Tom Boonen wereldkampioen!
Ongelooflijk niet waar? Wat een wonderjaar voor die jonge wielerkampioen!
Ik vernam het nieuws in style: terwijl ik rond kwart over vijf stond te wachten op de laatste doortocht van een peloton beloften in een kermiskoers in Schelderode (Merelbeke). Ik kwam terug van een zondags fietstochtje naar Zottegem. Kwestie van mijn conditie nog wat te onderhouden en de laatste kilootjes die ik wil verliezen eraf te krijgen. Een andere fietser bracht het heuglijke nieuws. Ik reageerde aanvankelijk ongelovig.
Iets anders: de kans is groot dat ik heel binnenkort naar De Pinte verhuis. Wat de gevolgen van die eventuele verhuis op mijn blog zullen zijn, daarover moet ik nog nadenken. Ik ben in elk geval weinig geneigd om De Gentse Zwijger om te turnen in De Pintse Zwijger :-)
Afwachten maar. Uiteraard gaan alle andere praktische beslommeringen voor op de consequenties voor deze blog.
PS (27/9): de verhuis gaat niet door. Er is een kink in de kabel gekomen. Mogelijk is het maar uitstel, al zal het nog wel duren tot volgende lente.
zondag 25 september 2005
vrijdag 23 september 2005
Sportdag
Gisteren met een collega deelgenomen aan de jaarlijkse sportdag van onze werkgever: 70 kilometer fietsen (of wat had je gedacht?) in de streek tussen Brussel en Leuven.
Ik had mijn fototoestel thuisgelaten, maar kreeg er spijt van, want het was prachtig weer en we reden door een mooie streek. Maar de fiets was gehuurd en ik had dus minder mogelijkheden om materiaal mee te nemen. Het was een Kettler alu-rad, model Pendo. Mét vering. Ik ben niet gewend op een fiets met vering te rijden. Het geeft een speciaal gevoel: net alsof je met platte banden rijdt. Het beschermt wel goed tegen schokken en oneffenheden van het terrein. Je voelt die nauwelijks. Ook een goede fiets om mee te dalen. Gemakkelijker om zonder handen te rijden.
De start was aan de VUB in Elsene. Vandaar reden we naar Tervuren. Door slechte wegaanduidingen misten we de wijk Jezus-Eik. Via Duisburg naar Huldenberg. Erg heuvelachtig hier. Op de Smeysberg moesten we allebei afstappen: het stijgingspercentage was hier iets te hoog.
Via Neerijse en Korbeek-Dijle naar Oud-Heverlee, waar we om 12 uur stopten om te eten aan het Zoet Water.
Na de middagpauze via Sint-Joris-Weert naar Waals-Brabant met de dorpen Nethen en Pécrot (gemeente Grez-Doiceau). Pécrot is het dorpje van de fameuze treinramp van enkele jaren geleden. Ik herkende het nog van op de televisiebeelden van toen.
Over de taalgrens viel het onmiddellijk op dat Waals-Brabant veel minder dicht bevolkt is dan Vlaams-Brabant. Veel meer ruimte hier. Prachtig landschap! Holle wegen en boskanten.
Nadien weer de taalgrens over naar Ottenburg. Opnieuw erg heuvelachtig. Een opeenvolging van lastige klimmen, bijna tot in Brussel. Op sommige hellingen wedijverde ik met een vrouw, volledig in wielertenue, op een koersfiets van het merk Gianni Motta. De wielersport is momenteel zeer in in Vlaanderen, dat merk je telkens weer. De belangstelling voor deze fietstocht was dan ook navenant.
Via het zuiden van Overijse in de richting van Hoeilaart. In een krantenwinkel in het gehucht Maleizen waar ik me van water voorzag, hoorde ik bijna uitsluitend Frans spreken. We passeerden het station van Hoeilaart met het standbeeld van Nero. Via het Zoniënwoud terug naar Brussel en de VUB.
De tocht is voor herhaling vatbaar. Volgend jaar misschien, al hangt dat natuurlijk ook af van het weer. Daarvan hadden we dit jaar (in tegenstelling tot vorig jaar) in elk geval geen klagen.
Ik had mijn fototoestel thuisgelaten, maar kreeg er spijt van, want het was prachtig weer en we reden door een mooie streek. Maar de fiets was gehuurd en ik had dus minder mogelijkheden om materiaal mee te nemen. Het was een Kettler alu-rad, model Pendo. Mét vering. Ik ben niet gewend op een fiets met vering te rijden. Het geeft een speciaal gevoel: net alsof je met platte banden rijdt. Het beschermt wel goed tegen schokken en oneffenheden van het terrein. Je voelt die nauwelijks. Ook een goede fiets om mee te dalen. Gemakkelijker om zonder handen te rijden.
De start was aan de VUB in Elsene. Vandaar reden we naar Tervuren. Door slechte wegaanduidingen misten we de wijk Jezus-Eik. Via Duisburg naar Huldenberg. Erg heuvelachtig hier. Op de Smeysberg moesten we allebei afstappen: het stijgingspercentage was hier iets te hoog.
Via Neerijse en Korbeek-Dijle naar Oud-Heverlee, waar we om 12 uur stopten om te eten aan het Zoet Water.
Na de middagpauze via Sint-Joris-Weert naar Waals-Brabant met de dorpen Nethen en Pécrot (gemeente Grez-Doiceau). Pécrot is het dorpje van de fameuze treinramp van enkele jaren geleden. Ik herkende het nog van op de televisiebeelden van toen.
Over de taalgrens viel het onmiddellijk op dat Waals-Brabant veel minder dicht bevolkt is dan Vlaams-Brabant. Veel meer ruimte hier. Prachtig landschap! Holle wegen en boskanten.
Nadien weer de taalgrens over naar Ottenburg. Opnieuw erg heuvelachtig. Een opeenvolging van lastige klimmen, bijna tot in Brussel. Op sommige hellingen wedijverde ik met een vrouw, volledig in wielertenue, op een koersfiets van het merk Gianni Motta. De wielersport is momenteel zeer in in Vlaanderen, dat merk je telkens weer. De belangstelling voor deze fietstocht was dan ook navenant.
Via het zuiden van Overijse in de richting van Hoeilaart. In een krantenwinkel in het gehucht Maleizen waar ik me van water voorzag, hoorde ik bijna uitsluitend Frans spreken. We passeerden het station van Hoeilaart met het standbeeld van Nero. Via het Zoniënwoud terug naar Brussel en de VUB.
De tocht is voor herhaling vatbaar. Volgend jaar misschien, al hangt dat natuurlijk ook af van het weer. Daarvan hadden we dit jaar (in tegenstelling tot vorig jaar) in elk geval geen klagen.
zondag 18 september 2005
Steenbakkerijen in de Rupelstreek
Ik was eigenlijk helemaal niet van plan om iets te posten over mijn zondagje in Boom. Maar aangezien het zo vreselijk interessant was. En aangezien ik de onhebbelijke gewoonte begin te krijgen om altijd en overal foto's te nemen...
's Ochtends kregen we een rondleiding in het Ecomuseum & Archief van de Boomse Baksteen. Een bezoekje aan de teloorgegane wereld van de steenbakkerijen in Boom, waarvan er nu nog maar 2 over zijn: de ambachtelijke die we bezocht hebben en een industriële. Je ziet op volgende foto een stukje van de ambachtelijke steenbakkerij die ook als museum dienstdoet:
Stukje van het steenbakkerijmuseum van vzw EMABB in het gehucht Noeveren in Boom
De huisjes links op de foto (in de schaduw) zijn werkmanshuisjes, die momenteel gerestaureerd worden door vrijwilligers van de vzw. Eigenaardig zijn de voordeuren van de huisjes aan de achterkant, niet de straatkant. Rechts is o.a. een cirkelvormige oven waarin de stenen gebakken worden. Het compex is een museum, maar ook een nog actief bedrijf waarin 14 mensen tewerkgesteld worden. Het heeft wel last met de milieu-inspectie i.v.m. emissienormen. Elke zondagnamiddag om 14u00 is er een begeleide rondleiding.
Boom was en is een zeer proletarische streek. De socialisten staan er van oudsher sterk, de laatste tijd helaas ook het VB.
Een goede aanleiding om de novelle Klinkaert van Piet Van Aken eens te lezen. Deze twintigste-eeuwse Vlaamse romancier schreef over de steenbakkerijen en de kinderarbeid in de Rupelstreek. Ik heb wel al iets gelezen van hem, maar niet dit werk dat, afgaande op de beschrijving door de gids, nogal naturalistisch moet zijn. Hard labeur in die tijd, daarover was iedereen het eens! Maar de mensen waren daarom niet minder gelukkig, denk ik. Het waren gewoon andere tijden, al was er natuurlijk veel uitbuiting en andere miserie.
In de namiddag volgde een begeleide wandeling door provinciaal domein De Schorre. De gemeente verkocht dit domein - waar voorheen klei afgegraven werd, vandaar ook de helling op de foto - in 1989 aan de provincie, die er een provinciaal sport- en recreatiedomein van maakte. De steenbakkerijen in de Rupelstreek rond Boom gingen teloor door de concurrentie van nieuwe bouwmaterialen (vooral beton) en andere kleigebieden (de Kempen, Westfalen).
De gewezen kleiput in wat nu provinciaal domein De Schorre is. Het is een mooi natuur- en recreatiegebied. Je kan er o.a. aan initiatie deltavliegen doen. Op de achtergrond het kerkje van Boom.
Je kan mooie natuurwandelingen maken in dit domein. Wat we ook gedaan hebben, onder begeleiding van een gids, tijdens wat wellicht een van de laatste mooie (na)zomerdagen van het jaar was.
's Ochtends kregen we een rondleiding in het Ecomuseum & Archief van de Boomse Baksteen. Een bezoekje aan de teloorgegane wereld van de steenbakkerijen in Boom, waarvan er nu nog maar 2 over zijn: de ambachtelijke die we bezocht hebben en een industriële. Je ziet op volgende foto een stukje van de ambachtelijke steenbakkerij die ook als museum dienstdoet:
Stukje van het steenbakkerijmuseum van vzw EMABB in het gehucht Noeveren in Boom
De huisjes links op de foto (in de schaduw) zijn werkmanshuisjes, die momenteel gerestaureerd worden door vrijwilligers van de vzw. Eigenaardig zijn de voordeuren van de huisjes aan de achterkant, niet de straatkant. Rechts is o.a. een cirkelvormige oven waarin de stenen gebakken worden. Het compex is een museum, maar ook een nog actief bedrijf waarin 14 mensen tewerkgesteld worden. Het heeft wel last met de milieu-inspectie i.v.m. emissienormen. Elke zondagnamiddag om 14u00 is er een begeleide rondleiding.
Boom was en is een zeer proletarische streek. De socialisten staan er van oudsher sterk, de laatste tijd helaas ook het VB.
Een goede aanleiding om de novelle Klinkaert van Piet Van Aken eens te lezen. Deze twintigste-eeuwse Vlaamse romancier schreef over de steenbakkerijen en de kinderarbeid in de Rupelstreek. Ik heb wel al iets gelezen van hem, maar niet dit werk dat, afgaande op de beschrijving door de gids, nogal naturalistisch moet zijn. Hard labeur in die tijd, daarover was iedereen het eens! Maar de mensen waren daarom niet minder gelukkig, denk ik. Het waren gewoon andere tijden, al was er natuurlijk veel uitbuiting en andere miserie.
In de namiddag volgde een begeleide wandeling door provinciaal domein De Schorre. De gemeente verkocht dit domein - waar voorheen klei afgegraven werd, vandaar ook de helling op de foto - in 1989 aan de provincie, die er een provinciaal sport- en recreatiedomein van maakte. De steenbakkerijen in de Rupelstreek rond Boom gingen teloor door de concurrentie van nieuwe bouwmaterialen (vooral beton) en andere kleigebieden (de Kempen, Westfalen).
De gewezen kleiput in wat nu provinciaal domein De Schorre is. Het is een mooi natuur- en recreatiegebied. Je kan er o.a. aan initiatie deltavliegen doen. Op de achtergrond het kerkje van Boom.
Je kan mooie natuurwandelingen maken in dit domein. Wat we ook gedaan hebben, onder begeleiding van een gids, tijdens wat wellicht een van de laatste mooie (na)zomerdagen van het jaar was.
zaterdag 17 september 2005
OdeGand
Optreden van de Fanfare Kimbanguiste op de Korenlei
Traditionele heropening van het cultureel seizoen en het Festival van Vlaanderen in de Gentse binnenstad met OdeGand.
Niet zo fantastisch veel volk vanwege het minder goede weer. Ik heb een leuk optreden gezien van de Fanfare Kimbanguiste op de Gras- en Korenlei. Allemaal negertjes in van die groene pakjes. Heel te doene muziek voor een fanfare: beetje jazzy, repetitief. Aanstekelijk ritme.
Vanavond zal ik nog proberen het optreden van Wim Mertens en het Chinees vuurwerk mee te pikken.
Morgen moet ik helaas verstek geven voor Gent Fietst. Ik ga naar een activiteit van een vereniging waarvan ik lid ben in het Antwerpse.
donderdag 8 september 2005
Epiloog
De dag na mijn thuiskomst, 30 augustus, moest ik zoals gezegd naar een feest ik het kasteel van Brasschaat. Verre familie was 50 jaar getrouwd. Het was avondkledij verplicht. Ik moest me nog gauw in de Inno een strikje gaan kopen. Ik voelde me de hele avond net een kelner!
Feest in het Kasteel van Brasschaat
Best een leuke avond gehad! Ik was al voldoende gerecupereerd van mijn vakantie-inspanningen. Alleen jammer dat de meeste feestgangers stukken ouder waren dan ik. Heb zelfs wat gedanst met een West-Vlaamse uit Roeselare. Een echte praatwaterval, die vrouw, maar ik hoor dat West-Vlaams best graag. En dansen kon ze ook!
Het was mijn laatste échte vakantiedag. 's Anderendaags enkel nog foto's bestellen, aan mijn verslag op deze blog beginnen, van alles niet vinden en me zenuwachtig maken, ...
Donderdag 1 september terug naar mijn stoffig bureau in Brussel. En moet er dit jaar al meteen keihard invliegen. Dinsdag 6 september na een kleine week mijn reisverslag afgekregen. Heb er redelijk mijn werk van gemaakt. Het zal er vanaf nu wat rustiger aan toe gaan met het bloggen. De vakantie zit er immers op. Hopelijk vind ik nu en dan nog wat tijd om te fietsen.
Feest in het Kasteel van Brasschaat
Best een leuke avond gehad! Ik was al voldoende gerecupereerd van mijn vakantie-inspanningen. Alleen jammer dat de meeste feestgangers stukken ouder waren dan ik. Heb zelfs wat gedanst met een West-Vlaamse uit Roeselare. Een echte praatwaterval, die vrouw, maar ik hoor dat West-Vlaams best graag. En dansen kon ze ook!
Het was mijn laatste échte vakantiedag. 's Anderendaags enkel nog foto's bestellen, aan mijn verslag op deze blog beginnen, van alles niet vinden en me zenuwachtig maken, ...
Donderdag 1 september terug naar mijn stoffig bureau in Brussel. En moet er dit jaar al meteen keihard invliegen. Dinsdag 6 september na een kleine week mijn reisverslag afgekregen. Heb er redelijk mijn werk van gemaakt. Het zal er vanaf nu wat rustiger aan toe gaan met het bloggen. De vakantie zit er immers op. Hopelijk vind ik nu en dan nog wat tijd om te fietsen.
dinsdag 6 september 2005
Dag 8: maandag 29 augustus. Nieuwpoort-Gent (terug naar huis)
De laatste dag van mijn fietsvakantie. Het weer is nooit beter geweest dan nu, behalve gisteren misschien. Vertrek kort voor tienen, maar verlies me tot de middag in het Nieuwpoortse. Bezoekje aan het stadhuis en het graf van mijn over- en betovergrootouders op het kerkhof langs de weg naar Sint-Joris.
Met deze plek (standbeeld Koning Albert I) voel ik me wel verbonden: de kleine scheepstimmerwerf van mijn voorouders bevond zich vlak hiervoor, tegen de oever van de IJzer, van 1857 tot 1914, om precies te zijn. Ze werd niet heropgebouwd na de Eerste Wereldoorlog.
Van Sint-Joris rij ik naar de grens met Mannekensvere (Middelkerke). Onderweg doe ik ideeën op voor nieuwe fietsvakanties: de Noordzeeroute, die Nieuwpoort aandoet, lijkt me wel wat. De route loopt van Den Helder in Nederland tot Boulogne-sur-Mer in Frankrijk. Ik heb de smaak van de fietsvakanties duidelijk te pakken.
Monument aan de Uniebrug over de IJzer, tussen Sint-Joris (Nieuwpoort) en Mannekensvere (Middelkerke), ter ere van het 7de Linieregiment van het Belgisch leger, dat hier in 1914 een aantal exploten verrichtte, waarvoor Albert I (zie vorige foto) het vereerde met de Leopoldsorde. Jammer genoeg is de tekst op de zijkant van het standbeeld niet leesbaar op de foto. Het monument is overigens dringend aan restauratie toe.
Van daar naar Ramskapelle. Ik wil absoluut nog enkele foto's nemen. Ik verlies veel tijd en misrij me een paar keer. In feite had ik dit net zo goed (nog) een keer met de auto kunnen doen.
Monument in Ramskapelle ter ere van de geallieerde overwinning die de Slag om de IJzer op 30 oktober 1914 beëindigde. Zie eerdere foto.
Nog een herdenkingsteken van de Eerste Wereldoorlog in Ramskapelle (Nieuwpoort): het Koolhof. Dit was oorspronkelijk een grote (here)boerderij; ten tijde van de Eerste Wereldoorlog was het een steenbakkerij, die door het Belgisch leger als uitkijkpost gebruikt werd en tenslotte door de Duitse artillerie onbruikbaar gemaakt werd. Ik kijk ook nog uit naar het Noordhof, iets bezuiden het Koolhof. Ik ontdek nog een monument uit de Tweede Wereldoorlog in de buurt.
Pas rond de middag raak ik uit het Nieuwpoortse weg. Het is nog ver naar Gent.
Minder geslaagde foto (de herdenkingsplaat is alweer niet leesbaar), maar toch een zeer historische plek: de Schoorbakkebrug, op de grens tussen Ramskapelle (Nieuwpoort) en Schore (Middelkerke). Het gedenkteken werd opgericht ter ere van het Belgische 6de Linieregiment, dat hier lang standhield in de Slag om de IJzer in 1914, tot de Duitsers in de beruchte Bocht van Tervaete (iets meer naar het zuiden) toch over de IJzer raakten. De brug is het toneel van het bekende document humain uit de Eerste Wereldoorlog Met het Hoofd naar de Brug van Schoorbakke, over een dienstplichtige uit het Kortrijkse die hier sneuvelde, maar wiens lijk nooit gevonden werd.
Via Schoorbakke gaat het naar Schore, moeizaam, langs domein Speermalie, naar Sint-Pieters-Kapelle en Slype tot Middelkerke-Bad. Ik rij wat rond, want ik heb hier jeugdherinneringen.
Een jeugdherinnering: een villa in Middelkerke-Bad waarin ik eind de jaren '60, begin jaren '70 met mijn ouders als kind op vakantie ging. Het was toen al een van de laatste 'antieke' villa's en is nu al een tijd ook hoogbouw geworden.
Naar Oostende over de zeedijk. Het gaat heel wat vlotter dan in het binnenland, want het is hier frisser. Veel volk op de stranden.
Langs Middelkerke rij ik naar Oostende. Hier het strand aan het Thermae Palace Hotel. Veel volk in Oostende. Ik hou er niet halt, want ik moet nog ver met de fiets naar Gent.
Van Oostende rij ik onmiddellijk het binnenland in naar Oudenburg. Daar volg ik een tijdje het Kanaal van Plassendaele tot ik aan het kanaal Oostende-Brugge kom. Ik had beter halt gehouden om te eten in Middelkerke of Oostende, want halverwege Brugge, ongeveer ter hoogte van Stalhille, krijg ik, voor het eerst op mijn fietsreis, een lichte inzinking. Ik rijd nog wel goed verder, maar het gaat nu veel minder vlot dan anders. Ik eet pas in Brugge, rond zes uur 's avonds in hetzelfde restaurant als een paar weken geleden. Ik ben stilaan moe en verbrand door de felle zon.
Natuurlijk kom ik langs Brugge, waar ik halt hou en dineer: hier de omgeving van het Minnewater.
Nogmaals Brugge die Scone op een zonnige zomerdag
Via Oostkamp naar het kanaal richting Gent. Ccourage: nog maar 45 kilometer!
Langs het kanaal Brugge-Gent, ter hoogte van Knesselare-brug. Einde van de reis en meteen ook van mijn vakantie 2005.
Ik raak zonder grote problemen in Gent, maar ben ditmaal serieus uitgeput. Ik doe 2,5 uur over het laatste stuk naar Gent. Tegen half tien, vlak na het invallen van de duisternis, ben ik er. Ik heb vandaag bijna 150 km gereden en heb meer dan 8u15' in het zadel gezeten. Een beetje te veel van het goede!
Met deze plek (standbeeld Koning Albert I) voel ik me wel verbonden: de kleine scheepstimmerwerf van mijn voorouders bevond zich vlak hiervoor, tegen de oever van de IJzer, van 1857 tot 1914, om precies te zijn. Ze werd niet heropgebouwd na de Eerste Wereldoorlog.
Van Sint-Joris rij ik naar de grens met Mannekensvere (Middelkerke). Onderweg doe ik ideeën op voor nieuwe fietsvakanties: de Noordzeeroute, die Nieuwpoort aandoet, lijkt me wel wat. De route loopt van Den Helder in Nederland tot Boulogne-sur-Mer in Frankrijk. Ik heb de smaak van de fietsvakanties duidelijk te pakken.
Monument aan de Uniebrug over de IJzer, tussen Sint-Joris (Nieuwpoort) en Mannekensvere (Middelkerke), ter ere van het 7de Linieregiment van het Belgisch leger, dat hier in 1914 een aantal exploten verrichtte, waarvoor Albert I (zie vorige foto) het vereerde met de Leopoldsorde. Jammer genoeg is de tekst op de zijkant van het standbeeld niet leesbaar op de foto. Het monument is overigens dringend aan restauratie toe.
Van daar naar Ramskapelle. Ik wil absoluut nog enkele foto's nemen. Ik verlies veel tijd en misrij me een paar keer. In feite had ik dit net zo goed (nog) een keer met de auto kunnen doen.
Monument in Ramskapelle ter ere van de geallieerde overwinning die de Slag om de IJzer op 30 oktober 1914 beëindigde. Zie eerdere foto.
Nog een herdenkingsteken van de Eerste Wereldoorlog in Ramskapelle (Nieuwpoort): het Koolhof. Dit was oorspronkelijk een grote (here)boerderij; ten tijde van de Eerste Wereldoorlog was het een steenbakkerij, die door het Belgisch leger als uitkijkpost gebruikt werd en tenslotte door de Duitse artillerie onbruikbaar gemaakt werd. Ik kijk ook nog uit naar het Noordhof, iets bezuiden het Koolhof. Ik ontdek nog een monument uit de Tweede Wereldoorlog in de buurt.
Pas rond de middag raak ik uit het Nieuwpoortse weg. Het is nog ver naar Gent.
Minder geslaagde foto (de herdenkingsplaat is alweer niet leesbaar), maar toch een zeer historische plek: de Schoorbakkebrug, op de grens tussen Ramskapelle (Nieuwpoort) en Schore (Middelkerke). Het gedenkteken werd opgericht ter ere van het Belgische 6de Linieregiment, dat hier lang standhield in de Slag om de IJzer in 1914, tot de Duitsers in de beruchte Bocht van Tervaete (iets meer naar het zuiden) toch over de IJzer raakten. De brug is het toneel van het bekende document humain uit de Eerste Wereldoorlog Met het Hoofd naar de Brug van Schoorbakke, over een dienstplichtige uit het Kortrijkse die hier sneuvelde, maar wiens lijk nooit gevonden werd.
Via Schoorbakke gaat het naar Schore, moeizaam, langs domein Speermalie, naar Sint-Pieters-Kapelle en Slype tot Middelkerke-Bad. Ik rij wat rond, want ik heb hier jeugdherinneringen.
Een jeugdherinnering: een villa in Middelkerke-Bad waarin ik eind de jaren '60, begin jaren '70 met mijn ouders als kind op vakantie ging. Het was toen al een van de laatste 'antieke' villa's en is nu al een tijd ook hoogbouw geworden.
Naar Oostende over de zeedijk. Het gaat heel wat vlotter dan in het binnenland, want het is hier frisser. Veel volk op de stranden.
Langs Middelkerke rij ik naar Oostende. Hier het strand aan het Thermae Palace Hotel. Veel volk in Oostende. Ik hou er niet halt, want ik moet nog ver met de fiets naar Gent.
Van Oostende rij ik onmiddellijk het binnenland in naar Oudenburg. Daar volg ik een tijdje het Kanaal van Plassendaele tot ik aan het kanaal Oostende-Brugge kom. Ik had beter halt gehouden om te eten in Middelkerke of Oostende, want halverwege Brugge, ongeveer ter hoogte van Stalhille, krijg ik, voor het eerst op mijn fietsreis, een lichte inzinking. Ik rijd nog wel goed verder, maar het gaat nu veel minder vlot dan anders. Ik eet pas in Brugge, rond zes uur 's avonds in hetzelfde restaurant als een paar weken geleden. Ik ben stilaan moe en verbrand door de felle zon.
Natuurlijk kom ik langs Brugge, waar ik halt hou en dineer: hier de omgeving van het Minnewater.
Nogmaals Brugge die Scone op een zonnige zomerdag
Via Oostkamp naar het kanaal richting Gent. Ccourage: nog maar 45 kilometer!
Langs het kanaal Brugge-Gent, ter hoogte van Knesselare-brug. Einde van de reis en meteen ook van mijn vakantie 2005.
Ik raak zonder grote problemen in Gent, maar ben ditmaal serieus uitgeput. Ik doe 2,5 uur over het laatste stuk naar Gent. Tegen half tien, vlak na het invallen van de duisternis, ben ik er. Ik heb vandaag bijna 150 km gereden en heb meer dan 8u15' in het zadel gezeten. Een beetje te veel van het goede!
Dag 7 (tweede deel): Diksmuide-Nieuwpoort
Na de Ijzerbedevaartplechtigheid begeef ik me naar de IJzerhoeve, iets verder langs de IJzer, waar er een barbeque plaatsheeft. Ik ontmoet er vele bekenden. Er is ook een N-VA'er die de tocht met ons gemaakt heeft. De Tsjeef is er ook. We nemen hartelijk afscheid tot volgend jaar. De meeste deelnemers zijn laaiend enthoesiast over de Vredesfietseling en willen de tocht volgend jaar overdoen, ook ik.
De meeste deelnemers aan de Vredesfietseling gaan met de autocar van de organisatie terug naar huis. Ik begeleid een vriendin naar het station van Diksmuide en vervolg mijn weg alleen op mijn fiets mét mijn bagage. Ik sla de weg in van de Frontzate, de oude spoorwegbedding Diksmuide-Nieuwpoort, nu een heel interessante fietsroute.
Op de Frontzate, de vroegere spoorwegbedding Diksmuide-Nieuwpoort, waarachter het Belgische leger zich in 1914-1918 verschanste. Nu is het een fietspad. Hierlangs reed ik na de IJzerbedevaart naar Nieuwpoort. Ik kreeg er nog niet genoeg van! Zoals gezegd ben ik nogal gefascineerd door de Eerste Wereldoorlog en alles errond. De IJzertoren domineert de vlakte errond. Op deze foto - het moet ergens ter hoogte van Pervijze zijn, halverwege Nieuwpoort - is hij al niet meer zo duidelijk zichtbaar als met het blote oog.
De site Frontzate. Iets wat ik pas nu leer kennen. Het bestaat wellicht nog niet zo lang. Met betonblokken heeft men de begin- en einddatum van de Grote Oorlog willen aanduiden langs deze fietsroute (bvb.: einddatum elf betonblokken naast elf betonblokken, naast negentien betonblokken, naast achttien betonblokken, zijnde 11-11-1918). Tegelijk moeten de betonblokken ook de passerellen suggereren, waarop de Belgische soldaten de wacht hielden in het overstroomde gebied tussen de spoorwegbedding en de IJzer. Wat je hier op de foto ziet is niet volledig: niet alles kon op de foto.
Het tijdens de oorlog vernielde en nooit heropgebouwde station van Ramskapelle (Nieuwpoort). In dit dorp werd eind oktober 1914 de Slag om de IJzer beëindigd met een overwinning van de geallieerden, die de Duitsers uit dit dorp verdreven met behulp van de overstroomde IJzer.
Steeds langs dezelfde Frontzate-route. Ik word bijna euforisch, want de torens van Nieuwpoort, stad van mijn voorvaderen (of toch gedurende zowat 175 jaar, voorzover ik dat exact kunnen achterhalen heb), doemen op. Je ziet de kerktoren en de toren van de stadshalle. Tussenin: een GSM-mast die het beeld verstoort. De tol van de vooruitgang! Voor de rest: wat ze in deze streek Het Blote noemen. Voor Jaques Brel was het Mijn Vlakke Land.
Nog een leuk verlengstuk van deze dag, dus. Ik vind deze route wel echt interessant, maar het is vermoeiend om telkens af te stappen en die foto's te nemen. Ik rijd naar Nieuwpoort en daarna Nieuwpoort-Bad om me een kamer voor de nacht te zoeken, want ik heb er geen gereserveerd. Nieuwpoort krijgt jaar na jaar meer allure. Komt door die jachthaven, de grootste van Noord-Europa. Uiteindelijk vind ik me een kamer, maar betaal er veel te veel voor. Ik moet toch ergens slapen? Nadeel van met de fiets te zijn!
Ik fiets nog eens terug naar Nieuwpoort-Bad en het staketsel. Het is ondertussen al donker. Kijk nog wat tv op mijn kamer en hou mijn aantekeningen bij.
De meeste deelnemers aan de Vredesfietseling gaan met de autocar van de organisatie terug naar huis. Ik begeleid een vriendin naar het station van Diksmuide en vervolg mijn weg alleen op mijn fiets mét mijn bagage. Ik sla de weg in van de Frontzate, de oude spoorwegbedding Diksmuide-Nieuwpoort, nu een heel interessante fietsroute.
Op de Frontzate, de vroegere spoorwegbedding Diksmuide-Nieuwpoort, waarachter het Belgische leger zich in 1914-1918 verschanste. Nu is het een fietspad. Hierlangs reed ik na de IJzerbedevaart naar Nieuwpoort. Ik kreeg er nog niet genoeg van! Zoals gezegd ben ik nogal gefascineerd door de Eerste Wereldoorlog en alles errond. De IJzertoren domineert de vlakte errond. Op deze foto - het moet ergens ter hoogte van Pervijze zijn, halverwege Nieuwpoort - is hij al niet meer zo duidelijk zichtbaar als met het blote oog.
De site Frontzate. Iets wat ik pas nu leer kennen. Het bestaat wellicht nog niet zo lang. Met betonblokken heeft men de begin- en einddatum van de Grote Oorlog willen aanduiden langs deze fietsroute (bvb.: einddatum elf betonblokken naast elf betonblokken, naast negentien betonblokken, naast achttien betonblokken, zijnde 11-11-1918). Tegelijk moeten de betonblokken ook de passerellen suggereren, waarop de Belgische soldaten de wacht hielden in het overstroomde gebied tussen de spoorwegbedding en de IJzer. Wat je hier op de foto ziet is niet volledig: niet alles kon op de foto.
Het tijdens de oorlog vernielde en nooit heropgebouwde station van Ramskapelle (Nieuwpoort). In dit dorp werd eind oktober 1914 de Slag om de IJzer beëindigd met een overwinning van de geallieerden, die de Duitsers uit dit dorp verdreven met behulp van de overstroomde IJzer.
Steeds langs dezelfde Frontzate-route. Ik word bijna euforisch, want de torens van Nieuwpoort, stad van mijn voorvaderen (of toch gedurende zowat 175 jaar, voorzover ik dat exact kunnen achterhalen heb), doemen op. Je ziet de kerktoren en de toren van de stadshalle. Tussenin: een GSM-mast die het beeld verstoort. De tol van de vooruitgang! Voor de rest: wat ze in deze streek Het Blote noemen. Voor Jaques Brel was het Mijn Vlakke Land.
Nog een leuk verlengstuk van deze dag, dus. Ik vind deze route wel echt interessant, maar het is vermoeiend om telkens af te stappen en die foto's te nemen. Ik rijd naar Nieuwpoort en daarna Nieuwpoort-Bad om me een kamer voor de nacht te zoeken, want ik heb er geen gereserveerd. Nieuwpoort krijgt jaar na jaar meer allure. Komt door die jachthaven, de grootste van Noord-Europa. Uiteindelijk vind ik me een kamer, maar betaal er veel te veel voor. Ik moet toch ergens slapen? Nadeel van met de fiets te zijn!
Ik fiets nog eens terug naar Nieuwpoort-Bad en het staketsel. Het is ondertussen al donker. Kijk nog wat tv op mijn kamer en hou mijn aantekeningen bij.
Dag 7 : zondag 28 augustus. IJzerbedevaart
's Anderendaags: ik ben als een van de eersten op. Het is nog mistig, maar het wordt al gauw een prachtige dag met een stralende hemel. Rond acht uur krijgen we in de toren zelf koffie met koeken. Ik was en scheer me in de toiletten.
De Paxpoort in Diksmuide op een nevelige ochtend.
Stilletjesaan beginnen we de tenten af te breken. Ik geef me op als vrijwilliger voor de bloemenhulde tijdens de bedevaart.
Zondagmorgen: we breken het tentenkamp af.
Ik haal mijn toegangsticket af en loop naar de brug over de IJzer, waar de traditionele stalletjes staan. De Vlaams-Nationalistische Jeugd (VNJ - jongerenorganisatie van het VB) staat er jammer genoeg ook en die wacko's van groen-rechts. Ook de man die er trots op is dat zijn vader Oostfronter was staat weer op de brug met zijn spandoek.
Hier is hij dan: de IJzertoren. Hij staat er zelfs volledig op! Moeilijk van zo dichtbij!
Het volk stroomt toe. Ik zie toch heel wat N-VA'ers waaronder Geert Bourgeois., ondanks het interview van voorzitter Bart De Wever waarin hij zei dat hij niet kwam.
Kort voor het begin van de eigenlijke IJzerbedevaart (na de mis). Ik merkte plots een toeloop van televisie- en andere camera's op en inderdaad, Bert Anciaux was in de buurt. Op de achtergrond krijgt Spirit-voorzitter Geert Lambert ook wat persaandacht.
Het spektakel in de eigenlijke IJzerbedevaart-plechtigheid
De opkomst is behoorlijk: 4 à 5.000 man. Verrassingsoptredens van Dirk Denoyelle en Willy Sommers. Tijdens de plechtigheid draag ik een bloemstuk van de toren naar de crypte op de tonen van Duizend Soldaten van Willem Vermandere. Ik voel me trots, ondanks de gemengde gevoelens die ik hier soms heb. Per slot was mijn grootvader ook een frontsoldaat!
Nog een laatste maal: de massa en de Pax-poort.
De Paxpoort in Diksmuide op een nevelige ochtend.
Stilletjesaan beginnen we de tenten af te breken. Ik geef me op als vrijwilliger voor de bloemenhulde tijdens de bedevaart.
Zondagmorgen: we breken het tentenkamp af.
Ik haal mijn toegangsticket af en loop naar de brug over de IJzer, waar de traditionele stalletjes staan. De Vlaams-Nationalistische Jeugd (VNJ - jongerenorganisatie van het VB) staat er jammer genoeg ook en die wacko's van groen-rechts. Ook de man die er trots op is dat zijn vader Oostfronter was staat weer op de brug met zijn spandoek.
Hier is hij dan: de IJzertoren. Hij staat er zelfs volledig op! Moeilijk van zo dichtbij!
Het volk stroomt toe. Ik zie toch heel wat N-VA'ers waaronder Geert Bourgeois., ondanks het interview van voorzitter Bart De Wever waarin hij zei dat hij niet kwam.
Kort voor het begin van de eigenlijke IJzerbedevaart (na de mis). Ik merkte plots een toeloop van televisie- en andere camera's op en inderdaad, Bert Anciaux was in de buurt. Op de achtergrond krijgt Spirit-voorzitter Geert Lambert ook wat persaandacht.
Het spektakel in de eigenlijke IJzerbedevaart-plechtigheid
De opkomst is behoorlijk: 4 à 5.000 man. Verrassingsoptredens van Dirk Denoyelle en Willy Sommers. Tijdens de plechtigheid draag ik een bloemstuk van de toren naar de crypte op de tonen van Duizend Soldaten van Willem Vermandere. Ik voel me trots, ondanks de gemengde gevoelens die ik hier soms heb. Per slot was mijn grootvader ook een frontsoldaat!
Nog een laatste maal: de massa en de Pax-poort.
Dag 6: zaterdag 27 augustus. Gent-Diksmuide
Ik ben ruim op tijd voor het vertrek om 10 uur. Enige hilariteit: chauffeur Roger moet om twintig voor tien nog gewekt worden. Blijkt dat hij nog tot 7 uur 's ochtends in Het Druppelkot vertoefd had. Iemand anders neemt 's ochtends het stuur over. Met als gevolg: andere muziek. geen Vlaamse liedjes meer, maar Ozark Henry. Veel te zwaar om op te fietsen!
De mandatarissen moeten zich even laten zien. Jan Roegiers, Gents Spirit-volksvertegenwoordiger, rijdt mee tot aan de Ring. Annelies Storms, Kamerlid uit Gent voor Spirit, houdt het vol tot de middagpauze in Wakken (Dentergem). Frank Bombeke, de Gentse Spirit-voorzitter, fietst mee tot Sint-Denijs.
We rijden door Sint-Martens-Latem en Deurle naar Deinze. Vandaar Machelen aan de Leie en Zulte en tenslotte naar Wakken (Dentergem), waar traditioneel een maaltijd aangeboden wordt door het gemeentebestuur. Pittig detail: de Vredesfietseling staat dit jaar vemeld als attractie op het programma van de kermisweek!
Middagpauze in het cultureel centrum van Wakken (Dentergem). Een uitgeputte deelnemer doet een dutje in het gras. Hij kent dan ook iets van beweging: 't is een kinesist uit Waasmunster.
Van Wakken rijden we langs het kanaal Tielt-Roeselare naar het centrum van Roeselare. Een laatste pauze in Beitem (Roeselare). Ik bewonder de architectuur van het voor de streek typische kerkje. We krijgen onze laatse instructies.
Er volgt een stevige helling naar Passendaele. Van hier hebben we een prachtig zicht op de vallei rond Ieper, waar de Engelsen zaten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Duitsers lagen op de hellingen errond, o.a. in Passendale. Hier zijn heel bloedige slagen geleverd, o.a. in 1917, de derde Slag rond Ieper.
Het is prachtig weer. Mooie streek ook. We rijden voorbij Tyne Cot Cemetary, het nogal pompeuze Engelse oorlogskerkhof, het grootste Engelse kerkhof buiten het UK. Je kan je gemakkelijk inbeelden hoe de legers over deze heuvels marcheerden. Raar toch hoe de natuur zich hersteld heeft. In 1919 was dit gebied één maanlandschap.
Educatieve stop in het Duitse oorlogskerkhof in Langemark (het jaar ervoor had men Tyne Cot aangedaan). Blijkbaar zijn deze educatieve stops nodig om subsidies los te krijgen van de Vlaamse gemeenschap. Ik ben er niet tegen; de eerste Wereldoorlog is een hobby voor mij. Ik was hier trouwens al eerder. We krijgen een woordje uitleg van Tom, één van de deelnemers, wiens zoon hierna op de foto staat met Lionel Vandenberghe. Lionel heeft zich hier bij ons gevoegd en fietst mee naar Diksmuide.
Zeg me waar de bloemen zijn: educatieve pauze in het Studentenfriedhof, de Duitse oorlogsbegraafplaats in Langemark, zo genoemd omdat er nogal wat piepjonge oorlogsvrijwilligers liggen, die in 1914 bij een zinloze aanval massaal sneuvelden. De bloemen liggen op een naamloos massagraf.
De boodschap overbrengen aan de jongere generaties: daar gaat het toch om? Lionel Vandenberghe, oud-voorzitter van het IJzerbedevaartcomité en nu Spirit-senator, geeft een van de jongste deelnemers aan de Vredesfietseling uitleg bij de grafsteen van een Duitse soldaat.
Een laatste foto van de begraafplaats in Langemark. Jammer dat de kruisen te weinig contrasteren met de schaduw erachter.
Het laatste stuk naar Diksmuide is nog behoorlijk heuvelachtig. We rijden langs het uit de oorlog beruchte Bos van Houthulst, Merkem en Klerken (Houthulst), Woumen en Esen (Diksmuide). Vlak voor het binnenrijden van Diksmuide voegt een andere groep fietsers onder leiding van Kris Van Dyck (N-VA) zich bij ons. We stellen ons op: eerst de jongste deelnemers, dan de bekende politici zoals Lionel en Kris.
Binnerijden van Diksmuide en ontvangst aan de Pax-poort. Enig applaus. Hartelijke verwelkoming door Walter Baeten, voorzitter van het IJzerbedevaartcomité. Hij belooft de deelnemers die de hele tocht uitgereden hebben vanaf Voeren een gratis ticket voor het Ten Vrede-concert volgend jaar.
Er wordt uitgebreid geaperitiefd. Daarna krijgen we een maaltijd aangeboden. Ik ben behoorlijk lazarus als ik tegen 22 uur naar de tenten op de bedevaartweide strompel, waar we overnachten.
De mandatarissen moeten zich even laten zien. Jan Roegiers, Gents Spirit-volksvertegenwoordiger, rijdt mee tot aan de Ring. Annelies Storms, Kamerlid uit Gent voor Spirit, houdt het vol tot de middagpauze in Wakken (Dentergem). Frank Bombeke, de Gentse Spirit-voorzitter, fietst mee tot Sint-Denijs.
We rijden door Sint-Martens-Latem en Deurle naar Deinze. Vandaar Machelen aan de Leie en Zulte en tenslotte naar Wakken (Dentergem), waar traditioneel een maaltijd aangeboden wordt door het gemeentebestuur. Pittig detail: de Vredesfietseling staat dit jaar vemeld als attractie op het programma van de kermisweek!
Middagpauze in het cultureel centrum van Wakken (Dentergem). Een uitgeputte deelnemer doet een dutje in het gras. Hij kent dan ook iets van beweging: 't is een kinesist uit Waasmunster.
Van Wakken rijden we langs het kanaal Tielt-Roeselare naar het centrum van Roeselare. Een laatste pauze in Beitem (Roeselare). Ik bewonder de architectuur van het voor de streek typische kerkje. We krijgen onze laatse instructies.
Er volgt een stevige helling naar Passendaele. Van hier hebben we een prachtig zicht op de vallei rond Ieper, waar de Engelsen zaten tijdens de Eerste Wereldoorlog. De Duitsers lagen op de hellingen errond, o.a. in Passendale. Hier zijn heel bloedige slagen geleverd, o.a. in 1917, de derde Slag rond Ieper.
Het is prachtig weer. Mooie streek ook. We rijden voorbij Tyne Cot Cemetary, het nogal pompeuze Engelse oorlogskerkhof, het grootste Engelse kerkhof buiten het UK. Je kan je gemakkelijk inbeelden hoe de legers over deze heuvels marcheerden. Raar toch hoe de natuur zich hersteld heeft. In 1919 was dit gebied één maanlandschap.
Educatieve stop in het Duitse oorlogskerkhof in Langemark (het jaar ervoor had men Tyne Cot aangedaan). Blijkbaar zijn deze educatieve stops nodig om subsidies los te krijgen van de Vlaamse gemeenschap. Ik ben er niet tegen; de eerste Wereldoorlog is een hobby voor mij. Ik was hier trouwens al eerder. We krijgen een woordje uitleg van Tom, één van de deelnemers, wiens zoon hierna op de foto staat met Lionel Vandenberghe. Lionel heeft zich hier bij ons gevoegd en fietst mee naar Diksmuide.
Zeg me waar de bloemen zijn: educatieve pauze in het Studentenfriedhof, de Duitse oorlogsbegraafplaats in Langemark, zo genoemd omdat er nogal wat piepjonge oorlogsvrijwilligers liggen, die in 1914 bij een zinloze aanval massaal sneuvelden. De bloemen liggen op een naamloos massagraf.
De boodschap overbrengen aan de jongere generaties: daar gaat het toch om? Lionel Vandenberghe, oud-voorzitter van het IJzerbedevaartcomité en nu Spirit-senator, geeft een van de jongste deelnemers aan de Vredesfietseling uitleg bij de grafsteen van een Duitse soldaat.
Een laatste foto van de begraafplaats in Langemark. Jammer dat de kruisen te weinig contrasteren met de schaduw erachter.
Het laatste stuk naar Diksmuide is nog behoorlijk heuvelachtig. We rijden langs het uit de oorlog beruchte Bos van Houthulst, Merkem en Klerken (Houthulst), Woumen en Esen (Diksmuide). Vlak voor het binnenrijden van Diksmuide voegt een andere groep fietsers onder leiding van Kris Van Dyck (N-VA) zich bij ons. We stellen ons op: eerst de jongste deelnemers, dan de bekende politici zoals Lionel en Kris.
Binnerijden van Diksmuide en ontvangst aan de Pax-poort. Enig applaus. Hartelijke verwelkoming door Walter Baeten, voorzitter van het IJzerbedevaartcomité. Hij belooft de deelnemers die de hele tocht uitgereden hebben vanaf Voeren een gratis ticket voor het Ten Vrede-concert volgend jaar.
Er wordt uitgebreid geaperitiefd. Daarna krijgen we een maaltijd aangeboden. Ik ben behoorlijk lazarus als ik tegen 22 uur naar de tenten op de bedevaartweide strompel, waar we overnachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)