Eindelijk gelukt! Vrijdag bij mijn provider vernomen dat mijn ADSL al van dinsdag in orde was (tegen elke afspraak in hadden ze me daar niet zelf van op de hoogte gebracht, maar heb ik nogmaals moeten bellen).
Dan me een heel weekend suf gepiekerd waarom de verbinding altijd uitviel. Gisterenavond het probleem eindelijk gevonden. Een draadloze telefoon was de schuldige!
Na bijna twee maanden zonder internet thuis als gevolg van mijn verhuis kan ik eindelijk weer surfen. Gelukkig maar, want je wordt voor steeds meer dingen afhankelijk van het net. Ik werd er gewoon sikkeneurig van. Nog goed dat ik een aantal dringende zaken op kantoor kon regelen en mijn e-mail op mijn privé-account naar mijn e-mail op kantoor kon doorsturen.
Onvoorstelbaar eigenlijk dat dat zo lang moeten duren heeft. Er zaten een aantal misverstanden tussen, midden in de chaos van die (grote) verhuis. En ook foute informatie en slechte service.
En met ADSL loopt er technisch nogal snel iets mis. En vind het dan maar!
Ondertussen ligt deze blog al een hele tijd plat. Er zullen wel niet veel bezoekers meer over zijn, behalve dan via zoekopdrachten in Google. We zien wel wat ik er nog mee aanvang.
dinsdag 14 november 2006
maandag 6 november 2006
Vervelend!
Nog steeds geen internet en dat nu al meer dan anderhalve maand! Ik zal me eens goed kwaad moeten maken.
Ik overweeg ook al om van operator te veranderen.
De service bij Scarlet trekt duidelijk op niks!
Ik overweeg ook al om van operator te veranderen.
De service bij Scarlet trekt duidelijk op niks!
woensdag 18 oktober 2006
Buiten dienst!
Ben ondertussen naar De Pinte verhuisd.
De stadsdrukte en het lawaai ingeruild voor het rustgevende geluid van grasmachines met een tikje E17 op de achtergrond.
Door een misverstand zit ik echter nog steeds zonder internet thuis, hopelijk niet al te lang meer
Ik weet nog niet of ik deze blog zal behouden in de huidige vorm. Ik moet het nog bekijken.
Als een aantal andere praktische problemen opgelost zijn. En ik weer op het net zit, natuurlijk.
De stadsdrukte en het lawaai ingeruild voor het rustgevende geluid van grasmachines met een tikje E17 op de achtergrond.
Door een misverstand zit ik echter nog steeds zonder internet thuis, hopelijk niet al te lang meer
Ik weet nog niet of ik deze blog zal behouden in de huidige vorm. Ik moet het nog bekijken.
Als een aantal andere praktische problemen opgelost zijn. En ik weer op het net zit, natuurlijk.
maandag 28 augustus 2006
Enkele impressies van mijn fietsreis
Ik beperk het verslag van mijn fietsreis tot enkele foto-impressies vanwege tijdsgebrek.
Lionel Vandenberghe in Esen bij Diksmuide, vlak voor de aankomst van de Vredesfietseling
De eerste allochtoon die sprak op de IJzerbedevaart. Het is een Gentenaar. Ik ken hem persoonlijk: Mohammed El Omari van de vereniging Divers en Actief. Symbolisch erg belangrijke gebeurtenis, die toespraak op de IJzerbedevaart 2006! Vind ik, tot spijt van wie 't benijdt!
Tekst van een Bretoense monument in Diksmuide ter ere van de gesneuvelde Bretonse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. .
Bij de start aan de jeugdherberg in Gent voor de laatste etappe naar Diksmuide
Debat in Gent (in het Zilverhof) over o.a. Europa, de vrede en Libanon. Met Jan Roegiers, anne Van Lancker en ... Jean-Luc Dehaene. Moderator was Bruno Huyghebaert.
De Vredesfietseling anno 2006 in volle actie!
De Voerense burgemeester heeft duidelijk alle vertrouwen in de komende gemeenteraadsverkiezingen
Lionel Vandenberghe in Esen bij Diksmuide, vlak voor de aankomst van de Vredesfietseling
De eerste allochtoon die sprak op de IJzerbedevaart. Het is een Gentenaar. Ik ken hem persoonlijk: Mohammed El Omari van de vereniging Divers en Actief. Symbolisch erg belangrijke gebeurtenis, die toespraak op de IJzerbedevaart 2006! Vind ik, tot spijt van wie 't benijdt!
Tekst van een Bretoense monument in Diksmuide ter ere van de gesneuvelde Bretonse soldaten uit de Eerste Wereldoorlog. .
Bij de start aan de jeugdherberg in Gent voor de laatste etappe naar Diksmuide
Debat in Gent (in het Zilverhof) over o.a. Europa, de vrede en Libanon. Met Jan Roegiers, anne Van Lancker en ... Jean-Luc Dehaene. Moderator was Bruno Huyghebaert.
De Vredesfietseling anno 2006 in volle actie!
De Voerense burgemeester heeft duidelijk alle vertrouwen in de komende gemeenteraadsverkiezingen
zaterdag 19 augustus 2006
Nakende verhuis
Alweer een tijd geleden dat ik nog wat gepost heb. Ik heb het nog steeds veel te druk met andere dingen om nog tijd over te houden om te bloggen. Bovendien ben ik een beetje "blogmoe". Ik vertoon duidelijke symptomen van een 'blogger's block". Ik weet dan ook niet of deze blog nog een lang leven beschoren zal blijven.
Te meer omdat ik volgende maand naar De Pinte verhuis. Het is er dan toch eindelijk eens van gekomen. De naam van deze blog zal dus al niet meer kloppen, al behoort De Pinte toch wel zo'n beetje tot het Gents stadsgewest (ze zullen het in De Pinte niet graag horen). Waarom De Pinte? Het is er een oase van groen en van rust. Met wat ouder te worden begin ik het steeds moeilijker te krijgen met het soms hectische en stresserende leventje in de Gentse binnenstad: te veel volk op een te kleine ruimte, te veel auto's en te weinig parkeerplaatsen, te veel lawaai, noem maar op. Anderzijds is er natuurlijk wel veel te doen. Je hoeft maar je deur uit te stappen en er is onmiddellijk veel leven rondom
Het zal een hele aanpassing worden. In elk geval zal Gent niet zo ver zijn: maar een tien kilometer.
Ondertussen heb ik deze maand geen grootse vakantieplannen. Mijn vakantie is trouwens al bijna over. Volgende week rij ik dezelfde fietstocht als vorig jaar, maar in afgeslankte versie (vijf dagen i.p.v. acht).
De voorbije weken heb ik niet zo veel kunnen uitvoeren, want het was nogal nat! Ik heb me veel aan mijn nieuwste passie EBay gewijd. Via het internet (Google en blogs) opnieuw contact gekregen met een oude studiegenoot die ik al jarenlang uit het oog verloren was. Ik tikte zijn naam in in google en belandde op zijn weblog. Ik had er zo'n flauw vermoeden van dat hij zoiets wel zou hebben. Bloggen zal dan toch nog ergens goed voor zijn zeker?
Te meer omdat ik volgende maand naar De Pinte verhuis. Het is er dan toch eindelijk eens van gekomen. De naam van deze blog zal dus al niet meer kloppen, al behoort De Pinte toch wel zo'n beetje tot het Gents stadsgewest (ze zullen het in De Pinte niet graag horen). Waarom De Pinte? Het is er een oase van groen en van rust. Met wat ouder te worden begin ik het steeds moeilijker te krijgen met het soms hectische en stresserende leventje in de Gentse binnenstad: te veel volk op een te kleine ruimte, te veel auto's en te weinig parkeerplaatsen, te veel lawaai, noem maar op. Anderzijds is er natuurlijk wel veel te doen. Je hoeft maar je deur uit te stappen en er is onmiddellijk veel leven rondom
Het zal een hele aanpassing worden. In elk geval zal Gent niet zo ver zijn: maar een tien kilometer.
Ondertussen heb ik deze maand geen grootse vakantieplannen. Mijn vakantie is trouwens al bijna over. Volgende week rij ik dezelfde fietstocht als vorig jaar, maar in afgeslankte versie (vijf dagen i.p.v. acht).
De voorbije weken heb ik niet zo veel kunnen uitvoeren, want het was nogal nat! Ik heb me veel aan mijn nieuwste passie EBay gewijd. Via het internet (Google en blogs) opnieuw contact gekregen met een oude studiegenoot die ik al jarenlang uit het oog verloren was. Ik tikte zijn naam in in google en belandde op zijn weblog. Ik had er zo'n flauw vermoeden van dat hij zoiets wel zou hebben. Bloggen zal dan toch nog ergens goed voor zijn zeker?
woensdag 19 juli 2006
Gentse Buitenband
En zondag rij ik de Gentse Buitenband! (eindelijk nog eens wat fietsnieuws hier! Ik fiets wel degelijk nog regelmatig, maar minder dan vorig jaar, want ik zit vaker voor mijn computer en tussen de boeken).
Niet een route van een 45 km, zoals vorig jaar, nee! Dit jaar ga ik het volledige parcours rond Gent van zo'n 80 km rijden Ik trek er een hele dag voor uit met een ruime rustpauze 's middags. Hopelijk valt het weer wat mee. Dan nog een weekje werken en 4 weken vrij (als er niets tussenkomt tenminste)!
Niet een route van een 45 km, zoals vorig jaar, nee! Dit jaar ga ik het volledige parcours rond Gent van zo'n 80 km rijden Ik trek er een hele dag voor uit met een ruime rustpauze 's middags. Hopelijk valt het weer wat mee. Dan nog een weekje werken en 4 weken vrij (als er niets tussenkomt tenminste)!
Bijna vakantie
Gentse feesten, heel leuk weer (voor mij toch), een lang weekend, bijna vakantie... Wat moet een mens nog meer?
Ondertussen heb ik gedaan met mijn input van boeken op het net. Gelukkig maar, want ik werd oververmoeid en heb er lichte leverproblemen aan overgehouden. Wel vervelend tijdens de Gentse Feesten.
Ondertussen heb ik iets nieuws ontdekt: voor het eerst een aankoop gedaan op E-Bay! Verbluffend wat je daar allemaal vindt! Ondertussen moet ik wel mijn eerste aankoop (een oude postkaart) nog krijgen. Als dat maar goed afloopt! E-Bay is veel professioneler dan Kapaza, waar ik al een tijdje actief ben. Er zijn meer aanbiedingen en er komt veel meer volk naartoe. Het nadeel: het is allemaal nogal onpersoonlijk en er zijn veel bedriegers actief. Het is ook enorm verslavend. Ik heb ondertussen al twee nieuwe biedingen lopen, waarvan er vanavond eentje afloopt Allebei postkaarten van vlak voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Westhoek (vooral Nieuwpoort). Leuk idee om een verzameling op te zetten.
Ondertussen heb ik gedaan met mijn input van boeken op het net. Gelukkig maar, want ik werd oververmoeid en heb er lichte leverproblemen aan overgehouden. Wel vervelend tijdens de Gentse Feesten.
Ondertussen heb ik iets nieuws ontdekt: voor het eerst een aankoop gedaan op E-Bay! Verbluffend wat je daar allemaal vindt! Ondertussen moet ik wel mijn eerste aankoop (een oude postkaart) nog krijgen. Als dat maar goed afloopt! E-Bay is veel professioneler dan Kapaza, waar ik al een tijdje actief ben. Er zijn meer aanbiedingen en er komt veel meer volk naartoe. Het nadeel: het is allemaal nogal onpersoonlijk en er zijn veel bedriegers actief. Het is ook enorm verslavend. Ik heb ondertussen al twee nieuwe biedingen lopen, waarvan er vanavond eentje afloopt Allebei postkaarten van vlak voor en tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Westhoek (vooral Nieuwpoort). Leuk idee om een verzameling op te zetten.
woensdag 5 juli 2006
De Begrafenis van Stijn Streuvels - deel 2
Eerst stonden we daar maar gewoon tussen een massa volk. voor de kerk. Ineens (wellicht was de Offerande net ingezet) ontstond er een gedrum zoals ik het nog nooit meegemaakt had en nadien ook niet meer beleefd heb. Van die 7.000 man stond het overgrote deel buiten (ik ken de capaciteit van de dorpskerk van Ingooigem niet) en die wouen ineens allemaal naar binnen. Ik werd werkelijk gedurende enige tijd in een mensenmassa geperst en naar voren gestuwd. Mijn vader was bij me en hield me vast. Toch raakte ik in paniek. Ik dacht werkelijk dat mijn laatste uur geslagen had. Ik schreeuwde het uit en duwde wild om me heen. Het leverde me een boze blik op van iemand die naast me stond. Mijn vader trachtte me te kalmeren.
Toen kwam er een einde aan die penibele situatie. Ineens konden we de kerk binnentreden. Hier heerste orde en waardigheid. Ik herinner me de kist van de overleden schrijver, die met bijna miltair respect bejegend werd, de mensen vooraan in de kerk, de file rouwenden die aanschoof voor een beeldje, mijn eigen grote opluchting dat ik het gehaald had...
Naar het schijnt waren er rouwprentjes tekort. Niet alle aanwezigen hadden er een kunnen bemachtigen. Vandaar het vreselijk gedrum. Er waren misnoegden. Mijn vader en ik hadden er elk eentje.
Na de dienst keken we nog even naar de prominenten die aanwezig waren. Er reden chique autos weg, sommige met chauffeur. Mijn vader noemde enkele namen. Ik herinner me die van Hendrik Fayat, toenmalig minister.
Terug aan zee in Middelkerke deed mijn vader het verhaal aan de hospita van onze ouderwetse villa aan de dijk (die nu vervangen is door hoogbouw). Het was een bejaarde dame, die met haar dochter van middelbare leeftijd in de villa woonde en hem gedeeltelijk verhuurde in de zomer. Beiden waren ook bewonderaars van Streuvels. De oma vertelde dat ze ook graag zo'n rouwprentje gehad had. Ik gaf haar het mijne, blij iemand ermee gelukkig te kunnen maken. Waarom moest ik dat? Mijn vader had er toch eentje?
Achteraf kreeg ik niet echt een standje van mijn vader, maar hij begreep toch niet dat ik dat zomaar weggegeven had. Ik kende op die leeftijd niet het belang van dergelijke dingen. Bovendien: als ik het kaartje gehouden had, was ik het nu waarschijnlijk toch al lang kwijtgeweest, verdwenen tussen de plooien van een woelig leven. En ik heb immers dat van mijn vader?
Ik was van plan het te verkopen, zoals ik andere dingen weggedaan of verkocht heb vanwege plaatsgebrek. Maar bij nader inzicht zal ik het toch maar houden. Het rouwprentje is te mooi om weg te doen voor enkele luttele euro's en ik heb er persoonlijke herinneringen aan. Per slot heb ik de uitvaart van Streuvels zelf meegemaakt.
Toen kwam er een einde aan die penibele situatie. Ineens konden we de kerk binnentreden. Hier heerste orde en waardigheid. Ik herinner me de kist van de overleden schrijver, die met bijna miltair respect bejegend werd, de mensen vooraan in de kerk, de file rouwenden die aanschoof voor een beeldje, mijn eigen grote opluchting dat ik het gehaald had...
Naar het schijnt waren er rouwprentjes tekort. Niet alle aanwezigen hadden er een kunnen bemachtigen. Vandaar het vreselijk gedrum. Er waren misnoegden. Mijn vader en ik hadden er elk eentje.
Na de dienst keken we nog even naar de prominenten die aanwezig waren. Er reden chique autos weg, sommige met chauffeur. Mijn vader noemde enkele namen. Ik herinner me die van Hendrik Fayat, toenmalig minister.
Terug aan zee in Middelkerke deed mijn vader het verhaal aan de hospita van onze ouderwetse villa aan de dijk (die nu vervangen is door hoogbouw). Het was een bejaarde dame, die met haar dochter van middelbare leeftijd in de villa woonde en hem gedeeltelijk verhuurde in de zomer. Beiden waren ook bewonderaars van Streuvels. De oma vertelde dat ze ook graag zo'n rouwprentje gehad had. Ik gaf haar het mijne, blij iemand ermee gelukkig te kunnen maken. Waarom moest ik dat? Mijn vader had er toch eentje?
Achteraf kreeg ik niet echt een standje van mijn vader, maar hij begreep toch niet dat ik dat zomaar weggegeven had. Ik kende op die leeftijd niet het belang van dergelijke dingen. Bovendien: als ik het kaartje gehouden had, was ik het nu waarschijnlijk toch al lang kwijtgeweest, verdwenen tussen de plooien van een woelig leven. En ik heb immers dat van mijn vader?
Ik was van plan het te verkopen, zoals ik andere dingen weggedaan of verkocht heb vanwege plaatsgebrek. Maar bij nader inzicht zal ik het toch maar houden. Het rouwprentje is te mooi om weg te doen voor enkele luttele euro's en ik heb er persoonlijke herinneringen aan. Per slot heb ik de uitvaart van Streuvels zelf meegemaakt.
dinsdag 4 juli 2006
De begrafenis van Stijn Streuvels
Half augustus 1969. Terwijl we met ons gezin aan zee vertoefden was Stijn Streuvels, op dat ogenblik Vlaanderens grootste romancier, overleden in de gezegende leeftijd van 97 jaar.
Op een ochtend nam mijn vader me mee naar Ingooigem voor de begrafenis. Ik was net tien.
Een massa volk daar. Het dorp werd zowat overrompeld.
Mijn vader troonde me eerst mee naar het Lijsternest, de legendarische woonplaats van de overleden schrijver. In een biografie van Streuvels (Dag Streuvels, ik ken den weg alleen van Hedwig Speliers uit 1994) lees ik dat er 7.000 man aanwezig was op de uitvaartplechtigheid. De schrijver werd met een huifkar van Het Lijsternest naar de dorpskerk vervoerd. Die huifkar was een modetrend, die in 1968 gelanceerd werd bij de uitvaart van Karel-Romaan Berquin, hoofdman van de heemkundige kring Bachten de Kupe. De volgende dag stond de foto van de huifkar op de voorpagina van De Standaard. Ik heb dat vergeelde krantennummer, dat mijn vader altijd bewaard had, onlangs weggegooid. - Wat voor zin heeft het dat alles te bewaren? Mijn vader hield wat te veel papier bij, te veel in elk geval om mee te verhuizen.
Dan naar de kerk. We konden niet binnen. Een massa volk had zich verzameld op het plein voor de kerk. Mijn herinnering wordt hier minder nauwkeurig. Er stonden in die tijd nog geen televisieschermen opgesteld buiten, maar vermoedelijk wel luidsprekers, zodat degenen buiten de kerk de dienst toch een beetje konden volgen.
Toen begon zich een voor mij traumatische jeugdervaring te ontwikkelen.
(vervolgt)
Op een ochtend nam mijn vader me mee naar Ingooigem voor de begrafenis. Ik was net tien.
Een massa volk daar. Het dorp werd zowat overrompeld.
Mijn vader troonde me eerst mee naar het Lijsternest, de legendarische woonplaats van de overleden schrijver. In een biografie van Streuvels (Dag Streuvels, ik ken den weg alleen van Hedwig Speliers uit 1994) lees ik dat er 7.000 man aanwezig was op de uitvaartplechtigheid. De schrijver werd met een huifkar van Het Lijsternest naar de dorpskerk vervoerd. Die huifkar was een modetrend, die in 1968 gelanceerd werd bij de uitvaart van Karel-Romaan Berquin, hoofdman van de heemkundige kring Bachten de Kupe. De volgende dag stond de foto van de huifkar op de voorpagina van De Standaard. Ik heb dat vergeelde krantennummer, dat mijn vader altijd bewaard had, onlangs weggegooid. - Wat voor zin heeft het dat alles te bewaren? Mijn vader hield wat te veel papier bij, te veel in elk geval om mee te verhuizen.
Dan naar de kerk. We konden niet binnen. Een massa volk had zich verzameld op het plein voor de kerk. Mijn herinnering wordt hier minder nauwkeurig. Er stonden in die tijd nog geen televisieschermen opgesteld buiten, maar vermoedelijk wel luidsprekers, zodat degenen buiten de kerk de dienst toch een beetje konden volgen.
Toen begon zich een voor mij traumatische jeugdervaring te ontwikkelen.
(vervolgt)
woensdag 21 juni 2006
Niet dood...
Al 1 maand niets meer gepost. Ik heb de laatste tijd weinig tijd en weinig behoefte om te bloggen.
Ik behoud deze blog nochtans. Als ik nog eens behoefte voel om een mededeling de wereld in te gooien, dan post ik dat hier wel.
So long!
Ik behoud deze blog nochtans. Als ik nog eens behoefte voel om een mededeling de wereld in te gooien, dan post ik dat hier wel.
So long!
zondag 21 mei 2006
"Dewael, illegael!"
Even een kort berichtje om te tonen dat deze blog nog bestaat. Ik ben nog steeds te veel verdiept in het boekwezen om tijd over te houden om te bloggen. Soit.
Gisteren heb ik meegestapt met de nationale betoging van de mensen zonder papieren in het centrum van Gent. Alweer na een oproep van de partij Groen! De andere partijen interesseert deze problematiek niet (of juist wel, maar ze hebben een andere visie) of ze willen geen standpunt innemen. Los van alle concrete politieke eisen (allemaal samen voor papieren, ...) vind ik dat deze mensen meer respect verdienen. Ze worden vaak behandeld als tweederangsburgers, meer nog, een soort menselijk afval. en dat druist in tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel.
Gisteren heb ik meegestapt met de nationale betoging van de mensen zonder papieren in het centrum van Gent. Alweer na een oproep van de partij Groen! De andere partijen interesseert deze problematiek niet (of juist wel, maar ze hebben een andere visie) of ze willen geen standpunt innemen. Los van alle concrete politieke eisen (allemaal samen voor papieren, ...) vind ik dat deze mensen meer respect verdienen. Ze worden vaak behandeld als tweederangsburgers, meer nog, een soort menselijk afval. en dat druist in tegen mijn rechtvaardigheidsgevoel.
zaterdag 6 mei 2006
Eén jaar Trapkracht
Ik ben nog eens naar Trapkracht geweest, het maandelijks feestje voor fietsers in de Gentse binnenstad. Het initiatief bestaat juist 1 jaar.
Ik was naar de eerste drie edities geweest, maar daarna niet meer. Een bepaalde politieke partij (kan je raden welke?), waarvan ik geen lid ben maar waarvan ik ooit een petitie getekend heb en die me nu blijft bestoken met informatie, had opgeroepen via mail tot deelname, omdat Trapkracht nu 1 jaar bestaat. Ik blijf het spijtig vinden dat de andere Gentse politieke partijen geen belangstelling vertonen voor dit rebels fietsinitiatief. De meeste houden het bij de nogal brave Fietsersbond met hun fluovestjes, fietshelmen en dodenwakes op kruispunten. De wat anarchistische, pure Ode aan de Fietsvreugde die Trapkracht biedt, negeren zij.
En inderdaad: de maandelijkse manifestatie bestaat nog. De belangstelling was niet echt massaal, zeker niet omdat het om een soort lustrum ging, maar zo'n 70 fietsers begaven zich op weg voor een tochtje van een uur door de binnenstad en langs de ringlanen. Onder hen Vera Dua en Filip Watteeuw van Groen!. Onder begeleiding van de Gentse politie. zoals steeds hadden de organisatoren (als men daarvan mag spreken) er een erezaaak van gemaakt het parcours niet vooraf aan te vragen, ja zelfs niet vast te leggen. Pure fietsimprovisatie dus.
Ik blijf het een goed initiatief vinden in deze tijden waarin koning Auto steeds meer (en al te veel) plaats inneemt en krijgt. En zoals de vorige keren heb ik er weer erg van genoten eens met de fiets de volledige breedte van die ringlanen in te kunnen nemen.
Ik was naar de eerste drie edities geweest, maar daarna niet meer. Een bepaalde politieke partij (kan je raden welke?), waarvan ik geen lid ben maar waarvan ik ooit een petitie getekend heb en die me nu blijft bestoken met informatie, had opgeroepen via mail tot deelname, omdat Trapkracht nu 1 jaar bestaat. Ik blijf het spijtig vinden dat de andere Gentse politieke partijen geen belangstelling vertonen voor dit rebels fietsinitiatief. De meeste houden het bij de nogal brave Fietsersbond met hun fluovestjes, fietshelmen en dodenwakes op kruispunten. De wat anarchistische, pure Ode aan de Fietsvreugde die Trapkracht biedt, negeren zij.
En inderdaad: de maandelijkse manifestatie bestaat nog. De belangstelling was niet echt massaal, zeker niet omdat het om een soort lustrum ging, maar zo'n 70 fietsers begaven zich op weg voor een tochtje van een uur door de binnenstad en langs de ringlanen. Onder hen Vera Dua en Filip Watteeuw van Groen!. Onder begeleiding van de Gentse politie. zoals steeds hadden de organisatoren (als men daarvan mag spreken) er een erezaaak van gemaakt het parcours niet vooraf aan te vragen, ja zelfs niet vast te leggen. Pure fietsimprovisatie dus.
Ik blijf het een goed initiatief vinden in deze tijden waarin koning Auto steeds meer (en al te veel) plaats inneemt en krijgt. En zoals de vorige keren heb ik er weer erg van genoten eens met de fiets de volledige breedte van die ringlanen in te kunnen nemen.
woensdag 26 april 2006
Publicitaire mededeling tussendoor
Vlaams minister Marino Keulen bevoegd voor Stedenbeleid lanceerde een grootse fotowedstrijd onder de vlag “De stad is klaarwakker”. De wedstrijd wordt georganiseerd in nauwe samenwerking met de 13 centrumsteden. Het promotiefilmpje is tot 30 april te zien zijn op Canvas en Eén en tot 1 mei op de regionale zenders.
Iedereen krijgt de kans om tot 18 juni foto’s te maken van aantrekkelijke hoekjes en kantjes van de Vlaamse centrumstad waarin hij woont, studeert, werkt of vaak komt. De foto’s kunnen genomen worden in Aalst, Antwerpen, Brugge, Genk, Gent, Hasselt, Kortrijk, Leuven, Mechelen, Oostende, Roeselare, Sint-Niklaas of Turnhout.
De foto dient op een leuke, originele of treffende manier het aantrekkelijke, bruisende, levendige, kleurrijke, kortom het 'klaarwakkere’ karakter van zijn stad binnen één van de vijf opgegeven thema’s te illustreren. (zie www.thuisindestad.be voor verdere informatie).
Tussen 26 juni en 2 juli 2006 zal een jury per stad vijf winnende foto’s kiezen (één winnende foto per thema) en één hoofdwinnaar selecteren. De hoofdwinnaar in elke stad wint een workshop met topfotograaf Michiel Hendryckx die gedurende twee groepssessies tips zal bijbrengen over fotografie.
Iedereen krijgt de kans om tot 18 juni foto’s te maken van aantrekkelijke hoekjes en kantjes van de Vlaamse centrumstad waarin hij woont, studeert, werkt of vaak komt. De foto’s kunnen genomen worden in Aalst, Antwerpen, Brugge, Genk, Gent, Hasselt, Kortrijk, Leuven, Mechelen, Oostende, Roeselare, Sint-Niklaas of Turnhout.
De foto dient op een leuke, originele of treffende manier het aantrekkelijke, bruisende, levendige, kleurrijke, kortom het 'klaarwakkere’ karakter van zijn stad binnen één van de vijf opgegeven thema’s te illustreren. (zie www.thuisindestad.be voor verdere informatie).
Tussen 26 juni en 2 juli 2006 zal een jury per stad vijf winnende foto’s kiezen (één winnende foto per thema) en één hoofdwinnaar selecteren. De hoofdwinnaar in elke stad wint een workshop met topfotograaf Michiel Hendryckx die gedurende twee groepssessies tips zal bijbrengen over fotografie.
donderdag 20 april 2006
Henri Barbusse
Zoekactie gedaan via Google over een mij onbekende Franse auteur die veelvuldig voorkomt in de voorvaderlijke bibliotheek.
Henri Barbusse (1873-1935). Franse realistische schrijver. Nam als oorlogsvrijwilliger deel aan de Eerste Wereldoorlog, ondaks de humaitaire en pacifistische inslag van zijn vroeg werk Suppliants (1903), l'Enfer (1908), Nous Autres (1914).
Internationale doorbraak met Le Feu (1916) over zijn ervaringen in de loopgraven.
Na de oorlog kwam hij op voor alle verdrukten en richtte de groep Clarté op (Clarté, 1920)
Trad in 1923 toe tot de communistische partij van Frankrijk.
Blijkbaar nu een beetje vergeten, want ik had nog nooit van deze schrijver gehoord, ondanks mijn literatuurstudies.
De Eerste Wereldoorlog interesseert me uitermate. Le Feu heb ik al in de kelder gegooid, omdat de cover van de paperback eraf is. Ik zal het maar eens opduikelen. L'Enfer heb ik te koop aangeboden op het net. We hebben nog oude romans van deze schrijver.
Zo gaat dat als je een bibliotheek opruimt. Op de duur begin je je aan sommige van die boeken te interesseren. Zo heb ik, vanwege diezelfde interesse voor de Eerste Wereldoorlog, al spijt dat ik Namen 1914 van Ernest Claes aan De Slegte verkocht heb voor 2 euro. Ik heb dat boek ooit gelezen, maar meer dan dertig jaar geleden. Ik had het niet zo voor Ernest Claes. Ik beschouwde hem als een beetje een folkloristische schrijver op basis van De Witte, Wij Heren van Zichem, e.d.
Ik heb recent Kerstnacht in de Gevangenis (geschreven onder het pseudoniem G. Van Hasselt) gelezen van Ernest Claes en ben nu bezig aan Cel 269. Beide boeken handelen over zijn ervaringen tijdens de Repressie na de Tweede Wereldoorlog. Ik ben er aangenaam door verrast. Het verschil in toon tuseen beide werken is wel heel opvallend. Kerstnacht in de Gevangenis is geschreven op het moment zelf dat Claes in de gevangenis van Sint-Gillis (Brussel) zat (eind 1944), Cel 269 jaren later (1951). Het tweede boek is soms nogal sarcastisch, het eerste is eerder droevig. Zelfmedelijden tegenover ironie.
Beide boeken doe ik niet weg. Iemand van de familie moet de literaire weerslag bijhouden van die ervaringen die o.a. ook mijn grootvader meegemaakt heeft. Ik heb ook Face au Mur van Filip De Pillecijn over hetzelfde onderwerp. Ik ben er al aan begonnen , maar heb het nog niet uitgelezen.
Bijna was ik Namen 1914 terug gaan kopen in De Slegte (ze vragen er 5 euro voor heb ik gemerkt). Ik heb me kunnen bedwingen. Dat zou al te gek zijn. Ik herlees het boek ooit wel eens uit de bibliotheek.
Henri Barbusse (1873-1935). Franse realistische schrijver. Nam als oorlogsvrijwilliger deel aan de Eerste Wereldoorlog, ondaks de humaitaire en pacifistische inslag van zijn vroeg werk Suppliants (1903), l'Enfer (1908), Nous Autres (1914).
Internationale doorbraak met Le Feu (1916) over zijn ervaringen in de loopgraven.
Na de oorlog kwam hij op voor alle verdrukten en richtte de groep Clarté op (Clarté, 1920)
Trad in 1923 toe tot de communistische partij van Frankrijk.
Blijkbaar nu een beetje vergeten, want ik had nog nooit van deze schrijver gehoord, ondanks mijn literatuurstudies.
De Eerste Wereldoorlog interesseert me uitermate. Le Feu heb ik al in de kelder gegooid, omdat de cover van de paperback eraf is. Ik zal het maar eens opduikelen. L'Enfer heb ik te koop aangeboden op het net. We hebben nog oude romans van deze schrijver.
Zo gaat dat als je een bibliotheek opruimt. Op de duur begin je je aan sommige van die boeken te interesseren. Zo heb ik, vanwege diezelfde interesse voor de Eerste Wereldoorlog, al spijt dat ik Namen 1914 van Ernest Claes aan De Slegte verkocht heb voor 2 euro. Ik heb dat boek ooit gelezen, maar meer dan dertig jaar geleden. Ik had het niet zo voor Ernest Claes. Ik beschouwde hem als een beetje een folkloristische schrijver op basis van De Witte, Wij Heren van Zichem, e.d.
Ik heb recent Kerstnacht in de Gevangenis (geschreven onder het pseudoniem G. Van Hasselt) gelezen van Ernest Claes en ben nu bezig aan Cel 269. Beide boeken handelen over zijn ervaringen tijdens de Repressie na de Tweede Wereldoorlog. Ik ben er aangenaam door verrast. Het verschil in toon tuseen beide werken is wel heel opvallend. Kerstnacht in de Gevangenis is geschreven op het moment zelf dat Claes in de gevangenis van Sint-Gillis (Brussel) zat (eind 1944), Cel 269 jaren later (1951). Het tweede boek is soms nogal sarcastisch, het eerste is eerder droevig. Zelfmedelijden tegenover ironie.
Beide boeken doe ik niet weg. Iemand van de familie moet de literaire weerslag bijhouden van die ervaringen die o.a. ook mijn grootvader meegemaakt heeft. Ik heb ook Face au Mur van Filip De Pillecijn over hetzelfde onderwerp. Ik ben er al aan begonnen , maar heb het nog niet uitgelezen.
Bijna was ik Namen 1914 terug gaan kopen in De Slegte (ze vragen er 5 euro voor heb ik gemerkt). Ik heb me kunnen bedwingen. Dat zou al te gek zijn. Ik herlees het boek ooit wel eens uit de bibliotheek.
vrijdag 14 april 2006
Vlaamse literatuur
Ongelooflijk wat je allemaal op het net kan vinden, als je een beetje zoekt.
Volgende link komt me momenteel goed van pas: Louis' thuispagina.
Iemand die geobsedeerd is door Vlaamse schrijvers uit het verleden.
Handig als overzicht en om het een en ander in op te zoeken. Ik zou er zelfs een permanente link van kunnen maken.
Ondertussen begint het hier wel meer op een boekenblog te lijken. Misschien moet ik de mensen ontgoochelen die al naar mijn blog gelinkt hebben en op zoek zijn naar fietsnieuws.
Ik heb me op deze blog nooit op één centraal thema willen vastpinnen. Ik schrijf gewoon over waar ik mee bezig ben en ben van plan dat ook zo te houden. In de zomer wellicht meer fietsnieuws.
Volgende link komt me momenteel goed van pas: Louis' thuispagina.
Iemand die geobsedeerd is door Vlaamse schrijvers uit het verleden.
Handig als overzicht en om het een en ander in op te zoeken. Ik zou er zelfs een permanente link van kunnen maken.
Ondertussen begint het hier wel meer op een boekenblog te lijken. Misschien moet ik de mensen ontgoochelen die al naar mijn blog gelinkt hebben en op zoek zijn naar fietsnieuws.
Ik heb me op deze blog nooit op één centraal thema willen vastpinnen. Ik schrijf gewoon over waar ik mee bezig ben en ben van plan dat ook zo te houden. In de zomer wellicht meer fietsnieuws.
zondag 9 april 2006
Peters boekenhoekje
Een leuk plekje gevonden op het net waar je interessante tweedehandsboeken kan kopen in Gent: Peters boekenhoekje.
woensdag 5 april 2006
Words, words, words
Eindelijk toch een beetje lente, al is het nog vrij koud soms. Hopelijk kan ik binnenkort weer wat meer beginnen fietsen.
Ondertussen ben ik samen met mijn moeder nog steeds bezig met mijn vaders boeken. Mijn ma heeft er een heel aantal weggegeven aan ADVN (Archief en Museum van het Vlaams-nationalisme) in Antwerpen. Toen ik thuiskwam voelde ik het aan als een verlies: weg Vlaanderen: eisende partij! en De ziekte aan de Dijle (beide van Maurits Van Haegendoren), weg Filosofie van de Vlaamse Beweging (van Max Lamberty) en vele andere boeken. Maar ja, voor dergelijke boeken heb je al een echt gespecialiseerd publiek nodig. Per slot gebeurt er op deze manier nog iets nuttigs mee. Mijn vader zou dat wel goedgevonden hebben. Beter zo dan verkopen voor een appel en een ei.
Ik begin zelf ook meer en meer boeken naar mijn eigen bibliotheek te verslepen. Ook sommige van die Vlaams-nationalistische boeken. Dat is en blijft een deel van het Vlaamse erfgoed en ook van mijn eigen familieverleden. Op de een of andere manier wens ik dat erfgoed in ere te houden, al ben ik zeker geen fanatieke Vlaams-nationalist. Ik ben momenteel een klein boekje getiteld Borms in de cel aan het lezen van de hand van Anton Jakob. Ik heb net een goed (en overigens toepasselijk) boek uit over deze problematiek: Je Onbekende Vader van Jan-Emiel Daele, overigens een Gentenaar.
Een eigen bibliotheek hebben met een ruime keuze van boeken, waarvan je er nu en dan es een kan lezen, is wel leuk. Je mag er ook niet in overdrijven, vind ik. Het moet allemaal wat overzichtelijk blijven. In een boekenchaos leven, zoals wijlen mijn vader deed, is niets voor mij.
Ondertussen ben ik samen met mijn moeder nog steeds bezig met mijn vaders boeken. Mijn ma heeft er een heel aantal weggegeven aan ADVN (Archief en Museum van het Vlaams-nationalisme) in Antwerpen. Toen ik thuiskwam voelde ik het aan als een verlies: weg Vlaanderen: eisende partij! en De ziekte aan de Dijle (beide van Maurits Van Haegendoren), weg Filosofie van de Vlaamse Beweging (van Max Lamberty) en vele andere boeken. Maar ja, voor dergelijke boeken heb je al een echt gespecialiseerd publiek nodig. Per slot gebeurt er op deze manier nog iets nuttigs mee. Mijn vader zou dat wel goedgevonden hebben. Beter zo dan verkopen voor een appel en een ei.
Ik begin zelf ook meer en meer boeken naar mijn eigen bibliotheek te verslepen. Ook sommige van die Vlaams-nationalistische boeken. Dat is en blijft een deel van het Vlaamse erfgoed en ook van mijn eigen familieverleden. Op de een of andere manier wens ik dat erfgoed in ere te houden, al ben ik zeker geen fanatieke Vlaams-nationalist. Ik ben momenteel een klein boekje getiteld Borms in de cel aan het lezen van de hand van Anton Jakob. Ik heb net een goed (en overigens toepasselijk) boek uit over deze problematiek: Je Onbekende Vader van Jan-Emiel Daele, overigens een Gentenaar.
Een eigen bibliotheek hebben met een ruime keuze van boeken, waarvan je er nu en dan es een kan lezen, is wel leuk. Je mag er ook niet in overdrijven, vind ik. Het moet allemaal wat overzichtelijk blijven. In een boekenchaos leven, zoals wijlen mijn vader deed, is niets voor mij.
dinsdag 28 maart 2006
Eén jaar de Gentse Zwijger
Sinds vorig weekend bestaat deze blog precies één jaar.
Hij is de laatste maanden weliswaar wat aan het slabakken.
Weinig behoefte om dingen op het net te gooien, te druk met andere zaken
Er is nog veel werk aan ook. Ik heb de blog tot een minimum beperkt qua layout. Weinig nieuwe snufjes ook. Ik heb me er nog niet echt beziggehouden met de vormgeving ervan.
Niettemin, bij het begin had ik niet gedacht dat ik het zo lang zou uithouden. De meeste dagboeken die ik ooit bijgehouden heb in mijn puberteit waren zo'n geen lang leven beschoren.
Hij is de laatste maanden weliswaar wat aan het slabakken.
Weinig behoefte om dingen op het net te gooien, te druk met andere zaken
Er is nog veel werk aan ook. Ik heb de blog tot een minimum beperkt qua layout. Weinig nieuwe snufjes ook. Ik heb me er nog niet echt beziggehouden met de vormgeving ervan.
Niettemin, bij het begin had ik niet gedacht dat ik het zo lang zou uithouden. De meeste dagboeken die ik ooit bijgehouden heb in mijn puberteit waren zo'n geen lang leven beschoren.
donderdag 23 maart 2006
Marxisten
Ik ben ondertussen de meeste van mijn tijdschriften kwijgeraakt. Ik heb een deel ervan aan Oxfam gegeven, een deel aan de universiteit. De rest gaat naar ADVN.
Voor een vrij omvangrijke voorraad van het Vlaams Marxistisch Tijdschrift (VMT) had ik een enkele weken geleden een zoekertje opgestuurd naar De Bebouwde.com van De Standaard.
Het duurde lang vooraleer het zoekertje verscheen. Bijna twee weken. Ik rekende er al niet meer op en had al een deel VMT's weggeven aan de Universiteitsbibliotheek.
Dan verscheen het zoekertje in De Standaard. Dezelfde dag nog zaten er 6 e-mails van geïnteresseerden in mijn bus. We kregen ook twee telefoontjes van geïnteresseerde archieven. Soms ga je er blijkbaar te gemakkelijk van uit dat die dat allemaal wel al zullen hebben.
Via De Standaard bereik je toch veel meer mensen dan via deze blog of Spotter. Dat mijn eigen blog niet zo'n geweldige verspreiding heeft wist ik, maar ik had misschien gehoopt op Planet Gent of zo. Of Spotter.
Ik heb de voorraad weggegeven aan de eerste die me e-mailde. Iemand die zich voorstelde als een linkse flamingant.
Gisteravond kwam hij de tijdschriften ophalen. Ik had een ouder iemand verwacht. Maar het was een jong gastje van naar schatting rond de twintig, wellicht nog student. Papa had hem gevoerd in zijn chique mercedes. Het zijn geen marxisten meer lijk vroeger.
Onverwacht had hij me zelfs een fles wijn mee. Hij leek ook erg blij met al die nieuwe marxistische lectuur. De vijf andere geïnteresseerden en de archieven heb ik moeten ontgoochelen. En ik die dacht dat er geen marxisten meer waren, een uitzondering hier en daar niet te na gesproken!
Voor een vrij omvangrijke voorraad van het Vlaams Marxistisch Tijdschrift (VMT) had ik een enkele weken geleden een zoekertje opgestuurd naar De Bebouwde.com van De Standaard.
Het duurde lang vooraleer het zoekertje verscheen. Bijna twee weken. Ik rekende er al niet meer op en had al een deel VMT's weggeven aan de Universiteitsbibliotheek.
Dan verscheen het zoekertje in De Standaard. Dezelfde dag nog zaten er 6 e-mails van geïnteresseerden in mijn bus. We kregen ook twee telefoontjes van geïnteresseerde archieven. Soms ga je er blijkbaar te gemakkelijk van uit dat die dat allemaal wel al zullen hebben.
Via De Standaard bereik je toch veel meer mensen dan via deze blog of Spotter. Dat mijn eigen blog niet zo'n geweldige verspreiding heeft wist ik, maar ik had misschien gehoopt op Planet Gent of zo. Of Spotter.
Ik heb de voorraad weggegeven aan de eerste die me e-mailde. Iemand die zich voorstelde als een linkse flamingant.
Gisteravond kwam hij de tijdschriften ophalen. Ik had een ouder iemand verwacht. Maar het was een jong gastje van naar schatting rond de twintig, wellicht nog student. Papa had hem gevoerd in zijn chique mercedes. Het zijn geen marxisten meer lijk vroeger.
Onverwacht had hij me zelfs een fles wijn mee. Hij leek ook erg blij met al die nieuwe marxistische lectuur. De vijf andere geïnteresseerden en de archieven heb ik moeten ontgoochelen. En ik die dacht dat er geen marxisten meer waren, een uitzondering hier en daar niet te na gesproken!
Kopstukkendebat in het Pand
Gisteren heb ik het eerste Gentse kopstukkendebat bijgewoond als afsluiter van het Congres Lokale en Provinciale Politiek van de Gentse Universiteit in het Pand.
De lijsttrekkers van de 5 grote lijsten waren er allemaal: Daniël Termont voor SP.a-Spirit, Sas Van Rouveroij voor VLD-Vivant, Filip Van Laecke voor CD&V-N-VA, Vera Dua voor Groen! en Francis Van den Eynde voor Vlaams Belang. Moderator was een journaliste van KNACK.
De belangstelling (voor het hele congres) was wat aan de magere kant: het publiek bestond vooral uit studenten in de politieke en sociale wetenschappen. Toch niet onbelangrijk dus voor de profilering van de politici. Daarnaast een klad ambtenaren, schepen De Regge, enkele provincieraadsleden (T.V., ...)
Het was een eerste debat in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober. Het terrein werd voorzichtig afgetast. Er kwam nog geen vuurwerk. Toch was het debat veelbelovend, want er zitten een paar goede debaters bij de lijsttrekkers. Vera Dua kwam sterk uit de hoek. Zoals te verwachten viel was Filip Van Laecke van CD&V als nieuwkomer nog wat bleu. Daniël Termont vond ik nogal onbehouwen. Hij is zeker niet zo fijnbesnaard als Frank Beke, die in de zaal zat. Ook veel minder diplomatisch. Dat zou de socialisten nog zuur kunnen opbreken.
Het debat werd voortdurend naar het gewestelijke niveau verlegd. Filip Van Laecke verschool zich constant achter Yves Leterme. Kop van jut was de Vlaamse overheid die de stad Gent zou benadelen tegenover Antwerpen, dit ondanks de aanwezigheid van een rist Gentse politici in de diverse regeringen. Nochtans krijgen beide steden 70% van de middelen uit het Stedenfonds. Antwerpen trekt dubbel zoveel als Gent, maar heeft ook een pak meer inwoners.
Alle sprekers waren het erover eens dat Gent meer middelen moet krijgen van de Vlaamse overheid. Dat zou al een boel problemen oplossen. Ik stel mij toch vragen bij dit goedkoop argument over de partijgrenzen heen. Het deed bij mij een belletje rinkelen. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 in Antwerpen kwamen alle lijsttrekkers op tv verklaren dat Antwerpen dringend meer geld moest krijgen van de hogere overheid om de historische stadsschuld te helpen delgen. Ook Chantal Pauwels van (toen nog) Agalev. Een paar jaar later brak het Visa-schandaal uit., waarbij toch minstens een hoop gesjoemel aan het licht kwam.
Voor de rest: voorspelbare standpunten. Groen! en Vlaams Belang wezen op de verloederde buurten in de negentiende-eeuwse gordel, waarvoor niets gedaan wordt, in tegenstelling tot de steeds mooier wordende Kuip van Gent. CD&V kwam op voor de deelgemeenten, waar die partij traditioneel sterk staat, of toch in sommige daarvan. De coalitiepartners schermden met projecten (Zuurstof voor de Brugsepoort, Bruggen naar Rabot, ...) en begrotingscijfers.
Al bij al een wat aarzelende aanzet, maar er beloven nog boeiende debatten te volgen.
Wordt ongetwijfeld vervolgd!
De lijsttrekkers van de 5 grote lijsten waren er allemaal: Daniël Termont voor SP.a-Spirit, Sas Van Rouveroij voor VLD-Vivant, Filip Van Laecke voor CD&V-N-VA, Vera Dua voor Groen! en Francis Van den Eynde voor Vlaams Belang. Moderator was een journaliste van KNACK.
De belangstelling (voor het hele congres) was wat aan de magere kant: het publiek bestond vooral uit studenten in de politieke en sociale wetenschappen. Toch niet onbelangrijk dus voor de profilering van de politici. Daarnaast een klad ambtenaren, schepen De Regge, enkele provincieraadsleden (T.V., ...)
Het was een eerste debat in het kader van de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober. Het terrein werd voorzichtig afgetast. Er kwam nog geen vuurwerk. Toch was het debat veelbelovend, want er zitten een paar goede debaters bij de lijsttrekkers. Vera Dua kwam sterk uit de hoek. Zoals te verwachten viel was Filip Van Laecke van CD&V als nieuwkomer nog wat bleu. Daniël Termont vond ik nogal onbehouwen. Hij is zeker niet zo fijnbesnaard als Frank Beke, die in de zaal zat. Ook veel minder diplomatisch. Dat zou de socialisten nog zuur kunnen opbreken.
Het debat werd voortdurend naar het gewestelijke niveau verlegd. Filip Van Laecke verschool zich constant achter Yves Leterme. Kop van jut was de Vlaamse overheid die de stad Gent zou benadelen tegenover Antwerpen, dit ondanks de aanwezigheid van een rist Gentse politici in de diverse regeringen. Nochtans krijgen beide steden 70% van de middelen uit het Stedenfonds. Antwerpen trekt dubbel zoveel als Gent, maar heeft ook een pak meer inwoners.
Alle sprekers waren het erover eens dat Gent meer middelen moet krijgen van de Vlaamse overheid. Dat zou al een boel problemen oplossen. Ik stel mij toch vragen bij dit goedkoop argument over de partijgrenzen heen. Het deed bij mij een belletje rinkelen. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 in Antwerpen kwamen alle lijsttrekkers op tv verklaren dat Antwerpen dringend meer geld moest krijgen van de hogere overheid om de historische stadsschuld te helpen delgen. Ook Chantal Pauwels van (toen nog) Agalev. Een paar jaar later brak het Visa-schandaal uit., waarbij toch minstens een hoop gesjoemel aan het licht kwam.
Voor de rest: voorspelbare standpunten. Groen! en Vlaams Belang wezen op de verloederde buurten in de negentiende-eeuwse gordel, waarvoor niets gedaan wordt, in tegenstelling tot de steeds mooier wordende Kuip van Gent. CD&V kwam op voor de deelgemeenten, waar die partij traditioneel sterk staat, of toch in sommige daarvan. De coalitiepartners schermden met projecten (Zuurstof voor de Brugsepoort, Bruggen naar Rabot, ...) en begrotingscijfers.
Al bij al een wat aarzelende aanzet, maar er beloven nog boeiende debatten te volgen.
Wordt ongetwijfeld vervolgd!
woensdag 15 maart 2006
Boeken
Twee bananendozen en drie archiefdozen met oude tijdschriften naar de Boekentoren gedaan.
Wat de archieven betreft komt het einde stilaan in zicht.
Ben de laatste weken met de boeken bezig, waarin ik nog steeds verzuip. Eerstdaags nog enkele tweedehandsboekenwinkels en/of rommelmarkten bezoeken.
Wat De Slegte betreft ben ik bijna rond: in politieke boeken en gespecialiseerde historische boeken zijn die niet zo geïnteresseerd.
Boeken als Sporen naar 2000 van Jean-Luc Dehaene of Ik heb mijn zeg gehad van Georges Debunne moeten ze daar niet. Niet commercieel genoeg blijkbaar.
Ook een boek over Herman Vos: van Vlaams-nationalisme naar socialisme lustten ze niet.
Hoog tijd dat het weer wat betert, dat ik nog es kan gaan fietsen. Er is de laatste dagen wel wat zon, maar het is nog te koud.
Wat de archieven betreft komt het einde stilaan in zicht.
Ben de laatste weken met de boeken bezig, waarin ik nog steeds verzuip. Eerstdaags nog enkele tweedehandsboekenwinkels en/of rommelmarkten bezoeken.
Wat De Slegte betreft ben ik bijna rond: in politieke boeken en gespecialiseerde historische boeken zijn die niet zo geïnteresseerd.
Boeken als Sporen naar 2000 van Jean-Luc Dehaene of Ik heb mijn zeg gehad van Georges Debunne moeten ze daar niet. Niet commercieel genoeg blijkbaar.
Ook een boek over Herman Vos: van Vlaams-nationalisme naar socialisme lustten ze niet.
Hoog tijd dat het weer wat betert, dat ik nog es kan gaan fietsen. Er is de laatste dagen wel wat zon, maar het is nog te koud.
vrijdag 10 maart 2006
Spotter bis
Spotter is blijkbaar niet echt een succes voor boeken en tijdschriften. Misschien wel voor huizen, auto's en vakanties. Eén iemand heeft gereageerd voor de tijdschriften, maar die laat nu ook niets meer weten. Nog geen reactie voor de boeken.
Maar ik raak die tijdschriften wel kwijt. De boekentoren zal er een hele stapel opnemen. Klantvriendelijk zijn ze daar anders niet. Eerst laten ze enkele weken niets horen , dan moet ik alles nog zelf brengen ook. Maar kom, het is voor een goed doel.
Als die andere persoon die interesse betoont heeft niets meer laat horen, zal ik misschien nog eens AMSAB contacteren. En de overschot naar OXFAM brengen. Die verkopen blijkbaar ook tijdschriften voor het goede doel.
De boeken wordt nog een ander paar mouwen. Vorig weekend het een en ander verkocht aan De Slegte. Pockets en licht beschadigde boeken interesseren hun niet. Je krijgt ook niet zodanig veel voor boeken die hun wel interesseren.
Ik heb een aantal boeken verkocht die ik destijds nog zelf voor mijn vader gekocht heb: De indiscrete charme van Jan Schueremans, pastoor van Ename van H. Milis, Gij met uw gezever, gij! van Kristien Hemmerechts, Procs in duplo van Jean-Pierre Van Rossem, Feestelijk Vermoord van Weduwe Oppermans, Louis Hap, het verhaal van een straat. De laatste twee moest De Slegte niet hebben. Van Feestelijk Vermoord verwonderde mij dat, want het is een Gentse detectiveroman van een 15-tal jaar terug, die tijdens de Gentse Feesten speelt.
Het probleem is plaatsgebrek: we kunnen die ongelooflijke hoeveelheid boeken gewoon niet meenemen. Mijn eigen boekenkast puilt zowat uit van de boeken. Ik heb boeken van mezelf verkocht om plaats te maken.Ik heb wel een zus die al veel meegenomen heeft, maar dat volstaat nog niet. Ik vrees dat ik binnenkort met boeken op rommelmarkten ga moeten staan. Het is eens wat anders.
Maar ik raak die tijdschriften wel kwijt. De boekentoren zal er een hele stapel opnemen. Klantvriendelijk zijn ze daar anders niet. Eerst laten ze enkele weken niets horen , dan moet ik alles nog zelf brengen ook. Maar kom, het is voor een goed doel.
Als die andere persoon die interesse betoont heeft niets meer laat horen, zal ik misschien nog eens AMSAB contacteren. En de overschot naar OXFAM brengen. Die verkopen blijkbaar ook tijdschriften voor het goede doel.
De boeken wordt nog een ander paar mouwen. Vorig weekend het een en ander verkocht aan De Slegte. Pockets en licht beschadigde boeken interesseren hun niet. Je krijgt ook niet zodanig veel voor boeken die hun wel interesseren.
Ik heb een aantal boeken verkocht die ik destijds nog zelf voor mijn vader gekocht heb: De indiscrete charme van Jan Schueremans, pastoor van Ename van H. Milis, Gij met uw gezever, gij! van Kristien Hemmerechts, Procs in duplo van Jean-Pierre Van Rossem, Feestelijk Vermoord van Weduwe Oppermans, Louis Hap, het verhaal van een straat. De laatste twee moest De Slegte niet hebben. Van Feestelijk Vermoord verwonderde mij dat, want het is een Gentse detectiveroman van een 15-tal jaar terug, die tijdens de Gentse Feesten speelt.
Het probleem is plaatsgebrek: we kunnen die ongelooflijke hoeveelheid boeken gewoon niet meenemen. Mijn eigen boekenkast puilt zowat uit van de boeken. Ik heb boeken van mezelf verkocht om plaats te maken.Ik heb wel een zus die al veel meegenomen heeft, maar dat volstaat nog niet. Ik vrees dat ik binnenkort met boeken op rommelmarkten ga moeten staan. Het is eens wat anders.
vrijdag 3 maart 2006
Spotter
Blijkbaar is het bereik van deze blog toch wat te klein om er mijn archief op te slijten.
Zonet een advertentie geplaatst op Spotter, de nieuwe zoeketjessite van de VUM.
Hopelijk brengt dat meer op. Ik moet nog wennen aan dergelijke dingen als e-bay en zo meer.
Het is nooit te laat om je nieuwe on-linetoepassingen eigen te maken.
Mogelijk probeer ik via spotter ook wat boeken kwijt te raken.
Ik heb o.a. nogal wat historische boeken en boeken over de Vlaamse beweging die ik kwijt wil.
Zonet een advertentie geplaatst op Spotter, de nieuwe zoeketjessite van de VUM.
Hopelijk brengt dat meer op. Ik moet nog wennen aan dergelijke dingen als e-bay en zo meer.
Het is nooit te laat om je nieuwe on-linetoepassingen eigen te maken.
Mogelijk probeer ik via spotter ook wat boeken kwijt te raken.
Ik heb o.a. nogal wat historische boeken en boeken over de Vlaamse beweging die ik kwijt wil.
dinsdag 28 februari 2006
Weggevertjes
Zoals eerder aangekondigd, een lijst van jaargangen/nummers van tijdschriften die gratis bij mij te verkrijgen zijn - als je ze zelf komt ophalen in het centrum van Gent tenminste) - na eenvoudige afspraak via degentsezwijger@scarlet.be. Je weet maar nooit dat ik langs deze weg iemand bereik die er interesse voor heeft, bvb. iemand met historische belangstelling:
- Mededelingen van het Studiecentrum van de Tweede Wereldoorlog/SOMA 1982-2000;
- Belgisch Tijdschrift voor Militaire Geschiedenis 1985-1988;
- Belgisch Tijdschrift voor Nieuwste Geschiedenis 1975 (3-4), 1976 (1-4), 1982 (2-3);
- Tijdschrift voor Diplomatie 1975-1982 (onvolledig);
- Kruispunt 1979-1997 (10 nummers);
- Markant, een aantal nummers van 1992 tot 1994;
- Vlaams Marxistisch Tijdschrift 1966-2000 (vrij volledig);
- Vrijdag, enkele nummers 1971-1972;
- Ons Erfdeel, 1990-1991 (4 nummers);
- Vlaanderen, 1975 (4 nummers);
- Tijdschriften i.v.m. monumentenzorg, uitgegeven door Gemeentekrediet en Kredietbank, periode 1984-1994 (enkele nummers);
- La Revue Nouvelle, enkele nummers jaren '70 en '80;
- Wetenschappelijke Tijdingen (geschiedenis Vlaamse Beweging): 1 archiefdoos, jaren '90.
Dit is een kleine stukje van wijlen mijn vader-historicus zijn collectie, die nog niet meegegeven is aan archieven en die weggedaan wordt uit plaatsgebrek.
zondag 26 februari 2006
Eén jaar Gent Blogt!
Met enige vertraging dan toch mijn verslagje van het Eén jaar Gent Blogt-feest.
Vrijdagavond. Meestal plof ik me dan na het avondeten in een luie zetel voor de tv met een glaasje wijn. Blij dat het weekend is. Ik ben geen uitgaanstype meer, al ben ik dat in vroeger jaren wel lang geweest.
Maar het was deze vrijdagavond feest ter gelegenheid van 1 jaar Gent Blogt.
Ik wou er toch bij zijn, al was het maar om het volk eens te bekijken dat daar rond zou lopen.
Ik volg de Gentse stadsblog immers sinds het prille begin en heb ook enkele foto's en een artikeltje over Trapkracht opgestuurd.
Tegen 22 uur begaf ik me dus naar Le Bal Infernal tegen de Vrijdagsmarkt. Er was redelijk wat volk aanwezig. Niet echt een overrompeling, maar ruim genoeg voor dat niet al te groot café. Nogal wat lokale politiekers waren aanwezig: de schepenen De Regge (SP.a) en De Caluwe (Spirit), de waarnemende OCMW-voorzitter, de plaatselijke voorzitter van Spirit met Jan Roegiers, Vlaams parlementslid voor die partij. Iemand van VLD Gentbruge die ook blogt. Ja zelfs Vera Dua en haar man Peter. Eerste keer dat ik deze laatste tegenkwam. Heb op het punt gestaan om hem te vragen of het leuk is om alleen op huwelijksreis te gaan, maar kon me bedwingen. Wist niet of hij het zou kunnen appreciëren.
Het was natuurlijk een handige zet om de plaatselijke politieke partijen te vragen elk een gratis vat te betalen en zo het feest te financieren. Dat hebben ze natuurlijk gedaan ook, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Elke partij één vat. Spirit sponsorde de niet-alcohomische dranken, naar het schijnt onder druk van hun moslim-lobby. Enkel het Vlaams Belang had niet gereageerd. De in blogmilieus ondertussen beruchte T.V. was niet komen opdagen.
Ik sloeg een praatje met een paar oude bekenden uit het politieke milieu en werd ook voorgesteld aan enkele mensen van Gents Blogt, waarvan ik er sommigen herkende van de foto die vandaag in De Standaard stond: Huug, Lena, Steven Noels, Cindy. Jeronimo ook, maar die kende ik al.
Iemand stelde me voor als De Gentse Zwijger.
Arthur De Decker was er ook. Gelukkig, want die wou ik wel eens ontmoeten. Zag er anders uit dan verwacht: ouder en minder alternatief. Schijnt ambtenaar te zijn. Initiatiefnemer van lokale referenda. Fervent (losse) medewerker van Gent Blogt. Ik had hem begin de veertig gegeven. Moet al een eind in de vijftig zijn. Andere opmerkelijke aanwezige: Roel Richelieu van Londerseele, bekend als de eerste Gentse stadsdichter. Is er in traditionele literaire milieus dan toch belangstelling voor het blogfenomeen?
Andere vaststelling: enkele uitzonderingen niet te na gesproken, geen mensen van mijn generatie aanwezig, die ik al dan niet passief ken, bvb. uit het uitgaansleven. De bloggeneratie is een jongere generatie (BTW: ik ben veertiger) van twintigers en dertigers.
Ik dronk mijn portie van de gratis vaten op en tegen twaalven ging ik terug naar huis. Toch blij van geweest te zijn. Het was een gebeurtenis van belang. Gent Blogt heeft de aandacht verdiend!
Vrijdagavond. Meestal plof ik me dan na het avondeten in een luie zetel voor de tv met een glaasje wijn. Blij dat het weekend is. Ik ben geen uitgaanstype meer, al ben ik dat in vroeger jaren wel lang geweest.
Maar het was deze vrijdagavond feest ter gelegenheid van 1 jaar Gent Blogt.
Ik wou er toch bij zijn, al was het maar om het volk eens te bekijken dat daar rond zou lopen.
Ik volg de Gentse stadsblog immers sinds het prille begin en heb ook enkele foto's en een artikeltje over Trapkracht opgestuurd.
Tegen 22 uur begaf ik me dus naar Le Bal Infernal tegen de Vrijdagsmarkt. Er was redelijk wat volk aanwezig. Niet echt een overrompeling, maar ruim genoeg voor dat niet al te groot café. Nogal wat lokale politiekers waren aanwezig: de schepenen De Regge (SP.a) en De Caluwe (Spirit), de waarnemende OCMW-voorzitter, de plaatselijke voorzitter van Spirit met Jan Roegiers, Vlaams parlementslid voor die partij. Iemand van VLD Gentbruge die ook blogt. Ja zelfs Vera Dua en haar man Peter. Eerste keer dat ik deze laatste tegenkwam. Heb op het punt gestaan om hem te vragen of het leuk is om alleen op huwelijksreis te gaan, maar kon me bedwingen. Wist niet of hij het zou kunnen appreciëren.
Het was natuurlijk een handige zet om de plaatselijke politieke partijen te vragen elk een gratis vat te betalen en zo het feest te financieren. Dat hebben ze natuurlijk gedaan ook, zo vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Elke partij één vat. Spirit sponsorde de niet-alcohomische dranken, naar het schijnt onder druk van hun moslim-lobby. Enkel het Vlaams Belang had niet gereageerd. De in blogmilieus ondertussen beruchte T.V. was niet komen opdagen.
Ik sloeg een praatje met een paar oude bekenden uit het politieke milieu en werd ook voorgesteld aan enkele mensen van Gents Blogt, waarvan ik er sommigen herkende van de foto die vandaag in De Standaard stond: Huug, Lena, Steven Noels, Cindy. Jeronimo ook, maar die kende ik al.
Iemand stelde me voor als De Gentse Zwijger.
Arthur De Decker was er ook. Gelukkig, want die wou ik wel eens ontmoeten. Zag er anders uit dan verwacht: ouder en minder alternatief. Schijnt ambtenaar te zijn. Initiatiefnemer van lokale referenda. Fervent (losse) medewerker van Gent Blogt. Ik had hem begin de veertig gegeven. Moet al een eind in de vijftig zijn. Andere opmerkelijke aanwezige: Roel Richelieu van Londerseele, bekend als de eerste Gentse stadsdichter. Is er in traditionele literaire milieus dan toch belangstelling voor het blogfenomeen?
Andere vaststelling: enkele uitzonderingen niet te na gesproken, geen mensen van mijn generatie aanwezig, die ik al dan niet passief ken, bvb. uit het uitgaansleven. De bloggeneratie is een jongere generatie (BTW: ik ben veertiger) van twintigers en dertigers.
Ik dronk mijn portie van de gratis vaten op en tegen twaalven ging ik terug naar huis. Toch blij van geweest te zijn. Het was een gebeurtenis van belang. Gent Blogt heeft de aandacht verdiend!
donderdag 23 februari 2006
Archieven
Druk, druk, druk!
Zit al enige tijd met mijn neus in wijlen mijn vaders archieven. Probeer het een en ander te plaatsen in bewaarbibliotheken/archieven. AMSAB en ADVN zijn al op bezoek geweest. Binnenkort de Universiteitsbibliotheek Gent. Vooral een indrukwekkend kranten en tijdschriftenarchief. Veel is al weg. Misschien probeer ik binnenkort langs deze weg het een en ander kwijt te raken, je weet maar nooit wie dit leest.
Zit al enige tijd met mijn neus in wijlen mijn vaders archieven. Probeer het een en ander te plaatsen in bewaarbibliotheken/archieven. AMSAB en ADVN zijn al op bezoek geweest. Binnenkort de Universiteitsbibliotheek Gent. Vooral een indrukwekkend kranten en tijdschriftenarchief. Veel is al weg. Misschien probeer ik binnenkort langs deze weg het een en ander kwijt te raken, je weet maar nooit wie dit leest.
dinsdag 14 februari 2006
Don. Thomas
Merkwaardig!
Nu ik ontdekt heb dat auteurs tegenwoordig ook een eigen website hebben (zie enkele posts geleden), kwam ik gisteren plots op het idee de naam van de auteur waarover ik goed 15 jaar geleden een thesis schreef in te tikken in Google.
En ja, de man heeft nu ook zijn eigen website.
Het was al enige tijd geleden dat ik me nog bezig gehouden had met D.M. Thomas, zoals deze Britse auteur uit Cornwall heet. In het begin van de jaren '80 had hij een bestseller met The White Hotel, maar haalde nadien nooit meer hetzelfde niveau.
In 1990 promoveerde ik op een thesis (in het Engels) over deze D.M. Thomas. Ik was in mijn thesis lovend over The White Hotel, maar behoorlijk kritisch over veel van het andere werk (vooral hetgeen erna kwam), dat vaak van een droevig niveau is. Wellicht daarom zocht ik nooit contact met de auteur zelf.
Destijds heb ik mijn thesis nog op een typmachine laten typen. Dikwijls dreven de veelal Engels-onkundige secretaressen van mijn moeder haar werk me tot grote wanhoop. Toch haalde ik een 16 voor de thesis.
Eind de jaren '90 had ik een korte heropflakkering van interesse in de auteur en vooral mijn eigen thesis. Ik typte hem over op pc en illustreerde het werk met afbeeldingen die ik op het internet vond. Ik las nog eens een boek van D.M. Thomas: Pictures at an Exhibition. Het ging er wel mee door. Echt outstanding was het toch niet. Ook weinig vernieuwend qua thematiek voor de auteur zelf: liefde en dood, de jodenvervolging, concentratiekampen, psychoanalyse, SM-toestanden, letterlijk en figuurlijk. Ik had het in mijn thesis al voorspeld: de man had al gezegd wat hij te zeggen heeft en kon alleen maar in herhaling vallen.
Daarna liet ik het onderwerp vallen voor zes jaar. Ik ben nogal wispelturig van aard. Kan me soms een hele tijd intensief met iets bezighouden en dat ineens laten vallen omdat ik het beu ben. Hoop dat het niet een of andere afwijking is.
Ik weet niet wat me plots bezielde om ineens opnieuw opzoekingen over deze auteur te doen. En bovendien: via het contactformulier op zijn website om een e-mailadres te vragen. Ik kreeg nog geen uur later een positieve reactie en mailde 's avonds mijn thesis door, zoals ik hem eind de jaren '90 getypt en geîllustreerd had. Bijna 10 Mbytes, alstublieft! Hoop dat dat goed doorgekomen is, maar ik meen van wel aan de korte reactie van de schrijver te oordelen. Zei dat hij zeer benieuwd was om hem te lezen.
Ik weet niet of ik nog reactie zal krijgen. Zoals reeds gezegd was ik in mijn scriptie niet altijd zo lovend over de totaliteit van het werk. Ik weet niet of dergelijke auteurs tegen kritiek kunnen. Ik meen deze niet, al is hij wat gewend, want de literaire pers in Engeland heeft zowat de vloer aangeveegd met zijn latere romans.
Ik heb zonet op de website van D.M. Thomas de stem van de auteur gehoord. Anders dan ik me voorgesteld had: zeer beschaafd, verfijnd, oer-Brits. Qua levensstijl is de man aan de redelijk decadente kant - zoals zoveel schrijver-dichters. Hij las het begin van het gedicht Don Giovanni in The White Hotel voor, wel een zeer originele, verbluffende roman, al hadden sommige critici ook hier een andere mening over (je hebt immers altijd criticasters). "Soon to be a major movie" zei de achterflap toen ik het boek kocht in 1987, maar die film is er nog niet. Bijna onmogelijk te verfilmen ook. Ik heb er op de website van de schrijver - of ergens anders toen ik ernaar op zoek was in Google - een stuk met als titel Celluloid Dreams over gezien dat ik dringend nog eens moet lezen.
Bij deze! De man heeft blijkbaar nooit chance. Behalve toen hij zijn eerste en enige bestseller schreef. Die op termijn meer een vloek bleek dan wat anders. Al heeft hij zijn (relatieve) bekendheid toch vooral daaraan te danken. Blijkbaar was hij toch wel geïnteresseerd in mijn thesis. Er zullen er wellicht niet zoveel over zijn werk gemaakt zijn.
Goed. Misschien ben ik wel wispelturig. Maar somige dingen die me niet losraken pik ik vroeg of laat wel eens opnieuw op!
Nu ik ontdekt heb dat auteurs tegenwoordig ook een eigen website hebben (zie enkele posts geleden), kwam ik gisteren plots op het idee de naam van de auteur waarover ik goed 15 jaar geleden een thesis schreef in te tikken in Google.
En ja, de man heeft nu ook zijn eigen website.
Het was al enige tijd geleden dat ik me nog bezig gehouden had met D.M. Thomas, zoals deze Britse auteur uit Cornwall heet. In het begin van de jaren '80 had hij een bestseller met The White Hotel, maar haalde nadien nooit meer hetzelfde niveau.
In 1990 promoveerde ik op een thesis (in het Engels) over deze D.M. Thomas. Ik was in mijn thesis lovend over The White Hotel, maar behoorlijk kritisch over veel van het andere werk (vooral hetgeen erna kwam), dat vaak van een droevig niveau is. Wellicht daarom zocht ik nooit contact met de auteur zelf.
Destijds heb ik mijn thesis nog op een typmachine laten typen. Dikwijls dreven de veelal Engels-onkundige secretaressen van mijn moeder haar werk me tot grote wanhoop. Toch haalde ik een 16 voor de thesis.
Eind de jaren '90 had ik een korte heropflakkering van interesse in de auteur en vooral mijn eigen thesis. Ik typte hem over op pc en illustreerde het werk met afbeeldingen die ik op het internet vond. Ik las nog eens een boek van D.M. Thomas: Pictures at an Exhibition. Het ging er wel mee door. Echt outstanding was het toch niet. Ook weinig vernieuwend qua thematiek voor de auteur zelf: liefde en dood, de jodenvervolging, concentratiekampen, psychoanalyse, SM-toestanden, letterlijk en figuurlijk. Ik had het in mijn thesis al voorspeld: de man had al gezegd wat hij te zeggen heeft en kon alleen maar in herhaling vallen.
Daarna liet ik het onderwerp vallen voor zes jaar. Ik ben nogal wispelturig van aard. Kan me soms een hele tijd intensief met iets bezighouden en dat ineens laten vallen omdat ik het beu ben. Hoop dat het niet een of andere afwijking is.
Ik weet niet wat me plots bezielde om ineens opnieuw opzoekingen over deze auteur te doen. En bovendien: via het contactformulier op zijn website om een e-mailadres te vragen. Ik kreeg nog geen uur later een positieve reactie en mailde 's avonds mijn thesis door, zoals ik hem eind de jaren '90 getypt en geîllustreerd had. Bijna 10 Mbytes, alstublieft! Hoop dat dat goed doorgekomen is, maar ik meen van wel aan de korte reactie van de schrijver te oordelen. Zei dat hij zeer benieuwd was om hem te lezen.
Ik weet niet of ik nog reactie zal krijgen. Zoals reeds gezegd was ik in mijn scriptie niet altijd zo lovend over de totaliteit van het werk. Ik weet niet of dergelijke auteurs tegen kritiek kunnen. Ik meen deze niet, al is hij wat gewend, want de literaire pers in Engeland heeft zowat de vloer aangeveegd met zijn latere romans.
Ik heb zonet op de website van D.M. Thomas de stem van de auteur gehoord. Anders dan ik me voorgesteld had: zeer beschaafd, verfijnd, oer-Brits. Qua levensstijl is de man aan de redelijk decadente kant - zoals zoveel schrijver-dichters. Hij las het begin van het gedicht Don Giovanni in The White Hotel voor, wel een zeer originele, verbluffende roman, al hadden sommige critici ook hier een andere mening over (je hebt immers altijd criticasters). "Soon to be a major movie" zei de achterflap toen ik het boek kocht in 1987, maar die film is er nog niet. Bijna onmogelijk te verfilmen ook. Ik heb er op de website van de schrijver - of ergens anders toen ik ernaar op zoek was in Google - een stuk met als titel Celluloid Dreams over gezien dat ik dringend nog eens moet lezen.
Bij deze! De man heeft blijkbaar nooit chance. Behalve toen hij zijn eerste en enige bestseller schreef. Die op termijn meer een vloek bleek dan wat anders. Al heeft hij zijn (relatieve) bekendheid toch vooral daaraan te danken. Blijkbaar was hij toch wel geïnteresseerd in mijn thesis. Er zullen er wellicht niet zoveel over zijn werk gemaakt zijn.
Goed. Misschien ben ik wel wispelturig. Maar somige dingen die me niet losraken pik ik vroeg of laat wel eens opnieuw op!
dinsdag 7 februari 2006
Mozart
Toegegeven: ik ben de laatste tijd niet erg mededeelzaam geweest.
De duistere tijd van het jaar heeft ook mijn hart bevangen. Koud weer, ongezonde lucht. Weinig opbeurende gebeurtenissen. Een tante die in triestige omstandigheden overleden is. Verassing in Lochristi met een sombere plechtigheid erbovenop. Spanningen i.v.m. verhuis en last met een verzekeringsmaatschappij. Geen weer om te fietsen.
Gelukkig is er nog het Mozartjaar. Ik ben een absolute fan. Niet altijd geweest. Wel als kind. Dan is Mozart een vanzelfsprekend begin voor wie zich tot klassieke muziek aangetrokken voelt. Als adolescent sprak die muziek me niet zo aan. Wat te speels, te eenvoudig, te kinderachtig. Te weinig Sturm-und-Drang. Ik hield toen meer van Beethoven en negeerde Mozart, afgezien van enkele werken zoals het Requiem en een enkel pianoconcerto.
Pas als ik al in de dertig was heb ik Mozart werkelijk ontdekt. De eenvoud van zijn muziek, het harmonieuze van zijn composities, het wonderbaarlijke gevoel dat eruit spreekt (zoals een kenner het zei in de krant nooit echt vrolijk, nooit echt triest), het trekt me nu allemaal veeleer aan dan dat het me afstoot.
Sommigen doen dit gedurende een jaar in the picture stelleen van één artiest af als pure commercie, maar het kan toch tof zijn ook en tot een soort revival leiden. Ik heb genoten van de Mozart-tiendaagse op Klara. Paar leuke dingen teruggehoord. Weinig nieuws leren kennen, maar ik had er ook niet altijd de tijd voor. Naar het einde toe toch op mijn pc op het werk naar Klara geluisterd en een doctoraat in de Mozartkunde behaald. Het eerste deel van de boeiende documentaire In Search of Mozart gezien, ondanks het late uitzenduur, het tweede deel daarom gemist.
De duistere tijd van het jaar heeft ook mijn hart bevangen. Koud weer, ongezonde lucht. Weinig opbeurende gebeurtenissen. Een tante die in triestige omstandigheden overleden is. Verassing in Lochristi met een sombere plechtigheid erbovenop. Spanningen i.v.m. verhuis en last met een verzekeringsmaatschappij. Geen weer om te fietsen.
Gelukkig is er nog het Mozartjaar. Ik ben een absolute fan. Niet altijd geweest. Wel als kind. Dan is Mozart een vanzelfsprekend begin voor wie zich tot klassieke muziek aangetrokken voelt. Als adolescent sprak die muziek me niet zo aan. Wat te speels, te eenvoudig, te kinderachtig. Te weinig Sturm-und-Drang. Ik hield toen meer van Beethoven en negeerde Mozart, afgezien van enkele werken zoals het Requiem en een enkel pianoconcerto.
Pas als ik al in de dertig was heb ik Mozart werkelijk ontdekt. De eenvoud van zijn muziek, het harmonieuze van zijn composities, het wonderbaarlijke gevoel dat eruit spreekt (zoals een kenner het zei in de krant nooit echt vrolijk, nooit echt triest), het trekt me nu allemaal veeleer aan dan dat het me afstoot.
Sommigen doen dit gedurende een jaar in the picture stelleen van één artiest af als pure commercie, maar het kan toch tof zijn ook en tot een soort revival leiden. Ik heb genoten van de Mozart-tiendaagse op Klara. Paar leuke dingen teruggehoord. Weinig nieuws leren kennen, maar ik had er ook niet altijd de tijd voor. Naar het einde toe toch op mijn pc op het werk naar Klara geluisterd en een doctoraat in de Mozartkunde behaald. Het eerste deel van de boeiende documentaire In Search of Mozart gezien, ondanks het late uitzenduur, het tweede deel daarom gemist.
dinsdag 17 januari 2006
Het Boek der Illusies
Het is ondertussen bijna afgelopen met de nieuwjaarsrecepties. Nog eentje, volgende zondag. Gelukkig maar, want ik durf bijna niet meer op de weegschaal gaan staan.
Ik heb het boek uit dat ik met nieuwjaar van mijn zusje gekregen heb: Het Boek der Illusies van Paul Auster, een Amerikaanse auteur die nieuw voor me is. Spannende, originele roman. Beetje postmodern, vol spiegeleffecten, maar toch niet al te intellectualistisch, want daar krijg ik wat van. Ik heb ervan genoten! Een roman over zoektocht en kunst, dood en verlies in een filmmilieu.
Tot mijn verbazing hebben romanschrijvers zoals Paul Auster tegenwoordig ook al een website. Natuurlijk vind je er geen teksten van hun werk. Wel besprekingen, gastenboeken e.d., zaken die toch wel nuttig zijn.
Ik heb het boek uit dat ik met nieuwjaar van mijn zusje gekregen heb: Het Boek der Illusies van Paul Auster, een Amerikaanse auteur die nieuw voor me is. Spannende, originele roman. Beetje postmodern, vol spiegeleffecten, maar toch niet al te intellectualistisch, want daar krijg ik wat van. Ik heb ervan genoten! Een roman over zoektocht en kunst, dood en verlies in een filmmilieu.
Tot mijn verbazing hebben romanschrijvers zoals Paul Auster tegenwoordig ook al een website. Natuurlijk vind je er geen teksten van hun werk. Wel besprekingen, gastenboeken e.d., zaken die toch wel nuttig zijn.
vrijdag 6 januari 2006
Cijfers en letters
Het nieuwe jaar is goed ingezet. Ik heb niet speciaal goede voornemens gemaakt. Het belooft zo al een turbulent jaar te worden, zowel thuis als op kantoor. In beide gevallen staat er o.a. een verhuis aan te komen.
Ik hoop in elk geval dat de lichte depressie die me in de donkerste tijd van het oude jaar wat in zijn greep hield zichzelf in de eerste maanden van dit nieuwe jaar zal oplossen.
Ondertussen werk ik de gewone reeks nieuwjaarstrecepties af. Maandag en donderdag op het werk. Misschien ga ik zondag naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent. Hoewel mijn ervaringen de twee laatste jaar daar niet zo best zijn. Veel te veel volk en veel te lang aanschuiven voor een drankje. Traditioneel is het elk jaar bitter koud op die receptie.
Januari is voor mij elk jaar een maand van cijferen en de balans opmaken. Op verschillende gebieden, niet in het minst financieel.
Bijvoorbeeld: ik heb vorig jaar bijna 5.000 km gefietst. Niet slecht als je weet dat ik me die fiets pas half april aangeschaft heb.
Anderzijds heb ik maar 1.500 km met de auto gereden. Erg weinig dus. Toch mag ik deze maand ongeveer 575 euro afdokken voor mijn autoverzekering. Ik heb in december al 240 euro betaald voor een groot onderhoud en 27,50 euro voor de keuring. Ik moet me bovendien dringend een nieuwe nummerplaat met reflecterende achtergrond aanschaffen. Binnenkort krijg ik mijn aanslag met de verkeersbelasting in de bus.
Erg veel allemaal voor de weinige kilometers die ik tegenwoordig met de auto doe. Ik heb me als doelstelling voor dit jaar o.a. gesteld die kost naar beneden te krijgen. Toch wil ik mijn eigen auto nog niet kwijt, want vroeg of laat heb je die toch nodig, zeker als je zoals ik zorg draagt voor een bejaarde. Cambio is dus niet echt een alternatief voor mij. Het schijnt bovendien duur te zijn als je niet veel kilometers rijdt.
Mijn chef op kantoor gaf me de raad een herziening van mijn polis te gaan onderhandelen bij mijn verzekeringsmaatschappij. Ik ben van plan die raad op te volgen.
Ik vind trouwens dat de verzekeringsmaatschappijen wettelijk verplicht zouden moeten worden om een goedkopere verzekering aan te bieden aan mensen die weinig kilometers doen. Nu zijn er maar een paar maatschappijen die dat aanbieden. Dat zou pas een goede maatregel zijn in het kader van een degelijk mobiliteitsbeleid. De mensen stuimuleren om de wagen aan de kant te laten!
In Gent met de auto rijden wordt trouwens met de dag vervelender. Ik doe het al niet veel, maar telkens als ik bvb. naar het warenhuiis geweest ben met de auto ben ik kapot van de stress als ik thuiskom. Er is veel te veel verkeer in de stad en als je geen garage hebt en in het centrum woont is een parkeerplaats vinden een met de dag reusachtiger wordend probleem.
Blijkbaar heb ik dus toch goede voornemens en niet alleen voor mezelf :-)
Ik hoop in elk geval dat de lichte depressie die me in de donkerste tijd van het oude jaar wat in zijn greep hield zichzelf in de eerste maanden van dit nieuwe jaar zal oplossen.
Ondertussen werk ik de gewone reeks nieuwjaarstrecepties af. Maandag en donderdag op het werk. Misschien ga ik zondag naar de nieuwjaarsreceptie van de stad Gent. Hoewel mijn ervaringen de twee laatste jaar daar niet zo best zijn. Veel te veel volk en veel te lang aanschuiven voor een drankje. Traditioneel is het elk jaar bitter koud op die receptie.
Januari is voor mij elk jaar een maand van cijferen en de balans opmaken. Op verschillende gebieden, niet in het minst financieel.
Bijvoorbeeld: ik heb vorig jaar bijna 5.000 km gefietst. Niet slecht als je weet dat ik me die fiets pas half april aangeschaft heb.
Anderzijds heb ik maar 1.500 km met de auto gereden. Erg weinig dus. Toch mag ik deze maand ongeveer 575 euro afdokken voor mijn autoverzekering. Ik heb in december al 240 euro betaald voor een groot onderhoud en 27,50 euro voor de keuring. Ik moet me bovendien dringend een nieuwe nummerplaat met reflecterende achtergrond aanschaffen. Binnenkort krijg ik mijn aanslag met de verkeersbelasting in de bus.
Erg veel allemaal voor de weinige kilometers die ik tegenwoordig met de auto doe. Ik heb me als doelstelling voor dit jaar o.a. gesteld die kost naar beneden te krijgen. Toch wil ik mijn eigen auto nog niet kwijt, want vroeg of laat heb je die toch nodig, zeker als je zoals ik zorg draagt voor een bejaarde. Cambio is dus niet echt een alternatief voor mij. Het schijnt bovendien duur te zijn als je niet veel kilometers rijdt.
Mijn chef op kantoor gaf me de raad een herziening van mijn polis te gaan onderhandelen bij mijn verzekeringsmaatschappij. Ik ben van plan die raad op te volgen.
Ik vind trouwens dat de verzekeringsmaatschappijen wettelijk verplicht zouden moeten worden om een goedkopere verzekering aan te bieden aan mensen die weinig kilometers doen. Nu zijn er maar een paar maatschappijen die dat aanbieden. Dat zou pas een goede maatregel zijn in het kader van een degelijk mobiliteitsbeleid. De mensen stuimuleren om de wagen aan de kant te laten!
In Gent met de auto rijden wordt trouwens met de dag vervelender. Ik doe het al niet veel, maar telkens als ik bvb. naar het warenhuiis geweest ben met de auto ben ik kapot van de stress als ik thuiskom. Er is veel te veel verkeer in de stad en als je geen garage hebt en in het centrum woont is een parkeerplaats vinden een met de dag reusachtiger wordend probleem.
Blijkbaar heb ik dus toch goede voornemens en niet alleen voor mezelf :-)
Abonneren op:
Posts (Atom)