien, ploeteren, beuken tegen de wind en de regen in, kilometer per kilometer vorderen.
Uiteindelijk bereikte ik de kruising in Merendree en dat gaf nieuwe moed: zo ver was het nu niet meer. In de omgeving van Nevele moest ik weer tegen een felle wind inbeuken. Op een bepaald moment raakte ik nog nauwelijks vooruit. Vanaf Deurle begon het opnieuw heviger te regenen. Maar dan was ik thuis, doornat en afgepeigers. De terugtocht had ik in 4 uur gedaan voor 62 kilometer (inclusief cafépauze), tegen een gemiddelde van 18,5 km/uur. dat viel me nog best mee. Soms ga je nog sneller dan je denkt in zo'n hevige wind.
Ik heb die dag 149 km afgelegd. Acht uur in het zadel. Het is niet iets om elke week, zelfs niet elke maand te doien, dat spreekt voor zicht. De tocht omgeving Gent naar Heist-aan-Zee en terug via het kanaal van Schipdonk is best te doen als je er een hele dag voor uittrekt. Maar het weer moet wat meezitten. Een beetje regen is nog niet zo erg als het niet te veel is en niet te koud, maar een strakke wind is dodelijk als die in het nadeel blaast. En als je niet een beetje getraind bent is de tocht ook niet aan te raden. Ik heb de laatste 2,5 jaar zo veel gefietst dat ik wel tegen een stootje kan.
woensdag 8 augustus 2007
Orfeo
Mijn eerste week vakantie zit erop. Ik heb nog de rest van de maand augustus. Over het weer tot nu toe mag ik niet klagen, al is het vandaag wat minder.
Geen grootse reisplannen; ik zit met een zieke huisgenoot en moet ook (nog) allerlei klusjes opknappen binnenhuis. Hopelijk zal het nu lukken om een en ander te fixen. Ik ben soms nogal een lui beest.
Ik heb nog niet al te veel uitgespookt in mijn vakantie. Alleen vorige zaterdag ben ik in het Concertgebouw in Brugge naar een voorstelling van de allereerste moderne opera gaan kijken Orfeo van Claudio Monteverdi (1607). Het was het slotconcert van het Festival van Vlaanderen, Musica Antiqua, in Brugge. Ik had hiervoor twee vrijkaarten van mijn werkgever gekregen (nogmaals bedankt, achtbare werkgever, leuk gebaar!).
Ik ben niet echt een operaliefhebber: ik associeer het genre wellicht teveel met de vooral 19de-eeuwse al dan niet lichtvoetige en/of melodramatische stukken over allerlei amoureuze intriges, dat alles doorspekt met te veel aria's en andere bombastische uitspattingen. Enkel de opera's van Mozart hebben mij al kunnen bekoren; in de Gentse opera zag ik al eens Don Giovanni, in september ga ik in het Kasteel van Ooidonk naar De Toverfluit, een opvoering in openlucht. Ooit had ik al eens twee kaarten voor een opvoering van De Toverfluit in Alden Biesen, maar ik was toen verhinderd.
Monteverdi kende ik eigenlijk alleen van naam. Ik wist dat het de eerste operacomponist was uit de 17de eeuw, de eerste in een traditie die nu nog bestaat (hoewel; worden er nu eigenlijk nog nieuwe klassieke opera's gecomponeerd?).
Het was voor mij ook een eerste kennismaking met het Brugse Concertgebouw op 't Zand. Nogal modern gebouw. De vriendin die me vergezelde vond het maar niks, maar voor mij gaat het wel: het gebouw past in de omgeving op dat grote plein 't zand en is als zaal uiterst geschikt, veel beter dan die oude operagebouwen bvb. in Gent.
Prachtig weertje, veel volk op de terrasjes in het mooie Brugge. Wat de voorstelling zelf betreft was ik vooraf dus een beetje kritisch.
Maar dat viel geweldig goed mee! De enscenering was al heel speciaal; het orkest stond op het podium zelf, niet in een orkestbak. De orkestbezetting was klein. Er waren nauwelijks enkele rekwisieten en decors. Wel hadden de zangers-acteurs mooie kostuums. Wellicht heeft men getracht een 17de-eeuwse setting na te bootsen. Opvallend bij de instrumenten; een groot snaarinstrument. Een luit, maar dan wat groot uitgevallen.
Het werk werd uitgevoerd door het Italiaanse gezelschap La Venexiana, mij verder onbekend, maar ik ben zoals gezegd geen operaliefhebber en hou me maar bij perioden met klassieke muziek bezig.
Het onderwerp van het stuk is de bekende Griekse mythe van Orpheus en Euridyce over een halfgod, zoon van Apollo, die zijn gestorven geliefde uit de onderwereld probeert terug te halen, daar bijna in slaagt, maar uiteindelijk faalt omdat hij te achterdochtig is. Apollo voert zijn ontroostbare zoon aan het slot mee naar de hemel, waar hij de schoonheid van zijn voorgoed verloren geliefde voortaan in de zon en de sterren probeert te ontdekken.
Een eeuwenoud en ook zeer boeiend thema, uitsteknd gebracht door dit Italiaanse gezelschap. Met het nodige gevoel voor dramatiek en theatraliteit zoals alleen Italianen dat kunnen. Ook de muziek verraste me. Er was een mooi leitmotiv. Het was niet te langdradig, geen overbodige ellenlange aria's. Sober dus. Ik heb ervan genoten! Een prachtige opvoering, heel dramatisch, maar niet te overladen.
Het applaus van de bomvolle zaal was navenant!
Op de afbeelding: Charon, de veerman die de overledenen de rivier Styx moet overzetten, weigert Orfeo de overtocht, maar wordt nadien in slaap gewiegd door de muziek van diens lier, die hem zo weet te verschalken en de rivier toch oversteekt.
Een detail dat me nog bijgebleven is: boven de ingang van de onderwereld in het stuk hing de boodschap uit Dantes Purgatorio (of was het het Inferno?): Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt! Van de hemel was hier dus geen sprake, enkel van de hel. Klassieke elementen werden met eigentijdse gemengd.
Overigens kon je het verhaal volgen via een vertaalbalk boven het podium. Dat was ook nodig, want uiteraard was alles in het Italiaans, een taal die ik niet machtig ben. Voorts verwonderde ik me erover hoe goed die operazangers hoorbaar zijn, zonder elektrische (micro-)versterking.
We hadden goede plaatsen op de eerste verdieping in het midden. Maar goed ook, want die opvoering van Don Giovanni in de Gentse opera vanaf de tweede of derde zijbeuk was toch niet alles: wel van de muziek genoten, maar van de opvoering zelf niet bijster veel gezien.
Kortom: de ervaring was voor herhaling vatbaar. Hopelijk valt Die Zauberflöte in september in het kasteel van Ooidonk even goed mee.
vrijdag 20 juli 2007
Komkommertijd
Komkommertijd, slecht weer, dringend aan vakantie toe.
Tijd voor wat escapisme. Schoon carrosserie, in elk geval!
Tijd voor wat escapisme. Schoon carrosserie, in elk geval!
woensdag 11 juli 2007
Den arrivee
Om nog eens op de tourevenementen in Gent terug te komen: de stad heeft woord gehouden. De foto's van de apotheose zondag staan online. Op deze foto sta ik ook op.
Met gele trui en al!
Toen ik 10 à 12 jaar oud was, wou ik trouwens "coureur" worden. Het was simpel: het mocht niet van thuis. Geen sprake van!
Met gele trui en al!
Toen ik 10 à 12 jaar oud was, wou ik trouwens "coureur" worden. Het was simpel: het mocht niet van thuis. Geen sprake van!
maandag 9 juli 2007
De Tour in Gent
Maandag 9 juli: de grote dag van de Touraankomst in Gent.
's Ochtends mooi weer, maar op de middag begint het te regenen.
Als ik vertrek rond 14 uur is het toch al wat minder. Later klaart het volledig uit.
Ik besluit met de fiets naar het parcours te rijden. Over Deurle naar Sint-Martens-Leerne, waar ik aansluit op het parcours aan de fameuze rotonde waar Guy Verhofstadt ooit eens aangereden is op de fiets. Zo leg ik tot aan de aankomst een 13 kilmometer van het officiêle parcours af.
Massa's volk op de baan. Veel mensen maken van de gelegenheid gebruik om een feestje te bouwen langs de kant van de weg. Grote mensenconcentraties in St-Martens-Leerne, Baarle-Drongen en Drongen-dorp. In Drongen constateer ik dat mijn garagist ook een feestje (of liever feest, in een tent, met dans en muziek) geeft. Ik verwonder me erover dat ik geen uitnodiging ontvangen heb. Misschien heb ik mijn nieuw adres niet opgegeven na mijn verhuis.
Doortocht in Drongen, zo'n 2,5 uur voor de passage van de echte renners. Als ik hier gebleven was, had ik wellicht wat meer van de renners gezien. Maar ik wou de sfeer aan de aankomstplaats opsnuiven.
Ter hoogte van Drongen sluit ik aan bij een groep jonge wielertoeristen, compleet in coureursoutfit, die naar Gent fietsen. Via de Drongesesteenweg draaien we de Rooigemlaan in. Vanaf hier staan de toeschouwers al in rijen, ruim 2 uur voor de start. We krijgen overal applaus. Iemand maakt een opmerking over een renner met een bierbuikje (helaas: ik moet er wat aan doen!). Ik maak me klaar voor de sprint bergop, maar vlak voor de arrivee worden we afgeleid naar het Citadelpark.
Veel volk in de omgeving van de eindmeet. Er is geen plaats meer in de onmiddellijke omgeving. Sommige durvers klimmen op standbeelden, fonteinen, verkeersborden ... in de hoop van toch maar een glimp van de wedstrijd op te vangen. De zon is intussen gaan schijnen. Ik zoek me een plekje en installeer me uiteindelijk aan een bocht een kleine 400 meter van de meet, ter hoogte van het vroegere Bijloke-hospitaal.
Het is wachten op de renners na de doortocht van de publiciteitskaravaan. Via televisieschermen vernemen we dat er een ontsnapping van 3 is. Op goed 20 kilometer van de meet wordt het duidelijk dat ze ingehaald zullen worden. Dan hoor ik niks meer.
De spanning stijgt. Ineens opwinding, geroep, applaus ... De renners zijn daar! Het gaat zeer snel. Er arriveert een groepje van 15 man, met aan het hoofd een blauwe "rennerstrein". Later realiseer ik me: de mannen van Quick Step-Innergetic, maar op het ogenblik zelf besef ik dat niet.
Tot onze vezbazing komen de renners aan in afgescheiden groepjes. Ik verneem dat er een valpartij geweest is. Gele trui Cancellara rijdt voorbij met een pijnlijk grimas. Gejuich voorbij ons aan de eindmeet. Wie zou er nu gewonnen hebben? Er loopt een gerucht over een fotofinish tussen Steegmans en Boonen. Boonen zou gewonnen hebben, volgens iemand. Het blijkt spoedig Steegmans te zijn. Onverhoopt toch een Belg! Of was het een Vlaming? De meningen zijn hier duidelijk verdeeld!
Ik spoed me naar de aankomst, zoals zovelen. We zien een stuk van de Cérémonie Protocollaire op scherm, maar tot bij het podium geraken we niet. Ik vang een glimp van Tom Boonen op de fiets op. Supporterskoren begeleiden hem, evenals Steegmans. Ik ontmoet enkele bekenden, waarvan er sommigen een podiumkaart bemachtigd hadden. Veel Vlaamse vlaggen hier aan de aankomst. De organisatie "Vlaanderen Vlagt" was weer talrijk present. Helaas begint het opnieuw te regenen.
Ik loop nog wat rond en verwonder me over dat circus dat die Tour toch wel is. Ik raak in de ban van de sfeer, die me al van in mijn kindertijd aanspreekt. Ooit zou ik wel eens zo'n hele Ronde van Frankrijk willen volgen.
Nadien keer ik De Pinte-waarts. Het was toch wel de moeite, alleen al voor de sfeer. De wielersport blijft heel populair in onze contreien. Zeker de tour. Een beetje verwonderlijk na al die dopingperikelen. Mensen hebben een idool nodig, iemand om naar op te kijken, filosofeer ik. Ook al heb ik van de wedstrijd zelf niet zoveel gezien, toch heb ik ervan genoten. De koers bekijk ik achteraf wel in het tv-journaal van 19 uur.
's Ochtends mooi weer, maar op de middag begint het te regenen.
Als ik vertrek rond 14 uur is het toch al wat minder. Later klaart het volledig uit.
Ik besluit met de fiets naar het parcours te rijden. Over Deurle naar Sint-Martens-Leerne, waar ik aansluit op het parcours aan de fameuze rotonde waar Guy Verhofstadt ooit eens aangereden is op de fiets. Zo leg ik tot aan de aankomst een 13 kilmometer van het officiêle parcours af.
Massa's volk op de baan. Veel mensen maken van de gelegenheid gebruik om een feestje te bouwen langs de kant van de weg. Grote mensenconcentraties in St-Martens-Leerne, Baarle-Drongen en Drongen-dorp. In Drongen constateer ik dat mijn garagist ook een feestje (of liever feest, in een tent, met dans en muziek) geeft. Ik verwonder me erover dat ik geen uitnodiging ontvangen heb. Misschien heb ik mijn nieuw adres niet opgegeven na mijn verhuis.
Doortocht in Drongen, zo'n 2,5 uur voor de passage van de echte renners. Als ik hier gebleven was, had ik wellicht wat meer van de renners gezien. Maar ik wou de sfeer aan de aankomstplaats opsnuiven.
Ter hoogte van Drongen sluit ik aan bij een groep jonge wielertoeristen, compleet in coureursoutfit, die naar Gent fietsen. Via de Drongesesteenweg draaien we de Rooigemlaan in. Vanaf hier staan de toeschouwers al in rijen, ruim 2 uur voor de start. We krijgen overal applaus. Iemand maakt een opmerking over een renner met een bierbuikje (helaas: ik moet er wat aan doen!). Ik maak me klaar voor de sprint bergop, maar vlak voor de arrivee worden we afgeleid naar het Citadelpark.
Veel volk in de omgeving van de eindmeet. Er is geen plaats meer in de onmiddellijke omgeving. Sommige durvers klimmen op standbeelden, fonteinen, verkeersborden ... in de hoop van toch maar een glimp van de wedstrijd op te vangen. De zon is intussen gaan schijnen. Ik zoek me een plekje en installeer me uiteindelijk aan een bocht een kleine 400 meter van de meet, ter hoogte van het vroegere Bijloke-hospitaal.
Het is wachten op de renners na de doortocht van de publiciteitskaravaan. Via televisieschermen vernemen we dat er een ontsnapping van 3 is. Op goed 20 kilometer van de meet wordt het duidelijk dat ze ingehaald zullen worden. Dan hoor ik niks meer.
De spanning stijgt. Ineens opwinding, geroep, applaus ... De renners zijn daar! Het gaat zeer snel. Er arriveert een groepje van 15 man, met aan het hoofd een blauwe "rennerstrein". Later realiseer ik me: de mannen van Quick Step-Innergetic, maar op het ogenblik zelf besef ik dat niet.
Tot onze vezbazing komen de renners aan in afgescheiden groepjes. Ik verneem dat er een valpartij geweest is. Gele trui Cancellara rijdt voorbij met een pijnlijk grimas. Gejuich voorbij ons aan de eindmeet. Wie zou er nu gewonnen hebben? Er loopt een gerucht over een fotofinish tussen Steegmans en Boonen. Boonen zou gewonnen hebben, volgens iemand. Het blijkt spoedig Steegmans te zijn. Onverhoopt toch een Belg! Of was het een Vlaming? De meningen zijn hier duidelijk verdeeld!
Ik spoed me naar de aankomst, zoals zovelen. We zien een stuk van de Cérémonie Protocollaire op scherm, maar tot bij het podium geraken we niet. Ik vang een glimp van Tom Boonen op de fiets op. Supporterskoren begeleiden hem, evenals Steegmans. Ik ontmoet enkele bekenden, waarvan er sommigen een podiumkaart bemachtigd hadden. Veel Vlaamse vlaggen hier aan de aankomst. De organisatie "Vlaanderen Vlagt" was weer talrijk present. Helaas begint het opnieuw te regenen.
Ik loop nog wat rond en verwonder me over dat circus dat die Tour toch wel is. Ik raak in de ban van de sfeer, die me al van in mijn kindertijd aanspreekt. Ooit zou ik wel eens zo'n hele Ronde van Frankrijk willen volgen.
Nadien keer ik De Pinte-waarts. Het was toch wel de moeite, alleen al voor de sfeer. De wielersport blijft heel populair in onze contreien. Zeker de tour. Een beetje verwonderlijk na al die dopingperikelen. Mensen hebben een idool nodig, iemand om naar op te kijken, filosofeer ik. Ook al heb ik van de wedstrijd zelf niet zoveel gezien, toch heb ik ervan genoten. De koers bekijk ik achteraf wel in het tv-journaal van 19 uur.
zondag 8 juli 2007
Nog een foto
Nog een foto van deze namiddag: de rij wachtenden voor de start van de grote apotheose.
Er zijn ook foto's gemaakt toen we in groep over de eindmeet reden. Ze zouden op www.tourgent.be komen, zo beloofde de organisatie ons, maar ze staan er nog niet op.
De sfeer op het St-Pietersplein was best te doen. Toch leuk dat de stad zich niet beperkt tot de aankomst van de ronde zelf, maar er tal van randactiviteiten en volksvermaak rond georganiseerd heeft.
Morgen ga ik terug voor de ritaankomst zelf. Er zal wel een massa volk op de been zijn.
Er zijn ook foto's gemaakt toen we in groep over de eindmeet reden. Ze zouden op www.tourgent.be komen, zo beloofde de organisatie ons, maar ze staan er nog niet op.
De sfeer op het St-Pietersplein was best te doen. Toch leuk dat de stad zich niet beperkt tot de aankomst van de ronde zelf, maar er tal van randactiviteiten en volksvermaak rond georganiseerd heeft.
Morgen ga ik terug voor de ritaankomst zelf. Er zal wel een massa volk op de been zijn.
't Is uwen tour - 2
Je raadt echter nooit wie de ster van de namiddag was: de flikken (zie ook al vorige foto)!
Ze hadden namelijk versterking gekregen van een soort Jimmy B. op stelten (in tweevoud).
De vrolijke wetsdienaars maakten danspasjes waarbij ze discobewegingen uitvoerden met hun gummiknuppels.
Ze hadden namelijk versterking gekregen van een soort Jimmy B. op stelten (in tweevoud).
De vrolijke wetsdienaars maakten danspasjes waarbij ze discobewegingen uitvoerden met hun gummiknuppels.
't Is uwen tour
Gezellige fietsdrukte vandaag in Gent. In het kader van de festiviteiten i.v.m. de aankomst van de Tour in Gent op 9 juli organiseerde de dienst Mobiliteit van de stad vandaag een reeks fietstochten onder de naam "'t Is uwen tour". Ik heb de tocht "Comme ci comme ça" meegereden. Het was een tocht door Gent met een gids die allerlei weetjes ten beste gaf. Best interessant! Leuk weertje ook, al zou dat in de late namiddag omslaan.
Als apotheose mochten alle deelnemers in groep als eersten over de eindmeet van de rit morgen rijden. Daarna ging het naar het St-Pietersplein waar een folksfeest plaatsvond en men op groot scherm kon kijken naar de aankomst van de eerste rit van de tour.
Opgemerkte deelnemer: de burgemeester.
Als apotheose mochten alle deelnemers in groep als eersten over de eindmeet van de rit morgen rijden. Daarna ging het naar het St-Pietersplein waar een folksfeest plaatsvond en men op groot scherm kon kijken naar de aankomst van de eerste rit van de tour.
Opgemerkte deelnemer: de burgemeester.
vrijdag 6 juli 2007
woensdag 4 juli 2007
Gent - Slachthuislaan
Even een experimentje!
Nu ik toch besloten heb deze blog te behouden, kan ik hem evengoed wat moderniseren. En bijvoorbeeld Flickr beginnen te gebruiken om foto's te uploaden.
Mijn eerste foto is een scan van een postkaart die ik enkele maanden geleden verkocht heb op eBay. Ik heb er 15,75 euro voor gekregen, lang niet slecht.
Het is een postkaart van een straat in Gent, de Slachthuislaan. De kaart werd verstuurd in 1909 naar het gezin waartoe een van mijn grootmoeders behoorde.
Opzoekingswerk leert dat de straat niet meer bestaat. De Slachthuisstraat bestaat wel nog. Wellicht was de laan in dezelfde buurt (vroegere Beestenmarkt). Ze gelijkt sterk op de huidige Kasteellaan, niet?
Die is dan op 100 jaar tijd wel sterk veranderd! Klopt het dat er 100 jaar geleden een vaart lag waar zich nu het gedeelte van de Kasteellaan op de kleine ring bevindt?
Nu ik toch besloten heb deze blog te behouden, kan ik hem evengoed wat moderniseren. En bijvoorbeeld Flickr beginnen te gebruiken om foto's te uploaden.
Mijn eerste foto is een scan van een postkaart die ik enkele maanden geleden verkocht heb op eBay. Ik heb er 15,75 euro voor gekregen, lang niet slecht.
Het is een postkaart van een straat in Gent, de Slachthuislaan. De kaart werd verstuurd in 1909 naar het gezin waartoe een van mijn grootmoeders behoorde.
Opzoekingswerk leert dat de straat niet meer bestaat. De Slachthuisstraat bestaat wel nog. Wellicht was de laan in dezelfde buurt (vroegere Beestenmarkt). Ze gelijkt sterk op de huidige Kasteellaan, niet?
Die is dan op 100 jaar tijd wel sterk veranderd! Klopt het dat er 100 jaar geleden een vaart lag waar zich nu het gedeelte van de Kasteellaan op de kleine ring bevindt?
woensdag 27 juni 2007
Kittens
We hadden onze poes nog maar enkele maanden en lap: ze was al zwanger!
Vier kleine poesjes. Merkwaardig: de eerste twee dagen blies Simonneken naar haar jongen en keek er nauwelijks naar om. Mijn nichtje Elisabeth die toevallig aanwezig was, heeft het laatste poesje moeten droogwrijven. Daarna haalde het moederinstinct het, zoals je kan zien op de foto.
Nu kan de kat haar kleintjes niet meer missen. Maar het afscheid is nabij.
Alle vier de poesjes zijn ondertussen beloofd aan iemand, twee zijn er al weg (intussen zijn ze 7,5 week oud). Een tweetal weken geleden hebben we de eierstokken van onze poes laten wegnemen. Het zal dus haar eerste en enige bevalling geweest zijn. Dat verlost ons meteen van gruwelijke activiteiten, zoals daar zijn: de jonge katjes in een beerput werpen, verdrinken of achterlaten langs de kant van de weg, etc. Je kan immers niet je hele huis vol met katten laten.
Die vier hebben enkele weken lang heel onze garage volgepist en volgekakt. Gelukkig hebben we een nieuwe eigenaar gevonden voor alle vier de katjes. Volgend weekend gaan de laatste twee de deur uit. Zijn het geen schatjes (de beestjes lieten zich wel moeilijk fotograferen)?
Vier kleine poesjes. Merkwaardig: de eerste twee dagen blies Simonneken naar haar jongen en keek er nauwelijks naar om. Mijn nichtje Elisabeth die toevallig aanwezig was, heeft het laatste poesje moeten droogwrijven. Daarna haalde het moederinstinct het, zoals je kan zien op de foto.
Nu kan de kat haar kleintjes niet meer missen. Maar het afscheid is nabij.
Alle vier de poesjes zijn ondertussen beloofd aan iemand, twee zijn er al weg (intussen zijn ze 7,5 week oud). Een tweetal weken geleden hebben we de eierstokken van onze poes laten wegnemen. Het zal dus haar eerste en enige bevalling geweest zijn. Dat verlost ons meteen van gruwelijke activiteiten, zoals daar zijn: de jonge katjes in een beerput werpen, verdrinken of achterlaten langs de kant van de weg, etc. Je kan immers niet je hele huis vol met katten laten.
Die vier hebben enkele weken lang heel onze garage volgepist en volgekakt. Gelukkig hebben we een nieuwe eigenaar gevonden voor alle vier de katjes. Volgend weekend gaan de laatste twee de deur uit. Zijn het geen schatjes (de beestjes lieten zich wel moeilijk fotograferen)?
Kraan
Het is een speciaal geval, ons Simonneken. Nooit eerder van een kat geweten die rechtstreeks van de waterkraan drinkt!
Simonneken
Sinds eind vorig jaar, kort na de verhuis naar De Pinte, hebben we een katje. Het beestje heet Simonneken, naar het personage in de VRT-soap Thuis. Is de gelijkenis niet treffend? Het zal nu ongeveer 9-10 maanden oud zijn.
Merkwaardig hoe snel je aan zo'n huisdier gehecht raakt!
maandag 25 juni 2007
Post-electorale blues
Het onverwachte SP.a-Spirit verkiezingsdébâcle ligt ondertussen al meer dan veertien dagen achter de rug. De eerste analyses zijn gemaakt. De ergste klap is verwerkt.
Ik ben wat ziek geweest van de inspanningen en de stress tijdens de campagne en de alcohol die rijkelijk vloeide. Ben er nog niet helemaal bovenop.
Tijd voor een terugkeer naar het gewone leven. Ik heb een goeie maand zowat al het andere dan de verkiezingen verwaarloosd. Er is werk te doen!
Tijd om alles te relativeren ook. Als je te lang met politiek bezig bent, word je te monomaan, maar gefocust op één ding. Er zijn nog andere dingen: in de tuin werken bijvoorbeeld. Er zijn hier in mijn omgeving in De Pinte veel prachtige tuinen, echte juweeltjes. Ik tracht de mijne - toen ik er kwam wonen een wildernis bijna, vol onkruid en mos - zoveel mogelijk op te knappen. Ik ben een groot deel van de lente in de weer geweest met zaaien en planten. Spijtig dat het weer nu nogal tegenvalt.
Ik ben wat ziek geweest van de inspanningen en de stress tijdens de campagne en de alcohol die rijkelijk vloeide. Ben er nog niet helemaal bovenop.
Tijd voor een terugkeer naar het gewone leven. Ik heb een goeie maand zowat al het andere dan de verkiezingen verwaarloosd. Er is werk te doen!
Tijd om alles te relativeren ook. Als je te lang met politiek bezig bent, word je te monomaan, maar gefocust op één ding. Er zijn nog andere dingen: in de tuin werken bijvoorbeeld. Er zijn hier in mijn omgeving in De Pinte veel prachtige tuinen, echte juweeltjes. Ik tracht de mijne - toen ik er kwam wonen een wildernis bijna, vol onkruid en mos - zoveel mogelijk op te knappen. Ik ben een groot deel van de lente in de weer geweest met zaaien en planten. Spijtig dat het weer nu nogal tegenvalt.
vrijdag 1 juni 2007
Op campagne - 3
Het wordt hoog tijd dat die verkiezingen achter de rug zijn.
De laatste tijd heb ik vooral affiches geplakt. Ik heb al een (uiteraard onterechte) klacht aan mijn been gehad voor het overplakken van affiches van een andere partij in een buurgemeente. Tja, als die denken dat die gemeentelijke borden voor hen alleen zijn!
Gisterenavond en -nacht heb ik meegholpen om adressen te schrijven en postzegels te plakken. Er stond een emmer half gevuld met pap achterin mijn auto en die is tot twee keer toe omvergevallen! Te bruuske manoevres, helaas!
Wat een smeerlapperij! De eerste keer lag er een deken onder, de tweede keer niet.
Ik ben tot twee uur 's nachts beziggeweest met die smurrie te verwijderen en mijn auto te reinigen.
De vermoeidheid begint bovendien te wegen. Maar voor de kandidaten zelf, zeker die op strijdplaatsen zal het wel nog veel erger zijn. Die zitten nog met extra spanning.
De laatste tijd heb ik vooral affiches geplakt. Ik heb al een (uiteraard onterechte) klacht aan mijn been gehad voor het overplakken van affiches van een andere partij in een buurgemeente. Tja, als die denken dat die gemeentelijke borden voor hen alleen zijn!
Gisterenavond en -nacht heb ik meegholpen om adressen te schrijven en postzegels te plakken. Er stond een emmer half gevuld met pap achterin mijn auto en die is tot twee keer toe omvergevallen! Te bruuske manoevres, helaas!
Wat een smeerlapperij! De eerste keer lag er een deken onder, de tweede keer niet.
Ik ben tot twee uur 's nachts beziggeweest met die smurrie te verwijderen en mijn auto te reinigen.
De vermoeidheid begint bovendien te wegen. Maar voor de kandidaten zelf, zeker die op strijdplaatsen zal het wel nog veel erger zijn. Die zitten nog met extra spanning.
woensdag 23 mei 2007
Op campagne - 2
Een steeds weerkerend probleem in het gevecht met de brievenbussen in verkiezingstijd zijn die stickers die op sommige brievenbussen geplakt zijn om reclame tegen te gaan. Ze zijn in de trant van "JA!, wel regionale pers, NEE!, geen folders". Mag je verkiezingspropaganda in dergelijke brievenbussen stoppen of niet? Het behoort een beetje tot een grijze zone. De heren en dames politici worden verzocht om wat meer duidelijkheid te verschaffen. Natuurlijk zijn ze daarin niet gehaast.
Je zou ervan kunnen uitgaan dat brievenbussen waarop staat "NEE!, geen regionale pers, NEE!, geen reclamedrukwerk" niet gebust mogen worden met verkiezingspropaganda. maar ik heb zelf vastgesteld dat als De Post verkiezingsfolders verdeelt, die bussen OOK bediend worden.
Bij mij hangt het er wat van af hoe mijn hoed staat. In het begin sloeg ik consciëntieus alle NEE!, NEE!-bussen over. Maar op sommige plaatsen zijn dat er zo veel dat je een groot aantal bussen moet overslaan en je nog nauwelijks voldoende folders kwijtraakt, zeker als de woningen nogal verspreid van elkaar staan. Soms krijg je het aan de stok met bewoners die zien dat hun brievenbus toch gebust wordt.
Dit jaar heb ik het nog maar één keer aan de stok gehad met een bewoner van een appartementsblok. Het was een vrachtwagenchauffeur van (vermoedelijk) Oost-Europese origine. Nadat ik zijn blok gebust had, wees hij me op enkele NEE! NEE!-stickers. NEE! NEE! betekent geen reklaam gebood hij me en voegde eraan toe dat die stickers van de stad zijn. Ik probeerde nog dat mijn folder geen reclame was en wees hem ook naar de tekst JA! JA!, die in koeien van letters op mijn folder staat. Maar hij wou niks weten.
Ik heb niet verder aangedrongen. ruzie maken heeft in dergelijke omstandigheden niet veel zin. En achter zijn rug, in de volgende straat, heb ik de NEE! NEE!-bussen toch weer bediend. Op de duur denk je daar niet meer bij na, je ramt die folder gewoon in de eerste bus die je tegenkomt.
Gisteravond kwam ik een brievenbus tegen met de tekst "Geen verkiezingsdrukwerk a.u.b.". Het ultieme argument! Uiteraard kon ik nu niet anders dan capituleren en heb die bus deemoedig overslagen.
Je zou ervan kunnen uitgaan dat brievenbussen waarop staat "NEE!, geen regionale pers, NEE!, geen reclamedrukwerk" niet gebust mogen worden met verkiezingspropaganda. maar ik heb zelf vastgesteld dat als De Post verkiezingsfolders verdeelt, die bussen OOK bediend worden.
Bij mij hangt het er wat van af hoe mijn hoed staat. In het begin sloeg ik consciëntieus alle NEE!, NEE!-bussen over. Maar op sommige plaatsen zijn dat er zo veel dat je een groot aantal bussen moet overslaan en je nog nauwelijks voldoende folders kwijtraakt, zeker als de woningen nogal verspreid van elkaar staan. Soms krijg je het aan de stok met bewoners die zien dat hun brievenbus toch gebust wordt.
Dit jaar heb ik het nog maar één keer aan de stok gehad met een bewoner van een appartementsblok. Het was een vrachtwagenchauffeur van (vermoedelijk) Oost-Europese origine. Nadat ik zijn blok gebust had, wees hij me op enkele NEE! NEE!-stickers. NEE! NEE! betekent geen reklaam gebood hij me en voegde eraan toe dat die stickers van de stad zijn. Ik probeerde nog dat mijn folder geen reclame was en wees hem ook naar de tekst JA! JA!, die in koeien van letters op mijn folder staat. Maar hij wou niks weten.
Ik heb niet verder aangedrongen. ruzie maken heeft in dergelijke omstandigheden niet veel zin. En achter zijn rug, in de volgende straat, heb ik de NEE! NEE!-bussen toch weer bediend. Op de duur denk je daar niet meer bij na, je ramt die folder gewoon in de eerste bus die je tegenkomt.
Gisteravond kwam ik een brievenbus tegen met de tekst "Geen verkiezingsdrukwerk a.u.b.". Het ultieme argument! Uiteraard kon ik nu niet anders dan capituleren en heb die bus deemoedig overslagen.
maandag 21 mei 2007
Op campagne
Nog eens een berichtje van de Gentse Zwijger. Lang geleden :-)
Nog steeds alive and kicking, maar niet echt veel meer van zeggen.
Het is weer eens verkiezingstijd. Als militant van een politieke partij moet ik dan ook weer op pad. Folders bussen en dergelijke.
Het is eens wat anders dan het dagdagelijkse gedoe. En ik moet bekennen: het samen toewerken naar een gemeenschappelijk doel (hoogtepunt of laagtepunt, liefst natuurlijk het eerste) vind ik wel leuk.
Als de kandidate waarvoor ik vooral bus verkozen wordt, zal ik haar een factuur voor een nieuw paar schoenen sturen. Hoewel: in de groene omgeving aan de rand van de stad waar ik nu woon, doe ik dat buswerk vooral per fiets, omdat de huizen te ver van elkaar verwijderd staan. Het is best te doen, maar het vergt wel enige behendigheid bij het sturen.
Je leert je omgeving wat beter kennen. Het gebied tussen De Pinte en Gent (St-Denijs-Westrem en Zwijnaarde) is prachtig: heel veel groen, bos zelfs. Niet voor niets zou dit gebied deel uitmaken van het toekomstige Gentse stadsbos. Er is ook residentiële bewoning.
In dit gebied trof ik tijdens het bussen van verkiezingsfolders iemand aan die daar op een stuk braakliggend grond bij de spoorweg in de vrije natuur leeft. Ik herkende de man en vooral zijn zelfgemaakt kamp dat bestaat uit een oude caravan en enkele tenten van op TV. Een uitzending van Jambers of iets in die trant die ik ooit gezien heb. Blijkbaar woont de man daar nog steeds.
De tweede keer dat ik daar voorbijkwam tijdens mijn buswerk sprak ik de excentrieke man aan.
Ik vroeg hem of hij daar ook ergens een brievenbus had. "Dat heb ik hier niet nodig", antwoordde hij met een sappig Gents accent. Verder feliciteerde hij mij met mijn inspanningen en stelde dat ik vandaag weer het nodige gedaan had.
Het lag nog op mijn lippen hem te vragen of hij ook ging stemmen. Ik bedacht me en heb de man verder maar met rust gelaten.
Nog steeds alive and kicking, maar niet echt veel meer van zeggen.
Het is weer eens verkiezingstijd. Als militant van een politieke partij moet ik dan ook weer op pad. Folders bussen en dergelijke.
Het is eens wat anders dan het dagdagelijkse gedoe. En ik moet bekennen: het samen toewerken naar een gemeenschappelijk doel (hoogtepunt of laagtepunt, liefst natuurlijk het eerste) vind ik wel leuk.
Als de kandidate waarvoor ik vooral bus verkozen wordt, zal ik haar een factuur voor een nieuw paar schoenen sturen. Hoewel: in de groene omgeving aan de rand van de stad waar ik nu woon, doe ik dat buswerk vooral per fiets, omdat de huizen te ver van elkaar verwijderd staan. Het is best te doen, maar het vergt wel enige behendigheid bij het sturen.
Je leert je omgeving wat beter kennen. Het gebied tussen De Pinte en Gent (St-Denijs-Westrem en Zwijnaarde) is prachtig: heel veel groen, bos zelfs. Niet voor niets zou dit gebied deel uitmaken van het toekomstige Gentse stadsbos. Er is ook residentiële bewoning.
In dit gebied trof ik tijdens het bussen van verkiezingsfolders iemand aan die daar op een stuk braakliggend grond bij de spoorweg in de vrije natuur leeft. Ik herkende de man en vooral zijn zelfgemaakt kamp dat bestaat uit een oude caravan en enkele tenten van op TV. Een uitzending van Jambers of iets in die trant die ik ooit gezien heb. Blijkbaar woont de man daar nog steeds.
De tweede keer dat ik daar voorbijkwam tijdens mijn buswerk sprak ik de excentrieke man aan.
Ik vroeg hem of hij daar ook ergens een brievenbus had. "Dat heb ik hier niet nodig", antwoordde hij met een sappig Gents accent. Verder feliciteerde hij mij met mijn inspanningen en stelde dat ik vandaag weer het nodige gedaan had.
Het lag nog op mijn lippen hem te vragen of hij ook ging stemmen. Ik bedacht me en heb de man verder maar met rust gelaten.
donderdag 25 januari 2007
A new life
Al lang niks meer gepost. Weinig behoefte daartoe gevoeld. Het een beetje moe om persoonlijke gevoelens en observaties op het net tegooien. En te veel bezig met de grote verhuisoperatie. Gedacht aan stoppen, maar na enig aandringen...
Misschien post ik van tijd tot tijd nog wel eens iets. Probeer ik deze blog nu en dan wat nieuw leven in te blazen.
Ik was al bijna vergeten hoe je inlogt via de nieuwe Google-account.
Ondertussen ben ik een nieuw leven begonnen. Ik woon sinds enkele maanden op het platteland. Hoewel platteland ... Eerder een groen, residentieel gebied, dat paalt aan de stad waar ik meer dan 25 jaar gewoond heb.
Het is nog steeds wennen. Het is er rustig, soms iets te. Het doet raar aan als je gewoon bent van je deur uit te stappen en midden in het gewoel terecht te komen. Vooral in de winter is dat raar.
Maar goed: de lente is niet zo veraf meer. En de zomer zal wellicht veel goedmaken. Bovendien ken ik in mijn nieuwe biotoop nog niet veel volk.
En Gent is toch ook niet zo ver. Als het weer het toelaat doe ik die 10 kilometer geregeld met de fiets. En ik zit niet meer constant in dat te drukke verkeer. En in die veel te drukke warenhuizen met al die haastige mensen. Tijd om te onthaasten.
Misschien post ik van tijd tot tijd nog wel eens iets. Probeer ik deze blog nu en dan wat nieuw leven in te blazen.
Ik was al bijna vergeten hoe je inlogt via de nieuwe Google-account.
Ondertussen ben ik een nieuw leven begonnen. Ik woon sinds enkele maanden op het platteland. Hoewel platteland ... Eerder een groen, residentieel gebied, dat paalt aan de stad waar ik meer dan 25 jaar gewoond heb.
Het is nog steeds wennen. Het is er rustig, soms iets te. Het doet raar aan als je gewoon bent van je deur uit te stappen en midden in het gewoel terecht te komen. Vooral in de winter is dat raar.
Maar goed: de lente is niet zo veraf meer. En de zomer zal wellicht veel goedmaken. Bovendien ken ik in mijn nieuwe biotoop nog niet veel volk.
En Gent is toch ook niet zo ver. Als het weer het toelaat doe ik die 10 kilometer geregeld met de fiets. En ik zit niet meer constant in dat te drukke verkeer. En in die veel te drukke warenhuizen met al die haastige mensen. Tijd om te onthaasten.
Abonneren op:
Posts (Atom)