Sportdag

Gisteren met een collega deelgenomen aan de jaarlijkse sportdag van onze werkgever: 70 kilometer fietsen (of wat had je gedacht?) in de streek tussen Brussel en Leuven.

Ik had mijn fototoestel thuisgelaten, maar kreeg er spijt van, want het was prachtig weer en we reden door een mooie streek. Maar de fiets was gehuurd en ik had dus minder mogelijkheden om materiaal mee te nemen. Het was een Kettler alu-rad, model Pendo. Mét vering. Ik ben niet gewend op een fiets met vering te rijden. Het geeft een speciaal gevoel: net alsof je met platte banden rijdt. Het beschermt wel goed tegen schokken en oneffenheden van het terrein. Je voelt die nauwelijks. Ook een goede fiets om mee te dalen. Gemakkelijker om zonder handen te rijden.

De start was aan de VUB in Elsene. Vandaar reden we naar Tervuren. Door slechte wegaanduidingen misten we de wijk Jezus-Eik. Via Duisburg naar Huldenberg. Erg heuvelachtig hier. Op de Smeysberg moesten we allebei afstappen: het stijgingspercentage was hier iets te hoog.

Via Neerijse en Korbeek-Dijle naar Oud-Heverlee, waar we om 12 uur stopten om te eten aan het Zoet Water.

Na de middagpauze via Sint-Joris-Weert naar Waals-Brabant met de dorpen Nethen en Pécrot (gemeente Grez-Doiceau). Pécrot is het dorpje van de fameuze treinramp van enkele jaren geleden. Ik herkende het nog van op de televisiebeelden van toen.

Over de taalgrens viel het onmiddellijk op dat Waals-Brabant veel minder dicht bevolkt is dan Vlaams-Brabant. Veel meer ruimte hier. Prachtig landschap! Holle wegen en boskanten.

Nadien weer de taalgrens over naar Ottenburg. Opnieuw erg heuvelachtig. Een opeenvolging van lastige klimmen, bijna tot in Brussel. Op sommige hellingen wedijverde ik met een vrouw, volledig in wielertenue, op een koersfiets van het merk Gianni Motta. De wielersport is momenteel zeer in in Vlaanderen, dat merk je telkens weer. De belangstelling voor deze fietstocht was dan ook navenant.

Via het zuiden van Overijse in de richting van Hoeilaart. In een krantenwinkel in het gehucht Maleizen waar ik me van water voorzag, hoorde ik bijna uitsluitend Frans spreken. We passeerden het station van Hoeilaart met het standbeeld van Nero. Via het Zoniënwoud terug naar Brussel en de VUB.

De tocht is voor herhaling vatbaar. Volgend jaar misschien, al hangt dat natuurlijk ook af van het weer. Daarvan hadden we dit jaar (in tegenstelling tot vorig jaar) in elk geval geen klagen.