Vrouwenweek: de apotheose

Ik weet wel dat de Vrouwenweek afgelopen is (met opzet heb ik het niet langer over de 'Wijvenweek'). Ik heb gisteren niets gepost en heb dus nog een 'inhaalpost' te goed. En deze, mijn sublieme apotheose van de Vrouwenweek, is te mooi om niet op deze blog te posten. Dat zou zijn als een voetbalspits die met de bal alleen voor open doel belandt en nalaat te scoren. Je bent blogger of je bent het niet!

Moet ik dan toch nog afkomen, vroeg ik gisterennacht aan de telefoon, terwijl ik net terug was van Gent en me al aan het klaarmaken was om te gaan slapen. Dat kan ik echt niet eisen, zei ze. Je klinkt ook zo moe!

Wat mannen niet begrijpen, was een van de dagthema's van de vrouwenweek.
Ik had de stille, maar indringende wenk nochtans wel degelijk begrepen! Jaren samenleven met een vrij lastig exemplaar van deze soort had me wijzer gemaakt.
En maar al te goed ook! Gelukkig maar dus!

Een donkere rotonde in Sint-Denijs-Westrem, midden in een zondagnacht. Ik wist daar een leuk jongerencafé zijn. Daar hadden we afgesproken. Natuurlijk bleek het op zondagnacht gesloten.

Het leek een scène uit een film noir. Iets uit de jaren '50 of '60. Ik stond daar heel eenzaam op het midden van dat pleintje, waaarrond een rotonde ligt. Nauwelijks verlichting, geen voorbijgangers. Nu en dan reed een eenzame auto voorbij.

Ineens meende ik haar in één van die auto's te herkennen. Maar ze reed door. Ik stond daar radeloos in mijn eentje te koekeloeren, in het holst van de nacht. Als een volslagen idioot. Ineens kwam diezelfde auto terug aangetuft uit de andere richting, heel langzaam. En stapte ze uit.

Dit is mijn plekje, zei ik tegen haar in het nachtcafé. Ik was daar jaren geleden ooit een relatie begonnen. Of het prille begin ervan zag daar het licht.

Terwijl ik aan de toog stond te bestellen, keek ik even naar haar om. Ze zag er wat verloren uit. Ze had me de hele avond lopen zoeken. Ik haar eigenlijk ook. Het was jammerlijk misgelopen, maar door haar tegenwoordigheid van geest, die plotse e-mail met een GSM-nummer, was dat op het allerlaatste nippertje toch nog goedgekomen.

Zou je geen statement maken?, vroeg ze toen ik terug was met de drankjes.
Ik boog me over de tafel, pakte haar vast en kuste haar volop en langdurig op de mond. Is dit voldoende als statement?, antwoordde ik.

De rest is silence, zoals het een zwijger betaamt, zelfs al is hij van Gent.

(Mijn eerbetoon aan de vrouw in het kader van de Vrouwenweek. Of is het de Liefdesweek?)

Eindelijk!

Ik ga de Wijvenweek verder maar laten voor wat ze is. Geen behoefte meer aan een inhaaldag of vrije improvisatie. Beschouw die post over de eighties top van StuBru maar als mijn vrije improvisatie.

Er is immers belangrijker nieuws: na 424 jaar (in 1584 zou Gent een korte tijd een Calvinistische stadsrepubliek geweest zijn , ten tijde van de godsdienstoorlogen) is Gent opnieuw en eindelijk onafhankelijk, bevrijd van het Vlaamse juk.

Er waren optredens aan Sint-Jakobs. Enorm veel volk, echt Gentse Feesten! Op de foto zowaar een groep van West-Vluten. Na hen trad Willem Vermandere op.

"Gent Onafhankelijk", een groot spandoek boven het podium

Kraampjes zoals op de Gentse Feesten

Dan ging het in een luidruchtige stoet onder aanvoering van Vuile Mong en zijn propere fanfare naar het Sint-Baafsplein.

Zoals je op het spandoek kan zien verleent de wijk Oudburg asiel aan West-Vlamingen.


Aankomst op het Sint-Baafsplein. De vlag van de groep van Vuile Mong.


Le moment suprème. Vanop het balkon van het NTG roepen de leiders van de NGA de onafhankelijkheid van Gent uit, niet na een bittere aanklacht over de transferts van het rijke Gent aan het arme Vlaanderen. De kreet 'Vlaanderen barst' was niet van de lucht. Na het zingen van "Klokke Roeland", het nieuwe Gentse volkslied, werd de zaak onder luid applaus beklonken.

Als ze op mijn werk gaan horen dat ik aan dergelijke subversieve manifestaties deelneem...

Ik was net op tijd thuis om het verslag in het VRT-nieuws te zien, te eten en dit te posten. En nu vlug naar Sint-Jakobs voor wat er rest van het avondprogramma!

Nablog: het avondprogramma is wat uitgeregend. Het jonge volkje liet het niet aan zijn hart komen. Ik heb nog het optreden van Filip Kauwlier meegemaakt. Een West-Vlaming, die uitgeweken is naar Gent, hoe toepasselijk! De gemoederen raakten (wellicht door het vele bier) zodanig verhit dat zelfs de onafhankelijkheid van Sint-Jakobs in zicht kwam. En Vlaanderen mocht steeds meer barsten!

De afterparty in de Charlatan heb ik aan mij laten voorbijgaan. Ik ben dan ook geen twintig meer. Kort voor middernacht was ik thuis.

Er is dan nog iets gebeurd waardoor ik teruggekeerd ben naar Gent en nog uitgeweest ben tot 4 uur 's nachts. Maar dat had met de Gentse onafhankelijkheid niets meer te maken en ik ga dat hier ook niet uit de doeken doen.

Op dagen als deze heb ik bijna spijt dat ik niet meer in Gent woon, maar vlak erbuiten. Gent, fiere stede! De meest rebelse stad van Vlaanderen heeft zijn reputatie weer alle eer aangedaan!
Gent is een stad naar mijn hart! Ghent, I love you!

Ik ben deze dag drie keer over en weer gereden van De Pinte naar Gent: een keer met de fiets en twee keer met de auto. Ik woon dan wel niet meer in Gent, maar soms moet je wat afstand nemen van degene waarvan je houdt, om te beseffen dat je er toch wel aan gehecht bent...

De grote dag...

Eindelijk!
Vandaag wordt Gent dan toch onafhankelijk.
Ik ben benieuwd!

Wat mannen niet begrijpen

Gisterenmiddag van op kantoor het secretariaat van de wijvenblogs gecontacteerd om me als 'andersgeslachtige deelnemer' te laten registreren. Ik sta er nog steeds niet bij. Ben ik te laat? Of zijn ze die toevloed van mannen daar beu? Vinden ze dat dat te zeer afwijkt van de initiële doelstelling? Hoe dan ook, dan doe ik maar officieus verder mee. Who cares dat ik niet op de officiële deelnemerslijst sta?

Een moeilijk onderwerp vandaag. 'Wat mannen niet begrijpen.' Toch als man en op het eerste gezicht. Hoewel. Zoveel verschillen mannen en vrouwen eigenlijk toch niet, zoals een vrouwelijke deelneemster trouwens zelf beweerd heeft in één van haar posts tijdens de wijvenweek. Er zijn natuurlijk evidente biologische en sexuele verschillen. Maar voor de rest? Ik kan me best inleven in de vrouwelijke psychologie. Volgens de bekende dieptepsycholoog Carl-Gustav Jung hebben ook mannen een vrouwelijk onderbewustzijn, de anima.

Ik ga hier dus niet beginnen kankeren over de vrouwen. De War of the Sexes is helemaal passé. Dat was iets van de seventies en de eighties, met films als La Dernière Femme en in Nederland de uitspraken van de schrijver Maarten 't Hart als exploten.

Om het bovenstaande te illustreren, een testje. Ik heb het uit gemakzucht bij Cajiente gejat, waarvoor excuus. Het testje is echter ook op Facebook en op het internet te vinden. Bekijk deze dansende dame. In welke richting draait ze?

Zie je haar naar rechts draaien (met de klok mee), dan denk je vooral met je rechterhersenhelft. Draait ze linksom, dan gebruik je vooral de linkse kant.

Als je een linkerdenker bent dan: denk je vooral logisch, let je meer op details, zie je alles heel ordelijk en plan je vooruit.

Rechterdenkers zijn subjectief, intuïtief, creatief en hebben meer oog voor het geheel (denken holistisch).

Voorbeelden van mannelijke rechterdenkers: Shakespeare, Mozart en Picasso. En ik!

Ik vermoed dat de meeste vrouwen ook wel rechterdenkers zullen zijn. Dat van die logica, nietwaar?

Zeg het mij maar als ik me daarin vergis.

Eighties op Stubru

Het filmpje van Geert Wilders over de islam is al van het net gehaald vooraleer ik het kunnen bekijken heb.

Iets vrolijkers dan maar: momenteel zenden ze bij Studio Brussel een top van eighties-liedjes uit. Leuk om sommige daarvan terug te horen. Zoals dit prachtig en zeer toepasselijk nummer. Die schitterende gitaarsolo's: ik krijg er maar niet genoeg van!

Ik draag het liedje meteen op aan 'iemand' - die wel zal weten wie er bedoeld wordt en wiens IP-adres ik trouwens van buiten ken, zo ver gaat dat, liefde in tijden van Web 2.0.

Kinderen

Ik heb me ook maar aangemeld bij het secretariaat van de Wijvenweek als 'andersgeslachtige'. Ik ben nu toch al goed bezig, dus waarom niet?

De Wijvenweek heeft trouwens al de wekelijkse e-nieuwsbrief van De Standaard gehaald, heb ik daarstraks gemerkt. Het initiatief is duidelijk niet onopgemerkt gebleven. Hoewel de dames zelf daarover klagen, blijkbaar.

Vandaag wordt het trouwens een makkie: kinderen, ik heb er geen! Zelfs geen peetkinderen. Bijna was dat er wel van gekomen, maar omdat de relatie van mijn broer stukgegaan is bij de geboorte van dat kind, is dat niet doorgegaan.

Ik hou anders wel van kinderen. Vooral dan van peuters en kleuters. Die kunnen echt wel schattig zijn, hebben doorgaans van die grote ogen; alles blinkt er nog aan, want het is nog nieuw.
Van die lawaaierige, altijd drukdoende pubers en adolescenten hou ik minder.

Ik weet niet of het er ooit nog van gaat komen dat ik zelf kinderen heb. Maar je weet maar nooit! Never say never!

Mijn huishouden - Part II: de kuisvrouw

Sinds een aantal jaren komt er bij ons een kuisvrouw aan huis. Ik weet ook wel dat het correcte Nederlandse woord poetsvrouw is, maar aangezien iedereen het hier altijd over 'de kuisvrouw' heeft en niet over 'de poetsvrouw', vind ik dit laatste nogal onnatuuurlijk klinken. Haar naam is NIET Georgina. Al heeft ze met Georgina gemeen dat ze niet zo maar de eerste de beste kuisvrouw is: in haar vrije tijd is ze immers kunstenares. Af en toe exposeert ze.

Het burgershuis in het centrum van Gent waar we woonden was nogal groot, niet meer te onderhouden door mijn moeder en zeker niet door mij. Vandaar dat er hulp nodig was. De kuisvrouw is blijven komen, ook toen we anderhalf jaar geleden in De Pinte komen wonen zijn. Ze heeft zelfs mee helpen verhuizen. Daar was ze ook goed in. In haar eigenlijke schoonmaakopdrachten minder. Ze durft nogal eens plekjes overslaan. Onder mijn bed bijvoorbeeld. Spinnewebben en zo ziet ze gewoonweg niet. Ze durft ook nogal eens wat breken. Maar we mogen al blij zijn dat ze eerlijk is, niet steelt en niet stiekem aan de drank zit. Goed schoonmaakpersoneel is moeilijk te vinden vandaag de dag.

Toen ik begin dit jaar enkele maanden alleen gezeten heb in mijn huis, heb ik het de eerste tijd zonder de kuisvrouw gedaan. Op de duur was ik het zo beu om vooral mijn weekends te moeten opofferen aan dat huis opruimen dat ik haar toch maar een dag laten komen heb. Het huis was goed schoongemaakt. Alleen had ze in de traphal een lijst van de muur gekwakt. In mijn bureau deed een van de boxen van mijn muziekinstallatie het niet meer. Bleek dat ze die te ver verzet had en dat daardoor het contact verbroken was.

Enkele maanden geleden heeft het me bestaan mijn kuisvrouw mee uit te vragen. Ik had twee kaartjes voor De Toverfluit in het Kasteel van Ooidonk en niemand om mee te nemen. Toen ze op een dag aan het schoonmaken was, vroeg ik haar of ze van opera hield. Ze knikte bevestigend: ze had ooit La Bohème in het Kasteel van Ooidonk gezien. Dat was dus geregeld!

De week voor de voorstelling: ik had vagelijk al vernomen dat er iets voorgevallen was met onze kuisvrouw. Ik belde haar maar zelf op: ze kon niet meegaan naar die opera, want ze was in de Brabantdam in Gent met haar fiets tussen de tramsporen blijven haperen en had een beentje in haar voet gebroken. Haar voet lag in de plaaster. Ik sprak met haar af dat ik haar wel met de auto ging ophalen en weer naar huis brengen achteraf. Kon toch geen probleem zijn: tijdens de opvoering moest ze toch stilzitten?

De dag van de opvoering zelf word ik opgebeld. Ze had me de avond tevoren tevergeefs proberen bereiken. Haar dokter had haar gezegd dat ze met haar voet omhoog moest blijven liggen. Ze kon dus niet mee.

Gelukkig heb ik in allerijl nog iemand kunnen vinden die bereid was mee te gaan naar die opera.

Een tiental dagen later al kwam de de kuisvrouw bij ons schoonmaken op krukken.

Niets dan last met dat huishoudelijk werk, schoonmaakpersoneel inclusief. Ik kan het me veroorloven om dat te zeggen, want artistiek is onze kuisvrouw misschien wel, maar een geekgirl is het zeker niet. Ik geloof nooit dat ze een pc en internet heeft. Ze leest dit dus toch lekker niet!

Mijn huishouden

Belofte maakt schuld! Ik heb een post over mijn huishouden beloofd in het kader van de 'Venten solidair met de wijvenweek' (om twee afschuwlijke woorden te gebruiken), mijn huishouden zal je krijgen. Of toch een stuk daarvan.

En natuurlijk is dit geen competitie! Zinnen als 'Nou roep dan, als het komt, hoera, een goal!' zal je bij mij niet zo vaak aantreffen. Ik ben Hugo Claus niet!

Ik beken ook dat ik soms jaloers ben op sommige van die 'wijven'. Ik wou dat ik kon schrijven als Kerygma, om een van de coryfeeën te noemen, of als bijvoorbeeld Joke, Els en Georgina, die ook lang niet slecht schrijven, elk op hun eigen manier (een beetje vleierij zal wel geen kwaad kunnen, denk ik dan).

Maar het ging over mijn huishouden gaan. Een zeer breed onderwerp. Als vrijgezel heb ik altijd wel mijn eigen plan moeten trekken, ook in het huishouden. De laatste jaren woon ik samen met mijn oude moeder, die een groot deel van het huishouden beredderde, of toch wat koken, wassen en plassen betreft. Sinds een jaar is zij aan het sukkelen met haar gezondheid, met verschillende ziekenhuisopnames als gevolg, waarvan een van bijna drie maanden. Een aantal huishoudelijke taken heb ik pas het laatste jaar aangeleerd zoals verse soep maken en strijken. Ook mijn kookkunst in het algemeen is daardoor sterk verbeterd.

In de tuin werken doe ik graag. Koken ook wel. Ik heb een hekel aan puur technische karweitjes (waarvoor ik al eens een hulplijn moet inroepen - op dat gebied ben ik wellicht een atypische man) en stofzuigen. Van naaien heb ik ook geen benul. In mijn tijd stond dat nog niet op het onderwijsprogramma voor jongens.

Maar aangezien het er hier niet zozeer op aankomt aan te stippen wat je goede en sterke kanten zijn, maar een verhaaltje te vertellen met een zekere centrale focus, zal ik het hebben over mijn kuisvrouw. Maar ik bewaar dit voor een volgende post, anders wordt dit te lang, zitten ze daar op mijn blog vol ongeduld te wachten op mijn post en denken ze dat ik het niet aankan of niet aandurf.

Venten doen de wijvenweek

Weinig volk hier.
Iedereen zit natuurlijk die wijvenblogs te lezen.

Ik heb me laten pramen om vanavond ook iets te schrijven over het huishouden, in het kader van de spinoff "Venten doen de wijvenblogweek". Er zijn naar het schijnt al vier mannen die fulltime aan het schrijven zijn en een vijfde heeft er zich gemakkelijk vanaf gemaakt.

Tuurlijk een beetje riskant. Zullen we het beter doen dan het stereotiep geschrijf van vele wijvenblogsters, zoals de klacht luidt?

Ik zal in elk geval vanavond proberen iets neer te pennen over het dagthema.

The Weakness in me (or in you?)

Ik wou dit eigenlijk in iemands comments droppen, maar ik vrees dat dit niet gaat lukken. Dan maar zo.

Mooi liedje van een zeer sympathieke zangeres. Dat dateert uit de tijd dat nog niet alle zangeressen sexbommen met siliconentieten waren. In het kader van de wijvenblogweek kan dat als statement wel al tellen denk ik.

Wijvenblogs bis

Er komen steeds meer 'wijvenblogs' bij. Er zijn er zelfs die tussentijds inhaken, zoals Kimmeke.
Elke blogster die zichzelf respecteert wil nu ineens meedoen. Er staat zelfs al een berichtje op de site van Het Laatste Nieuws. Een hele prestatie, dames :-)

Ondertussen weerklinkt er ook kritiek, van buitenstaanders, maar ook van de 'wijven' zelf. Ik heb vanavond nog een heleboel posts gelezen en inderdaad: veel van de berichtjes zijn onderling inwisselbaar en soms inspiratieloos. De rebelse Lamazone ontpopt zich tot een van de felste criticasters in de eigen wijvenrangen.

Ik heb toch wel enkele blogs leren kennen die ik nog nooit of nauwelijjks bezocht heb. Qua schrijfstijl en inhoud is Kerygma inderdaad niet slecht en heeft ze van het beste geproduceerd wat de wijvenblogs tot nu toe al geboden hebben. Daarnaast Lamazone. Andere vrouwenblogs van een behoorlijk niveau kende ik al (diplomaat, weetjewel?).

We wachten ondertussen op de apotheose van de 'wijvenblogs' en lezen verder.

Voor wie illusies mocht hebben over de Amerikaanse presidentsverkiezingen (en de primaries)

Follow the link for a one-night-stand with Hillary!

https://contribute.hillaryclinton.com/eltonconcert.html?sc=o14

Ik bedoel maar: they're all in it for the money.
De hele verkiezing lijkt in het teken van de dollar te staan.

Wijvenweek

Per toeval ontdekt via enkele blogs die ik nauwgezet opvolg: de Wijvenweek!
Op initiatief van twee vooraanstaande vrouwelijke blogsters, Kerygma en Lilith, zullen een grote groep vrouwelijke bloggers een hele week bloggen over hun vrouw-zijn rond een dagthema. Alle schrijfsels worden verzameld op een feed, waarop ik me al geabonneerd heb.

Ongetwijfeld een leuk en leerrijk opzet, ook voor ons mannen. Kwestie van ooit eens het mysterie 'vrouw' te ontsluieren. Ik heb me er een groot deel van de namiddag in verdiept. Een twintigtal posts gelezen en dikwijls een korte reactie geschreven. Claus zal nog even moeten wachten met zijn kreeft.

Die twintig blogposts volstonden wel. Nooit geweten dat vrouwenlichamen aan zoveel kwaaltjes lijden. Dat vrouw-zijn bijna per definitie betekent dat je bepaalde mankementen hebt.

Naast veel gejeremieer over de onvolkomenheden van het eigen lichaam waren er vandaag ook wel informatieve posts. Die van Tantieris vond ik opvallen, omdat die als bijna enige bij de post over haar 'wijflijf' de grenzen van haar eigen lichaam overschreed.

Opmerkelijk ook hoeveel vrouwelijke bloggers er zijn, meer dan mannelijke, of vergis ik mij?
Ik heb even de proef op de som genomen en mijn eigen 'blogroll' als referentie genomen. Niet echt een objectief criterium, maar wel een indicatie, héél subjectief, meer niet. Ik heb mezelf meegerekend als mannelijke blogger en andere bloggers die meer dan een blog hebben maar voor een gerekend. Ik kom aan 25 mannelijke blogs tegenover 21 vrouwelijke. Merkwaardig!

Dat terwijl ik het gevoel heb veel meer vrouwenblogs ,of liever 'wijvenblogs', te volgen. Dat zal wel een persoonlijke bias zijn. Wellicht volg ik die zgn. 'wijvenblogs' ook beter op. Er staan ook een aantal links naar politieke blogs op mijn blogroll en traditioneel scoren mannen daar beter. Archetypisch moesten vrouwen gedurende de wasbeurten aan de rivier over het huishouden en de gewone dingen des levens praten. Zou het dat zijn?

Ik heb me voorgenomen de wijvenweek de rest van de week verder op te volgen. En me te onthouden van verdere seksistische commentaar. After all, ondanks al hun fysieke gebreken, die hier vandaag ook overdadig beschreven zijn, wij mannen houden toch van die 'wijven', zoals ze hier oneerbiedig geboekstaafd werden?

Nog meer sneeuw

Aangezien we dat hier toch niet veel meer meemaken, heb ik vanochtend enkele fotootjes getrokken van de sneeuw rond mijn huis. Ze zijn nogal donker uitgevallen. Maar als de zon erop zit is die sneeuw toch dadelijk weg.

Vanuit mijn slaapkamerraam in de vroege, grijze ochtend:

Enkele foto's van de tuin en wat daarachter ligt. Let ook op de tekenen van de bouwwoede hier in De Pinte. Immobiliën en grootscheepse projecten, allez, je kent dat!

En het begint hier nu alweer te sneeuwen (terwijl ik dit typ met een spinnende kat tussen mijn toetsenbord en mij.

Sneeuw

Sneeuw met Pasen! (toch hier in De Pinte)
Hurray!

Wacht tot ik die Al Gore nog eens tegenkom!

Had ik het niet gedacht?

Deze namiddag ben ik in de Gentse bibliotheek aan het Zuid het rouwregister voor Hugo Claus gaan tekenen. Ik heb gesigneerd met wat ik een 'platitude' genoemd heb, een gemenplaats. Claus heeft met zijn geschrijf inderdaad de onsterfelijkheid bereikt. Bij wijze van spreken toch, of op een bepaalde manier. Monumentum are perennius, om mijn weinige Latijn te etaleren. Volgens mij sterven schrijvers niet echt zolang hun boeken gelezen worden.

Ik ben in de bibliotheek nog even gaan kijken in de boekencollectie zelf (de 'openkastcollectie', zoals dat in het bibjargon heet, als ik me niet vergis). Ik wou eventueel De Metsiers wel lezen (zie vorige post). Voor mij staat een jong meisje met een arm vol boeken. Ik merk één boek van Hugo Claus op.

Het moet wellicht het laatste geweest zijn dat er te krijgen was. Dedju! Want als ik op de boekenschappen kijk, is er bij 'Claus' enkel een lege ruimte te zien. Alle boeken uitgeleend. Bij de poëzie hetzelfde.

Naar de FNAC dan maar. Alleen Het Verdriet van België is er te krijgen, in enkele hardcover exemplaren die ze blijkbaar nog in voorraad hadden. Ik heb dat boek al. Niets aan te doen!

Terwijl ik terugloop naar waar mijn auto geparkeerd staat, kom ik op de Kouter voorbij De Standaard Boekhandel en loop toch nog eens binnen. Blijkbaar hebben ze zich daar op tijd bevoorraad, want er is een hele collectie Claus te krijgen, van de Oostakkerse Gedichten tot de belangrijkste romans (alleen De Metsiers was er niet bij - blijkbaar is dit boek vergeten of was het uitverkocht). Ik twijfel tussen De Hondsdagen en Het Jaar van de Kreeft. Ik loop buiten met het laatste. Volgens de berichten in de kranten is het een van de betere Claus-romans. Ik hoop het.

Claus mag tevreden zijn en zijn nabestaanden ook: welk groter eerbetoon kan je een schrijver brengen bij zijn overlijden dan een van zijn boeken te lezen? En blijkbaar zijn er velen die die mening delen. De Claus-verkoop zal boomen. En we mogen ons binnenkort ook aan enige publicaties over de overleden meester verwachten.

Claus

Ik zal ook maar een berichtje over Claus posten, zoals zovele andere bloggers. Ook deze.

Ik hoorde het nieuws van het overlijden van de "Prins der Nederlandse Letteren" op de radio toen ik gisteren naar de dokter reed. Het verraste me compleet. Van die Alzheimer wist ik niets.

De laatste keer dat ik Hugo Claus zag was op de televisie naar aanleiding van de gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen in 2006 en het feit dat het Vlaams Belang toen die burgemeestersverkiezing verloor. Hij gaf samen met zijn vrouw commentaar op die nederlaag. Hij zag er toen al echt niet goed uit. Ik verwonderde mij er op kantoor tegenover mijn chef over dat de man nog leefde, gezien het aantal sigaretten dat hij die korte tijd op tv alleen al rookte.

De Standaard staat vandaag vol met artikels over Claus. Hoe ze dat op die korte tijd allemaal bijeengeschreven hebben? Ik heb een aantal van de artikels gelezen, niet alle.

Ik heb niet zo héél veel van Claus gelezen. Ik ga hier dus geen waardeoordeel uitspreken. Het Verdriet van België heb ik wél gelezen (hoewel Brusselmans in De Standaard beweert dat niemand dat boek uitleest). De Verwondering ook. Dat laaste boek vond ik qua stijl en vertelperspectief heel goed. De thematiek van beide romans, de collaboratie, spreekt me minder aan.

Daarnaast enkele kortere romans en verhalen, Jessica!, Het Laatste Bed, ..., niet echt grote meesterwerken.

Volgens wijlen mijn vader (1926-2000), een generatiegenoot van Claus dus én een literatuurliefhebber en -kenner, blijft De Metsiers, Claus' debuutroman, één van zijn beste werken. Aan De Hondsdagen, zijn tweede roman ben ik ooit begonnen maar heb die niet uitgelezen. Omtrent Deedee en Het Jaar van de Kreeft zouden ook wel te pruimen zijn. Leesvoer op de plank dus: geen betere schrijver dan een dode schrijver, om het met een ietwat onrespectvolle boutade uit te drukken.

Zijn bewerking van Shakespeare's Macbeth heb ik ooit gezien in het niet meer bestaande Arenatheater in Gent. Ook nog gelezen: een toneelstuk over de 'exploten' van Leopold II in Kongo.

Sommige van zijn gedichten vond ik zeer goed, vooral dan de Oostakkerse Gedichten.

Misschien is zijn grootste verdienste dat hij de Vlaamse literatuur als een van de eersten "uit de Vlaamse klei getrokken heeft" om Raymond Van het Groenewoud te citeren. Dit door zijn controversiële thematiek.

En ja, als ik er tijd voor vind zal ik morgenvroeg in Gent ook wel dat rouwregister
voor Claus gaan tekenen. Anders wel eens in de bibliotheek.

Zoekopdrachten

Mensen die op je blog terechtkomen via de vreemdste zoekopdrachten.
Ik krijg ze ook.
"Tetten Els" heb ik nog niet gehad, i.t.t. Georgina. Hoewel, misschien vanaf nu wel?

Ik krijg hier wel regelmatig bezoekers over de vloer met de zoekopdracht "call-girl Gent". Vandaag nog eentje.

Een van mijn eerste posts op deze blog ging over Belle de Jour, een bloggende hoer, wiens memoires ik net gelezen had. Vandaar dus.
Sorry mensen, je bent hier echt wel aan het verkeerde adres!


Nu en dan iets posten op Gentblogt blijkt wel een probaat middel om de bezoekersaantallen op je blog wat op te krikken. Ik heb recent twee keer een post van mij gelinkt op Gentbblogt en dat leverde telkens een hoop bezoekers op.

Zelfs als je gewoon reageert met vermelding van je eigen blog zijn er mensen die doorklikken.

Ik moet er natuurlijk niet mee beginnen overdrijven, want dat gaat opvallen. Per slot ben ik toch ook Vriend van GentBlogt. Ik heb mijn FNAC boekenbon van 10 euro die ik er gewonnen heb trouwens nog steeds niet uitgegeven. Ik wou een boek kopen, maar het is zowel in Brussel als in Gent uitverkocht en in herdruk! Pech! Ik wou het boek Une Enfance gantoise van Suzanne Lilar kopen. Het staat al een tijdje op mijn verlanglijstje. Hoewel de rij nog te lezen boeken in mijn bibliotheek alleen maar aangroeit. Ik verdoe de laatste maanden te veel tijd op het internet.

Red de Gentse solidariteit! bis

Red de Gentse solidariteit!

Zaterdagnamiddag om 3 uur ben ik op de Gentse Vrijdagsmarkt naar een spin-off van het Gentse NVA-fenomeen (Nieuw Gentse Alliantie) geweest: de verbroedering tussen West- en Oost-Vlamingen onder de noemer 'Red de Solidariteit'.

Ik heb een filmpje op Blogger proberen zetten, maar dat lukt niet zo best, joost mag weten waarom.

Dan maar enkele foto's (genomen met mijn verouderd toestel, jeweetwel).
Er was zo'n 20à 25 man. Minder dan verwacht. Er was toch wat pers aanwezig. Ook ondergetekende (ben ik pers?). Op de eerste foto de drie iniatiefnemers van de NGA.

The Wonder Years

The wonder Years
Wie heeft er geen jeugdherinneringen? Iedereen toch? Onze jeugd is het beste wat we meemaken. Zo denk ik toch!
Eén van mijn wonder years waaraan ik goede herinneringen heb is het jaar 1974
De meesten onder jullie zullen dat jaar zelfs niet eens meegemaakt hebben? Ik wel! Spijtig genoeg!

Deze liedjes zijn meer dan 30 jaar oud. Excuses bijgevolg voor de slechte beeld- en videokwaliteit!
Geniet er toch maar van, zoals ik zal doen!

Rebel Rebel

Quasi om het voorgaande bericht te illustreren:
één van mijn favoriete jeugdsongs:

Alle kleuren van de regenboog (maar met mate)

Morgen een primeur voor mij: ik zal voor het eerst met enkele anderen postvatten voor de ingang van mijn kantoorgebouw, versierd met allerlei rode attributen! Sociale onrust, hier op het werk, dat is duidelijk! En ik heb me laten overhalen om mee te doen aan de vakbondswerking.

't Is eens wat anders: qua politieke gezindheid word ik normaal tot de paarse kleur gerekend.
Echter: een vakbond en een politieke partij, dat is niet hetzelfde! De doelstellingen zijn niet helemaal dezelfde. Verdediging van het eigenbelang (of liever het groepsbelang) en verdediging van het algemeen belang. Niet helemaal gelijklopend dus. Er bestaat trouwens geen paarse vakbond. Bovendien, zeg nu zelf: een links-liberale vakbond, dat kan toch niet? Vakbonden van liberale strekking zijn volgens mij een beetje een contradictio-in-terminis.

Anderzijds doet mijn Facebook-groep tegen de verbreding van het Schipdonkkanaal, een typische zaak in verband met het leefmilieu en dus groen, het vrij goed. Op één dag is het ledenaantal bijna verdubbeld tot 29 leden. Maar eentje minder dan Gemeenschap is leuker met twee. Nog altijd vrij bescheiden, ik geef het toe, maar toch al een begin. Ik heb de steun gevraagd en gekregen van enkele groene coryfeeën, waaronder zelfs 2 parlementsleden. Het algemeen belang moet immers voorgaan op het partijbelang. Een politieke partij is maar een middel om een bepaalde maatschappelijke doelstellingen gerealiseerd te zien, niet het doel op zich. Voor sommige netelige maatschappelijke problemen moeten de partijgrenzen overstegen kunnen worden! En moet je bondgenoten zoeken waar je ze kan vinden.

Rood, paars, ook een beetje groen: al heel wat kleurtjes dus! Alle kleuren van de regenboog, binnen een bepaald spectrum welteverstaan! Te begrijpen dan dat ik op het net zowel met een bepaalde rooie als met een bepaalde groene vrij goed overeenkom. Mijn twee schattekes: I love you both!

Mississippi

Obama wint in Mississippi.
Het begint er toch sterk naar uit te zien dat de gewezen First Lady de duimen zal moeten leggen, tegen alle verwachting in nog niet zo lang geleden.
Zal ze die achterstand van naar het schijnt al 130 'delegates' nog kunnen inhalen? Me dunkt weinig waarschijnlijk.

Obama krijgt steeds meer 'momentum', zoals dat heet in het jargon.
We zullen hem dan maar het beste wensen, als hij het haalt.
Het was een moeilijk keuze, de eerste vrouw of de eerste zwarte.
Ik vond Clinton een goede kandidate om nog eens een democraat als president te hebben in de VS. Maar het ziet ernaar uit dat Obama haar bijna vanuit het niets zal overvleugelen.

Il pleure

Il pleure dans mon coeur
Comme il pleut sur la ville
(Paul Verlaine)

Zo is mijn stemming al heel het weekend: beetje mistroostig, onbestemd melancholisch, ogenschijnlijk zonder reden.

Vooral vandaag weerpiegelt de regen buiten mijn innerlijke gemoedsgesteldheid, zoals in het bekende gedicht van Paul Verlaine. En wat doet een blogger die zich verveelt of mistroostig voelt? Juist! Een blogpostje schrijven!

Terzijde merk ik in dit verband op dat ik gedeeltelijk ook voor mezelf schrijf. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik hier echt niet blog om mensen te behagen of naar de mond te praten om meer succes te halen of meer bezoekers. Ik blog over wat me bezig houdt, zelfs als dat minder populaire onderwerpen zijn.

Het wil maar geen lente worden. Normaal leef ik begin maart op. Nu is het nog te koud. Ik merk dat de dagen lengen, maar ik heb geen lentekriebels.

Nochtans een leuke ochtend gehad. Een vriend uit Brussel nam me mee naar Brugge, waar zijn dochter meespeelde in een Brusselse kinderfanfare die uitsluitend uit slagwerk (trommels) bestaat: de Fanfakids. Het optreden vond plaats in het kader van de jeugdboekenweek. Een jongetje van een jaar of twaalf dirigeerde de trommelaars. Duidelijk iemand met artistieke begaafdheid, waarvan we binnen afzienbare tijd meer zullen horen. Mooie jongen trouwens (ik twijfelde zelfs of het nu een meisje dan wel een jongen was). Hij luistert naar de naam Yahya Choua. Ik heb zijn foto die ik op het net gevonden heb op de site van de Fanfakids hier maar toegevoegd.'t Is immers publiciteit? Oordeel zelf: toch wel een androgyne verschijning! Het is natuurlijk nog maar een knaap.

Het mooie Brugge in de regen. Automatisch moest ik denken aan de roman Bruges la Morte van de Franstalige Gentenaar Georges Rodenbach, die ik enkele jaren geleden las. Els zal zijn standbeeld in Gent ongetwijfeld wel weten staan. Hoe dat standbeeld er nu aan toe is weet ik niet, maar enige tijd geleden was het nog zwaar verwaarloosd.

Terwijl de kinderfanfare aan het optreden was in bibliotheek De Biekorf zijn mijn vriend en ik de stad ingetrokken. Ik stelde voor het belfort te bezoeken.

We hebben de toren beklommen tot helemaal boven langs een reeks steile wenteltrappen. Ik kan je verzekeren dat dat een hele inspanning vergde. Het loonde wel de moeite. Het uitzicht op de stad boven was prachtig. De blogger in mij had dadelijk spijt dat hij zijn fototoestel niet meehad. Ik kan met mijn GSM ook wel foto's nemen, maar de kwaliteit daarvan laat te wensen over en ik kan ze trouwens niet overzetten op mijn pc. Ook de (deels geautomatiseerde) klokken zelf boven in de toren zijn een bezoekje meer dan waard.

Op de benedenverdieping van het belfort had een Normandische dag plaats met allerlei toeristische stands. Het bezorgde me leuke herinneringen aan een reis van enkele jaren geleden.

In het terugkeren nog iets bijgeleerd: hoe je op een autostrade van een bezinestation aan de ene kant naar dat andere kant (waar mijn auto stond) rijdt. In feite volkomen illegaal, maar zolang niemand het ziet...

Roma

Een nobele opdracht gekregen via GentBlogt: iets schrijven over de schrijnende toestanden in Gent met Roma-kinderen.

De Roma zijn al een tijd een probleem in Gent. Het is een zigeunervolk, vooral afkomstig uit Slowakije, waar ze gediscrimineerd en weggepest werden. Er zijn samenlevingsproblemen geweest in Gent: problemen met andere ethnografische groepen, huisvestingsproblemen, kraken van woningen, e.d.m.

Ook ik heb deze ochtend op de dagelijkse trein naar Brussel het artikel in De Standaard over de opvangproblemen bij Huize Triest-Gemeenschapshuis Tabor gelezen met als titel 'We gaan doodgevroren kindjes vinden'. Ik was verwonderd daar te lezen dat Vorige week de Gentse burgemeester Daniël Termont bij ons langsgeweest is - de eerste burgemeester die onze problemen belangrijk genoeg lijkt te vinden - Volgens hem kan er dit jaar nog een subsidie komen.

Dit bericht deed ook mijn wenkbrauwen fronsen. Als je weet hoe traag administratieve molens malen, is dit inderdaad een statement dat verwondering wekt. Die subsidies zouden immers voor een aantal mensen (kinderen?) te laat kunnen komen.

De problematiek in Gent is ondertussen genoegzaam bekend: ik meen vorig jaar een uitzending op de VRT over dezelfde problematiek in Huize Triest - Gemeenschapshuis Tabor gezien te hebben. Ook daar kregen de Roma een speciale vermelding als probleemgroep, als maatschappelijke verschoppelingen par excellence.

Uiteraard mogen kinderen nooit het slachtoffer worden van polemieken i.v.m. migratieproblematiek. In het geval van noodlijdende (hongerlijdende) kinderen moet het humanitaire aspect voorgaan op alle andere overwegingen. Ik vind dus inderdaad ook dat de stad Gent iets meer zou mogen doen. Het is waar dat het Gentse OCMW recent een overschot aan toelage van de stad teruggestort heeft aan de stad. In het licht van de beschreven miserie doet dat vragen rijzen.

Het spreekt vanzelf dat Gent niet alle ellende van de hele wereld aankan. Toch mogen we onze ogen niet sluiten voor de schrijnende toestanden die ook in onze stad bestaan. Het humanitaire aspect moet in elk geval in concrete noodsituaties voorgaan op andere overwegingen.

Er is een mooie taak weggelegd voor de Gentse bloggers om de Gentenaars in deze "een geweten te schoppen." Het zou de maatschappelijke relevantie van het fenomeen bloggen zeker ten goede komen. Vandaar dat ik ook gevolg gegeven heb aan deze oproep die vandaag via GentBlogt gelanceerd werd.

Op de foto: een protestactie van Roma in het centrum van Gent (voor het consulaat van Slowakije) in 2004, mét hun nationaal embleem (vlag). De organisator van de actie was Wolf Bruggen, voorzitter en woordvoerder van Opré Roma én destijds bestuurslid van Spirit Gent. Ondertussen heeft de man een hele weg afgelegd, woont niet meer in Gent, maar in de ruime omgeving, en is ternauwernood ontsnapt aan een aanklacht van mensenhandel, omdat hij andere Roma tewerkstelde in de distributriesector en hen zogezegd uitgebuit (onderbetaald) zou hebben. Hij werd vrijgesproken, maar ik neem aan dat de hele zaak bij hem wonden geslagen heeft.

Dit maar ter illustratie en uit mijn eigen ervaring. Uiteraard wil ik de schrijnende problematiek van de Roma niet in de partijpolitieke sfeer plaatsen.

Bar*Bik

Ben deze middag es gaan eten in Brussel vlakbij mijn kantoor, met een vriend die nog een tractatie te goed had van mij: in de Bar*Bik, vlakbij de Koninklijke Vlaamse Schouwburg.

Ik kende deze zaak niet, maar die vriend wel. Er schijnt onlangs een lovende recensie in De Standaard gestaan te hebben. Het restaurant bestaat nog niet zo lang.

Het is héél goed meegevallen: lekker en nog betaalbaar ook. Ook de bediening viel mee. We hebben nooit echt lang moeten wachten, wat op de middag, als je nadien terug moet naar kantoor een niet te onderschatten voordeel is. en ook: de kaart was volledig in het Nederlands,een unicum in Brussel. Het zijn dan ook twee Vlamingen die het restaurant uitbaten.

Wel bakje vol. Reserveren is aan te raden!

Hier vind je nog een meer uitvoerige evaluatie.

SP.a-Rood opent deur voor PVDA

Gisteren in de kranten: SP.a-Rood boegbeeld Erik De Bruyn wil PVDA-kandidaten op de SP.a-lijst bij de verkiezingen van 2009. Verschillende politieke tendenzen op dezelfde lijst moet mogelijk zijn. De Bruyn hoopt zo stemmen in de klein-linkse hoek te halen. Caroline Gennez zegt niet op voorhand nee. Peter Mertens, de nieuwe voorzitter van de PVDA, ook niet.

Tja, dat zal me wat worden, die lijstvorming voor 2009! En het is maar een jaartje meer!
En dat met die catastrofale verkiezingsuitslag van 2007.

Waar Spirit in dit verhaal nog gaat voorkomen is helemaal onduidelijk. Anciaux heeft zich in een interview nogal bitter uitgelaten over het kartel met de SP.a. Hij kijkt zelfs al vooruit naar het einde van Spirit en zijn eigen politieke carrière bij een eventueel slecht verkiezingsresultaat in 2009 of gebrek aan respect van de kartelpartner.

Gaan ze bij de SP.a de centrumkiezer helemaal wegjagen door PVDA-kandidaten op de lijst te zetten? Of een kartel aan te gaan met Spirit én de PVDA? Hoe geloofwaardig is een dergelijk kartel nog? De geloofwaardigheid van het SP.a-Spirit kartel was in 2007 al één van de pijnpunten. En wat met het verkiezingsprogramma?

Een eventuele regeringsdeelname voor de SP.a blijft ook in de lucht hangen, ondanks de oppositierol die de partij zichzelf oplegde na de verkiezingen.

Kortom, zowel de SP.a als het kartel zijn nog lang niet uit het slop.

(hiermee heb ik nog eens over wat anders geblogd dan over YouTube filmpjes)

Nina

Een beetje jazz moet er ook nog wel bijkunnen, nu we toch de muzikale YouTube toer opgegaan zijn! Waan je desnoods maar in de Hotsy Totsy, alwaar ik nachtelijjks ook nog wel eens te vinden ben.

Prachtig nummer qua sfeer. Klassieker van Nina Simone, echte cafémuziek voor 40+

En nog maar eentje!

Van een gans ander kaliber deze keer! Ik heb de smaak nu toch te pakken!
The Manic Street Preachers, een (links-radicale) rockgroep uit de jaren 1990, met If you tolerate this...
Ik vind de sound wel leuk. En enthousiasmerend!

Gisteren kreeg ik ineens het berichtje dat "embeddidng" van deze video niet meer toegelaten was, "on request". Blijkbaar iets met auteursrechten. Je kan de video toch nog zien, niet door op de pijl te klikken, maar wel door te dubbelklikken op de afbeelding (naast de pijl). Zo kom je op YouTube zelf waar het filmpje nog altijd opstaat.

Om jullie te compenseren voor dit ongemak, dit filmpje, dat verder ook blogster Tantieris wel zal plezieren, de "Thin White Duke Remix" van het liedje "Amazing" van Seal!

Take my breath away!

Kaatje, dit was een van de vragen op die kwis die ik na meer dan 20 jaar niet meer wist. Toch een fantastisch nummer, Take My Breath Away van de groep Berlin, niet meer van gehoord sinds de jaren '80, soundtrack van de film Topgun. Toch fantastisch dat je je favoriete muziek zomaar op je eigen plekje op het net kan plaatsen? Hierbij bied ik deze video aan alle romantische zielen onder jullie aan, niet in het minst mezelf!

Dode blogs

Ondertussen blijken toch al enkele bekende bloggers uit de eerste jaren van de blogosfeer ermee opgehouden te zijn, zo heb ik onlangs geconstateerd. Blogs waarvan er enkele de media gehaald hebben en waarvan ik er verschillende soms volgde (om diverse redenen).

Gestopt is o.a. Rigoureus, een vrij bekende blog (laatste bericht 4-9-2006).

Daarnaast ook De Blonde Blogger, bekend voor zijn dagelijkse porties vrouwelijk schoon - het webadres schijnt zelfs niet meer te bestaan, wel dit.

Idem voor Uren, Dagen, Nichten (laatst op 10.2.2006), een nichtenparodie op Uren, Dagen, Nachten, ooit (2004-2005) een héél bekende blog, waarvan het laatste bericht ook al dateert van 2.4.2007.

Tot mijn verbazing ook gestopt: Luc Verhelst, gewezen fractieleider voor Groen! in de Antwerpse districtsraad van Berchem en pionier van de politieke blog. Ik heb begin 2004 mijn eerste (politieke blog) een beetje op de zijne gemodelleerd (in het begin). Misschien is hij gewoon niet herkozen in die districtsraad? Zijn laatste bericht dateert dan ook van 15.12.2006. Na verificatie blijkt dat hij vanop de derde plaats op de lijst van Groen! in Berchem inderdaad niet herkozen is als districtraadslid in 2006.

Ook niet veel meer van gehoord: de derde Belg

Mijn blog bestaat sinds 28 maart 2005. Binnenkort kan ik dus ook mijn driejarig bestaan vieren. Zoals gezegd was ik echter al sinds februari 2004 met blogs bezig, door die politieke blog die ik voor iemand anders opgezet heb en waaraan ik soms een bijdrage en zeker technische ondersteuning leverde.

Ik heb ook mijn laagten gehad. Mijn blog is op sterven na dood geweest. Eerste vier maanden van 2007 bvb: één schamel bericht. Ik dacht aan stoppen. Tijdens de kiescampagne in mei 2007 kreeg ik toch ideeën voor nieuwe posts en zo is de zaak aan de gang gebleven. Momenteel is mijn blog levendiger dan ooit. Eén maart en al drie posts voor deze maand! Ik ben ook veel actiever dan ooit in de blogosfeer. Tot eind 2007 deed ik gewoon mijn eigen ding en volgde alleen de blogs van een aantal mensen die ik persoonlijk kende. Tegenwoordig ben ik veel interactiever, speel ik in op wat ik elders lees en hou veel meer contacten in het wereldje.

Hoe komt dat? Na een aarzelend begin, kwam mijn blog in de zomer en de prachtige nazomer van 2005 een beetje in bloei. Vanaf november had ik teveel werk op kantoor om nog tijd over te houden voor bloggen. Dat duurde tot in januari. Daarna had ik het privé te druk met die nakende verhuis en de liquidatie van mijn vaders archief en boekenverzameling.

Er bestaat ook zoiets als blogmoeheid. Ik weet ervan mee te spreken. Momenteel heb ik daar geen last meer van, dat is wel duidelijk!

Hoe verpruts ik (een groot deel) van mijn zaterdag?

Een gat in de dag slapen, e-mail en facebook-berichten lezen, blogpostje schrijven, badje nemen.

Na het middageten naar de Bwards kijken via ustreamTV. Nog redelijke beeldkwaliteit. Er waren maximaal 48 kijkers. Het kwam allemaal wel een beetje chaotisch over.

Verrassende uitslag. Bij de winnaars bijna geen blogs die ik ken of regelmatig volg. Heel andere uitslag dan bij Clickx.

Beste weblog:
1. De Zatte Madammen
2. Tales from the Crib
3. Asfaltkonijn
2 en 3 ken ik van naam (en een heel zeldene keer bezoeken), maar de Zatte Madammen? Nooit van gehoord? Zal wel een variant zijn op die beruchte Zatte vrienden zeker?

Beste nieuwkomer:
Flora Fleempaard

Beste weirdo:
Orde van de Single Malt

Totaal nieuw voor mij, deze twee laatste.

Naar het schijnt waren er 2500 stemmen. Ik heb ook gestemd, maar voor geen van deze blogs. De Gentse blogs waarvoor ik wel gestemd heb, zijn deze keer niet echt in de prijzen gevallen.
Een leuk verslagje van deze bwards vind je ook hier

Interview met Imke Dielen en Sandra Pattyn in De Standaard van vandaag, naar aanleiding van die bwards. Imke Dielen is een bekende blogster, maar ik volg haar blog niet (je kan niet alles volgen). Ik heb haar wel een tijdje gevolgd op Twitter, maar werd zo overstelpt met berichten van haar, dat ik mijn abonnement meteen opgezegd heb. Sandra ken ik alleen als de vrouw van Michel Vuylsteke.

Phishing

Je moet uitkijken op het net.

Deze ochtend ben ik bijna het slachtoffer geworden van een poging tot phishing.

Nog niet goed wakker las ik mijn e-mails. Ik zag dat mijn Windows Defender een berichtje van PayPal, een systeem voor online betalingen dat ik gebruik bij eBay, automatisch in mijn prullenmand gegooid had. Nu gebeurt het wel vaker dat Windows authentieke berichten als spam beschouwt: dat overkomt me met persberichten van politieke partijen, allerlei nieuwsbrieven (van mijn bank, verzekeringsmaatschappij, ja zelfs die van Humo), berichten van Facebook, enz. Dus ga ik regelmatig eens kijken in mijn prullenmand of daar toch niet iets inzit.

Het e-mailbericht vroeg me om mijn inloggevens in te brengen en ook die van mijn kredietkaart. Zogezegd omdat er op mijn rekening onregelmatigheden vastgesteld waren.

Ik had me al ingelogd. Terwijl ik de gegevens van mijn kredietkaart aan het inbrengen was (al sakkerend, al dat werk zo vroeg op een zaterdagochtend), werd ik wantrouwig. Misschien was dat het effect van die geurige kop koffie naast me. Ik verzond die kredietkaartgegevens niet en ging kijken naar de e-mail. Hij was niet aan mij persoonlijk gericht. Het was zo'n typische spammailadres.

Ik surfte opnieuw naar de site van PayPal en informeerde me. Het moet inderdaad een poging tot phishing geweest zijn. Ik stuurde de bewuste e-mail door naar PayPal als een spoofbericht en wijzigde onmiddellijk het wachtwoord van mijn PayPal account. PayPal heeft ook een divisie in België en ze spreken daar blijkbaar ook Nederlands. Geen reden dus om me in het Engels aan te schrijven. Bovendien werd ik in de e-mail niet persoonlijk geadresseerd, maar als 'dear customer', wat al dadelijk mijn wantrouwen had moeten wekken.

Ik hoop dat ik ontsnapt ben aan die poging om mijn kredietkaartgegevens te stelen. Het was in elk geval nipt! Wat beter uitkijken in het vervolg!