Dag 2 : dinsdag 23 augustus. Leuven-Herve

Mijn zus is al naar haar werk als ik opsta. Na het ontbijt maak ik me klaar. Ik ga te voet naar het station om me een ticket te kopen voor mij en mijn fiets tot Tongeren. Ik had ook dat stuk met de fiets kunnen doen, maar dan had ik 1 dag eerder moeten vertrekken. Bovendien was ik bang geworden om al leeggereden aan de start van de Vredesfietseling te verschijnen. Mijn twee vrouwelijke collega's op kantoor hadden me enige realiteitszin bijgebracht op dat vlak :-)

Als ik met de fiets naar het station rij, begint het zachtjes te regenen. Een fijne zomerregen. Geen problemen op de trein. De conducteur helpt me met mijn fiets en stalt hem in een apart compartiment. Kwart na 11 sta ik voor het station van Tongeren en trek mijn regenjasje aan. Ik rij naar het stadscentrum met het standbeeld van Ambiorix en verlaat het onmiddellijk richting Sint-Truiden, dan richting Wallonië. Op een stadsplan had ik de weg gezocht naar Herstappe, de kleinste Vlaamse gemeente van zo'n 90 inwoners. Nu ik toch in de buurt ben wil ik die rariteitengemeente bezoeken.

Mooi golvend landschap bezuiden Tongeren, ook in de regen. Ik fiets richting Crisnée. Mijn humeur komt er door, na gisteren. Ik heb er weer volop zin in. Via het dorpje Lauw (waar ik een beetje eet) kom ik in Herstappe. Het deert me niet dat het zachtjes regent. Bij tussenpozen houdt de regen trouwens op.



Het kerkje van Herstappe, de kleinste Vlaamse gemeente (rond de 90 inwoners). Herstappe ligt onder Tongeren ongeveer op de taalgrens en heeft faciliteiten voor Franstaligen.

Herstappe bestaat eigenlijk maar uit enkele boerderijen rond een kerkje. Het dorp is maar 2-3 straten groot. Ik zoek tevergeefs naar het gemeentehuis, maar vind enkel een politielokaal. Achteraf hoor ik op kantoor dat het gemeentehuis zich in de privé-woning van gemeentsecretaris Markovich en zijn vrouw bevindt.

Ik zie geen mens op straat. Enkel op het einde van mijn bezoek zie ik een boer en een jongen. Ze praten een Vlaams dialect. Voor de rest zijn er zowel Franse als Nederlandse teksten te vinden. De straatnaamborden zijn tweetalig, zoals de wet voorschrijft.

Het ziet er een welvarende gemeente uit, aan de woningen en de auto's die ervoor staan te oordelen. Rijke boeren wellicht, want er ligt veel land rond de kleine dorpskern. Grote hoeven met enorm grote schuren met hoge poorten. Anders dan in Oost-Vlaanderen. Wellicht het Haspengouws type van hoeve, want in Lauw waren ze gelijkaardig.


Opnieuw Herstappe, ditmaal vanuit de verte, naar de grens met Wallonië (tevens de taalgrens) toe. Zoals je ziet een heel landelijke gemeente.

Van Herstappe rij ik over het land naar Villers l'Evêque (gemeente Awans), dat over de taal- en gewestgrens ligt. Een wat groter dorp (ca. 1.700 inwoners). De mensen die ik voorbijrij knikken vriendelijk goededag, een gewoonte die ik gauw overneem op het platteland. Een beetje buiten het dorp kom ik op de N3, de grote baan van Sint-Truiden naar Luik.

Ik rij door de gemeenten Awans en Ans naar Luik. Het is weer harder gaan regenen. Er is hier niet veel te zien in die vuile voorsteden van Luik. Hoewel. De Chaussée d'Amour in Sint-Truiden ligt dan wel veraf, maar er zijn nog uitlopers langs hier, tot in Luik.

Scherpe afdaling van 8% bij het binnenrijden van Luik. Met al dat verkeer hier durf ik niet voluit te gaan. Eerste keer dat ik in Luik kom, behalve 1 keer het vliegveld en 1 keer het station (durf het bijna niet te bekennen). De kennismaking met de binnenstad zelf valt me mee. Een echt stadsbezoek zal voor een andere keer zijn, want dat is te moeilijk per fiets met al die bagage die ik niet kan beveiligen. De autobestuurders zijn nogal opvliegend. Ik ben hier dan ook in de Vurige Stede.


In het stadscentrum van Luik

Snelle hap op de Place Saint-Lambert. Veel volk daar. Zoals je op de foto's ziet is het weer nog steeds niet te best. Ik rij wat rond in het centrum, neem een foto van de Maas.



De Maas vanop een brug in Luik

Ik verlies niet veel tijd, zoek de juiste richting (Fléron) en verlaat Luik langs de N3 naar Herve en verder Aken. Drukke baan. Weer die vuile voorsteden. Het is serieus klimmen geblazen. Luik ligt duidelijk in een dal! Wat opvalt in het Luikse (ook verder rond Herve): geen fietspaden, vaak wegen in slechte staat. Wel verkeersborden met aanwijzingen voor fietsers. Toeterende chauffeurs met weinig begrip voor fietsers.

Na een 15 kilometer: ineens verandert het landschap drastisch. Een ware verademing ongeveer vanaf Soumagne. Ik ben in het Land van Herve aangekomen!


Nogal steile afdaling bij het binnenrijden van het Land van Herve vanuit Luik, ongeveer ter hoogte van Soumagne. Prachtige rurale streek trouwens, rond Herve.

De streek begint ongeveer waar ik die foto genomen heb. Ditmaal laat ik me eens goed gaan, want er is minder druk verkeer. Ik laat me tegen 40 km per uur van hellingen zoals bovenstaande afglijden zonder te moeten trappen, een erg leuke sport die ik de paar volgende dagen nog verder zal beoefenen.

Het Land van Herve is een idyllische, pastorale streek: veel gras, heuveltjes waarop koetjes staan te grazen; weinig bewoning; nu en dan een dorpje of een boerderij. Vredige dorpskerkjes. Het is nog steeds bewolkt weer, maar nu voel ik me op en top in mijn sas.

Het is nog maar 4 uur: te vroeg om nu al naar de kamer te gaan die ik gereserveerd heb in Xhendelesse, een deelgemeente van Herve. Ik wil eerst nog naar Herve zelf en Verviers gaan, maar goed 10 kilometer van daar. Ik bedenk me en keer op mijn pad terug. Wat als ze mijn kamer aan iemand anders verhuren? Zeker spelen!

Ik had een wegbeschrijving tussen Luik en Xhendelesse afgeprint, maar had niet de juiste weg gevolgd. Ik ben er niet veel mee. Bijna beland ik in Pepinster. In het centrum van Xhendelesse was mijn Gastenverblijf niet. Uiteindelijk vraag ik de weg naar de straat Falhez. Een mevrouw toont me de weg naar het Cour des Cloutiers. Het verblijf valt reuze mee. Een mooi huis in Ardense natuursteen, vriendelijke mensen, niet te duur (35 € voor 1 nacht met ontbijt). Ik slaap in de achterbouw, die ik voor mij alleen heb.

Ik ontlast me van mijn bagage en besluit iets te gaan eten in Herve. Het wordt uiteindelijk Verviers, want dat blijkt niet zo ver en zo was ik daar ook eens geweest. Een erg gemakkelijke weg: altijd bergaf! Ik moet hevig afremmen om geen duizelingwekkende snelheden te halen.

Verviers blijkt een veel grotere stad dan gedacht. Hij ligt in een dal omgeven door hoge heuvels, bergen bijna. Er wonen nogal wat mensen van vreemde origine. De inwoners schijnen nogal sociaal: velen zitten aan hun straatdeur, hoewel het weer niet te best is. Ik zie wegwijzers naar Eupen en de Baraque Fraiture. We zijn hier aan de voet van de Hoge Venen.

Het begint zachtjes te regenen. Ik neem volgende foto van de regen op de Vesder in het stadscentrum en denk intussen aan het chanson Il pleut sur Nantes van Barbara.


Eendjes op de Vesder in Verviers, tijdens een regenbui.

Ondanks het minder goede weer ben ik vrij vrolijk. Mijn vakantie wordt toch nog wat. Ik bel mijn moeder op, sms een vriendin, ga iets eten in de stad en rij dan terug naar Xhendelesse, niet vermoedend dat ik op het punt sta het meest hachelijke uurtje van mijn vakantie te beleven.

Het is een erg steile klim van de voorsteden van Verviers naar het dorpje Petit Rechain. Het omgekeerde van de heenreis. Zeker moment spurt een jongetje me voorbij op zijn fiets. Ik laat me niet kennen. Ik haal hem langzaam maar zeker in en laat hem achter, puur op de macht. Boven zie ik enkele wegwijzers. Ik sla de weg naar het dorp Lambermont in. Als ik er ben zie ik dat het er kermis is. Vreemd, ik herinner me niet dat gezien te hebben. De enige weg leidt omlaag, een erg steile afdaling, die ik enkel met toegeknepen remmen aandurf.

Beneden aangekomen zie ik een wegwijzer naar Verviers en een autostrade op pilonen die ik al gepasseerd was voor de klim. Duidelijk niet de juiste weg! Ik klauter terug naar boven, te voet, want het is te steil. Helemaal bezweet vraag ik boven op de kermis de weg. Ze wijzen me de juiste richting aan en ik volg die een tijdje. Op zeker punt ga ik naar rechts in plaats van de aangegeven richting links. Ik kwam immers van links uit de richting Petit Rechain.

Zelfde scenario: weer een steile afdalng met toegeknepen remmen, ditmaal een oprit naar diezelfde autostrade in de hoogte en wegwijzers naar Verviers en haar voorstad Ensival. Opnieuw klauter ik te voet de helling op. Ik word een beetje desperaat. Het begint me evenwel te dagen dat waar ik zijn moet op een plateau ligt en ik dus geen afdalingen meer mag aanvatten.
Ik fiets terug naar Petit Rechain, waarlangs ik op de heenreis zeker gepasseerd was. Hier had ik me misreden. Ik zie wegwijzers. Ik haal mijn wegenkaart boven. Aangezien het donker wordt (het loopt tegen negen uur), ik geen zaklamp bij heb of aansteker (ik ben immers twee jaar geleden gestopt met roken), kan ik de kaart niet meer lezen. Op dat ogenblik raak ik in paniek. De weg kwijtraken in zo'n eenzame, heuvelachtige streek die je niet kent, dan nog in de duisternis. Ik klamp een voorbijganger aan die zijn hond uitlaat. De man wijst me vriendelijk de weg, bijna filosofisch, een beetje spottend ook. Ik moet blijkbaar langs het dorpje Grand Rechain. "Tout le temps vouz passez par le village du Grand Rechain. Alors vous voyez l'église de Xhendelesse."

Ik ben erg opgelucht: maar 2 dorpen en 5-6 km verwijderd van mijn kamer. Het kost mij maar een goed kwartier. Kwart na negen arriveer ik ter bestemming. Ik was om acht uur vertrokken in Verviers. Ik zet mijn fiets binnen en neem een goed bad, moe maar tevreden dat het goed afgelopen is. Avontuurlijk reizen heeft zo zijn nadelen. Het is niet de eerste keer dat ik ergens fluitend vertrek en nadien de weg niet terug vind. Ik vrees wel een beetje voor de terugslag, want de inspanningen dat laatste halfuur zijn zwaar geweest en dan die stress erbij! Ik heb vandaag toch nog 93 km afgelegd. Ik slaap vlug in.