Vrouwenweek: de apotheose

Ik weet wel dat de Vrouwenweek afgelopen is (met opzet heb ik het niet langer over de 'Wijvenweek'). Ik heb gisteren niets gepost en heb dus nog een 'inhaalpost' te goed. En deze, mijn sublieme apotheose van de Vrouwenweek, is te mooi om niet op deze blog te posten. Dat zou zijn als een voetbalspits die met de bal alleen voor open doel belandt en nalaat te scoren. Je bent blogger of je bent het niet!

Moet ik dan toch nog afkomen, vroeg ik gisterennacht aan de telefoon, terwijl ik net terug was van Gent en me al aan het klaarmaken was om te gaan slapen. Dat kan ik echt niet eisen, zei ze. Je klinkt ook zo moe!

Wat mannen niet begrijpen, was een van de dagthema's van de vrouwenweek.
Ik had de stille, maar indringende wenk nochtans wel degelijk begrepen! Jaren samenleven met een vrij lastig exemplaar van deze soort had me wijzer gemaakt.
En maar al te goed ook! Gelukkig maar dus!

Een donkere rotonde in Sint-Denijs-Westrem, midden in een zondagnacht. Ik wist daar een leuk jongerencafé zijn. Daar hadden we afgesproken. Natuurlijk bleek het op zondagnacht gesloten.

Het leek een scène uit een film noir. Iets uit de jaren '50 of '60. Ik stond daar heel eenzaam op het midden van dat pleintje, waaarrond een rotonde ligt. Nauwelijks verlichting, geen voorbijgangers. Nu en dan reed een eenzame auto voorbij.

Ineens meende ik haar in één van die auto's te herkennen. Maar ze reed door. Ik stond daar radeloos in mijn eentje te koekeloeren, in het holst van de nacht. Als een volslagen idioot. Ineens kwam diezelfde auto terug aangetuft uit de andere richting, heel langzaam. En stapte ze uit.

Dit is mijn plekje, zei ik tegen haar in het nachtcafé. Ik was daar jaren geleden ooit een relatie begonnen. Of het prille begin ervan zag daar het licht.

Terwijl ik aan de toog stond te bestellen, keek ik even naar haar om. Ze zag er wat verloren uit. Ze had me de hele avond lopen zoeken. Ik haar eigenlijk ook. Het was jammerlijk misgelopen, maar door haar tegenwoordigheid van geest, die plotse e-mail met een GSM-nummer, was dat op het allerlaatste nippertje toch nog goedgekomen.

Zou je geen statement maken?, vroeg ze toen ik terug was met de drankjes.
Ik boog me over de tafel, pakte haar vast en kuste haar volop en langdurig op de mond. Is dit voldoende als statement?, antwoordde ik.

De rest is silence, zoals het een zwijger betaamt, zelfs al is hij van Gent.

(Mijn eerbetoon aan de vrouw in het kader van de Vrouwenweek. Of is het de Liefdesweek?)